คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : From that day on... Chapter TWO
2
หลังจากที่พลอยย้ายเข้ามาพักในหอพักใกล้มหาวิทยาลัยได้หลายวัน พลอยก็เริ่มปรับตัวได้ แม้ว่าที่ห้องของพลอยจะไม่สะดวกสบายเหมือนที่บ้าน แต่พลอยก็มีความสุขดีและไม่เห็นว่ามันจะเป็นปัญหาเท่าไหร่ ทีเพชรเขายังอยู่มาได้ตั้งนาน จริงมั้ย
พูดถึงเพชร จำได้ว่าพอเราพบกันเพชรก็ชวนพลอยดูฟุตบอลเลย ไม่มีการทักทายใด ๆ ทั้งสิ้น เพชรคงจะคิดว่า ‘แปะไว้ก่อน ขอดูบอลก่อน’ ทำนองนี้ล่ะมั้ง ตลกดีเนอะ เพราะความจริงพลอยก็แอบเตรียมตัวมานะว่าจะแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ยังไงดี แต่พอเอาเข้าจริงเพื่อนคนนี้กลับสนใจแต่ฟุตบอล สำหรับพลอยแล้ว เพื่อนร่วมห้องของพลอยคนนี้เป็นคนที่เท่ห์มาก ๆ เลยล่ะ คุณรัตน์มณีเขาแข็งแรง หุ่นดีแบบนักกีฬา อืม…จริงสินะ เขาเป็นนักบาสเกตบอลหญิงของคณะด้วยนี่นา ผมของเพชรดำสวยและซอยสั้น ๆ ซึ่งก็เข้ากับบุคลิกห้าว ๆ ทะมัดทแมงของเจ้าตัว สไตล์การแต่งตัวก็แนวสบาย ๆ เสื้อยืด กางเกงยีนส์ มีเข็มขัดเท่ห์ ๆ อีกเส้นหนึ่งกับรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อ และกระเป๋าสะพายข้างใบโปรดอีกใบ เพียงเท่านี้เพชรเขาก็พร้อมจะลุยไปทุกที่แล้วล่ะ
ไม่ว่าพลอยไปที่ไหนเพชรก็มักจะอาสาไปเป็นเพื่อนเสมอ แต่ทีเพชรไปบ้างเขาไม่เคยจะชวนพลอยหรอก
“เดี๋ยวดาเมื่อยขาเปล่า ๆ”
เพชรเคยบอกเหตุผลพลอยอย่างนั้น แต่พลอยไม่เห็นจะกลัวเลยกับแค่เรื่องเมื่อยขา พลอยตื๊อไปกับเพชรจนได้ ซึ่งบางทีเพชรก็ส่ายหน้าแล้วบ่นว่าพลอยตามเพชรเหมือนเด็ก ๆ …ไม่จริงเลยเนอะ พลอยไม่ใช่เด็กซักกะหน่อย
พลอยรู้สึกสนิทใจกับเพชรได้ในเวลาไม่นานเลย อาจเป็นเพราะเพชรเป็นคนใจดีมั้ง พลอยจึงวางใจและชอบอยู่ใกล้ ๆ เพชรมากกว่าคนอื่น และเพชรก็รับฟังพลอยทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศร้า ๆ ที่พลอยคิดมากไปเอง หรือมุขตลกแปลก ๆ ของพลอย เพชรก็ยังอุตส่าห์หัวเราะ พลอยรู้สึกดีนะที่เพชรอยากฟังเรื่องของพลอย แต่เพชรเองกลับไม่ค่อยเล่าเรื่องของตัวเองให้พลอยฟังบ้าง พลอยก็ไม่กล้าถามหรอก กลัวเพชรจะว่าละลาบละล้วง ถึงอย่างนั้นพลอยก็อยากรู้จักเพชรให้มากกว่านี้
พลอยหันไปมองคนนั่งข้าง ๆ ที่กำลังเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายแล้วก็แอบยิ้มขำ เพชรเขากัดริมฝีปากอย่างเคียดแค้นมากที่สถิติเกมส์ที่เคยทำไว้ถูกคนอื่นมาทำลายซะแล้ว เราสองคนอยู่ในศูนย์อินเตอร์เน็ตของมหาวิทยาลัยซึ่งก็ไม่มีเกมส์ให้เล่นมากหรอก นอกจากเกมส์ไพ่และเกมส์ลูกระเบิด (Minesweeper) ที่เพชรกำลังเล่นอยู่นี่เอง เพชรบอกว่าเกมส์นี้ไม่ค่อยมีคนเล่นเป็น แต่ก็ยังมีคนมาทำลายสถิติแข่งกับเพชรในเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องนี้อยู่เป็นประจำ คน ๆ นั้นเขาใช้ชื่อว่า ‘55555+’ ซึ่งเหมือนจะหัวเราะเยาะเพชรก็ไม่ปาน ดังนั้น เพชรจะยอมแพ้ไม่ได้ (เพชรเคยบอกพลอยอย่างนั้นนะ)
Ploy says : สู้ ๆ นะเพชร
พลอยเชียร์เพชรผ่านทาง msn ไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนเพชรหรือเปล่า แต่เพชรก็หยุดเล่นเกมส์แล้วตอบพลอยด้วยล่ะ เห็นไหมว่าเพชรเขาใจดีมากเลย
Petch says : ขอบใจจ้า
Ploy says : ปวดตาแย่เลยสิเนี่ย
Petch says : ก็นิดหน่อย เกือบชนะมันแล้วล่ะ เมื่อกี้นี้ทำได้เท่ากับสถิติเลย น่าเสียดาย อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง
Ploy says : คนเราน้า… ไหนว่าชวนมาหารายงาน
Petch says : แหะ ๆ ขอเล่นเกมส์เอาฤกษ์เอาชัยก่อนนะ
แล้วในที่สุด เพชรก็เอาชนะสถิติเดิมได้ตั้ง 1 วินาทีแน่ะ อิอิ เพชรถอนหายใจซะเฮือกใหญ่ แต่ได้ฤกษ์ได้ชัยแล้วก็ยังไม่หาข้อมูลรายงานสักที ยังคงเซิร์ชดูเว็บไซต์อื่น ๆ ไปเรื่อย พลอยส่ายหน้าระอาแต่ก็ตลกเพชรดีเหมือนกัน
…โธ่เอ๋ย.. มาว่าเราเป็นเด็ก ตัวเองแหละเด็ก
Petch says : พลอยจ๋า เม้นท์ไดฯให้เราหน่อย
Petch says : www.petrified-petch....
แม่คนขยันส่งลิงค์ไดอารี่มาให้พลอยทาง msn อืม…พลอยนึกแล้วเชียวว่าไดอารี่ของเพชรต้องเป็นสีดำ เพชรอัพเดทไดอารี่ครั้งล่าสุดเมื่อกี้นี้เอง และข้อความของเพชรก็ทำให้พลอยแอบอมยิ้ม
‘เมื่อวันก่อนเราได้รับของขวัญพิเศษพร้อมกัน 2 ชิ้น
ชิ้นแรก คือ ถ้วยยูฟ่าแชมเปี้ยนส์ลีก
เราเชื่อว่าลิเวอร์พูลต้องทำได้ และพวกเขาก็ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง
เราดีใจมาก ๆ เลยกับของขวัญชิ้นนี้
แต่ของขวัญชิ้นที่ 2 นั้น.. เราดีใจกว่า
นั่นก็คือ.. รูมเมทของเรา
เธอเป็นคนดี น่ารักด้วย
เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับดานะ
…
แต่แล้ว บรรทัดต่อจากนั้นกลับทำให้พลอยแทบกรี๊ด
แต่ว่า… คุณเธอวุ่นชิบเป๋ง
เรานี่ยังกับเลี้ยงลูก’
พลอยหันไปตีไหล่เพชรป้าบหนึ่ง เพชรก็หันมาหัวเราะน่าเกลียด ๆ แล้วสวมหูฟังฟังเพลงออนไลน์สบายใจเฉิบ ดูราวกับว่าเพชรได้เข้าไปในโลกส่วนตัวของตัวเองแล้ว ถ้าอย่างนั้นพลอยก็ขอเข้าไปเยี่ยมชมโลกของเพชรบ้างนะ พลอยเริ่มอ่านไดอารี่ของเพชรย้อนหลังไปเรื่อย ๆ โดยไม่เบื่อเลยสักนิด แล้วก็ได้รู้ว่า ที่เห็นเพชรเล่นสนุก ๆ ไม่ค่อยตั้งใจเรียนแบบนี้ ที่จริงแล้วเพชรเขาเรียนเก่งมาก ๆ เลยล่ะ
เคยสอบได้ทุนไปประเทศนิวซีแลนด์ตอน ม. 2
ตอน ม. 3 ก็สอบได้หลายทุนแต่สละสิทธิ์ทั้งหมด
ม. 4 นี่สอบได้อีกหลายทุนแต่เลือกไปประเทศอเมริกาตอนซัมเมอร์
ตอน ม. 5 ติดค่ายเคมีโอลิมปิก ค่าย 2
และช่วง ม. 6 ก็ติดโควตาเยอะแยะเลย แต่สละสิทธิ์ทั้งหมดแล้วลงสนามสอบกลาง
ยอดไปเลย!
แต่ว่า ช่วงปี 1 สำนวนของเพชรนั้นแลเศร้า ๆ ยังไงบอกไม่ถูก เรื่องที่เพชรนำมาเล่าก็เป็นเรื่องเศร้า ๆ กลอนเศร้า ๆ และทุกครั้งก็มีประโยคที่เหมือนจะฝากถึงใครบางคนทำเป็นตัวหนังสือเล็ก ๆ ทิ้งไว้ในบรรทัดสุดท้ายเสมอเลย อย่างเช่น ‘ดีกันอีกครั้งได้ไหม…ฉันขอโทษ’ และ ‘ยังรอคอยเธอเสมอ’
สงสัยว่า ตอนนั้นเพชรกำลังมีความรัก
ไม่สินะ เพชรคงจะผิดหวังจากความรักมากกว่า
แล้วตอนนี้ อยู่ปี 2 แล้ว เพชรมีใครในหัวใจหรือยังนะ
หลังเลิกเรียนในตอนเย็น พลอยกับเพชรไปทานข้าวด้วยกัน เพชรพาไปที่ร้านประจำของเพชร แถมมีการมาคุยอวดด้วยว่า ‘อร่อยเหาะ’ แต่เท่าที่รู้จักกันมาไม่เห็นเพชรจะเคยบ่นเลยว่าอะไรไม่อร่อย อิอิ
ร้านที่เพชรพามาเป็นร้านอาหารตามสั่งริมฟุตบาทที่คุณแม่เคยบอกว่าร้านพวกนี้ทำอาหารไม่ค่อยสะอาด แต่พลอยว่า ร้านเหล่านี้ก็เลี้ยงชีวิตคนมาเป็นร้อยเป็นพัน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย และอีกอย่าง มันก็อร่อยดีนะ
“อร่อยมั้ยล่ะคุณหนู ไม่เคยมากินล่ะสิ” เหมือนว่าเพชรจะรู้ใจพลอยเลย
“ก็อร่อยดี” พลอยตอบยิ้ม ๆ แล้วเพชรก็ขอชิมเย็นตาโฟทรงเครื่องของพลอย เพชรตักเข้าปากยังไม่ทันจะกลืนก็หลับตาพริ้มราวกับว่ามันอร่อยลืมโลกไปเลยจริง ๆ พลอยจึงอดหัวเราะไม่ได้
“ดาปรุงอร่อยจัง ไว้ปรุงให้เราบ้างนะ”
น้ำอัดลมที่อยู่บนโต๊ะเหลืออยู่อีกนิดหน่อย แต่เพชรก็เทใส่แก้วของพลอยหมดเลย พลอยจะสั่งอีกขวดหนึ่งแต่เพชรโบกมือห้ามไว้
“เปลือง” เรื่องขี้เหนียวนี่ไม่มีใครเกินเพชรล่ะ
“ไม่เป็นไร เราเลี้ยง” แต่เพชรก็ชอบว่าว่าพลอยฟุ่มเฟือยเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ไปสอนพิเศษแล้ว ดาไปด้วยกันไหม หรือจะกลับหอก่อน เราไปส่ง”
พลอยส่ายหน้า พลอยเลือกไปเดินเล่นซื้อของฆ่าเวลารอเพชรดีกว่า ซึ่งเพชรก็บ่นอีกตามเคยว่าพลอยใช้เงินฟุ่มเฟือย พลอยเลยเปลี่ยนเป็น ‘เดินดูของ’ แทน เพชรก็ส่ายหน้ายิ้ม ๆ แล้วว่ามันไม่ได้ต่างกันเลย แต่ก็ยอมไปส่งพลอยแต่โดยดี
เพชรสอนพิเศษวิชาเคมีให้นักเรียนมัธยมปลายเป็นอาชีพเสริม โดยสอนวันจันทร์และพุธ เวลา 5 โมงเย็นถึง 2 ทุ่ม ที่บ้านของน้องนักเรียนคนหนึ่ง เพชรคุยว่าสอนน้องมาตั้งแต่ขึ้นปี 1 ไม่เคยเบื่อเลย และที่เพชรติดใจนั้นไม่ใช่เพราะว่าน้อง ๆ น่ารัก และไม่ใช่เพราะได้เงินค่าเรียน แต่เป็นเพราะเพชรชอบตอนที่ได้รู้ว่าน้อง ๆ สอบเคมีได้คะแนนดีและได้เกรดสวย ๆ กันทุกคน เพชรยิ้มแล้วเล่าว่าภูมิใจยิ่งกว่าได้เกรดเองซะอีก อยากให้พลอยลองไปสอนน้องบ้างเพราะพลอยก็เก่งภาษา ซึ่งพลอยว่าไม่จริงเลย เมื่อก่อนนี้พลอยคิดว่าพลอยเองก็เก่งพอตัว แต่พอได้รู้จักกับเพชร พลอยจึงรู้ว่าความรู้ตัวเองนี้แค่ห่างเขียด เอ๊ย..ห่างอึ่งเท่านั้นเอง
ยิ่งค่ำของขายก็ยิ่งเยอะ และผู้คนก็ยิ่งคึกคัก เพชรบอกว่าถ้าเดินเบื่อเมื่อไรให้โทรไปบอกแล้วเพชรจะมารับไปอยู่ที่สอนพิเศษ แต่มาตอนนี้พลอยคิดว่า ถึง 2 ทุ่มพลอยก็คงเดินไม่ทั่วหรอก
แต่แล้ว ขณะที่พลอยยืนดูสร้อยข้อมือหินก็มีผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งมายืนข้างหลังและเอาอะไรไม่รู้มาจี้ที่เอวพลอย อีกมือหนึ่งก็ขยุ้มหัวไหล่พลอยจนรู้สึกเจ็บ
“อย่าส่งเสียง! ไม่งั้นแทงแน่” เขาพูดเบา ๆ ที่ริมหูซึ่งทำให้พลอยสะท้านเยือกไปทั้งตัวเลย “เดินไปข้างหน้า”
เขาว่าแล้วก็ออกแรงดุนหลังพลอย พลอยจึงต้องเดินไปเรื่อย ๆ ตามที่เขาบงการ มองผู้คนที่เดินซื้อของอยู่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครสนใจพลอยเลย พลอยอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก และไม่รู้จะทำยังไงดี ทางที่เขาบังคับให้ไปเริ่มออกนอกพื้นที่ที่คนพลุกพล่านไปสู่ถนนใหญ่ บางที เขาอาจกำลังพาไปที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้านี้ และจะพาขึ้นรถเมล์ไปที่ไหนต่อก็ไม่รู้
พลอยไม่อยากไปเลย.. แต่ไม่รู้จะขัดขืนยังไงดี พลอยกลัว
คุณหนูดาค้าบ รับโทรศัพท์หน่อยค้าบ……..
พลอยสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีโทรศัพท์เข้ามา และจากเสียงเรียกเข้านี้ก็แน่นอนว่าจะเป็นใครไปไม่ได้ คนที่เรียกพลอยว่าดา คนที่อัดเสียงตัวเองตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าให้พลอย เพชรนั่นเอง!
ผู้ชายตัวใหญ่ข้างหลังสบถออกมาคำโตแล้วบอกให้พลอยรับโทรศัพท์อย่าให้มีพิรุธ พลอยก็เลยหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับสาย
“ดาอยู่ไหนจ๊ะ”
ทันทีที่ได้ยินเสียงของเพชร พลอยก็แทบจะปล่อยโฮออกมาตรงนั้นเลย แต่ก็ไม่อาจทำได้เพราะมีดที่จี้อยู่ข้างหลังกดมาหนัก ๆ อีกทีเป็นการขู่บังคับ พลอยจึงต้องกรอกเสียงลงไปเบา ๆ
“พ .. เพชร ไม่ต้องมารับเราก็ได้นะ”
ความจริงพลอยอยากจะร้องขอให้เพชรมาช่วยใจจะขาด แต่ก็ต้องฝืนพูดสิ่งที่ตรงข้ามกันทั้งหมดเลย พลอยไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว
“อ้าว…แล้วดาจะกลับยังไงเหรอ”
“ร.. เรากลับเองได้จ้ะ”
แล้วผู้ชายข้างหลังพลอยก็กระชากเอาโทรศัพท์มือถือของพลอยไปกดตัดสายทิ้ง แล้วบังคับให้พลอยเดินต่อไป แต่พลอยรู้สึกแข้งขาอ่อนเหลือเกินจนเดินไม่ไหวแล้ว เขาก็พูดคำหยาบบังคับพลอยอีก พลอยจึงเริ่มร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้เขาเลยตะคอกให้เงียบ และคงเพราะเห็นว่าคนเริ่มมองแล้วจึงออกแรงลากพลอยไปที่ป้ายรถเมล์ พลอยโดนกระชากจนระบมไปหมด ได้แต่ภาวนาขอให้ใครก็ได้ช่วยที เพชร.. เพชรช่วยพลอยที
และทันใดนั้น ผู้ชายตัวโตก็ปล่อยมือจากพลอย พลอยตกใจหันไปมองก็เห็นว่าเขากำลังสู้กับใครคนหนึ่ง …เพชรนั่นเอง! พลอยปิดปากแล้วถอยห่างออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก เห็นเพชรหักข้อมือที่กำมีดอยู่ของผู้ชายคนนั้น แต่พอเขาตั้งตัวได้ก็หันมาเล่นงานเพชร พลอยเป็นห่วงเพชรจับใจเพราะถึงแม้เพชรจะแข็งแรงและตัวสูงแต่ยังไงก็ตัวเล็กกว่าผู้ชายคนนั้นมาก เขาแทงมีดใส่เพชรแต่เพชรก็หลบทันและเตะเข้าที่แขนจนมีดกระเด็นหลุดไป และดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจะโกรธมาก เขากำหมัดหนัก ๆ แล้วถลาตรงเข้ามาหมายจะชกที่หน้าเพชร แต่แล้ว…โดยไม่คาดฝัน
ตูม…!
ในพริบตาก่อนหน้านั้นเป็นภาพเหตุการณ์ที่ทำให้แทบทุกคนที่ยืนมุงอยู่อ้าปากค้าง ส่วนพลอยเองก็ตกใจไม่แพ้กัน…เพชรเอี้ยวตัวหลบแล้วคว้าแขนที่เขาพุ่งชกมากอดแล้วทุ่มร่างยักษ์นั้นลงกับพื้นอย่างแรง! เพื่อนของพลอยจับร่างผู้ชายพลิกคว่ำอย่างรวดเร็วแล้วใช้เข่ายันลำตัวหนานั้น ดัดแขนข้างหนึ่งไปข้างหลังจนเขาร้องโอ๊ย และยังกดคอเขาไว้อีกด้วย
เมื่อตำรวจมาจับกุมตัวผู้ชายคนนั้นไป พลอยก็เข้าไปหาเพชร ค่อยโล่งใจที่เพชรไม่เป็นไร
“ขอบคุณเพชรมาก ๆ เลยที่มาช่วยเรา”
เพชรปาดเหงื่อที่ไรผมบนหน้าผากแล้วยิ้ม “อืม… แล้วดาไม่เป็นไรใช่ไหม”
“จ้ะ เพชรมาช่วยเราพอดี”
แล้วคุณตำรวจก็เชิญเราสองคนไปให้ปากคำที่โรงพัก เพชรจึงต้องโทรไปบอกน้อง ๆ ที่เรียนพิเศษว่าให้กลับบ้านได้เลย แล้วยังแอบบ่นว่าไม่ชอบอยู่ใกล้ ๆ ตำรวจเลยด้วย
“อ้าว…ทำไมล่ะ” พลอยแอบกระซิบถาม ก็เราสองคนกำลังนั่งอยู่ในรถตำรวจนี่นา
“ก็ตำรวจอ่ะ ชอบจับเราตอนเราขี่มอเตอร์ไซค์น่ะสิ แค่ไม่ใส่หมวกกันน็อคเอง”
“อ้าว…” คำตอบของเพชรทำให้พลอยต้องกลั้นหัวเราะเสียยกใหญ่ “ตัวเองทำผิดเองนี่นา เรื่องอะไรไปโกรธเขา”
“ดาอ้า… ไม่เข้าข้างกันมั่งเลย” เพชรทำหน้างอน ๆ ใส่พลอยอีก พลอยเลยได้แต่ขำ โตป่านนี้แล้วยังมางอแงอีกน้า…คนเรา
ความคิดเห็น