คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : the end of story
12.
The
end of the story
...
“แฮยอน..ันรัเธอ”
ราวับถูปลุึ้นมาาวามฝันเ็หนุ่มื่นึ้นโยที่มีร่าผอมบาอโยออยู่้าาย
เสียนั้นแผ่วเบาราวับเสียระิบ
ใบหน้าเรียวสวยอายหนุ่มำลัหลับใหลอยู่ในห้วนิทรา เาลูบแ้มที่มีอุหภูมิเย็นอย่าเบามือราวับลัวว่าะเป็นารรบวนายหนุ่ม
เ็ายระบายยิ้มออมาอย่าอ่อนโยนเมื่อไล่สายาไปามแพนารวมถึเปลือาสีน้ำนม
ริมฝีปาบาที่อวบอิ่มราวับผลเอร์รี่และลิ่นหอมอ่อนราวับอลิลลี่ออฟเอะวัลเลย์
เา้มลเพื่อที่ะมลิ่นหวานนั่นและเยิมผลเอร์รี่บนริมฝีปาอโยอ
แ่ทว่าสิ่พวนั้นลับแปรเปลี่ยนเป็น
าอระ่ายป่าหลายสิบัวบนเียนอนเา
มืออเ็ายเปื้อนเลือ
ลิ่นาวอหยาโลหิละลุ้นน่าเวียนหัวและเสียรีร้ออหิสาว็ัึ้น
แฮยอนวิ่ไปามเสียนั้น
ปราร่าอแมรี่
มาราบุธรรมอเธอำลัถูระาอวัยวะภายในนแทบไม่เหลือาโยบุลที่เป็นารนั้นือ
โยอ
ิมเมอลัส
“ไม่.. ไม่ ุ..ุโยอ”
“ุ..
ทำไม..”
เ็ายส่ายหน้าับัวเอราวับไม่สามารถยอมรับวามริและพร่ำพูับนเอ้วยประโย้ำๆราวับนเสียสิ
“ไม่..”
“แฮยอน..ันรัเธอ..”
“เราะไ้อยู่้วยัน..”
“ลอไป”
...
รเล็บำลัรีเ้าที่หลอลมอแวมไพร์หนุ่ม
เาิ้นพล่านอย่าสุีวินระทั่แรที่ำลับีบเ้าที่ลำอเาไ้หยุล แฮยอนึรเล็บออมาทันทีโยที่นัยน์าเริ่มลับมาเป็นเพียแ่สีน้ำาลอ่อน
ร่าผอมบาอโยอถูทิ้ลับพื้นสปรมือเรียวเ้าที่ปาแผลอนพร้อมับไอโลอย่ารุนแรนหยาเลือสี้นไหลออมาามริมฝีปา
“อึ..”
“เราะไ้อยู่้วยันลอไปริเหรอรับ”
เสียทุ้มอเ็หนุ่มเอ่ยึ้นโยที่ยัหันหลัให้ับายหนุ่ม
โยอไม่อบเนื่อาบาแผลที่รีลึลมาทำให้เายาที่ะเอ่ยปาพู
วามเ็บยัแล่นไปทั่วร่าาย
“ุรู้วามหมายออไฮเรนเยียหรือเปล่ารับ”
แฮยอนยัพร่ำับนเอราวับนไร้สิ
พร้อมับหยิบเศษาอไฮเรนเยียสีม่ว้ำออมา
เ็หนุ่มมอลีบออไม้ที่แหลอยู่ในมื้อเปื้อนเลืออน
“อไม้ที่หมายวามว่าอบุที่เ้าใัน”
“แ่มัน็มีอีวามหมายหนึ่ือ”
“หัวใแห่วาม้านา”
“แ่ถึะ้านาเพียไหน
สีม่วอมัน็เป็นส่วนที่เิมแ่ให้มันสวยาม..
ถึแม้ะ้านาเพียไหนแ่มัน็ยัสวยาม
แ่เป็นวามสวยามที่เพียเปลือนอมีเพียแ่นที่โ่เลาเท่านั้นถึะมาหลรัวามสวยามอมปลอมนี้”
เาหันมาหาโยอที่ำลัอยู่บนพื้นและใ้มืออี้าบีบเ้าที่าเรียวแรที่มีมามหาศาลบีบเ้าไปราวับะหัมันให้แหลามือ
“และผม็ือหนึ่ในนั้น”
วามเ็บปวาารุามทั้ทาายและิใาแฮยอนทำให้วามลัวที่เยลึอยู่ภายในอโยอเผยออมาอีรั้
แววาอโยอที่้อวาสีน้ำาลอ่อนอเ็หนุ่มำลัสั่นลอน
ริอยู่ที่เาเยเป็นนเ็บปว
แ่อนนี้มันลับทวีวามรุนแรมาว่ารั้ไหน
วามรู้สึที่ใล้ิับวามายทำไมมันถึเ็บปวและน่าหวาลัวเ่นนี้
“ุ..อย่าร้อไห้สิรับ”
น้ำเสียและแววาอแฮยอน่าไร้วามรู้สึไม่แ่าอะไรับปีศาในร่าอเ็หนุ่มเมื่อ่อนหน้านี้
“ริมฝีปาอันแสนสวย..ที่ใรใร็่าหลรั...”
รอยยิ้มประับที่มุมปาอเ็หนุ่มแ่มัน่าเป็นรอยยิ้มที่แสนะแ็ร้าว
เรียวนิ้วสวยแะวนที่ริมฝีปานิ่มอายหนุ่มไปมา่อนะยี้มันอย่ารุนแรนเาเ็บและพยายามืนัว
“ผมิถึุมา..รู้ใ่หรือเปล่ารับ”
และเา็สอเรียวนิ้วเปื้อนลิ่นาวเลือเ้ามาใส่ในโพรปาอโยอ
้อนิ้วยาวยับเ้าลึราวับะทำให้เาหายใไม่ออนทำให้เรียวลิ้นแะสะเปะสะปะไปทั่ว้อนิ้วยาวอแฮยอนและารระทำอันแสนน่าเวทนา็ทำให้เ็หนุ่มหัวเราะออมา
“ทำไมู่ๆถึใ้ลิ้นไ้ห่วยแนานี้ล่ะรับ”
“อ่า..หรือว่าเรา้อทวนวามทรำันใหม่หรือเปล่านะ”
“และผมะย้ำวามรัที่ผมมีให้่อุ..”
...
“อ..อึ..”
นัยน์าอแฮยอนสะท้อนสีทออีรั้
วามเ็บปวทวีวามรุนแรมาึ้น ร่าอเาถูนแทบไม่เหลืออาาศหายใ
รสูบที่เล้าลิ่นเลือ หยาเลือที่เยเป็นสิ่เิมพลำลัให้ับนเอราวนี้มัน่าน่าสะอิสะเอียนและวนให้อาเียนเสียเหลือเิน
เรียวลิ้นไล่้อนอยู่ภายในโพรปาเานหายใไม่ทันเาร้อท้วราวับสัว์เล็ัวน้อยน่าสสาร
ปีศาร้ายในราบมนุษย์ละริมฝีปาออมาโยที่้อมือยัรูรั้ไปที่ส่วนอ่อนไหวอแวมไพร์หนุ่ม
มเี้ยวบัและเาะเนินผิวาวอย่าหยอเย้าแ่สร้าวามเ็บปวให้ับโยอทุรั้
ายหนุ่มิเร็เมื่อแรรูรั้เพิ่มัหวะเร็วึ้นแ่ทว่าเาลับถูปลายนิ้วปิเอาไว้
ทรมาน
และปวร้าว
เาบิร่าเล็น้อยราวับอ้อนวอนีวิอนับมัุรา
และแน่นอนมันไม่ไ้ผล
ร่าอโยอถูพลิให้แนบลับพื้นสปรหน้าอเปลือยเปล่าเปรอะเปื้อนเศษินและราบเลือ่อนะถูึรั้ให้อยู่ในท่าลานเ่า
เบื้อหน้าปราร่าไร้ีวิและเศษาอวัยวะอพ่อเลี้ยอน
สิ่ที่แ็ืนและให่โถูแทรเ้ามาในร่าายอน
“อ๊า!..”
ใบหน้าเรียวสวยอแวมไพร์หนุ่มเิึ้นเมื่อแรระแทรุนแรนร่าอเาเริ่มปวร้าวและใล้แหลเป็นเสี่ย
สัมผัสอันแสนร้อนแรและิบเถื่อนราวับสัว์ป่าทำให้หัวใอโยอที่เยมีบาแผลมันยิ่เหวอะหวะมาึ้นไปอี
และมัน็ไม่น้อยไปว่าหัวใอแฮยอนเลย
“..อ๊ะ..อึ...”
ร่าอเาถูพลิอีรั้ให้หัน้าโยที่ยัไม่ละา่อทาารเปลี่ยนำแหน่อันแสนรวเร็วแบบนั้นยิ่สร้าวามเ็บปวให้ับเาอีรั้
เรียวาาวพาลลาไหล่ว้าอเ็หนุ่ม่อนที่แฮยอนะระทั้นายใส่ร่าอันแสนบอบบาอโยอไม่ยั้
วามรุนแรมันมาว่ารั้ไหน
มาว่าที่เาเยไ้รับ
นทำให้ร่าายอเาเริ่มเสียหาย
ลิ่นาวปะทะโสประสาทอีรั้เมื่อแรระแทยัส่มาอย่า่อเนื่อนทำให้่อทานุ่มีา
น้ำาที่โยอไม่ิว่ามันะไหลออมาไ้อีลับลิ้ไหลลมาที่หาาเิ
และนั่นเป็นัหวะที่แฮยอนเห็นมัน
เมื่อใล้ถึฝั่ฝันเ็หนุ่มึผ่อนแรลพร้อมับระทั้นายเ้าออหนัมาึ้น่อนะายลึให้วามอุ่นแผ่่านไปทั่วร่าายอโยอ
ร่าาวระุายปลปล่อยสิ่ที่อัอั้นออมาเ่นัน
แฮยอนถอนายออมา ่อทาที่มีน้ำาวสีุ่นไหลออมาปะปนับสีอเลือ
สภาพอโยอไม่เหลือิ้นี
แฮยอนมอร่าบาที่ำลัอบโยอาาศเ้าอย่ารวยริน
วามรู้สึผิปะทะเ้าในิใับสิ่ที่นเอทำลไป
เาประรอร่าโปร่ึ้นมาในอ้อมแนพร้อมับเ็ราบน้ำาให้ับายหนุ่มและเลี่ยปรอยผมที่ปราอโยอออเพราะเรว่าะทำให้ายหนุ่มรำาอย่าอ่อนโยน
นัยน์าเปลี่ยนลับเป็นเพียสีน้ำาลอ่อน
“ผม..ผมอโทษ”
“ุโยอ...”
“ผมรัุ..”
“อยู่ับผมนะรับ..”
“ไ้โปรอยู่ับผมนะรับ
“ะมีเพียเราสอราบั่วนิรันร์.”
ทั้ีวิอิมโยอวนเวียนอยู่ับวามเ็บปวเสมอแ่ถ้าหาวามเ็บปวที่เาไ้รับเป็นสิ่เียวที่ะสามารถ่อีวิให้เาอยู่รอ
เา็ยินีที่ะยอมรับมันไปลอาล
ทั้ีวิออแฮยอนอยู่ับารหลอัวเอเพื่อลบเลือนวามเ็บปวเพื่อให้ัวเอมีวามสุและถ้าหาารหลอัวเออเาเพื่อที่นะไ้อยู่ับนที่นรั
เา็ยินีที่ะอยู่ับมันไปลอาล
…
fin
ความคิดเห็น