ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Ch.4 เริ่มเกม
"จรัส! นี่เธออีกแล้วเหรอ!? ฉันคงต้องเรียกผู้ปกครองเธอมาแล้ว"
"อุ้ยๆๆๆ จรัส นี่ลูกแกล้งพวกเขาทำไม!? แม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นอย่างนี้ซะหน่อย"
"เธอแกล้งตั้มทำไมง่ะ? เขาเป็นคนดีนะ"
"ฉันขอไล่เธออกจากโรงเรียน!! โรงเรียนเราไม่ต้องการคนเลวๆที่แกล้งชาวบ้านไปทั่วอย่างเธอ!!"
"คนเลวเหรอ?"
ท่ามกลางห้องมืดห้องหนึ่งที่มองไม่เห็นอะไร มีเพียงสีดำทัศนวิสัย ไม่มีใครรู้ที่นี่คือที่ไหน และไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งเก้าอี้โซฟาอยู่พร้อมนั่งเหม่อลอยคล้ายคนใช้ความคิดอยู่
เด็กหนุ่มคนนั้นมีผมและนัยตาสีน้ำตาลแดงเหมือนสีไม้สัก หน้าตาอ่อนเยาว์เหมือนเด็กม.ต้น ส่วนสูงต่ำกว่าเด็กม.ปลายเล็กน้อน อยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียน ไม่สิ ตอนนี้โดนไล่ออกไปแล้ว เลยเลือกที่จะโยนเสื้อนักเรียนทิ้งแล้วมาใส่เสื้อกล้ามสีดำแทน ส่วนที่เหลือเป็นชุดอยู่นักเรียนหมด
เขาคนนี้มีชื่อว่า จรัส สืบเจตนะ เป็นนักเรียนชั้นม.5 แต่ตอนนี้โดนไล่ออกไปแล้วล่ะ..... พ่อแม่ก็ไม่มี มีแต่แม่บุญธรรมก็นะ.........มนุษย์ป้าของแท้อยู่ทุกวันเหมือนนรก สู้เอาไปตายเอาดาบหน้าเป็นขอทานข้างถนนยังดีซะกว่า
งานอดิเรกคือ งานดูหนังสยองขวัญเป็นชีวิตจิตใจ แล้วนำคำสอนตรรกะมาใช้ในชีวิตจริง และนั้นอาจเป็นเหตุผลสนับสนุนให้เขาโดนไล่ออกจากโรงเรียนก็ได้ เพราะไปแกล้งคนๆหนึ่งจนเกือบตายและส่งไปหาจิตแพทย์แบบจงใจ
ถ้าถามว่าสำนึกผิดมั้ย? ไม่ ถ้าเขาค่อยมาเสียใจในภายหลังล่ะก็ เวลานั้นเขาจะยอมรับความผิดแต่โดยดี อย่างน้อยก็ไม่เหมือนนักการเมืองหน้าด้าน กระดาษทรายเรียกปู่
เขาสวมหูฟังแบบครอบหูไว้ พลางฟังเพลงที่เชื่อมต่อกับวอล์คแมนแก้อารมณ์เสีย ที่ต้องมาทนๆแล้วก็ทนฟังผู้ใหญ่เฮงซวยกับเพื่อนร่วมชั้นหูเบาโลกสวยด่าๆๆใส่เขา โดยไม่ถามว่าเขาเลวไปเพื่ออะไร?
แน่นอนเมื่อถูกคนมองว่าเป็นคนเลว ร้อยละ 99.9999999999999...... บลาๆๆๆๆ มักจะไม่ฟังคำตอบ ถ้าเป็นพวกเลวบริสุทธิ์ก็แล้วไป หากแต่ถ้าเป็นแค่พวกโดนลูกหลงหรืออยู่ดีๆตีนก็บินมาหาตัวด้วยอินเทอร์เน็ต ความหายนะบังเกิดกับคนๆนั้นแน่แท้
บางทีเขาอาจอยู่ระหว่างคนจำพวกนี้ ถามว่าเขาต้องการคนมาเข้าใจมั้ย? คำตอบคือ ไม่ เพราะเขาไม่คิดจะต้องการคนเหล่านั้นมาเห็นอกเห็นใจ และไม่ต้องการเห็นเรื่องดราม่างี่เง่าสำหรับเขา
สรุปคือ ชีวิตนี้ขอพึ่งลำแข้งตัวเองไปจนตายจะดีกว่าเจอพวกดราม่างี่เง่า ที่เห็นหรือโดนอะไรนิดๆหน่อยๆก็โวยวายเหมือนโดนราดน้ำร้อน
ครืนนนนนน.........
ระหว่างกำลังคิดถึงเรื่องแย่จนตกอยู่ในห้วงความคิด เสียงลูกสูบไฮโดรคลอลิคได้ดังข้างใต้เก้าอี้ที่นั่ง ฐานของเก้าหนุม180องศาก่อนเลื่อนออกตัวไปข้างหน้าตามรางเลื่อนบนพื้น และปลายทางคือแสงสว่างที่สาดเข้ามาจากภายนอก เปิดอ้าขึ้นเพื่อต้อนรับผู้เล่นหน้าใหม่
หากแต่ว่าจรัสนั้นมิได้ใส่ใจกับรอบข้างเลยสักนิด และคิดเรื่องตัวเองไปมา ตอนนี้เจ้าตัวหารู้ไม่ว่าเก้าอี้กำลังเลื่อนไปยังทางออกที่มีแสงสว่างรออยู่ พร้อมชะตากรรมอันตลกร้ายชนิดโจ๊กเกอร์ยังขำไม่ออกกำลังมาเยือนหาเขาและคนอื่นๆอีก12คน
ณ ภายในห้องแห่งหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายโรงหนัง มีเพียงสปอร์ตไลท์2-3จุดที่ให้ความสว่าง ทางเข้าทั้ง7จาก13ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงลูกสูบเคลื่อน เก้าอี้โซฟาทั้ง7ค่อยๆเลื่อนออกมาสู่ทิศทางเดียวกันอย่างช้า แต่ละตัวมีชายหญิงนั่งอยู่ ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่สลบกันหมด บางรายที่ได้สติขึ้นมาก็ร้องโวยวายยกใหญ่เมื่อตัวเองตื่นมาในสถานที่ที่ไม่รู้จัก
"นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนกันเนี้ย!?"
และคนๆนั้นก็คือ สาวสวยในชุดหมอ เคท นี่เอง
ส่วนจรัสน่ะเหรอ ยังนั่งคิดอยู่แต่คนเดียวไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย แถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ความบรรลัยจะมาทักทายเขาในไม่ช้านี้
เก้าอี้โซฟาถูกเลื่อนเรียงมาเป็นแถวหน้ากระดานเดียวกันแบบเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนเก้าอี้โซฟาจะสั่น ส่งเสียงสะเทือนหวี่ๆออกมา ปลุกให้คนที่ยังไม่ตื่นให้ตื่นขึ้น
ทุกคนต่างอยู่ในอาการสับสนกันหมด ประโยคสุดคลาสสิคที่ว่า"ฉันอยู่ที่ไหน?"หรือ"นายเป็นใครกันน่ะ?"ถูกถามขึ้นมาจนทุกอย่างดูมั่ววุ่นวายกันไปหมด เพราะต่างคนต่างไม่รู้จักกัน จู่ๆต้องมาอยู่ห้องเดียวกันแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่จะสับสนทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด
ยกเว้น เพียงคนเดียวที่ยังนั่งเหม่อชนิดไม่แคร์โลกไม่จางหาย......
ก่อนบรรยากาศจะดูสับสนไปมากกว่า ในตอนนั้นมีเสียงสุดกวนโอ้ยจากลำโพงทั่วห้องดังขึ้นทำลายความสับสน และทุกคนต่างจากน้ำเสียงนี้ได้ดีแบบไม่มีวันลืมทั้งชาติ พร้อมใบหน้าเจ้าของเสียงที่สวมหน้ากากแพนด้าเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว โผล่มาอยู่ในจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ตรงหน้าพวกเขาทุกคน
"ยินดีต้อนรับเหล่าเด็กเกรียนทั้งหลาย สู่เกมของพวกเรา"ชายสวมหน้ากากแพนด้ากล่าว
พอได้เห็นใบหน้าที่สวมหน้ากากสัตว์โลกน่ารัก บางส่วนก็เกิดอาการปี๊ดขึ้นมาพร้อมตะโกนสาปส่งไอ้ตัวดีที่จับตัวมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ ทว่าแพนดี้กลับฟังคำด่านั้นเหมือนสายลมที่ผ่านมาก่อนพูดต่อแบบไม่แคร์หัวใคร
"เอาล่ะ ขอไม่เท้าความมากก็แล้วกันนะ"เขาหยิบแฟ้มเอกสารออกมาอ่าน"ชั้นจะขออ่านรายชื่อของพวกแกทั้ง7คนก่อน พร้อมทั้งวีรเวรที่พวกแกเคยทำไว้ก็แล้วกันนะ"
วีรเวร?
เห็นชัดเลย ไอ้หน้ากากแพนด้านี่จงใจดูถูกพวกเขาแบบเต็มประดา
ชายสวมหน้ากากแพนด้าอ่านแฟ้มเอกสาร ออกเสียงดังชัดๆเน้นๆ
"เด็กเกรียนคนที่1 อีหนูพอร์เซล บลังค์ ชื่อเล่น เซย์ นักเรียนชั้นม.ปลาย ปีที่3 อายุ18ปี แต่ความจริงเธอคือ นักฆ่ารับจ้าง แน่นอนว่าวีรเวรของเธอก็คือการฆ่าแบบไม่ต้องสงสัย"
ว่าจบทุกคน(ยกเว้นคนเดียว)ต่างหันหน้ามาทางเซย์ พร้อมใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อว่าสาวสวยอายุ18เส้นผมสีดำสลวยเงางามเหมือนขนอีกา จนคว้าใจชายไปได้หลายคนจนพอไปประกวดนางงามคนนี้ จะทำงานเป็นนักฆ่า
ส่วนคนที่โดนกล่าวถึงก็จ้องมองใส่แพนดี้ในจอมอนิเตอร์อย่างแค้นไม่หาย จะให้หายแค้นคงยากเพราะเล่นไปเหยียดหยามเรื่องอดีตเธอไม่พอ ยังอัดเธอจนหมอบเหมือนผู้ใหญ่เอาเปรียบเด็ก
จะให้แค้นก็ไม่แปลก......
แต่แพนดี้ไม่สนใจนัก ยังไงถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูก็ได้ ถ้ายอมรับผลที่จะตามมาได้อะนะ
"เด็กเกรียนคนที่2 อีวาน ดิมิทรี วลาดิมีโรวิ....ชื่อจำยากชิบวะ อายุ27ปี เจ้าของบริษัทวลาดิมีโรวิ เบื้องหน้าเป็นบริษัทยาเวชภัณฑ์อันดับ5ของโลก แต่เบื้องหลังเน่าเหม็นยิ่งกว่าสวมตันในคุก แกขายอาวุธชีวภาพและเคมีให้ผู้ก่อการร้ายที่กระเป๋าตุง นอกจากนี้แกยังพัฒนาอาวุธชีวภาพด้วยตัวเอง นำคนที่ถูกค้ามนุษย์จากประเทศไทย พม่า มาเป็นหนูทดลอง ถามจริงเถอะวะ นี่แกเป็นเห้เดิน2ขากลับชาติมาเกิดหรือไงมิทราบ? พวกนั้นเคยไปเ_ดแม่แกมาสินะ"
เมื่อโดนด่าไปตรงๆเน้น อีวานถึงกับหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าสุดแรง ไม่นึกว่าไอ้หน้ากากจะเล่นด่าแบบไม่ไว้หน้าสุดเป็นครั้งแรกของชีวิต ส่วนคนอื่นที่ได้ฟัง(ยกเว้นคนหนึ่ง)ถึงกับจ้องอีวานอย่างหวาดๆโดยเฉพาะเซย์
ถ้าให้เทียบกันแล้ว วีรเวรของเธอดูกระจอกๆเหมือนเป็นเศษเสี้ยวเดียวไปแบบถนัดตา
"เด็กเกรียนคนที่3 คาริสสา แคนไดซ์ ชื่อเล่น เคท อายุ25ปี แพทย์ๆทั่วไปไม่เห็นมีอะไรเลย แต่วีรเวรของหล่อนก็คือ การนำฆ่าผู้ป่วยในการดูแลของเธอตามคำสั่งของไอ้พวกคนรวยแล้วกร่าง แล้วนำเงินค่าจ้างมาเสวยสุขตัวเอง แพทย์อะไรก็ไม่รู้ต่ำตมชิบ"
พูดจบปุ้บเคทหน้าซีดเลือดลมแทบไม่เดินเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าไอ้หน้ากากแพนด้านี่ เอาข้อมูลนั่นมาจากไหนกันแน่
แพนดี้พูดดักทางคล้ายรู้ความคิดเคทดี"ถ้าอยากรู้ทำไมถึงรู้ บอกให้ก็ได้ดีแค่ทรมานซ้อมคนรวยๆที่วันๆเอาแต่กินแล้วก็โกงคอรัปชั่น มันก็พูดออกมาแล้วอ้อนวอนเหมือนหมากำลังโดนเชือดแล้ว"
คราวนี้เซย์หันไปทางเคทบ้าง รายนี้เผลอๆอาจจะหนักของเธอด้วยซ้ำไปเช่นเดียวกับความคิดของคนอื่น
ต่อไปถึงคราวชายหนุ่มสวมชุดสูทหรู สวมหมวกนักมายากล เส้นผมสีน้ำเงินเข้มยาวประบ่า ดวงตาสีไวโอไลท์ เจ้าของใบหน้าเจ้าเสน่ห์007เหมือนเพลย์บอยที่ใบหน้ายิ้มเจ้าชู้ลึกๆในสายเลือด
"เด็กเกรียนคนที่4 โรนัลโด้ วาส อายุ26ปี เจ้าบ่อนการพนันในปารีส วีรเวรของแกคือ ค้าบริการผิดกฎหมาย และใช้เงินปิดปากเจ้าหน้าที่รัฐสายพันธ์ุสมองอะมีบา"
ครับ..... โรนาร์ดแทบจะบ้าตายในรู้แล้วรู้รอด เมื่อโดนเปิดโปงซะหมดเปลือก แต่พยายามยิ้มข่มอารมณ์ตัวเองไว้ให้อยู่
"เด็กเกรียนคนที่5 จรัส สืบเจตนะ เออ...ใครก็ได้ช่วยไปเขย่ามันให้รู้สึกตัวที"
เงียบ...... ไม่มีใครให้ความร่วมมือ
เจริญ........
"โอเค ไม่เป็นไร ทำเองก็ได้"
ทันใดนั้นก็มีน้ำเย็นถูกปล่อยออกจากข้างบน น้ำสาดใส่ร่างเด็กหนุ่มทันทีจนเจ้าตัวสะดุ้ง ดีดตัวออกมาจากเก้าอี้ด้วยความหนาวเย็นเมือนโดนไอซ์บัคเก็ต
"ใครวะ!?"จรัสสบถด้วยความหงุดหงิด ก่อนหันไปทางจอมอนิเตอร์
"โย่ว ไอ้หนูเหม่อไปนานเลยนะ"แพนดี้ทักทายผ่านหน้าจอ
แต่จรัสนั้นกลับตกใจเป็นอย่างมาก เหมือนคาดไม่ถึงกับชายสวมหน้ากาแพนด้า
"ก.....แก! ไอ้คนขับรถเมล์นี่หว่า! มาได้ไงฟร่ะ!?"เขาชี้นิ้วใส่แพนดี้
"ก็ชั้นจับตัวแกมาไง"
"ก็โกหก เมื่อกี้ฉันยังจำได้ว่า........"จรัสเหมือนจะนึกอะไรออกขึ้นมา
"เดี๋ยวนะ จำได้ว่าระหว่างทางกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ที่เพิ่งเช่ามาใหม่เพื่ออยู่ตัวคนเดียว หลังโดนไล่ออกจากโรงเรียนหมาดๆ ก็ขึ้นรถเมล์สาย8แล้วเจอกับแกที่เป็นคนขับคนขับใส่หน้ากากแพนด้า จากนั้นฉันก็มัวนั่งคิดแต่เรื่องที่โดนไล่ออกไปจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง........."
"และก่อนที่ชั้นจะได้ทำอะไรกับแก แกก็ดันพลอยหลับไปซะได้ แต่ก็ช่วยให้งานง่ายขึ้นเยอะ"
พอพูดถึงขนาดนี้ จรัสปากค้างร้องบางอ้อ ประมาณว่าเข้าใจแล้ว ทว่าเหมือนกับว่าเขานั้นไม่่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก
"เหมือนSawดีเนอะ"
"ใจเย็นจังเนอะ"เซย์ที่อยู่นั่งข้ามเขาไป3คนพูดประชด
"ก็ดีนี่ น่าสนุกดีออกยังกับหนังสยองขวัญ"จรัสว่าก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้ตามเดิม พร้อมฉีกยิ้มเหมือนได้เจอที่เรื่องที่อยากเจอมานาน
เอาง่ายๆ คืออยากเจอจริงมานานแล้ว คิดแล้วมันก็ตื่นเต้นมิใช่น้อย แต่สำหรับคนอื่นอาจไม่เข้าใจความคิดของจรัสเลยสักคน
เขาหาไม่รู้ว่าคำที่เขาพูดทำเอาทุกคนหันมามองด้วยสีหน้าที่คล้ายจะบอกว่า เอ็งทำเหมือนมันสนุกไปได้นะไอ้หนังสยองขวัญน่ะ? แถมจ้องตาค้างด้วย สงสัยว่ามีคนบ้าจากโรงบาลบ้าหลุดออกมาหรือไง
"มองอะไร?"
ทุกคนรีบหัวควับไปทันอื่นโดยพลัน
แพนดี้ถอนหายใจ"เฮ้อ.....ขี้เกียจพูดกับคนอย่างแกว่ะ คนต่อไป"
เหมือนทางแพนดี้ก็เริ่มหมดอารมณ์กับจรัสแล้ว เลยเลื่อนไปคนต่อไปทันที
"เด็กเกรียนคนที่6 เมริวส์ ดาลิ่งโดว์ ชื่อเล่น มิวส์ อายุ22ปี เป็นแคร็กเกอร์ตัวอันตรายที่ก่อความเสียหายให้กับเว็บไซต์และองค์กรใหญ่ๆมากมาย อากู๋, Yahoo, New York time และที่อื่นอีกมากมาย"
หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีแดงเพลิงเงางามโดดเด่น ที่รับกับดวงตาสีม่วงอมขมพูวาววับงดงามที่สะท้อนความฉลาดและความทรนง จมูกโด่งรั้นน้อยๆ ริมฝีปากอวบอิ่มสีพีชธรรมชาติ ผิวขาวนวล ผู้เป็นโจทย์ในขณะนี้ ส่งยิ้มกวนๆท้าทายใส่ ซึ่งทำเอาแพนดี้ยิ้มกระตุกภายใต้หน้ากาก
"ถ้าใช่แล้วงั้น?"มิวส์ส่งสายตาท้าทาย
ชัวร์......คนประเภทเดียวกัน แพนดี้คิด ถ้าได้เจอกันตรงๆไม่ผ่านจอมอนิเตอร์ตอนนี้ บางทีคงได้มีประกายไฟจากสายตาไปนานแล้ว
เอาล่ะ สุดท้ายแล้ว
"คนสุดท้ายของวันนี้ เด็กเกรียนคนที่7 ลอเธอร์ บาซาเลี่ยน"
สุดท้ายก็มาถึงตาของหญิงสาวสูงเพรียวสวมชุดแนวพังค์โชว์ส่วนหน้าท้อง หุ่นนางแบบเพียวๆ มีผมยาวสีทองบลอนด์ สีผิวน้ำผึ้งตามลักษณะสาวงามบราซิล ใส่ฮูดและหน้ากากปิดปากตลอดเวลา มีสร้อยคอรูปเขี้ยว ที่นั่งนิ่งๆและหันมาส่งสายตาว่า มีอะไร? แบบยี่ยวน
"ชื่อเล่น ลอว์ อายุ25ปี ครอบครัวย้ายอยู่ที่อเมริกาเมื่ออายุได้7ปี เคยเป็นFBIมาก่อนแต่ด้วยวีรกรรมที่เธอไปทำตอนปฏิบัติภารกิจไล่ล่าโจรปล้นธนาคาร ทำให้โดนไล่ออกและถูกตั้งค่าหัวทันที บอกตามตรงโดนใจนะกับวีรกรรมเธอ"
"ขอบใจที่ชม แต่ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย"เธอพูดพลางบิดขี้เกียจไปมาแบบไม่สนอะไร
พอได้ประวัติของแต่ละคนให้ห้องไปแล้ว ทุกคน(ยกเว้นจรัส)ต่างหันมามองกันเอง ประวัติแต่ละคนล้วนโชกโชนกันทั้งนั้น เรียกว่าโดนจับติดคุกชนิดไม่เห็นเดือนเห็นตะวันได้เลย แม้ไอ้คนที่5จะไม่ได้บอกไว้แต่พอเดาออกว่า หมอนี่ต้องหนักพอๆกับใครบางคนในห้อง
ที่สำคัญจริงๆคือ แต่ละคนมารวมตัวกันเพื่ออะไร? แล้วมันจะไปรอดมั้ยเนี้ย? ดูสภาพแต่ละคนไว้ใจกันได้ยากๆทั้งนั้น เหมือนเป็นการรวมตัวของคนเลวกับคนเลวมาเจอกัน จนแทบไม่รู้ว่าใครจะหาข้อดีได้บ้าง
แพนดี้ตบมือตัวเองเพื่อเรียกความสนใจของทุกคนให้หันมามองเขาทางเดียว
"พวกแกอาจสงสัยสินะว่า พวกชั้นไปจับพวกแกไปทำซากอะไร? พวกแกล้วนมีวีรกรรมที่โคตะระแสบๆ หนักน้อยไปยันระดับโลก และชั้นแพนดี้คนนี้จะเป็นคนคุมเกมที่พวกแกทั้งหมดต้องเล่น ถ้าแกผ่านก็รอด ในทางกลับกันถ้าพวกแกพลาดก็เตรียมไปทักทายยมบาลได้ทุกเมื่อ มันก็แค่นั้น"แพนดี้เลิกพูดน้ำเสียงกวนๆตามปกติ หันมาใช้น้ำเสียงเรียบเย็นจนผู้ฟังขนลุกแบบไม่มีสาเหตุ เพียงแต่ยังมีบางคนยังยิ้มออกได้
"ที่นี่ไม่มีทางหนีจนกว่าเกมจะจบ ต้องร่วมเล่นเกมเท่านั้น ในอดีตมีพวกที่คิดว่าตัวเองเจ๋งนักหนาลองของกับพวกชั้นมานักต่อนัก ถ้าให้พูดคงจะศักดิ์สิทธิ์พอ คงต้องเชือดไก่ให้ลิงดูให้รู้ว่าพวกลองดีมันต้องเจอกับอะไรบ้าง"
หน้าจอมอนิเตอร์พลันเป็นวิดีโอของชายสวมหน้ากากป่าในสภาพที่ไม่น่าดูสุดๆ.....
""!?""
ทุกคนไม่เว้นจรัสแทบอ้าปากเหวอค้างจนกรามแทบฉีก สภาพของชายสวมหน้ากากเป็นอะไรที่ไม่น่าดูสุดๆ หญิงห้ามดู ชายอยากลืมตลอดชาติเลยทีเดียว เพราะภาพต่อไปนี้คือฝันร้ายชนิดเจอไปครั้งหนึ่งฝันร้ายทั้งชาติแน่นอน
"อ้างๆ! แรงอีกๆๆๆๆ!!!! อ๊างงงงงงงงงงง!!!!!!!!"(ฟิน)
ชายสวมหน้ากากยื่นหน้าออกหน้ากล้องในสภาพเปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างติดแหงกไว้ในกำแพงเป็นเซ็นเซอร์ไปในตัว คาดว่า.....ตอนนี้กำลังโดนอะไรที่เป็นแท่งๆแทงก้นซ้ำไม่ยั้งอยู่ จนสติสัมปัญชัญญะหลุดลอยและเสพสุขไปกับมัน จนน้ำลายฟูมปากพร้อมส่งเสียงร้องครวญครางอย่างมีความสุขทั้งๆอย่างงั้น
ไม่ต้องถามก็รู้อยู่แล้ว........หมอนี่โดนอัดถั่วดำจนสติหลุดไปเรียบร้อย คาดว่าคงเป็นเพศที่3ไปแล้ว
"คำถาม มีใครอยากลองของด้วยการเล่นไม่ซื่อมั้ย?"แพนดี้ถามเสียงเย็นๆจับขั้วหัวใจ
ทุกคนส่ายหัวพร้อมเพรียงอย่างว่าง่ายโดยอัตโนมัติ ในหัวทุกคนรีบพยายามลบภาพอุบาทห์ตาอุบาทห์สมองให้เร็วที่สุด แทบไม่มีใครคิดอยากลองของกับแพนดี้ในตอนนี้แน่ โดยเฉพาะผู้ชายที่มีสิทธิ์สูญเสียความเป็นชายได้ง่ายๆ
'เฮ้ย นี่ตูมาอยู่หนังผิดเรื่องใช่มั้ยฟร่ะ'จรัสแทบอยากเอาหัวโขกเต้าหู้ตาย เมื่อรู้ว่าตัวเองมาอยู่ผิดที่ผิดแนวอย่างที่วาดฝันไว้ซะแล้ว
ถ้าเป็นเกมแห่งความตายจริง ต้องโชว์ตัวอย่างคนที่ปหกกฎตายแบบทรมานแบบซาดิสๆหน่อยสิเฟ้ย จรัสอยากพูดไปแบบนั้น แต่กลัวจะมีชะตากรรมที่ต้องมากินถั่วดำ เลยขอไม่พูดจะดีที่สุด
การอธิบายยังเป็นไปได้อย่างเรียบง่าย แม้จะมีหลายคนฟังไปแบบผ่านๆ แต่ด้วยอิทธิฤทธิ์จากภาพตัวอย่างนั้นที่ยังไม่หายไปจากหัวสมอง ทำให้ทุกถ้อยทุกคำกลับชัดเจนเหลือเชื่อ
"ขอให้จำไว้ให้ดี กฎของชั้นคำไหนคำนั้น ใครมาทักทวงหรืออ้างนู้นอ้างนี่ ทำตัวดราม่างี่เง่าเกี่ยวกับกฎกติกา หรืออ้างว่าไม่รู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นชั้นจะส่งพวกแกเป็นเพื่อนไอ้หมอนั้น
แต่ละเกมเราจะมีผู้เล่นตั้งแต่2คนขึ้นไปในการร่วมเล่น และสูงสุดคือทุกคนในนี้ และยังไม่นับพวกที่ยังไม่มาตอนนี้อีก6คน รวมแล้วทั้งหมด13คน
เกมแต่เกมจะมีสไตล์ที่แตกต่างกันออกไป บางเกมมันอาจเข้าทางพวกแก ตรงข้ามเกมบางเกมจะเป็นฝันร้ายของพวกแกทั้งหมดเชียวล่ะ ถ้าโดนจับขึ้นมาก็อย่าโวยในคราวหลัง หลังไมค์ค่อยว่ากันอีกที"แพนดี้พูดทิ้งท้ายก่อนเปลี่ยนภาพใหม่บนจอใหม่
ซึ่งภาพใหม่นี้จะแสดงรายชื่อของทั้ง5จาก7คน อันได้แก่
อีวาน ดิมิทรี วลาดิมีโรวิ
คาริสสา แคนไดซ์
โรนัลโด้ วาส
จรัส สืบเจตนะ
เมริวส์ ดาลิ่งโดว์
ในจังหวะเดียวกันก็มีบางสิ่งเลื่อนขึ้นมาพื้นหน้าจอมอนิเตอร์ มันคือแผงกดปุ่มหมายเลข1-5 พร้อมกับรางเลื่อนที่เชื่อมต่อกับรางของเก้าอี้ทั้ง5รายชื่อที่โดนกล่าวถึงในจอ
"และในเกมแรกของชั้น พวกแกจะเป็นกลุ่มแรกที่ได้ประเดิม"แพนดี้พูดเว้นระหว่างเล็กน้อย "ขอให้โชคดีนะกับเกมเปิบพิสดารนะ"ทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงสุดกวนตามเดิม
ขอโชคดี? นี่มันลางร้ายระดับบรรลัยชัดๆ.......
นี่เป็นครั้งแรกที่เซ้นส์จรัสเริ่มรู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้หลุดมาอยู่ในหนังสยองขวัญจนอะดรีนาลีนสูบฉีดอย่างที่จินตนาการไว้ตอนแรก หากแต่เหมือนมาอยู่ในหนังมนุษย์ต่างดาวหลุดจักรวาลที่หาทางเอาตัวรอดยากซะแล้ว
และเหมือนลางร้ายนั้นจะเป็นจริงในไม่ช้านี้เสียด้วย......... เพราะมันเล่นทำลายสามัญสำนึกในหนังสยองขวัญซะกระจุยจริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น