END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 31 : ไม่เหมือนเดิม

บรรยากาศยามเย็นริมทะเลแบบนี้ก็เหมาะกับการเดินคิดอะไรเพลินๆขาเรียวยาวเดินทอดน่องไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดเดินและนั่งลงกับพื้นทรายที่มีคนบอกว่าเอาความทุกข์มาโยนลงทะเลแล้วจะสบายใจมันก็น่าจะจริงขนาดเธอไม่ได้มีความทุกข์ยังรู้สึกสบายใจเลยหรือว่าที่จริงเธอกำลังทุกข์อยู่

"เดินหาตั้งนาน หนีมาอยู่ตรงนี้นี่เอง" มีนานั่งลงข้างๆพรีม แต่เหมือนว่าพรีมจะทำตัวไม่ถูกก็เธออุส่าหนีออกมาแล้วนะยังจะตามมาอีก

"ว่าแต่เรามีนาเองก็หนีออกมาเหมือนกันแหละ"

"ก็ป๊าบีเอาแต่โม้ เลยปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน" มีนาทำหน้าเซ็งหน่อยๆ

"ที่พวกพนักงานเมาท์กันว่าป๊าบีกับอาเมย์เคยกิ๊กกัน มันจริงไหมอ่ะ" พรีมถามอย่างกล้าๆกลัวๆแต่ด้วยความอยากรู้ก็ลองถามดู

"อยากรู้จริงหรอ" พรีมพยักหน้างึกๆ

"เอาหูมาดิ" แล้วคนซื่ออย่างพรีมก็ทำตามเธอเอียงหูไปทางมีนาแต่อีกคนกลับกลั้นหัวเราะ

"ไม่บอกหรอกยัยบื้อ"

พรีมถึงกับยู่หน้าใส่นี่เธอโดนมีนาแกล้งแบบนี้มากี่ครั้งแล้วนะแต่ก็ไม่เคยจำสักทีส่วนคนแกล้งพอได้เห็นหน้างอๆของเพื่อนก็หัวเราะชอบใจ

"ยัง ยังจะนั่งอยู่อีก ลุกขึ้นมาได้แล้ว"

"ช่วยหน่อยดิ" พรีมยื่นมือไปให้มีนาช่วยดึง

"ตอนนั่งละนั่งได้ ตอนลุกยังต้องมาเดือดร้อนคนอื่นอีก" ปากก็บ่นไปงั้นแหละแต่ก็ยอมช่วยแต่เพราะว่ามัวแต่บ่นเลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มร้ายๆของพรีมพอมือบางยื่นมาจับเท่านั้นแหละ

"โอ้ยยยยย.." 

มีนาถึงกับโอดครวญเพราะโดนพรีมดึงให้ล้มลงก้นกระแทกกับพื้นทรายพอเห็นหน้ามีนาตอนนี้ก็ทำให้เธอขำไม่หยุดนี่สินะที่เรียกว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า

"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ช่วยเราหน่อย"

"เรื่องอะไรล่ะ ถ้าเราช่วยเราก็โดนแกล้งอีกนะสิ"

"แต่เธอทำเราเจ็บ!"

"ช่วยไม่ได้อยากแกล้งเราก่อน ลุกเองล่ะกันบายยยย" พรีมว่าก่อนจะโบกมือบายบ๊ายแต่มีหรอคนอย่างมีนาจะยอมเธอลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปจับตัวพรีมแต่พรีมรู้ตัวก่อนเลยวิ่งหนีไม่นั้นถ้ามีนาจับตัวเธอได้เธอโดนเอาคืนหนักแน่

เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังเป็นระลอกเหมือนเป็นวันรวมญาติก็ไม่เชิงเพราะน้ำทิพย์และเฌอมาลย์ตกลงกันหาวันว่างพาลูกๆมาเที่ยวพักผ่อนและก็เลือกมาพักที่รีสอร์ทของน้ำตาลโดยไม่ลืมช่วยเพื่อนรุ่นน้องอย่างจีน่าและมะปรางมาด้วยส่วนทางศิรินและรฐาก็ชวนกวางกับติซ่ามาเหมือนกัน

"ดื่มฉลองให้กับคนอ่อนหน่อยเร็ววว" เสียงแก้วที่ชนกันแต่จีน่ากลับนั่งหน้างอ

"เลิกล้อกันได้แล้วเฮีย อายนะเนี่ย"

"อายทำไมว่ะ ก็แค่แต่งงานช้ากว่าเพื่อนทั้งที่ประกาศซะดิบดีว่าจะต้องได้แต่งก่อนใคร" เฌอมาลย์เอ่ยแซวทำเอาทุกคนหัวเราะ

"เอาเข้าไป อย่าให้ได้บอกเรื่องที่บาร์วันนั้นล่ะ" 

น้ำทิพย์และเฌอมาลย์หันมามองกันอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนที่จะมีสายตาพิฆาตมองมาทางน้ำทิพย์และเฌอมาลย์ จีน่าถึงกับแสร้งมองไปทางอื่นเพราะดันหลุดปาก

"ยังไงคะบี"

"ว่าไงคะพลอย"

บรรยากาศบนโต๊ะตอนนี้เริ่มจะมาคุซะแล้วแก็งพ่อบ้านที่เหลือก็อยากจะช่วยนะแต่ก็แกล้งใจหัวหน้าแม่บ้านอย่างศิรินและรฐาเหมือนกัน

"ไม่มีไรค่ะคริส จีน่ามันก็พูดไปเรื่อย"

"ใช่ค่ะหญิง มันก็พูดขำๆแค่นั้นเอง จริงไหมจอนอ"

"ชะ ใช่พี่เมื่อกี้พูดเล่นเฉยๆก็แค่หมั่นไส้เฮียเขาอ่ะ" จีน่ารีบเอ่ยบอกเพราะดูจากสายตาของน้ำทิพย์และเฌอมาลย์แล้วถ้าไม่ช่วยก็มีแต่ตายกับตาย

"พ่อช่วยพรีมด้วย" พรีมวิ่งมาหลบหลังเฌอมาลย์

"มานี่เลยนะยัยบื้อ!"

"เห้ยๆ ไอ้ลูกสาวเล่นไรกันเนี่ย" น้ำทิพย์ถึงกับต้องจับแขนมีนาไว้ก่อนเพราะนึกว่าทั้งสองทะเลาะกัน

"เรื่องของเด็กคนแก่ไม่เกี่ยว" 

คำพูดของมีนาทำเอาคนทั้งโต๊ะขำน้ำทิพย์กันยกใหญ่ไม่เว้นแม้แต่ศิรินเองที่ขำจนตัวสั่นหมดกันเสือที่ว่าร้ายอย่างน้ำทิพย์โดนลูกสาวเล่นเข้าให้ต่อหน้าต่อตาสมาชิกทั้งหลายด้วยนะ หมดกันไม่ไว้หน้าพ่อบ้างเลยย

"มานี่เลยคิดว่าฟ้องพ่อแล้วเราจะไม่เอาคืนหรอ"

"อะไรกันมีนาน้องไปทำอะไรให้"

"ก็ลูกสาวอาพลอยแกล้งมีนาก่อน" เฌอมาลย์หันไปมองพรีมอย่างเอาคำตอบแต่ลูกสาวเธอก็ส่ายหัวไปมายืนยันว่าเธอไม่ได้เริ่มก่อนอย่างแน่นอน

"เปล่านะคะ มีนาแกล้งพรีมก่อน" 

"ตกลงใครแกล้งใครก่อนคะ" เฌอมาลย์เอ่ยถามและมองหน้าทั้งสองสลับกันพรีมก็ยังส่ายหน้าว่าไม่ได้ทำ แต่มีนาเองก็ไม่อยากยอมรับว่าเธอเริ่มก่อน

"มานี่เลยยัยบื้อ" 

"มีนา" เสียงของศิรินที่เรียกชื่อเธอเล่นเอาขนลุกไปเลยโทนเสียงกดต่ำที่เธอไม่ชอบมันเสียงสันหลังแปลกๆ

"หม่ามี๊มีนาไม่ได้เริ่มก่อนนะ" เธอหันมาใช่ลูกอ้อนกับศิริน

"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ"  เหมือนกับว่ามีนาจะร้อนตัวไปซะเองทำให้ทุกคนรู้หมดว่าใครคือผู้ร้ายปากแข็ง "แล้วไปแกล้งน้องทำไมล่ะลูก"

"ก็แค่หยอกเล่นเองค่ะ ใช่ไหมพรีม"

มีนาเดินไปดึงตัวพรีมมากอดเธอรู้ซะตาตัวเองเลยแหละว่ากำลังจะซวยมีนาโอบเธอไว้ซะแน่นอย่างกับกลัวว่าเธอจะหายพร้อมกับยิ้มให้ศิรินและบอกว่าจะไม่แกล้งเธออีกแล้ว

"นั้นมีนาขอตัวไปอาบน้ำนอนนะคะ"

"ห้ามแกล้งน้องอีกล่ะ"

"ไม่แกล้งค่ะ น้องพรีมน่ารักแบบนี้ใครจะไปแกล้งลง เนอะ" เธอหันมาแยกเขี้ยวใส่พรีมก่อนจะพาพรีมขึ้นห้อง

ที่จริงมีนาอายุมากกว่าพรีมสามปีแต่เพราะว่าเธอไม่ยอมไปโรงเรียนให้เหตุผลว่าเบื่อเพื่อนเบื่อครูไม่อยากไปจนทำให้เรียนซ้ำชั้นจนพรีมเข้าโรงเรียนน้ำทิพย์เลยให้มีนาไปเรียนด้วยเพราะเห็นทั้งสองดูสนิทกันจากนั้นมีนาก็เรียนห้องเดียวกับพรีมมาตลอด

มีนาผลักพรีมเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูเธอหันมามองพรีมที่ยืนหน้างอใส่เธอไม่ได้กลัวหรอกแค่รู้สึกเสียเปรียบมากกว่าไม่ว่าจะแกล้งมีนาไปก็โดนเอาคืนทุกที

"ไม่เล่นแล้วได้ไหมอ่ะมีนา"

"ได้ไงกัน เรายังไม่ได้เอาคืนเลยนะ"

"ก็มีนาแกล้งเราก่อน เราก็มีสิทธิ์เอาคืนก็ถือว่าหายกัน" พรีมว่าไปก็ถอยหลังไปตามก้าวที่มีนาก้าวเข้ามาใจเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งสายตามีนาเธอแพ้มันก็ตอนนี้แหละ

"อุ้ย.." 

พรีมสะดุ้งเพราะหลังเธอชนเข้ากับกำแพงห้องจะหนีไปทางซ้ายมีนาก็ยกมือมากั้นไว้จะไปทางขวาก็โดนกั้นด้วยแขนทั้งสองข้างของมีนา ตอนนี้เธอไม่กลัวที่มีนาจะเอาคือแต่กลัวว่าจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอตอนนี้มากกว่า

"ปะ ปล่อยเราไปเถอะนะ" พรีมว่าเสียงเบาแต่มีนาก็ยังจ้องหน้าเธออยู่มีนาเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนพรีมหลับตาปี๋ลมหายใจที่รดบนแก้มของเธอทำเอาต้องกลั้นหายใจ

"ทำอะไรกันอยู่หรอครับ"

เสียงมาวินทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกันเด็กชายมองหน้าพี่สาวอย่างงงๆว่าภาพที่เห็นเมื่อกี้มันคืออะไรเพราะยังเป็นเด็กก็เลยไม่รู้ มีนาหันไปมองมาวินที่ยืนกอดหุ่นยนต์สุดหวงเพราะป๊าบีซื้อให้เธอย่อตัวลงให้อยู่ในระดับสายตา

"มาหาพี่มีนมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ป๊าบีบอกให้มาวินมานั่งเล่นที่ห้องพี่มีนก่อน"

"แล้วป๊าบีทำอะไรอยู่ครับ"

"อาบน้ำให้หม่ามี๊อยู่ครับ"

เอาเป็นว่าเธอเข้าใจแล้วล่ะมีนาพามาวินมานั่งเล่นบนเตียงก่อนตอนแรกเธอว่าจะไปป่วนซะหน่อยแต่พอนึกถึงเรื่องที่ทำให้น้ำทิพย์โกรธก็เลยล้มเลิกความตั้งใจ ขายาวเดินออกมานอกห้องเห็นเพื่อนยืนรับลมที่ระเบียงคนเดียวก่อนจะย่องไปแกล้งให้ตกใจ

"แฮร่!"

"ว้ายย!"

"ฮ่าๆๆ ขวัญอ่อนซะมัด" 

"เล่นอะไรเนี่ย เราหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง" พรีมถึงกับดุวันนี้เธอโดนมีนาแกล้งกี่รอบแล้วก็ไม่รู้

"เดี๋ยวเราปั๊มหัวใจและผายปอดให้"

"เราคงตายตั้งแต่โดนปั๊มหัวใจแล้วล่ะ" 

"โอ้โห นี่ดูถูกหรอ..เรื่องปั๊มหัวใจเราทำไม่เก่งแต่ถ้าผายปอดเราขั้นเทพเลยนะ" พรีมทำหน้าไม่เชื่อก็มีนาเคยมีแฟนซะที่ไหนหรือว่ามีแต่เธอไม่รู้เพราะที่โรงเรียนก็เห็นมีนาสนิทหลายคน

"ทำหน้าไม่เชื่ออีก เดี๋ยวจะลองทำให้ดู" มีนาจับหน้าพรีมให้หันมา

"นี่จะแกล้งอีกแล้วใช่ไหม เราไม่หลงกลหรอก" 

พรีมรีบหันหน้าหนีแต่มีนาก็จับหน้าเธอหันมาทั้งสองแกล้งกันไปแกล้งกันมาจนปลายจมูกชนกัน มีนาค่อยๆแตะริมฝีปากลงส่วนเดียวกับพรีมเธอไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่ร่างกายมันก็ดันทำตามใจจากแค่แตะลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปาก พรีมจับชายเสื้อมีนาไว้แน่นมือมีนาก็เลื่อนลงมาตามลำคอและหน้าอกบีบเค้นเบาๆจนได้ยินเสียงคราง 

มีนาดันตัวพรีมให้นอนลงบนเตียงตรงระเบียงโดยปากยังไม่ผละออกจากกันมือล้วงเข้าไปในเสื้อตัวบางลากผ่านหน้าท้องไปยังเนินอกก่อนจะสัมผัสมัน พรีมได้สติก็ดันตัวมีนาออกและนั่งหันหลังให้ทันที

"พรีม..ระ เราขอโทษ" 

ตอนนี้เธอสับสนตัวเองไม่รู้ว่าทำอย่างนั้นลงไปได้ยังไงและคนตรงหน้าก็คือเพื่อนของเธอพรีมไม่ได้ตอบอะไรเธอเดินหนีเข้าไปในห้อง มีนาเองก็ไม่ได้ตามเข้าไปก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงยกมือก่ายหน้าผากและคิดเรื่องที่เกิดขึ้นว่าทำลงไปเพราะอะไร

50%

แสงแดดตอนเช้าทำให้มีนาต้องยกมือปิดหน้าก่อนจะค่อยๆลืมนี่เธอตอนอยู่ตรงระเบียงทั้งคืนเลยหรอเธอค่อยๆยันตัวลุกขึ้นความเจ็บก็แล่นมาที่ต้นคอและศีรษะทันทีตอนนี้ปวดไปหมดทั้งตัวมากกว่า สองขาก้าวกลับเข้ามาในห้องกำลังจะเปิดประตูห้องนอนแต่คนด้านในก็เปิดออกมาซะก่อนความง่วงที่มีเมื่อกี้ก็หายไปจนหมด

"พรีม..คือ.."

"เราลงไปข้างล่างก่อนนะเสร็จแล้วก็ตามมาล่ะ"

ยังไม่ทันจะพูดจบพรีมก็เอ่ยแทรกและเดินออกไปจากห้องเธอก็ไม่มีแรงจะรั้งกะว่าทานข้าวเสร็จค่อยหาโอกาสคุยคิดว่าอาบน้ำจะบรรเทาอาการเจ็บแต่ดันรู้สึกหนักอึ้งไปหมดคงเป็นเพราะนอนตากลมทะเลเลยทำให้ไม่สบาย ใจก็อยากจะลงไปทานข้าวนะแต่ขาเธอดูท่าจะก้าวไม่ไหวมีนาเลยล้มตัวลงนอนที่เตียงเธอว่าจะนอนสักพักแล้วค่อยลงไป

ทุกคนก็ต่างทานข้าวเช้ากันและคุยเรื่องที่จะไปเที่ยวเล่นซื้อของหรือทำกิจกรรมอย่างอื่นศิรินเห็นพรีมเดินมานั่งที่โต๊ะแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาลูกสาวเธอเลย

"มีนาละพรีม ทำไมไม่ลงมาด้วยกัน"

"เอ่อ..มีนาอาบน้ำอยู่ค่ะ" พรีมตอบโดยไม่มองหน้าศิรินก่อนจะทานข้าวอย่างเงียบๆ

บนโต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยการพูดคุยของพวกผู้ใหญ่ทุกคนเริ่มทานเสร็จกันหมดแต่มีนาก็ยังไม่ลงมาศิรินจะไปตามแต่ก็ติดต้องดูมาวินน้ำทิพย์เลยอาสาไปตามเอง

เธอยืนเคาะห้องอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดคิดว่ามีนาอาจจะแกล้งเอ่ยเรียกสองสามครั้งก็ไม่มีใครมาเปิดเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็ไม่มีใคร

"ไอ้แสบ" น้ำทิพย์เรียกก่อนจะเปิดประตูห้องนอน

"นี่คุณลูกสาว ตื่นได้แล้วถ้ามี๊มาเห็นได้โดนบ่นแน่" เธอลองแกล้งขู่แต่มีนาก็ไม่ท่าว่าจะลุกขึ้นมาเลยน้ำทิพย์เลยดึงผ้าห่มออกและกำลังจะดึงมีนาลุกขึ้นเพียงจับที่แขนเธอถึงจะสะดุ้งที่ตัวมีนาร้อนจี๋เลย

"มีนาลูก มีนา" น้ำทิพย์เรียกมีนาย้ำจนเธอลืมตามามอง

"อ้าวป๊า เข้ามาทำไมเนี่ย"

"ไม่สบายทำไมไม่บอกลุกไหวไหม" มีนาส่ายหน้าช้าๆ "นั้นรอป๊าแปบนะเดี๋ยวไปเอาข้าวกับยามาให้" เธอพยักหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ

น้ำทิพย์รีบเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารเธอสั่งพนักงานให้ทำข้าวต้มและขอยาลดไข้แบบด่วนศิรินเงยหน้ามามองคนรักทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"ลูกไม่สบายหรอบี แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

"ไข้ขึ้นนิดหน่อยค่ะ สงสัยเมื่อวานตากแดดเยอะไปหน่อย" 

พรีมได้ยินแบบนั้นก็รู้ว่าที่มีนาไม่สบายเป็นเพราะอะไรเธอแทบจะนั่งไม่ติดพนักงานยกถาดข้าวต้มและยามาให้ตามที่น้ำทิพย์สั่งคนตัวสูงกำลังจะเอื้อมมือไปรับแต่พรีมก็ไวกว่า

"เดี๋ยวพรีมเอาขึ้นไปให้มีนาเองนะคะ"

"อาเอาไปเองดีกว่า ไอ้แสบยิ่งกินยายากอยู่"

"ไม่เป็นไรค่ะ อาบีอยู่คุยกับคุณพ่อดีกว่านะคะพรีมเอาไปให้เอง"

"ก็ได้จ้ะ แต่พรีมต้องให้มีนาทานยาให้ได้นะ" ศิรินหันมาอนุญาตแทนพรีมพยักหน้าก่อนจะรีบเอาข้าวไปให้มีนา

เธอวางถาดลงบนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะแตะหน้าผากมีนาดูตัวมีนาร้อนเป็นไฟเธอหน้าเสียเล็กน้อยถ้าเมื่อคืนเธอไม่ปล่อยมีนานอนข้างนอกก็คงไม่มาป่วยแบบนี้

"มีนาลุกมาทานข้าวก่อนนะ" คนป่วยค่อยๆลืมตาขึ้น

"พรีม" 

มีนาเรียกพรีมด้วยเสียงที่แหบแห้งและชันตัวลุกนั่งพรีมเลยเข้ามาประคองก่อนจะยกชามข้าวต้มมาวางบนตักและป้อนให้แต่มีนาไม่ยอมอ้าปากเอาแต่มองเธอ

"อ้าปากสิ ทานข้าวจะได้ทานยา"

"หายโกรธเราแล้วหรอ" พรีมเงียบไปสักพัก

"ทานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกันนะ"

มีนาจำเป็นต้องยอมเธอทานจนหมดแต่ถึงจะไม่สบายยังไงแต่ความดื้อก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยพอเห็นพรีมกำลังจะหยิบยามาให้เจ้าตัวก็ล้มตัวลงนอนและแกล้งว่าหลับเพราะไม่อยากกินยา

"ลุกมากินยาก่อนสิ"

"..."

"มีนา" พรีมว่าเสียงดุแต่มีนาก็ไม่ยอมลุกจนเธอต้องพลิกตัวมีนาหันกลับมา

"ไม่กินได้ไหมอ่ะ เราไม่เป็นไรแล้ว"

"ไม่ได้มี๊คริสกำชับมาว่าต้องกิน"

"ก็อย่าบอกมี๊สิ เราขอนอนก่อนนะ"

"ถ้าไม่กินเราก็ไม่หายโกรธ" พูดดีๆไม่ยอมเธอก็ต้องใช้ไม้แข็งแบบนี้แหละมีนาทำหน้าหนักใจว่าควรจะเลือกอะไรดีแต่ความเจ้าเล่ห์ก็ทำให้คิดอะไรออก

"อยากให้กินนักก็ป้อนดิ" 

"เรื่องมากจัง" พรีมยื่นยาจ่อปากแต่มีนากับส่ายหน้า

"ป้อนแบบนี้ใครมันจะไปอยากกิน"

"ไม่ป้อนแบบนี้จะให้ป้อนยังไงล่ะ" คนป่วยชี้ไปที่ปากของพรีมเธอถึงกับพูดไม่ออกเสียรู้มีนาจนได้

"จะไม่ป้อนก็ได้นะ แต่ถ้ามี๊ถามเราจะบอกว่าไม่มีแรงและเธอไม่ยอมป้อน"

มีนามองหน้าพรีมพร้อมยิ้มแสนห้าให้เหมือนกับรู้อยู่แล้วว่ายังไงพรีมก็ไม่กล้าหรอกแต่ถ้าพรีมเอาจริงเธอก็ยอมกินมันนะอยากจะรู้เหมือนกันว่าพรีมห่วงเธอถึงขั้นจะยอมทำตามหรือเปล่า แต่แล้วพรีมก็ทำในสิ่งที่เธอนึกไม่ถึงมือบางโยนยาเข้าปากดื่มน้ำตามและจับหน้ามีนามาประกบจูบพร้อมดันเม็ดยาเข้าไปในปากมีนาอีก

"แค่กๆๆ"

"คราวนี้ก็เชิญนอนตามสบายเลยนะ" 

พรีมบอกก่อนจะเก็บชามข้าวและแก้วน้ำเตรียมจะยกเอาไปไว้ด้านนอกแต่มือของมีนาก็รั้งเธอไว้ก่อนทำให้พรีมต้องนั่งลงอย่างเดิม

"เรากินยาแล้ว หายโกรธแล้วใช่ป่ะ"

"..."

"อย่าเงียบดิคือเมื่อคืนเรา..เรา.."

"ไม่ได้ตั้งใจ" 

พรีมพูดออกมาแทนแต่น้ำเสียงปนน้อยใจเพราะเมื่อคืนเธออยากให้มีนาตั้งใจแต่ที่เงียบและหลบตาเพราะเธอเขินต่างหากล่ะถึงจะเคยจูบกับมีนามาแล้วแต่ไม่เคยลุกล้ำแบบนี้นี่เป็นครั้งแรก

"ไม่มีไรแล้วก็นอนพักเถอะ เราไม่ได้โกรธแล้ว"

"เดี๋ยวสิ ถ้าเมื่อคืนเราบอกว่าเราตั้งใจล่ะ..พรีมจะโกรธเราไหม" มีนาสารภาพออกมาก่อนจะก้มหน้ากลัวพรีมจะโกรธแต่จะรู้ไหมว่าพรีมกำลังยิ้มอยู่ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหายไปเพราะประโยคต่อมา

"อย่าโกรธเราเลยนะยังไงเราก็เพื่อนกัน สัญญาว่าจะไม่ทำอีก" ใจเธอตอนนี้มันไม่อยากเป็นเพื่อนมีนาแล้วสิแต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมีนาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ

"อื้ม เราว่ามีนานอนพักเถอะ"

"ขอบคุณนะ มันต้องแบบนี้สิเพื่อนรัก" มีนายิ้มกว้างก่อนจะล้มตัวนอน

พรีมกะว่าจะไปเดินเล่นริมสระน้ำแต่ก็เจอเข้ากับพวกผู้ใหญ่ทั้งหลายที่เหมือนจะออกไปเที่ยวกัน

"ไอ้แสบเป็นยังไงบ้าง ยอมทานยาหรือเปล่า" น้ำทิพย์เอ่ยถาม

"ทานแล้วค่ะ ตอนนี้ก็นอนพักผ่อนอยู่"

"คริสว่าคริสอยู่ดูลูกดีกว่านะบี"

"ถ้าคริสไม่ไปมาวินก็งอแงอีกนะสิคะ" คนตัวสูงทำหน้ายู่ศิรินไม่แน่ใจว่าคนที่งอแงคือลูกหรือพ่อกันแน่

"เดี๋ยวพรีมดูแลมีนาให้เองค่ะ ไปเที่ยวกันเถอะค่ะ"

"แต่.."

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ถ้าอาการมีนาไม่ดีขึ้นเดี๋ยวพรีมจะรีบโทรบอก" 

ศิรินเห็นพรีมยืนยันแบบนี้ก็ตามใจก่อนจะเดินไปขึ้นรถพรีมยืนส่งทุกคนก่อนจะกลับเข้ามาในรีสอร์ทเธอกลับขึ้นมาดูมีนาเพราะทานยาเข้าไปน่าจะช่วยขับเหงื่อออก

พอเข้ามาก็เห็นมีนานอนเหงื่อท่วมตัวเธอเลยเดินไปหยิบกะลามังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดตัวให้มีนาเพื่อจะได้สบายตัวมือบางถือผ้าชุบน้ำหมาดเช็ดไปตามหน้าก่อนจะลากลงมาที่ลำคอและแขน ตอนนี้ก็ตัดสินใจว่าลำตัวเธอควรจะเช็ดดีไหมแต่ถ้าไม่เช็ดมีนาก็คงนอนซมอยู่แบบนี้ พรีมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อด้วยมือที่สั่นเทาจนเม็ดสุดท้ายมือบางค่อยๆน้ำผ้าซับไปตามตัวโดยสายตาเสมองไปทางอื่นลดอาการประหม่า กว่าจะเสร็จก็นานพอสมควรเธอติดกระดุมเสื้อให้มีนาอย่างเดิมและห่มผ้าให้

พรีมนำกะละมังไปเก็บก็กลับมาดูมีนาว่ายังตัวร้อนอยู่ไหมลองยกมือไปแตะหน้าผากดูก็ยังร้อนอยู่เธอเดินกลับไปเอาผ้าชุบน้ำมาแปะไว้ที่หน้าผากมือบางก็เกลี่ยผมที่ปกหน้าให้

"เรารักมีนานะแต่เราไม่ได้รักแบบเพื่อน ถ้ามีนารู้มีนาจะโกรธเราไหม"

พรีมพูดมันออกมาเพราะคิดว่ายังไงมีนาก็ไม่ได้ยินแต่ก็ยังดีกว่าเก็บเอาไว้อย่างน้อยก็ถือว่าได้บอกเจ้าตัวไปแล้วจะรู้หรือไม่รู้ก็คงมีค่าเท่ากันเพราะอีกคนคิดกับเธอแค่เพื่อน

คู่ลูกก็ดราม่าเข้าไป

ส่วนคู่บีคริสก็พากันไปลั้ลล้าเฮฮาตามประสาพ่อแม่ลูกสอง 555