ตอนที่ 32 : วัยรุ่นอีกครั้ง
น้ำทิพย์ว่าจะเดินไปดูนั่นดูนี่กับแก็งพ่อบ้านซะหน่อยแต่ไหงโดนใช้ให้อุ้มลูกพอเธอจะเดินอุ้มมาวินไปหาพวกพ่อบ้านทั้งหลายเด็กชายก็ดูจะงอแงถ้าต้องห่างจากศิริน เธอเลยต้องอุ้มมาวินเดินตามกลุ่มแม่บ้านที่พากันเลือกของเหมือนเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมาอยู่ตรงนี้เลยสักนิด
"มาวินครับ ป๊าบีขอเดินไปหาน้าพลอยหน่อยได้ไหมครับ"
หมดกันหัวหน้าพ่อบ้านนอกจากจะเกรงในอำนาจเมียแล้วเธอยังต้องมาขออนุญาตลูกชายวัย7ขวบอีกหรอแค่จะเดินไปหาเพื่อนแค่เนี่ย
"แต่หม่ามี๊ยังซื้อของไม่เสร็จนะครับ"
"ไปแปบเดียวเองครับ"
"แต่มาวินอยากอยู่กับหม่ามี๊" น้ำทิพย์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆไม่ว่าจะพูดยังไงมาวินก็ดูจะไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย
"มาวินครับ ดูนู้นสิมีร้านขายขนมเยอะเลย"
"ป๊าบี มาวินอยากกินไอติม" เด็กชายมองตามที่น้ำทิพย์ชี้พอเขาเห็นรสไอติมก็ดิ้นไปมาอยากจะลงจากอ้อมกอดของน้ำทิพย์และวิ่งไปหารถไอติมให้ได้
"แต่มาวินต้องตกลงกับป๊าบีก่อนว่าจะไม่งอแงหาหม่ามี๊"
มาวินพยักหน้างึกๆตอนนี้อะไรก็ยอมหมดแหละตามประสาเด็กแต่น้ำทิพย์คิดว่ามันคือข้อตกลงของเธอและลูกชาย เธอเดินไปบอกศิรินก่อนว่าจะพามาวินไปซื้อไอติมศิรินก็ไม่ได้ว่าอะไรคงเป็นเพราะจะได้มีเวลาเลือกของได้เต็มที่
เด็กน้อยได้ไอติมมาแล้วก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นน้ำทิพย์เลยเดินมาร่วมวงกับแก็งพ่อบ้านที่นั่งมองวิวทิวทัศน์แต่ไม่ใช่วิวทะเลหรือบรรยากาศหรอกนะคงจะเป็นสาวๆที่ใส่บิกินีเดินไปมาอยู่ริมหายมากกว่าเพราะฝั่งนี่วิวดีนี่เอง พวกนี้เลยล่อบรรดาเมียๆให้สนใจของสวยๆงามอยู่อีกฝั่ง
"ว่าไงพ่อลูกติด หนีเมียมาได้แล้วหรอ" เฌอมาลย์เอ่ยถาม
"พูดมากเดี๋ยวก็ฟ้องหญิงซะเลยว่าแกแอบมาดูสาว" น้ำทิพย์ว่าอย่างกวนๆจนเฌอมาลย์ต้องหยุดแซว
"เฮียๆ ดูนั่นดิ โอ้วววว..โปรตีนทั้งนั้น"
"โปรตีนอะไรของมึงว่ะจอนอ" น้ำทิพย์ถามอย่างไม่เข้าใจศัพท์ของจีน่า
"ก็นมไงเฮีย"
"อ้าวกวาง" มะปรางพูดขึ้นมา
"ตัวเองเค้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยนะเมื่อกี้แค่พูดเล่นเฉยๆ" จีน่าหลับตารัวคำพูดมากมายเพียงได้ยินชื่อคนรักทำเอาพ่อบ้านที่เหลือหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"นี่แกล้งกันหรอ"
"กลัวเมียนี่หว่า" น้ำทิพย์ผลักหัวจีน่าก่อนจะลงไปนั่งข้างๆ ให้มาวินนั่งบนตัก
"พี่ตาล แถวนี้ที่ไหนมีสาวเด็ดๆบ้างไหมพี่" จีน่าหันไปถามเจ้าถิ่นอย่างน้ำตาลน้ำทิพย์และเฌอมาลย์ก็ได้แต่ส่ายหัวมองดูแล้วเหมือนเธอสองคนเมื่อสิบปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
"สงสัยต้องฟ้องซะแล้วมั้ง" มะปรางเอ่ยแซวแต่พูดได้น่านิ่งมาก
"อะไรว่ะ แค่ถามดูจะได้ไม่ไปไง"
"หรออออ!" น้ำทิพย์และเฌอมาลย์ถึงกับพูดออกมาพร้อมกัน
ตอนนี้จีน่าดูจะแสบสุดคงเป็นเพราะอายุน้อยที่สุดในกลุ่มส่วนมะปรางกับน้ำตาลสองคนนี้จะนิ่งๆเหมือนกันทำตัวเหมือนไม่กลัวเมียแต่ที่ไหนได้ กิจการทุกอย่างเมียคุมหมดน้ำทิพย์และเฌอมาลย์ที่โตกว่าทุกก็ดูจะเกรงใจเมียแต่บางเรื่องพวกเธอก็เป็นใหญ่ที่สุดโดยเฉพาะเรื่องลูกสาวที่ทั้งสองหวงนักหวงหนา
"ป๊าบี" มาวินที่ทานไอติมเสร็จก็กระตุกเสื้อของเธอให้ก้มลงไปมอง เธอมองมาวินที่ไรก็เหมือนมองศิรินดวงตากับปากถอดแบบกันมาไม่มีผิดเพี้ยน
"ว่าไงครับ"
"มาวินอยากกินน้ำครับ" น้ำทิพย์ที่กำลังคุยกับเพื่อนสนุกอยู่ก็ไม่อยากจะลุกแต่เมื่อลูกอ้อนจะต้องยอมล่ะว่ะ
"พี่บีคะ เดี๋ยวตาลพามาวินไปซื้อเองก็ได้"
"มาวินครับนั้นให้น้าตาลพาไปซื้อนะ"
"ครับ" คงเป็นเพราะสัญญาว่าจะไม่งอแงทำให้มาวินเลือกที่จะไปกับใครก็ได้ น้ำตาลอุ้มมาวินมาซื้อน้ำแต่เด็กเจ้าเล่ห์กับจ้องมองหุ่นยนต์ที่มันห้อยอยู่ตามรถ
"น้าตาลครับหุ่นยนต์ตัวนี้มาวินยังไม่เคยมีเลย"
ถึงมาวินจะเหมือนศิรินแต่ความเจ้าเล่ห์และคำพูดคำจาก็ได้จากน้ำทิพย์มาไม่น้อยเธอเลยซื้อเจ้าหุ่นยนต์ตัวนั้นให้หลานชายไปเพราะไม่นั้นมาวินได้ทำหน้างอแน่ๆ แต่ได้หุ่นยนต์มาวินก็ไม่สนใจอะไรอีกไม่งอแงกินขนมด้วย
เดินมาจนจะถึงมาวินกำลังจะเอาหุ่นยนต์ตัวใหม่ไปอวดคนเป็นพ่อแต่เห็นว่ามีสาวสวยคนหนึ่งใส่ชุดที่ดูจะล่อแหลมกำลังนั่งคุยกับน้ำทิพย์มาวินดิ้นจะลงและบอกให้น้ำตาลปล่อยเขาลง พอน้ำตาลปล่อยลงเท่านั้นแหละเด็กน้อยก็วิ่งไปหาน้ำทิพย์เพราะตัวที่เล็กทำให้มาวินยืนเกาะเข่าของน้ำทิพย์อยู่
"ป๊าบีอุ้มมาวินหน่อยสิครับ" น้ำทิพย์อุ้มเจ้าลูกชายมานั่งบนตักคำที่มาวินใช่เรียกเธอทำให้หญิงสาวด้านข้างตกใจไปนิดหนึ่งไม่ยักกะรู้ว่ามีลูกแล้ว
"ไหนบอกไปซื้อน้ำครับ แล้วไปเอาหุ่นยนต์มาจากไหน"
"น้าตาลซื้อให้ครับ ดูสิครับมันมีไฟตรงนี้ด้วย" มาวินอวดของเล่นชิ้นใหม่ให้น้ำทิพย์เขาดูดูตามจนลืมหญิงสาวด้านข้างไปเลย
"นี่ลูกชายพี่บีหรอคะ"
"ใช่ค่ะ" มาวินมองด้านข้างๆพ่อตัวเองอย่างไม่พอใจ
"น่ารักจังเลยนะคะ" เธอพูดก่อนจะก้มลงมาเล่นกับมาวินแต่เพราะเสื้อที่เป็นคอกว้างทำเอาจีน่าเฌอมาลย์และพ่อบ้านที่เหลือมองกันตาค้างขนาดมะปรางกับน้ำตาลที่ว่านิ่งก็ยังมองไม่กระพริบตา
"ป้าคนนี้ใครหรอครับป๊าบี" หล่อนหน้าเสียทันทีที่มาวินเรียกเธอว่าป้า
"มาวินครับไปเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ไงครับ นี่พี่กิ๊ฟเป็นเจ้าของร้านอาหารที่เราไปทานเมื่อสองวันที่แล้วไงครับ"
มาวินดูจะไม่สนใจในคำตอบก้มลงเล่นหุ่นยนต์ต่อพอน้ำทิพย์หันไปคุยกับหญิงสาวเขาก็เรียกร้องความสนใจจากน้ำทิพย์ถามเรื่องหุ่นยนต์สารพัดแต่กิ๊ฟดูจะรักเด็กเธอตอบเรื่องหุ่นยนต์แทนน้ำทิพย์ทำเอามาวินใจอ่อนก็ตามประสาเด็กใครที่สนใจเรื่องเดียวกับเขาตอนนั้นก็เข้ากันได้ไม่ยาก
เหมือนมาวินจะลืมไปซะล่ะว่าหล่อนกำลังตีสนิทน้ำทิพย์โดนผ่านเขาแต่ด้วยความที่มาวินนั่งบนตักน้ำทิพย์ทำให้กิ๊ฟต้องก้มตัวลงไปคุยเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นออกมาทำเอาบรรดาพ่อบ้านต่างกลืนน้ำลายกันทีเดียว
ศิรินและเพื่อนๆซื้อของเสร็จก็เริ่มจะหิวกันและคิดว่านี่ก็เย็นแล้วควรจะกลับที่พักเธอมองหาน้ำทิพย์กับพวกพ่อบ้านที่เหลือก่อนจะสายอันเฉียบคมดังเหยี่ยวมองเห็นใครสักคนนั่งเบียดสามีเธออยู่
"หญิง"
"มีอะไรหรอคริส" รฐาไม่รู้ว่าศิรินเรียกเธอทำไมแต่พอเห็นท่าทางนิ่งๆกับสายตาที่จ้องไปอีกฝั่งเธอก็เห็นสามีของเธอมองหญิงสาวอีกคนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
แก็งแม่บ้านไม่รอช้ารีบเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งพ่อบ้านทั้งหลายต่างไม่รู้ตัวเลยว่าชะตากำลังจะขาดน้ำมนต์วัดไหนที่ว่าดีตอนนี้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้น้ำตาลที่เห็นคนรักเดินมาพร้อมสายตาจิกแบบนั้นเธอรีบเสมองไปทางอื่นเพราะตอนนี้ตัวใครตัวมันจะเตือนคนที่เหลือก็ไม่น่าจะทันแล้ว
"บีคะ"
เสียงแข็งเย็นยะเยือกทำเอาน้ำทิพย์เสียวสันหลังวาบพ่อบ้านทั้งหลายหันหน้าไปทางอื่นกันหมดไม่มีใครกล้าสบตาบรรดาเมียๆสักคนน้ำทิพย์หันมายิ้มแหย่ๆให้ศิรินไม่อยากคิดภาพที่จะตามมาเลย
รถตู้ของรีสอร์ทจอดลงแม่บ้านทั้งหลายก็เดินลงทันทีไม่สนใจสามีของตัวเองเลยน้ำทิพย์รีบวิ่งมาขวางศิรินไว้ก่อนเพราะถ้าไม่ง้อตอนนี้คืนนี้ได้นอนริมสระน้ำแน่
"เดี๋ยวบีอุ้มมาวินให้นะคะ" น้ำทิพย์มองลูกชายที่หลับคาบ่าของศิริน
"ไม่เป็นไรค่ะลูกคนเดียวคริสดูแลได้ไม่ต้องให้คนอื่นมาช่วยดูแลหรอก" ศิรินเน้นคำว่าคนอื่นเพราะเธอหมายถึงหญิงสาวอายุน้อยคนนั้น
"โถคริส เขาก็แค่มาทักทายเฉยๆบีไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะคะ"
"แค่คุยหรอคะ นั่งเบียดจนจะสิงกันขนาดนั้นน่ะนะ"
น้ำทิพย์ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเธอคิดว่าเงียบไว้น่าจะดีที่สุดแต่เพราะเธอเงียบทำให้ศิรินเข้าใจว่าน้ำทิพย์ยอมรับตามคำที่เธอพูดร่างบางเดินฟึดฟัดเข้าไปข้างในทำเอาน้ำทิพย์ยืนงงว่าเธอพลาดอะไรไปหรือเปล่า
มีนาที่นอนทั้งวันค่อยๆลืมตาก่อนจะชันตัวลุกขึ้นผากที่แปะหน้าผากเธอไว้ช่วยเธอได้เยอะตอนนี้ตัวเธอไม่ร้อนแล้วแต่ก็ยังเพลียนิดๆมองออกไปด้านนอกก็มืดสนิทมีนาเธอเอื้อมไปเปิดไปที่หัวเตียงก่อนจะเดินออกไปด้านนอกกลิ่นหอมของอะไรสักอยากเรียกน้ำย่อยในกระเพาะได้เป็นอย่างดี
"อะไรอ่ะ น่าทานจัง" เสียงของมีนาทำเอาพรีมตกใจแต่ดีที่ไม่ปล่อยของในมือล่วงหล่น
"เราให้แม่ครัวทำข้าวต้มปลาให้น่ะ" พรีมวางมันลงบนโต๊ะเล็กก่อนจะให้มีนานั่งลง
"เรากินล่ะนะ" มีนาหันไปบอกพรีมเธอก็เพียงพยักหน้ามีนาดูจะหิวเอามากคงเป็นเพราะนอนทั้งวันพรีมนั่งมองมีนาทานจนหมดและดื่มน้ำจนหมดแก้วเขาก็ยิ้มให้เธอ
"ยื่นหน้ามาใกล้ๆหน่อยดิ" พรีมเอ่ยบอกมีนาทำหน้างงแต่ก็ยื่นหน้าไปตามที่พรีมบอกมือบางแตะลงที่หน้าผากมีนาตัวก็ยังอุ่นๆอยู่
"เดี๋ยวกินยาแล้วก็ไม่พักนะ"
พรีมเดินมาหยิบยาให้มีนาแต่จอมดื้อที่ไม่ชอบยาเอาซะเลยทำหน้ายี๋แต่พอเห็นหน้าพรีมที่ยืนกดดันเธอก็จำใจโยนมันเข้าปากและดื่มน้ำตาม
"อาบน้ำได้ป่ะ" เธอถามคุณหมอจำเป็นก่อน
"ไม่ได้ดิ เดี๋ยวไข้กลับจะทำยังไง"
"แต่เราเหนียวตัวไปหมดแล้วนะอยากอาบน้ำจะแย่"
"เช็ดตัวไปก่อนล่ะกันนะ" พรีมบอกแค่นั้นก็ทำท่าจะเดินหนีแต่มีนาก็คว้ามือเธอไว้และทำสายตาอ้อนๆพร้อมกับน้ำเสียงที่มันฟังดูเอ็นดู
"เช็ดให้เราหน่อยสิ เราไม่มีแรงอ่ะ"
"ไม่มีแรงแล้วเดินออกมานอกห้องได้ไง" มีนาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะหาข้ออ้างอื่น
"เช็ดหน้ากับแขนก็ทำได้อยู่นะ แต่ข้างหลังนี่สิมือไม่ถึงอ่ะ"
อันนี้ถือว่าเป็นข้ออ้างที่มีเหตุผลพรีมเลยต้องไปหยิบกะละมังและผ้ามาเช็ดตัวให้มีนาให้ตายเถอะเธอประหม่ากว่าตอนที่มีนาหลับซะอีกก็ดูสายตาสิมองเธอไม่กระพริบใครมันจะมีสมาธิกัน
"เช็ดต่อสิ หยุดทำไมอ่ะ" มีนาเอ่ยถาม
"เราว่ามีนาเช็ดเองดีกว่านะเดี๋ยวเราเช็ดแค่ข้างหลังให้ก็พอ" พรีมหันหน้าไปทางอื่นทั้งที่มือก็ยังเช็ดอยู่ตรงลำคอ
"เขินหรอ..จะเขินทำไมเราเพื่อนกันนะ"
"ก็เราไม่ชินหนิ ไม่เคยเช็ดตัวให้ใครด้วย"
"นั้นเดี๋ยวเราหลับตาก็ได้" มีนาหลับตาลงพรีมก็หันมามองก่อนจะรีบเช็ดเพราะถ้านานกว่านี้ใจเธอต้องหลุดออกมาด้านนอกแน่ๆถึงมีนาจะหลับตาแต่เขายังมีสติมันก็ไม่ต่างอะไรกันเลยพอเห็นเช็ดเธอก็เดินเอากะละมังไปเก็บและให้มีนานอนพัก
น้ำทิพย์นั่งอยู่ที่ล็อบบี้ของรีสอร์ทจะอะไรอีกล่ะก็โดนไล่ออกจากห้องเธอไม่รู้จะไปนอนที่ไหนแล้วก่อนจะตามมาด้วยเฌอมาลย์รู้เลยว่าคงโดนไม่ต่างกันทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกันก่อนจะนั่งกุมขมับจากนั้นก็ตามมาด้วยจีน่าที่บ่นมาตลอดทางเสียงของเธอมาก่อนตัวซะอีก
"อะไรว่ะ แค่มองยังโดนเลยเพราะเฮียนั้นแหละ"
"อ้าว มาโทษกันได้ไงว่ะ" น้ำทิพย์รีบโวยวาย
"แล้วที่นี่เอาไงล่ะนอนไหนกันดีเฮีย" จะนอนตรงล็อบบี้ก็เกรงใจลูกค้าท่านอื่นและมันคงจะไม่ดีหรอกนะถ้าใครเดินผ่านมาเห็นพวกเธอนอนหมดสภาพตรงนี้
"ห้องไอ้ปราง" เฌอมาลย์และพวกกำลังจะลุกมะปรางก็เดินมาร่วมวงทำเอาหน้างอไปตามๆกันสี่คนตอนนี้ดูจะเซ็งไปตามๆกันโดนไล่ออกมาหมดแบบนี้คงได้นอนข้างสระน้ำแน่ๆ
"จะนอนข้างสระว่ายน้ำจริงๆหรอเฮียลมทะเลก็แรงหนาวก็หนาวผ้าห่มก็ไม่มี" จีน่าโวยวายออกมา
"เดี๋ยวๆเราลืมใครไปหรือเปล่า" น้ำทิพย์พูดขึ้นเหมือนคิดอะไรออก
"ใครว่ะ?" เฌอมาลย์ถาม
"มีเพื่อนเป็นเจ้าของรีสอร์ทและเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตพวกมึงจะไปนอนข้างสระกันทำไมว่ะ" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของทั้งสี่แต่ยังไม่ทันลุกน้ำตาลก็เดินมาพอดีแต่ก็ได้รู้ว่าเจ้าของรีสอร์ทก็โดนไล่ออกมาเหมือนกัน
"ไงล่ะเฮีย เจ้าของรีสอร์ทของเฮีย"
"ตาลขอคีย์การ์ดจากพนักงานให้เปิดห้องที่ว่างให้หน่อยไม่ได้หรอ"
"ก็ได้นะคะ"
เหมือนเป็นเสียงสวรรค์ทั้งห้าคนตอนนี้มายืนเกาะเคาน์เตอร์น้ำตาลเอ่ยบอกให้พนักงานเอาคีย์การ์ดของห้องที่ว่างมาให้เธอและเพื่อนๆแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคำตอบที่ได้
"ไม่ได้ค่ะ คุณเมย์สั่งไว้"
"อะไรกันนี่ฉันเป็นเจ้านายพวกเธอนะ" ทั้งสี่ล่ะชื่นชมที่น้ำตาลใช้อำนาจในความเป็นเจ้าของ
"คุณเมย์บอกว่าเมียเจ้าของใหญ่สุดถ้าใครไม่ทำตามเธอจะไล่ออก" ทั้งสี่ที่ชื่นชมน้ำตาลเมื่อกี้ทำหน้าเซ็งก่อนจะกับมานั่งที่โซฟาดังเดิม
ทั้งห้าคนตอนนี้ก็ดูจะง่วงกันเต็มทีจะให้ไปนอนเตียงข้างสระว่ายน้ำคงได้ปวดหลังแน่ๆน้ำตาลเองก็ช่วยอะไรไม่อำนาจเมียนี่ใหญ่กว่าใครจริงๆสั่งได้ทุกอย่างขนาดพนักงานยังต้องเกรงกลัวแต่จะให้ทำยังไงได้เมื่อไม่มีที่นอนคืนนี้ก็ไม่ต้องนอนล่ะกัน น้ำทิพย์เป็นหัวคะแนนเสียงที่โหวตกันว่าจะไปเที่ยวทุกคนก็เห็นด้วยไม่รอช้าพวกเธอก็ออกไปยังสถานบันเทิงแถวนั้นทันที และนัดกันกลับมาก่อนตีสี่เพราะถ้าโดนจับได้ทั้งห้าคนได้ไม่รอดแน่ๆ
40%
ทั้งห้าออกจากผับก็ตีสองแล้วเลยรีบพากันกลับเพราะถ้ากลับไปใกล้เช้าบรรดาเมียๆได้สงสัยแน่ทุกคนรีบตรงไปที่สระว่ายน้ำเพราะมีเตียงนอนอยู่กะว่าจะแกล้งนอนซะหน่อยไม่ให้เป็นที่สงสัย
"เดี๋ยวเฮีย" จีน่าเอ่ยเรียกน้ำทิพย์ไว้ก่อน
"อะไรของมึงว่ะ"
"ชิบหายแล้ว! ลิปสติกนี่มาจากไหน" จีน่าจิ้มนิ้วไปยังปกคอเสื้อของน้ำทิพย์ร่างสูงปรายตามองก่อนจะนึกดูว่ามันมาจากไหนแล้วก็ต้องยิ้มออกมา
"สงสัยติดมาตอนไปเข้าห้องน้ำว่ะ"
"เห้ยเฮีย! นี่ลูกสองแล้วนะยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีก" จีน่าว่าและทำสีหน้าผิดหวังในตัวรุ่นพี่เป็นอย่างมากก่อนจะโดนผ่ามือของน้ำทิพย์ตบเข้าที่หัวอย่างแรง
"น้อยๆหน่อย มึงก็ใช่เล่นที่ไหนแล้วนี่รอยอะไร" น้ำทิพย์จิ้มไปที่คอซึ่งมันมีรอยซ้ำแต่ไม่ได้มากเท่าไหร่จีน่าลูบท้ายทอยและยิ้มเจือนๆ
"เห้ย! ไอ้พลอยของมึงก็มี" น้ำทิพย์หันไปบอกเฌอมาลย์
"เชี้ย! ไปได้มาตอนไหนว่ะ"
"ไอ้ปรางไอ้ตาลของมึงก็มี"
ตอนนี้ทุกคนแทบจะร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันเฌอมาลย์เอามือจุ่มน้ำในสระมาเช็ดรอยลิปสติกแต่ลบเท่าไหร่ก็ไม่ออกน้ำทิพย์ยืนเม้มปากเเน่นนี่ก็ใกล้จะเช้าแล้วถ้าศิรินมาเห็นได้ฆ่าเธอตายแน่ทั้งสี่ที่เหลือก็พยายามหาทางลบรอยแต่ก็ไม่เป็นผลก่อนที่เธอจะคิดอะไรออก
"เห้ยไปไหนว่ะไอ้บี"
"ก็ลบรอยไง"
พอได้ยินแบบนั้นเฌอมาลย์ก็รีบวิ่งตามเพื่อนไปอีกสามคนที่เหลือก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตามน้ำทิพย์ไปติดๆ ก่อนน้ำทิพย์จะหยุดกลางคั้นทำเอาคนที่วิ่งมาชนเธอจนพากันล้มระเนระนาดไปตามทางเดิน
"พวกมึงจะวิ่งกันทำไมว่ะ" น้ำทิพย์ว่าออกมาเพราะเธอเจ็บตัวมากสุด
"แล้วมึงจะหยุดทำไมไม่บอก" เฌอมาลย์ตอกกลับ
"ไหนอ่ะวิธีลบรอยของเฮีย"
จีน่าเอ่ยถามเพราะปกติที่น้ำทิพย์ไปเที่ยวเธอก็จะมีเสื้อสำรองที่เหมือนกับตัวที่ใส่ซึ่งแอบซื้อมาซ่อนในรถไม่ให้ศิรินรู้พอมีรอยลิปก็ง่ายนิดเดียวเปลี่ยนตัวใหม่แล้วก็ทิ้งตัวเก่าเพื่อทำลายหลักฐานหรือถ้าไม่มีเปลี่ยนเธอก็จะหาที่ซักหรือล้างมันก่อนแต่ตอนนี้ไม่มีทั้งเสื้อเปลี่ยนและไม่มีที่ให้ล้างนะสิ
"น้ำตาล"
"พี่บีเรียกตาลทำไมอ่ะ"
"กูไม่ได้เรียกมึง กูหมายถึงน้ำตาลอ่ะน้ำตาล" น้ำตาลพยักหน้าก่อนจะเอ่ยถามอีกที
"แล้วพี่บีจะเอาน้ำตาลไปทำอะไรอ่ะ"
"อย่าถามมากถ้าอยากรอดก็ฟังที่สั่งมึงสามตัวไปเอาน้ำตาลทรายมาและก็ผ้าขนหนูด้วย ได้แล้วรีบตามมาที่ห้องน้ำล่ะ ด่วน!"
ทั้งสามรีบทำตามที่น้ำทิพย์บอกเพราะเข้าใจอำนาจเมียดีก่อนน้ำทิพย์และเฌอมาลย์จะเดินไปยังห้องน้ำของรีสอร์ทไม่ลืมที่จะเอาป้ายทำความสะอาดมาขวางไว้เพราะกลัวจะมีพนักงานมาเข้าแล้วถ้าเจอพวกเธอมีหวังเอาไปฟ้องแน่ๆ รอสักพักสามคนนั้นก็กลับมาน้ำทิพย์รีบถอดเสื้อออก
"โหเฮียแก้ผ้าให้ดูเลยหรอ" จีน่าว่าสายตาก็มองหน้าท้องของน้ำทิพย์ที่ไม่ว่าจะอายุขนาดนี้ก็ยังดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
"โชว์ให้พวกมึงดูเป็นบุญตาเท่านั้นแหละถ้าไม่อับจนก็อย่าหวังว่าจะได้เห็น"
น้ำทิพย์ตอบกลับก่อนจะเอาน้ำตาลทรายผสมน้ำเล็กน้อยและทาวนที่รอยลิปสติกเธอทิ้งไว้สักพักก็เอาผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดออก รอยลิปสติกที่มีก็หายไปแต่ยังมีรอยจางๆน้ำทิพย์ก็ทำซ้ำอีกรอบจนมันหายไป
"บร๊ะ! นี่มันเสือตัวพ่อนี่หว่า แม่งเจ๋งว่ะเฮียทำได้ไงเนี่ย"
"คิดจะเป็นเสือจะมาตายเพราะเรื่องแค่นี้ได้ไงล่ะ" น้ำทิพย์ยักคิ้วให้ก่อนจะเอาเสื้อมาใส่ทุกคนมองน้ำทิพย์อย่างอึ้งไม่คิดเลยว่าจะ(โปรดเติมคำในช่วงว่าง)ได้ขนาดนี้
"หยุดมองแล้วรีบเช็ดออก ถ้ายังไม่อยากหยุดหายใจ"
สิ้นเสียงน้ำทิพย์คนที่เหลือก็พากันทำอย่างที่น้ำทิพย์ทำให้ดูเมื่อกี้ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างจะสบายใจแต่ก็ต้องตกใจจนร้องเสียงหลง
"เชี้ย!!!"
"ตกใจเบอร์ใหญ่ไปไหมคะ"
มีนาตื่นมาก็เห็นว่าตอนนี้ตีสี่แล้วจะให้หลับต่อก็นอนไม่หลับก็เล่นนอนทั้งวันเธอหันไปมองพรีมที่นอนขดตัวอยู่ข้างๆมือบางดึงผ้าห่มมาห่มให้เข้าไปล้างหน้าแปรงฟันกะว่าจะเดินไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาดซะหน่อยเผื่อจะได้สดชื่นขึ้น
ขายาวที่ได้จากคนเป็นพ่อมาก้าวขามาตามทางเดินเธอไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่าเวลานี้คงไม่มีใครมาเดินเผ่นผลานแต่หูมันได้ยินเสียงเหมือนคุยกันและมันก็มีชื่อป๊าเธอด้วยมีนาเดินไปแอบกับเสาก่อนจะชะโงกหน้าดู
"เร็วดิว่ะจอนอ เดี๋ยวพี่บีได้ด่าพอดี"
"ก็รีบอยู่เนี่ย ถ้าอยากให้ไวทำไม่ได้เดินไปก่อนว่ะ"
"ตาลว่าอย่าพึ่งทะเลาะกันเลยนะคะ รีบเอาของไปให้พี่บีก่อนเถอะค่ะ" น้ำตาลต้องห้ามทัพก่อนที่จะทะเลาะกันยาวกว่านี้
มีนาแอบเดินตามก็เห็นว่าทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องที่มีป้ายปิดบอกทำความสะอาดเธอแง้มประตูดูว่าข้างในมันเกิดอะไรขึ้นก็เห็นว่าน้ำทิพย์ถอดเสื้อออกเธอก็ไม่ได้ตกใจอะไรก่อนจะหยิบมือถือมาถ่ายตอนน้ำทิพย์กำลังลบรอยลิปสติกและพูดอะไรสักอย่างกับทุกคน ได้คลิปเด็ดเธอก็ถอยมายืนรอน้ำทิพย์หน้าห้องน้ำด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิด
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" น้ำทิพย์ลากมีนามาที่มุมอับก่อนจะมองซ้ายมองขวา
"ก็ตั้งแต่สามน้าเดินเข้าห้องน้ำอ่ะ"
"นั้นก็ได้ยินหมดเลยอ่ะดิ" มีนาพยักหน้าก่อนจะทำหน้ากวนๆ "อย่าบอกมี๊นะ ไม่นั้นป๊าตายแน่"
"ไม่บอกหรอกพูดโดยไม่มีหลักฐานมี๊ไม่เชื่อหรอก" น้ำทิพย์ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะพิงตัวลงกับกำลังแพงมีนายิ้มให้ก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ
"แต่คลิปนี้มี๊น่าจะเชื่อนะ" มีนาเปิดมันขึ้นมาเล่นเอาน้ำทิพย์ดีดตัวจากกำลังแพงทันทีกำลังจะเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์แต่ก็ไม่ทัน
"นี่ถ่ายคลิปเลยหรอ"
"ก็ป๊าบอกเองว่าเป็นลูกป๊าต้องรอบคอบ จะเอาผิดใครต้องมีหลักฐาน" น้ำทิพย์ถึงกับตบหน้าผากตัวเองอย่างแรงไม่คิดว่าสิ่งที่สอนลูกจะย้อนมาเล่นงานตัวเองแบบนี้
"เอาน่าป๊าเจ็บตัวนิดๆหน่อยๆอาทิตย์สองอาทิตย์ก็น่าจะหาย" มีนาเอ่ยบอกพร้อมยิ้มหวานใส่รอยยิ้มของลูกสาวไม่ได้ทำให้เธอชื่นใจเลยสักนิดและรู้ว่ามีนาไม่ได้แค่ขู่แน่ๆ
"คุณลูกสาว"
"เรียกซะเสียงหวานเลยนะป๊า"
"อย่าบอกมี๊เลยนะ ป๊าขอล่ะ" น้ำทิพย์ตอนนี้หมดลายเสือซะล่ะได้แต่ยืนอ้อนลูกอย่างไม่มีทางเลือกนี่ถ้ามาวินโตขึ้นแล้วเป็นแบบมีนาเธอได้ปวดหัวตายแน่ๆ
"ถึงมีนาไม่บอกแต่มี๊ก็รู้อยู่ดีป่ะ กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้" มีนาเอ่ยบอกแต่น้ำทิพย์กลับยิ้มหวานให้เธอ
"เรื่องแค่นี้สบาย แล้วห้ามบอกมี๊ล่ะ" น้ำทิพย์ยักไหล่ก่อนจะเดินกลับทั้งสี่คนก็ออกจากห้องน้ำพอดี
"เฮีย ซวยแล้ว!"
"อะไรของมึงว่ะ"
"รอยหายแต่กลิ่นไม่หายทำไงดีอ่ะ" จีน่ารนรานเขย่าแขนน้ำทิพย์จนตัวเธอสั่นไปหมด
"โอ้ยจอนอ หยุดเขย่าได้ป่ะ"
"แล้วเราจะทำยังไงว่ะไอ้บี นี่ก็จะเช้าแล้วนะ" เฌอมาลย์เอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล
"ไม่น่าหลงเชื่อเฮียไปเที่ยวเลย ซวยจนได้" จีน่าว่าออกมาตอนนี้กำลังยืนทำใจเรื่องโดนด่าอยู่
น้ำทิพย์เดินไปกระซิบน้ำตาลและมะปรางก่อนทั้งสองจะเดินออกไปส่วนน้ำทิพย์ก็ลากคอจีน่าและเฌอมาลย์มานั่งรอที่สระว่ายน้ำจีน่ามีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด สักพักน้ำตาลและมะปรางก็กลับมาพร้อมเหล้าถังน้ำแข็งและแก้วตามจำนวนคนน้ำทิพย์ยกยิ้มก่อนจะจัดฉากทำเป็นว่าพวกเธอดื่มกันจนเช้า
"อย่าบอกนะว่าเฮีย.."
"ก็เอ่อดิ กูไม่โง่ให้โดนจับได้หรอก"
"รักเลยว่ะเฮีย!" จีน่าโผเข้ากอดน้ำทิพย์เพราะเธอไม่ต้องชะตาขาดแล้วทุกคนก็ยกนิ้วให้กับความเจ้าแผนการของน้ำทิพย์ก่อนจะต้องหุบยิ้ม
"อย่าได้ใจไปนะป๊า" มีนาชูโทรศัพท์ขึ้นมาขู่ก่อนจะเดินลงไปที่ชายหาด
"คือไรว่ะเฮีย" จีน่าถามอย่าง งงๆก่อนที่น้ำทิพย์จะเล่าให้ฟังทุกคนถึงกับพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
"เชี้ย!!"
น้ำทิพย์บอกว่าเธอเคลียเรียบร้อยแล้วและห้ามทำให้มีนาโกรธแค่นั้นพอทุกคนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ของตัวเอง จีน่าสลบเป็นคนแรกจากนั้นก็หลับตามกันไปนี่ไม่ใช่การจัดฉากเป็นเพราะทุกคนง่วงจริงๆเลยหลับแบบไม่รู้ตัว
ศิรินและรฐาพร้อมกับคนที่เหลือเดินลงมาข้างล่างเพื่อที่จะได้ทานอาหารเช้ากันเธอถามพนักงานว่าพวกพ่อบ้านไปอยู่ที่ไหนกัน พนักงานปรายตามองไปยังสระว่ายน้ำเป็นอันว่ารู้กัน
"พรีมน้าฝากมาวินก่อนนะ"
ร่างบางและแม่บ้านที่เหลือพากันเดินมายังสระว่ายน้ำก่อนจะเห็นสภาพของสามีแต่ละคนที่ดูไม่ได้เลยศิรินเดินไปปลุกน้ำทิพย์ที่อยู่ใกล้สุด
"บี!" น้ำเสียงดุๆทำเอาคนที่นอนอยู่สะลึมสะลืมลุกขึ้นนั่งพอเงยหน้ามองเห็นว่าเป็นใครเธอก็คว้าเอวบางไปกอด
"ที่รักกก..บีปวดไปหมดทั้งตัวเลยอ่ะ" น้ำทิพย์ทำเสียงให้น่าสงสารที่สุดพลางซุกใบหน้าเข้ากับหน้าท้องแบนราบอย่างอ้อนๆ
"หรอคะ แล้วนี่ดื่มกันด้วย" ศิรินหันไปมองขวดเหล้าและแก้วที่เรียงรายกันอยู่
"ก็นอนไม่หลับนี่คะ ไม่ได้กอดเมียอ่ะเลยดื่มนิดหน่อยเอง"
น้ำทิพย์ยังคงอ้อนศิรินอยู่อย่างนั้นผู้หญิงทุกคนแหละเจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไปเป็นต้องใจอ่อนศิรินก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อเพราะคิดว่าน้ำทิพย์คงจะเข็ดแล้วเธอผละตัวสามีออกก่อน
"นั้นไปอาบน้ำ ตัวเหม็นจะแย่แล้ว" ศิรินบอกด้วยใบหน้านิ่งๆ
"อาบให้หน่อยสิคะ นะๆ"
"โตแล้วนะบี"
"ก็อยากให้เมียอาบให้ ไม่ได้หรอคะ"
น้ำทิพย์ทำสายตาน่าสงสารจนศิรินถอนหายใจและพยักหน้าร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะโอบเอวภรรยาเข้าไปด้านในไม่วายหันมายักคิ้วให้พ่อบ้านที่เหลือที่โดนภรรยาลุมอยู่เป็นเชิงบอกว่าเธอรอดแล้ว
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายพากันอ้อนเมียเหมือนอย่างที่น้ำทิพย์ทำเพราะคิดว่าคนประสบการณ์เยอะอย่างน้ำทิพย์รอดมาแล้วหลายครั้งแต่เหมือนว่ามีหนึ่งคนที่คิดว่าไม่น่าจะรอดและกำลังจะทำแผนแตก
"ตัวเองเค้าปวดหลังไปหมดเลยอ่ะ ตัวเองอาบน้ำให้เค้าหน่อยนะ" จีน่าคลอเคลียกับมือของกวาง
"เป็นง่อยหรือไงอาบเองไม่ได้อ่ะ" เจอกวางดุเข้าไปถึงกับหน้าจ๋อยไปเลย
"อย่าดุเค้าสิตัวเอง"
"รีบไปอาบน้ำแล้วลงมาทาน เร็วๆล่ะอย่าให้รอ" จีน่าพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนต่อหน้ากวางฉีกยิ้มหวานให้เตรียมจะขึ้นไปอาบน้ำ
"เดี๋ยว!"
"เปลี่ยนใจขึ้นไปอาบน้ำให้เค้าแล้วใช่ม้ะ"
"คอไปโดนอะไรมา" จีน่าถึงกับสะดุ้งจับเข้าที่คอตัวเองสมองก็หาข้อแก้ตัว
"ยุง..ยุงกัดจ้ะ"
"ลมทะเลแรงขนาดนี้ มึงไปเอายุงมาจากไหน!"
พ่อบ้านทั้งสามกำลังจะเดินเข้าไปต่างชะงักเพราะเมียของพวกเขาแต่คนหยุดฟังที่กวางพูดเฌอมาลย์มะปรางและน้ำตาลมองหน้ากันด้วยสีหน้าซีดเผือก เหมือนชะตากำลังจะขาด
"ตัวเองงง..ลมมันก็ไม่ได้พัดตลอดซะหน่อย" จีน่าใช้ลูกอ้อนอีกครั้ง
"หรอ ยุงหรือผู้หญิงกันแน่..เอาดีๆ"
กวางที่ขึ้นชื่อในเรื่องของการจับผิดและหูตาไวที่สุดของกลุ่มถามด้วยสายตาดุดันแก็งพ่อบ้านภาวนาขอให้จีน่าอย่าสารภาพเพราะไม่นั้นพวกเธอต้องซวยไปด้วยแต่คนที่ซวยที่สุดคงหนีไม่พ้นเสืออย่างน้ำทิพย์ที่กำลังลั้ลล้าให้เมียอาบน้ำให้อยู่
"ผู้หญิงที่ไหนล่ะตัวเอง เค้านอนอยู่ริมสระทั้งคืน..หรือว่าเค้าจะแพ้ลมทะเล"
จีน่าเบี่ยงประเด็นเพราะเธอเป็นภูมิแพ้ชอบแพ้อะไรบ่อยๆกวางเกือบจะเชื่อเพราะสายตาที่อ่อนลงจีน่าเลยเดินเข้ามากอดเธอไว้และพูดอย่างอ้อนๆ แต่กวางก็ผลักเธอออกจ้องมองดวงตาคนรักซึ่งจีน่าเป็นคนที่โกหกได้ไม่เนียนที่สุดในกลุ่มพูดง่ายๆคือกุมความลับไม่อยู่
"ไหนเมื่อกี้มึงบอกยุ่งกัด! แล้วแพ้บ้าบออะไรเป็นอยู่ที่เดียว! จอนอ!!!!" กวางง้างมือจะตบเข้าให้จนจีน่าต้องยกมือยอมแพ้
"ยอม! ยอมแล้วจ้ะ ตัวเองเค้ายอมแล้วจ้ะ"
"บอกมาเมื่อคืนไปทำอะไรกันมา"
"เมือคืน..เค้า..เอ่อ.."
"หนึ่ง!"
"ไปเที่ยวผับมาจ้ะ" จีน่าละล่ำละลักตอบ
"อีจอนอ!!!!!" ทั้งสามคนเรียกชื่อจีน่าอย่างพร้อมเพียงก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้ามาสงสายตาขอโทษขอโพยรฐาเอ่ยถามขึ้นเสียงดังจนทุกคนสะดุ้งและตอบพร้อมกัน
"ใครเป็นตัวต้นคิด"
"บีน้ำทิพย์!!!"
"ฮัดชิ้ว!" น้ำทิพย์ออกจากห้องน้ำทิพย์ก็จามทันที
"เช็ดผมก่อนสิบี เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" ศิรินเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปแต่งตัวใหม่เพราะชุดเก่าเปียกไปหมดแล้ว
"เช็ดให้หน่อยสิคะ" เธอว่าอย่างอ้อนๆพร้อมส่งผ้าให้ศิริน
"เช็ดเองค่ะ คริสจะรีบลงไปดูลูก"
ศิรินว่าก่อนจะรีบแต่งตัวเธอทำอะไรเสร็จก่อนน้ำทิพย์ก็ขอตัวลงไปด้านล่างร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะแต่งและรีบตามคนรักลงไปไม่คิดเลยว่าจะรอด น้ำทิพย์ผิวปากอย่างอารมณ์ดีโดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่าลงไปจะเจอกับอะไรบ้าง
จอนอผู้กุมความลับ(ไม่ค่อยจะอยู่)
แล้วที่หาทางเอาตัวรอดมาตลอดทั้งคืนคืออัลไลลลลลล! 55555
งานนี้พี่บีจะเละ! หรือ จะรอด!
ไม่แน่ๆ อะไรก็เกินขึ้นได้แต่ตอนนี้ไรท์ขอจองโรงพยาบาลให้เฮียเขาก่อนล่ะกัน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่บี ซวยแล้ววววววว