[FIC Astro] SHY MAN Sanha x MJ

ตอนที่ 4 : CHAPTER 2

CHAPTER 2

       “พี่ขอล่ะ...หยุดขำทีเถอะ...”  มยองจุนก้มมองเท้าตัวเองกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรู้สึกอายหลังจากเดินลงรถแท็กซี่มา  ยิ่งได้ยินเสียงคนข้างๆกำลังหัวเราะคิกคักไม่ยอมหยุดมันยิ่งทำให้เขาอยากขุดดินมุดหนีไปโผล่กลับบ้านซะให้รู้แล้วรู้รอด

            “ก็..มัน..”  ซานฮาพยายามหยุดขำเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ตัวเล็กของตนเริ่มทนไม่ไหว พาลนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ตอนคิดจะไปส่งรุ่นพี่ตัวเล็กที่บ้านเพื่อให้ทำธุระส่วนตัว แต่บ้านดันอยู่กันคนละฟากเมืองซะงั้น สุดท้ายเลยจบด้วยการไปยืมเสื้อพี่มินฮยอกซึ่งอยู่ข้างห้องมาให้ใส่เพราะเห็นว่าไซส์ตัวไล่เลี่ยกัน

ปัญหามันอยู่ที่พี่มินฮยอกมีอีกชื่อว่าร็อกกี้นี่สิ…

แค่ชื่อก็บ่งบอกแล้วใช่มั้ยว่า...ร็อก..

“แล้วใครเป็นคนหามาให้ใส่เล่า...”  คนตัวเล็กพูดงุ่นง่านตวัดตามองคาดโทษใส่รุ่นน้องตัวสูง สีหน้าบึ้งตึงแสดงออกอย่างชัดเจนโดยไม่รู้สึกตัวสักนิด

“อ..โอเค..ผมไม่ขำแล้ว...”  ซานฮาเงียบลงทันควันหลังจากโดยสายตาดุๆของรุ่นพี่ตัวเล็ก ใบหน้าหล่อเม้มปากแน่นทำท่ายกมือยอมแพ้พลางนึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นอีกคนแสดงท่าทางแบบนั้นออกมา

แต่...ขนาดโกรธยังน่ารัก...

“ยังไงพี่ก็ขอบคุณนะ...”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ...โอ้ะ..ถึงแล้วอ่ะ..”    ซานฮาเอื้อมมือไปคว้าไหล่บางของคนที่เหมือนจะเดินเลยแผนกไป ดวงตาคมกวาดมองเข้าไปในแผนกก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อคลุมตัวนอกส่งให้อีกคน   “พี่ใส่ไว้สิ..ตัวใหญ่หน่อยแต่ก็คงไม่ตกเป็นเป้าสายตามากเหมือนไอ้เสื้อดำนี่หรอก...”

“ด..เดี๋ยวสิ...ไม่เป็นไร..”   เสียงหวานกล่าวว่าห้ามปรามแต่ก็ต้องล้มเหลวเมื่อโดนรุ่นน้องจัดการรวบแขนสวมเสื้อลงให้ ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นอีกครั้งพร้อมเจ้าก้อนเนื้อน้อยๆในอกเต้นแรงเกินกว่าปกติ มยองจุนกำลังคิดว่าไอ้อาการที่ตนกำลังเป็นตอนนี้มันเพราะเกรงใจรุ่นน้องตัวสูง..

รึเปล่านะ....

เสียงเครื่องยนต์ดังระงมเต็มพื้นถนนท่ามกลางฝุ่นควันในยามกลางวันที่ส่งแสงแดดจ้า แต่สิ่งเหล่านี้หาได้สะทกสะท้านต่อร่างกายของหนุ่มหน้าหวานอย่าง ‘ร็อกกี้’ ไม่ รถคันหรูมากมายแออัดเป็นเรื่องปกติแต่เจ้าสิ่งเด่นหรากลางดงรถยนต์พวกนั้นกลับเป็นรถจักรยานทรงแปลก

ชายหนุ่มเสื้อยืดสีเขียวเข้มกับกางเกงยีนส์ขาดๆบนอานจักรยานกำลังโยกหัวไปมาตามเสียงเพลงร็อกซึ่งถูกส่งผ่านจากหูฟังของตนอยู่ในตอนนี้ สองแขนจับแฮนด์ส่ายจักรยานหลบหลีกรถที่ขวางทางแทรกเข้าไปตามซอกหลืบข้างๆของรถพวกนั้นอย่างไหลลื่น ใบหน้าหวานถูกคลุมด้วยมาร์คปิดปากเริ่มชื้นด้วยเหงื่อเล็กน้อยเพราะความเหนื่อยและความร้อนจากอุณหภูมิ

ตื้ดด....ตื้ดดด...

­­

“เออ....” มือเรียวกดปุ่มรับสายที่หูฟังเมื่อจู่ๆก็มีสายเข้าขัดจังหวะการฟังเพลง  ไม่ต้องดูชื่อก็รู้ว่าใคร มีไม่กี่คนหรอกที่จะโทรหาเขาในเวลาแบบนี้

“(เฮีย..อยู่ไหนครับเนี้ย...นี่ผู้จัดการหัวเสียแล้วนะ...)”

“อ้าวนายแบบถึงแล้วเหรอ”

“(ยังครับ..แต่เขาบอกว่าใกล้แล้ว..เฮียน่ะรีบหน่อยเหอะ..)”

“เออๆ....ใกล้ถึงแล้ว..แค่นี้นะ” เสียงหวานบ่นอู้อี้ก่อนจะกดตัดสายไป สายตาละจากช่องไฟแดงตรงหน้าพลางกวาดมองไปรอบๆก่อนจะตัดสินใจออกแรงสองขาปั่นจักรยานให้เคลื่อนที่หักเลี้ยวขึ้นบนทางฟุตบาต

ถึงแม้เมืองโซลใหญ่แห่งนี้จะพัฒนาไปไกลแต่ก็ยังไม่มีที่ให้ขับจักรยานบนถนนหลวงซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่โคตรจะขัดใจชายหนุ่มผู้หลงใหลในจักรยานอยู่ไม่น้อย

ร็อกกี้ก้าวลงจากอานจักรยานสุดรักเมื่อหาที่จอดเหมาะเหม็งได้แล้ว รองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินซีดกระทบกับพื้นปูนเป็นระยะๆ มือเรียวหยิบกล่องเล็กในเป้ขึ้นมาเช็คดูของก่อนจะผ่อนลมหายใจเบาๆเมื่อเห็นว่ายังอยู่ดีมีครบ

พลั่ก...!!

“ขอโทษครับ..”  ใบหน้าหวานห้าวเงยละจากกล่องในมือมองบุคคลที่ตนเดินไปชนเข้าก่อนจะผงกหัวเบาๆ ขายาวเริ่มสาวเท้าหลีกห่างอีกคนออกมาด้วยเห็นว่าตนสายแล้วแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีมือปริศนามารั้งแขนไว้

“นี่นาย..จะเดินหนีง่ายๆเลยเหรอ...” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยขึ้นมา ดวงตาคมตวัดมองใบหน้าของคนตรงหน้าพลางมือหนายื่นไปดึงมาร์คปิดปากออกอย่างถือวิสาสะ

“เห้ย...ทำไรวะ..”

“ก็นายเดินชนฉัน...”

“ก็ขอโทษแล้วไง...เอาคืนมานะ..”  ร็อกกี้ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเอื้อมมือแย่งมาร์คตัวเองคืน “แม่**..สายจนได้..อย่าให้เจอนะไอ้หน้าหมา..”

“เห้ย..เดี๋ยวสิ..”   คนตัวสูงจ้องมองตามร่างของอีกคนที่วิ่งหายลับเข้าในตัวตึกพลางขมวดคิ้วมุ่นเพราะรู้สึกหงุดหงิดปนโมโหแปลกๆ  “ไม่รู้จักเรางั้นเหรอ...”  เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ ก่อนความขุ่นเคืองจะทวีคูณมากขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นรอยช้ำบนข้อมือตัวเอง

‘บ้าเอ้ย..วันนี้มีถ่ายแบบนาฬิกาข้อมือด้วยสิ..’

TEX.

เนื้อเรื่องอ่านเข้าใจยากมั้ยคะ

ไรท์มือใหม่เลยสื่อความยังไม่เก่งน่ะค่ะ จะพยายามปรับปรุงเรื่อยๆนะ 

B
E
R
L
I
N
❀