YAOI The Prince of Tennis

ลำดับตอนที่ #2 : แอบมอง [Sanada x Atobe]

'นี่ซานดะ หมอนั้นมาอีกแล้วหล่ะ'กัปตันหน้าสวยสะกิดให้ร่างสููงมองไปี่หลังพุ่มไม้ใกล้สนามเทนนิส

'ใครหล่ะนั้น'ร่างกายไวเท่าความคิดพูเเล้วร่างสูงก้รีบเดินอ้อมไปทางด้านหลังผูมาเยื่อน

เเชะ! เเชะ! เสียงชัตเตอร์ยังดังอยู่เรื่อยๆโดยร่างบางหารู้ไม่ว่ามีใครอยู่ด้านหลัง

'อาโตเบะ เคโงะ ใช่มั้ย'

เฮือก!! เสียงทุ้มของร่างสูงทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง เเทบจะร้องออกมา

'หึ ชั้นนี่หล่ะ คิงอาโตเบะ เคโงะ นายมีอะไรรึปล่าว ห๊ะ'เสียงร่างบางประกาศศักดิ์ก้องไปทั่วสนามเทนนิส

'นายนั้นหล่ะ มีอะไร มาทำอะไรที่นี่ มาเก็บข้อมูลรึไง นี่มันชมรมเทนนิสของริคไคนะไม่ใช่ของเฮียวเทนะ

 คราวหน้าจะมาเก็บข้อมูลก้ให้มันลับกว่านี้ละกันนะกลับไป่อนเลยไป'

เสียงของร่างสูงดักความคิดของร่างเล็กทันที ร่างเล็กไม่รู้จะเถียงว่าอะไรดี ได้แต่กำหมัดเเน่นอย่างเจ็บใจ

'เหอะ!! ฝากไว้ก่อนเถอะ! ไอ่หน้าเเก่!!'เสียงร่างเล็กตะโกนเเว๊ดๆไล่หลังซานาดะมาอย่างไม่ขาดสาย

'ที่นี่ไม่ใช่ที่ฝากของ หรือฝากอะไรทั้งนั้น จำไว้นะไอ่ลิงป่า..'เสียงของร่างสูงพูดออกมาอย่างเเผ่วๆทำให้ทุกคนฟังไม่ชั้นว่าเขาพูดอะไร

@ชมรมเทนนิสเฮียวเท

 'ไปไหนมา อาโตเบะ'เสียงของ'ยูชิ'เพื่อนสนิทที่อาโตเบะไว้ใจที่สุด

'ไปไหนมาก็ได้ เรื่องของชั้น'ร่างบางพูดไปพลางกับของเตรียมกลับบ้านไปด้วย

'จะกลับเเล้วเหรอ'

'อือ ฝากดูเเลชมรมด้วยหล่ะ'พอพูดจบร่างบางก็เดินออกจากห้องชมรมไปทันที

@บ้านอาโตเบะ

แกร๊ก เสียงลูกบิดประตูปิดลงบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องได้เข้ามาเเล้ว

'เฮ้อ เมื่อไหร่นายจะรู้ตัวซักที...' ร่างบางเอนตัวลงบนเตียงนอนของตัวเองก่อนจะมัวเเต่พร่ำเพ้อถึงร่างสูงเมื่อตอนกลางวันยังไม่หาย

'พรุ่งนี้ไปหาอีกดีกว่า><คิดถึงใจจะขาดเเล้ววว!!'ร่างบางพูดพร้อมกลิ้งไปมาบนเตียง

-วันรุ่งขึ้น-

ภายในห้องเรียนของชั้นปี3ยามเช้าตรู่ยังไม่มีใครมามากนัก

มีชายหนุ่มสามคนกำลังปรึกษาหารือเกี่ยวกับการซ้อมเเละเรื่องอื่นๆรวมถึงเรื่องที่คนของเฮียวเทมาด้อมๆมองๆด้วย

เเชะ!

'เฮือก!! เเย่หล่ะสิ'ร่างบางรีบวิ่งออกมากลัวว่าจะถูกจับได้พร้อมโทษความสะเพร่าของตัวเองที่ลืมปิดเสียงชัตเตอร์

'ยูคิมูระ...'ร่างสูงเอ่ยชื่อร่างบางเรือนผมน้ำเงินเชิงส่งสัญญาณ

'ยานางิ..'ร่างบางเรือนผมน้ำเงินเอ่ยชื่อเสนาธิการเชิงส่งสัญญาณเช่นกัน

พอรู้ใจซึ่งกันเเละกันเเล้วทั้งสามจึงวิ่งลงไปชั้น1ของอาคาร ซึ่งยูคิมูระเจออาโตเบะยืนหอบอยู่ที่ชั้นสองพอดี

'เหนื่อยมั้ย...'กัปตันหน้าสวยอย่างยูคิมูระกระซิบข้างหูอาโตเบะ ทำเอาอาโตเบะสะดุ้ง ถอยหลังไปชนกับอกแกร่งของอีกคน

พออาโตเบะหันกลับไปก้พอว่าคือ'ซานาดะ' ในหัวอาโตเบะเเทบจะคิดอะไรไม่ออก เพราะเขาไม่เคยเเตะหรือสัมผัสซานาดะเลยซักครั้ง

หัวใจของเขาสั้นระรัว ไม่รู้จะทำไงดี ได้เพียงยืนก้มหน้าอยู่เงียบๆ

'ปล่อยไปดีมั้ยซานาดะ'

'อืม ปล่อยไปเถอะ'

เมื่อร่างสูงพูดดังนั้นเหมือนสวรรค์มาโปรดเขานึกว่าจะโดนร่างสูงซักไซร้อะไรมากมายซะอีก

'งั้นชั้นไปส่งนะอาโตเบะ'

'อะ..อืม..'รอยยิ้มทียูคิมูระโปรยมาให้ทำให้อาโตเบะรู้สึกเสียวหลังวาบทันที

เมื่อเดินพ้นจากตัวอาคารเรียนเเล้วยูคิมูระก้ได้เอ่ยถามบ่างอย่างขึ้นมาเพื่องทำลายความเงียบ

'นายชอบซานาดะใช่รึปล่าว'

เฮือก!!...

เพียงคำถามเดียวทำให้อาโตเบะถึงกับใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม ขาไม่ขยับ เหงื่อเเตกพลั่กๆ

'ย..ยูคคิมูระ..น..นายพูด...อ..อะไรของ..นาย...ช...ชั้นเนี่ยนะ..ชอบ...ซ..ซา..นาดะ...'อาโตเบะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆพลางกลอกตาไปมา

'อ๊ะ ใช่เเน่ๆ ชั้นจะไปบอกซานาดะ'ยูคิมูระหันหลังเตรียมวิ่งเเจ้นไปบอกซานาดะ

'เดี๋ยวก่อน!!'อาโตเบะคว้าท่อนเเขนยูคิมูระไว้

'ได้โปรดอย่าบอกหมอนั้นนะ ขืนบอกไปหล่ะก้ชั้นโดนเกลียดแหงๆ'

สายตาของอาโตเบะปกติจะเย้อหยิ่งเเต่บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาวิงวอนขอร้อง

'อืมมม...เเต่มีข้อแม้นะ'ยูคิมูระพูดพลางยิ้มหวานซ่อนความเจ้าเล่ห์ออกมา

'อะไร'

'นายต้อง เอาเฟิร์สคิสของซานาดะมา'ยูคิมูระพูดพลางยิ้มเช่นเดิม