คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : From that day on... Chapter FOUR
สวัสดีค่ะ มาถึงตอนที่ 4 แล้วนะคะ ก็มาถึงครึ่งทางแล้วค่ะ
ก๊อ...ไม่มีไรหรอกค่ะ แค่อยากเข้ามาทักทายเฉย ๆ
ไปอ่านเลยดีกว่า
..........
......
...
.
4
คนอะไรชอบกินปีโป้เหมือนเด็ก ๆ เลย ….
พลอยคิดอย่างนั้นในตอนแรกนะ ก็ในซอยหอพักนี้มีรถเข็นขายอาหารเยอะแยะเลย ร้านขายขนมก็เยอะ เวลาเราสองคนเดินกลับหอพลอยจะแวะซื้อกับข้าว ส่วนเพชรชอบแว่บไปซื้อปีโป้มาทีละอันสองอัน (ตามแต่เงินทอนค่ารถเมล์ในวันนั้น) แต่จากนี้คงไม่ต้องซื้อบ่อย ๆ แล้วเพราะพอพลอยกินกับเพชรบ่อยเข้า ๆ ปรากฏว่าตอนนี้พลอยติดปีโป้ไปอีกคนแล้วล่ะ ก็เลยซื้อถุงใหญ่มาใส่ช่องแช่แข็งเลย นึกแล้วว่าเพชรต้องบ่นว่าฟุ่มเฟือยแต่เพชรก็กินนะ ชวนเจ๊จุ๋มกินด้วย เจ๊จุ๋มก็ชวนคนอื่น ๆ ในหอพักกินจนตอนนี้ใคร ๆ ติดปีโป้กันงอมแงม ต่างก็ซื้อมาแช่ไว้เต็มช่องแช่แข็งเลย ทีนี้ไม่รู้แล้วว่าถุงไหนเป็นของใครก็เลยหยิบกันมั่วไปหมด
พลอยหยิบปีโป้สีขาวที่พลอยชอบมาหนึ่งอันและไม่ลืมหยิบสีเขียวที่เพชรชอบด้วย เปิดประตูห้องเข้าไปก็พบว่าเพชรกำลังเล่นกีตาร์รับลมอยู่บนระเบียงหลังห้อง ทำท่าเป็นพระเอกมิวสิควีดีโอแต่เช้าเลย อิอิ
“ขำอะไรเราน่ะดา”
เพชรถามงง ๆ พลอยเลยรีบส่ายหน้า “เปล่า ๆ …แล้ว..เพชรเล่นเพลงอะไรอยู่เหรอ”
“เรื่อยเปื่อยน่ะ ดาอยากฟังเพลงอะไรไหม ขอเพลงได้นะจ๊ะ”
พลอยยื่นปีโป้ให้เพชรแล้วพลอยก็แกะปีโป้ทานก่อนที่มันจะหายแข็งพลางถามว่า
“แล้วเพชรเล่นเพลงอะไรได้บ้างล่ะ”
“อะฮ้า…เพชรซะอย่าง เล่นได้ทุกเพลง”
“อ๋อเหรอ….งั้นขอเพลง One ที่ประกอบหนังเรื่อง Friends”
เอ๋…ดูเหมือนเพชรจะนิ่งอึ้งไปเลย พลอยพูดอะไรผิดหรือเปล่านะ
“ดา.. ดาชอบเพลงนี้เหรอ” เพชรถามพลอยแต่สายตาเหม่อมองไปไกลอย่างไร้จุดหมาย พลอยสงสัยจังว่าเพชรกำลังคิดอะไร แต่ก็ตอบไปว่า “ใช่ เราชอบมากเลย หนังก็สนุกเพลงก็เพราะ”
เพชรหันมาสบตาพลอยตรง ๆ แล้วยิ้มออกมา “เหรอ…แต่เอาเพลงไทยดีกว่านะ เพลง One ทำให้เรานึกถึง…อืม ช่างเถอะ จริง ๆ คือเล่นไม่เป็นอ่ะ แหะ ๆ”
“โธ่เอ๊ย…ไหนบอกว่าได้ทุกเพลง ขี้คุยจัง”
“ไม่ต้องเลยดา ตัวเองร้องเพลงไทยไม่ได้ล่ะสิ”
เจอเพชรย้อนเข้าให้พลอยก็อึ้งเลย ก็เพชรพูดถูกนี่นา พลอยฟังเพลงสากลมาตลอดเลย แต่เรื่องอะไรจะยอมแพ้เพชรล่ะ
“ไม่จริงเลย เอาหนังสือเพลงมาสิ เดี๋ยวจะร้องโชว์”
“หนังสือเพลงอะไร..ไม่มี”
“อะฮ้า!…เป็นนักกีตาร์ภาษาอะไรไม่มีหนังสือเพลง”
“เอ้า…ก็เป็นนักกีตาร์น่ะสิถึงไม่มีหนังสือเพลง มือโปรเค้าต้องแกะคอร์ดเองโว้ย”
อืม…จริงของเพชรนะ แต่พอเถียงเพชรไม่ได้เพชรก็หัวเราะเยาะพลอยอีก พลอยเลยค้อนซะทีหนึ่ง “เชอะ…รู้หรอกโว้ย”
คราวนี้เพชรหัวเราะลั่นเลย ทำไม… พลอยจะพูด ‘โว้ย’ บ้างไม่ได้หรือไง
“พอแล้ว..เดี๋ยวตกระเบียง” พลอยปรามเพชรที่นั่งขำยิ้ม ๆ แล้วเหมือนว่าเพชรจะนึกอะไรได้
“จริงสิ! รู้สึกว่าเคยยืมหนังสือเพลงเก่า ๆ ไอ้ปอมา ยังไม่ได้คืนมันเลย”
แล้วเพชรก็ยื่นกีตาร์ให้พลอย พอพลอยรับมา เพชรก็ถลาไปที่ตู้หนังสือทันที รื้อ ๆ ค้น ๆ อะไรอยู่พักหนึ่งก็ถือหนังสือเพลงยิ้มแป้นออกมา เพชรยื่นให้พลอยแล้วตัวเองก็นั่งลงที่พื้นระเบียง พลอยพลิกดูเจ้าหนังสือนี้ขำ ๆ ก็มันยับยู่ยี่ยังกับอะไรดี ..
“ไม่ต้องหัวเราะเลยดา เราหาเจอก็บุญแค่ไหนแล้ว”
ยังมาพูดอีกน้าคนเรา แต่พลอยขี้เกียจเถียงด้วยแล้วล่ะ เปิด ๆ หนังสือดูก็คุ้น ๆ อยู่ว่าเพลงในหนังสือเพลงนี้อยู่ในช่วง ม. 3 ที่เพื่อน ๆ ของพลอยตั้งวงดนตรีกัน พลอยกับเพื่อนๆ ในห้องจึงต้องหัดร้องเพลงเพื่อจะได้ร้องตามในงานมินิคอนเสิร์ตที่โรงเรียนเก่าเวลาวงของเพื่อนขึ้นเวที
“อ๊ะ…นี่ไง เพลงนี้เราร้องเป็น”
เพชรชะโงกหน้ามาดูตามที่นิ้วของพลอยชี้ “อ๋อ เพลงคิดในใจ ของลาบานูน”
จบคำของเพชรพลอยก็แอบสะดุ้งนิดหนึ่งและคิดว่าเพชรคงไม่ทันสังเกต พลอยลืมนึกไปว่า เพลงคิดในใจนี้ มีความหมายที่… แต่ช่างมันเถอะนะ ….
เพลงนี้ค่อนข้างเก่าและเพชรก็จำคอร์ดไม่ได้ จึงต้องดูคอร์ดจากหนังสือเพลง ส่วนพลอยเองก็ลืม ๆ ไปแล้วจึงต้องดูเนื้อเพลงด้วยเช่นกัน เราสองคนก็เลยขยับมานั่งใกล้กันจนศีรษะเกือบชนกันเลย พลอยแอบเหลือบมองเพชรก็เห็นท่าทางตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าของเพชรขาวใส ดวงตาเป็นประกายอบอุ่น และมั่นคง
“พร้อมยัง”
คำถามของเพชรปลุกพลอยให้ตื่นจากภวังค์ พลอยต้องรีบซ่อนความรู้สึกบางอย่างแล้วพยักหน้าทีหนึ่ง เพชรจึงเริ่มดีดกีตาร์เป็นจังหวะขึ้นลงช้า ๆ ทว่าหวานซึ้ง
รู้ว่าอย่าคิดไปเกินกว่านี้
เท่าที่มีก็รู้ว่าดีหนักหนา
ได้ใกล้เธอแค่คำว่าเพื่อนรัก
ได้พบได้เจอได้พูดจา
แต่ทุกครั้งต้องหลบสายตา กลัวว่าใจสั่น
ฝืน…แต่ก็ไม่รู้ได้นานแค่ไหน
เมื่อในใจฉันคิดมากไปกว่านั้น
อยากดูแลห่วงใยเธอกว่านี้
อยากซึ้งให้เกินกว่าเพื่อนกัน
แต่ต้องคอยเก็บมันทุกวัน คำว่า..รักเธอ
เก็บไว้ข้างในใจ เก็บมันไปทุกถ้อยคำ
กลัวมันจะทำให้เธอและฉันต้องห่างกันไป
จะเก็บมันไว้อย่างนี้ รักของฉันได้เพียงแค่คิดในใจ
หากว่าพูดออกไป กลัวต้องเสียใจ กลัวต้องเสียเธอ*
(* เพลงคิดในใจ ศิลปิน ลาบานูน)
เพชรเขาชมพลอยใหญ่เลยว่าพลอยเสียงใส แต่พลอยว่าพลอยยังร้องได้ไม่ดีเท่าไหร่เลย เพี้ยน ๆ ยังไงไม่รู้
“ไม่เพี้ยนหรอก เป็นเอกลักษณ์ดี …เราชอบ”
พลอยแอบชะงักอีกทั้งเงยหน้าขึ้นสบตาเพชรโดยไม่ได้ตั้งใจ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าเลย ส่วนเพชรนั้นยิ้มแล้วขยิบตาให้ทีหนึ่งพลอยจึงรู้สึกตัวแล้วยิ้มตอบไป
บางที…เพชรอาจไม่ได้ให้ความหมายกับประโยคหลังนั้นเลยละมั้ง
“เสียงดีอย่างนี้ ดาเป็นนักร้องนำให้วงของเรานะ”
“หา! ว่าอะไรนะ”
“ก็… เราฟอร์มวงกับเพื่อนคณะวิศวะฯ น่ะดา เพิ่งเริ่ม ๆ เล่นกันนี่เอง ยังไม่มีนักร้องนำ ดาเป็นให้เรานะ นะๆ ๆ แล้วงาน Open House ปีนี้เราจะได้ขึ้นเวทีโชว์กันไง นะ ๆ ๆ ดา นะ”
ว่าไงนะ! เป็นนักร้อง แล้วก็ต้องขึ้นโชว์อีกด้วยหรอ
“นะนะน้า… ดาคนสวยน้า น้า น้า”
เพชรใส่ลูกอ้อนเต็มที่เลย มีการกะพริบตาปริบ ๆ ด้วย ตลกมากเลยล่ะ
“แน้… ยิ้มออกแล้วแสดงว่าตกลงนะ ไชโย!”
อะไรกัน ยังไม่ได้พูดตอบรับอะไรสักคำ… พลอยเบิกตากว้าง อ้าปากค้างไปเลย แต่เห็นคนขี้ตู่ดีใจลิงโลดขนาดนี้ พลอยก็ขัดใจไม่ลงแล้วล่ะ
พลอยเพิ่งเคยมาที่ห้องซ้อมดนตรีเป็นครั้งแรก เพราะเวลาพลอยซ้อมเปียโน อิเล็กโทน หรือไวโอลิน พลอยก็จะซ้อมที่บ้านหรือไม่ก็ที่ห้องดนตรีของโรงเรียน วันนี้เพชรใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ตัวเก่ง และพลอยก็ใส่ชุดแซ็คสีชมพูอ่อนเหมือนเคย แต่คราวนี้เพชรมองพลอยแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ จนเมื่อถึงห้องซ้อมดนตรีสุดซอยที่เพชรขับมอเตอร์ไซค์พ่วงพลอยมาจึงได้รู้ว่าทำไม ก็เพื่อน ๆ เพชรที่รออยู่ก่อนแล้วนั้นต่างใส่เสื้อสีเข้มกับกางเกงยีนส์กันทุกคนเลยน่ะซี แถมยังใส่สร้อยเงิน ผูกโซ่ห้อยกางเกงด้วย พลอยเลยรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นตัวประหลาดอยู่คนเดียวเลย
“เฮ้ย…เพื่อน นี่ดา นักร้องนำที่ข้าบอก” เพชรแนะนำดาให้เพื่อน ๆ ได้รู้จัก พลอยยิ้มและค้อมศีรษะนิดหนึ่งเป็นการทักทาย จากนั้นเพชรก็แนะนำเพื่อนในวงให้พลอยรู้จักบ้าง
“ดา คนซ้ายนี่ไอ้ตั้ง เล่นกลอง ถัดมาก็ไอ้โจ้ เล่นเบส และคนสุดท้ายที่ยืนเต๊ะท่าอยู่นี่ ชื่อไอ้ปอ เป็นมือกีตาร์โซโล่”
คนที่ถูกหาว่ายืนเต๊ะท่ามองหน้าเพชรขวับเลย เพชรก็มองตอบแถมยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนถือไพ่เหนือกว่า เพื่อนคนอื่น ๆ กลั้นหัวเราะกันสุดฤทธิ์เลย พลอยไม่ค่อยเข้าใจหรอกแต่ก็ว่าตลกดีนะ
แล้วพวกเราก็เข้าไปในห้องซ้อมดนตรีเมื่อถึงคิว เพื่อนร่วมวงของพลอยมีความเป็นมืออาชีพสุด ๆ เลย พลอยร้องเพลงไหนได้พวกเขาก็เล่นเพลงนั้นได้ ไม่ว่ามันจะเก่าแค่ไหนหรืออาจจะเป็นเพลงสากลที่ไม่โด่งดัง ก็เหมือนว่าพวกเขารู้จักและเคยซ้อมมาทั้งนั้นเลย แต่พลอยรู้นะว่าความจริงแล้วเขาชอบเล่นเพลงแนวร็อค ฮาร์ดคอร์กัน เพราะเพชรเคยบอกว่าเมื่อก่อนปอควบตำแหน่งมือกีตาร์โซโล่และร้องนำ และวันนี้เขาก็ร้องโชว์ให้ดูเพลงนึงด้วย พลอยอดทึ่งไม่ได้เลยที่ปอเขาสามารถร้องเพลงไป เล่นกีตาร์ไป และยังปรับเปลี่ยนเสียงให้เป็นร้องแบบธรรมดาและตะโกนแบบฮาร์ดคอร์ได้ พลอยว่านะ… ให้ปอเป็นนักร้องนำไปอย่างเดิมน่ะดีแล้ว
“มาซ้อมด้วยกันอีกนะดา” โจ้บอกกับพลอยเมื่อหมดชั่วโมงซ้อม และเพชรกับพลอยก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมีสอนหนังสือและพลอยต้องไปซื้อกับข้าว พลอยยิ้มและโบกมือลาเพื่อนใหม่ทั้งสามคนนั้น พวกเขาก็โบกมือตอบยิ้มๆ
“เพชร” พลอยเรียกขึ้นตอนที่เราติดไฟแดงกันอยู่ “เพชรว่ามันแปลก ๆ ไหม”
“แปลกยังไงเหรอ” คนขับถามเสียงอู้อี้ผ่านหมวกกันน็อคมา
“ก็.. เรารู้สึกว่า เราเข้ากับวงไม่ค่อยได้น่ะซี บอกไม่ถูกเหมือนกัน”
“เรานึกแล้วว่าดาต้องคิดแบบนี้”
“เอ๋…”
“เราเข้าใจที่ดารู้สึกนะ ดาหมายถึงว่า ดาเป็นคนหวาน ๆ ในขณะที่พวกเราอ่ะดิบ ๆ กันทั้งนั้นใช่ไหม และดาเองก็รู้จักแต่เพลงคลาสสิค เพลงสากล แต่พวกเรานั้นเป็นวงร็อค ก็เลยรู้สึกเหมือนจะเข้ากันไม่ได้ใช่ไหม เราอยากจะบอกว่ามันไม่เกี่ยวหรอกนะ มันไม่ใช่ปัญหาหรืออุปสรรคเลย เราก็แค่มาสนุกกันและไอ้พวกนั้นมันก็บอกว่าท้าทายดีที่จะเล่นเพลงคลาสสิคแบบฮาร์ดคอร์น่ะ ดาไม่ต้องคิดมากนะ.. รู้เปล่า”
พลอยเม้มปากนิดหนึ่ง ชั่งใจว่าจะถามดีไหมแล้วก็ตัดสินใจ “เอ่อ…เพชร”
“ว่าไง”
“ที่ว่า ‘ดิบ ๆ’ น่ะ คืออะไรเหรอ”
“แป้วววววววว….ได้ฟังที่เราพูดไหมเนี่ย!”
คุณครูพี่เพชรมาส่งพลอยที่ตลาดนัดแล้วขับรถกลับไปสอนเคมีน้อง ๆ พลอยมองส่งเพชรจนสุดสายตา พอจะรู้แล้วล่ะว่ามีคนปลื้มเพชรเยอะพอสมควรเลย ก็เพชรน่ะเท่ห์ออกนะ เป็นนักบาสฯ หญิงของมหาวิทยาลัย เล่นดนตรีก็เก่ง แถมใจดีด้วย น้อง ๆ ม.ปลายที่เรียนเคมีกับเพชรนี่ติดพี่เพชรกันทุกคนเลย เพื่อน ๆ ในคณะอักษรฯ ก็ชอบมาถามพลอยเกี่ยวกับเพชรบ่อย ๆ เขาบอกว่าอิจฉาพลอยจังที่ได้อยู่ห้องพักเดียวกับเพชร พลอยก็ยิ้มแล้วตอบในใจว่า พลอยเองก็ภูมิใจเหมือนกัน
“เอ่อ… ดา”
เสียงทุ้มเรียกพลอยจากข้างหลัง พลอยกำลังเลือกปลาหมึกอยู่หันไปก็พบว่าเป็นปอนั่นเองที่เรียกพลอย
“อ้าว ปอมาซื้อกับข้าวเหรอ บังเอิญจัง”
“อ๋อ…ครับ เอ่อ ดาซื้อเสร็จหรือยัง เดี๋ยวปอไปส่ง”
“ไม่เป็นไรจ้า เพชรเขาบอกว่าจะมารับเราเอง” เพื่อนใหม่พยักหน้ารับรู้ แต่พลอยคิดอีกที ถ้าพลอยกลับหอกับปอ พลอยก็จะไม่ต้องรบกวนเพชรที่กำลังสอนหนังสืออยู่นะ แต่ว่า…กลับกับผู้ชายอย่างนี้จะดีเหรอ
คุณหนูดาค้าบ รับโทรศัพท์หน่อยค้าบ……..
เอ๋…เพชรโทรมา
รู้สึกว่าปอจะแอบขำเสียงเรียกเข้านะ พลอยก็ว่ามันตลกเหมือนกันแต่เพชรไม่ยอมเชื่อ เถียงพลอยว่าน่ารักจะตาย อืม…น่ารักก็น่ารัก
“จ๋า..”
“ดา ปอมันไปที่ตลาดนัดเหรอ”
“ใช่ ยืนคุยกันอยู่พอดี เพชรจะคุยกับปอไหม”
“ไม่ ๆ ๆ เราจะบอกว่า ถ้ามันชวนดากลับด้วยกันก็กลับกับมันได้นะ เรารู้จักมันตั้งแต่ ม.1 แล้ว ไอ้นี่ไว้ใจได้”
“อ้าว…แล้วเพชรมีธุระเหรอ”
“เอ๋…ก็ ประมาณนั้น”
“จ้า…งั้นเรากลับกับปอนะ”
“จ้า…”
สรุปแล้ว พลอยกลับหอกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อปอคนนี้ แอบสงสัยเหมือนกันนะว่าเพชรรู้ได้ยังไงว่าปอมาที่ตลาดนัด แต่เพชรกับปอเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยมอย่างนี้มันก็ไม่แปลกหรอกมั้ง…
ความคิดเห็น