คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : From that day on... Chapter SIX
6
ดวงดาวในคืนนั้นสวยงามที่สุดเท่าที่พลอยเคยเห็นมาในชีวิตเลย
บางที…มันอาจจะสวยเพราะคนที่นั่งดูด้วยกันข้าง ๆ ก็ได้มั้ง
ในคืนนั้นเรานอนตากน้ำค้างกันบนดาดฟ้าทั้งคืนเลย และยังต้องทนรอเวลาถึง 7 โมงเช้าที่พี่ยามจะขึ้นมาไขกุญแจประตูดาดฟ้า กว่าจะได้เข้าห้อง พลอยก็เป็นหวัดจนได้เลย
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันเปิดค่ายนักไต่ฝันที่พลอย เพชร และเพื่อน ๆ พี่ ๆ ในมหาวิทยาลัยช่วยกันเตรียมงานนานเกือบครึ่งปี พลอยรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลยเพราะไม่เคยทำค่ายมาก่อน แอบกังวลเหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นตัวถ่วงในคณะทำงาน แต่ในเมื่อมีเพชรอยู่ด้วย พลอยก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ
ค่ายนักไต่ฝันนี้จัดขึ้นที่โรงเรียนเก่าของเพชรนั่นเอง และมีวัตถุประสงค์เพื่อเตรียมความพร้อมให้กับน้อง ๆ ชั้นมัธยมปลายที่กำลังจะเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา โดยกิจกรรมในค่ายทั้ง 10 วันนั้นก็ได้แก่ การติวหนังสือเพื่อการสอบแอดมิชชั่น กิจกรรมสันทนาการ กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์ และการแนะแนวโดยพี่ ๆ จากมหาวิทยาลัย เพื่อให้น้อง ๆ มีความตื่นตัวในการเตรียมตัวเพื่อศึกษาต่อและเข้าใจสังคมภายในรั้วมหาวิทยาลัยมากยิ่งขึ้น
น้อง ๆ ม.ปลายกว่า 100 คน ถูกจัดเป็นกลุ่ม ๆ หรือเรียกว่าบ้านทั้งหมด 10 บ้าน แต่ละบ้านมีชื่อเฉพาะแล้วแต่สมาชิกจะตั้งกันเองและมีพี่บ้านบ้านละ 2 คน คอยดูแลให้ความสะดวกแก่น้อง ๆ และตามความคาดหมายเมื่อคุณครูพี่เพชรเป็นขวัญใจน้อง ๆ ในค่าย พลอยเลยแอบขำอยู่เหมือนกันเวลาเห็นเพชรเขาไปไหนมาไหนก็มีน้อง ๆ รุมล้อมอยู่เสมอ ชวนไปเล่นดนตรีบ้าง ชวนไปเล่นกีฬาบ้าง บางคนก็ลงทุนหอบหนังสือมาให้พี่เพชรช่วยติว …เนื้อหอมจริงเชียว คุณรัตน์มณี
รู้สึกว่าจะมีน้องอยู่คนหนึ่งที่ชอบเพชรจริง ๆ ด้วยนะ ชื่อน้องมิลค์ น้องบ้านของเพชรน่ะเอง เพื่อน ๆ น้องชอบล้อและน้องมิลค์เธอก็จะอายหน้าแดงทุกทีเลย แต่พลอยว่าเพชรคงเอ็นดูแบบน้องสาวมากกว่า… ใช่แล้ว เพชรคงไม่ชอบน้องมิลค์หรอกเพราะเพชรเขามีคนที่เฝ้ารออยู่แล้ว
ส่วนแม่ครัวอย่างพลอยก็มีน้อง ๆ เข้ามาคุยด้วยบ้าง และเรื่องที่คุยนั้นหนีไม่พ้นเรื่องของเพชรนั่นล่ะ น้อง ๆ ไปรู้มาจากไหนนะว่าพลอยเป็นรูมเมทของเพชร แต่พลอยก็ยินดีตอบทุกคำถามอยู่แล้ว และบางครั้งพลอยก็ต้องอึ้งเพราะเรื่องที่น้องรู้มานั้นพลอยไม่เคยรู้มาก่อนเลย อย่างเช่น
“พี่ดาคะ คนไหนคือแฟนเก่าพี่เพชรเหรอคะ”
“ ? ”
“หนูได้ข่าวมาน่ะค่ะ ว่าแฟนเก่าพี่เพชรก็มาเข้าค่ายด้วย”
พลอยยิ้มให้น้องแล้วตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน แต่ในใจนั้นหายสงสัยแล้วว่าทำไมตั้งแต่เปิดค่ายมานี้เพชรแลดูเครียดขรึมผิดปกติ ในตอนแรกพลอยนึกว่าเป็นเพราะงานยุ่ง ไหนจะเตรียมสอน ไหนจะเตรียมเกมส์ แต่ตอนนี้พลอยเข้าใจแล้วล่ะว่าไม่ใช่เหตุผลนี้หรอก
ใครกันน้า… เจ้าของข้อความหวานเศร้าในไดอารี่ของเพชร
และในช่วง 1 ทุ่ม หลังอาหารเย็นซึ่งเป็นเวลาพักผ่อนของน้อง ๆ พลอยก็ได้รู้คำตอบ
ในตอนนั้น เพชรนั่งเล่นกีตาร์โปร่งร้องเพลงอยู่กับน้อง ๆ กลุ่มหนึ่งในห้องประชุม พลอยแอบยืนสังเกตอยู่เงียบ ๆ ก็ได้เห็นว่า ขณะที่น้อง ๆ ต่างล้อมวงรอบพี่เพชร ร้องเพลงกันอย่างสนุกสนานนั้น กลับมีน้องผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งนั่งห่างจากวงออกมาเงียบ ๆ สายตาเธอจ้องมองที่เพชรนิ่ง และเพลงที่เพชรกำลังเล่นอยู่ก็ยิ่งยืนยันข้อสันนิษฐานของพลอยว่าเป็นความจริง
เพลงพูดในใจ น่ะเอง
มันคงจะดีกว่านี้…หากฉันเลิกจำว่าเคยผูกพัน
ยังพยายามทุกวัน
แต่ทุกครั้งที่เจอกัน ในใจก็ยังสั่น ฉันยังเหมือนเดิม
อยากบอกว่าฉันยังรักเธอเสมอ
มันยังคิดถึงเธอ ไม่เคยเปลี่ยนไป
เจ็บปวดที่ฉันเองพูดได้แค่ในใจ
ก็รู้ถ้าพูดออกไป เธอนั้นคงไม่ย้อนมา
อยากบอกว่าฉันยังคงรักแต่เธอ
มันยังคิดถึงเธอทุกลมหายใจ
เจ็บปวดที่ฉันเองพูดได้แค่ในใจ
ก็รู้ถ้าพูดออกไป เธอคงจะไม่ย้อนคืนมา
ก็รู้ถ้าพูดออกไป ความรักคงไม่ย้อน…กลับมา*
(* เพลงพูดในใจ ศิลปิน Body Slam)
ความรู้สึกพลอยในตอนนี้ปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูกเลย จะเป็นเพราะพลอยหวงเพชรหรือเปล่านะ แต่ที่แน่ ๆ คือพลอยไม่อยากเห็นเพชรเสียใจเลย พลอยเต็มใจช่วยเพชรทุกอย่างหากว่ามันจะทำให้เพชรมีความสุข ถึงพลอยจะต้องเจ็บปวดก็ยอม…
พลอยนึกออกแล้วล่ะ น้องที่เพชรเฝ้ารอคนนั้นเป็นน้องในบ้านของพลอยนี่เอง ชื่ออะไรน้า..
อ๋อ…น้องพลอย
ในวินาทีนี้ พลอยรู้สึกหนาวชาไปทั้งร่างเลย… น้องคนเก่าของเพชรชื่อเดียวกับพลอย นี่ล่ะมั้งคือเหตุผลว่าทำไม เพชรถึงเรียกพลอยว่า..ดา
บางที เพชรอาจจะพยายามลืมเรื่องเก่า ๆ อยู่ ก็เลยไม่อยากเรียกพลอยว่าพลอย เพราะมันจะยิ่งย้ำให้นึกถึงน้องพลอยล่ะมั้ง
พลอยตัดสินใจเข้าไปคุยเรื่องนี้กับเพชร เพราะบางที เพชรอาจจะอยากระบายอะไรออกมาบ้าง
“ดารู้แล้วเหรอ” เพชรถามแผ่วเบาขณะกราดไฟฉายไปรอบ ๆ หอพัก ซึ่งเป็นหน้าที่ของพี่เลี้ยงที่ต้องเข้าเวรดูแลความปลอดภัยตลอดคืนหลังจากส่งน้อง ๆ เข้านอน
“อืม…” พลอยตอบรับแค่นั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อจริง ๆ
“นอกจากดาจะชื่อเหมือนน้อง ยังมีอีก 2 เรื่องที่เหมือนกันด้วยนะ”
“อะไรเหรอ”
เพชรนั่งลงที่เก้าอี้หินอ่อนหน้าหอพัก แล้วเหม่อมองไปบนท้องฟ้ายามราตรี ก่อนจะเล่าด้วยน้ำเสียงปกติที่พลอยฟังออก..ว่าเพชรกำลังปกปิดความสะเทือนใจ
“ในวันที่เราพบกันครั้งแรก ดาพูดว่า ‘เพชรกับพลอย…คู่กันพอดีเลยเนอะ’ จำได้ไหม”
“จำได้ซี..”
เพชรเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ “คำ ๆ นี้น้องพลอยเขาเคยพูดกับเรา”
เพราะอย่างนี้นี่เองนะ ตอนนั้นเพชรเขาถึงนิ่งอึ้งไปเลย …
“และอีกเรื่องหนึ่งนะ” คราวนี้เพชรพยายามจะพูดด้วยเสียงปกติที่สุดเลย “เรื่องโทรศัพท์ดา ที่เราเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าใหม่แทนเพลงเดิมที่ดาใช้อยู่ แถมยังตั้งเสียงของเราเองเป็นเสียงเรียกเข้าเวลาเราโทรมาน่ะ ความจริงก็คือ..”
เพชรเงียบไป พลอยเองก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะ “ความจริงคือ เสียงที่เราใช้มันซ้ำกับเสียงเรียกเข้าของน้องใช่ไหม”
คนที่นั่งข้าง ๆ พยักหน้า แล้วเอ่ยเรียบ ๆ “ใช่ เสียงนั้นเป็นเสียงที่เราตั้งให้น้องเอง”
พลอยรู้สึกประหลาดใจในความบังเอิญข้อนี้จริง ๆ เพลงเพราะ ๆ ในโลกนี้มีเป็นพันเป็นหมื่นเพลง แต่ทำไมถึงได้มาใช้เพลงเดียวกันได้นะ
“อ้อ…อีกเรื่องหนึ่ง” เพชรเอ่ยขึ้นมา ยังกับว่ายิ่งนึกก็ยิ่งเจอ “เพลง One…”
“ทำไมหรอ”
“เปล่าจ้ะ..”
พลอยตัดสินใจไม่คาดคั้นต่อ เพราะเพียงแค่นี้เพชรก็เจ็บมากพอแล้ว พลอยไม่รู้จะเอ่ยคำใดที่สามารถเยียวยาให้เพชรคลายความเศร้าลง ได้แต่บอกคำหนึ่งว่าพลอยเข้าใจความรู้สึกของเพชรนะ พลอยว่า..ค่ายนักไต่ฝันชักจะไม่สนุกอย่างที่คิดไว้เสียแล้วซีเมื่อคนที่อยู่ข้าง ๆ พลอยคนนี้ไม่ได้สนุกกับมันเลย เพชรจะเจ็บแค่ไหนนะที่ต้องมาเจอกับคนเก่า ๆ และบรรยายกาศเก่า ๆ ของโรงเรียน เหนื่อยไหมนะที่ต้องทำเหมือนว่าร่าเริง ฝืนทำตัวเป็นปกติ ราวกับว่าลืมเรื่องราวในอดีตไปแล้วอย่างหมดใจ
พลอยหาเวลาว่างไปขอดูใบสมัครเข้าค่ายจากพี่แฟร์ ประธานค่าย และเมื่อได้อ่านประวัติของน้องพลอย พลอยก็ได้รู้ว่า… เพราะอะไรเพชรถึงเลือกเข้าคณะอักษรศาสตร์ทั้ง ๆ ที่ตัวเองชอบวิทยาศาสตร์มากกว่า
คณะที่อยากเข้ามากที่สุด คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยxxxxx
ที่แท้…เพชรก็เข้ามาเรียนรอน้องพลอยนี่เอง
ในเมื่อเพชรรักน้องพลอยมากขนาดนี้ พลอยจึงตัดสินใจเชียร์ให้เพชรเข้าไปคุยกับน้องพลอยอีกครั้ง เผื่อว่าน้องพลอยเองก็อาจจะรอเพชรอยู่เหมือนกัน ทว่าคำตอบของเพชรก็ทำให้พลอยอึ้งไป
“น้องเขามีแฟนแล้วล่ะ”
“เอ๋…”
“ไม่แปลกหรอกดา คนเรามันต้องเริ่มต้นใหม่เป็นธรรมดาอยู่แล้ว ใครจะโง่เหมือนเราที่ยังจมปลักอยู่กับอดีตไม่เลิก”
พลอยค้อนขวับเข้าให้ทีหนึ่ง ก็เพชรน่ะชอบว่าตัวเองอยู่เรื่อยเลย
“แน่ใจเหรอเพชร มันอาจเป็นแค่ข่าวลือก็ได้”
“ไม่หรอกดา สายของเราบอกว่า น้องพลอยกำชับกับเพื่อน ๆ เขาด้วยว่าอย่าให้เรารู้เรื่องนี้…หึ กลัวเราดักเตะแฟนเขามั้ง”
“ไม่หรอกน่า เพชรก็..” พลอยถอนใจนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ “เราว่า น้องไม่อยากให้เพชรรู้ เพราะไม่อยากให้เพชรเสียใจนะ”
“ไม่อยากให้เราเสียใจงั้นเหรอ ช้าไปหน่อยมั้ง..”
เพชรว่าอย่างนั้นแล้วหันไปทางน้อง ๆ ที่กำลังเล่นเกมส์แป้งร้อนกันอยู่อย่างสนุกสนาน เพื่อนของพลอยคนนี้ใช้สายตาคมกล้าจ้องไปยังน้องคนหนึ่งที่พลอยจำได้ว่าชื่อน้องเปิ้ล บ้าน 8 ซึ่งพอน้องเปิ้ลเจอะกับสายตาของเพชรปุ๊บก็รีบหลบเลย คนนี้ล่ะมั้ง..แฟนน้องพลอย
ว่าแต่เพชรเถอะ…คิดจะทำอะไรน้องนะ
“ดา..” คนข้าง ๆ เรียกพลอยโดยไม่ละสายตาคมกริบจากน้องเปิ้ลเลย “เดี๋ยวช่วยเราหน่อยนะ”
เอ๋...
หลังจากที่พลอยลองถาม ๆ น้องในบ้านของพลอยตอนที่ทานข้าวด้วยกันก็ได้รู้ว่าน้องเปิ้ลเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าของเพชรและยังเป็นเพื่อนสนิทกับน้องพลอยด้วย ซึ่งเพชรก็รู้จักกับน้องเปิ้ลตอนที่คบกับน้องพลอยนั่นเอง แต่เพชรเขาคิดจะทำอะไรของเขานะ ก็วันนี้ทั้งวันเพชรเล่นจ้องน้องเปิ้ลเขม็งเลย และดูท่าน้องเปิ้ลคงรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ น่าดู เพราะถ้าเป็นพลอย พลอยก็คงอยู่ไม่สุขนักหรอก
จนกระทั่ง ช่วงพักหลังทานอาหารเย็นที่น้อง ๆ ส่วนใหญ่ไปพักผ่อนตามอัธยาศัย จะมีน้องที่ต้องเข้าเวรล้างจานชามบ้านละ 1 วัน ในวันนี้เป็นเวรของบ้าน 8 พอดีและน้องเปิ้ลกำลังเดินไปคว่ำจานในกะละมัง จังหวะนั้นเองที่เพชรตรงดิ่งเข้าไปหาน้องเปิ้ลด้วยสีหน้าสงบนิ่งทว่าเย็นเยือกในความรู้สึกของพลอย น้องเปิ้ลที่หันมาพบกับเพชรตัวต่อตัวไม่กล้าแม้จะสบตา แต่เพชรก็ยังคงจ้องน้องนิ่ง และทันทีที่เพชรเริ่มอ้าปากจะพูดนั้น พลอยก็ร้องเรียกเพชรขึ้นว่า
“เพชร! มานี่แป๊บนึง”
เพื่อนของพลอยหันขวับมาทันที แล้วหันกลับไปจ้องน้องเปิ้ลอีกครั้งราวกับจะบอกว่า ‘ฝากไว้ก่อน’ สุดท้ายเพชรก็หันหลังเดินก้าวยาว ๆ กลับมาหาพลอยที่ยืนรออยู่ตรงนี้
“ขอบใจมากจ้ะ” เพชรกระซิบบอกกับพลอยอย่างนั้น ใช่แล้ว…นี่คือแผนของเพชรน่ะเอง เพชรบอกว่าจะเข้าไปคุยกับน้องเปิ้ล แต่ก่อนที่เพชรจะพูดอะไรให้พลอยเรียกเพชรดัง ๆ ขัดขึ้นมา พลอยก็ไม่รู้หรอกว่าเพชรต้องการอะไร แต่เหลือบไปมองน้องเปิ้ลผู้น่าสงสารก็เห็นว่านั่งก้มหน้านิ่งเลย เฮ้อ…
“สรุปแล้วเพชรจะทำอะไรน้องน่ะ”
“เปล่านี่…ไม่ได้ทำอะไร”
“แล้วจะคุยอะไรกับน้องเหรอ”
“เปล่า…ไม่ได้คุยอะไร”
พลอยชักจะอ่อนใจแล้วล่ะ จึงถอนใจระอาแล้วจ้องหน้าเพื่อนคนนี้นิ่ง เพชรก็เลยยกมือยอมแพ้แล้วสารภาพแต่โดยดี
“เราไม่ได้จะทำอะไรเปิ้ลหรอกดา มันไม่ผิดเลยที่คบกับน้องพลอยน่ะ ความจริงแล้วเปิ้ลมันก็ดีและเพียบพร้อมกว่าเราเยอะ พลอยเลือกเปิ้ลก็ถูกแล้ว…”
“แต่เพชรทำอย่างนี้รู้มั้ยว่าทำให้น้องกลัวนะ”
“ก็รู้… แต่ช่วยไม่ได้ หลอนไปเอง เรายังไม่ได้พูดอะไรสักคำดาก็เห็น”
เพชรพูดลอยหน้าลอยตาน่าหมั่นไส้ที่สุดเลย พลอยเลยซัดเข้าให้ตุ้บหนึ่งโทษฐานที่เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ แต่ก็อดขำไม่ได้ เพชรเองก็หัวเราะชั่วร้ายยังกับแม่มดเลยล่ะ
“โฮะ ๆ สะใจ ขอพี่เอาคืนวันนึงละกันนะน้องเปิ้ลเอ๋ย วะฮะฮ่า!”
และในกลางดึกคืนเดียวกันนั้นเอง ขณะที่พลอยเข้าเวรเฝ้าหอพักอยู่ก็เหลือบเห็นน้องพลอยลงมานั่งคุยกับเพชรที่ม้าหินอ่อนหน้าหอพัก ที่ ๆ เดียวกับที่พลอยนั่งคุยกับเพชรในวันก่อนนั้น บางที …นี่อาจเป็นสัญญาณที่ดีของการเริ่มต้นใหม่ก็ได้
ข้างในใจนั้นยอมรับเลยว่ารู้สึกเจ็บปวด แต่ถ้าหากว่ามันทำให้เพชรมีความสุขพลอยก็เต็มใจอยู่แล้วล่ะ… พลอยหลบเข้าไปในห้องพักของสตาฟฟ์ ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นเพราะให้นอนตอนนี้ก็ไม่อาจหลับลงได้เลย
แต่ทว่า…ไม่นานหลังจากนั้นพลอยก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินขึ้นบันไดไป พลอยจึงแอบแง้มประตูห้องพักและพบว่าเพชรกำลังนั่งมองท้องฟ้าอยู่คนเดียวในความมืดมิดของค่ำคืน
พลอยค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ เพื่อนรัก และอย่างไม่คาดคิด พลอยเห็นหยดน้ำใส ๆ ร่วงลงจากดวงตาของผู้หญิงที่แสนเข้มแข็งคนนี้
“ดา..” เพชรเรียกพลอยแค่นั้นแล้วเอนลงซบกับไหล่ของพลอย พลอยตกใจไปหมดเพราะนึกว่าน้องพลอยจะคืนดีกับเพชรแล้วซะอีก แต่ท่าทางจะตรงกันข้ามทุกอย่าง พลอยค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้กับเพื่อนรักที่ร้องไห้สะท้านไปทั้งตัวอยู่ในอ้อมแขน ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ดีกว่านี้เลยจริง ๆ
“ดา.. ดารู้มั้ย มีแต่คนว่าเราว่าทำไมไม่ทักน้อง ทำไมไม่เข้าไปคุยกับน้อง ไม่เห็นจะมีใครสนใจเลยว่าเรารู้สึกยังไงที่น้องไม่ทักเราสักคำ หน้ายังไม่มองเลย…”
พลอยไม่อาจพูดคำใด ได้แต่กอดเพชรไว้แน่น ๆ แล้วรับฟังที่เพชรระบาย
“แล้วเมื่อกี้นี้ คำแรกที่น้องพูดกับเรา น้องบอกว่าอะไรรู้มั้ยดา…” เพชรเล่าเสียงสั่นและนั่นก็ทำให้พลอยน้ำตาไหล ถ้าพลอยเจ็บแทนเพชรได้พลอยจะไม่ลังเลเลย “น้องบอกว่าอย่ามายุ่งกับเปิ้ลน่ะดา ..ทำไมเขาต้องออกรับแทนกันขนาดนี้ด้วยอ่ะ รักมันมากเหรอ ห่วงมันมากเหรอ และยิ่งกว่านั้นนะดา พลอยยังบอกว่าน้องมิลค์เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่า พลอยเขาอยากให้เราลืมเขาแล้วไปเริ่มต้นใหม่กับน้องมิลค์น่ะดา เขาพูดมาได้ไง มันง่ายนักเหรอกับการที่จะลืมใครคนหนึ่ง ใช่สิ.. เขาทำได้นี่ เขาลืมเราไปแล้วแต่เรายังลืมเขาไม่ได้ ถึงตายก็ลืมไม่ได้ เขามีคนอื่นแล้วนี่ แต่เรามันไม่มีใคร ทำไม… ไม่รักแล้วยังต้องไล่ให้ไปคบคนอื่นด้วยเหรอ แค่นี้เรายังเจ็บไม่พอหรือไง ทำไมน่ะดา…ทำไม… ทำไม…”
พลอยเข้าใจดี ถึงแม้จะไม่ได้เจอมากับตัวเองแต่พลอยก็เข้าใจที่เพชรรู้สึกทุกอย่าง เราสองคนกอดกันร่ำไห้อยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน ในค่ำคืนที่แม้แต่ดวงจันทร์ยังหลบเข้ากลีบเมฆไป
บางที…เพชรอาจจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพลอยถึงขอร้องไม่ให้เพชรเชียร์พลอยกับปอ
ความคิดเห็น