END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 39 : คิดถึง

หลังจากวันนั้นหนึ่งอาทิตย์เจสซี่ก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของมีนาที่จริงเจสซี่อยู่คอนโดก็ได้แต่เพราะยังเด็กและไม่มีคนดูแลไหนจะพ่อเธอที่ต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศอีกน้ำทิพย์เองก็เห็นใจเลยให้เจสซี่มาอยู่ด้วยชั่วคราวจนกว่าบ้านที่จีฟสร้างจะเสร็จ

"มีนาละคะ" ศิรินเอ่ยถามเมื่อเห็นทุกคนนั่งบนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าขาดก็แต่จอมแสบของบ้าน

"เดี๋ยวเจสซี่ไปตามเองค่ะ"

ยังไม่ทันได้บอกอะไรเจสซี่ก็เดินขึ้นมาตามมีนาถึงหน้าห้องเธอยืนเคาะห้องอยู่นานแต่มีนาไม่ยอมเปิดเธอเลยเปิดประตูออกให้กว้างเห็นมีนานอนดูหนังอยู่บนเตียง เจ้าของห้องหันมามองเจสซี่ที่ยืนพิงประตูห้องเธออยู่

"มีอะไร" ถามและหันไปสนใจหนังต่อ

"มี๊คริสเรียกทานข้าว"

"ฉันไม่กิน ช่วยปิดประตูและลงไปได้แล้ว" ตอนแรกก็จะลงไปอยู่หรอกแต่อีกคนเรียกศิรินว่า 'มี๊' ซึ่งเธอไม่ชอบใจไม่รู้ทำไมเหมือนกันขนาดพรีมยังเรียกแค่น้าเลย

เจสซี่เดินกลับลงมาและนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเดิมน้ำทิพย์หันไปมองหน้าศิรินตอนแรกก็นึกว่ามีนาจะอาลวาดบ้านแตกซะแล้วแต่เห็นเจสซี่เดินลงมาโดยไม่มีเสียงโวยวายของมีนาก็โล่งอก

"มีนาบอกว่าวันนี้ไม่รับของว่างนะคะ"

"ไอ้แสบแค่พูดประชดหรือเปล่าหนูเจส" น้ำทิพย์หันมาถาม

"ไม่นะคะ มีนาบอกถ้าขัดคำสั่งเขาจะโกรธ"

ทานข้าวเสร็จเจสซี่ก็ขอตัวไปอาบน้ำแต่สามพ่อแม่ลูกก็มานั่งดูละครกันเหมือนเดิมแต่วันนี้มาวินขอให้น้ำทิพย์เปิดวิดีโอของเขาตอนเต้นที่งานโรงเรียนก่อนจะปิดเทอมน้ำทิพย์เองก็เปิดให้

"ป๊าบี มี๊คริสครับมาวินได้เต้นกับน้องเจสด้วย"

ลูกชายตัวน้องอวดแต่กลับยิ้มอย่างเขินๆน้ำทิพย์และศิรินก็ยิ้มให้ไม่ทันไรลูกชายเธอก็จะโตเป็นหนุ่มซะแล้วทั้งสามพ่อแม่ลูกที่คุยกันกระหนุงกระหนิงต้องหันไปมองจอมแสบของบ้านที่โวยวายมาแต่ไกลเสียงมาก่อนตัวซะอีก

"หม่ามี๊!!!!!" 

น้ำทิพย์และศิรินหันหน้ามองกันส่วนมาวินก็ถึงกับสะดุ้งที่ได้ยินเสียงของมีนาตะโกนลงมาจากชั้นสองศิรินเลยเดินไปหาลูกสาวก่อนที่มีนาจะโวยวายหนักกว่านี้

"มี๊คริส!!!!!" มีนาเรียกศิรินเสียงก่อนจะเห็นว่าศิรินกำลังเดินมาหาเธอ ร่างสูงเพียวทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินมาหาศิริน "ทำไมไม่จัดของว่างให้มีนาคะ มีนาหิวจะแย่" 

ศิรินเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกก็เจสซี่บอกเธอว่ามีนาไม่รับของว่างเธอเลยไม่อยากขัดใจลูกเพราะช่วงนี้อารมณ์มีนาแปรปรวณบ่อยแม้แต่น้ำทิพย์ยังขอบาย

"หนูเจสบอกแม่ว่ามีนาไม่รับของว่าง"

"นี่ยัยนั้นบอกหรอ" มีนาเริ่มจะหมดความอดทนกับเจสซี่เธอหันหลังกลับและเดินขึ้นไปหาเจสซี่ที่ห้องเคาะประตูอย่างแรงจนแทบจะพังเข้าไปอยู่แล้ว

"เปิด! ยัยเด็กใหม่! เปิดเดี๋ยวนี้!"

มีนาที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าโมโหอะไรส่วนหนึ่งอาจจะมาจากโมโหหิวด้วยเธอเคาะต่อไปเรื่อยๆจนคนด้านในเปิดประตูออกมาเจสซี่ทำหน้าตาเฉยๆและยืนกอดอกมองมีนาอย่างไม่เกรงกลัว

"จะมานอนกับเราหรอ"

"เธอมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งแทนฉัน"

"พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย" เจสซี่ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องและล้มตัวลงนอนดูหนังต่อมีนาถึงกับกำมือแน่นเดินตามเจสซี่เข้ามา

"ถ้าอยากอยู่ที่นี่อย่างสงบก็เลิกยุ่งกับฉัน!"

"เราก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" เจสซี่ว่าอย่างใสซื่อเหมือนกับว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด

"แล้วที่บอกมี๊ว่าฉันไม่รับของว่าง หมายความว่าไง" 

"ก็เห็นว่าไม่ทานข้าวก็นึกว่าจะไม่รับของว่างด้วย" เจสซี่ลุกขึ้นมายืนตรงหน้ามีนาก่อนจะยิ้มหวานให้เธอรู้ว่ามีนากำลังโกรธและไม่พอใจ "โอเคเราผิด นั้นเดี๋ยวทำของว่างให้นะ"

"ไม่ต้อง!" มีนาจับข้อมือของเจสซี่เอาไว้แน่น

"เราเจ็บนะ"

"ฉันทำให้เธอเจ็บได้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน!" มีนาบีบจนสุดแรงก่อนจะสะบัดมือออกแล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองเจสซี่ยกมืออีกข้างมาลูบข้อมือตัวเองเพราะมันเริ่มมีรอยแดง

ศิรินเปิดตู้เย็นหาอะไรให้มีนาทานแต่มันก็มีแค่นมเท่านั้นซึ่งเวลาท้องว่างก็ไม่ควรทานนมเพราะจะทำให้ท้องเสียจะทำอาหารให้มีนาคงไม่ทานเพราะมันเลยเวลาอาหารเย็นมาแล้ว เหลือแต่ผักสลัดกับทูน่ากระป๋องศิรินเลยทำสลัดทูน่าให้แทน

"เดี๋ยวบีเอาไปให้ลูกเอง คริสพามาวินไปนอนเถอะ"

น้ำทิพย์อาสาเอาสลัดมาให้มีนาเอง เธอเคาะห้องก่อนจะเปิดเข้าไปแต่มีนากลับล็อกห้องเธอเลยเคาะอีกรอบสักพักมีนาก็ลุกมาเปิดก่อนจะอ้าประตูออกกว้างให้เธอเข้าไป

"ทานนี่ไปก่อนละกัน"

"สลัดเนี่ยนะป๊า" มีนามองจานสลัดซึ่งคนเล่นกีฬาและใช่แรงงานเยอะอย่างเธอคงไม่อยู่ท้องหรอก

"เอาน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะให้มี๊จัดชุดใหญ่ให้เลย"

"เฮ้อ!" มีนาถอยหายใจเสียงดังก่อนจะนั่งลงตักสลัดในจานเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ น้ำทิพย์เองมองไปรอบๆห้องของลูกสาวก็มีแต่รูปคู่ของมีนากับพรีม

"ติดต่อหนูพรีมได้ยัง" น้ำทิพย์เอ่ยถามเพื่อไม่ให้ห้องมันเงียบไปแต่มีนากลับส่ายหน้าไปมา "ให้ป๊าโทรอาพลอยให้ไหม" น้ำทิพย์คิดว่าเธอน่าจะช่วยได้

"ไม่ต้องหรอกป๊า เดี๋ยวพรีมจะหาว่ามีนาไม่พยายาม" น้ำทิพย์ยิ้มกว้างที่ลูกสาวเธอใจเด็ดขนาดนี้ รู้ว่าคิดถึงมากแต่กลับไม่ยอมให้เธอช่วยแต่กลับอยากให้พรีมเห็นความตั้งใจในการรอ

"แล้วถ้าหนูพรีมไม่ติดต่อกลับมาเลยจนครบสี่ปีจะทำยังไง"

"ก็รอ จนกว่าพรีมจะกลับมา"

"ถ้าเขามีคนอื่นไปแล้วล่ะ"  มีนาหันขวับมามองน้ำทิพย์ตาขวางเล่นเอาน้ำทิพย์แต่แกล้งมองไปทางอื่นทันที

"มีนาเชื่อใจพรีมว่าพรีมจะต้องไม่มีใคร"

"นั้นป๊าเอาใจช่วยแล้วกัน" น้ำทิพย์ล่ะยอมใจจอมแสบของเธอจริงมีนาเริ่มจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ยังไงมีนาก็ยังเป็นเด็กสำหรับเธอเสมอ

"ขอบคุณนะป๊า"

"ทานเสร็จแล้วรีบนอนล่ะ ขอให้ฝันถึงหนูพรีมนะ" น้ำทิพย์ลูบหัวลูกสาวก่อนจะเดินออกไปและไม่ลืมล็อกห้องให้เสร็จสรรพ

มีนาล้างหน้าแปรงฟันก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงเธอเปิดโคมไฟตรงหัวเตียงเท่านั้นและก่อนจะนอนมีนาจะต้องอัพรูปในไอจีหนึ่งรูปวันนี้เธอโพสรูปของเธอกับพรีมตอนไปเที่ยวด้วยกันพร้อมกับคำบรรยายใต้ภาพสั้นๆ

'คิดถึง'

เธอหวังว่าตื่นเช้าขึ้นมาจะเห็นพรีมไลค์รูปหรือมาแสดงความคิดเห็นแต่ก็ได้แค่หวังเพราะพรีมหายไปเลยไม่มีใครติดต่อได้หรืออาจจะมีแต่ยกเว้นเธอ ที่เธอไม่ยอมโทรหาเฌอมาลย์เพราะเธออยากจะลองรอพรีมดูอยากจะรู้ว่าตอนที่พรีมรอเธอและเก็บความรู้สึกเก็บคำพูดไว้คนเดียวมันรู้สึกยังไง อยากรู้เหมือนกันว่าแค่นี้เธอจะทำเพื่อพรีมได้หรือเปล่า

มีนาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าเพราะเสียงไลน์จากโทรศัพท์ที่ทั้งดังและสั่นอย่างกับแผ่นดินไหวทำใหเ้ธอหงุดหงิดแต่เช้าเพราะรู้ได้เลยว่ามันคือแชทกลุ่มก่อนที่มันจะเงียบไป แต่คนโดนปลุกอย่างมีนานอนต่อไม่ได้แล้วนะสิเธอเลยคว้าโทรศัพท์มาดูว่าสองคนในกลุ่มคุยอะไรกันแต่เช้า

Preem'B : เป็นยังไงกันบ้าง คิดถึงพวกแกที่สุดอ่ะ

Anna : ไอ้พรีมมมมมมมมมมมม!

Gail : หายไปไหนมาว่ะ 

Anna : คิดถึงที่สุด!

Preem'B : โทษที ไม่ตอบเลย ยุ่งเรื่องทำเรื่องเรียนต่ออ่ะ

Gail : บินกลับมาด่วนเลยค่ะ เพื่อนคิดถึง

Anna : เออ ทิ้งเพื่อนไปได้ไงกลับมาเลย

Preem'B : อยากกลับเหมือนกัน แต่คงไม่ทันแล้วสิอาทิตย์หน้าก็เริ่มเรียนแล้ว

Anna : ไรว่ะ บินตามไปได้ไหมว่ะ 55555

Gail : หยุดความคิดไว้ตรงนั้นเลย จะทิ้งไว้กับมีนาไม่ได้!!!

และข้อความอีกมากมายที่ทั้งสามคุยกันมีนาดีดตัวขึ้นมานั่งอ่านจนประโยคสุดท้ายที่คุยกันก่อนจะกดเข้าไปในแชทส่วนตัวของเธอกับพรีม

Meena'J : เราคิดถึงพรีมนะ

Preem'B : คิดถึงเหมือนกัน เป็นยังไงบ้าง?

มีนาล้มตัวลงไปนอนดิ้นกับเตียงทั้งดีใจทั้งเขินไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับเธอตั้งแต่ตอนไหนก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

Meena'J : เรื่อยๆแหละ พรีมล่ะ?

Preem'B : ยุ่งนิดหน่อยอ่ะ ใกล้เปิดเรียนแล้ว

Meena'J : หนีเราไปเรียนซะไกล แบบนี้เราก็เหงาแย่อ่ะดิ

พรีมเงียบไปเธออ่านแต่ไม่ตอบมีนาเองก็รอจ้องมองหน้าจอตาแทบไม่กระพริบจะรู้ไหมว่าคนที่อ่านข้อความของเธอกำลังใจสั่นที่รู้ว่าเธอคิดถึง

Preem'B : ได้ของขวัญที่เราฝากน้าคริสไปให้ยัง

Meena'J : ได้แล้ว 

Preem'B : ชอบหรือเปล่า?

Meena'J : ชอบสิ ชอบมาก

มีนาพิมพ์ตอบไปก็เขินไปตอนนี้หน้าเธอแดงยิ่งกว่าไปออกกำลังกายมาซะอีกส่วนพรีมก็เขินไม่ต่างจากมีนาเธอนอนบิดไปบิดบนเตียงก่อนจะพิมพ์ตอบกลับมา

Preem'B : เราไปนอนก่อนนะ ไว้จะทักไปใหม่

Meena'J : ฝันดีนะ เราจะรอ

พรีมกดอ่านแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมามีนาวางโทรศัพท์ลงและหมุดหน้าลงกับหมอนระบายความเขินก่อนจะวิ่งออกจากห้องลงไปชั้นล่างแต่พอเปิดประตูห้องออกมาเธอก็ตะโกนเสียงดัง "ป๊า! ป๊าบี!!!"

น้ำทิพย์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ถึงกับสำลักที่ได้ยินเสียงลูกสาวเรียกเธอทำเอาทุกคนบนโต๊ะอาหารตกใจกันหมด "ป๊า!!"

"เรียกอะไรเสียงดัง ป๊าตกใจหมด" น้ำทิพย์หันไปดุเล็กน้อยแต่มีนาไม่ได้สนเธอกลับยิ้มกว้างเจสซี่ที่นั่งอยู่ก็มองอย่างไม่เข้าใจ

"ก็คนมันดีใจอ่ะ" มีนาพูดไปยิ้มไปเดินเข้าไปหอมแก้มน้ำทิพย์และนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ

"ฝันดีล่ะสิ" น้ำทิพย์เดาเอาเพราะเมื่อคืนเธอพึ่งอวยพรให้ลูกสาวฝันถึงพรีม

"ยิ่งกว่าฝันดีอีก หม่ามี๊คะมื้อเช้านี้ขอหนักๆเลยนคะ" มีนาเอ่ยบอกศิรินก่อนจะหันมามองน้ำทิพย์อย่างเดิม

"ไหนเล่ามาซิ้ว่าเรื่องอะไร" 

มีนากวักมือให้น้ำทิพย์เอียงหูมาหาเธอก่อนจะกระซิบบอกเรื่องเมื่อเช้าที่ทำให้เธออารมณ์ดีขนาดนี้ "เห้ย! จริงป่ะเนี่ย" มีนายักคิ้วให้พร้อมฉีกยิ้มกว้าง

"บอกป๊าแล้วไม่คิดจะบอกแม่บ้างหรือไง" ศิรินว่าก่อนจะวางมื้อเช้าตรงหน้าลูกสาว

"ว่าที่ลูกสะใภ้หม่ามี๊เขาตอบแชทมีนาแล้วน้าาา"

"น้อยๆหน่อยไอ้แสบ หนูพรีมเขารับรักยังเถอะ" น้ำทิพย์เริ่มจะมั่นใจลูกสาว

"นี่ใคร? ลูกป๊าไง เตรียมตัวเป็นเถ้าแก่ไปสู่ขอได้เลย" 

มีนายืดอกว่าอย่างมั่นใจทั้งที่ตัวเองพึ่งจะอายุสิบห้าย่างสิบหกเอง "ตั้งใจเรียนก่อนดีไหมคะ ถ้าเปิดเทอมแล้วเกรดไม่ดีแม่จะยืดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิด"

มีนาถึงกับหน้ายู่หันไปขอความช่วยเหลือจากน้ำทิพย์แต่คนเป็นพ่อก็ดูท่าจะช่วยอะไรไม่ได้เอาแต่ก้มอ่านหนังสือพิมพ์ศิรินก็เดินมานั่งอีกฝั่งเพื่อดูว่ามาวินทานข้าวหมดหรือเปล่ามีนาก็ก้มหน้าก้มตาทานเพื่อจะได้ขึ้นไปอาบน้ำและรอให้พรีมตื่นมาตอบแชทเธอ

มีนาเทียบเวลาดูแล้วว่าเวลาของไทยกับอังกฤษซึ่งที่พรีมอยู่ช้ากว่าเวลาบ้านเราราวๆเจ็ดชั่วโมงมีนาคาดว่าพรีมไม่น่าจะตื่นเกินแปดโมงเช้าถ้าเทียบเวลาแล้วเท่ากับว่าประมาณบ่ายสองหรือบ่ายสามพรีมจะต้องทักมา

"พี่มีนครับ ต่อตัวนี้ให้มาวินหน่อยสิครับ" มาวินดึงชายเสื้อเธอและขอร้องให้ต่อหุ่นตัวใหม่ให้

"ไหน เอามาดูซิ้" มีนาหยิบหุ่นยนต์ตัวนั้นขึ้นมาดู "เดี๋ยวพี่มีนสอนมาวินต่อดีไหมครับ"

"ดีครับ เย้ๆ"

ปกติน้ำทิพย์จะต้องเป็นคนสอนแต่เพราะเธอไม่มีเวลากลับจากงานมาก็เหนื่อยแล้วเสาร์-อาทิตย์บางทีก็ต้องเคลียงานเลยได้แต่ซื้อมาให้หรือไม่ก็ให้เขาต่อมาให้เลย มาวินตั้งใจดูที่มีนาสอนและลองต่อเองนี่คงเป็นครั้งแรกที่มีนายอมเล่นกับมาวินเพราะเมื่อก่อนเธอจะออกไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน

"อ่ะ เสร็จแล้ว" มีนาชูเจ้าหุ่นยนต์ขึ้นมา เด็กชายตัวน้อยตาเป็นประกายก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้มไปหอมแก้มคนเป็นพี่ให้รางวัลมีนาเองก็ยื่นมันให้มาวินและลูบหัวน้องเบาๆ

"มันมีปีกด้วย มาวินอยากบินได้เหมือนเจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้จังครับ" 

จินตนาการของเด็กทำเอามีนายิ้มก่อนจะคิดอะไรออก "ไม่เห็นจะยากเลย อยากลองไหมครับ" มาวินหันมาพยักหน้าแล้วยิ้มอย่างดีใจ

มีนาให้มาวินขี่หลังและพาน้องวิ่งรอบบ้านเด็กชายหัวเราะชอบใจและบอกให้มีนาวิ่งเร็วกว่านี้อีกคนเป็นพี่เห็นน้องสนุกก็เอาใหญ่และบอกให้มาวินกอดคอเธอแน่นๆไม่นั้นจะตกลงไปได้มาวินก็ทำตาม สองพี่น้องเล่นกันมีเสียงเจี้ยวจ้าวดังลั่นบ้านศิรินที่เตรียมของว่างเสร็จพอดีก็ออกมาดู

เธอเห็นมีนาเล่นกับมาวินก็ยิ้มอย่างดีใจแต่เหมือนว่าคนเป็นพี่จะหมดแรงเพราะวิ่งไปหลายรอบมีนาวางมาวินลงบนโซฟาส่วนตัวเองก็ทิ้งตัวเองลงนอนอย่างหมดสภาพ "เอาอีก พี่มีนเอาอีก"

มาวินดึงแขนมีนาและงอแงไม่ยอมเลิกเพราะติดใจและอยากเล่นอีกแต่มีนาไม่ไหวแล้วเธอเล่นกับมาวินมาเป็นชั่วโมงก็เหนื่อยอย่างกับวิ่งรอบสนามเป็นสิบรอบ "พอก่อนนะ พี่มีนเหนื่อยแล้วอ่ะ"

"ไม่เอาๆ เล่นอีกกก.." มาวินว่าอย่างงอแงและโดนขึ้นไปนั่งบนตักมีนา

"มาวิน ไม่งอแงสิ" มีนาว่าเสียงเข้ม

"เล่นอีกๆ พี่มีน..มาวินจะเล่นอีก" เด็กชายตัวน้อยว่าด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้แล้วก็ดึงเสื้อมีนาให้ลุกขึ้นมาเล่นกับเขา

"มาวิน!!"

มีนาเผลอตะคอกใส่น้องจนมาวินร้องไห้ศิรินที่ยืนมองเลยเดินเข้ามาปลอบมีนาเองก็รู้ว่าผิดแต่ก็อย่างว่าเธอเกินกว่าจะเล่นต่อศิรินบอกว่าที่มาวินงอแงเพราะคงจะง่วงนอนเลยพาลูกชายขึ้นไปอาบน้ำนอนกลางวัน เจสซี่ที่ช่วยศิรินจัดของว่างก็เดินเอามันมาให้มีนา

"อ่ะ" เจสซี่ยื่นผลไม้จะป้อนให้มีนา

"ไม่เป็นไรเรากินเองได้" 

"แต่มีนายังไม่ได้ล้างมือ" เจสซี่เอ่ยบอกเพราะมีนาพึ่งเล่นกับมาวินเสร็จยังไม่ทันจะได้อ้าปากงับผลไม้จากมือเจสซี่เสียงการแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นมีนาคว้าโทรศัพท์มาเปิดอ่านทันที

Preem'B : รูปในไอจีสวยดีนะ

มีนายิ้มแก้มแทบแตกก่อนจะหันมามองเจสซี่ที่นั่งมองเธออยู่ก่อนแล้ว "เดี๋ยวเราเอาไปกินบนห้องแล้วกันนะ" มีนาถือจานผลไม้และเดินขึ้นห้องไปเลย

Meena'J : รูปไหนล่ะที่สวย มีตั้งหลายรูป

Preem'B : ก็ต้องรูปที่มีเราสิ

Preem'B : sent a sticker

พรีมส่งสติ๊กเกอร์แลบลิ้นมาให้มีนาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาและพิมพ์ตอบพรีมไม่ได้สนจานผลไม้ที่ยกขึ้นมาด้วยเลยเพราะตอนนี้คนในโทรศัพท์สำคัญกว่า คุยกับเกือบครึ่งชั่วโมงพรีมก็ต้องขอตัวไปทำธุระอย่างอื่นและบอกว่าว่างอีกทีช่วงเย็นมีนาเลยบอกว่าจะรอจนกว่าพรีมจะทักมา

วันนี้มีนาไม่ได้รีบขึ้นห้องอย่างเคยแต่กลับมานั่งดูละครจนจบเพราะคำนวณเวลาไว้แล้วว่าพรีมจะทักหาเธอตอนไหน "เดี๋ยวสิคุณลูกสาว" 

"มีอะไรหรอป๊า" มีนาหันมาถามเพราะกำลังจะเดินขี้นห้อง

"นั่งคุยกับป๊าก่อนสิ" มีนากลับไปนั่งข้างๆน้ำทิพย์อย่างเดิมก่อนจะมองหน้าคนเป็นพ่อว่าจะคุยอะไร

"ป๊ามีอะไรหรือเปล่า"

"ตกลงเรื่องหนูพรีมนี่ยังไง" น้ำทิพย์เลือกที่จะถามตรงๆ

"ก็บอกไปแล้วไง"

ก็จริงที่มีนาเคยบอกว่าเธอรู้สึกยังไงแต่นั้นก็ไม่ใช่คำตอบที่ชัดเจน "ก็บอกให้มันชัดกว่านี้สิ ตกลงชอบหรือไม่ชอบ" 

"ไม่ชอบแต่รักเลยแหละ"

"แล้วบอกหนูพรีมไปหรือยัง"

"ยังอ่ะ" มีนาส่ายหน้าประกอบเพราะแค่ได้คุยก็ดีใจจนพิมพ์ตอบไม่ถูกจะให้บอกไปว่าชอบก็ดูจะแปลก

"ไอ้แสบเอ้ย เพราะปากแข็งใจแข็งแบบนี้นะสิเขาถึงได้หนี"

"โหป๊า อย่าซ้ำเติมดิ"

มีนาว่าก่อนจะซบไหล่ของน้ำทิพย์เธอเองก็อยากจะบอกความในใจกับพรีมให้หมดแต่การบอกอะไรผ่านตัวหนังสือมันก็ดูไม่เวิร์กสักเท่าไหร่ "ไปนะป๊า มีนัดตอนเที่ยงคืน"

"นัด?" น้ำทิพย์ถึงกับขมวดคิ้ว

"กับว่าที่ลูกสะใภ้ป๊าไง" มีนาชูโทรศัพท์ในมือให้น้ำทิพย์ดูก่อนจะวิ่งขึ้นห้องทันที

ช่วงปิดเทอมของมีนาก็ดูไม่เหงาเธอนัดเจอแอนนาและเกลบ้างพอถึงเวลาสำคัญเธอจะจดจ่อรอการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทันทีพรีมจะไลน์หาเธอตอนบ่ายสองเพราะเวลาของอีกคนคือเจ็ดโมงเช้า และอีกเวลาคือตีห้านั้นคือเวลาที่พรีมจะเข้านอนเหมือนเป็นการปลุกมีนาไปเรียนในทุกๆเช้าโดยที่ศิรินไม่ต้องเสียเวลามาปลุก

"มอนิ่งค่ะป๊า มอนิ่งค่ะหม่ามี๊" มีนาเดินไปหอมแก้มน้ำทิพย์และศิรินก่อนจะนั่งลงทานมื้อเช้าด้วยใบที่ง่วงนิดๆแต่ก็ยังดูร่าเริงสดใส

"ลูกสะใภ้เรานี่ใช้ได้นะคะ ปลุกเจ้าแสบให้ตื่นเช้าได้ทุกวัน" น้ำทิพย์หันไปพูดกับศิรินที่ยกชามข้าวต้มมาให้มีนาพอดี

"ตื่นเช้าแต่ก็แต่งตัวไม่เรียบร้อย" ศิรินว่าก่อนจะบอกให้มีนายืนขึ้นเพราะชุดนักเรียนของมีนาเป็นแขนยาวและต้องผูกไทด์

"ก็มันง่วงหนิคะ"

"ง่วงแล้วตื่นมาทำไมแต่เช้าคะ" ศิรินเอ่ยถาม

"ถ้าไม่ตื่นลูกสะใภ้หม่ามี๊ก็งอนสิคะ ง้อก็ไม่ได้อีก อยู่ไกลคนละทวีปเลย"

ทานข้าวเสร็จน้ำทิพย์ก็ทำหน้าที่ไปส่งเด็กๆตามเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือมีเจสซี่มาเพิ่มอีกหนึ่งตลอดหลายเดือนที่เข้ามาอยู่ในบ้านเดียวกับมีนาเธอไม่สามารถเข้าใกล้มีนาได้เลย เพราะมีนาเอาแต่สนใจโทรศัพท์เอะอะก็หนีเข้าห้องนอนอย่างเดียว

มีนาใช้เวลาระหว่างที่น้ำทิพย์ขับรถมาส่งงีบหลับอย่างน้อยก็พอจะชดเชยได้บ้าง "ตั้งใจเรียนล่ะไอ้แสบ"

หลายคนสงสัยว่าทำไมมีนาและเจสซี่มาโรงเรียนด้วยกันและมันก็เป็นประเด็นในมาจับกลุ่มเมาท์กันแต่มีนาไม่ได้สนใจใครอยากจะพูดอะไรก็พูดไปแต่ช่วงแรกๆเพื่อนอีกสองคนของเธอก็สงสัยและถามยกใหญ่เธอเลยเล่าให้ฟังจนสองคนนั้นไม่ถามอีก

"มีนา" เจสซี่เอ่ยเรียกเมื่อเดินเข้าโรงเรียนมาแล้ว

"มีอะไร"

"เที่ยงนี้ รอทานข้าวพร้อมกันได้ป่ะ" มีนาทำหน้าครุ่นคิดเพราะเธอและเจสซี่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน

"อื้ม ได้ดิ"

ถึงเวลาพักเที่ยงมีนาก็เดินมารอเจสซี่ที่หน้าห้องเรียนเพื่อไปทานข้าวพร้อมกันส่วนแอนนาและเกลไม่ต้องพูดถึงทานไปก่อนเธอแล้วเพราะเวลาพักไม่ตรงกัน "รอนานเปล่า โทษทีครูปล่อยช้านิดหน่อย"

มีนาพยักหน้าเข้าใจและรีบเดินไปยังโรงอาหารก่อนที่คนจะเยอะกว่านี้เจสซี่เลยรีบวิ่งตามก็มีนาขายาวกว่าเธออีกขนาดคิดว่าเธอสูงกว่ามาตรฐานหญิงไทยแล้วนะ ตอนทานข้าวเจสซี่และมีนาแทบจะไม่ได้คุยกันเพราะมีนาเอาแต่ทานอย่างเดียวถามคำก็ตอบคำเจสซี่อดที่จะน้อยใจไม่ได้แต่ก็ทำได้แค่เงียบ

เปิดเทอมยังไม่ทันไรก็จะสอบปิดภาคเรียนที่หนึ่งแล้วพ่อของเจสซี่ก็ส่งข่าวมาบอกว่าบ้านที่สร้างเสร็จเรียบร้อยเหลือก็แค่ตกแต่งและขนของเข้าไปอยู่ แต่เธอยังไม่อยากย้ายออกจากบ้านมีนาเลยเธอรู้สึกว่าอยากอยู่ที่นี่อยู่ใกล้ๆมีนา

"นี่จะไปไหนกันคะ" มีนาเอ่ยถาม

"อ่อลืมบอก คืนนี้ป๊ามีงานเลี้ยงที่บริษัทมี๊ก็ต้องไปด้วย"

"แล้วข้าวเย็นมีนาล่ะ"

"แม่เตรียมไว้ให้แล้วอย่าลืมเรียกหนูเจสลงมาทานด้วยนะ" ศิรินเอ่ยบอกก่อนจะรีบไปเพราะกลัวจะสาย

มีนาเดินเข้ามาในครัวบอกแม่บ้านอุ่นอาหารให้ก่อนจะขึ้นไปตามเจสซี่ให้ลงมาทานข้าวพร้อมกันเพราะมาวินพี่เลี้ยงป้อนไปตั้งแต่หลังเลิกเรียนแล้ว เธอเคาะประตูอยู่นานก็ไม่มีคนมาเปิดเลยเอ่ยขออนุญาตและเปิดประตูเข้าไปเห็นเจสซี่นอนอยู่เลยเดินไปปลุก

"เจสซี่ ตื่นไปทานได้แล้ว" มีนาเอ่ยเรียกแต่คนที่นอนอยู่ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย

"ยัยขี้เซ้า ตื่น" มีนาดึงผ้าห่มออกและดึงแขนเจสซี่ตัวอีกคนร้อนเป็นไฟจนเธอต้องผละมือออก "ไม่สบายหรอเนี่ย ทำไงดีวะ" มีนาไม่รู้ต้องทำยังไงเธอดึงผ้าห่มไปห่มให้เจสซี่เหมือนและลงไปตามแม่บ้านมาดูแล

มีนาเลยต้องนั่งทานข้าวคนเดียวทานข้าวเสร็จเธอก็ขึ้นไปอาบน้ำและเดินไปดูอาการของเจสซี่เพราะให้แม่บ้านเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าและป้อนข้าวให้แล้ว มือเรียวเอื้อมไปแตะที่หน้าผากตัวเจสซี่ก็ยังร้อนเหมือนเดิม

"ทำไมตัวยังไม่หายร้อนคะ" มีนาถามแม่บ้านที่เดินเข้ามา

"ก็ยังไม่ได้ทานยานี่คะ นี่ค่ะ" หญิงมีอายุยื่นยาให้มีนาจนเธอต้องเลิกคิ้ว

"ป้าก็ป้อนสิ มีนาป้อนยาคนป่วยไม่เป็นหรอกนะ" 

ว่าแล้วก็ถอยออกมายืนดูแม่บ้านป้อนยาให้เจสซี่เสร็จก็เดินออกไปมีนาเดินมานั่งข้างๆเจสซี่ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ดีๆ "หายไวๆนะ" กำลังจะลุกขึ้นเจสซี่ก็ดึงมือเธอเอาไว้

"มีนา.." คนป่วยพูดเสียงคล้ายละเมอ

"เธอจะเอาอะไร"

"มีนา..อย่าทิ้งเรานะ" เจสซี่ยังคงละเมอออกมาและจับมือมีนาเอาไว้แน่น มีนาลูบหัวเจสซี่ให้อีกคนสงบก่อนจะดึงมือออกแต่อีกคนก็พูดบางอย่างออกมา

"เรารักมีนานะ"

ครั้งนี้เจสซี่ไม่ได้ละเมอเธอลืมตาขึ้นมามองมีนาก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมานั่งแต่อาการดูเหมือนคนไม่มีแรงมีนายังคงอึ้งกับประโยคสารภาพรักเมื่อครู่อยู่ เจสซี่ใช้โอกาสนี้โน้มตัวไปจูบมีนาทันทีมีนาทั้งตกใจและรับรู้ถึงความร้อนจากตัวเจสซี่สติเธอตอนนี้มันสับสนเกินกว่าจะผลักอีกคนออก

เจสซี่ลุกหนักมาก!

แล้วแบบนี้เจ้าแสบของเราจะหวั่นไหวไหมเนี่ย