ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หวง
[종현] 누난 너무 예뻐서 남자들이 가만 안 둬
흔들리는 그녀의 맘 사실 알고 있어
(พี่สาวครับ พี่น่ารักมากๆ ผู้ชายหลายๆ คนคงไม่ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว
ด้วยความสัตย์จริง ผมรู้ว่าหัวใจของพี่กำลังสั่นไหว)
-----
โออิคาวะ โทรุ เริ่มเข้าใจความรู้สึกหวงก็ตอนที่เห็นพี่สาวคนสวยของตัวเองกำลังถูกเด็กหนุ่มวัยเดียวกันยืนสารภาพรักอยู่ที่ใต้ต้นไม้ข้างๆโรงเรียนที่เธอและเขานัดเจอกันเพื่อที่จะได้เดินกลับบ้านพร้อมกันได้
เพราะวันนี้เป็นวันไวท์เดย์ แน่นอนว่าเป็นวันที่เหล่าเด็กผู้ชายหลายๆคนเอาของขวัญไปให้กับสาวๆที่ตัวเองชอบ และยังเป็นการตอบแทนของขวัญที่เหล่าสาวๆเอามาให้ในวันวาเลนไทน์
เด็กหนุ่มกำลังโตในชุดกีฬาหลังจากที่เขาฝึกซ้อมเสร็จโทรุก็รีบมาหาหญิงสาวทันทีไม่รอเพื่อนสนิทอย่างอิวะอิซึมิด้วยซ้ำ แต่การมาของเขาดันมาเจอภาพบาดตาเสียได้ ยืนมองอยู่ไม่นาน ดูเหมือนว่าซายะจะบอกลาผู้ชายคนนั้น พร้อมกับหยิบช็อกโกแลตที่ได้มาใส่กระเป๋าเอาไว้
โออิคาวะแบะปากอย่างไม่พอใจก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที่เหมือนหญิงสาวหันมาเห็นตัวเอง เธอโบกมือให้เขาก่อนจะรีบวิ่งมาให้เด็กหนุ่ม
"โทรุมาแล้วหรอ" หญิงสาวผมสองสีเอ่ยถาม
"อืม! คารินนั้นแหละ เสน่ห์แรงจังนะ"
ไม่! คารินนะของเขา
"ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นซะหน่อย" เธอโบกมือปฏิเสธ แต่ถึงอย่างนั้นโทรุก็ยังแอบเห็นกล่องช็อกโกแลตและจดหมายหลายๆซองในกระเป๋าผ้าของอีกคนอยู่ดี
เขาไม่ยอมหรอกนะ
ก็เขานะ เจอคารินก่อนใครๆด้วยซ้ำ
"วันนี้จะแวะไปไหนก่อนมั้ย" หญิงสาวเอ่ยถาทขึ้นระหว่างที่พวกเราทั้งสองกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกัน สองข้างทางมีเด็กนักเรียนบางกลุ่มเดินสวนมาบ้างเช่นเดียวกับรถที่ขับผ่านไปมาทำให้โออิคาวะดันหญิงสาวรุ่นพี่ให้เข้ามาด้านในแทนแล้วเป็นตัวเองที่เดินติดถนนอย่างแนบเนียน ใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มโตเป็รหนุ่มขยับยิ้มและหัวเราะทุกครั้งยาวที่ได้ฟังเรื่องของอีกคน เช่นเดียวกับตัวเองที่แชร์เรื่องราวของตัวเองให้อีกคนฟัง
โออิคาวะ โทรุนะ ชอบช่วงเวลาที่ได้อยู่กับ ยูคาริ ซายะที่สุดเลย
เวลาแห่งความสุขมักหมดเร็วเสมอๆ ใครๆก็ว่ากันอย่างนั้นจนโออิคาวะก็เข้าใจมันทันทีเมื่อปลายทางของพวกเขาเป็นรั่วบ้านที่คุ้นตาของซายะ เด็กหนุ่มแอบลดความเร็วในการเดินลงไปเล็กน้อย ใจไม่อยากให้ถึงบ้านอีกคนเร็วๆเลย
"ขอบคุณมากนะโทรุคุง" เสียงหวานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของหญิงสาว ซายะส่งยิ้มให้กับเด็กหนุ่มก่อนจะยกมือขึ้นโบกมือต่างจากโออิคาวะ ที่ยังคงยืนนิ่งมองไปที่หญิงสาวอย่างใช้ความคิด
"..."
"หื้ม? มีอะไรหรือเปล่า" เธอถามอย่างสงสัย
โทรุเม้มปาก นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาให้ของบางอย่างกับผู้หญิง
ก็ปกติมีแต่คนให้เขานี่น่า
มือแกร่งที่มักจะคอยเซตลูกให้กับคนในทีมยกขึ้นแตะลงที่หลังคออย่างประหม่า ก่อนจะหยิบกล่องบางอย่างในกระเป๋ากีฬาที่ตนคาดไหล่เอาไว้ส่งให้แก่คนตรงหน้า
"ให้ครับ" ดวงตาสีน้ำตาลเงยขึ้นสบเข้ากับดวงตาของเธอ มันส่องประหายสวยงามจนแม้แต่ซายะยังอดที่จะหยุดมองไม่ได้
เธอค่อยๆเอื้อมมือไปรับกล่องบางอย่างที่ถูกห่อด้วยผ้าที่เดาว่าคงจะเป็นของเจ้าตัวนั้นแหละ
"ขอบคุณนะ" เธอส่งยิ้มให้ อดที่จะเอ็นดูเชายหนุ่มตรงหน้าที่ทำตัวประหม่าไม่สมกับนิสัยเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย
"อืม ตั้งใจทำให้ รีบเข้าบ้านสักทีสิคาริน!" เด็กหนุ่มเซนเตอร์โวยวายก่อนจะดันหลังพี่สาวคนสวยให้เข้าบ้านไปเรียกเสียงหัวเราะใสจากอีกคนไม่น้อย
"เข้าใจแล้วๆ ขอบคุณสำหรับขนมนะ เราจะตั้งใจกินเลยล่ะ" เธอว่า
...
누난 너무 예뻐 ( [태민] 그 그녀를 보는 나는) 미쳐
พี่ครับ พี่น่ารักมากๆเลย(มองไปที่พี่แล้ว ผมกำลังจะ..) เป็นบ้า
------
흔들리는 그녀의 맘 사실 알고 있어
(พี่สาวครับ พี่น่ารักมากๆ ผู้ชายหลายๆ คนคงไม่ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว
ด้วยความสัตย์จริง ผมรู้ว่าหัวใจของพี่กำลังสั่นไหว)
-----
โออิคาวะ โทรุ เริ่มเข้าใจความรู้สึกหวงก็ตอนที่เห็นพี่สาวคนสวยของตัวเองกำลังถูกเด็กหนุ่มวัยเดียวกันยืนสารภาพรักอยู่ที่ใต้ต้นไม้ข้างๆโรงเรียนที่เธอและเขานัดเจอกันเพื่อที่จะได้เดินกลับบ้านพร้อมกันได้
เพราะวันนี้เป็นวันไวท์เดย์ แน่นอนว่าเป็นวันที่เหล่าเด็กผู้ชายหลายๆคนเอาของขวัญไปให้กับสาวๆที่ตัวเองชอบ และยังเป็นการตอบแทนของขวัญที่เหล่าสาวๆเอามาให้ในวันวาเลนไทน์
เด็กหนุ่มกำลังโตในชุดกีฬาหลังจากที่เขาฝึกซ้อมเสร็จโทรุก็รีบมาหาหญิงสาวทันทีไม่รอเพื่อนสนิทอย่างอิวะอิซึมิด้วยซ้ำ แต่การมาของเขาดันมาเจอภาพบาดตาเสียได้ ยืนมองอยู่ไม่นาน ดูเหมือนว่าซายะจะบอกลาผู้ชายคนนั้น พร้อมกับหยิบช็อกโกแลตที่ได้มาใส่กระเป๋าเอาไว้
โออิคาวะแบะปากอย่างไม่พอใจก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที่เหมือนหญิงสาวหันมาเห็นตัวเอง เธอโบกมือให้เขาก่อนจะรีบวิ่งมาให้เด็กหนุ่ม
"โทรุมาแล้วหรอ" หญิงสาวผมสองสีเอ่ยถาม
"อืม! คารินนั้นแหละ เสน่ห์แรงจังนะ"
ไม่! คารินนะของเขา
"ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นซะหน่อย" เธอโบกมือปฏิเสธ แต่ถึงอย่างนั้นโทรุก็ยังแอบเห็นกล่องช็อกโกแลตและจดหมายหลายๆซองในกระเป๋าผ้าของอีกคนอยู่ดี
เขาไม่ยอมหรอกนะ
ก็เขานะ เจอคารินก่อนใครๆด้วยซ้ำ
"วันนี้จะแวะไปไหนก่อนมั้ย" หญิงสาวเอ่ยถาทขึ้นระหว่างที่พวกเราทั้งสองกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกัน สองข้างทางมีเด็กนักเรียนบางกลุ่มเดินสวนมาบ้างเช่นเดียวกับรถที่ขับผ่านไปมาทำให้โออิคาวะดันหญิงสาวรุ่นพี่ให้เข้ามาด้านในแทนแล้วเป็นตัวเองที่เดินติดถนนอย่างแนบเนียน ใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มโตเป็รหนุ่มขยับยิ้มและหัวเราะทุกครั้งยาวที่ได้ฟังเรื่องของอีกคน เช่นเดียวกับตัวเองที่แชร์เรื่องราวของตัวเองให้อีกคนฟัง
โออิคาวะ โทรุนะ ชอบช่วงเวลาที่ได้อยู่กับ ยูคาริ ซายะที่สุดเลย
เวลาแห่งความสุขมักหมดเร็วเสมอๆ ใครๆก็ว่ากันอย่างนั้นจนโออิคาวะก็เข้าใจมันทันทีเมื่อปลายทางของพวกเขาเป็นรั่วบ้านที่คุ้นตาของซายะ เด็กหนุ่มแอบลดความเร็วในการเดินลงไปเล็กน้อย ใจไม่อยากให้ถึงบ้านอีกคนเร็วๆเลย
"ขอบคุณมากนะโทรุคุง" เสียงหวานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของหญิงสาว ซายะส่งยิ้มให้กับเด็กหนุ่มก่อนจะยกมือขึ้นโบกมือต่างจากโออิคาวะ ที่ยังคงยืนนิ่งมองไปที่หญิงสาวอย่างใช้ความคิด
"..."
"หื้ม? มีอะไรหรือเปล่า" เธอถามอย่างสงสัย
โทรุเม้มปาก นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาให้ของบางอย่างกับผู้หญิง
ก็ปกติมีแต่คนให้เขานี่น่า
มือแกร่งที่มักจะคอยเซตลูกให้กับคนในทีมยกขึ้นแตะลงที่หลังคออย่างประหม่า ก่อนจะหยิบกล่องบางอย่างในกระเป๋ากีฬาที่ตนคาดไหล่เอาไว้ส่งให้แก่คนตรงหน้า
"ให้ครับ" ดวงตาสีน้ำตาลเงยขึ้นสบเข้ากับดวงตาของเธอ มันส่องประหายสวยงามจนแม้แต่ซายะยังอดที่จะหยุดมองไม่ได้
เธอค่อยๆเอื้อมมือไปรับกล่องบางอย่างที่ถูกห่อด้วยผ้าที่เดาว่าคงจะเป็นของเจ้าตัวนั้นแหละ
"ขอบคุณนะ" เธอส่งยิ้มให้ อดที่จะเอ็นดูเชายหนุ่มตรงหน้าที่ทำตัวประหม่าไม่สมกับนิสัยเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย
"อืม ตั้งใจทำให้ รีบเข้าบ้านสักทีสิคาริน!" เด็กหนุ่มเซนเตอร์โวยวายก่อนจะดันหลังพี่สาวคนสวยให้เข้าบ้านไปเรียกเสียงหัวเราะใสจากอีกคนไม่น้อย
"เข้าใจแล้วๆ ขอบคุณสำหรับขนมนะ เราจะตั้งใจกินเลยล่ะ" เธอว่า
...
누난 너무 예뻐 ( [태민] 그 그녀를 보는 나는) 미쳐
พี่ครับ พี่น่ารักมากๆเลย(มองไปที่พี่แล้ว ผมกำลังจะ..) เป็นบ้า
------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น