ตอนที่ 37 : รู้ใจตัวเอง
บรรยากาศที่ครึกครื้นเต็มไปด้วยเสียงกลองเชียร์และเสียงดนตรีตอนนี้เป็นเวลากลางวันจึงเป็นการแข่งขันกีฬาของแต่ละสีซึ่งมีนาอยู่สีแดงส่วนพรีมแอนนาและเกลอยู่ที่ฟ้าแต่เสียงกรี๊ดดังงสนั่นเพราะหลายคนให้ความสนใจในการแข่งบาสเกตบอลหญิงมอต้นซึ่งเป็นสีแดงและสีฟ้าที่แข่งกันสมาชิกสีแดงหนึ่งในนั้นคือมีนา
"เกล มึงเชียร์สีไหน" แอนนาเอ่ยถาม
"ถามไม่คิดก็สีแดงนะสิ"
"เดี๋ยวๆ แต่มึงอยู่สีฟ้านะ"
"ก็เชียร์มีนาไง ใช่ไหมเกล" พรีมเอ่ยถามเพราะว่ามีนาอยู่สีแดงเพื่อนจะเชียร์สีตรงข้ามก็ไม่แปลก
"เปล่า ที่เชียร์สีแดงเพราะพี่มิกเขาอยู่สีนี้ต่างหาก"
แอนนาและพรีมหันมองหน้ากันทันทีตั้งแต่เกลมีรุ่นพี่มาจีบก็ดูจะดี๊ด๊ายกใหญ่จนเพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างแแอนนาล่ะหมั่นไส้แต่ก่อนจะได้เถียงอะไรกันไปมากกว่านี้การแข่งขันก็เริ่มขึ้นพรีมเอาแต่มองมีนาและเชียร์เขาอยู่ในใจถึงเธอจะอยู่สีฟ้าแต่ในเธอมันดันเชียร์นักกีฬาตัวสูง จะว่าสูงที่สุดก็ว่าได้
"มึงว่าสีจะชนะว่ะ" แอนนาพูดขึ้น
"สีแดง" พรีมตอบอย่างไม่ต้องคิดถึงปากจะเอ่ยตอบเพื่อนแต่สายตาของเธอก็ยังคงมองมีนาไม่กระพริบ
"แกสองคนนี่มันกบฎ" แอนนาว่าเพื่อนทั้งสองที่เชียร์สีตรงข้าม
คะแนนของสีแดงและสีฟ้าสูสีกันอย่างมากและคนที่ชูทได้มากที่สุดของสีแดงก็คือมีนาเพราะเธออาศัยความตัวสูงและความไวแต่ทางสีฟ้าก็มีคนที่เก่งพอๆกับมีนาเหมือนกัน ใกล้จะหมดเวลาตอนนี้คะแนนของสองทีมยังเท่ากันอยู่พรีมและเกลต่างก็ลุ้นเป็นอย่างมากต่างจากแอนนาเพราะเธอไม่ได้ตื่นเต้นกับกีฬาที่มีผู้หญิงเล่นสักเท่าไหร่
"เย้/เย้!!!!"
พรีมและเกลต่างส่งเสียงออกมาเพราะนาทีสุดท้ายมีนาชูทลูกลงห่วงพอดีเลยทำให้สีแดงชนะไปพรีมหันไปหยิบน้ำเพราะจะรู้ว่ายังไงมีนาก็ต้องเดินมาหาเธอแน่นอน
มีนาเห็นพรีมตั้งแต่ก่อนลงสนามแล้วเธอกำลังจะเดินไปหากลุ่มของเพื่อนๆแต่ก็มีใครอีกคนที่นั่งเชียร์เธออยู่เหมือนกันลุกขึ้นมาขวางทางไว้
"กินน้ำก่อนนะ" มีนาจำใจต้องรับน้ำในมือเจสซี่
"ทำอะไร" มีนาเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย
"ก็เช็ดเหงื่อให้ไง ทำไมหรอหรือว่าอาย..ป๊อดอ่ะ"
เจสซี่ว่าลอยหน้าลอยตามีนาเลยยื่นหน้าเข้าไปให้เธอเช็ดแอบได้ยินเสียงกรี๊ดของกองเชียร์สีเธอเล็กน้อยเจสซี่อมยิ้มก่อนจะค่อยเช็ดเหงื่อบนหน้าให้มีนา
พรีมเห็นทุกการกระทำของเจสซี่อีกอย่างมีนาก็ไม่ขัดขืนพรีมเข้าใจว่ามีนาอาจจะเต็มใจให้เจสซี่ทำอย่างนั้นก็ได้แต่พอจะเดินเอาน้ำไปเก็บเพราะจะได้ไปหาแอนนาและเกลที่ขอไปเข้าห้องน้ำแต่ก็มีคนเอ่ยเรียกเธอเอาไว้
"น้องพรีมคะ"
"อ้าว พี่ไอซ์มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"น้ำในมือมีเจ้าของหรือยังคะ ถ้าไม่มีพี่ขอได้ไหม" พรีมก้มมองน้ำในมือตัวเองอยากจะบอกว่ามันมีเจ้าของแล้วแต่ในเมื่อเจ้าของมันไม่เอาแล้วเธอจะให้ใครก็ได้
"มันไม่เย็นแล้วอ่ะค่ะ เดี๋ยวพรีมไปหยิบมาให้ใหม่นะคะ"
"ค่ะ"
ไอซ์เป็นนักกีฬาของโรงเรียนไม่มีใครไม่รู้จักเพราะเธอเองก็ถือว่าป๊อบเหมือนกันแต่การคนที่เธอมาคุยกับพรีมแบบนี้มันอยู่ในสายตาของมีนานะสิ พรีมเดินกลับมาพร้อมน้ำเย็นขวดใหม่
"แกะให้หน่อยได้ไหมคะ" พรีมพยักหน้าก่อนจะแกะมันและส่งให้รุ่นพี่แต่กลับมีมือของใครอีกคนมารับไว้แทน
"มีนา!" พรีมพูดเสียงดุใส่มีนา
"ไปกินข้าวกันเราหิวอ่ะ ขอตัวนะคะพี่ไอซ์"
แล้วมีนาก็ลากพรีมออกทันทีรู้สึกไม่ชอบใจที่รุ่นพี่คนนี้เข้ามาคุยกับเพื่อนของเธอและก็ไม่ชอบที่เพื่อนของตัวเองทำตัวสนิทสนมกับคนเป็นรุ่นพี่ด้วย
"ไปรู้จักกันได้ไง" มีนาเอ่ยถามด้วยเสียงไม่พอใจ
"ก็ตอนประชุมสี พี่เขามาทักเลยรู้จักกัน"
"ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหม" พรีมเลิกคิ้วเป็นคำถามไม่เข้าใจในความหมายของมีนา
"ก็แค่รู้จักกัน ทำไมอ่ะถ้าเราจะสนิทกับพี่เขาแแล้วมันผิดตรงไหน"
"ก็เราไม่อยากให้พรีมไปสนิทกับพี่เขาหนิ" มีนาพูดออกมาตรงๆแต่เธอจะรู้ไหมว่าพรีมแอบยิ้มดีใจที่ได้ยินแบบนั้นเหมือนกับว่ามีนากำลังหวงและหึงเธอ
"หึงหรอ"
"หึงอะไรเราแค่ไม่ชอบ"
"ไม่หึงก็ดีเราจะได้สบายใจเวลาคุยกับพี่เขา"
"เราบอกว่าไม่ชอบก็แปลว่าห้ามไปยุ่งกับมันอีก!"
"แต่เราเป็นแค่เพื่อนกันมีนาไม่มีสิทธิ์มาสั่งเรานะ"
มีนาชะงักไปเหมือนโดนตบเข้าที่หน้าอย่างแรงจนชาพรีมเองก็อยากให้มีนาชัดเจนกับความรู้สึกว่าตกลงมีนาชอบหรือไม่ชอบเธอกันแน่การที่มีนาบอกว่าเธอเป็นได้แค่เพื่อนแต่การกระทำกับไม่ใช่
"นั้นก็ตามใจอยากจะไปคุยหรือสนิทกับใครก็ตามสบายเลย"
พูดเสร็จมีนาก็เดินหนีไปทิ้งให้พรีมยืนอยู่อย่างนั้นเหมือนอกหักซ้ำสองแต่เธอก็ไม่นึกโกรธมีนาเลยสักครั้งโกรธตัวเองมากกว่าที่ทำใจเป็นเพื่อนกับมีนาไม่ได้จริงๆ
15%
หลังจากงานกีฬาสีวันนั้นมีนาก็ไม่ค่อยจะคุยกับพรีมเท่าไหร่พรีมเองก็คิดว่าดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่รู้สึกอะไรมีนาไปมากกว่านี้เผลอๆเธออาจจะทำใจเป็นเพื่อนกับมีนาได้สักวัน และพักหลังเธอก็เห็นว่ามีนาสนิทกับเจสซี่มากขึ้นบางทีก็ไปนั่งกับเจสซี่เล่นเอาเพื่อนในห้องต่างสงสัยว่าเธอทะเลาะกันหรือเปล่า
"พรีม!"
"ห๊ะ?"
"เป็นไรว่ะ เรียกตั้งนานก็ไม่ตอบ" เกลเอ่ยถาม
"เปล่าๆ"
"แล้วนี่มีนาไปไหน ทำไมยังไม่มาอีก" แอนนาถามบ้างเพราะช่วงนี้เธอไม่ค่อยเห็นมีนามาพร้อมกับพรีมเลย
"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ"
พรีมตอบไปทั้งๆที่เธอพอจะรู้ว่ามีนาคงจะอยู่กับเจสซี่เธอยังมาคิดอยู่เลยว่าการที่มีนาไม่ให้ความหวังเธอแบบนี้มันดีหรือเปล่าแต่คิดในอีกแง่เธอว่ามันก็คงจะดีที่สุดในตอนนี้แหละมั้ง
"อีกสองวันก็วาเลนไทน์แล้ว ไปเที่ยวไหนดีว่ะ" แอนนาเอ่ยถามด้วยตาที่เป็นประกาย
"ฉันขอบายเพราะนัดกับพี่มิกไว้แล้ว"
"ค่ะ! แกล่ะพรีม" พรีมทำท่าเหมือนครุ่นคิด
"ยังไม่รู้เลยอ่ะ"
"ดีเลย ไปเที่ยวกับฉันป่ะแก"
"แกก็ชวนไม่ดูคนเลยนะ พรีมมันเที่ยวผับเที่ยวบาร์ที่ไหน" เกลหันไปดุเพื่อนก่อนที่แอนนาจะยู่หน้าลงเพราะเธอก็อยากจะหาแนวร่วม
เป็นปกติของวันวาเลนไทน์บรรยากาศในโรงเรียนตอนนี้มีแต่คนถือตุ๊กตาช่อดอกไม้ต่างคนก็ต่างเอามันมาให้คนที่แอบรักแอบชอบยิ่งถ้าใครป๊อปสุดก็จะได้ของเยอะหน่อยและเวลาพักเที่ยงถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด เกลเป็นคนแรกในกลุ่มที่มีคนเอาของมาให้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่มิก
"ดูมัน ดี๊ด๊าเชียว" แอนนาแอบว่าเพื่อนพรีมเองก็ได้แต่นั่งมองคู่อื่นแล้วยิ้ม
"แก ไม่เปลี่ยนใจไปเที่ยวกับฉันจริงๆอ่ะ"
"พ่อเราไม่อนุญาตหรอก" แอนนาหน้ามุ้ยอีกรอบเพราะวันนี้เธอพยายามตื้อพรีมตั้งหลายรอบแต่ก็โดนปฏิเสธทุกรอบ
"เฮ้อ! เหนื่อยเป็นบ้า" มีนาบ่นออกมาก่อนจะวางของมากมายที่ได้จากรุ่นน้องและรุ่นพี่ลงบนโต๊ะและหย่อนตัวนั่งข้างพรีม
"คนฮอตก็งี้แหละ ไหนเอามาดูดิมีการ์ดด้วยว่ะ" แอนนาถือวิสาสะหยิบของขวัญของมีนาที่มีการ์ดแนบมาเปิดอ่านแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอมักจะได้ของแบบนี้เป็นประจำทุกปีอยู่แล้ว
"แฮปปี้วาเลนไทน์นะคะพี่มีนาอย่าลืมทานช็อคโกแลตให้หมดนะคะ" แอนนาอ่านข้อความข้างในด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างหมั่นไส้ "มีหัวจงหัวใจด้วยว่ะ"
"ก็เป็นธรรมดาของคนฮอต" มีนาตอบอย่างกวนๆ
"เห้ยๆนี่มันของพี่แพรวหกทับหนึ่งนี่หว่า" มีนาไม่อยากจะเชื่อว่าอย่างพี่แพรวมอหกทั้งสวยทั้งเก่งดูดีไปทุกอย่างมีคนมาจีบตั้งเยอะแยะแต่พี่เขาไม่สนใจเลยสักคนจะเอาการ์ดมาให้เธอเพราะที่จำได้เธอยังไม่เห็นว่ารุ่นพี่คนนี้เอามาให้เธอตอนไหน
"I don’t give you flowers to tell you you’re special
I don’t give you chocolates for your sweetness
I don’t give you teddy bears for your cares
Just look at my eyes and you’ll know . how much I love you
Happy Valentine’s Day."
มีนาถึงกับดึงการ์ดใบนั้นมาอ่านเธอไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่หรอกนะว่ามันคือของพี่แพรวมอหกจริงๆ
"นี่แอบไปกิ๊กกันตอนไหนว่ะ"
"กิ๊กบ้าไรว่ะ เคยคุยแค่สองสามครั้งเอง"
พรีมเองที่นั่งฟังก็เริ่มรู้สึกว่าเธอไม่น่ามานั่งตรงนี้เลยเหมือนมันจะทำใจไม่ได้แต่เหมือนกับโชคจะเข้าข้างเธอ(หรือเปล่า)ที่มีรุ่นพี่อีกคนกำลังเดินมาทางนี้
"นี่ก็อีกคนไปกิ๊กกั๊กกันตอนไหนว่ะ" แอนนาหันมาถามพรีมเจ้าตัวยังไม่ทันได้ตอบไอซ์ก็เอ่ยทักซะก่อน
"น้องพรีมว่างอยู่หรือเปล่าคะ"
"ว่างค่ะ"
มีนามองหน้ารุ่นพี่คนนี้ตาเขม็งเจอครั้งแรกจนถึงตอนนี้ไม่ชอบหน้ายังไงก็ยังไม่ชอบอยู่อย่างนั้นอาจจะเกลียดขี้หน้ามากขึ้นด้วยซ้ำ
"พอดีพี่มีของจะให้ค่ะ มากับพี่แปบหนึ่งได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ เอามันไปเลยค่ะพี่พรุ่งนี้เช้าค่อยเอากลับมาส่งก็ได้" แอนนาทำตัวเป็นแม่สื่อทันทีเพราะเธอทักจะชอบจับคู่คนอื่นอยู่บ่อยๆแต่ก็ดันไม่รู้ว่าพรีมรู้สึกยังไงกับมีนา
ในเมื่อเพื่อนตอบแทนซะขนาดนี้จะปฏิเสธก็คงจะน่าเกลียดพรีมแอบหันมามองมีนาก่อนแต่อีกคนกลับทำไม่สนใจและไม่ได้รั้งเธอไว้เหมือนทุกครั้งเธอเลยตัดสินใจเดินไปกับไอซ์
พรีมเดินตามไอซ์มาที่ห้องศิลป์ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่รุ่นพี่คนนี้ของงานอาร์ตอยู่แล้วแต่เหมือนกับว่าคนชวนมาจะเดินไวไปหน่อยเธอตามไม่ทันพอเข้ามาห้องมันมืดไปหมดพรีมไม่กล้าจะเดินต่อกลัวจะชนอะไรเข้า
"พี่ไอซ์คะ อยู่ไหนคะ"
"....."
ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาจะให้เดินกลับไปที่ประตูมันก็มืดเกินจะขยับตัวก่อนจะมีแสงไปที่เท้าของเธอมันค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆเหมือนเป็นทางเดินพรีมเดินตามแสงไปนั้นไปดวงๆฟเล็กๆตรงทางเดินค่อยๆติดทีละดวงให้พอมองเห็นก่อนมันจะติดเป็นดวงสุดท้ายและมีไฟดวงใหญ่เปิดขึ้น
พรีมเงยหน้าขึ้นมองมันเป็นผนังห้องที่มีรูปของเธอติดเต็มไปหมดภาพพวกนี้ดูทีเดียวก็รู้ว่าคนถ่ายแอบมองเธออยู่ตลอดเวลพรีมยิ้มกว้างเพราะมันน่ารักและเธอก็ชอบมันมากๆ
"แฮปปี้วาเลนไทน์ค่ะ"
ไอซ์ยื่นช่อดอกกุหลาบที่มีเพียงดอกเดียวให้พรีมถึงจะมีแค่ดอกเดียวแต่เขาก็ใส่ใจที่จะตกแต่งให้มันดูสวยงามพรีมเอื้อมมือไปรับมันมาพร้อมยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า
"ขอบคุณค่ะ"
"น้องพรีมรู้ใช่ไหมคะว่าพี่รู้สึกยังไง" คำถามนี้เล่นเอาพรีมหนักใจอยู่เหมือนกัน "พี่ชอบน้องพรีมนะคะ" พรีมมองหน้ารุ่นพี่ตรงหน้าทันทีมันรู้สึกเหวอไปเลยกับการที่มีคนมาบอกชอบโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
"แต่พี่ไอซ์คะ..."
"เป็นแฟนกับพี่ได้ไหมคะ"
"....."
พรีมถึงกับอึ้งไปทุกอย่างมันดูไวไปหมดเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดีตอบยังไงไม่ให้ทำร้ายจิตใจคนที่แสนดีตรงหน้าดีถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะตอบตกลงเหมือนกัน
"ถ้ามันตอบยากนั้นพี่ให้เลือกละกันถ้าน้องพรีมตกลงเย็นนี้ไปดูหนังพี่นะคะแต่ถ้าไม่พี่อนุญาตให้น้องพรีมเดินออกไปจากห้องนี้ได้เลยค่ะ"
ทางเลือกสองทางมันก็เลือกยากทั้งสองทางจนเธอไม่รู้ว่าควรจะเลือกทางไหนดีที่มันถนอมน้ำใจที่สุดแต่ทางแรกเธอว่ามันเร็วเกินไปและเธอยังตัดใจจากมีนาไม่ได้ส่วนทางที่สองมันก็ดูเป็นการปฏิเสธที่ไร้เยื้อใยเอามากๆ
แอนนาและมีนาก็นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมมีรุ่นน้องและรุ่นพี่เอาของมาให้มีนาเรื่อยๆแอนนาเองก็มีหนุ่มๆเอาดอกไม้มาให้เหมือนกันแต่คงจะน้อยกว่ามีนา
"ไอ้พรีมกลับมายังวะ" เกลที่วิ่งกระหืดกระหอบมาเอ่ยถาม
"มีอะไรหรือเปล่าวะ" แอนนาถามกลับ
"ได้ยินเพื่อนพี่มิกคุยกันบอกว่ามันหายเข้าไปในห้องศิลป์กับพี่ไอซ์สองคน เข้าไปนานมากยังไม่ออกมาไม่รู้ว่ามีซัมติงอะไรหรือเปล่า"
มีนาได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจก่อนจะลุกพรวดเดินออกไปแอนนาและเกลก็มองตามก่อนทั้งสองจะเมาท์เรื่องพรีมกันต่อ
พรีมเดินถือช่อดอกไม้ของพี่ไอซ์ออกมากำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อนที่โต๊ะเหมือนเดิมแต่คงเพราะก้มมองแต่ดอกไม้ได้ทันได้มองว่ามีคนยืนมองเธออยู่
"อุ้ย!" พรีมรีบเงยหน้ามองว่าเธอชนใคร
"เป็นแฟนกันแล้วดิ" มีนาเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งๆ
"ถ้าบอกว่าใช่จะทำไมหรอ" พรีมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามีนาจะว่ายังไงถ้าเธอคบกับรุ่นพี่คนนี้จริงๆ
"ถามจริง ชอบมันหรอ?"
คำถามนี้มีนาถามมันจากใจเพราะเธอเองก็ยังไม่เห็นว่าเพื่อนของเธอจะเหมาะสมกับรุ่นพี่คนนี้เท่าไหร่พรีมแอบอมยิ้มก่อนจะเงยหน้ามามองมีนาอีกครั้ง
"เราเป็นคนที่ชอบอะไรยาก แต่ถ้าชอบแล้วก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจหรอก"
มีนาสะอึกไปเล็กน้อยเพราะคิดว่าพรีมคงจะเลิกชอบเธอไปแล้วแต่ประโยคนี้คนพูดกับหมายถึงมีนาเพราะเธอตัดใจจากมีนาไม่ได้เหมือนกัน
"ดีใจด้วยละกัน"
พูดเสร็จมีนาก็เดินกลับไปทันทีพรีมเองก็เหวอไปเธอคิดว่ามีนาจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดซะอีก
มีนาตีตัวออกห่างพรีมตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนเพราะอาทิตย์หน้าทุกคนก็จะสอบปิดเทอมใหญ่พรีมพยายามจะเข้าไปคุยกับมีนาตั้งหลายรอบแต่เหมือนว่าอีกคนจะไม่เปิดโอกาสให้เธอได้คุยเลย
พรีมอ่านแชทกลุ่มมีนาก็คุยกับเพื่อนอีกสองคนตามปกติแต่พอเธอตอบกลับไปมีนาก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลยเธอลองโทรหาก็แล้วมีนาไม่ยอมรับสายทักแชทส่วนตัวไปก็เพียงอ่านแล้วไม่ตอบจนถึงวันสอบวันสุดท้ายมีนาก็ยังไม่คุยกับเธอ
"สอบเสร็จแล้วไปฉลองที่ไหนดีคะ" เฌอมาลย์เอ่ยถามลูกสาว
"พรีมอยากทานฝีมือคุณแม่ค่ะ"
"นั้นเราแวะซื้อของสดไปให้แม่เขาทำดีกว่าเนาะ"
"ค่ะ"
มีนายืนรอน้ำทิพย์ด้วยท่าทางเซ็งพอรถของคนเป็นพ่อจอดลงเธอก็ขึ้นไปนั่งปิดประตูเต็มแรงก่อนจะคาดเข็มขัดไม่พูดไม่จาเล่นเอาน้ำทิพย์งงไปตามๆกัน
"ไปหงุดหงิดอะไรมาคะคุณลูกสาว"
"ผู้หญิงนี่เข้าใจยากแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ"
"ก็น่าจะนะ โดยเฉพาะลูกสาวป๊า" มีนาหันไปมองหน้าน้ำทิพย์ก่อนจะเอ่ยถาม
"เข้าใจยากตรงไหน"
น้ำทิพย์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะเธอก็ไม่รู้ว่ามีนาไปหงุดหงิดอะไรมาจะว่าไปเธอก็เห็นลูกสาวเป็นแบบนี้มาสักพักพอถามก็บอกว่าไม่มีอะไร
น้ำทิพย์และศิรินตกลงกันว่าจะให้มีนาพักก่อนหนึ่งอาทิตย์หลังสอบเพราะน้ำทิพย์เองก็ต้องเคลียงานก่อนจะพาลูกๆไปเที่ยวพักผ่อนและน้ำทิพย์ก็ได้ชวนเฌอมาลย์ให้ไปด้วยกัน มีนาดูจะกระตื้อรือร้นมากเพราะเธอไม่เห็นพรีมตอบแชทกลุ่มอีกอย่างไม่โทรหาและไม่ทักแชทส่วนตัวของเธอด้วยเธอรู้สึกว่าอยากเจออีกคนไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
"ป๊า! ป๊า!" เสียงตัวแสบตะโกนเรียกน้ำทิพย์เสียงดัง
"มีอะไรคะ เรียกซะดังลั่นบ้านเลย"
"มี๊ล่ะ ป๊าเห็นหม่ามี๊ไหม"
"ออกไปส่งหนูพรีมนู้น" มีนาขมวดคิ้วก็วันนี้พวกเธอจะไปพักผ่อนกันที่รีสอร์ทของน้ำตาลแต่ไม่เข้าใจว่าศิรินไปส่งพรีมทำไมกัน
"ส่งไปไหนอ่ะป๊า"
"อ้าวนี่ไม่รู้หรอว่าหนูพรีมจะไปเรียนต่อเมืองนอก"
"ห๊ะ! พูดเล่นป่ะเนี่ย" น้ำทิพย์ถึงกับสะดุ้งที่มีนาตะโกนเสียงดัง
"พูดเล่นอะไรล่ะตอนนี้เครื่องก็ใกล้จะออกแล้วล่ะ"
"แล้วป๊าทำไมไม่บอก! โว๊ะ!"
"อ้าว นี่ป๊าผิด? เห้ยๆ ไอ้แสบจะไปไหน"
"ไปสนามบินนะสิ"
มีนากำลังจะเดินออกไปจากบ้านแต่ก็ต้องเดินกลับเข้ามาหาน้ำทิพย์อย่างเดิมเล่นเอาน้ำทิพย์งงไปว่าลูกสาวเธออารมณ์ไหนก่อนที่มีนาจะยื่นมือมาตรงหน้า
"ขอตังหน่อยดิ ลืมเอากระเป๋าลงมาอ่ะ" น้ำทิพย์ส่ายหน้าก่อนจะหยิบแบงค์ร้อยให้สองสามใบและแบงค์พันอีกหนึ่ง
"ขอให้ทันนะ"
มีนารีบวิ่งออกไปเรียกวินทันทีน้ำทิพย์รู้อยู่แล้วล่ะว่ามีนาต้องไม่นั่งแท็กซี่แน่นอนไม่นั้นก็ไม่ทันพอดีเธอโทรบอกศิรินว่าให้ถ่วงเวลาไว้ก่อนเพราะตัวแสบของเธอกำลังจะตามไปและกำชับว่าห้ามบอกพรีมด้วย
มีนาก็พยายามกดโทรหาพรีมแต่อีกคนก็ปิดเครื่องไปแล้วไม่สามารถติดต่อได้ทำเอาหงุดหงิดไม่น้อยมีนาบอกวินให้ขับไวกว่านี้เพราะกลัวจะไปไม่ทันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่ที่รู้ๆเธอไม่อยากให้พรีมไปเลย
จะทันไหมเนี่ย?
โถ่! ทำไมพึ่งมารู้ตัวตอนกำลังจะเสียเขาไปเนี่ย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
#มีนารู้ใจตัวเองได้แล่ววว