ตอนที่ 12 : XI [KOOKMIN NC]
“เล็มข้างหน้าขึ้นอีกหน่อย มันทิ่มตาฉัน”
ชายวัย40ปีสำรวจเส้นผมที่ถูกตัดแต่งโดยJK901เอ่ยบอกว่าตัวเองยังไม่พอใจกับทรงที่ได้
ขณะนี้ปาร์คจีมินกำลังนั่งให้เจเคตัดผมให้ตัวเองอยู่ริมระเบียงชั้น2ของบ้าน เพราะวันนี้คือวันเกิดบริษัทG TECHของซอกจิน และเขาทั้งคู่ได้รับเกียรติให้ร่วมงาน
จีมินที่ปล่อยผมยาวมาเกือบเดือนจึงต้องจัดการทรงผมให้เป็นทรงกว่าเดิมโดยพึ่งJK901
พวกเขาลองตัดผมให้กันเองมาพักใหญ่ จีมินคือผู้ริเริ่ม และเขาใช้เจเคในการประลองฝีมือครั้งแรก
ผมเจ้านั่นแหว่งอยู่เดือนครึ่งถึงจะกลับเป็นทรงปกติ
แต่ปัจจุบันนี้เขาทั้ง2เซียนมากขึ้นและไม่ได้เข้าร้านทำผมกันอีกเลย
เสียงผิวปากดังออกมาจากปากหยักลอยเข้าหูจีมินเป็นระยะ เหตุผลที่เจเคผิวปากอย่างอารมณ์ดีนั่นคงเป็นเพราะวันนี้เขาขี้เกียจขับรถและโยนหน้าที่นั้นให้เจ้าตัว ปกติแล้วเขาจะเป็นคนขับแล้วเจ้าเจเคจะเป็นคนนั่งเสียมากกว่า
นิ้วที่มีแหวนคล้ายกันกับแหวนของจีมินเคาะพวงมาลัยรถพร้อมกับหันไปยิ้มอวดฟันให้คนข้างกาย
“แค่ให้ขับรถอารมณ์ดีขนาดนั้นเหรอ ?”
“ครับ ผมชอบขับรถให้จีมินนั่ง”
“รอไปเถอะ ไว้ฉันขับไม่ไหวเมื่อไหร่นู่นแหละนายถึงจะได้ขับให้ฉันนั่ง”
JK901ยิ้มอย่างอารมณ์พร้อมเคลื่อนรถออกไปเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“จริง ๆ ฉันเคยทำงานที่บริษัทซอกจินด้วยนะ”
“ผมทราบครับ มันระบุไว้ในฐานข้อมูลของจีมินตอนผมเห็นหน้าจีมินครั้งแรก”
“มีอะไรที่ไม่รู้บ้างมั้ย ?”
“มีครับ”
เจเคดึงเบรกมือขึ้นและปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนหันหน้าไปมองจีมิน
“เสื้อผมเรียบร้อยมั้ยครับ ?”
“ทุกวันนี้ห่วงหล่อด้วยเหรอ ?”
ตาเรียวมองสำรวจเสื้อคนรักพร้อมกับจัดให้มันเรียบร้อยกว่าเดิมพอเป็นพิธี และไม่กี่นาทีถัดมาJK901ก็จัดเสื้อให้เขาเช่นกัน
ตั้งแต่ใช้ชีวิตร่วมกันมาพวกเขาไม่ได้ดูแลใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ทั้งคู่ต่างดูแลกันและกัน
จีมินโกนนวดให้เจเค
เจเคก็จะโกนหนวดให้จีมิน
ถ้าจีมินตัดผมให้เจเค
เจเคก็จะตัดผมให้จีมินเช่นกัน
ความสัมพันธ์ของพวกเขามันคือการเอาใจใส่และผลัดกันดูแลอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้อีกฝ่ายดูแลเราเลย
ชาย2คนเดินเข้าไปภายในโรงแรมซึ่งใช้ในการจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ ปาร์คจีมินยิ้มให้พนักงานต้อนรับที่ก้มหัวทำความเคารพตัวเองและเดินนำเจเคที่เดินตามหลังต้อย ๆ ไปยังชั้นที่ถูกจัดงานเลี้ยง
“จีมิน”
เสียงเรียกทำให้ใบหน้าดูดีหันไปมองก่อนพบเข้ากับซอกจินที่ชูแก้วแชมเปญเรียกตนอยู่
เขาเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อนและกล่าวคำยินดีสองสามคำ ส่วนตัวของเขารู้สึกยินดีกับซอกจินตลอดเวลาอยู่แล้วที่มันสามารถพาบริษัทมาไกลได้ขนาดนี้ ถ้าพ่อและแม่ของมันยังอยู่ก็คงจะภูมิใจเหมือนกัน
“วันนี้มึงนอนนี้มั้ย กูจองห้องให้ด้วยนะ เสร็จจากนี่แล้วกะชวนมึงไปกินเหล้า”
“มัดมือชกขนาดนี้ยังจะคิดถามกูเนอะ ค่อยว่ากัน เลขามึงเดินมาเรียกแล้ว”
ชายหนุ่มพยักพเยิดหน้าให้เพื่อนเมื่อเห็นเลขาของซอกจินวิ่งหามันให้ทั่ว
“ผมว่าเราไปนั่งกันดีมั้ยครับ”
เจ้าของร่างสูงใหญ่ถามคนเตี้ยกว่าตนพร้อมกวาดตาหาโต๊ะที่มีชื่อของจีมินไปด้วย
นับว่าเป็นเรื่องตื่นตกใจไม่น้อยหลังจากฟังซอกจินกล่าวคำขอบคุณให้พนักงานและแขกในงานปิดท้ายด้วยการประกาศเปิดตัวรองประธานคนใหม่ของG TECH
เพื่อนของเขามอบตำแหน่งรองประธานให้KT1230ที่เป็นหุ่นของมัน
“ทำไมมันไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลยวะ”
“คุณซอกจินคงอยากเก็บไว้บอกทีเดียวหรือเปล่าครับ”
เสียงทุ้มตอบเจ้าของพลางเคี้ยวอาหารที่ถูกยกขึ้นมาเสริฟ์เต็มปาก
“หิวเหรอ ? ระวังอิ่มก่อนนะ เรามีปาร์ตี้กับซอกจินหลังจบงาน จำได้มั้ย ?”
“จำได้ครับผม”
ถึงแม้อายุเข้าเลข4แต่จีมินกลับไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเมื่อวัย30เท่าไหร่ คงจะมีแต่ความคิดของเขาที่เปลี่ยนไป
เมื่ออายุเปลี่ยนแปลง ในบางครั้งเหมือนว่าความคิดและการมองโลกของเขาถูกเปลี่ยนไปด้วย เขาเคยคิดว่าตอน30ตัวเองนั้นมีความคิดที่มีวุฒิภาวะพอ
แต่เมื่ออายุขึ้นเลข4เขากลับพบว่าเรื่องบางเรื่องที่เขามองตอนอายุ30นั้นมันกลับมีมุมหลากหลายให้มอง
ทั้งคู่มองKT1230ที่กล่าวคำขอบคุณเหมือนคนท่องอะไรสักอย่าง แถมยังยกฝ่ามือที่เขียนสคริปเอาไว้มาอ่านดื้อ ๆ กลางงานจนเพื่อนของเขาแทบทึ้งหัวตัวเองด้วยความอาย
01.27 AM
“เป็นไงมาไงมึงถึงให้เคทีขึ้นเป็นรองประธานวะ”
“กูเหนื่อย เรา40แล้วนะมึง กูควรสอนงานเคทีให้ช่วยแบ่งเบางานที่บริษัทได้แล้ว ถ้ากูมีลูกรองประธานคงเป็นลูกกู แต่กูไม่มีไง”
“ใช้งานจนคุ้มเลยนะมึง”
จีมินส่ายหน้าพร้อมเอนหลังลงเก้าอี้บนดาดฟ้าโรงแรมที่พวกเขาใช้เป็นสถานที่ดื่มกัน
แสงดาวจากท้องฟ้าที่ควรจะมีกลับถูกแสงไฟของตึกมากมายบนเมืองหลวงกลบจนหมดสิ้น
มันทำให้เขานึกถึงเชิงเขาที่เคยไปดูดาวกับเจเคบ่อย ๆ เวลาเบื่อเมืองหลวง
เห็นทีต้องให้JK901มาเป็นเทรนเนอร์ออกกำลังเพื่อฟิตร่างกายปีนเขากันบ้างแล้วล่ะ
“แล้วมึงเป็นไงวะ ไม่อยากทำอะไรเลยเหรอ ?”
“ทำอะไรวะ กูทำตามเป้าหมายกูหมดแล้วว่ะ เรียนจบ ทำงาน ใช้ชีวิต...ไม่ต้องมีครอบครัว ไม่ต้องมีลูก”
“พูดถึงเจเคมึงก็พูดมาเถอะ”
“มึงรู้มั้ยจิน กูแม่งโคตรสบายใจเลยที่ใช้ชีวิตอยู่กับเจเค ชีวิตที่มีเป้าหมายเดียวกัน กูนึกไม่ออกเลยถ้าไม่ใช่เจเคจะมีคนอยู่กับกูได้มั้ย”
“มึงสบายใจเพราะเขาไม่เคยเรียกร้องสิ่งที่มึงไม่วางแผนว่าจะมีน่ะสิ”
แต่ไหนแต่ไรจีมินไม่เคยคิดอยากมีครอบครัวเลย เขาชอบการใช้ชีวิตแบบนี้ เขาไม่ต้องการเอาความหวังของเขาที่กลายเป็นพ่อหรือสามีไปไว้ให้เด็กคนนึงที่เกิดมาเพื่อทำตามเป้าหมายพ่อแม่
และผลของการคิดแบบนั้นมันไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากอยู่กับเขา
แต่มีผู้ชายคนนึงที่อยู่กับคนอย่างเขาได้ และอยู่มาจนถึงทุกวันนี้
เขายอมลดเป้าหมายที่ไม่อยากผูกมัดตัวเองกับใครลงมา เพื่อแต่งงานกับเจเค ในขณะเดียวกันเจเคเองก็ไม่เคยเรียกร้องสิ่งที่เขาไม่อยากมีตั้งแต่แรก
เราต่างถอยลงมาคนละก้าวเพื่อปรับความต้องการให้ไปด้วยกันได้
“กูกล้าพูดได้เต็มปากเลยนะว่าเจเคคือคนที่เข้าใจกูที่สุดในโลกนี้”
“เออ เพื่อนคบกันมา30กว่าปีนี่หมาเลย”
“ไอ่เชี่ย”
ปาร์คจีมินหยิบน้ำแข็งในถังปาใส่เพื่อนไม่จริงจังนักพร้อมหัวเราะไหล่สั่น เขามองเข็มบอกเวลาบนนาฬิกาก่อนจะพบว่านี่ก็ดึกไม่หยอกแล้ว
“เดี๋ยวแก้วนี้หมดกูกลับนะ”
“ไม่อยู่กินต่อวะ ?”
“พักตับบ้างเถอะ อยู่กินกับเคทีมึงต่อไปโน่น”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้คนที่กำลังสวมเสื้อยืดลงกายต้องเดินออกมาส่องสิ่งที่เรียกว่า‘ตาแมว’เพื่อมองดูคนเคาะ
แกร๊ก
“มาตามผมเหรอครับ ผมกำลังจะไปหาจีมิน”
“เปล่า ไม่ต้องไปแล้วล่ะ มันดึกแล้ว”
10นาทีที่แล้วเจเคขอตัวกลับห้องเพื่ออาบน้ำและบอกจะกลับไปหาเขา แต่ตอนนี้ปาร์คจีมินเปลี่ยนใจแล้ว เขาอยากพักผ่อนมากกว่า
“เจเค”
“ครับผม ?”
“เราไปดูดาวกันดีมั้ย ?”
“ได้สิครับถ้าจีมินอยากไป”
เจ้าของส่วนสูง188ก้าวตามจีมินต้อย ๆ เมื่อคนเตี้ยกว่าเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องนอน
จีมินนั่งลงบนเตียงพร้อมกับมองJK901ด้วยความรู้สึกมากมาย
เขาทั้งผูกพัน
ทั้งรัก
ทั้งขอโทษและขอบคุณ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มรู้สึกแบบนี้กับเจเคเสมอ การตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของจีมินคือเปิดระบบJK901ขึ้นมา และการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดคือการทำลายเจเค
จะมีผู้ชายสักกี่คนในโลกที่มีโอกาสได้แก้ตัวกับคนที่เรารักเป็นครั้งที่2
เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะได้โอกาส จีมินจึงรู้ซึ้งถึงคุณค่าของมันมาตลอด
จีมินรู้สึกว่าตัวเองคือคนที่โชคดีที่สุดทุกครั้งที่มองใบหน้าหล่อหล่อเหลานั่น
“จูบหน่อย”
“ครับ ?”
“ขอจูบหน่อย ขอกอดด้วย”
JK901ยิ้มกว้าง เขานั่งลงเตียงข้าง ๆ จีมินก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบเจ้าของตามคำสั่ง
มันเป็นเพียงการประกบปากลงไปบนปากจีมินเท่านั้น
แต่เขาทำมันหนึ่งครั้ง
สองครั้ง
สามครั้ง
สี่ครั้ง
และห้าครั้ง
เจเคจูบจีมินซ้ำ ๆ แบบนั้นเมื่อไม่รู้จะตอบสนองกับอาการของคนเมายังไง บางครั้งเขารู้สึกอยากกอดจีมินแน่น ๆ และอยากจูบจีมินแรง ๆ เวลาจีมินทำบางอย่างที่เขาคิดว่ามันคือการอ้อน
มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่ามันเขี้ยว
“กอดหน่อยได้มั้ย ?”
วงแขนแกร่งสอดไปกอดเอวคนรักตัวเองไว้พร้อมกับเกยคางลงบนไหล่ที่แคบกว่าตนเป็นเท่า
จีมินที่ดูตัวโตกว่าใครหลายคนกลับตัวเล็กลงไปนิดเดียวเมื่อเทียบกับเขา
“ไม่ใช่แบบนี้...แบบนี้ต่างหาก”
จีมินเอื้อมมือจับกรอบหน้าของJK901ให้หันมามองตัวเองและบดจูบลงไป
เจเคน่ะเก่งแล้ว
เก่งจนเขาไม่ต้องสอนด้วยซ้ำไป
แต่ถ้าถามว่าJK901เก่งได้ยังไง...จีมินคงต้องตอบว่าเขานี่แหละที่ใจดีให้เจเคเรียนรู้กับร่างกายของเขา
ทุกซอก...ทุกมุม
_____
CUT
ไม่อนุญาตให้บอกรหัสผ่านNCในเว็บเด็กดีไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น เนื่องจากผิดกฎข้อตกลงของเว็บ และถ้าถูกตรวจสอบจะทำให้เรื่องโดนแบน
หากเรื่องโดนแบนจะทำให้นักเขียนและนักอ่านท่านอื่น ๆ เดือดร้อน ขอความร่วมมือปฏิบัติตามกฎของเว็บด้วยค่ะ
_____
TALK TALK
1คอมเมนต์ = 1กำลังใจ
1สกรีม = 1กำลังใจ
ซื้อฟิค : https://goo.gl/forms/tq9tTd7hR2IGW46D3
TAG #หุ่นยนต์จองกุก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้วค่ะ มันดีมากจริงๆ
เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่หวือหวา แต่กลับอบอุ่น ละมุน แค่เค้า 2 คนเข้าใจกันก็พอ ????