Crazy must Crazy เกมบ้าต้องบ้า

ลำดับตอนที่ #10 : Ch.6 เกมเปิบพิสดาร(Part2)

   อีวานมองไปยังแผงปุ่มกดตรงหน้าเขา เขารู้แน่ๆว่านี่เป็นเกมจิตยาผสมดวงชัดๆ ต้องเลือกให้ดีแบบละเอียดถี่ถ้วน ไม่ว่าจะประเมินยังไงตอนนี้เขาต้องประเมินแง่ลบไว้ก่อน แต่แง่ดีที่เขาคิดไว้คือ มันคงจะไม่พิลึกอะไรมาก......เหรอมั้งนะ

  สายตาของเหลือบมองไปยังแพนดี้ในหย้าจอมอนิเตอร์ พลันนึกถึงเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เกิดกับเจ้าโลกของเขา พร้อมเอามือกุมเป้าตัวเองและรู้ว่ามันยังอยู่ดี เลยถอนหายใจแและยิ้มๆที่โล่งใจ

  ระหว่างนั้นเคทก็เปิดฉากพูดถามความคิดเห็นผู้เล่นคนอื่นก่อน

  "พวกนายคิดว่าจะเลือกปุ่มไหนล่ะ"

  มิวส์ออกตัวตอบ"ฉันคิดว่าพวกเราไม่ควรเลือกพวกหมายเลขต้นๆกับปลายๆ รู้สึกไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่นัก มันคงจะเป็นอะไรที่โง่มากๆ ถ้าเราเลือกจะหมายต้นๆกับปลายๆ"

  ทุกคนพยักหน้าทว่ามี2คนที่ยังไม่พยักหน้าเห็นตาม คือโรนาร์ดและจรัส

  อีวานพูดบ้าง"สิ่งที่คุณมิวส์พูดมาฉันเห็นด้วย ถ้าผมเป็นเจ้าหน้ากากแพนด้านั้นคงจะโง่มากเลย ถ้าคิดจะเอากับดักไว้ช่วงหมายเลขกลางๆ สู้เอาไว้ที่หมายเลขที่มันดูชิดๆต้นกับปลายหมายเลข มันก็เหมือนกับเวลาที่เราขึ้นบันไดสูงๆแล้วหวาดเสียวขึ้นมา เราจะหาราวจับไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง "

  "ชิดซ้ายหรือชิดขวาเวลาขึ้นบันได ฉันเองก็ทำแบบนี้มาตลอดนี่ล่ะ"เคทพูดสนับสนุน

  เหลืออีก2นาที......

  มิวส์หันไปทางโรนาร์ดเพื่อสอบถามความคิดเห็น "แล้วนายล่ะพ่อนักพนัน นายมีความคิดเห็นยังไง?"

  เขายิ้มรับ"ถ้าให้เดานะ พวกคุณคงจะเลือกพวกหมายเลข2 3 4สินะ เห็นทีผมที่อยู่คนที่4คงต้องวัดดวงกับหมายเลย1แล้วล่ะมั้งครับ"

  "ทำไมล่ะ?"มิวส์ยักคิ้วไม่เข้าใจ

  "อย่างแรกพวกหมายเลขที่พวกคุณจะเลือกคงจะเป็นหมายเลข2 3 4 พวกคุณนั้นมาก่อนผมเลยได้กดปุ่มก่อน ยกเว้น คุณมิวส์ อย่างที่2นักพนันอย่างผมไม่ได้มีมุมมองเหมือนพวกคุณ นักพนันมักจะเล่นกับความไม่แน่น่อนอยู่แล้ว ไม่มีทางที่จะเล่นแบบเพลย์เซฟ100%ได้ตลอดทั้งเกม ต้องมีบางครั้งเหมือนกันที่เราต้องจับราวบันไดที่เรียกว่า ดวง"

  "สรุปคือ นายต้องการจะวัดดวงให้รู้แล้วรู้รอดด้วยหมายเลข1อย่างงั้นสินะ?"

  "ขอโทษนะครับ บังเอิญเรื่องพนันเสี่ยงดวงที่เหนือกว่าพวกคุณนะ เลยตัดสินใจไปแบบนี้"โรนาร์ดยิ้มมุมปาก

  'จงใจกวนประสาทชัดๆ'ทุกคนต่างคิดกันแบบนี้ ดูท่าคงมั่นใจว่าตัวเองจะรอดตัวไปแน่ๆถึงกล้าพูดเช่นนี้

  ขืนคุยไปมีหวังได้ทะเลาะเป็นสงครามน้ำลายไม่จบไม่สิ้นชัวร์ เคทจึงลองหันไปดูทางจรัสบ้าง คาดว่าเขาอาจวิตกกังวลที่ตัวเองต้องเลือกหมายเลข5 แต่ไม่สักนิด คนที่สมควรกังวลกลับไม่คิดจะกังวล สายตาจ้องไปยังแผงปุ่มกดที่พวกเขาจะต้องไปกดอย่างใจจดจ่อ

  "เลข5......... หึๆๆๆๆๆ"จรัสยิ้มจนเห็นฟัน

  เออ..........ดูจากสภาพตอนนี้ เคทขอไม่ยุ่งจะดีกว่า คิดอย่างนั้นได้เธอรีบหันไปทางอื่นจะดีที่สุด เหมือนว่ามีคนเพื้ยนปล่อยบรรยากาศมาคุอยู่เบอร์5เลือกหมายเลข5

  'ได้เป็นคนที่5เลยเลือกเลข5อย่างนั้นสินะ สงพงษ์กันสุดๆ'เธอแอบคิด

  เหลืออีก1นาที...........

  ตอนนี้ผู้ร่วมเล่นเกมทุกคนต่างพูดคุยกันน้อยลงมากขึ้น เพราะต่างคนต่างมีคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าจะเลือกหมายเลขไหนดี สิ่งที่ต้องการในตอนนี้คือ ดวงและความมั่นใจในตัวเองเท่านั้น

  แม้ทั้ง5จะพยายามทำตัวให้สบายที่สุดและเชื่อในคำตอบตัวเอง แต่ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า ลึกๆแล้วตัวเองยังไม่แน่ใจกับคำตอบที่ตัวเองเลือก ทว่ามีเพียงจรัสเท่านั้นที่เหมือนยิ้มอย่างมั่นใจชัดเจนแม้จะมีเหงื่อซึมอยู่บ้าง

  เก้าอี้ของทั้ง5ตอนนี้เริ่มมาเรียงหน้ากระดานออกจาก2คนที่เหลือไป ส่วนเก้าของเซย์และลอว์ค่อยเลื่อนมาชิดกันคล้ายให้มาเป็นผู้ชมร่วมด้วยกัน

  "นี่ยัยหนูนักฆ่า เธอคิดว่าหมายเลขไหนเป็นกับดัก?"ลอว์ถามขณะมองผู้เล่นทั้ง5

  เซย์รู้สึกเคืองนิดๆที่อีกฝ่ายเล่นเรียกตัวเองแบบนี้ เพราะมันทำให้ชวนนึกถึงหน้าแพนดี้ที่เล่นงานเธอแบบหมดสภาพ แต่เธอไม่ใช่คนหงุดหงิดง่ายแล้วพาลใส่

  "ถ้าฉันเป็นเจ้าหน้ากากนั่น คงจะเลือกหมายเลข1กับ5ให้ป็นกับดักไว้แน่นอน ส่วนเหตุผลก็เหมือนกับนักวิทยาศาสตร์นั่นแหละ"

  "ทางนี้ก็เหมือนกัน........."ลอว์เงียบไปสักพักก่อนพูดต่อ"แต่ว่าพอมองเจ้าหน้ากากแพนด้านั้นกลับบางสิ่งในตัวฉันบอกว่า........."

  หมดเวลา.........

  ปรี๊ดดดดด!

  เสียงสัญญาณเตือนหมดเวลาคิดดังขึ้นไปทั่วห้องจนกลบเสียงพูดของลอว์ เก้าอี้ของอีวานได้เลื่อนไปยังแผงปุ่มกดหมายเลขก่อนใครเพื่อน

  อีวานไม่รีรอ ตัดสินใจกดปุ่มหมายเลข4ทันที หลังจากนั้นเก้าอี้ของเขาก็เลื่อนเข้าไปยังประตูหมายเลข4

  คราวนี้เป็นตาของเคท เธอเลือกกดปุ่มหมายเลข2และเข้าไปที่ประตูหมายเลข2ตาม ส่วนคนที่เหลืออีก3คน อย่างโรนาร์ด จรัสและมิวส์ต่างเลือกหมายเลขที่ตัวเองคิดไว้

  โรนาร์ดเลือกหมายเลข1 จรัสเลือกหมายเลข5 สุดท้ายมิวส์เลือกหมายเลข3 และต่างคนต่างแยกกันไปเข้าประตูแต่ละบานตามหมายเลขที่พวกเขาเลือกไว้

  ทั้ง5คนได้เข้าไปไปในประตูจนหมดเหลือเพียงแค่2สาวที่เป็นแค่ผู้ชมเท่านั้น ทว่าไม่รู้ทำไมทั้งคู่ถึงรู้สึกหนักอึ้งอย่างไม่ทราบสาเหตุแบบแปลกๆ

  เซย์ถามไปยังลอว์บ้าง"ทำไมกันนะ? ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลย"

  เธอพ่นคำระบายความในใจออกมา โดยยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำแต่ยิ่งมองแพนดี้เธอยิ่งหนักอึ้งมากขึ้น เหมือนมีบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่ทั่วไปหมด

  "ฉันก็เหมือนกัน แต่ที่ฉันรู้อย่างเดียวก็คือ......"แววตาลอว์เหลือบมองไปยังหน้าแพนดี้บนจอมอนิเตอร์ ซึ่งเขากำลังยกหน้ากากขึ้นเผยเพียงรอยยิ้มสบายๆชั่วครู่ ก่อนเอาหน้ากากลงตามปกติ

  เธอค่อยๆเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงที่กังวลจากใจจริง

  "..........จิตวิทยานั้นไม่แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมต่างแปรเปลี่ยนไปได้ด้วยจิตใจมนุษย์ที่ล้ำลึกยากจะหยั่งถึง"

________________________

  ตอนหน้าเตรียมตัวเฉลยนะครับ เดี๋ยวก่อนที่จะลงตอนหน้าผมจะส่งQuick Messageให้กับผปค.ที่ร่วมเล่นเกมนี้ไปให้ก่อนนะครับ แล้วเราจะมาดูกันว่าใครจะเจอแจ็คพ็อตกันแน่\\\\\\\\\\\\\\ยิ้มมุมปาก