คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1 *
1
Do you believe in ‘Love at first sight’?
การแข่งขันบาสเกตบอลระดับประเทศรอบสุดท้ายในปีนี้จัดขึ้นที่จังหวัดสงขลา หลากหลายทีมที่นับว่า ‘เซียน’ ได้มารวมตัวกันที่นี่…โรงยิมประจำจังหวัด เสียงเชียร์จากรอบอัฒจันทร์ดังกึกก้อง เสียงลูกบาสกระดอนเป็นจังหวะเคล้ากับเสียงฝีเท้านับสิบคู่ที่วิ่งขึ้นลงสนามอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หากบางครั้งก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงนกหวีดแหลมจากกรรมการผู้ทรงความยุติธรรม
“ทีมเราต่อคู่นี้ใช่ไหมครับคุณชาย”
สุภาพบุรุษหนุ่มในชุดวอร์มผู้ยืนกอดอกอยู่ริมสนามหันไปพยักหน้าเป็นคำตอบให้กับลูกทีม ก่อนจะหันกลับไปมอง…เธอ อีกครั้ง
หัวเราะขันตัวเองอยู่ในใจ นึกสงสัยว่าวันนี้เป็นอะไรไป เขาผู้เป็นกัปตันทีมควรจะศึกษาเกมส์ของคู่ต่อสู้ตรงหน้านี้ให้มากที่สุดต่างหาก เพราะถ้าทีมเขาสามารถเข้าชิง เขาก็จะต้องพบกับทีมใดทีมหนึ่งที่กำลังแข่งขันอยู่นี้ หากแต่ในชั่วขณะหนึ่งที่สายตาอันเฉียบคมบังเอิญมองเลยไปยังริมสนามฝั่งตรงข้ามและพบเข้ากับหญิงสาวร่างบางในชุดวอร์ม เขาก็เผลอไผลมองจนละความสนใจไปจากเกมส์นัดสำคัญตรงหน้า สิ่งที่ทำให้เขาติดตรึงอยู่กับเธอนั้นไม่ใช่ผิวพรรณอันขาวสะอาด ไม่ใช่ผมดำขลับสวยที่รวบเป็นหางม้า ไม่ใช่ดวงตารีเล็กเท่าเม็ดก๋วยจี๊ แต่เป็นการเชียร์อย่างเอาเป็นเอาตายนั่นต่างหาก คุณผู้จัดการทีมสาวคนนั้นหันไปตบมือเก็ทกับนักกีฬาที่ม้านั่งสำรองเมื่อลูกทีมของเธอสามารถเลย์อัพลูกลงห่วงได้ และออกอาการเสียดายสุด ๆ เมื่อทีมตรงข้ามก็สามารถชู้ตลูก 3 คะแนนลงเช่นกัน แต่นั่นก็ยังไม่เท่าตอนคุณเธอลุ้นตัวแทบโก่งตอนที่นักกีฬาของเธอกำลังชู้ตลูกโทษ และที่เด็ดสุดก็ต้องเป็นตอนที่กรรมการผู้ทรงธรรมเป่านกหวีดหมดเวลาแล้วผลออกมาว่าทีมของเธอผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ คุณผู้จัดการทีมกระโดดโลดเต้นกับเพื่อน ๆ นักกีฬาของเธออย่างดีใจสุดขีด และยังหันไปปรบมือเรียกเสียงเชียร์จากบนอัฒจันทร์อีกด้วย จึงบังเกิดเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือดังกึกก้องจนเขาเองก็ขอปรบมือให้กับคุณผู้จัดการหญิงผู้ทุ่มเทสุดตัวคนนี้ด้วยเช่นกัน
อืม…ผู้หญิงคนนี้…………
ในที่สุด ฝันก็เป็นจริง เมื่อทีมของเธอผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศบาสเกตบอลชายรุ่นใหญ่ได้สำเร็จ หลังจากที่เต้นดีใจลิงโลดอยู่พักหนึ่งเธอก็นึกขึ้นได้ว่า ลืมทำหน้าที่… สาวน้อยผู้จัดการทีมจึงหันมาแจกผ้าเย็นและน้ำดื่มให้แก่เหล่านักกีฬาซึ่งพวกเขาก็คือเพื่อนและรุ่นน้องของเธอนั่นเอง
จนกระทั่งเธอยื่นขวดเกลือแร่ให้กับเพื่อนชายคนสุดท้ายผู้กำลังมองหาผ้าเช็ดแว่น
“แว่น! นายนี่เท่ห์สุดยอดไปเลย”
“แน่นอนดิ” คำตอบนี้กวนไปนิด คุณผู้จัดการทีมเลยชกเบา ๆ เข้าที่หัวไหล่หนาอย่างหมั่นไส้ นักบาสหนุ่มหัวเราะร่าแล้วส่งแว่นตาให้เธอ ไม่จำเป็นต้องมีคำถามหรือคำสั่ง เขาและเธอก็เข้าใจกันดีเพราะหน้าที่เช็ดแว่นนี้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอไปแล้วก็ว่าได้ คุณผู้จัดการหญิงเช็ดแว่นเข้ากับผ้าเช็ดหน้าของเธอแล้วส่งคืนให้
“วันนี้เล่นดีเพราะมีกำลังใจหรอกนะเนี่ย” นายแว่นพูดพลางเช็ดเหงื่อบนใบหน้าและลำคอ
“หมายถึงน้องอีฟก็บอกเถ๊อะ…”
“แกก็ด้วยล่ะ หมวย…ขอบใจมาก”
หญิงสาวอดยิ้มออกมาไม่ได้ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปดูแลนักกีฬาคนอื่น ๆ ต่อไป …เพื่อน คำ ๆ นี้สำหรับหมวยและแว่นแล้วมีค่ายิ่งกว่าอื่นใด ความรักและความผูกพันตลอด 6 ปีที่คบกันมาหล่อหลอมให้เธอกับเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน เป็นคนที่รู้ใจและเห็นใจกันตลอดมา ไม่ว่าจะอุปสรรคน้อยใหญ่ หรือภารกิจหนักหนา เธอกับเขาก็ก้าวผ่านมาด้วยกันแล้วทั้งสิ้น แว่นเคยสอนภาษาอังกฤษให้กับหมวยเพื่อให้เธอไปสอบชิงทุน แม้จะสอบไม่ติดแต่หมวยก็ได้กลายเป็นคนที่เก่งและชอบภาษามาก ๆ คนหนึ่งเลยทีเดียว ส่วนหมวยเองก็ช่วยแว่นจีบสาว อิอิ ไม่ใช่สาวธรรมดาด้วยนะนั่น เพราะน้องอีฟเธอสวยขั้นดาวโรงเรียน ทั้งน่ารักสดใสและฉลาดเฉลียวอย่างนี้ กว่าะลงเอยกับไอ้แว่นหน้าจืดของเธอได้ก็ต้องลุ้นกันเหนื่อยไม่เบา
ก็เหลือแต่แม่สื่อสาวคนนี้ล่ะน้า ที่เพิ่งจะวางตัวเป็นโสดเมื่อ 18 ปีที่แล้วนี่เอง
…ก็ตั้งแต่เกิดนั่นล่ะ
ตกลงว่าให้นักกีฬาไปพักผ่อนกันก่อน ส่วนผู้จัดการทีมกับโค้ชจะอยู่ดูฝีมือของทีมบาสเกตบอลชายรุ่นใหญ่คู่ต่อไป ซึ่งผู้ชนะในสองทีมนี้จะเป็นคู่ชิงของทีมเธอในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
หมวยขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์ตามคำชวนของเพื่อน ๆ เธอที่กวักมือเรียกหยอย ๆ
“ดู ๆ ๆ ๆ พ่อรูปหล่อเตรียมลงสนามแล้ว”
“อุ๊ย ๆ ถอดชุดวอร์มแล้ว … ว้าว…ใส่ชุดสีขาวด้วยล่ะ”
“กรี๊ดดด… เบอร์ 9 สู้ ๆ! นะค้า..”
หมวยถึงกับตาค้างอ้าปากหวอ มองหน้าเพื่อน ๆ ยังกับไม่เคยเห็น ก็ดูเพื่อนเธอแต่ละคนสิ ทั้งยัยขวัญ มิ้นท์ มุ ตางี้แพรวพราว กรี๊ดหนุ่ม ๆ หน้าตาเฉยเลย เธอกะพริบตาปริบ ๆ แล้วมองไปรอบ ๆ อัฒจันทร์ก็รู้สึกว่าจะมีคนที่ออกอาการเดียวกับเพื่อน ๆ ของเธอไม่น้อย
อะไรจะหล่อปานน้านน…
เธอแอบหมั่นไส้เล็ก ๆ อย่างอดไม่ได้ แต่ก็อยากลองมองหา ‘พ่อรูปหล่อ’ ที่เหล่าสหายกรี๊ดกร๊าดกันอยู่นี่ดูบ้าง และไม่นาน…เธอก็พบ
หลังจากที่ชายหนุ่มผู้เป็นกัปตันทีมเข้าไปคุยกับผู้ตัดสินเรียบร้อยแล้ว เขาก็วิ่งเหยาะ ๆ มาสมทบกับเพื่อนร่วมทีมที่วอร์มอัพกันอยู่หน้าแป้นบาสฝั่งขวา เขาคว้าลูกบาสมาซ้อมยิงลูกโทษ ซึ่งพอยิงเข้า 1 ลูกก็มีเสียงกรี๊ดดด… สนั่นหวั่นไหว 1 ระรอกคู่กันมา
อิโธ่เอ๊ย… ก็แค่หล่อ ก็แค่ขาว ก็แค่สูง ก็แค่ดูดีมีชาติตระกูล จะอะไรกันนักกันหนา!
แต่ทว่า… ความหมั่นไส้ในใจกลับกลายเป็นแรงดึงดูดให้เธอมองเขาจนไม่อาจละสายตาได้เลย อาจเป็นเพราะเธอชื่นชมที่เขาวิ่งขึ้นลงตลอดควอเตอร์ อาจเป็นเพราะเขามีท่วงท่าการชู้ตที่สวยงาม อาจเป็นเพราะเขามีรอยยิ้มแฝงอยู่ในนัยน์ตาที่มุ่งมั่น หรือจะเป็นเพราะอะไรก็ตามแต่ เธอรู้แค่ว่า… นายกัปตันเบอร์ 9 คนนี้ ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
และยิ่งไปกว่านั้น ตอนท้ายควอเตอร์ที่ 2 ได้เกิดอุบัติเหตุปะทะกันในสนามจนตาพ่อรูปหล่อเจ็บข้อเท้าขวาและถูกเปลี่ยนตัวออกในที่สุด เธอก็พบว่าตนเองชะโงกหน้ามองตามคนเจ็บในสนามอย่างเป็นห่วง เป็นห่วง…อาจเป็นสันชาตญาณของผู้จัดการทีมก็ได้ แต่ไม่ว่าเพราะอะไร เธอก็ได้ตระหนักอีกข้อหนึ่งว่า เขาคนนี้ ไม่ธรรมดาต่อความรู้สึกของเธอด้วยเช่นกัน
จนกระทั่งเกมส์การแข่งขันจบลง แล้วปรากฏว่าทีมของนายเบอร์ 9 คนนั้นผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศไปพบกับทีมของเธอ ผู้จัดการทีมสาวรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก นั่นเป็นเพราะว่าเธอจะได้พบเขาอีกหรือเปล่านะ…?
ได้เวลาเดินทางกลับแล้ว แต่นักกีฬายังมากันไม่ครบ ขาดก็แต่เพื่อนรักของเธอ มีคนบอกว่าแว่นเดินไปคุยกับเพื่อนเก่าทางด้านหลังโรงยิม หมวยจึงชวนน้องอีฟไปตามด้วยกัน แต่แล้ว…โดยไม่คาดฝัน เมื่อเขาก็อยู่ตรงนั้นด้วย …กัปตันทีมคนนั้น
ม้านั่งตัวยาวเบื้องหน้าไม่ใกล้ไม่ไกล มีชายหนุ่มผิวขาวอมชมพูในชุดบาสเกตบอลสีขาวแถบเทานั่งอยู่อย่างสงบ ข้าง ๆ เขาคือเพื่อนร่วมทีมผิวเข้มนามว่าหินผา ผู้ซึ่งกำลังคุยกับไอ้คุณเพื่อนรักที่ยืนหันหลังให้เธออยู่
ก็ถ้ามันหันหน้ามาทางนี้ เธอจะกวักมือเรียกมันเงียบ ๆ แต่มันดันหันหลังให้ซะนี่…เธอจึงจำเป็นต้องเดินเข้าไปเรียก หมวยแอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วชะลอฝีเท้าให้น้องอีฟนำเข้าไปก่อน ลูกตาเท่าเม็ดก๋วยจี๊ของเธอจับที่ไอ้แว่นอย่างแน่วแน่ก็จริง แต่หางตาก็รับภาพชายหนุ่มผู้นั่งข้าง ๆ เพื่อนเก่าไอ้แว่นได้อย่างชัดเจน เธอเห็นเขาจ้องมองมาที่…เอ่อ ที่เธอ! ซึ่งนั่นก็ทำเอาเสียวสันหลังวาบ ๆ แต่ก็คงไม่มีอะไรเพราะเธอเป็นคนที่เดินเข้ามาใหม่ เขาจะเงยหน้ามองนิดหน่อยก็คงไม่แปลก
ใช่…คงไม่แปลก ถ้าเขาไม่จ้องเธออย่างนี้
ไอ้แว่นก็คุยจัง ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าแฟนคนสวยของมันและเพื่อนที่เดินขาสั่นได้มาหยุดอยู่ข้างหลังมันแล้ว แต่ก่อนที่หมวยจะขยับปากเรียก เพื่อนหนุ่มผิวเข้มของแว่นก็เอ่ยขึ้นก่อน
“เฮ่ย …แว่น แฟนมาตามแล้วมึง”
ชายหนุ่มหันหลังไปมองตามคำเพื่อน แล้วดวงตาใต้กรอบแว่นก็สบกับดวงตาคู่สวยของน้องอีฟเข้าพอดี เขาจึงหันกลับมายิ้มเขิน ๆ แล้วเอ่ยลา
“เออ ข้าไปนะ”
“แล้วเจอกันนัดชิงเพื่อน..”
แต่ทว่า…เหตุการณ์เมื่อครู่ได้นำมาซึ่งความเข้าใจผิดมหันต์โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้เลย ใครคนหนึ่งลอบถอนใจออกมาเงียบ ๆ พลางมองภาพหนุ่มแว่นนักกีฬาและสองสาวผู้เดินจากไปจนสุดสายตา
ที่แท้… ก็แฟนกันน่ะเอง เธอถึงได้ตั้งใจเชียร์ขนาดนั้น…….
ความคิดเห็น