คิริยะแห่งเมืองคิมะ

สวีดัสน่าครับผมTIPKUNGJAPAN จะมานำเสนอเรื่องที่เขียนเอง ซึ่งเรื่องนี้จะมาแนวแฟนตาซี วาย ยูริ โรแมนติก และผจญภัยน่ะครับ สำหรับการลงตอนก็จะเป็นช่วงที่วางน่ะครับ เรื่องนี้ถูกเขียนไว้แล้วในfictionlogน่ะครับไปตามอ่านได้ ส่วนจะมีภาคพิเศษทุกๆ3เดือนน่ะครับยังไงก็ฝากเป็นกําลังใจให้ด้วยน่ะครับ

ตัวอย่างน่ะครับคิๆ

"หนูกลัวอ่า~"

กึก

เสียงกิ่งไม้ที่ใกล้จะหักเต็มทนแล้ว เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มเกาะกับลำต้นไม้สูงเพื่อค้ำไว้ไม่ให้ตนล่วงลง ผมเดินไปใกล้ๆพร้อมเงยหน้ามองน้องสาวไม่ละสายตา

"ไม่เป็นไรน่ะ คินด์ ทุกอย่างจะต้องโอเค"

"อึก อือ....ฮือ!!!"

"โอเคๆ ถ้างั้น.....โดดเลย!"

"ไม่เอา...อึก อือ"

เด็กผู้หญิงเกาะลำต้นแน่นกว่าเดิม ผมมองหน้าล้นหลา

กึก!!

"อ๊ายยยย!!!"

กิ่งหนาเริ่มฉีกออกเล็กๆ ทำไงได้อ่ะ ยังไงก็ต้องโดด เอาล่ะ! ต้องรีบเเล้ว ผมผายมืออ้าออก และส่งยิ้มอ่อนๆให้ เด็กผู้หญิงหยุดร้อง แต่ก็มีสอื้นนิดๆ เธอเริ่มก้าวออกมาทีละก้าว ผมก็ตามไม่ห่างเพื่อช่วยน้องสาวที่ดื้อจนห้ามไม่อยู่ เลยอยู่สภาพแบบนี้แหละครับ

กึก!!!

"โดดเลยคินด์!!!!"

"อือ....อ๊าย!"

คินด์โดดลงมาจากไม้ที่ใกล้หัก ผมพุ่งเข้ารับอย่างเร็ว

ตึก!!

ไม้หนาล่วงลงมากองกับพื้นหญ้าสีเขียว โอ้ย! เจ็บจัง แต่!!!คินด์ล่ะ ผมก้มลงมองเด็กผู้หญิงที่กอดไม่ปล่อยพร้อมหลับตาปรี๋ ฮิๆ ไม่มีอะไรแล้วสักหน่อย

"ไม่มีอะไรแล้ว~"

"อึก แต่...พี่ซี...เจ็บ...มีเลือด"

"อ่ะ อ่า...ใช่ๆ แต่...อึก เจ็บมากเลยล่ะ เธอล่ะ ไหน? ลุกขึ้นสิ"

ผมผลักเด็กผู้หญิงออกจากตักแล้วจับแขนหลวมๆ ผมหมุนเด็กผู้หญิงตาใสรอบๆ อืม ไม่มีแผล สุดยอด! จากนั้นผมก็พยุงตัวผมขึ้น มา

"อึก...พี่เจ็บ"

"ใช่ๆ พี่เจ็บ แต่...เอ่อ ไม่ร้องน่า~ พี่ทำตัวเอง"

"แต่หนูเป็นต้นเห็ด..."

อุ๊ฟ! พูดไม่ชัดน่ะนี้ ผมขยี้หัวเด็กผู้หญิงตาใส เธอก็เริ่มร้องไห้อีกครั้งง ผมปลอบเธอแต่ไม่ได้ผล จากนั้นไม่นานเธอก็หลับสนิทเพราะเหนื่อยจาการแหกปากลั่นเมือง ผมอุ้มเธอมาส่งบ้านแล้วกล่าวลาคุณอา

"ขอบคุณน่ะซี"

"ครับผม ไว้มาเล่นด้วยกันอีกน่ะ"

"ฮิๆ จ้า~"

ผมบอกเด็กผู้หญิงที่หลับสนิท น่าจะยาวแหะ ผมกล่าวลาทุกคนก่อนจะเดินกลับมาบ้าน อืม~สนุกจังเลย หวังว่าจะได้เล่นด้วยกันอีกน่ะ

ใช่...พวกเราได้เล่นด้วยกัน...

"แค่ครั้งเดียว"

หลังจากวันนั้นเธอก็ถูกพาย้ายไปต่างประเทศ ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้...ว่าคืออะไร...แล้วทำไมต้องไป ผมเหงามากอยู่คนเดียวหลังจากวันนั้น เธอ...คือเพื่อน...และ พี่น้อง ที่ผมมี...แต่....ตอนนี้พวกเราเจอกันแล้ว ที่บ้านพร้อมคำพูดว่า

*พี่ซี หนูกลับมาแล้ว*

นี้คือคำพูดแรกที่เจอกันในรอบหลายปีมานี้ แต่คำพูดสุดท้ายคือ....

"ความเงียบ"

เงียบ ไม่มีความรู้สึก ไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่า... แต่ทีจำได้ผมพูดกับคินด์ว่า...

"ไว้มาเล่นด้วยกันอีกน่ะ"