END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 22 : คนใกล้ตัว

ศิรินค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆหลังจากหมดสติไปเมื่อคลอดเสร็จ เธอมองเพดานสีขาวกระพริบตาสองสามทีให้ สายตาได้คุ้นชินกับแสง ก่อนจะเบนสายตาไปรอบๆห้องเห็นรฐานั่งอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟาข้างๆกวาง

“หญิง..กวาง” ศิรินเอ่ยเรียกรฐาและกวางด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

รฐาและกวางเห็นศิรินฟื้นก็รีบเดินเข้ามาหา ก่อนจะรินน้ำให้ศิรินดื่มก่อน กวางช่วยพยุงศิรินที่ดันตัวลุกขึ้นมานั่ง

“เรื่องมันเป็นยังไงกัน..ทำไมถึง..”

รฐาหยุดพูดไปพักหนึ่ง ศิรินเหมือนพึ่งคิดอะไรออก เธอมองหน้ารฐาก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่อยากจะรู้

“บีล่ะ..เขาปลอดภัยดีใช่ไหม”

รฐาเงียบไม่ยอมตอบ พอหันไปหากวาง กวางก็เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาของศิริน ร่างเล็กเริ่มมีน้ำใสๆคลอในดวงตา ใจคอไม่ดีเลย ยิ่งทั้งสองเงียบอย่างนี้

“ทำไมไม่มีใครตอบอะไรเลยล่ะ”

ศิรินยังคงคาดคั้นทั้งสอง แต่ก็ไม่มีใครยอมพูดอะไร เหมือนมันพูดไม่ออก ศิรินทำท่าจะลุกจากเตียงจนรฐาและกวางตกใจ

“คริสแกจะไปไหน”

“ฉันจะไปหาบี..ปล่อยฉัน” ศิรินไม่รู้หรอกว่าตอนนี้น้ำทิพย์อยู่ที่ไหน ในใจตอนนี้ขอแค่ว่าสิ่งที่เธอคิดไม่เป็นความจริง เธอคงรับไม่ได้แน่ๆถ้ารู้ว่าน้ำทิพย์ทิ้งเธอและลูกไปแล้วจริงๆ

“ถึงพี่คริสออกไปก็ช่วยอะไรพี่บีไม่ได้หรอกค่ะ”

กวางตัดสินใจพูดออกมา เพราะถึงปิดศิรินยังไงก็คงจะปิดไม่อยู่ คำพูดของกวางทำเอาศิรินล้มตัวลงนอนอย่างเดิมก่อนจะจับมือกวางแน่น น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“พี่อยากเจอบี..กวางพาพี่ไปหน่อยได้ไหม”

กวางและรฐามองหน้ากันอย่างสงสารศิริน จนต้องยอมใจอ่อนพาศิรินไป กวางขอรถเข็นจากพยาบาลเพื่อพาศิรินมาหาน้ำทิพย์

ศิรินลุกจากรถเข็นก่อนจะเดินเข้าไปหาน้ำทิพย์ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง สายระโยงรยางค์เต็มตัวน้ำทิพย์ไปหมด ศิรินได้แต่ยืนเกาะกระจกห้องไอซียู เพราะน้ำทิพย์อาการยังไม่คงที่ หัวใจหยุดเต้นหลายครั้ง

ครั้งแรกที่หัวใจน้ำทิพย์หยุดเต้น หมอพยายามปั๊มเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล จนถอดใจแต่พอพยายามอุ้มเด็กที่นอนข้างกายออกมา เด็กก็ร้องไห้เสียงดังส่งเสียงไปทั่วห้องผ่าตัด และเหมือนปาฏิหาริย์หัวใจน้ำทิพย์กลับมาเต้นอีกครั้ง หมอรีบเข้าไปช่วยพร้อมวางเด็กน้อยกลับลงที่เดิม

“บีจะไม่เป็นไรใช่ไหม”

ศิรินพูดขึ้นมาทั้งๆที่ยังจ้องมองร่างของน้ำทิพย์อยู่

“พี่บีต้องไม่เป็นไรค่ะ..กวางว่าพี่คริสกลับไปพักก่อนเถอะนะ..แผลยังไม่หายดีเลย”

กวางบีบไหล่ศิรินบาๆ เพราะถึงศิรินจะยืนอยู่ตรงนี้ก็ช่วยอะไรน้ำทิพย์ไม่ได้ ศิรินก็ยังคงปวดแผลจากการทำคลอดอยู่เลยยอมกลับมาที่ห้องพัก ไม่นานพยาบาลก็พาลูกสาวเธอเข้ามาเพื่อให้ศิรินให้นมลูก

“เอ่อว่าแต่คริสตั้งชื่อลูกยัง”

รฐาพยายามหาเรื่องมาชวนคุยเพราะไม่อยากให้ศิรินคิดเรื่องน้ำทิพย์

“ชื่อมีนา..ลูกคริสชื่อมีนา” น้ำเสียงสั่นของศิรินที่เอ่ยออกมาพร้อมมองหน้าลูกสาวที่ดูดนมเธออยู่

“ทำไมถึงตั้งชื่อว่ามีนาล่ะคะ” กวางถามด้วยความสงสัย เพราะเหมือนจะเคยได้ยินน้ำทิพย์เรียกแต่ไม่คิดว่าจะตั้งชื่อนี้จริงๆ

“บีเป็นคนตั้งน่ะ..เขาบอกว่ามีนาแปลว่าความรัก เพราะมีนาคือความรักของคริสกับบี”

ยิ่งพูดก็พาลจะร้องไห้ เพราะทำให้ศิรินนึกย้อนไปตอนที่เธอถามความหมายของชื่อนี้จากน้ำทิพย์ รฐาและกวางก็ไม่ถามอะไรต่อ เพราะถามอะไรไปก็โยงไปหาน้ำทิพย์หมดเลย

สองวันแล้วคุณหมอได้ย้ายมายังห้องพักฟื้นปกติ เพราะอาการเริ่มดีขึ้น ชีพจรคงที่แต่น้ำทิพย์ก็ยังไม่ฟื้นศิรินก็เริ่มจะหายเจ็บแผลแล้ว หลังจากให้นมลูกเธอก็จะมานั่งเฝ้าน้ำทิพย์ โดยที่พวกเพื่อนๆแวะเวียนมาเยี่ยมอยู่เรื่อยๆ

“คริสพลอยว่าคริสไปพักเถอะนะ เดี๋ยวพลอยกับมะปรางอยู่เฝ้าบีเอง”

เฌอมาลย์ที่พึ่งจะว่างจากงานที่บริษัทก็แวะเข้ามาเยี่ยม ส่วนมะปรางก็ยอมปิดร้านมาอยู่เฝ้าน้ำทิพย์เหมือนกัน ศิรินเอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว

“พี่คริสซ่าว่ายูไปพักเถอะ..ถ้าพี่บีรู้ว่ายูเป็นแบบนี้พี่บีจะไม่สบายใจเอานะ” ติซ่าที่พึ่งเดินเข้ามาเอ่ยบอก

“ไปพักเถอะค่ะพี่คริสเดี๋ยวปรางกับพี่พลอยอยู่เฝ้าแทนเอง”

ทุกคนต่างเกลี่ยกล่อมศิรินอยู่นานจนศิรินต้องยอม

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์คุณหมออนุญาตให้ศิรินกลับบ้านได้ แต่น้ำทิพย์ก็ยังไม่ฟื้น วันนี้ศิรินเลยพาลูกมาหาน้ำทิพย์ ศิรินอุ้มมีนาเดินใกล้ๆน้ำทิพย์ จู่ๆมีนาก็ร้องไห้ใหญ่จนศิรินตกใจ โอ้อยู่นานมีนาก็ไม่มีท่าทีจะหยุด ศิรินลองค่อยๆวางมีนาลงข้างๆน้ำทิพย์ มีนาก็ยอมหยุดร้อง

ศิรินเลยนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงบ้าง หล่อนจับมือน้ำทิพย์มากุมไว้ เอามาแนบที่แก้มของเธอพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ตื่นสิคะบี..คริสกับลูกรอบีอยู่นะ..ไหนบีเคยบอกว่าบีจะไม่ทำให้คริสร้องไห้อีกแล้วไง”

เฌอมาลย์ที่พึ่งเดินเข้ามากับรฐาก็มองหน้ากัน รู้สึกสงสารศิริน แต่เรื่องที่เขาจะบอกศิริน ทำเอาหนักใจจไม่น้อย

“คริส”

รฐาเรียกศิรินเบาๆ ร่างเล็กค่อยๆปาดน้ำตาอย่างลวกๆ และหันมามองเฌอมาลย์และรฐา

“พลอยให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่หน้าโรงพยาบาลแล้วนะ..รถที่ชนบีเป็นรถของ..”

เฌอมาลย์มีสีหน้าหนักใจ จนศิรินต้องขมวดคิ้ว พลางคิดถึงรถที่ขับมาด้วยความเร็ววันนั้น และคนที่ศิรินมีเรื่องด้วยเห็นจะมีแค่คนเดียว

“เมย์..ใช้มันจริงๆใช่ไหม”

แววตาศิรินแปรเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด หล่อนพรวดพราดลุกขึ้นเตรียมจะไปเอาเรื่องเมย์ แต่รฐาเอ่ยห้ามไว้ก่อน

“ปล่อยคริสนะหญิง..คริสจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด!”

ใจเย็นๆก่อนคริส เพราะคนที่ทำไม่ใช่คุณเมย์”

เฌอมาลย์พูดออกมา ทำเอาศิรินหยุดและหันไปมองหน้าเฌอมาลย์เลิกคิ้วสงสัย เพราะถ้าไม่ใช่เมย์จะเป็นใครไปได้ล่ะ

“หมายความว่าไง..แล้วไม่ใช่แล้วมันเป็นใคร”

ศิรินอยากจะรู้เอามากว่าใครกันที่ใจร้ายและโหดเหี้ยมถึงกับจะฆ่ากันได้ขนาดนี้ ศิรินมองหน้าเฌอมาลย์และรฐาสลับกัน ก่อนที่เฌอมาลย์จะถอนหายใจและเอ่ยตอบ

“น้ำหวาน..น้ำหวานเป็นคนขับรถคันนั้น”

               ศิรินได้แต่ค้านไม่เชื่อว่าน้ำหวานจะเป็นคนทำ จนเฌอมาลย์ต้องเอาภาพวิดีโอที่ขอมาจากทางโรงพยาบาลให้ศิรินดู ในภาพเห็นใบหน้าของน้ำหวานชัดเจน เธอจงใจจะขับชนศิรินจริงๆ แต่โชคร้ายกลับมาตกอยู่ที่น้ำทิพย์ ศิรินก็ยังไม่เข้าใจว่าน้ำหวานจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

“ตอนนี้น้ำหวานอยู่ไหน” ศิรินเอ่ยด้วยเสียงเรียบ

“ก็ยังไปทำงานอยู่ตามปกติ เพราะเรายังหารถคันนั้นไม่เจอ พลอยว่าน้ำหวานคงเอาไปซ่อนหรือไม่ก็ทำลายมันทิ้งไปแล้ว”

เฌอมาลย์เอ่ยบอกศิริน เพราะตอนแรกเขาไม่มีหลักฐานเอาผิดคนร้ายได้เลย จนมาขอดูภาพจากกล้องวงจรปิดถึงได้ทราบว่าเป็นน้ำหวาน พอลองสังเกตรถที่น้ำหวานใช้ก็ไม่ใช่คันเดียวกับที่ขับชนน้ำทิพย์

“คริสอยากเจอน้ำหวาน”

ศิรินหันไปมองน้ำทิพย์กับลูก เธออยากจะรู้ว่าน้ำหวานโกรธแค้นอะไรถึงได้จะฆ่าเธอกับลูก

“เดี๋ยวพลอยพาไปเอง”

เฌอมาลย์พาศิรินมาที่บริษัท โดยให้รฐาอยู่เฝ้าน้ำทิพย์และลูกแทนเธอ พอศิรินเดินเข้ามาก็เห็นว่าน้ำหวานทำตัวเป็นปกติดี พอเงยหน้ามามองศิรินเท่านั้นแหละ น้ำหวานชะงักไปเล็กน้อย

“คะ..คุณคริส”

“เห็นหน้าฉันแล้วทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ”

ศิรินเอ่ยถามเสียงเรียบ มันเยือกเย็นจนน้ำหวานเริ่มกลัว ถึงจะเคยเจอศิรินในโหมดนี้มาก่อน แต่พอมาเจอกับตัวแบบนี้ก็มีเสียวสันหลังบ้าง

“เอ่อ..คือ..”

“หน้าแปลกนะ..เจ้านายเข้าโรงพยาบาลอาการสาหัสแต่เลขาคนสนิทอย่างเธอกลับไม่แม้แต่จะไปเยี่ยม”

ศิรินพยายามจะเค้นถามจนน้ำหวานจนมุมและเผยความจริงออกมา เพราะเธออยากได้ยินจากปากของน้ำหวาน ว่าเธอทำไปเพราะอะไร

“น้ำหวาน..ไม่ว่างน่ะค่ะ..เอกสารของท่านประธานเต็มไปหมดน้ำหวานต้องค่อยจัดการเลยไม่มีเวลา”

น้ำหวานหาข้ออ้างไปเรื่อย ศิรินแสยะยิ้มมุมปากและหัวเราะในลำคอกับคำตอบของน้ำหวาน

“บีนี่โชคดีจัง..ได้เลขาที่ขยันทำงานแบบนี้..แต่เสียดายบีกลับไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงงูพิษอย่างเธอไว้ใกล้ตัว!”

ศิรินทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ออกมา น้ำหวานจะดุ้งไปกับประโยคนั้นของศิริน

“คุณคริสพูดอะไรคะ..น้ำหวานไม่เห็นจะเข้าใจ”

น้ำหวานก็ยังคงปากหนักไม่ยอมหลุดพูดอะไรออกมา และแสร้งทำเป็นไม่รู้ ศิรินยื่นมือไปขอโทรศัพท์จากเฌอมาลย์ก่อนจะเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดให้น้ำหวานดู เธออึ้งไปไม่น้อย เพราะลืมคิดไปว่ามันมีกล้องวงจรปิด

“เธอทำแบบนี้ทำไม!”

ศิรินตะคอกใส่น้ำหวานเสียงดัง แต่อีกคนกลับยืนนิ่งจากสายตาที่เกรงกลัวกลายเป็นสายตาที่แข็งกร้าว มองศิรินอย่างท้าทาย

“เพราะแกนั้นแหละที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้”

สรรพนามที่ใช้ก็เปลี่ยนไป น้ำหวานมองหน้าศิรินเหมือนแค้นเธอมานาน ศิรินขมวดคิ้วสงสัย

“เธอหมายความว่าไง..ฉันไปทำอะไรให้เธอ”

“หึ คนอย่างแกมันไม่เคยสนใจอะไรหรอก..รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันกับคุณบีเราสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อน ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับแก!”

ศิรินถึงกับอ้าปากค้าง เธอไม่เคยรู้มาก่อนเพราะปกติที่เธอมาที่นี่น้ำหวานไม่มีทีท่าจะทำตัวเป็นศัตรูกับเธอเลย แถมยังคุยกับเธออย่างเป็นมิตร

“ถ้าคุณบีไม่เจอแกเขาคงไม่บอกเลิกฉันเพื่อจะไปคบกับแก”

“เธอกำลังจะบอกอะไรฉัน”

น้ำเสียงของศิรินดูอ่อนลง เธออยากจะรู้ว่านอกจากน้ำหวานจะเคยคบกับน้ำทิพย์มาก่อน สองคนนี้ยังมีอะไรกันอีกที่ศิรินไม่รู้

“เขาปฏิเสธฉันอย่างไม่ใยดี..ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาแต่สุดท้ายเขากลับไปแต่งงานกับแก..จนฉันต้องตามมาทำงานที่นี่ยังไงล่ะ..ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้พี่บีกลับมา”

น้ำหวานเริ่มจะร้องไห้ออกมา ศิรินรู้สึกเห็นใจน้ำหวานแต่จะโทษเธอก็ไม่ได้ ศิรินรู้ว่าน้ำทิพย์เจ้าชู้แค่ไหนเธอไม่รู้มาก่อนว่าก่อนหน้าที่น้ำทิพย์จะมาคบกับเธอ เขาคบใครมาก่อน

“แต่เธอก็ไม่ควรทำแบบนี้นะน้ำหวาน..เธอคิดว่าถ้าเธอฆ่าฉันให้ตายแล้วบีเขาจะกลับมาหาเธองั้นหรอ”

“ฉันรู้ยังไงล่ะว่าเขาไม่กลับมา..แต่คนอย่างเธอมันไม่คู่ควรกับพี่บีสักนิด”

จากความสงสารและเห็นใจ ทำให้ศิรินรู้ว่าน้ำหวานทำตัวเองทั้งนั้น เธอเอาแต่โทษคนอื่นโดยไม่ดูเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิด

“เธอจะบอกว่าเธอคู่ควรกับบีงั้นสิ”

“ถึงยังไงฉันก็รักพี่บีมากกว่าแก”

“รักหรอ? เธอแน่ใจหรอว่าที่ทำแบบนี้มันเรียกว่ารัก” ศิรินมองหน้าน้ำหวานที่บอกว่ารักน้ำทิพย์ แต่กลับกล้าทำอะไรที่มันผิด

“เธอไม่ได้บีเลย..เพราะถ้าเธอรักบีจริงเธอก็คงจะยอมเห็นเขามีความสุขมากกว่าทุกข์สิ..ที่เธอทำมันเห็นแก่ตัวชัดๆ”

ศิรินไม่อยากจะยืดเยื้อให้เสียเวลา หันไปพยักหน้าให้เฌอมาลย์ ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะเดินเข้ามา น้ำหวานมองอย่างตกใจ ก่อนจะมองหน้าศิรินที่มองยังเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดใด

“ผมขอจับคุณข้อหาพยายามฆ่าครับ”

เจ้าหน้าที่เข้ามาล็อคตัวน้ำหวานไว้ แต่เธอกลับดิ้นแล้วทรุดตัวลงข้างหน้าของศิริน

“อย่าจับน้ำหวานเลยนะคะ”

“มาขอร้องตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยหรอ” ศิรินก็เห็นใจอยู่หรอกแต่เท่าที่คุยกัน ดูน้ำหวานจะไม่สำนึกเลย แถมยังพูดจาท้าทาย ศิรินไม่รู้ว่าถ้าไม่เอาเรื่องน้ำหวานจะกลับมาเล่นงานเธออีกหรือเปล่า

“น้ำหวานขอร้อง..นะคะคุณคริส ที่น้ำหวานทำไปเพราะน้ำหวานรักคุณบี น้ำหวานไม่ได้ตั้งใจ”

น้ำหวานพยายามพูดทุกอย่างให้ศิรินยอมใจอ่อน

“ฉันก็รักบี..แต่ฉันคงช่วยเธอไม่ได้..ใครที่ดีมาฉันก็ดีกลับ แต่คนที่มันร้ายมาฉันก็ไม่เอามันไว้เหมือนกัน”

ศิรินเดินหันหลังให้น้ำหวาน ไม่สนใจว่าน้ำหวานจะตะโกนมาว่าอะไรบ้าง เฌอมาลย์ก็มองน้ำหวานอย่างเห็นใจ แต่เมื่อศิรินตัดสินใจไปแล้วเธอก็ทำอะไรไม่ได้

“ฝากด้วยนะคะคุณตำรวจ”

เฌอมาลย์พูดแค่นั้นก่อนจะตามศิรินออกไป

                ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วน้ำทิพย์ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา ศิรินหลังให้นมลูกก็จะมานั่งเฝ้าน้ำทิพย์ไม่ยอมไปไหน และทุกวันศิรินจะอุ้มมีนามานอนข้างๆน้ำทิพย์ เพราะไม่นั้นมีนาจะร้องงอแงเหมือนจะอยากให้น้ำทิพย์ตื่นมาอุ้มเขา

“ตื่นได้แล้วนะบี..มีนารอบีตื่นมาอุ้มอยู่นะ”

ศิรินพูดกับน้ำทิพย์ที่นอนนิ่งอยู่ มือเรียวเล็กปัดปอยผมที่ปกหน้าน้ำทิพย์อยู่ ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตที่ริมฝีปากของร่างสูงเบาๆ ศิรินค้างไว้อยากนั้นอยู่นาน จนร่างกายสั่นเทาจนได้ยินเสียงสะอื้น ศิรินกำลังร้องไห้ เธออยากให้น้ำทิพย์ตื่นขึ้นมากอดเธอ จูบเธอ งอแงใส่เธอ เธอคิดถึงสัมผัสของคนตรงหน้าเหลือเกิน

ศิรินค่อยๆถอนจูบออก แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นร่างสูงนอนลืมตามองเธออยู่

“บี..บีฟื้นแล้วจริงๆด้วย”

ศิรินโผเข้ากอดน้ำทิพย์อย่างดีใจ แต่กลับแปลกใจเพราะน้ำทิพย์ นอนนิ่งไม่กอดตอบเธอเลย

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าบี..ทำไมไม่ตอบคริสล่ะ”

น้ำทิพย์ยังคงมองหน้าศิรินนิ่งๆ ก่อนจะมองไปยังเด็กน้อยที่นอนข้างๆของเธอ แต่น้ำทิพย์ก็ไม่ได้มีอาการดีใจใดใดจน ศิรินใจเสียไป

หมอเข้ามาตรวจร่างกายน้ำทิพย์หลังจากที่ศิรินไปตาม น้ำทิพย์ยังคงนอนนิ่งไม่พูดไม่จา สีหน้าไม่แสดงอาการใดใดเลย รฐาและเฌอมาลย์พร้อมเพื่อนๆทุกคนต่างพากันมาเยี่ยมทันที่ที่ศิรินโทรไปบอกว่าน้ำทิพย์ฟื้นแล้ว

“พี่บียูเป็นยังไงบ้าง” ติซ่าเอ่ยถามเป็นคนแรกแต่น้ำทิพย์ก็เพียงมองนิ่งๆ

“เฮีย..อย่าเงียบดิ..จะแกล้งอะไรพวกเราอีก” จีน่าเอ่ยถามแต่น้ำทิพย์ก็ไม่ตอบ

“คุณหมอค่ะ..ตกลงบีเป็นอะไรกันแน่ค่ะ” รฐาดูจะมีสติสุดเอ่ยถามหมอก่อน

“หมอยังไม่แน่ใจนะครับ..อาจจะเป็นผลข้างเคียงจากการผ่าตัดหรือไม่ก็..”

“ก็อะไรค่ะ” ศิรินเห็นหน้าหมอที่ดูไม่ดีเอาซะเลย ก็ถามขึ้น

“สมองได้รับความกระทบกระเทือนทำให้คนไข้จำอะไรไม่ได้”

“นี่หมอจะบอกว่าไอ้บีความจำเสื่อมงั้นหรอ”

เฌอมาลย์เอ่ยถามอย่างร้อนรน เธอไม่อยากจะเชื่อหรอกนะว่าน้ำทิพย์จะความจำเสื่อม หมอก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะขอตัว เฌอมาลย์เดินไปที่ข้างเตียงของน้ำทิพย์

“เห้ย..ไอ้บีไม่เล่นนะเว้ย..พวกเราไม่ตลกด้วยหรอกนะ”

“พี่บีจำพวกเราไม่ได้จริงหรอคะ” กวางเอ่ยถามเพราะเห็นน้ำทิพย์เอาแต่นอนจ้องหน้าพวกเขานิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร ไม่แม้แต่จะส่ายหน้าหรือตอบรับอะไรสักอย่าง

ทุกคนต่างพยายามพูดคุยกับน้ำทิพย์ ให้น้ำทิพย์ยอมพูดอะไรออกมาบ้าง ศิรินยืนมองน้ำทิพย์ที่จ้องมาทางเธอ เธอไม่รุ้ว่าน้ำทิพย์จำเธอได้หรือเปล่า ศิรินอุ้มมีนาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปบอกให้พวกเพื่อนๆหยุดกวนน้ำทิพย์

“ปล่อยให้บีพักผ่อนก่อนเถอะ..บีคงจะต้องการพัก”

ศิรินพูแค่นั้นทุกคนก็หยุดคาดคั้นน้ำทิพย์ ศิรินกำลังจะเดินไปนั่งที่โซฟา แต่เสียงของคนบนเตียงเอ่ยรั้งเธอไว้ก่อน

“คริส..ขอบีอุ้มลูกหน่อยได้ไหมคะ”

ทุกคนไม่ได้หูฟาดและน้ำทิพย์ไม่ได้ความจำเสื่อม ศิรินหันไปมองหน้าร่างสูงที่ส่งยิ้มมาให้เธอ ก่อนจะเดินอุ้มลูกสาวไปหาน้ำทิพย์ น้ำทิพย์ค่อยๆช้อนตัวเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมอก

“น่ารักเหมือนบีเลยนะคะ” พอได้พูดที ก็ทำเอาพวกเพื่อนหมั่นไส้

“ไม่ต้องมาชมตัวเองทางอ้อมเลย ทีพวกฉันพูดด้วยทำไมไม่ยอมพูดว่า..เล่นเอาใจเสียไปหมด”

เฌอมาลย์ถึงกับร่ายยาวใส่น้ำทิพย์ ทุกคนก็อยากจะรู้เหมือนกันต่างมองน้ำทิพย์อย่างเอาคำตอบ

“ก็คนมันมึนนี่หว่า..แถมพวกแกก็พูดไม่ยอมหยุดใครจะไปตอบทันว่ะ”

น้ำทิพย์ทำหน้างอใส่เพื่อนๆ เธอแค่มึน งงๆ เฉยๆ เพราะพึ่งผ่านการผ่าตัดมาและหลับไปตั้งหลายวัน ก็มีเบลอๆบ้าง

“บียังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่าค่ะ” ศิรินเอ่ยถาม

“เจ็บค่ะ..เจ็บมากด้วย” ร่างสูงทำเสียงออดอ้อนศิริน

“เจ็บตรงไหนค่ะ..ให้คริสเรียกหมอไหม” ศิรินหน้าเสียเพราะกลัวน้ำทิพย์จะเป็นอะไร กำลังจะไปตามหมอแต่น้ำทิพย์คว้ามือศิรินไว้ก่อน

“หมอรักษาไม่หายหรอกค่ะ..มีแค่คริสเท่านั้นแหละที่จะรักษาหาย”

น้ำทิพย์ยกมือศิรินมากุมที่หน้าอกข้างซ้าย ทุกคนต่างเบนหน้าหนี ให้กับโรคอ้อนเมีย

“บีเจ็บตรงนี้ค่ะ”

“เล่นอะไรเนี่ยบี คริสตกใจหมดเลย” ศิรินแอบดุน้ำทิพย์ที่ชอบทำให้เป็นห่วง

“รักษาให้หน่อยสิค่ะ” ร่างสูงพูดอย่างออดอ้อน เหมือนเด็กๆ พร้อมยื่นปากมาให้ศิรินจุ้บ

“คนอยู่เยอะแยะไม่อายบ้างหรือไง” ศิรินหันไปมองพวกเพื่อนๆก่อนจะแห้วใส่คนเจ้าเล่ห์ตรงหน้า

“ผัวเมียเขาจะจู๋จี๋กัน..รู้แล้วก็หันหลังไปสิว่ะ” น้ำทิพย์ตะโกนสั่งพวกเพื่อนๆอย่างเอาเรื่อง ทุกคนก็ยอมหันหลังให้ตามที่น้ำทิพย์บอก

“ตอนนี้ก็ไม่มีใครเห็นล่ะ”

“จริงๆเลยนะบี”

“เร็วสิค่ะ”

ศิรินโน้มตัวไปประกบปากน้ำทิพย์ คนตัวสูงใช้มืออุ้มลูกสาวไว้ข้างหนึ่งก่อนจะใช่อีกข้างโอบเอวศิรินไว้ จากจูบที่ไม่มีการลุกล้ำเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่ม มันนานเกินจนเฌอมาลย์แอบหันมามอง

“กูว่ามึงสองคนควรจะไล่พวกกูออกไปก่อนไหมล่ะ..จะเอากันอยู่ล่ะ”

น้ำทิพย์ต้องยอมถอนจูบศิรินอย่างเสียดาย

“นั้นก็ออกไปสิ..กูจะได้ต่อ” น้ำทิพย์ตอบกลับเฌอมาลย์ แต่ศิรินยืนเขินจนหน้าแดงเพราะน้ำทิพย์แท้ๆ ชอบทำอะไรไม่เกรงใจสายตาคนอื่น ตอนนี้ศิรินทั้งอายทั้งเขินพวกเพื่อนๆไปหมดแล้ว

ฟื้นมาก็เอาใหญ่เลยนะพี่บี!

นี่ถึงขั้นต้องไล่เพื่อนออกจากห้องเลยทีเดียว หืมมม มันโรงพยาบาลป่ะล่ะ!