คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : From that day on... Chapter FIVE
5
‘ขอบใจเว้ย’
sms สั้น ๆ ที่ปอมันส่งมาบอกให้รู้ว่าแผนแรกของเราสำเร็จ อิอิ ใช่แล้ว… ความจริงเราไม่ได้มีธุระอะไรหรอก และวันนี้ก็ไม่มีสอนพิเศษด้วยเพราะน้อง ๆ ไปเข้าค่ายบำเพ็ญประโยชน์กันหมด แต่ที่ทำอย่างนี้.. ก็เพราะอยากจะช่วยเพื่อนรักน่ะซี
ใช่…ปอมันชอบดา
ชอบตั้งแต่ตอนที่เอารูปให้ดูเลย เฮ้ย…อย่าเพิ่งคิดว่าเราเอาเพื่อนมาขายนะ เรื่องมันมีอยู่ว่า หลังจากที่คุณพลอยลดาเธอตกลงเป็นนักร้องนำให้กับเรา เราก็ไปหารือกับไอ้ปอ ไอ้โจ้ ไอ้ตั้ง เล่าประวัติดาให้ฟังคร่าว ๆ และเอารูปให้ดู ตามคาด…พวกมันฮือฮากันใหญ่เพราะดาอ่ะน่ารัก แต่ไอ้ปอนี่อาการหนักกว่าเพื่อน เพ้อไป 3 วัน
จากนั้นเราก็หาคอร์ดเพลงที่ดาชอบ ทั้งเพลงสากลและเพลงไทยส่งไปให้ไอ้พวกนั้นซ้อมกันเล่น ๆ ก่อน ปรากฏว่าพวกมันตั้งใจเกินคาดเพราะวันที่ดามามันเล่นกันได้ทุกเพลงเลย พูดถึงตอนที่ดามาครั้งแรก ยังขำไม่หาย ไอ้ปอมันโทรมาจิกแล้วจิกอีกว่าเมื่อไหร่เราจะมาถึงห้องซ้อม อยากเจอดาอย่างจัด แต่พอดามาถึงจริง ๆ ไอ้คนพูดมากอย่างมันถึงกับเงียบกริบ เออ..ได้เห็นไอ้ปออายหน้าแดงก็คราวนี้ล่ะว้า..
แกร๊ก….
เสียงเปิดประตูห้อง แสดงว่าดากลับมาแล้ว…
“อ้าว… ทำไมวันนี้เลิกสอนเร็วล่ะจ๊ะเพชร”
“เอ้อ….” ตายโหง ลืมหาคำตอบดี ๆ ไว้ “ก็…น้อง ๆ …นั่นแหละ ช่างเหอะ”
“น้อง ๆ ทำไมเหรอ” ตายล่ะ…ดาดันอยากรู้คำตอบจริง ๆ ซะนี่
“น้อง ๆ ขอกลับไปเตรียมตัวเข้าค่ายกันน่ะ แหะ ๆ”
ดาพยักหน้าแล้วค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งดูทีวีกับเรา เธอเอาปีโป้ขึ้นมาฝากเราด้วย พอกินเสร็จเราก็ตะล่อม ๆ ถามดาว่า
“ปอเป็นไงมั่งอ่ะ”
“เอ๋ เป็นยังไงหมายถึงอะไรจ๊ะ”
อา…จะถามยังไงดี “ก๊อ… มันเป็นคนดีไหม”
“หือ… เพชรเป็นเพื่อนซี้ปอไม่ใช่เหรอ เราว่าเรื่องนี้เพชรน่าจะรู้ดีกว่าใคร ๆ เลย”
“อ่า… งั้นเหรอ” จริงด้วยแฮะ
ดาพยักหน้าแล้วลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อืม… สงสัยว่าต้องค่อยเป็นค่อยไป รุกเร็วเดี๋ยวไก่น้อยตัวนี้จะตื่น…อิอิ
จากวันนั้น เมื่อมีเวลาว่างเราก็จะนัดเพื่อน ๆ ไปซ้อมดนตรีกัน และทุกครั้งไอ้ปอจะมาก่อนเพื่อนเลยทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วมันสายประจำ ทางด้านคุณหนูพลอยลดาก็มากับเราในชุดแซ็คสีหวานตามรสนิยม ครั้งหนึ่งดาเคยชวนเราไปหาซื้อเสื้อสีดำกับกางเกงยีนส์อย่างที่เรากับไอ้ 3 คนนั่นใส่ แต่เราบอกดาว่า ดาไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองตามใคร เราอยากให้ดาเป็นดา ดังนั้น ดาก็เลยกลายเป็นนางฟ้าในหมู่ซาตานอย่างพวกเราไปโดยปริยาย ฮ่าฮ่า… แต่มันก็สมกับชื่อวงที่ว่า ‘Strawberry Hard Core’ แล้วล่ะ ชื่อนี้ไอ้ปอเป็นคนตั้งนะเนี่ย หรืออีกนัยหนึ่ง มันแอบชมว่าดาอ่ะหวานเหมือนสตรอเบอรี่ก็ไม่ปาน แต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะไม่รู้ตัวเลยเเฮะ
นอกจากร้องนำแล้ว ดายังควบตำแหน่งอิเล็กโทนด้วย เหมือนกับไอ้ปอที่ควบร้องนำกับกีตาร์โซโล่ บางเพลงทั้งปอและดาจะร้องด้วยกัน เสียงหวาน ๆ ใส ๆ ของดา กับเสียงตะโกนฮาร์ดคอร์หนัก ๆ ของไอ้ปอช่างเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย
ไอ้ตั้งกับไอ้โจ้ก็เป็นใจเปิดโอกาสให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ แต่ไอ้ปอก็นะ…จะอายไปถึงไหนวะ ไม่เข้าไปจีบดาจริง ๆ จัง ๆ ซะที จนพักหลัง ๆ นี่ชักจะกล้าขึ้นมาบ้าง มันขอเบอร์ดาจากเราไปแต่ก็ไม่โทรอยู่ดี เอาแต่ส่งข้อความและซื้อขนมมาฝากดาบ่อย ๆ กะจะขุนให้ดาอ้วนหรือไงนะ
“เฮ้ย…เพชร” ครั้งหนึ่งที่ไอ้ปอลงทุนโทรศัพท์มาถามเรา “ดากินคุ้กกี้ข้าเปล่าวะ”
“กิน..” หมายถึงเราอ่ะ..กิน แต่ดาอ่ะ..ยัง
ในตอนแรก ๆ ดาคงนึกว่าเพื่อนซื้อขนมมาฝากธรรมดา ๆ แต่พอบ่อยเข้า ๆ สาวเจ้าก็เริ่มรู้สึกตัวว่า ‘โดนจีบ’ ดาเลยไม่อยากจะรับของจากปอแล้ว แต่เราก็บอกให้เธอรับมาทุกครั้ง
“เราไม่อยากหลอกปอน่ะเพชร เราไม่ได้ชอบปอ”
“ก็ไม่ได้หลอก มันให้มาเองนี่หว่า” เราบอกอย่างไม่ได้สนใจอะไร หยิบคุ้กกี้อีกชิ้นเข้าปาก แล้วยื่นอีกชิ้นให้ดา แต่เธอกดมือเราลง
“เราซีเรียสนะเพชร” โอว.. ดูหน้าคุณเธอแล้วก็จะรู้ว่าซีเรียสจริง “เราไม่สบายใจเลย เราไม่ได้ชอบปอจริง ๆ”
“ก็แล้วใครเถียงว่าชอบล่ะ”
“เอ๊! เพชรนี่”
“ฮ่าฮ่า ล้อเล่น ขำขำน่ะดา”
“ไม่ขำด้วยหรอกนะ พรุ่งนี้เราจะบอกปอว่าเราไม่ได้ชอบปอ”
“เฮ้ย…” เราละจากคุ้กกี้ชั่วคราว หันไปหาดา “อย่าทำอย่างนั้นนะดา”
“ทำไมล่ะ”
เราเอื้อมไปจับมือดา และรู้สึกว่าเธอจะคลายความบึ้งตึงลง
“ปอมันเป็นคนดีนะ ลองคบดูหน่อยจะเป็นไร”
ดาชักมือออกทันทีและสะบัดหน้าหนีเรา…เฮ้ย…เราพูดอะไรผิดไปวะ
เราจิ้ม ๆ ที่ต้นแขนดา เธอถอนใจยาวทีหนึ่ง มองนาฬิกาบนผนังห้องแล้วก็บอกเราโดยไม่หันมา “เรานอนก่อนนะ”
“เพราะได้เวลานอนแล้วใช่ไหม…”
ดาหันมาสบตาเรา เราเลยยิ้มให้บาง ๆ
“ดากับเราต่างกันตรงนี้ล่ะนะ ดาเป็นคนมีระเบียบวินัย ไม่เหมือนเราที่ชอบทำตามใจตัวเองมากกว่า เราไม่ได้หมายความว่าใครถูก ใครผิด หรือใครดีกว่าใคร แต่เราหมายถึง…ไม่รู้สิ เราควรจะมีวินัยอย่างดาบ้างล่ะมั้ง ส่วนดา ก็อาจจะได้อะไรใหม่ ๆ ถ้าลองแตกแถวดูบ้าง…”
ดวงตาคู่สวยสบตาเรานิ่ง บางที…ดาคงพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่เราพูด
“แต่ช่างเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะ” เราบอกเรียบ ๆ แต่ดากลับส่ายหน้า
“คืนนี้เรานอนพร้อมเพชรดีกว่า”
“เฮ้ย…เอางั้นเหรอ”
คนสวยตรงหน้ายิ้มและพยักหน้าหนักแน่น โอว…คุณหนูพลอยลดาที่ตลอด 20 ปีที่ผ่านมาไม่เคยเข้านอนหลังเที่ยงคืนเลยจะมาข้ามวันกับเราเหรอเนี่ย.. เรารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกทั้ง ๆ ที่มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แล้วเราก็นึกอะไรบางอย่างได้ คว้าเอากระเป๋าสะพายใบเก่งมาเปิดช่องหน้าแล้วล้วงสิ่งหนึ่งออกมา
“กุญแจ..?” ดามองอย่างสงสัย และยิ่งงงใหญ่เมื่อเห็นเราทำตาเจ้าเล่ห์…อิอิ
ลูกกุญแจดอกใหญ่ที่เราแอบขโมยเจ๊จุ๋มไปปั๊มมาถูกเสียบเข้าไปในแม่กุญแจ และแล้วกลอนก็ถูกปลดล็อกด้วยฝีมือเราเอง เราเปิดประตูออกก็พบกับดาดฟ้าอันโล่งกว้างในคืนเดือนมืดที่บนเวิ้งฟ้าพร่างพราวไปด้วยดาวนับล้านดวง
“ว้าว…” คุณหนูพลอยลดาอุทานออกมาแผ่วเบา ซึ่งก็เป็นคำอุทานเดียวกันกับที่อยู่ในใจเราขณะนี้ เรากับดาปูเสื่อนั่งเล่นกีตาร์ ร้องเพลง กินปีโป้ ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืน สายลมหนาวและดวงดาวบนฟากฟ้า เรารู้สึกอบอุ่นมากเลย อาจเป็นเพราะตลอดมานี้เราอยู่กลางดึกคนเดียวเป็นประจำ จริงอยู่ที่เราชอบอยู่กับตัวเองหากแต่ยอมรับว่าลึก ๆ ก็อดเปล่าเปลี่ยวใจไม่ได้ ทว่าในค่ำคืนนี้เรามีเธอมาช่วยลบความเหงาในใจ แม้อาจจะเป็นแค่คืนเดียว แต่เราก็พอใจแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ขอบอกตามตรงว่าเราภูมิใจที่ได้ทำให้ดามีความสุข และไม่นึกเลยว่าคนรวยอย่างเธอจะเห็นคุณค่าในสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้
“เพชร…” ดาเอ่ยเรียกชื่อเราเบา ๆ และบอกอีกประโยคที่ทำให้เราอึ้งไป “เพชรอย่าบอกให้เราไปคบใครอีกเลยนะ เราขอร้อง”
“ดา…” เราพูดอะไรไม่ออก อยากจะถามว่าทำไม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามไปทำไม
“เรารู้ว่าปอเป็นเพื่อนเพชร เพชรก็เลยอยากจะช่วยเพื่อน แต่…”
“เราไม่ได้เชียร์เพื่อนหรอกนะ เราอยากให้ดาคบปอเพราะปอมันเป็นคนดีจริง ๆ” เราเม้มปากนิดหนึ่งเพราะเผลอไป ก็ดาเพิ่งจะขอร้องให้เราไม่พูดเมื่อกี้นี้เอง “สุดท้ายแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็อยู่ที่ดาเป็นคนตัดสินใจนะ เราก็ทำได้แค่นี้… แต่ว่า…”
เราเม้มปากอีกครั้ง ไม่รู้จะพูดมันออกมาดีไหม แต่ไม่ต้องคิดนานเพราะคนที่นั่งข้าง ๆ เริ่มคาดคั้นให้เราพูดให้จบซะแล้ว
“แต่อะไรเหรอจ๊ะ”
“ก็… เราไม่เห็นด้วยหรอกนะถ้าดาจะตัดเยื่อใยไปซะเลยน่ะ”
สาวน้อยเจ้าของผมสีน้ำตาลถอนใจเบา ๆ “เราไม่อยากหลอกปอจริง ๆ”
“ดาก็ไม่ได้หลอกปอนี่…” เราพูดไปเรื่อย ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าดาจะเข้าใจหรือเปล่า “เราก็เคยคิดเหมือนดานะ เคยเห็นเพื่อนมันหลอกคบใคร ๆ เพื่อเอาของขวัญ เราก็รู้สึกไม่ดี เคยตั้งใจไว้ว่าถ้ามีใครมาชอบเราแล้วเราไม่ได้ชอบเขา เราจะรีบบอกเขาไปเลยว่าเราไม่ได้ชอบ เขาจะได้ไม่ต้องทุ่มเทให้เรามากมาย แต่เราก็เปลี่ยนความคิดไปเมื่อ…”
เราหยุดพูดไปเพราะไม่อยากเล่าแล้ว ไม่ได้จงใจปิดบังดานะ เราคงจะเล่าให้หมดเปลือกเลยถ้าหากว่าเราไม่รู้สึก…เจ็บปวด
แต่พอเห็นดวงตาใส ๆ ที่จ้องเป๋งเหมือนเด็กน้อยตั้งใจฟังคุณแม่เล่านิทานอย่างนี้เราก็ใจอ่อนจนได้สิน่า
“เมื่อเราได้พบกับ…รุ่นน้องคนหนึ่งที่โรงเรียนเก่า”
พลอยลดาขยับมาเผชิญหน้ากับเราอย่างตั้งอกตั้งใจฟังจนเราอดยิ้มไม่ได้ เรารู้สึกดีนะที่มีคนอยากฟังเราพูด
“น้องคนนั้นน่ารักมากเลย ใคร ๆ ก็ชอบเธอ เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอสอนให้เราซึ้งในคำว่า ‘รักคือการให้’ เพราะเราอยากจะ ‘ให้’ เธอโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนจริง ๆ เราให้ของขวัญ ให้ขนม ประดิษฐ์อะไรต่าง ๆ ให้เธอเรื่อยเลย ที่ทำไปนั้นไม่ได้หวังให้เธอก้มลงมองคนอย่างเราหรอก สิ่งเดียวที่เราหวังก็คือ ขอให้เธอ ‘รับ’ มันไป ก็แค่นั้นเอง”
ดายิ้มบาง ๆ แล้วบอกเราด้วยน้ำเสียงชื่นชม “เพชรนี่ประเสริฐจัง”
“ไม่หรอก เรามันก็แค่คนธรรมดา” เราเสยผมแก้เขินแล้วค่อยพูดต่อไป “เพราะอย่างนี้เราจึงไม่อยากให้ดารีบตัดเยื่อใยไอ้ปอมันไง เพราะบางที คนเราก็แค่อยากจะ ‘ให้’ …เท่านั้นเอง”
คุณหนูพลอยลดาพยักหน้ารับเหมือนเด็ก ๆ เลย แถมยังอมยิ้มหวานอีกด้วย
“ยิ้มอะไรน่ะดา” รอยยิ้มดาชักจะทำให้เขิน ๆ ยังไงบอกไม่ถูก
“ก๊อ… ดีใจอ่ะ นาน ๆ ทีเพชรจะเล่าเรื่องของเพชรให้เราฟัง”
“เอ้า…ถ้าดาอยากรู้อะไรก็ถามเราได้นี่นา ดาถามเราได้ทุกเรื่องนะ”
“จริง ๆ นะ”
“จริงสิ”
“งั้น…”
เอาเชียวแหละ รีบตั้งคำถามเลยน้า
“เรื่องของเพชรกับน้องคนนั้นเป็นไงต่อเหรอ เราอยากรู้ได้ไหม”
คำพูดดาทำให้เราต้องกลั้นหัวเราะซะยกใหญ่ ‘อยากรู้ได้ไหม’ ดาก็อยากรู้ไปแล้วนี่นา
เราถอนใจยาว แล้วค่อย ๆ เล่าเรื่องราวในอดีตที่แม้ว่าจะผ่านมากว่า 2 ปีแล้วแต่มันก็ไม่เคยลบเลือนไปจากใจเราเลย ถึงแม้ว่าเราจะพยายามทำใจให้ลืม ลืมทั้งความสุขและความทุกข์ ลืมให้หมดเหมือนอย่างที่เธอลืมเราได้ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเราพยายามเท่าไหร่มันก็ยิ่งไม่สำเร็จเท่านั้น
เราเข้าใจดีว่า ‘เวลาผ่าน คนก็เปลี่ยน’
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม คนที่เปลี่ยนถึงไม่ใช่เรา
ทุกความทรงจำที่สวยงาม มาตอนนี้กลับทิ่มแทงใจเราอย่างแสนสาหัส เมื่อเราต้องยอมรับให้ได้ว่า วันเวลาแห่งความสุขเหล่านั้นไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว…
แต่เราก็เล่าให้ดาฟังเรื่อย ๆ นะ ไม่ได้ใส่อารมณ์อะไร เรามันทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาได้เก่งอยู่แล้ว.. และในคราวนั้นก็เหมือนกัน ตอนที่เรายังมีน้องคนนั้นอยู่ เราก็มักจะแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่หวง ไม่คิดถึง ไม่สนใจ จนน้องคิดว่าเราไม่ได้ชอบและเลือกเดินจากเราไปในที่สุด
เราได้รู้ซึ้งถึงคำที่เขาว่ากันว่า ‘คนเราจะรู้คุณค่า ก็ต่อเมื่อสูญเสียไปแล้ว’ สุดท้ายก็เหลือเราคนเดียวที่นั่งเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปและสิ่งที่ไม่ได้ทำ พอทบทวนดูก็ได้รู้ว่าเราน่ะใจร้ายมาก ๆ เลยที่ไม่เคยดูแลน้องตลอดเวลาที่คบกัน มันก็สมควรแล้วที่น้องหมดใจไปง่ายดาย
เราผิดเอง…เรามันโง่เอง
หลังจากที่เราเศร้าไปพักใหญ่เราก็เริ่มเข้าไปหาน้องอีกครั้ง ทำทุกอย่างเพื่อตามหัวใจของเรากลับบ้าน ซึ่งสิ่งที่เราทำนี้อาจไม่มากมายในสายตาใครแต่มันก็สุดความสามารถของคนไม่เคยมีแฟนและไม่เคยจีบใครพยายามทำแล้วล่ะ แต่ก็เท่านั้น…เพราะมันสายไปแล้ว เราอยากขอโทษ อยากขอโอกาสแก้ตัว อยากให้เธอรู้ว่าเรารักเธอมากแค่ไหน แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อเราไม่ใช่รุ่นพี่ที่น้องมีใจให้อีกต่อไป เรากลายเป็นใครที่ยังตามตอแยไม่เลิก เป็นอดีตอันเลวร้ายที่น้องอยากจะลบทิ้ง!
เรารู้สึกถึงมืออุ่น ๆ ที่กุมมือเราไว้ พร้อมกับคำพูดที่เจือความห่วงใยว่า “เราเข้าใจเพชรนะ”
“ขอบใจนะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วล่ะ เราไม่เป็นไรหรอก” เราบอกดาไปอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่มันไม่จริงเลย “ว่าแต่ดาเถอะ ไม่เห็นเล่าเรื่องของดาให้ฟังบ้างเลย”
พลอยลดายิ้มออกมาเขิน ๆ ดาคงจะอายมั้ง
“งั้นวันหลังเล่าให้ฟังบ้างนะ”
เธอพยักหน้ารับ เราก็ยิ้มแล้วถอนใจออกมายืดยาว หวังว่าดาคงไม่โชคร้ายเจอเรื่องเจ็บช้ำเหมือนเรานะ
“เราคงกลัวที่จะมีความรักมั้งดา กลัวว่าจะดูแลคนที่เรารักไม่ดี กลัวนั่น กลัวนี่ กลัว ๆ ๆ จนไม่ทำอะไรสักอย่าง กระทั่ง..มันสายไป คนอย่างรัตน์มณีนี่ไม่สมควรจะมีความรักเลยจริง ๆ”
องครักษ์ที่องค์หญิงปลื้มนักปลื้มหนาว่ากล้าหาญแท้จริงแล้วก็แค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่งเท่านั้นเอง เรื่องที่เรากลัวทั้งที่ไม่ควรกลัวก็คือเรื่องนี้…เรื่องที่ทำให้เราต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ดาเอื้อมมากอดเราไว้ นั่นทำให้น้ำตาที่เราเก็บกลั้นล้นหลั่งลงมา ถึงแม้ว่าเราไม่ชอบให้ใครมาดูถูกว่าอ่อนแอ แต่เราก็ไม่อาจหลอกตัวเองได้เลยว่าเราเข้มแข็ง
“เพชรอย่าโทษตัวเองสิจ๊ะ เพชรไม่ได้ไม่ดีอย่างนั้นสักหน่อยนึง”
เสียงของพลอยลดาสั่นราวกับจะร้องไห้ตามเรา เราปลดอ้อมแขนของดาออกแล้วกุมมือเธอไว้
“เราไม่เป็นไรหรอกดา เราเองก็รู้สึกคล้ายกับว่าน้องที่เราเห็นคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ที่เราไม่เคยรู้จัก ส่วนน้องคนเดิมของเราน่ะแอบไปเที่ยว แล้วดันลืมบอกเราว่าจะกลับเมื่อไหร่…”
เราปาดน้ำตาทิ้งแล้วยิ้มขมขื่นในความมืด “เราก็ได้แต่รอ ว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลับมา”
ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบของค่ำคืนที่มีดวงดาวนับล้านระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า สายลมหนาวพัดหวีดหวิวราวจะกรีดลงกลางใจ เราถอนใจเงียบ ๆ ปลอบตัวเองว่าเจ็บแค่นี้ไม่ถึงตาย เพราะเจ็บกว่านี้ก็เคยมาแล้ว…
และก่อนที่ใครจะพูดคำใดออกมา ก็ปรากฏเสียงดังแกร๊ก ในความมืด…
เราก้มตัวพร้อม ๆ กับกดดาให้นอนหมอบลงกับพื้น ใช้ราวระเบียงดาดฟ้าเตี้ย ๆ เป็นที่กำบัง เราแตะริมฝีปากเธอเบา ๆ ไม่ให้เธอส่งเสียงและเราเองก็เงี่ยหูฟัง
“ว่าแล้วเชียว! พี่ยามนะพี่ยาม เอาแต่กินเหล้าจนลืมขึ้นมาล็อกดาดฟ้าซะได้”
อ๋า…เจ๊จุ๋มน่ะเอง ซวยพี่ยามแล้วไง อิอิ เรากับดาแอบหัวเราะแบบไม่มีเสียงในความมืด และแล้ว ก็ปรากฏสัญญาณแห่งความซวยที่ทำให้หยุดขำไปโดยปริยาย
แก๊ก!
“อ้าว…” ดาอุทานแผ่วเบา “เจ๊จุ๋มล็อกดาดฟ้าแล้ว จะกลับห้องกันยังไงล่ะเพชร”
“ก็…แหะ ๆ”
ก็ต้องนั่งรอจนเช้าเลยน่ะซีจ๊ะดาจ๋า ฮือ ๆ
ความคิดเห็น