ตอนที่ 8 : CHAPTER 4 (100 %)
CHAPTER 4
บังเอิญจริงๆ..
ช่วงนี้มยองจุนรู้สึกว่ารอบตัวเองมีแต่ซานฮาอยู่ตลอดเวลา รู้ตัวอีกทีภาพของรุ่นพี่ตัวเล็กกับเด็กพนักงานใหม่ไปไหนมาไหนด้วยกันก็เริ่มจะชินตาคนในแผนกไปเสียหมดซะแล้ว
(อย่างกับพรหมลิขิต..)
“พี่ครับใส่หมวกก่อน... ..ที่สวนถ้าจะแดดจ้ามาก..” เด็กรุ่นน้องจัดการยกหมวกขึ้นสวมให้คนตัวเล็กขณะกำลังเตรียมตัวเพื่อออกไปทำงานข้างนอก หัวหน้าได้รับมอบหมายให้ซานฮากับมยองจุนทำโปรเจคเล็กๆให้บริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งพวกเขาทั้งสองก็กำลังจะออกไปสำรวจสถานที่อยู่พอดี
อยากจะบอกว่ากว่าจะขอร้องหัวหน้าแผนกให้โดนจับคู่กับคนตัวเล็กได้นี่เลือดตาแทบกระเด็นถ้าไม่เอาสิทธิลับพิเศษในตัวมาขู่อ้างซานฮาคงไม่ได้มาเดินข้างกายรุ่นพี่ตัวเล็กในตอนนี้แน่ๆ
“ซานฮาไม่ใส่อ่ะ..”
“ไม่เป็นไรครับ...พี่ใส่เถอะ..” ส่งยิ้มให้พลางจ้องมองชื่นชมความน่ารักของอีกคนที่แสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผ่านมาหลายอาทิตย์คนตัวเล็กดูไม่เคอะเขินอย่างแต่ก่อนแถมยังชอบเผลอทำตัวน่ารักออกมาให้เขาเห็นบ่อยขึ้น คิดแล้วรู้สึกเสียดายแทนพวกรุ่นพี่หลายคนในแผนกที่ไม่ค่อยได้เห็นมุมนี้จากอีกคนมากนัก
ไม่สิ พวกเขาคงไม่เคยเห็นเลยต่างหาก
ระหว่างการเดินทางรุ่นพี่ตัวเล็กเอาแต่พูดถึงความงามของสวนไม่หยุด อวดว่าตัวเองเคยไปกับพี่ชายตอนเด็กๆแถมยังแสดงอาการตื่นเต้นจนออกนอกหน้าไม่เหลือเค้าคนขี้อายในคราแรกสักนิด แน่นอนว่าซานฮาตั้งใจฟังอีกคนตลอดทางเป็นอย่างดี เสียงหวานเจื้อยแจ้วดึงดูดสมาธิทำเอาเขาไม่รู้สึกเบื่อกับเส้นทางแสนไกลนี่เลย
ลมเย็นกับไอแดดอ่อนพัดกระทบทันทีที่ซานฮาก้าวขาลงรถ ต้นไม้สูงลายล้อมสองข้างทางเดินพร้อมกับป้ายไม้อันใหญ่ตรงทางเข้าเขียนว่า ‘สวนดอกไม้รันลา’ สภาพร่มรื่นมีผู้คนเดินขวักไขว่บางตาเพราะเป็นช่วงวันทำงาน ได้ยินเสียงแว่วของน้ำไหลคาดว่าน่าจะมีลำธารอยู่ในตัวสวนนี้ด้วย
“โห..ถือว่าลูกค้าครีเอทีฟไม่หยอกนะครับเลือกสถานที่จัดงานแบบนี้...”
“บริษัทพวกเขามีภาพลักษณ์ชื่นชมรักธรรมชาตินี่นา...เข้าไปข้างในกันเถอะเดี๋ยวต้องเก็บภาพประกอบไปด้วย...” คนตัวเล็กพูดเดินนำทางรุ่นน้องอย่างชำนาญด้วยประสบการณ์และความคุ้นชินทางมากกว่าเล็กน้อย
ข้างในสวนมีแปลงสวนดอกไม้หลายพันธ์ุแถมยังมีต้นไม้สูงปลูกห่างในระยะสมดุลกันให้ความรู้สึกเหมือนเดินอยู่ในสวนของวังราชา มันไม่ได้ร้อนมากอย่างที่ซานฮาคิดไว้ ออกจะร่มรื่นเย็นสบายเสียด้วยซ้ำ
เดินไปสักพักจึงพบกับต้นเสียงของน้ำไหลซึ่งเป็นลำธารมีลำดับขั้นคล้ายบันไดทำให้ดูเหมือนน้ำตกขนาดเล็กหลายชั้น สีน้ำออกใสปนเขียวมรกตคาดว่าคงเป็นเพราะสารเคมีบางอย่างที่คนดูแลสวนใส่ลงไป ทางซ้ายมีแท่งหินสี่เหลี่ยมโผล่ขึ้นมาเหมือนเป็นทางข้ามผ่าน
“พี่ว่าเราเริ่มเก็บภาพตรงนี้ไปเสนอให้ตั้งซุ้มเติมเครื่องดื่มดีกว่า..บรรยากาศตอนกลางคืนกับเสียงลำธารคงทำให้รู้สึกสงบดี...” คนตัวเล็กชี้มือไปทางพื้นที่ว่างขอบลำธาร เดินเข้าใกล้เพื่อสำรวจเจ้าแท่งสี่เหลี่ยมกลางน้ำพลางคิดว่าควรหาอะไรมาตั้งไว้ตกแต่งคงสวยดี
“พี่..ระวังครับ..!” ซานฮาร้องเสียงหลงรีบไปดึงมืออีกคนที่ลื่นตะไคร้น้ำจนตั้งท่าจะตกลงไปในลำธารก้มลงมองหัวทุยขยับยุกยิกอยู่ตรงอกนึกอยากหลุดขำเบาๆ เพราะดูท่าคนตัวเล็กจะตกใจมาจนกอดรัดเขาไว้ซะแน่นขนาดนี้
“...”
“หายตกใจยังครับ...”
เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากปล่อยให้มยองจุนยึดเกาะเขาไว้มาสักพัก เพราะใบหน้าหล่อกำลังก้มมองอยู่ทำให้คนตัวเล็กชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ลมหายใจอุ่นกำลังรดรินอยู่ตรงปลายจมูกทำให้เขาเกิดความรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นจนหน้าแดงจนเผลอกลั้นหายใจเอาไว้
“...”
“ฮ้า...ให้ตายเหอะ...” ซานฮารีบผละออกพึมพำออกมาอย่างเหลืออดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกคนจ้องมอง คนตัวสูงหันไปยิ้มแหย่ให้กับคนยืนงงหน้าแดงพลางหัวเราะค่อยๆกลบเกลื่อนออกมา
เกือบไปแล้วสิ... ภาพลักษณ์หนุ่มเรียบร้อยเกือบแตกซะแล้ว..
60%
“พี่ขอโทษ..”
เสียงหวานผ่อนลงเพราะนึกว่ารุ่นน้องตัวสูงคงโกรธตัวเองที่ทำตัวเป็นภาระ ก้มหน้าหงอยๆอย่างรู้สึกผิดพลางรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา น้องต้องมาทำงานก็เหนื่อยมากพอแล้วยังต้องมาคอยดูแลเขาอีก โตขนาดนี้มาทำตัวซุ่มซ่ามแถมจะมาอยากร้องไห้เป็นเด็กอนุบาล เขานี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
“เอ่อ..พี่ไม่ได้ทำไรผิดสักหน่อย...คือผมแค่...”
“ซานฮาคงเหลืออดกับพี่สินะถึงได้ร้องออกมา...ขอโทษนะที่พี่ไม่เอาไหน...”
คนคิดเองเออเองพ่นประโยคที่ทำเอาคนฟังเริ่มรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่ว่าซานฮาโกรธอะไรนะแค่ไม่อยากเห็นคนตัวเล็กทำหน้าหงอยแบบนี้
“ใช่ผมเหลืออดละเนี้ย...” ปล่อยระเบิดชวนเข้าใจผิดเสียงดัง เดินไปจับไหล่บางพร้อมมืออีกข้างเสยคางมนขึ้นมาจ้อง ซานฮากำลังคิดว่าถ้าเขาลองรุกตรงๆดูบ้างจะเป็นยังไงนะ
“...ข..ขอ..”
“ความน่ารักของพี่ทำผมเหลืออดจริงๆนะ...”
“...” มยองจุนตัวแข็งทื่อใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ความรู้สึกบางอย่างเหมือนกับคืนในงานเลี้ยงจบโปรเจคหวนขึ้นมาอีกครั้งจนต้องหลบตาลงต่ำ
“..เอ่อ..คือ...”
เสียงทุ้มตะกุกตะกักเริ่มทำตัวไม่ถูกขึ้นมาบ้าง กลายเป็นว่าซานฮาเองก็เริ่มอายกับคำพูดเสี่ยวๆนี่เหมือนกัน แต่ในระหว่างกำลังประมวลผลหาทางคิดวาควรทำยังไงต่อคนตัวสูงก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสของอะไรซักอย่างบนหลังมือ
“...”
!!!
“ย้ากกก...!!...” ซานฮาโวยวายลั่นสะบัดมือไปมาอย่างแรงจนคนถูกหยอดก่อนหน้านี้สะดุ้ง
คนตัวสูงสั่นแขนกระโดดวิ่งรอบๆ เรียกความสนใจให้คนงานของสวนและเหล่านักท่องเที่ยวอันน้อยนิดในบริเวณนั้นให้หันมามองท่ามกลางความงงงวยของรุ่นพี่ตัวเล็ก
“ป..เป็นอะไรน่ะ...ซานฮา...” ยังไม่ทันได้คำตอบก็โดนคนตัวสูงรวบกอดเข้าพร้อมกับออกแรงเขย่าจนแทบอยากอ้วก
“ฮ...ฮือ...พี่...พี่ดูให้ผมหน่อย...ไอ้ที่อยู่บนมือผมไปยังอ่ะ...” ว่าพร้อมหลับตาปี๋ยกหลังมือขึ้นสูงๆ ให้อีกคนช่วยดู
“อะไรเหรอ...ไม่มีนะ...”
“จริงๆนะ...ไม่มีจริงนะ...ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่เลย...” คนตัวสูงถามเสียงสั่นๆ ฟุบหน้าลงกับลาดไหล่เล็กตรงหน้า ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เขาเกือบช็อคตายแล้วจริงๆนะ ไอ้นั่นน่ะ ไอ้สีเขียวตัวนั้น...
“ม..ไม่มีนะ...ตกลงมันคือไรเหรอ...” เกิดอาการเกร็งตัวชั่วขณะเมื่อโดนคนน้องสกินชิพเข้า
“ป...ป่าว...ครับ...ห...เห้ยพี่..”
“นี่ซานฮา..กลัวแมลงเหรอ...” คนตัวเล็กพูดกลั้วขำเมื่อเห็นรุ่นน้องตัวสูงรีบฟุบหน้าหลบแถมยังกอดเขาแน่นตอนที่แมลงบินผ่าน “ซานฮากลัวมันใช่มั้ย...”
“พี่..!!..”
ยุน ซานฮาอยากจะบ้าตาย...คีพลุคคนแมนแสนดีมาตั้งนานดันมาตกม้าตายเพราะศัตรูคู่อาฆาตตั้งแต่สมัยเด็ก
ผ่านมายี่สิบปี ตอนนี้เขาเกลียดแมลงมากขึ้นเลยจริงๆ..
TEC.
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...
จงพยายามฝืนต่อไปถ้าใจอยากแต่งให้จบ ภาษาขัดๆไม่ว่ากันเนอะ 555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 11 พฤศจิกายน 2560 / 22:45
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 11 พฤศจิกายน 2560 / 22:46