คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เชนส์ หายตัว ไป !!
"ว๊ายย" ตอนนี้นะคะ มีนตกใจมากค่ะ เพราะ มีนตื่นมาและไม่เจอ เชนส์
"เป็นไรมีน ?" พี่มี่ วิ่งขึ้นมาดู
"พี่มี่ เชนส์ๆ" ฉันพูดตะกุตะกะ "หายไปตัวไปไหนไม่รู้ อยู่ข้างล่างรึ เปล่า" ฉันถามด้วยความสงสัย แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ พี่มี่ ส่ายน่า เป็นอันว่าไม่ได้อยู่ข้างล่าง
"......" พี่มี่ สงสัยหลายอย่างมากๆในตอนนี้ "แล้ว ไอ้เชน์มันหายไปไหนเนี่ย มีใครรู้มั่ง" พี่มี่ แกหันไปถามพรรคพวก ที่อยู่ข้างล่าง
"มีน ทำไมขึ้นมาห้องเชนส์ได้ ?" พี่มี่แกเลยถาม และค่ะ มีนก็งานเข้า สิคะ
"เอ่อ คือ มีนเมา เชนส์ก็เลยพานอนในห้อง" ฉันก็ตอบไปตามความจริงทุกสิ่งอย่าง แต่แค่บอกไม่หมดแค่นั้นเองค่ะ
"เมื่อคืน จูบเชนส์หรอ ?" พี่มี่แกถามแบบนี้ ตายแน่ ว่าแต่พี่มี่ เขารู้ได้ไงอ่ะ ฉันก็เลยทำได้แค่พยักน่า
"อืม มีนพี่ไม่ได้ว่าไร หรอกนะ" พี่มี่ ยังกะนางเอกเลยค่ะ "แต่ แกอ่ะมีแฟนแล้วนะไอ้มีน" เอาแล้วเริ่มเข้าเรื่อง "อย่าให้ความหวังเชนส์ !!" นี่คือคำสุดท้ายก่อนที่พี่มี่จะเดินออกจากห้องไป ใช่ ค่ะ มีนมี แฟนแล้วแต่ว่า เชนส์ไม่รู้ แฟนมีน ชื่อ พั้งค์ ค่ะ สูง ประมาณเชนส์แต่เตี้ยกว่าเล็กน้อย และก็ไม่ดู แมน แบบเชนส์หรอกนะคะ ตอนเจอ เชนส์ครั้งแรกก็ตอนที่ล้มไป ตอนนั้นที่เท้าพลิก ตอนที่เชนส์เข้ามาถาม มีนใจเต้นแรงมากเลยค่ะ เชนส์เขา เป็นสุภาพบุรุษสุดๆ ถึงตอนที่จูบเชนส์จะไม่ใช่จูบแรกก็ตาม แต่มันก็มีความสุข นะ
"เอ้ยๆ ไอ้เชนส์มันหายไปไหนของมันวะ" พี่มี่ พูดขึ้น ตอนนี้ ทุกคนในบ้าน หากันให้ ควัก แต่แล้วสายตาอันดีของพี่มี่ ก็ไปเห็นซองจดหมาย ที่วางไว้บนโต๊ะ กินข้าว พี่มี่แกค่อยๆเปิดอ่าน
พี่มี่ เชียร์ เดี๋ยวผมจะไม่อยู่บ้านนานหน่อยนะครับ
อาจจะเป็นเดือนๆ และก้ไม่ต้องตามหาผมนะครับ
และเดี๋ยวยังไงผมจะกลับไปที่บ้านเองครับผม
รัก เชนส์
พี่มี่แกอ่านให้ ทุกๆคนฟังยังพร้อมเพียง และเสียง ฮือ ฮา เรื่องที่ เชนส์ไปไหนก็ยังเป็นข้อสงสัยอยู่ แต่สีหน้าพี่มี่ตอนนี้ดูแย่มากๆครับ เพราะพี่แกไม่รู้จะบอก พ่อ ว่ายังไงดี ถ้าพ่อทำธุระ เสร็จแล้วกลับมาไม่เจอเชนส์
----------------------------------------------------
"แค่กๆ" ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน แต่เท่าที่ผมสังเกต ได้คือห้องนี้เป็นห้องที่มืดมาก ๆ ครับ
"แอ๊ดด" เสียงประตูเปิด บานเก่าๆ ใช่ครับตอนนี้กำลังมีคนเข้ามาในห้องที่ผมกำลังอยู่
"ตื่นแล้ว รึ" เสียงผู้ชายวัยกลางคนพูดขึ้น
"ครับ" ผมพูด พร้อมลุกขึ้นยืน
"อืม เธอคงจะอยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ใช่ไหม เชนส์" ผู้ชายคนนั้นเป็นใครผมก็ไม่รู้จัก แต่เขา รู้จักชื่อผมเอา ล่ะ ครับงานนี้ผม งง
"ฉันชื่อ โรมีโอ" ผู้ชายคนนั้นพูด ผมนะครับ แอบคิดในใจนิดหน่อย หึๆ โรมีโอ จะ มี จูเลียต มั้ยล่ะครับเนี่ย
"แต่ เธอต้องเรียกฉันว่า อาจารย์" ผู้ชายคนนั้นยังพูดไม่หยุดๆ เชนส์งงครับ เรียกเขาทำไม อาจารย์ แต่ก็เรียกๆไปเหอครับผมไม่เรื่องมาก ^^
"วันนี้ ฉันจะให้เธอฝึกสมาธินะ จะได้ไม่วอกแวก" อาจารย์ผมพูด "ถ้าเธอมีสมาธิเทียนไข เล่มนี้จะติดขึ้นเอง" อาจารย์ก็ยังพูดต่อ "เทียนไขเล่มนี้จุดไฟเองไม่ได้นะ" อาจารย์เขาพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องมืดๆ นี้ เนื่องจากว่าผมเป็นเด็กดีครับ ผมก็เลยนั่งสมาธิ แต่ถ้าถามว่า มีสมาธิไหม ไม่มีหรอกครับ ใครจะไปมีลง ผมไม่ได้อยู่บ้านนิครับ อีกอย่างผมคิดถึงครอบครัวผม เพื่อนผม ทุกๆคนเลยครับ ผมนั่งสมาธิไปเป็นเวลา 1 ชม. กับอีก 59 นาทีครับ ไฟที่เทียนไขถึงติด ผมไม่เข้าใจครับ ว่ามันติดได้ไง แต่ก็ดีแล้วแหละ
"แอ๊ดดด" เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้งครับ ก็อาจารย์นั่นแหละครับ ที่เป็นคนเข้ามา
"เก่งมากนะ เชนส์ ที่ใช้เวลา เพียงแค่ 1 ชม 59 นาที" อาจารย์ผมพูด พร้อมยิ้มอย่างปลื้มปิติ ผมก็ยิ้มแห้งๆคืน ท่านไปอ่ะนะครับ
"วันนี้พอ แค่นี้ล่ะกันนะ เดี๋ยวอาจารย์จะพาไปที่ห้อง" อาจารย์พูดเสร็จ ก็เดินออกไปจากห้องรวมทั้งมี ผมเดินตามไปด้วยอีกคน ผมก็พึ่งรู้แหละครับ ว่าภายนอกยังกะคฤหาสน์ ใหญ่มากๆครับ มีทีวี คอมพิวเตอร์ อะไรต่างๆนาๆที่บ้านผมไม่มีและ ของเก่าโบราณ ที่ใส่กล่องไว้ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรอ่ะนะครับ แต่ผมรู้สึกถูกชะตากับกล่องใบนั้นมากซะเหลือเกินมันเหมือนมีพลังไรซักอย่าง ดูดผมเข้าไปในนั้น แต่แล้วผมก้ต้องตื่นจากพวังค์ นั้น
"รู้สึกผูกพันกับกล่องใบนั้นใช่ไหมล่ะ ?" อาจารย์ผมอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา ผมก็พยักน่าเล็กน้อย
"ฮาๆ เดี๋ยวเจ้าจะได้เปิดมัน ตั้งใจฝึกและกัน" นี่คือคำสุดท้ายที่ อาจารย์ผมพูดก็ ก่อนที่จะนำผมไปยังห้องนอนของผม เรา 2 คนเดินไปซักพัก
"อ่ะ ถึงแล้ว" อาจารย์พูดพร้อมเปิดประตูห้อง แล้วระหว่างที่ ผมกำลังจะเดินเข้าห้องนั้น อาจารย์ก็พูดขึ้น
"มีนน่ะ เขามีแฟนแล้ว ตัดใจซะเหอ" อาจารย์พูดแบบนี้หมายความว่าไง มีน มีแฟนแล้วยังงั้นหรอ ผมไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้ผมรู้สึกชาไปทั้งหน้าเลยครับ ไม่อยากจะทำไรเลยครับ พอผมเข้ามาในห้องนอน ก็ พบว่าเหมือนห้องนอนของผมเด๊ะเลยครับผมไม่อยากจะทำไร ผมไม่อยากจะรับรู้อะไร ผมค่อยๆ ล้มตัวนอนลงบนเตียง
เวลา 09.00น.
"ตื่นๆ" เสียงอาจารย์โรมีโอ พูดขึ้น
"เห่ย อาจารย์เข้ามาในห้องผมได้ไงเนี่ย" เชนส์ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับท่าสดุ้งโย๊ง ! "เจ้าอยากรู้ไหมล่ะ" อาจารย์พูดพร้อมเสียงหัวเราะ ว่าแล้วอาจารย์โรมีโอ ก็เดินทะลุกำแพงไปหน้าตาเฉยมากๆเลย "เห่ย ! คนรึผีวะเนี่ย ??" ผมเริ่มถามคำถามนี้กับตัวเอง และผมก็ไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน พอผมทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลงไปพบอาจารย์
"อืม มาแล้วสินะ วันนี้ข้าจะให้เจ้าฝึก วิ่ง" อาจารย์พูด "ฝึกทำไมครับ ผมก็วิ่งเป็นนะ วิ่งไวด้วยแหละ" ผมพูดพร้อมวิ่งให้ดู
"ไม่ใช่ สิ ไม่ใช่แบบนั้น" อาจารย์พูดพร้อมทั้งคิ้วทั้งสองข้างเรียงชิดติดกัน "ไม่ใช่ ไม่ใช่หรอ ?" ผมถาม อาจารย์ส่ายน่ากลับมา
"เดี๋ยวข้าจะวิ่งให้ดู แล้วเจ้าจะรู้ว่าอะไรคือการวิ่ง" ว่าแล้ว อาจารย์ก็วิ่งหายไปในพริบตา "เห่ย" ผมตะโกนร้องเสียงหลงเลยครับ ในขณะที่ผมกำลัง งง อยู่นั้น "วันนี้ เจ้าเห่ย ไปกี่รอบแล้ว นับรึเปล่า ?" อาจารย์โรมีโอ อยู่ดีๆก็โผล่มา "เห่ย มาจากไหนล่ะเนี่ย" ผมหันน่าไปตามเสียงที่พูดกะผมเมื่อสักครู่ ก็ต้องตกใจเพราะเห็นว่า อาจารย์แกมายืนอยู่ข้างหลังผม "เจ้าต้องฝึกวิ่งแบบนี้ใน ก็แค่นำสมาธิ และเอาสมาธิที่ได้ลงไปที่ฝ่าเท้า วันนี้ถ้าเจ้าทำได้" อาจารย์เงียบไปชั่วครู่ "ข้าจะให้เจ้ากลับบ้าน" "จริงป่ะครับ" ผมถามอย่างตื่นเต้น อาจารย์พยักน่า "ผมไม่รู้ว่าผมจะทำได้ไหม แต่ผมจะพยายามครับ" อาจารย์ก็เดินหายไป ผมพยายามตั้งสมาธิ หลายครั้งหลายรอบ แต่ก็ไม่เคยได้เลยซักที นี่ก็ผ่านไป 2 ชม.แล้ว ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับ "อ๊า กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!" ผมตะโกนออกสุดเสียงการตะโกนครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกโล่งมากๆ เลยแหละผมก็เลยลองหลับตาทำสมาธิใหม่อีกครั้งแต่ ครั้งนี้ได้ผลจริงๆซะด้วย ผมมีสมาธิแต่ทว่าผมจะเอาสมาธิลงไปที่ฝ่าเท้าได้ยังไงกันผมก็เลยค่อยๆนั่งลงและนำมีไปแตะที่ฝ่าเท้า แต่เท่านั้นแหละเท้าผลก็รู้สึกร้อนมากๆ เหมือนกับเท้าผมโดนเผาด้วยไฟ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเท้าผมแต่ที่รู้ๆ ผมรีบวิ่งไปก๊อกน้ำ และผมก็เปิดน้ำให้มาโดนเท้าผม ผมรู้สึกถึงความเย็นที่มาโดนเท้าผม ผมรู้สึกดีมากจริงๆแต่ว่า เดี๋ยวก่อน ก๊อกน้ำนี่มันอยู่ห่างจากที่ๆผมยืนอยู่ตั้ง 500 เมตร ปกติเวลา วิ่งมาผมใช้เวลาไป 5 นาที แต่นี่เหมือนผมใช้เวลาแค่ 1 วินาที หรือว่าผมจะวิ่งได้แล้ว
"ดีมาก!!" เสียงที่ฟังดูคุ้นหูพูดขึ้น "อาจารย์" ผมร้องเรียกอาจารย์เสียงอ่อยๆ
"อาจารย์ครับ ผมมีบางอย่างจะถาม" ผมพูดต่อ "คือทำไมตอนที่ผมเอามือไปแตะเท้าแล้ว ...." ผมยังไม่ทันพูดจบ
"เท้าเหมือนโดนไฟไหม้ เท้าร้อนอย่างกับโดนไฟเผา ใช่ไหม ?" อาจารย์พูด ผมเลิกคิ้ว 2 ที "ใช่ครับ" ผมตอบ
"ก็เพราะว่า" อาจารย์ก็เลยพูด "เจ้าเป็นธาตุไฟ ความจริงแล้ว ธาตุมีทั้งหมด 5 ธาตุ ได้แก่ ธาตุไฟ น้ำ ดิน ลม ไม้" อาจารย์ก็ยังพูดต่อ "ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ ที่จะฝึกยังเจ้าได้ มีแค่เพียง 5 คนเท่านั้น เพราะ 5 คนนั้นคือคนที่ในแต่ละธาตุ ได้เลือกเอาไว้แล้ว" อาจารย์พูดเสร็จผม เอ๋อเลยครับ "งั้นก็แสดงว่าผม เป็นคนที่ได้รับเลือกของธาตุไฟ" ผมถามอาจารย์ อาจารย์พยักน่า "เอาล่ะ เชนส์ ยังจำกล่องแบบนั้นได้หรือเปล่า" ผมพยักน่า "วันนี้เจ้าจะได้เปิดมัน" อาจารย์พูดพร้อมเอามือมาตบไหล่ผม ก่อนที่จะเดินนำผมไปยังห้องที่เก็บรักษากล่อง อาจารย์ยกกล่องใบนั้นขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าผม "เอาสิเปิดเลย !" อาจารย์พูดพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้มกว่าทุกๆครั้ง ผมก็ค่อยๆบรรจงเปิด ระหว่างที่เปิดนั้นเห็นแสงทองๆเหลืองๆ เหมือนกับในนั้นมีเงินอยู่เป็นจำนวนมากทีเดียว ผมจึงหยิบสิ่งที่อยู่ในนั้นขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็นสนับมือแบบว่าสวยมากครับ สนับมือที่ดูเหมือนโซ่เหลือเกิน แต่ว่า โซ่มันเป็นโซ่ครับใช่ แต่ว่ามันพันรอบๆที่สนับมือ ทำส่งแสงสีทอง แต่พอผมจับแสงนั้นกลับหายไป "เอ๊ะ !! ทำไมพอผมจับแล้ว แสงไม่มีเลย" ผมพูดพร้อมหันหน้าไปหาอาจารย์ "ฮาๆ ก็เพราะว่า เจ้านั้นเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองมัน คนที่ได้ครอบครองจะมีความยิ่งใหญ่จดบดบังรัศมีของสิ่งของพวกนี้" อาจารย์พูดเสร็จ ผมก็พยักน่า "แล้วมันใช้ทำไรครับ" ผมถาม "เจ้าจงหัดเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้างนะ บางครั้งน่ะ" อาจารย์พูด "ได้เวลาที่ข้าจะส่งเจ้ากลับแล้ว เอาล่ะข้าจะเพิ่มพลังในตัวเจ้าให้นิดหน่อย เพราะเจ้าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา" อาจารย์พูดเสร็จ ก็นำมือของท่านมาแตะมือผม แล้วผมก็รู้สึกร้อนอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ผมต้องทน ไม่นานนักอาจารย์ก็ทำเสร็จ "เอาล่ะ หลับตาข้าจะส่งเจ้ากลับบ้าน" ผมก็ค่อยหลับตาแต่เหมือนกับว่าผมจะหลับผมค่อยๆอ่อนเพลียลง ก่อนที่ผมจะหลับไป ผมได้ยินเสียงของอาจารย์ "แล้วเจอกันศิษย์ของข้า" ......................
"พี่เชนส์ ๆ ตื่นสิๆ" เสียงของผู้หญิงอันอ่อนโยนได้พูดกับผม ผมค่อยๆลืมตามาพบว่า น้องสาวตัวดีและพี่สาวของผมกำลังนั่งมองผมทั้งน้ำตา "เป็นอะไรกันหรอทุกคน" ผมถามเสียง งัวเงีย เพราะผมพึ่งตื่น แต่ไม่มีใครตอบผมทั้งพี่มี่และไอ้เชียร์โผเข้ากอดผม ผมรู้สึกได้ถึงความรัก และความห่วงใยของพี่สาวและน้องสาวผมตลอดที่ผมหายตัวไป .. .
ความคิดเห็น