Crazy must Crazy เกมบ้าต้องบ้า

ลำดับตอนที่ #7 : Ch.3 คุณหมอและรัฐมนตรี กับงานศพสุดบันเทิง

  

  ณ โบสถ์แห่งหนึ่ง ฟลอริดา สหรัฐอเมริกา เวลา11.30น.

  ช่วงเวลาเช้านี้บางวันอาจเป็นวันที่สดใสสำหรับใครบางคน ในทางกลับกันก็เป็นวันอันมืดมนสำหรับใครบางคนเช่นกัน เช่นเดียวกับที่วันนี้เป็นพิธีงานศพของนักธุรกิจชื่อดังคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จมาช้านาน น่าเสียดายที่มาเสียชีวิตด้วยอาการกล้ามเนื้อหัวใจฉีกขาดเมื่อ2วันที่แล้ว

  หลังพิธีสวดวิญญาณครั้งสุดท้ายก่อนจะนำศพไปฝังสุสานในวันพรุ่งนี้จบลง เหล่าผู้มางานศพส่วนใหญ่ต่างทยอยกันกลับบ้าน ยกเว้นญาติบางส่วน และคนบางกลุ่มที่ยังไม่กลับ.....

  ที่นั่งในโบสถ์ยังมีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเสื้อกราวน์หมอสวมเดรสสั้นไว้ข้างใน รูปร่างสูงระหงราวกับนางแบบ รูปหน้าเรียวเล็กรับกับเรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่ถูกตัดซอยสั้น ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม ขนตางอนยาวจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสีชมพูระเรื่อ สวมห้อยสร้อยคอที่มีจี้เป็นกระปุกยาแคปซูล และทาเล็บสีแดงที่เป็นสีนำโชคของเธอ

  และเธอคนนี้มีชื่อว่า คาริสสา แคนไดซ์ ชื่อเล่น เคท เป็นแพทย์ในเอกชนธรรมดาที่มีโอกาสได้รักษาคนให้คนโตมากมาย

  เธอนั่งอยู่ด้วยสายตาที่เรียบเฉยชา ราวกับสลัดหน้ากากอีกด้านไป ต่างจากเมื่อตอนทำพิธีสวดวิญญาณที่ทำสีหน้าเศร้าสร้อยเหมือนคนที่รู้ผิดที่ทำให้คนไข้ในการดูแลตัวเองตาย

  ทั้งหมดนี้มันก็ละครที่ทำหน้าตัวเองไม่ต้องถูกสงสัย เรียกคะแนนความสงสาร และเพื่อให้เธอได้รับเงินได้สบายๆ เพียงแค่ใส่ยาเข้าไปในน้ำเกลือหรือน้ำดื่ม แล้วทำเนียนมางานศพ ตีหน้าเศร้าแค่นั้นเอง

  ใช่แล้ว คนที่อยู่ในโลงตอนนี้ตายเพราะยาที่เธอแอบใส่ไปให้และมีบรรจุอยู่ในห้อยสร้อยคอยาแคปซูล นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ เคททำเรื่องพรรคนี้ไปหลายครั้งแล้ว

  ถ้าทำว่าเธอเคยรู้สึกผิดมั้ย ไม่ เธอไม่รู้สึกผิดแน่นอน ถึงตอนแรกๆจะลังเลไปหน่อย แค่'คนคนนั้น'ได้ยื่นเงินให้จำนวนหลักแสนดอลล่าร์ต่อครั้งที่เธอจัดการสังหารเป้าหมายให้ แค่นี่ก็เพียงพอที่จะแหกจรรยาบรรณแพทย์

  ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่แคร์จรรยาบรรณแพทย์ มันก็แค่สิ่งที่มนุษย์มโนขึ้นมาเหมือนศักดิ์ศรีเท่านั้น เพื่อเงินแล้วไม่มีอะไรต้องไปใส่ใจ อีกอย่างกฎหมายคงไม่เอาผิดหมออย่างเธอได้หรอก

  จะว่าไป'คนคนนั้น'กระเป๋าหนักหนักไม่ใช่เล่น กระเป๋าเงินตุงจนพอจ้างเธอเป็นแสนได้ต่อครั้ง เคทคิดเล่นๆขณะนั่งอยู่

  จะว่าไปพูดถึง'คนคนนั้น'แล้วล่ะก็ นั่นไงมาพอดีเลย

  มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งค่อยๆเดินมานั่งใกล้ๆกับเคท เธอมีผิวขาวผ่องดุจหิมะ ผมยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลช็อคโกแลต ตาสีเขียวใบไม้ หน้าตาก็ดูไร้เดียงสา ยิ้มมุมปากแบบน่ารักๆ

  หากแต่ใครจะไปรู้บ้างว่าเธอคือ อลิซ  มิเชล ผู้เชี่ยวชาญด้านเศรษฐศาสตร์ และให้ไอเดียในการแก้ไขเศรษฐกิจของประเทศ จนได้รับการแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเศรษฐกิจแห่งสหรัฐอเมริกาเมื่อปีที่แล้ว

  สิ่งแรกที่เอ่ยมาจากปากของรัฐมนตรีกระทรวงเศรษฐกิจคือ

  "งานเธอเสร็จไปอีกแล้วสินะคพคุณเคท"

  เคทพยักหน้ารับและถาม"แล้วเงินค่าจ้างล่ะ?"

  "ใจเย็นๆคะคุณเคท พรุ่งนี้ฉันจะโอนให้คุณเอง 5แสนดอลล่าร์ตามสัญญา"

  "แต่ฉันจำได้ว่าสัญญาไว้6แสนนะ"เคทพูดอย่างไม่พอใจ

  ถึงอย่างนั้นอลิซเองก็ไม่ยี่หระต่อคู่สนทนา "รู้อะไรมั้ยคะ ตามสัญญาที่กำหนดไว้ฉันมีสิทธิ์หักเงินคุณได้ ถ้ามีหมาCIAตัวไหนระแคะระคายเรื่องธุรกิจระหว่างเรา2คน และเมื่อวานนี้ก็มีจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงฉันเก็บกวาดงานให้แล้ว"

  "เยี่ยม...."เคทพูดประชดตัวเองพร้อมหันมามองผู้ว่าจ้างตัวเองแบบเคืองๆ

  แม้คนอื่นธรรมดาสามัญจะมองว่าเป็นรัฐมนตรีเศรษฐกิจที่เก่งกาจอีกคนหนึ่ง สำหรับเคทถือไม่ใช่เลยสักนิด ควรจะเป็นเจ้าแม่อสรพิษซะมากกว่า เพราะเธอร่วมธุรกิจกับอลิซมานานพอที่จะรู้ว่า งานของเธอก็แค่จัดการเป้าหมายที่ขว้างคอแผนการร้ายของอลิซเท่านั้น

  แผนการร้ายของอลิซรายละเอียดไม่ค่อยแน่ชักสักเท่าไหร่ ที่แน่ๆตอนนี้เธอสามารถควบคุมกระแสเศรษฐกิจของโลก อยากให้บริษัทไหนล่มจมหรือพัฒนาอย่างก้าวกระโดดก็ได้ เธอได้เรียกเก็บค่าคุ้มครองกับบริษัทต่างๆ เธอล่มบริษัทที่ขวางทางเธอไปมากกว่า 4000 บริษัททั่วโลก บางบริษัทที่จ่ายให้เธออย่างต่อเนื่องก็กลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ และเธอเองก็เป็นแค่หมากตัวสำคัญที่ใช้ในการกำจัดคู่แข่ง

  บางครั้งบางทีก็แอบคิดว่าคิดถูกมั้ยที่ต้องมาเป็นหมากให้คนข้างๆใช้งาน เธอเหมือนเป็นหมากที่พร้อมเขี่ยทิ้งได้ทุกเวลาถ้าหมดประโยชน์ โชคดีที่เธอค่อนข้างทำงานได้เรียบร้อยเลยยังไม่ถูกเขี่ยทิ้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเงินค่าจ้างวานงามๆ เธอคงไม่ทนจนถึงปานนี้

  นึกไปนึกมาก็ชวนพาเครียดเปล่า เคทคิดเช่นนั้น และตัดสินใจลุกขึ้นกลับบ้านทันที

  "จะไปไหนคะ?"อลิซยิ้มถาม ไม่รู้ตั้งใจกวนประสาทหรือไม่

  "กลับบ้าน"เคทตอบสั้นๆได้ใจความ

  เคทเดินออกจากโบสถ์โดยทันที ทว่าก่อนจะได้เปิดประตูออกไปกลับมีชายในสูทสีดำ สวมแว่นตากันแดด2คนเดินมาขวางประตูโบสถ์ สร้างความแปลกใจให้เธอเป็นอย่างมาก

  "อะไรของคุณ?"เคทขึ้นเสียงไม่พอใจ

  ในระหว่างเองก็มีชายชุดสูทสีดำอีก2คนเดินเข้าหาทางอลิซ เข้ามาขวางทางไม่ให้ไปไหนเช่นกัน อลิซเองชักรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี แต่ใจเย็นพอที่จะไม่ลนลาน

  "คุณเป็นใคร?"เธอถาม

  "..............."(เงียบ)

  ไม่มีคำตอบอะไร นอกจาก..........

  "!?"

  ทันใดนั้นเองชายชุดสูทสีดำทั้ง4ต่างชักปืนขึ้นมาจ่อตัวทั้งคู่อย่างพร้อมเพรียง ด้วยตกใจทั้งคู่เลยเผลอถอยหลังไปก้าวหน้า ก่อนยกมือเหนือหัวขึ้น ซึ่งสีหน้าทั้งคู่ล้วนตกตะลึง ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะหาญกล้าทำแบบในงานศพได้

  "จงอย่าได้ตั้งคำถาม มากับพวกเราซะดีคุณเคท คุณอลิซ"มีชายชุดสูทสีดำอีกคนเดินตามพร้อมพรรคพวก5คนในชุดแบบเดียวกัน คาดว่าคนนั้นล่ะคือหัวหน้าของพวกชายชุดสูทสีดำพวกนี้

  คนที่เอาปืนจ่อพวกเธอก็สั่งให้เดินไปหาหัวหน้า พร้อมบังคับให้ลุกเข่าลงและให้เอามือทั้ง2ข้างกุมไว้ท้ายทอย

  "คุณต้องการอะไรกันแน่?"

  ถึงสถานการณ์จะแย่ที่ต้องมานั่งคุกเข่า เอามือไว้ท้ายทอย และมีปืนหลายกระบอกจ่อมาที่พวกเธอ อลิซยังพอควบคุมสติอารมณ์ไว้ได้ และเอ่ยถามอีกฝ่าย ต่างจากเคทที่สีหน้าเริ่มซีดเผือกลง เหงื่อแตกอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่เคยเจอสถานการณ์ที่กดดันยิ่งผ่าตัดคนไข้เสียอีก

  "คุณทำบาปมามากพอแล้วคุณอลิซ คุณเคท พวกเราจะพิพากษาบาปของคุณเสียแล้ว"ชายที่เป็นหัวหน้าตอบไม่ต้องประเด็นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเครื่องจักร

  "พิพากษา?"เคทเป็นคนแรกที่ทวนคำ

  "พิพากษาบาปของคุณ ตัดสินด้วยเกมของ'ท่านผู้นั้น' ไม่ว่าคุณจะปฏิเสธยังไงก็ไม่มีวันหลบพ้นพวกเราไปได้ เมื่อลูกแกะอย่างคุณหนี หมาป่าเช่นพวกเราจะล่าคุณ เพราะฉะนั้นมากับพวกดีกว่า"

  "มา? มากับพวกคุณแล้วจะได้อะไร?"อลิซถามอย่างรู้สึกกดดันกับชายที่เป็นหัวหน้า

  มันเหมือนมีบางสิ่งที่กดดันไม่ใช่เธอกล้าหนีกับพวกเขา!

  "ก่อนอื่นพวกคุณควรหลับไปก่อนนะ"

  ปัง

  ว่าจบชายที่เป็นหัวหน้าก็ชักปืนพกออกมา และลั่นไกใส่อลิซทันที!

  "กรี๊ดดดดด!!!"

  เคทที่ตกใจที่เห็นนายจ้างถูกยิงต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เผลอกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เธอถึงกับขาอ่อนล้มลง พร้อมปล่อยปัสสาวะราดออกมาด้วยไม่รู้ตัว

  ดวงตาที่แสดงความหวาดกลัวเลื่อนมาที่ชายที่เป็นหัวหน้า น้ำตาไหลเปริ่มออกมา อ้อนวอนไม่ให้เจอชะตากรรมแบบเดียวกัน หากแต่........

  "ไม่ต้องห่วงนี่แค่กระสุนยาสลบเท่านั้น"

  ปืนมือหันไปยังเคทที่สั่นกลัว พร้อมนิ้วมือสอดเข้าโกร่งไกเตรียมลั่นนัดต่อไป

  เธอหลับตาปี๋ด้วยความกลัว พร้อมนึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วไว้ ในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงใครบางคนพูดขัดจังหวะไว้

  "เฮ้ยๆ นี่มันวันรวมญาติกันฟร่ะไอ้พวกสถาบันบาป? ว่างจังเนอะ ที่วันๆเอาแต่พิพากษาชาวบ้าน"มีเสียงชายมาดกวนดังขึ้นมาขัดจังหวะ

  "มันไม่ใช่เรื่องของแกแพนดี้"ชายที่เป็นหัวหน้าตอบสวน

  "เห็นทีคงไม่ได้ว่ะ เพราะโปรเจคของพวกชั้นเองต้องการพวกหล่อนอยู่พอดี"

  "งั้นแกคงอยากได้สงครามสินะ........"

  เคทที่หลับปี๋ไว้ค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมกับเสียงลูกสูบไฮโดรคลอลิคดังกระขึ้นมา

  ใต้แท่นหน้าไม้กางเขนขนาดใหญ่ของโบสถ์มีห้องที่สี่เหลี่มที่เปิดหน้าเลื่อนขึ้นมาจากพื้นดินจนสุด เผยให้เห็นชายผู้สวมหน้ากากแพนด้าและหมีโคอาล่ากำลังเตรียม.............

  เออ ว่าไงดีล่ะ...........ทั้ง2กำลังเตรียมเล่นเครื่องเล่นดนตรี โดยชายสวมหน้ากากหมีโคอาล่าเล่นกีต้าร์ ส่วนชายสวมหน้ากากแพนดี้ควงไม้กลองไปมาพร้อมเล่นกล่องชุด ข้างๆทั้งคู่มีลำโพงงานคอนเสิร์ตเท่ากล่องทีวีจอแบน........

  (รูปกลองชุดพร้อมส่วนประกอบ)

  แล้วมันมาได้ไงเนี่ย!? เคทแทบอยากจะบ้าตายให้มันรู้แล้วรอดที่แทนที่จะเป็นคนมาช่วย ดูยังไงๆนี่มันคนสติไม่สมประกอบชัดๆ!

  "สงคราม? ถ้าจริงเถอะวะ พวกแกก็รู้ดีนี่ สถาบันของพวกเราไม่กินเส้นตั้งแต่รุ่นอภิมหาทวดแล้ว มีสงครามกันให้ฆ่าแกงกันหลายรอบแล้ว แล้วยุคนี้ก็ยังมีสงครามกันอยู่ จริงไหมไอ้คุณหมาขี้เรือน?"

  "ได้.......แปลว่าแกคิดจะต่อกรกับพวกเรา สถาบันบาป ด้วยเครื่องดนตรีโง่ๆสินะ? ย่อมได้เลยแพนดี้"

  ชายที่เป็นหัวหน้าพยักหน้าเข้าใจ มือของเขาค่อยๆหน้ากากหัวหมาป่าก่อนสวมมันลงไป พร้อมกับลูกน้องทุกคนที่สวมหน้ากากแบบเดียวกันตาม พร้อมชักปืนออกมาเล็งไปยังแพนดี้และชายสวมหน้ากากหมีโคอาล่า โคอี้

  "เตรียมตาย!"

  "หึ......โทษที นั่นคำพูดทางฝั่งนี้ต่างหาก"

  แกร๊ง!

  ปัง!

  พริบตาที่แพนดี้กลองชุดส่วนที่เป็นฉาบไฮแฮ็ท ก็มีเสียงปืนลั่นหนึ่งนัดขึ้น.....

  ตุบ...... เสียงคนลงล้มลง

  และมีอีกร่างหนึ่งล้มลงตัวนอนกับพื้น.........

  พริบตาเดียวร่างของชายที่เป็นหัวหน้าก็ล้มตัวนอนหลายหน้า ในสภาพที่มีเลือดไหลซึมผ่านหน้ากากบริเวณหน้าผาก กว่ารู้ว่าหัวหน้าตายไปแล้วก็ไม่กี่วิในหลัง พร้อมทำหน้าคล้ายถามว่าเกิดอะไรขึ้น? และพร้อมใจกันหันไปทางแพนดี้

  "!?"ทุกคนต่างตื่นตะลึง

  มีป้อมปืนกลจิ้ว.....ที่มีไม่รู้มาได้ไง กางขึ้นออกมาจากฉาบไฮแฮ็ท ปลายกระปืนมีไอร้อนลอยฉุนขึ้นมา แทบไม่ต้องอะไรอธิบายให้มากความ ทำไมชายที่เป็นหัวหน้าถึงตาย

  เหล่าผู้คนที่เหลือรู้สึกกลัวหวาดๆขึ้นมากับกลองชุดตัวนี้แล้วสิ!

  "ขอเชิญทุกท่าน เชิญโคตรพ่อโคตรแม่ดนตรีจากสบาบันตบเด็กเกรียน ณ บัดนี้! Let's music!!!"

  (เพลงประกอบอถรสในการอ่าน สำหรับอ่านในคอมเท่านั้น)

  สิ้นคำจากปากแพนดี้มหกรรมนรกก็บังเกิด ลำโพงกระหึ่มเสียงสะเทือนอาคารโบสถ์ จนกระจกแทบแตกกระจายเพราะความกระหึ่มของลำโพงที่เปิดเสียงเต็มmax พร้อมกับเสียงบรรเลงจากเครื่องเล่นดนตรีทั้งกลองทั้งกีต้าร์อย่างเมามันส์จากแพนดี้และโคอี้ ราวกับมืออาชีพมาเอง

  เหล่าชายสวมหน้ากากหมาป่าตั้งสติได้ จึงชักปืนออกมายิง2ชายผู้สวมหน้ากากสัตว์ตระกูลหนีให้ได้ ทว่ามันไปสายไปเสียแล้ว

  ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!

  "อ๊าก!!"

  "อั๊ก!!"

  เครื่องดนตรีทั้งกลองชุดและกีต้าร์กลายเป็นอาวุธสังหารบัดดล กีต้าร์ในมือโคอี้กลายเป็นปืนกลหนักสาดห่ากระสุนจากหัวกีต้าร์ ใส่ร่างกลุ่มชายสวมหน้ากากอย่างบ้าคลั่งตามจังหวะบรรเลงกีต้าร์อย่างเมามันส์ ใครที่หลบไม่ทันก็กลายเป็นเหยื่อกระสุนนับไม่ถ้วนที่อาบใส่ร่าง แม้จะหาที่กำบังหลบได้แต่ไม่นานก็ถูกยิงซ้ำจะทะลุกำบังถึงตัวอยู่ดี 

  ที่สำคัญ หัวกีต้าร์สร้างด้วยเทคโนโลยีของสถาบันตบเด็กเกรียน จึงสามารถระบายความร้อนได้ดีเยี่ยม เพราะฉะนั้นเจ้ากีต้าร์นรกนี้จะยิงได้จนกว่ากระสุนหมดเท่านั้น

  "ตาย! ตายโหงซะไอ้กรวก ว๊าก! ฮ่าๆ! สะใจเว้ย!!!!"โคอี้กู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง พร้อมบรรเลงกีต้าร์ราวกับนักร้องขาร็อคเต็มขั้น สาดห่าฝนลูกตะกั่วไม่ยั้ง

  จังหวะนั้นเองก็มีกำลังเสริมที่สวมหน้ากากหมาป่าแบบเดียวกันกรูกันเข้านับ30คน เข้ามาช่วยสนับสนุนคนที่ยังเหลือรอด พร้อมอาวุธที่ครบมือตั้งแต่อีพกถึงปืนกล แม้แต่เป็นทีมงานมืออาชีพก็ยังไท่รอดอยู่ดี เพราะท้ายสุดก็โดนยิงจนพรุนอยู่วันยังค่ำ

  ส่วนแพนดี้เองยิ่งแล้วใหญ่ เพราะเจ้าตัวอินไปกับเพลงที่เปิดอยู่แล้วตีกลองไปตามจังหวะเพลงเหมือนโดนผีเข้าสิง ทุกส่วนของกลองที่ตีไปตามจังหวะล้วนมีอาวุธสังหารที่ไม่รู้ยัดเข้ามาได้ไงกางออกมาแจกจ่ายความตายถึงที่

  ไม่จะจะเป็นกลองเล็กติดตั้งป้อมปืนอัจฉริยะ ไฮแฮ็ทที่ติดตั้งป้อมกลขนาดเล็ก ปืนแกตลิ่งกางขึ้นมาติดตั้งกับกลองทอม ฉาบหรืออีกชื่อหนึ่ง ซิมบาลส์ที่ติดแล้วจะยิงกงจักรติดตามไล่ฆ่าอีกฝ่ายอย่างไรเความปราณี นี่ยังไม่นับกลองเบสที่มีป้อมปืนลูกซองกราดแบบไม่มียั้ง และที่สำคัญ.........

  ฟิ้วๆๆๆๆๆๆ!

  บรึ้มๆๆๆๆๆๆๆ!

  ดรัม.....ทันทีที่เหยียบตี่มันจะมีมิศซายต์ขนาดจิ๋วแต่พริกขี้หนู พุ่งพวยออกมาถล่มเหล่าชายสวมหน้ากากหมาป่า บางคนถูกแรงระเบิดอัดกระเด็นตัวลอยก่อนตกมาตามกฎแรงโน้มถ่วง หรือโดนปืนยิงซ้ำกลางอากาศ หนักสุดก็โดนมิสซายต์ยิงเต็มๆจนกลายเป็นเศษเนื้อไหม้ส่งกลิ่นโชยเหม็นไหม้

  ตอนนี้ภายในโบสถ์แทบไม่ต่างอะไรกับนรกเดินดินดีๆ ทั่วภายในถูกปูพรมไปด้วยห่าฝนลูกตะกั่วและระเบิดไปทั่ว ต่อให้คนรอดต่อมาไม่กี่วิไม่ต้องหารเฉลี่ยเวลาให้ยุ่งยากก็ตายอยู่ดี แม้คิดจะยิงสวนก็ยิงไม่ถูกเพราะกลุ่มควันมันบัง ต่างจากพวกแพนดี้ที่มีเซ็นเซอร์ตรวจจับความร้อนไว้ใต้หน้ากากเลยชิวๆเหมือนยิงเก้งยิงกวางหรือหมาป่าตัวน้อยๆ สามารถแยกแยะได้ว่าควรยิงใครดี

  เคทรีบอาศัยจังหวะนี้รีบหลบเข้าหาที่ปลอดภัย ก้มหัวต่ำสุดเท่าที่จะก้มได้ด้วยความหวาดกลัวจนสติกระเจิง ส่วนอลิซเธอก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงปืนเสียงระเบิดที่ดังตูมตามยังกับสงครามชนิดสนั่นแก้วสนั่นหู เมื่อตื่นขึ้นก็รีบหาที่หลบกันอย่างชุลมุน ไม่ให้ตัวเองเป็นเหยื่อฝนลูกตะกั่วเหมือนพวกชายสวมหน้ากากหมาป่า

  "ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่า นี่เป็นแค่ฝัน"เคทที่สติหลุดไปแล้วพึมพาเหมือนอยู่ในภวังค์ เอาปิดหูขอไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น

  "น นี่มันวันบ้าอะไรกันล่ะเนี้ย!?"อลิซสบถขณะพยายามก้มหัวหลบลูกกระสุนที่บินเข้ามาดั่งพายุ เพราะเธอไม่เคยได้เจอสงครามจริงๆมาก่อน เลยควบคุมสติไม่อยู่เช่นเดียวกับเคทเพียงแต่ยังน้อยกว่า

  "Come on! Babe!!"โคอี้กู่ร้องพร้อมยัดซองกระสุนใหม่ใส่กีต้าร์ แล้วสาดกระสุนต่อ

  อย่าคิดว่าลูกเล่นกีต้าร์จากนรกจะมีแค่นี้ โคอี้กดปุ่มหมายเลข2ข้างตัวกีต้าร์ แปรเปลี่ยนเป็นเครื่องยิงระเบิด แจกกระสุนระเบิดเต็มที่ ทุกครั้งที่ยิงลงพื้นจะมีเสียงระเบิดพร้อมเศษอวัยวะชิ้นส่วนมนุษย์ลอยกระเด็นขึ้นมาเหนือกลุ่มควันการระเบิด

  เพล้ง!

  เหมือนอีกฝ่ายเองก็ไม่ประมาท ชายสวมหน้ากากนับสิบโรยตัวเข้ามาทางหน้าต่างโบสถ์ พร้อมถอดสลัก ขว้างระเบิดใส่ทั้งคู่ ทว่าทั้งคู่รู้ทันและรีบยิงระเบิดทิ้งก่อนจะมาถึงตัว บางลูกยังขว้างออกไปไม่สุดก็โดนยิงระเบิดอัดหน้าเจ้าของตายไปในทันใดก็มี ส่วนคนรอดก็หลบหาที่กำบังอันน้อยนิดอย่างวุ่นวาย จนหลายคนต้องมาจบชีวิตระหว่างการพยายามหาที่กำบัง

  พวกที่เหลือบางส่วนใส่เกราะกันกระสุนมาเต็มอัตราตัดศึก ตัดสินใจพุ่งเข้าชาร์จใส่ทั้งคู่โดยไม่กลัวห่ากระสุน แม้จะโดนระเบิดตายไปบ้างแต่ยังมีบางส่วนรุกคืบเข้าไปได้สำเร็จ

  "ตายซะ!!"ชายสวมหน้ากากหมาป่าที่สวมเกราะกันกระสุนกู่ร้อง วิ่งเข้าแพนดี้ที่กำลังตีกลองชุดและชักปืนออกมายิง

  ปัง!

  แพนดี้ก้มหัวหลบจนกระสุนเฉียวหน้ากากเป็นรอยถลอก ก่อนตีฉาบยิงกงจักรสวน ตัดร่างของอีกฝ่ายเป็น2ท่อนทันที และกลับมาตีกลองบรรเลงความตายต่อ

  อีกด้านหนึ่งโคอี้ก็โดนชายสวมหน้ากากหมาป่าที่สวมเกราะกันกระสุนเข้าจู่โจมด้วยมีดทหาร เขาใช้มือข้างหนึ่งบรรเลงกีต้าร์ อีกข้างคว้าแขนที่ถือมีดกระชากเข้าหาตัว พร้อมเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย จัดการบิดท่อนแขนแล้วแทงเข่าหักกระดูกซะ

  กร๊อบ!

  เปรี้ยง!

  แม้ใส่เกราะกันกระสุนก็ไม่ได้ช่วยออกเลย แขนข้างนั้นถูกหักจนบิดงอผิดรูปผิดร่าง โคอี้ผลักชายคนนั้นออกห่าง แล้วกดปุ่มหมายเลข3กลายเป็นโหมดลูกซอง จัดการพุ่งเข้าใส่ศัตรู นำกีต้าร์จ่อท้องซัดลูกปรายทะลุทั้งเกราะทั้งท้องเป็นรูโบ๋เห็นอวัยวะภายในชัดเจน จากนั้นก็ผลักร่างไร้วิญญาณทิ้งและเปลี่ยนมาเป็นปุ่มหมายเลข1 สาดลูกตะกั่วต่อ

  ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!

  บรึ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!

  "อ๊าก!!"

  "ไว้เจอกันกันในนรกไอ้พวกสถาบันตบเด็กเกรียน!!"

  " 'ท่านผู้นั้น'จะต้องฆ่าแกแน่!!"

  ต่อให้จะสาปแช่งทั้งคู่มาเพียงใดก็ตาม เสียงปืนและเสียงระเบิดอันบ้าคลั่งที่ดังเหมือนจะไม่มีวันหยุดในการบุกนอร์มังดี จำเป็นต้องให้ยินเหรอ......เพราะคนตายมันพูดไม่ได้ แล้วไม่คิดจะให้โอกาสพูดด้วย

  บัดนี้ไม่มีผู้ใดหยุดการฆ่าล้างสังหารอีกต่อไป ผู้ยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ถูกฆ่าอยู่ดี มันจะหยุดจนกว่าผู้ริเริ่มมันจะหยุดเท่านั้น.......

  .

  .

  .

  .

  .

  .

  .

  .

  ผ่านไปสิบกว่านาที เมื่อไม่เห็นพวกชายสวมหน้ากากหมาป่าอีกต่อไปและไม่น่าจะมีพวกกำลังเสริมแห่กันมาแล้ว ทั้งแพนดี้ทั้งโคอี้ค่อยๆเลิกบรรเลงเพลงลง ส่วนเคทกับอลิซที่เห็นว่าเสียงปืนเสียงระเบิดเงียบไปแล้ว ก็ยื่นหัวขึ้นมามองรอบๆอย่างช้าๆ

  "Oh......my.........god........."เคทอุทานออกมาหลังควันเริ่มจางลง

  เมื่อหน้าต่างโบสถ์แตก สายลมจากภายนอกก็พัดหอบกลุ่มควันออกไป เผยให้สภาพภายในโบสถ์ที่เละเทะ กระสุนเต็มพื้น เต็มไปร่างคนตายที่สภาพไม่สมประกอบ และเศษชิ้นส่วนมนุษย์ไม่ของให้เป็นของใครกระจัดกระจายไปทั่วพื้นโบสถ์ พร้อมส่งกลิ่นเหม็นไหม้โชยไปทั่ว เฟอนิเจอร์ในโบสถ์พังพินาศจนไม่ต้องคิดจะซ่อม ยกเว้น ตรงที่เคทและอลิซหลบอยู่ที่เสียหายเล็กน้อย และตัวทั้ง2ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก

  "เฮ้ๆ สาวๆหันมาทางนี้หน่อย"แพนดี้เรียก

  ""?""

  ด้วยความที่ยังงงๆกับสถานการณ์ที่ยังหาคำตอบได้ ทั้ง2หันมาหาแพนดี้ที่เรียกพวกเธออย่างว่าง่าย

  เปรี้ยง!

  ทันใดนั้นเองก็มีไม้กลองขว้างใส่บริเวณหน้าของทั้งคู่จนหน้าสะบัดไปตามแรงขว้าง พร้อมกับสติที่ดับวูบไปของทั้งคู่ในเวลาพร้อมๆกัน แน่นอนว่าคนขว้างไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจากแพนดี้เจ้าเก่าของเรานี่เอง

  "เฮ้อ......ปิดจ๊อบไปอีก2จ๊อบสักทีเว้ย........"

  แพนดี้ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยทิ้งทวน เป็นอันเสร็จภารกิจในวันนี้ไปอีกวันหนึ่ง......

_____________

ถ้าถามว่า พวกหน้ากากหมาป่ามาทำเพื่ออะไรล่ะก็ ผมจะตอบให้ครับว่า ผมเก็บกดมานานแล้ว 5555555555+

ปล.เรื่องไม่เกี่ยวอะไรกับSin Huntingเลยสักนิด--------