DEUS : GOD RISES(รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #11 : Episode Ex.2 บันทึกของไค (100%)

  *นี่จะอยู่ในเนื้อเรื่องหลักนะจ้ะ



 

  สวัสดี ข้า คามารุ บังไคเอง ชายผู้รับใช้องค์กรอีเดนจนหาชีวิตไม่ และตอนนี้ข้าก็ได้รับภารกิจพิเศษจากท่านโฮปด้วยล่ะ

   คืออย่างงี้ เมื่อ4วันก่อนท่านโฮปได้สั่งข้าให้มาจับตาดูพฤติกรรมของคุณหญิงเป็ดและความเคลื่อนไหวของพวกราชวงศ์เอ็มเพอร์เรอ

  เพื่อความแนบเนียนโดยความแนะนำจากแมรี่ เธอแนะนำว่าแอบแฝงโดยการปลอมตัวเป็นพ่อค้าเปิดร้านขายของกินเอา แน่นอนว่าข้ามีความคิดดีๆอยู่

  ข้ามีสูตรขนมหวานอยู่สูตรหนึ่งพอดี ดีเลยที่จะมาลองกันในคราวนี้

  ตอนนี้ข้าค่อยๆนั่งอยู่หน้าร้านที่เต็มไปด้วยของหวานราคาย่อมเยา ราคาแค่5เหรียญเงิน ฝีมือระดับข้าเนี้ยถือว่า ถูกมากเลยนะ

  จะว่าไปเวลาไปทำภารกิจสังหารทีไร ข้าไม่เคยสนใจเรื่องเงินเลยสักนิด เงินที่ได้มาในภารกิจก็ใช่ในการลอบสังหารล้วนๆ พอเสร็จก็เอาไปคืน เลยรู้สึกเงินมันมีคุณค่ากันตรงไหนนะ

  หน่วยเงินที่ประกอบด้วย3หน่วย เหรียญทองแดง เหรียญเงิน และเหรียญทอง ค่าจะน้อยไปมาก

  10เหรียญทองแดง เท่ากับ 1เหรียญเงิน

  100เหรียญเงิน เท่ากับ 1เหรียญทอง

  ข้าอยากจะรู้จริงๆว่ามันตั้งค่าเงินมาเพื่ออะไร? แล้วพวกคนรวยจะอวดเก่ง ทำตัวเหนือชาวบ้านทำไมเมื่อมีเงินเยอะ?

  เอาเถอะ ยังไงซะโลกเรามันอาจไร้เหตุผลบนเหตุผลก็ได้ใครจะไปรู้

  อ๊ะ ลูกค้ารายแรกมาแล้ว เหมือนจะมาเป็นคู่หูกันเลยนะ

  คนหนึ่งเป็นผู้ชายผมสีน้ำเงินสดใส หน้าตาเป็นมิตรสุดๆต่างกับข้าโดยสิ้นเชิง หวังว่าเจ้านี่ใจจะหล่อตามหน้านะ กับอีกคนที่เป็นผู้ชายผมแดงเพลิงใส่แว่นตา โอ้ะ พวกที่ใส่แว่นเนี้ยนานๆทีข้าถึงจะเห็นสักครั้ง เพราะแว่นตาเป็นของพวกชนชั้นสูงที่มีปัญหาทางด้านสายตา และราคาแพงมากๆ เพราะว่ามีการลงอาคมแบบพิเศษไว้ช่วยให้มองเห็นได้ชัดเจน

  แต่เจ้าพวกนี้ต้องขอบอกตามตรงเลยล่ะว่า หล่อซะยิ่งกว่าเจ้าชายในบางอาณาจักรซะอีก บางรายก็อ้วนซะยิ่งกว่าหมูตอน3ตัวมารวมกันแล้วบอกว่าตัวเองหล่อ สำหรับพวกนี้หล่อขอจริงแม้มีจะดูยังไงก็ไม่เข้ากันก็เถอะ

  คนหนึ่งส่งบรรยากาศเป็นมิตรมาตลอดเวลา กับอีกคนทำหน้าง่วงๆไม่สนใจโลก แล้วเดินมาด้วยกัน สรุปเดินมาด้วยกันได้ยังไงเนี้ย? ดูๆยังไงก็ไม่เข้ากันสุดเหมือนน้ำกับน้ำมัน

  ช่างมันแล้วกัน ข้าขายไปแล้ว หึๆ จงลิ้มรสให้ดีล่ะ! รสชาติขนมหวานของข้าจะทำให้พวกเจ้าบรรลุสัจจธรรมแห่งขนมหวานเอง!

  "โอ้ว อร่อย!"ชายผมสีน้ำเงินร้องอุทานออกมา

  หึ ไม่ทันขาดคำเลยเห็นมั้ย

  "หัวหน้า เหมือนว่าเราจะเจอของดีราคาถูกซะแล้วล่ะ"ชายผมแดงพูดกับชายผมน้ำเงินในเชิงเห็นด้วย

  หัวหน้าเหรอ? บ้างทีพวกผมน้ำเงินกับแดงอาจเข้ากันได้บางกรณีงั้นสินะ แม้จะดูไม่ค่อยเข้ากันทางด้านบรรยากาศก็เถอะ

  ในที่สุดลูกค้าทั้ง2รายก็ได้เดินจากไป ไม่อยากจะพูดนี่แหละฝีมือของข้า อร่อยไปถึงทรวงในไปเลยล่ะ

  "ฮ้าวววววว......."

  อ้าว นี่ข้าง่วงกันหรือ?

  พอมาคิดดูดีๆนะ เมื่อ2วันที่แล้วข้าต้องทำภารกิจของท่านโฮปติดกับ2วันเลยนี่หว่า เดี๋ยวสิ ช่วงนี้ข้ายังไม่ได้หลับเต็มที่เลย หลับไปสักพักก็ต้องมาทำภารกิจลอบสังหารบ้าง แทรกซึมบ้าง แทบไม่ค่อยได้พักสักนิด

  ข้าหันซ้ายหันขวา แถบนี้มีคนเดินน้อยจริงๆ กระเป๋ามิติข้าก็ทำพันธสัญญาเลือดแล้ว ไม่มีผู้ใดขโมยไปใช้ได้ ต่อให้ขโมยได้คงจะได้โดนข้าจัดการไปก่อนจะได้ทำอะไร

  ...ชักง่วงแล้ว

  ข้าขอโทษนะท่านโฮป ข้ารู้สึกว่าเปลือกเริ่มหนักอึ้งขึ้นทุกทีแล้ว

  ขอหลับสักตื่นหนึ่งหน่อยนะท่านโฮป หวังว่าท่านจะไม่โกรธข้า

  เมื่อข้าขอโทษท่านโฮปไว้ในใจแล้ว เปลือกตาอันหนักอึ้งก็ปิดลง และพาข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด

  .

  .

  .

  .

  .

  .

  .

  .

 

  .

  .

  .

  "ตื่น......"

  โอ้ยๆ ใครนะ ข้างีบอยู่....

  "ตื่นสิ"

  รำคาญ...........

  "ตื่นๆๆๆ"

  เฮ้อ ทำใจร่มๆแล้วหลับต่อดีกว่า.........

  "ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

  ฝันไปเถอะ

  ".........."

  หึ ไปได้เสียที

  "ไอ้เบื้อก!!!!!!!!! กูบอกให้มึงตื่นไง!!!!!"

  จู่ๆมีใครมาตะคอกใส่หูข้า ข้าสะดุ้งตื่นมาราวกับโดนไฟฟ้าช็อต หูรู้สึกได้เลยว่ายินเสียงวิ้วแหลมสูงยาวเหมือนคนหูอื้อ ทำเอาตาเปิดค้างเห็นวิสัยทัศน์โดยรอบที่ย้อมไปด้วยสีดำ

  ข้าโกรธมาก โกรธสุดๆในรอบ3เดือนที่ผ่านมา ไม่สนห่าเหวอะไรทั้งนั้นข้าชักดาบขึ้นมา ฟันไปยังทิศทางของคนที่ตะคอกใส่หูข้าโดยไม่หันไปมอง

  เคร้ง!

  มีเสียงเหล็กกระทบเหล็กดังกังวานขึ้น

  เมื่อข้าหันไปมองก็แทบเบิกตากว้าง มีบางสิ่งรับดาบข้าไว้

  มันคือกระทะ ใช่ กระทะ เจ้าไม่ผิดหรอก กระทะมันรับดาบอันน่าภาคภูมิใจของข้าอยู่!!

  "เฮ้อ คุณนี่บรมห่วยแตกในฐานะเชฟจริงๆนะคุณไค"

  เสียงของชายวัยกลางคนที่ผ่านโลกมานักต่อนักพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง

  "เจ้าเป็นใคร?"ข้าถามด้วยความหวาดระแวงในชายคนนี้

  "หึ......ผมว่าคุณควรไปส่องหน้าของคุณ ก่อนมาตั้งคำถามกับผมจะดีกว่านะคุณไค"

  "เจ้าเป็นใคร!?"

  ข้าชักอยากรู้จริงๆ

  "ก็ได้ๆ ผมคือ......."

  ชายคนนั้นค่อยๆลดกระทะลง พร้อมกับข้าที่ลดดาบลงเช่นกัน

  ".....เชฟกอร์ดอน แรมซี่"

  หา!? นั่นใคร?

  ต่อหน้าข้ามีชายวัยกลางผมบลอนด์ หน้าตาคมเข้มเหมือนผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน พร้อมมาในชุดพ่อครัว ทำหน้าดุเหมือนน้องหมา3หัวที่เคยเจอจ้องเขม่นมาทางข้า

  มาทำเพื่อ?

  "เฮ้ย!?"เขาเผลอสบถ

  จู่ๆอยู่ดีไม่ว่าดีพ่อครัวคนนั้นหยิบขนมของเขา เข้าปากแล้วเคี้ยวหน้าตาเฉย!

  "อะไรของเจ้า!?"

  เขาตอบหน้าตายใส่ข้า"อร่อยดีนี่"

  "นี่มันของขายของข้านะ!"

  "ใครจะไปสน"

  ชักจะมากนะเฮ้ย!

  "ไม่เบานี่นา หวานกำลังดี รสชาติกลมกล่อม"

  สรุปเจ้านี้เป็นพวกชอบวิจารณ์อาหารหรือไง?

  แต่ทันใดนั้นเอง ข้าไม่รู้คิดไม่เองหรือไม่ บรรยากาศรอบตัวเขาเริ่มมืดมนลงระดับดิ่งลงเหวมิทราบสาเหตุ

  "แต่........คุณค่าโภชนาทางอาหารห่วยแตกสิ้นดี!!"

  เขาตะคอกใส่ข้าแบบไม่ไว้หน้า พร้อมปัดแผงขนมหวานของข้ากระจัดกระจายต่อหน้าต่อตาข้า

  ไม่ไหวแล้วเว้ย!!!!

  "เจ้าเป็นใครกันแน่มิทราบ!!? อย่าคิดว่ามาดูถูกขนมของข้าแล้วจะจบกันได้หรือไง!!!!"

  "นี่เป็นคำพูดของคนที่ไม่ยอมรับความจริงว่า อาหารตัวเองมีคุณค่าทางโภชนาห่วยแตกงั้นเหรอ! ขอโทษนะ แต่นี่เป็นความจริง! ผมจะบอกอะไรให้อย่างนี้ ไอ้ขนมเฮงซวยนี้ถ้าเอาไปให้หมู เชื่อเถอะ พอกินสักพักหมูมันคงขี้แตกกันยกเล้ากันพอดี!!"

  "งั้นเหรอ? ไหนล่ะหลักฐาน? แน่จริงก็แสดงให้ข้าดูหน่อยสิ!! อย่าเจ้าก็แค่พวกปากสุนัขเท่านั้นแหละ!!"

  หึ แน่จริงก็แสดงให้ดูสิ จะได้สักกี่น้ำกัน?

  ปู้ด!

  อ้ะ เสียงตดนี่นา เดี๋ยวนะ ข้าไม่ได้ตดนะสาบานได้ แล้วใครตด?

  "นี่ไงหลักฐาน!!"เขาพูด

  "ตดเนี่ยนะ!?"

  "ใช่งั้น ช่วยกรุณาคิดหน่อยคุณไค ผมกินขนมของคุณไปเมื่อ1นาทีที่แล้ว นี่หรือคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นเชฟได้ ขอบอกไปก่อนเลยนะว่า ไอ้คนที่เป็นเชฟได้ต้องไม่ทำอาหารมาให้คนท้องเสียเหมือนคุณ!! จิตวิญญาณที่แท้จริงของเซฟ เค้าไม่มีวันให้คนกินท้องเสีย จำใส่กระโหลกไว้ให้ดี!"

  อึก เหมือนมีบางสิ่งทำให้ท้องข้าจุกเสียด 

  ปากข้าเริ่มจะชาค้าง สมองเริ่มไม่สามารถสรรหาคำมาเถียงเขาได้อีกต่อไป ไม่ใช่เป็นเพราะแรงกดดันเฉพาะที่มีพลังเกิน9000 ไม่สิ เขาพูดถูกแล้วล่ะ

  ความจริงคือ ข้าเลยทดลองกินมันมาแล้วล่ะ และท้องเสียไป2วัน แม้ข้าจะลองปรับปรุงสูตรมันดูแต่ผลก็เหมือนเดิม

  ข้าผิดเอง ตอนนั้นถ้าข้าไม่รีบร้อนเอาสูตรขนมนี้ไปใช้งานจริงๆในวันนี้ซะได้

  เมื่อรู้เช่นนี้ขาของข้าก็อ่อนลงจนยืนไม่ได้ ทำได้เพียงคุกเข่าอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกสิ้นหวังจากความโง่งมตัวเอง

  "หึ ยอมรับสักที"เขายิ้มอย่างมีชัย

  บัดนี้คำพูดใดๆข้าไม่อยากได้อีกต่อไปแล้วในวันนี้ ข้ายอมแพ้แล้ว.........

  บรึ้ม!!

  เสียงอะไรน่ะ!?

  เสียงระเบิดดังกัมปนาทฟ้าดินสะเทือนแก้วหูข้า ข้าสะดุ้งตัวขึ้นมายืนเหมือนกระต่ายตื่นตูม

  ชะอ้าว เมื่อกี้ข้าฝันไปหรือเนี้ย ช่างน่าอายเสียจริงๆ

  "เฮ้อ.........แค่ฝันไปเองอย่างนั้นสินะ......"ข้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ความฝันนั้นไม่ใช่ความจริง

  บรึ้ม!!

  ทันใดนั้นเสียงการระเบิดแบบนี้ดังสะเทือนขึ้นมาอีกครั้ง เปลวเพลิงจากการระเบิดพวยพุ่งขึ้นมาบริเวณใกล้ๆกับข้า ด้วยที่ข้าไม่รู้ช่วงที่หลับเกิดอะไรขึ้นบ้าง อาคารรอบๆร้านข้าถึงเสียหายเหมือนโดนสัตว์ยักษ์อาละวาด จึงรีบรุดเข้าไปยังจุดที่เกิดการระเบิดขึ้น

  และนั้นเองทำให้ข้ารู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น.......

  ร่างของเทพพระเจ้ายักษ์สีเงินตัดแดงกำลังยืนประจัญหน้ากับศัตรู ซึ่งเป็นเทพพระเจ้าด้วยกันพร้อมกับสัตว์อเวจีอีก2ตัว ที่ตอนนี้ต่อสู้กันอยู่ดุเดือดอยู่ไงล่ะ!!

  

To be continued 

---------------------------------------------------------------------------------------

  

  อยากไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆงานกันพลาเอ็กซ์โปร2017ที่สยามพารากอนจุงเบย///ลงแดง

  อีกเรื่อง ถ้ามีใครสงสัยว่าตอนๆนี้มันเกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักยังไงล่ะก็ ขอให้ย้อนไปในตอนที่2ครับ เพราะไอซ์กับสเปอร์นอฟของเราโผล่มาในตอนนี้ด้วย แต่ลีลาฝีปากของเชฟแรมซี่ มันใช่ลีลาแบบนี้หรือเปล่านะ//////ไม่แน่ใจ

  สุดท้ายนะครับตอนนี้นิยายกึ่งโรลเพลย์สุดกวนบาทาของผม มาแล้วนะครับ จะกวน จะอินดี้แค่ไหนเราต้องมาดูกัน

  Crazy must Crazy เกมบ้าต้องบ้า

  

THE ULTRA ยอดมนุษย์พันธ์ุจัดเต็ม นิยายของผมเองครับ