คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ของรัก # 6.1 อยากรู้อยากลอง (NC18++)
“แป้ลัวแล้ว่ะ อย่าทำอะไรแป้เลยนะะ” อภัสาอ้อนวอนเา้วยน้ำเสียหวาหวั่นเมื่อเานนั้นยับึ้นมานั่ล้าลำัว
"แป้" ปารวีร์โน้มใบหน้าหล่อเหลาลไปใล้ ฝ่ามือสอ้า้ำยันไว้้าศีรษะนไ้ หัวใเ้นแร แม่เอ๊ย! ื่นเหมือนพวไ่อ่อน เานึ่าัวเอ
อภัสายสอมือนุ่มันไว้ที่แผ่นอหนา า้าที่เ็บไม่ล้ายับ
“อ๊ะ ปล่อยนะ” ฝ่ามือหนารวบ้อมือเล็สอ้าไว้้วยมือ้าเียวแล้วรึไว้บนศีรษะ มือ้าที่บีบรามเล็ไว้ออแรบีบแน่นึ้นอีนริมฝีปาอวบอิ่มเผยออ้าออ
“อื้อ”
ริมฝีปาร้อนผ่าวลมาบนลีบปาอิ่ม สอลิ้นสาเ้ามาวาิมวามหวาน ลิ้นร้อนเี่ยวระหวัลิ้นเล็แล้วบเล้าริมฝีปาเ้ามาแนบแน่นยั่วเย้า
“อือ” อภัสาทั้โรธที่เามาโมยูบแรอเธอ ทั้ลัวและอยาัืน ในะเียวันเา็ทำให้เธออยารู้และอยาลอ
ทั้อยาถอยออทั้อยาเ้าหา วามวาบหวามแล่นผ่านลไปยั่อท้อนลมหายใเริ่มหอบระเส่า
“อื้อ” ฝ่ามือหนาปล่อยารามเล็ เลื่อนลไปลูบไล้บนผิวเนื้อเนียนละเอียบริเวหน้าท้อแบนราบ ลมหายใออภัสายิ่เร่รัวัหวะทั้ื่นเ้นทั้หวามหวิว บริเวลาลายที่อ่อนไหวนั้นมันรู้สึไ้มาว่าส่วนอื่น
ปราวีร์บริมฝีปาลไปแนบแน่น ยั่วเย้าลิ้นสาระายวาเลียิมวามหวานนนัวเล็ราระเส่า วามอ่อน้อยประสบาร์อเธอยิ่ทำให้เาอยาสอนให้เธอรู้ัรสูบให้มาึ้น
“อือ” อภัสามึนเมาับรสูบที่เามอมเมานอยารู้อยาลอว่าวามรู้สึาบ่านหวาบหวามมันะไปสุลที่รไหน
ฝ่ามือหนาสอเ้าไปใ้แพนี้เนื้อบา นิ้วเรียวยาวลาผ่านลีบอิ่มอูมที่เปียุ่ม ท้อนิ้วสานวลึิ่เสร
“อื้อ รนั้น อย่า” อภัสาสะโพลแนบแน่นไปับโฟา วามเสียว่านบริเวนั้นมามายนร่าายเธอไม่อาวบุม
“แะมา เย่วยัวเอไหมแป้” เาเอ่ยถามอย่าสนิทสนม ใออภัสาไม่เห็นะอยาสนิทับเาสันิ แ่ร่าายอเธอลับอยาแนบิับนิ้วอเาเ้าไปอี
“ุหยุพูน่าเลีย แล้ว็เอามือุออไปไ้แล้ว” อภัสาเบือนหน้าไปมอ้าน้าทันทีเมื่อเาถอนริมฝีปาออไป แ่เรียวนิ้วเายัลึวนริ่อ่อนไหว้ำไป้ำมา เาลน้ำหนัมืออีนิ นเธอ้อัปาล่าไว้ลั้นเสียรา
“อ๊ะ”
“เอาออ็ไ้” ปารวีร์บอพร้อมับเินไปที่ปลายา ทว่ามือเาลับไม่ไ้ละออไปารนั้นเหมือนอย่าที่ปาเาบอ
“ะ ุะทำอะไระ”
“แป้บอให้ผมเอามือออ ผม็ะเอามือออ” น้ำเสียที่เย็นาฟัูเหมือนเลือบแฝไป้วยวามเยาะหยัน ปารวีร์ึาเาสั้นอเธอลไปไว้เหนือเ่า พร้อมุใบหน้าลลาเรียวาแล้วุมูลลาวาม่ำื้นภายใ้เนื้อผ้าบาเบา
“ยะ อย่า อื้อ” อภัสาหลุเสียราออมา่อนที่เธอะัปาไว้ บั้นท้ายลแนบแน่นับโฟายิ่ว่าเิมเมื่อวามเสียว่านสยิวแผ่พลิ้วไปทุรูมน นิ้วเรียวยาวเี่ยวผ้าเนื้อบาออไปไว้้า้นา้านใน เผยลีบพูอิ่มอูมไร้เส้นน
“รนั้นไม่ไ้นะะ อย่า”
้อศอแ็แรอเาันท่อนาเรียวามอ้าออเมื่อเธอพยายามหุบมันเ้าหาัน
“เี่ย!” ปารวีร์สบถออมาเบาๆ หัวใเาเ้นรัวแรเหมือนหนุ่มน้อยที่เพิ่เยสัมผัสร่าายอหิสาวเป็นรั้แร ลีบหวานสีแสวย ทุลีบรูปไม่มีรอยแย้มผลิ ิ่เสรสีแเลือบน้ำหวาน่ำวาว สีแเ้มเพราะนิ้วมือเา นเป็นหมออย่าเาแ่มอ็รู้ว่าเธอไม่เยแม้ระทั่่วยัวเอ
ปารวีร์นาบลิ้นลลาแอ่น้ำหวาน วาลิ้นออน วาเลียไปทุอลีบ สะโพลมลึส่ายร่อน ฝ่ามือหนา้นาไว้แนบแน่นแล้วลิ้นละเลเลียไปทุอมุม ูุนิ่เม็สีแหวาน่ำ เสียหวานราระเส่าเาเร่เร้าอยาส่เธอไปถึสวรร์
“อือ อา” อภัสาราไม่เป็นภาษา ทั้รู้สึระา ทั้รู้สึอาย แ่ร่าายอเธอลับอยาให้เาสัมผัสแรึ้นอี วามรู้สึสับสนแ่ไม่อยาให้เาหยุ
ปารวีร์ูุนิ่เล็สีแเบาๆ ่อนะวาเลียไปทั่วเนื้ออ่อนแล้วันลิ้นเ้าไปในร่อสวาทเนื้อนุ่มหยุ่น
“อ๊ะ” เสียหวานราเสียัึ้นอี แอ่นยเนื้อหวานึ้นแนบแน่นับปาเา
**************
พัินน้ำแพร้พพพพพพ
≈========≈==========
อีบุ๊ใน Meb มาแล้วนะะ
สนใอีบุ๊ที่นี่่ะ : https://shorturl.asia/9a8lW
ความคิดเห็น