END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 36 : แค่เพื่อน..จริงหรอ?

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องที่มีนาถามจบและเหมือนกับว่าคนถามก็อยากได้คำตอบพรีมเองไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดีในเมื่อมีนาจับได้แบบนี้ก็ไม่มีอะไรให้ปิดบังอีกแล้ว

"ถ้าเราบอกว่าชอบ มีนาจะโกรธเราไหม"

กลับกันกลายเป็นว่ามีนาที่เป็นฝ่ายเงียบตอนนี้พรีมลุ้นมากกับคำตอบเธอเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าคำตอบที่กำลังจะออกจากปากมีนามันจะตรงใจเธอ

"แต่เราเป็นเพื่อนกันนะพรีม" แค่เท่านี้เธอก็รู้แล้วว่ามีนาไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริงๆ

"เรารู้ ขอแค่เราได้บอกก็พอ"

"อื้ม แต่เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ" 

มีนาเองก็ไม่อยากจะเสียเพื่อนไปหรอกเพราะพรีมคือคนเดียวที่รู้ใจเธอไปซะทุกอย่างแต่การที่เพื่อนมาบอกชอบแบบนี้มันดูแปลกๆยังไงไม่รู้และเธอคิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับพรีม พรีมเองยอมรับว่าผิดหวังแต่อย่างน้อยมีนาก็ไม่ได้เลิกเป็นเพื่อนกับเธอแค่นี้มันก็ดีมากแล้ว

ฟิคที่รุ่นน้องได้แต่งและแชร์ให้คนอ่านมากมายกลายเป็นว่าตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักพรีมและมีนาซึ่งปกติมีนาก็เป็นที่รู้จักอยู่แล้วพอมีฟิคเรื่องนี้คนทั้งโรงเรียนต่างพากันจับจ้องว่าเธอสองคนแค่คู่จิ้นหรือเป็นคู่จริงกันแน่

"ทำไมมาช้าว่ะ" มีนาเอ่ยถามเกล

"ก็พวกรุ่นพี่นะดิ มาคัดตัวหลีดกว่าจะหนีมาได้แทบตาย" เกลบ่นก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆแอนนา

"เอ่อ! นี่ก็โดนเหมือนกันแต่ดีนะหนีออกมาทัน แล้วห้องมึงอ่ะโดนคัดไปยัง" แอนนาหันมาถามมีนา

"ยังอ่ะ แต่ถึงมาฉันคงไม่โดนเลือกแน่นอน"

"ไม่แน่หรอก ขอให้บ่ายนี้รุ่นพี่เลือกแกไปเป็นหลีดทีเถ๊อะ" แอนนาถึงกับยกมือไหว้

หมดเวลพักเที่ยงพวกรุ่นพี่ก็มาคัดตัวหลีดจริงๆ มีนานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจถ้ารุ่นพี่เลือกเธอจริงๆก็คงปฏิเสธถ้าปฏิเสธไม่ได้ก็หนีซ้อมแม่งเลย แต่ชื่อของเด็กใหม่ทำให้เธอหันไปมองเพราะเจสซี่ถูกเลือกให้ไปเป็นหลีดคนแรกมีนาอมยิ้มอย่างดีใจเพราะเธอรอดแล้วแต่เจสซี่ที่มองมากลับคิดว่ามีนายิ้มให้เธอ พรีมเองก็เข้าใจแบบเดียวกับเจสซี่

พอคัดหลีดได้คนที่ถูกคัดก็ต้องเริ่มซ้อมตั้งแต่เย็นนี้เลยเพราะเหลืออีกแค่เดือนเดียวก็จะมีงานกีฬาสีซึ่งมันต้องจัดก่อนจะสอบมิดเทอม เจสซี่ออกมายืนขว้างมีนาเหมือนเดิมและก็ถูกมีนาว่าเหมือนเดิม

"อยากเจ็บตัวอีกแล้วหรือไง"

"ไปดูเราซ้อมหลีดป่ะ" มีนาถึงกับขมวดคิ้วที่อยู่ดีๆ เจสซี่ก็มาชวนเธอไปดูตัวเองซ้อมหลีด

"ไม่อ่ะ น่าเบื่อจะตาย"

"ว่าแล้วคนป๊อดอย่างมีนาต้องปฏิเสธ"

เหมือนมันเป็นคำท้าทายคนอย่างมีนาฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ในเมื่อเจสซี่ท้าเธอมาขนาดนี้แล้วมีนาเลยตกลงที่จะมาดูหล่อนซ้อมแต่เหมือนคิดผิดเพราะตั้งแต่นั่งมายังไม่เห็นทำอะไรกันเลย เอาแต่คุยโน้นคุยนี่ไร้สาระทั้งนั้นกว่าจะเริ่มก็ปาไปชั่วโมงกว่ามีนาเห็นพี่ที่รู้จักยืนตีกลองอยู่ก็เดินเข้าไปหาเพราะหาอะไรทำแก้เซ็งได้แล้ว

"ขอลองตีหน่อยดิพี่"

"เอาดิ"

แล้วรุ่นพี่ก็สอนเธอตีไม่ถึงสิบนาทีมีนาก็ตีได้เป็นจังหวะลูกป๊าบีซะอย่างดนตรีมันอยู่ในสายเลือดอยู่แล้วมีนาเล่นได้ทั้งกีต้าร์ เปียโน และกำลังจะตีกลองเป็น

"ใช้ได้ว่ะ สนใจมาเป็นคนตีกลองป่ะ"

"ไม่เอาอ่ะพี่ อยากตีกลองชุดมากกว่า" 

"เอางี้ ถ้ามาตีกลองให้เดี๋ยวสอนตีกลองชุดให้เอาป่ะ"

ข้อเสนอนี้น่าสนใจมีนาตอบตกลงทันทีเพราะไหนๆก็สอนฟรีเธอเองไม่ปฏิเสธอยู่แล้วแต่เพราะเธอมีหน้าที่ใหม่เลยต้องโทรบอกน้ำทิพย์ว่าเลิกช้านิดหนึ่ง น้ำทิพย์เลยยอมรอเพราะไม่อยากให้มีนาต้องนั่งแท็กซี่กลับตอนดึกๆคนเดียวเธอเป็นห่วง

"ว่าไงวัยรุ่น"

"เหนื่อยมากอ่ะป๊า ดูมือดิ เจ็บไปหมดแล้วอ่ะ" มีนาว่าแล้วก็ทำหน้ายู่น้ำทิพย์ยกมือว่ายีหัวลูกสาวเห็นมีนาทำกิจกรรมแบบนี้ก็ดีแล้วเพราะจะได้ผ่อนคลายจากการเรียนบ้าง

"ที่ยอมไปตีกลอง ไม่ใช่เพราะชอบหลีดคนไหนหรอกนะ" 

"บ้าดิป๊า แต่จะว่าไปหลีดปีนี้ก็สวยทุกคนเลยนะ"

"วันหลังป๊าคงต้องลงไปดูบ้างซะล่ะ"

"ให้พูดอีกที" มีนาหยิบโทรศัพท์เตรียมจะอัดเสียงน้ำทิพย์เลยพูดใหม่ทันที

"อะไรกัน แค่จะลงไปให้กำลังใจลูกสาวเอง"

"หราาาาาป๊า มี๊รู้ก็ได้จำลองเหตุการณ์อีกหรอก"

ช่วงก่อนกีฬาสีดูจะครึกครื้นเพราะคนที่เป็นหลีดจะได้ออกมาวาดลวดลายให้คนทั้งโรงเรียนเห็นและใครที่ได้รับความสนใจมากที่สุดก็จะถือว่าเป็นขวัญใจของคนทั้งโรงเรียนแต่สำหรับโรงเรียนของมีนาคงต่างออกไปจากโรงเรียนอื่นเพราะแต่ละปีจะมีการโหวตของนักเรียนทั้งหมดว่าใครที่เป็นขวัญใจคนทั้งโรงเรียน

ซึ่งสองปีที่ผ่านมาตำแหน่งนี้ก็ตกไปอยู่ที่มีนาเจ้าตัวเองก็ดูงงๆเพราะไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงได้มันมาคงเป็นเพราะความเกรียนหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่ก็จะมีอีกตำแหน่งคือคนน่ารักที่สุดในโรงเรียน ปีที่แล้วมีนาก็ดันคว้ามันไปทั้งสองตำแหน่งเลย

"มีนา" เสียงเล็กๆของเด็กใหม่เอ่ยเรียกเธอทันทีที่ก้าวขาออกจากห้อง

"มีไรหรอ"

"จะมาชวนไปซ้อมด้วยกัน" เจสซี่รู้ว่ามีนาเป็นมือกลองของสีเธอก็ดีใจจนแทบกรี๊ด

"ไปก่อนเลย เราขอไปกินไอติมกับพรีมก่อน"

ถึงมีนาจะปฏิเสธพรีมไปแต่เธอก็ยังคงทำทุกอย่างเหมือนเดิมตอนนี้เธอก็จูงมือพรีมเตรียมจะออกไปทานไอศรีมกับเพื่อนของเธอเหมือนทุกวัน

"นั้นเราขอไปด้วยคนได้ป่ะ"

"ไปดิ"

พรีมหันมามองมีนาทันทีรอยยิ้มของเจสซี่มันเหมือนกำลังเยาะเย้ยเธอยังไงก็ไม่รู้แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามได้ มีนาจับมือเธอมาจนถึงร้านก็เจอแอนนาและเกลนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"มาช้านะมึง"

"โทษทีๆ เอ่อนี่เจสซี่เด็กใหม่ ส่วนนี่แอนนาและก็เกลเพื่อนเรา" 

มีนาแนะนำเพื่อนของเธอให้เจสซี่รู้จักก่อนจะนั่งลงตรงที่ประจำพรีมเองก็นั่งลงที่ประจำของเธอเหมือนกันแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าโต๊ะนี้มีเพียงที่นั่งสี่ที่เท่านั้น เจสซี่ยืนมองทุกคนก่อนที่มีนาจะทันสังเกตและลุกไปลากเก้าอี้จะโต๊ะข้างๆมาให้เจสซี่

"อ่ะนี่" เจสซี่ตักไอติมแล้วยื่นมาทางมีนา ทุกสายตาต่างมองการกระทำของเจสซี่กันทั้งโต๊ะ

"มีนาไม่กินไอติมรสเปี้ยวอ่ะ" พรีมที่รู้จักมีนาดีเอ่ยบอกแอนนาและเกลก็เห็นด้วยเพราะมีนาไม่ชอบกินไอติมที่มันเปี้ยวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"เมื่อก่อนอาจจะไม่ชอบ แต่ตอนนี้อาจจะชอบแล้วก็ได้นะ..ลองก่อนสิ"

เจสซี่ก็ยังไม่ละความพยายามตอนนี้ความหนักใจก็ตกอยู่ที่มีนาถ้าเป็นก่อนหน้านี้ที่เธอไม่รู้ว่าพรีมคิดยังไงกับเธอ เธอคงกินไอติมที่เจสซี่ตักให้ไปแล้วแต่ถ้าปฏิเสธก็จะเป็นการหักหน้าเจสซี่ต่อหน้าเพื่อนทุกคนอีก กำลังจะตัดสินใจเสียงโทรศัพท์ก็ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ก่อนมีนาล้วงมันขึ้นมากดรับ

"ค่ะพี่ เดี๋ยวจะรีบไปค่ะ"

มีนายัดกระเป๋ากลับเข้าที่เดิมก่อนจะหันมาบอกเจสซี่ว่ารุ่นพี่เรียกไปซ้อมแล้วเจสซี่ก็เก็บกระเป๋าก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์มีนาหันมาบอกเพื่อนก่อนจะหันมาหาพรีม

"เราไปก่อนนะ"

"อื้ม" 

พรีมตอบไปแค่นั้นเพราะเธอจะทำอะไรได้จะขอไปนั่งดูก็ไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่สีเดียวกับมีนาด้วยความน้อยใจนิดๆเธอก็ก้มหน้าเขี่ยไอติมไปมา มีนาที่กำลังจะเดินออกจากร้านก็ย้อนกลับเข้ามากระซิบที่ข้างหูของพรีม

"ถึงบ้านแล้วไลน์หาเราด้วยนะ"

ระหว่างรอพวกหลีดแกะท่าอยู่มีนาก็ซ้อมตีกลองรอแต่ด้วยความหัวไวหรือพรสวรรค์ด้านดนตรีมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับมีนาเลยเธอก็ซ้อมไปคุยกับรุ่นพี่ไปเพราะเป็นคนกวนๆเลยทำให้เข้ากับรุ่นพี่กลุ่มนี้ได้ไม่ยาก

"มึงกับสนิทกับเกลหรอว่ะ"

"ใช่พี่ ทำไมอ่ะ"  มีนาเอ่ยถามทันทีที่รุ่นพี่ถามถึงเพื่อนของเธอก่อนรุ่นพี่คนนั้นจะเดินมากอดคอเธอ

"ขอเบอร์น้องเขาหน่อยดิ"

"เห้ยขอเบอร์เลยหรอ" 

"เอ่อดิว่ะ พี่ชอบน้องเขาอ่ะ..ช่วยๆกันหน่อยดิ" มีนามองหน้าคนเป็นพี่ก็จัดว่าหน้าตาดีอยู่แต่การจะเอาเบอร์เพื่อนให้ผู้ชายที่มาหมายปองแบบนี้มันดูยังไงๆอยู่ อีกอย่างไม่ใช่ว่าไม่อยากให้แต่กลัวว่าถ้าให้ไปแล้วจะโดนเกลว่าดุที่หลัง

"นั้นรอแปบนะพี่"

มีนาเดินออกมาจากวงสนทนาก่อนจะเข้ากรุ๊ปไลน์และแชทหาเกลทันทีเพราะอยากจะถามเพื่อนก่อนว่าโอเคหรือเปล่าถ้าเธอจะให้เบอร์กับรุ่นพี่คนนี้

Meena'J : เกลมีรุ่นพี่ขอเบอร์มึงอ่ะ จะให้ป่ะ?

รอไม่ถึงครึ่งนาทีเพื่อนก็ตอบกลับมามีนาถึงกับส่ายหน้าเพราะตอนขอลอกการบ้านไม่เห็นจะตอบไวขนาดนี้เลยเธออ่านข้อความที่ส่งกลับมาก็หลุดขำ

Gail : ไหนๆขอดูเบ้าหน้าหน่อยดิ

Meena'J  send a photo

Gail : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!

          พี่มิก มอห้าทับสอง

Anna : เชี่ย! อิจอ่ะ

Gail : เอาเลขที่บ้านกูให้พี่เขาไปเลยมึง คนนี้กูชอบ

มีนาอดที่จะขำไม่ได้กับอาการดี๊ด๊าของเพื่อนก่อนจะเดินกลับมาพร้อมเบอร์ของเกลให้พี่มิก รุ่นพี่พอได้เบอร์มาก็โทรหาทันทีมีนาเองละไม่เข้าใจเลยว่ายุคนี้เขาจีบกันไวขนาดนี้เลยหรอหรือว่าเธอไม่เคยมีแฟนเลยไม่เก็ท

"อ่ะ" เจสซี่ยื่นกระป๋องน้ำอัดลมให้มีนาเพราะเธอพึ่งจะได้หยุดพักมีนามองมันก่อนจะต้องเอ่ยปฏิเสธ

"เราไม่ดื่มน้ำอัดลมอ่ะ"

"เรื่องมากจัง"

เจสซี่ว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆมีนาและเปิดกระป๋องน้ำอัดลมกินยั่วคนข้างๆมีนาเห็นแล้วก็ไม่เข้าใจว่าต้องมีเสียงประกอบด้วยไหมเธอเคยดื่มมันตอนเด็กๆตอนนั้นแอบศิรินดื่มแต่เพราะว่าดื่มเข้าไปมากจนตอนกลางคืนปวดท้องเหมือนกำลังจะตาย จากนั้นเธอก็ไม่ดื่มอีกเลย

"เป็นแฟนกับพรีมหรอ"

"หืม?" มีนาหันไปมองเจสซี่อย่าง งงๆว่าทำไมถึงถามเธอแบบนี้คนที่ถูกมองหันหน้ากลับมามองมีนาและฉีกยิ้มให้พร้อมถามย้ำอีกครั้ง

"เรากับพรีมเป็นเพื่อนกัน"

"ไม่เชื่ออ่ะ จับมือถือแขน เทคแคร์กันขนาดนั้น"

"ก็เราเป็นเพื่อนสนิทกัน"

"แต่เพื่อนเขาไม่ทำกันแบบนี้" มีนามองเจสซี่ที่แย้งเธอไปซะทุกเรื่องและเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะชนะไปเพราะมีนาเองก็หาเหตุผลมาอ้างไม่ได้แล้ว

"นั้นเราถามใหม่มีนาชอบพรีมป่ะ" 

"ก็บอกไปแล้วไงว่าเป็นแค่เพื่อนกัน"

"แปลว่าไม่ได้ชอบ" 

ครั้งนี้เธอไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าให้แทนการคุยกับเจสซี่ทำเอาเธอเริ่มจะประสาทเสียก็อีกคนเอาแต่ถามพอคำตอบไหนไม่โดนใจก็ถามย้ำจนเธอแทบจะแยกเขี้ยวใส่อยู่แล้ว

"แต่เราว่าพรีมชอบมีนา"

"เรื่องนั้นเรารู้"

"อ้าว แล้วแบบนี้.."

"ถามจริง จะอยากรู้เรื่องของเราไปทำไม..ชอบเราหรอ?"

มีนาถามกลับไปอย่างอารมณ์เสียเริ่มจะไม่ชอบใจที่เจสซี่เอาแต่ถามเรื่องส่วนตัวของเธอเพราะเพื่อนๆของเธอยังไม่ก้าวก่ายขนาดนี้เลยและอีกอย่างเจสซี่ก็พึ่งจะรู้จักเธอได้ไม่นานเอง มีนาเตรียมจะเดินหนีแต่คำตอบของเจสซี่ก็รั้งขาเธอเอาไว้

"ใช่เราชอบเธอ จีบได้ป่ะล่ะ?"

ดูเหมือนว่าเจสซี่จะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยแถมยังขอจีบเธอต่อหน้าเพื่อนและรุ่นพี่อีก หลายคนมองทั้งสองอย่างลุ้นๆโดยเฉพาะมีนาพวกเขาลุ้นกันว่ามีนาจะตอบยังไงแต่เจ้าตัวกลับฉุดแขนเจสซี่ให้เดินตามเธอมา

เธอเหวี่ยงเจสซี่ให้ไปยืนตรงหน้าตอนนี้มีนาบอกไม่ได้ว่าอยู่ไหนอารมณ์ไหนแต่ไม่ใช่อารมณ์เขินแน่นอนเจสซี่เองก็ยังยิ้มหวานให้เธออย่างไม่รู้สึกผิด

"เล่นอะไร"

"เราไม่ได้เล่น เราพูดจริง"

"แต่เราไม่ได้ชอบเธอ!" มีนาตอบเสียงดังและชัดเจนก่อนจะเดินกลับ

"กลัวพรีมเข้าใจผิดมากกว่าล่ะสิ"

"ต้องให้บอกอีกกี่ทีถึงจะเชื่อว่าเรากับพรีมเป็นเพื่อนกัน"

"ก็ให้เราจีบสิ"

มีนาเปิดประตูรถออกอย่างแรงและดันตัวเองเข้าไปนั่งในรถก่อนจะปิดมันอย่างแรงจนน้ำทิพย์หันมามองแต่ไม่ได้มองมีนามองประตูรถของเธอต่างหาก

"โมโหอะไรมาเนี่ยคุณลูกสาว"

"หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด ได้ยินไหมป๊า!" 

"อะ เอ่อ..ได้ยิน จะตะโกนทำไมเล่า"

น้ำทิพย์เลยเลือกที่จะเงียบเพราะดูท่ามีนาจะอารมณ์ไม่หงุดหงิดทีไรเหมือนศิรินมานั่งอยู่ข้างๆเลย แต่อย่างน้อยเสียงของมาวินก็ไม่ได้ทำให้ในรถอึดอัดจนเกินไป

"ป๊าบีครับ"

"ว่าไงครับ คนเก่ง"

"พรุ่งนี้มาวินจะได้เจอน้องเจสอีกไหมครับ" 

มาวินเอ่ยถามเพราะตอนที่น้ำทิพย์ไปรับคุณครูบอกว่ามาวินไม่อยู่ไม่รู้หายไปไหนเธอใจตกไปอยู่ตาตุ่มทันทีก่อนจะช่วยคุณครูตามหาจนไปเจออยู่สวนหลังโรงเรียน ลูกชายตัวน้อยกำลังปลอบเด็กผู้หญิงที่นั่งร้องไห้อยู่

"มาวินครับ มาทำอะไรตรงนี้ลูก"

"ป๊าบีครับ น้องเจสหกล้มลุกไม่ไหวครับ" มาวินชี้ไปที่เด็กสาวที่กำลังร้องไห้เพราะหัวเข่าถลอกเลือดไหลไม่หยุดเลย

"ทำไมไม่ไปตามครูล่ะครับ"

"มาวินไม่อยากทิ้งน้องให้อยู่คนเดียวครับ"

น้ำทิพย์ลูบหัวลูกชายของเธอก่อนจะอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไปห้องพยาบาลให้คุณครูทำแผล เธอเลยต้องอยู่ดูจนกว่าครูจะทำแผลเสร็จแต่ลูกชายของเธอนี่สิ อยากเห็นว่าน้องเป็นยังไงก็ให้น้ำทิพย์อุ้มขึ้นไปจะได้เห็นชัดๆ

"น้องเขาจะเป็นอะไรไหมครับ"

"ไม่หรอกครับ แผลนิดเดียวเอง"

"แต่ทำไมน้องถึงร้องไห้ละครับ"

"ก็น้องเจ็บแผลหนิครับ"

"มาวินไม่อยากให้น้องเจ็บเลย" เชื่อเลยว่าความใจอ่อนและขี้สงสารของมาวินได้มาจากศิรินทั้งนั้นขนาดพูดน้ำตาก็คลอไปด้วยเธอรู้ว่ามาวินเป็นห่วงเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนั้นมาก

"อะไรครับลูก" น้ำทิพย์เอ่ยถามเพราะมาวินดิ้นขลุกขลักจะลงจากอ้อมกอดของเธอ

"น้องเจสจะออกมาแล้ว ป๊าบีปล่อยมาวินสิครับ"

"ทำไมล่ะ"

"มันดูไม่แมนอ่ะ"

น้ำทิพย์ถึงกับหัวเราะออกมาก่อนจะปล่อยลูกชายตัวน้อยที่อายสาวไม่อยากให้เด็กหญิงคนนั้นเห็นว่าเขาให้พ่ออุ้มก่อนที่เธอจะเห็นมาวินเดินเข้าไปหาเด็กหญิงที่ชื่อเจส การกระทำของมาวินทำเอาเธอตกใจก็ลูกชายเธอคุกเข่าลงพร้อมกับเป่าแผลตรงหัวเข่าของเจส

"หายไวๆนะครับ" เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มอย่างเขินอายพอมาวินลุกขึ้นเธอก็หอมแก้มมาวินเป็นการตอบแทนเล่นเอาผู้ใหญ่ในระแวกนั้นตะลึงไปเลย

"มาวินต้องรอน้องหายเจ็บแผลก่อนนะครับ" น้ำทิพย์เอ่ยตอบลูกชาย

"แต่มาวินอยากเจอเจส"

"เดี๋ยวน้องเจสหายเจ็บมาวินก็ได้เจอเองครับ" 

"เลิกพูดชื่อนี้สักทีได้ไหม!"

มีนาที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดออกมาด้วยความโมโหน้ำทิพย์และมาวินเลยต้องนั่งเงียบทันทีเพราะชื่อของเด็กหญิงตัวน้อยดันเหมือนกับเด็กใหม่ที่ขอจีบเธอวันนี้ยังไงล่ะ

พอรถจอดมีนารีบลงจากรถเธอสวัสดีศิรินและหอมแก้มคนเป็นแม่ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเลยศิรินเหวอเล็กน้อยก่อนจะหันมามองน้ำทิพย์ซึ่งคนรักก็ยักไหล่ให้เท่านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่ามีนาไปอารมณ์เสียมาจากไหน

"ได้ยัยเด็กใหม่ จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม"

มีนาเริ่มคิดอะไรสนุกๆออกแล้วเพราะเธอแกล้งพรีมทุกวันฝ่ายนั้นก็เริ่มจะจับทางได้คราวนี้เจสซี่อยากลองของเธอก็จะจัดให้โทษฐานที่มากวนประสาทเธอดีนัก

วันนี้มีนาเดินเข้ามาในห้องก่อนจะยิ้มให้เจสซี่จนอีกคนแปลกใจว่ามีนาไม่สบายหรือเปล่าจนถึงเวลาพักเจสซี่ก็ออกมาขวางทางมีนาเหมือนเดิม แต่คราวนี้เจ้าตัวไม่ได้ต่อว่าเหมือนเคย

"ไปกินข้าวกัน" เจสซี่เอ่ยชวน

"ไปดิ"

เจสซี่เดินตามมีนามาถึงโรงอาหารเวลานี้คนเริ่มจะเยอะเจสซี่หันมามองมีนาก่อนะจะเอ่ยถามว่ามีนาจะทานอะไรซึ่งมันก็เข้าทางมีนาเลยทีเดียว

"เราอยากกินก๋วยเตี๋ยว"

"เดี๋ยวเราไปซื้อให้" 

เจสซี่อาสาจะไปซื้อให้มีนาเองก็ไม่ปฏิเสธก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะข้างๆเพื่อนอีกสามคนซึ่งพรีมเองก็มองมีนาเพราะปกติมีนาไม่ค่อยชอบกินก๋วยเตี๋ยวเพราะมันรอนาน

"มึงคิดยังไงใช่เด็กใหม่ไปซื้อข้าวว่ะ" แอนนาเอ่ยถาม

"แล้วมึงคิดยังไงใช้เกลไปซื้อข้าวให้ล่ะ" คำตอบของมีนาทำเอาแอนนาไม่กล้าถามอีกเลยเพราะเธอเองก็ชอบใช้เพื่อนไปซื้อข้าวให้ตลอด

เจสซี่เดินกลับมาพร้อมก๋วยเตี๋ยวสองชามดูท่าทางจะร้อนพอสมควรในใจมีนาก็อยากจะช่วยแต่เธออยากจะสั่งสอนเจสซี่ซะหน่อยเลยได้แต่นั่งเฉยๆ

"มาแล้วๆ"

"เราไม่กินเส้นเล็ก"

"อ้าว..ทำไมไม่บอกล่ะ"

"ก็เธอไม่ถามแล้วทำไมฉันต้องบอก ไปซื้อมาใหม่เลย" เจสซี่ทำหน้างอเพราะแถวร้านก๋วยเตี๋ยวตอนนี้คนแน่นมาก "เอ้า เร็วสิเราหิวจะแย่แล้วนะ"

"ก็ได้ๆ"

"มีนานี่มึงแกล้งเขาป่ะเนี่ย" แอนนาถามอีกที

"แกล้งอะไรว่ะ ก็ไม่อยากกินเส้นเล็กมันผิดตรงไหน"

"เออๆ ไม่แกล้งก็ไม่แกล้งแต่ระวังไว้เถอะไอ้ทีใช้เขาทำนู้นทำนี่เดี๋ยวก็มาแพ้ความดีและปิ๊งรักกัน"

"หุบปากไปเลยเกล"

มีนาหุบยิ้มทันทีที่เกลพูดแบบนั้นเพราะเห็นสีหน้าของพรีมไม่ค่อยสู้ดีนักเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้แคร์พรีมขนาดนี้อาจเป็นเพราะอีกคนเป็นเพื่อนสนิทและยังชอบเธออีกล่ะมั้งเลยไม่อยากทำร้ายจิตใจ

เจสซี่หายไปนานกว่ายี่สิบนาทีเธอกลับมาพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวชามใหม่และวางมันลงตรงหน้ามีนากำลังจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามแต่ก็ต้องหยุดชะงัก

"ซื้อน้ำด้วยดิไม่เอาน้ำอัดลมนะ น้ำหวานก็ไม่เอา"

มีนาสั่งทั้งๆที่ตักก๋วยเตี๋ยวเข้าปากพวกเพื่อนๆที่นั่งโต๊ะข้างๆมองหน้าเจสซี่จะสงสารก็ว่าได้ที่เจอฤทธิ์มีนาเข้าไปไม่รู้ว่าสาวลูกครั่งคนนี้ไปทำอะไรให้เพื่อนของพวกเธอไม่พอใจ

"อ่ะ" เจสซี่วางขวดน้ำเปล่าลงตรงหน้ามีนา

"ขอบใจ" เป็นคำขอบคุณที่แข็งกระด้างเอามากๆๆ มีนาเปิดขวดน้ำก่อนจะกระดกมันทีเดียวครึ่งขวดทั้งที่เจสซี่ก็เอาหลอดมาให้แล้วแท้ๆ

"ไหนบอกไม่ชอบกินเส้นเล็กไง" เจสซี่มองชามก๋วยเตี๋ยวที่ก่อนหน้ามันเคยมีเส้นเล็กอยู่ในนั้นแต่ตอนนี้เหลือแค่ชามเปล่า

"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เราบอกว่าไม่กินไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ"

"แล้วกินทำไมละ"

"ก็ตอนแรกมันไม่อยาก แต่ตอนนี้มันอยากหนิ..มีปัญหาอะไรหรือเปล่า" มีนาถามด้วยใบหน้าชวนตบมาก

"แล้วจะไปไหนอ่ะ"

"กินเสร็จก็ไปพักดิ จะอยู่ทำไมอ่ะ"

"แต่เรายังไม่ได้กินเลยนะ" สายตาเจสซี่ตอนนี้มันน่าสงสารมากแต่สำหรับมีนาไม่เลยเธออยากจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ

"ก็กินไปดิ"

"รอเราก่อนไม่ได้หรือไง"

"ไม่ได้เป็นไรกันทำไมต้องรอ"

ถ้าเป็นคนอื่นคงร้องไห้ไปแล้วแน่ๆที่ได้ยินแบบนี้แต่เจสซี่รู้ดีว่ามีนาเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วเธอต้องทำให้มีนายอมรับในตัวเธอให้ได้อีกไม่นานหรอกมีนาจะต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามเธอ

เจสซี่ควรล้มเลิกความพยายามนะลูก

มีนานี่ก็นะ แต่ทำยังไงได้ปฏิเสธไปแล้วยังจะตื้ออีกก็ต้องเจอฤทธิ์จอมแสบแบบนี้แหละ