Crazy must Crazy เกมบ้าต้องบ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ สถาบันตบเด็กเกรียน

  ณ บ้านพักริมชายหาด จ.ภูเก็ต

  ติ๊ดๆ!

  ภายในห้องนอนอันรกรุงรังเต็มไปด้วยทั้งถุงขนมที่กินทิ้งแล้ว ขยะต่างๆทิ้งเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น แผงพลาโม กล่องพลาโม รวมถึงพลาโมนามว่า กันพลา ซึ่งยังไม่เสร็จสมบูรณ์วางระเกะระกะไม่เป็นที่เป็นทาง แสดงถึงนิสัยของเจ้าของบ้านที่กำลังนอนหลับอุตุคาเตียงได้ดี

  เสียงนาฬิกาปลุกสุดน่ารำคาญส่งเสียงดังมาหลายครั้งจนน่ารำคาญ มันปลุกเจ้าของบ้านให้หลุดจากฝัน ก่อนลุกขึ้นมาปิดมันโดยพลันด้วยความรำคาญ

  เขาเดินเข้าไปอาบน้ำให้ห้องน้ำ และเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เปิดเครื่องคอมตัวเก่ง เช็คอีเมล์ที่ส่งมาหาเขา เหมือนจะมีคนที่มีนามแฝงว่า อาจารย์ใหญ่ ส่งมาหาเขาโดยเฉพาะ 

  "อาจารย์ใหญ่ส่งมางั้นเหรอ? มีเรื่องอะไรกันนะ"

  คลิก!

  เขาดับเบิ้ลคลิกเม้าส์ตรงข้อความที่อาจารย์ใหญ่ส่งมา พลันปรากฏภาพเต็มหน้าจอขึ้นมา เป็นพื้นสีดำ มีข้อความว่าความลับสุดยอดพร้อมช่องป้อนรหัสผ่านเข้าดูอีเมล์ แน่นอนเขารู้รหัสผ่านดี นิ้วมือค่อยๆละเลงคีย์บอร์ดป้อนรหัส

  เมื่อป้อนรหัสเสร็จ หน้าจอก็แสดงไอคอนไฟล์เสียงที่ส่งมา โดยไฟล์นี้มีชื่อว่า "โปรเจคดับซ่าเด็กเกรียน" ก่อนกดเปิดไฟล์เสียงนั้นทันที

  [สวัสดีเหล่านักเรียนแห่งสถาบันตบเด็กเกรียน หมายเลข 12 แพนดี้]

  เสียงในไฟล์เรียกชื่อโค้ดเนมของเขา ซึ่งเป็นเสียงที่โดนดัดแปลงให้แยกแยะไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง

  [ณ วันนี้ ทั้งอาญากรทั้งการก่อการร้ายและลัทธิคลั่งการเมืองคลั่งชาติต่างๆนานา นับวันเริ่มมีความรุนแรงมากขึ้น รู้อะไรมั้ยนักเรียน แม้คนเหล่านั้นจะปากบอกว่า "ผมจะคุยกันแบบสันติครับ" แต่ความจริงแล้วไอ้พวกนี่มันต่ำทราม ทำหน้ายิ้มแล้วอีกมือเตรียมปืนไว้เป่าหัวอีกฝ่ายตอนพลาด เพราะมันชอบที่จะอยู่เหนือกว่าคนอื่นทุกทางที่มันจะทำได้ สักด้านใดด้านหนึ่งก็พร้อม ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเราเป็นมนุษย์ โดนปืนยิงขมับก็ตายได้กันหมดไม่ต่างกัน นี่ล่ะสันดานมนุษย์ที่ลบหายมันไปยาก จะมีสักกี่คนจะยอมไม่เหนือกว่าผู้อื่น แล้วรับบทเป็นผู้ให้โดยแท้]

  เจ้าของบ้านผู้มีโค้ดเนม แพนดี้ พยักหน้ายอมรับแนวคิดนี้ เพราะนี่แหละคือสิ่งที่มนุษย์ยังแก้ไม่หายไม่ว่าจะเป็นสมัยใด

  [ตอนนี้พวกสถาบันบาปเริ่มเคลื่อนไหวกันแล้ว คงถึงเวลาที่เราต้องเคลื่อนไหวสักที และตอนนี้นายคือผู้ถูกรับเลือกจากองค์กรของเรา ให้เป็นผู้นำโปรเจคดับซ่าเด็กเกรียน]

  แพนดี้ผิวปากเหมือนเจอเรื่องน่าสนุก"หึ ได้เวลาสนุกแล้วสิ"

  [เราไม่ได้เหมือนพวกมันทางด้านการเลือกคน ทางเราได้มีรายชื่อคนทั้งหมด13คนที่ในอนาคตอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้กับโลกในอนาคต และอาจมีเพิ่มขึ้นในอนาคต ขอให้จำไว้ให้ดี นี่ไม่ใช่การลงทัณฑ์บาปของพวกเขา แต่มันเป็นการตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ให้ลามไปยังอนาคต อย่างที่นายรู้มันคือแนวทางที่เราใช้มาตลอดนับพันปี เพราะฉะนั้นรายชื่อทั้ง13คนนั้น เราจะเรียกพวกมันว่า เด็กเกรียน จำไว้]

  [ส่วนโปรเจคขอให้เริ่มดำเนินการนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอให้นายไปพบกับเอเจ้นต์ซีที่สนามบินภูเก็ต ณ เวลา9.00 น. เขาจะช่วยนำรายชื่อคนเหล่านั้นมาให้คุณ และจัดเตรียมสถานที่ในการดำเนินการโปรเจคดับซ่าเด็กเกรียน รหัสยืนยันตัวตนคือ "ผมจะไปสอนเด็กที่สถาบัน" ถ้าใช่เอเจ้นต์ซีทางนั้นตอบเองว่า"สถาบันขอต้อนรับคุณ"]

  [เราหวังว่านายจะทำได้ดีในสมกับนักเรียนอันดับ1แห่งสถาบันตบเด็กเกรียน ไฟล์นี้จะถูกลบหลังเล่นจบภายใน10วิ ขอให้โชคดีหมายเลข12 แพนดี้]

  หลังจากนั้นอย่างที่ไฟล์บอกว่า10วิจริงๆ ไฟล์ตัวนี้ก็ถูกลบไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่าไม่มีอยู่ในเครื่องมาก่อน เมื่อไม่มีธุระอะไรกับคอมตัวนี้แล้วเขาก็ปิดเครื่องทันที

  "มาจนได้สักทีนะโปรเจคนี้ ไม่นึกไม่ถึงจริงๆจะปลุกชีพมันขึ้นมาอีกครั้ง"เขาพูดกับตัวเองเบาๆขณะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่สำหรับงานคราวนี้

  คราวนี้เขาจะไม่ใส่ชุดที่มันดูบ้านๆไป และเลือกใช่ชุดที่ดูเป็นทางการแทน แน่นอนว่าจะเป็นเสื้อสูท ทว่า........

  "เฮ้ย.........ไอ้หนูเวร......."

  พอใส่เสื้อสูทเสร็จและจะหยิบกางเกงขายาวออกมา เหมือนจะกลายเป็นเรื่องตลกร้ายซะงั้น เพราะทันทีที่หยิบออกมากลับกลายเป็นว่า กางเกงตัวนั้นจะโดนสิ่งมีชีวิตเล็กที่เรียกว่าหนูกัดเป็นรูโบ๋เสียแล้ว

  ดูท่าก่อนออกจากบ้านเขาต้องทำอะไรบางอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป........

  เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนพูดว่า "ฮัลโหล นี่บริษัทกำจัดหนูใช่มั้ยครับ? ช่วยมากำจัดหนูที่บ้านผมที"