ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วัยเยาว์ 3
วัยเยาว์ 3
---------
แขนทั้งสองข้างของเด็กหญิงถูกจับเอาไว้จากเด็กทั้งสองคนอย่างโออิคาวะ โทรุและ อิวะอิซึมิ ฮาจิเมะ ที่แย่งกันดึงความสนใจจากคนที่อายุมากกว่าโดยมีริโตะที่เท้าเอวโวยวายที่ถูกแส่งพื้นที่ประจำของตน
ยูคาริ ซายะยิ้มแห้งใส่ทั้งสาม หลังจากวันเปิดเทอมเข้าประถมสี่ก็ผ่านมาแล้วจนตอนนี้เธอขึ้นชั้นประถมหก ส่วนเด็กๆก็อยู่ประถมสี่กัน เวลาผ่านไปเร็วมากเช่นเดียวกับความสนิทสนมของทั้งสี่ก็ยิ่งแน่นแฟ้น เช่นเดียวกับวันนี้หลังเลิกเรียน เด็กน้องทั้งสองที่ตอนนี้ก็เริ่มโตเป็นหนุ่มมากขึ้น ใบหน้าที่จากเมื่อก่อนดูกลมๆน่ารักๆก็เริ่มให้เห็นความคมสันของใบหน้ามากขึ้น ส่วนสูงเองก็เพิ่มขึ้นตามลำดับจากที่สูงเพียงเอวตอนนี้ดันสูงพอๆกันเธอไปแล้ว
"คารินจังแวะสนามเด็กเล่นก่อนมั้ย" เสียงทุ้มที่ติดหวานเล็กน้อยของเด็กหนุ่มหัวสีน้ำตาลที่เริ่มยาว แขนเล็กที่ดูแข็งแรงขึ้นจากการเล่นกีฬากระชับท่อนแขนของเธอไว้ พร้อมกับศีรษะที่เอียงซบไหล่เด็กสาวรุ่นพี่ที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียน
"อยากเล่นหรอ เอาสิ ริโตะจัง ฮาจิเมะคุงอยากแวะเล่นวอร์เลยก่อนมั้ย" เด็กสาวเส้นผมสีดำที่รวบผมขึ้นเป็นหางม้าเอียงใบหน้าถามเด็กน้อยที่เดินกุมมือเธอมาเงียบๆตลอดทาง พยักหน้าเล็กน้อยเช่นเดียวกับริโตะ น้องสาวของเธอที่ร้องดีใจพร้อมกับวิ่งกระโดดไปมานำเธอไปแล้ว
ซายะยกยิ้มพร้อมส่ายหัวเบาๆ เมื่อมองท่าทีของน้องสาวตัวเองที่เรียกได้ว่า เป็นม้าดีดกระโหลกสุดๆ
ตุบ!!
"คารินรับนะ!" เสียงของเด็กหนุ่มผมช็อกโกแลตเอ่ยบอกก่อนจะจัดการเซตลูกขึ้นสูงเพื่อให้พี่สาวที่ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งดูสวยจนแอบกลัวว่า จะมีเด็กหนุ่มคนอื่นๆมาสนใจ
แค่นี้เขากับอิสะจังก็แย่งกันจะตายแล้ว ไม่ยอมหรอกนะ ถ้าจะมีคนมาเล่นกับคารินจังเพิ่มอีก ท่านโออิคาวะคนนี้ ได้อกแตกตายแน่ๆ
เสียงลูกตบที่ดังกระทบกับพื้นพร้อมกับที่ร่างโปร่งของเด็กสาวมองมือของตัวเองอย่างตื่นเต้น ฝ่ามือที่กระทบกับลูกบอลยังรู้สึกแสบร้อนอยู่ไม่น้อย
"ตบสวยมากเลยครับ ซายะจัง" อิวะอิสึมิ ที่อยู่ในชุดนักเรียนสีขาว น้ำเงิน เอ่ยชม จากหน้าเน็ตที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"สุดยอด สุดยอด!! ซานๆเก่งจัง" ริโตะที่ยทนอยู่อีกฝั่งข้างๆ เด็กน้อยผิวแทนเอ่ยชม พร้อมดวงตาสีสวยที่หยี่ลง
"ขอบใจ เพราะโทรุคุงส่งมาให้ดียังไงล่ะ เก่งมากเลย เซตลูกเก่งขึ้นนะเนี่ย" เด็กสาวเอ่ยชมเด็กหนุ่มข้างตัวพร้อมกับยกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มของอีกคนเบาๆเป็นการชม ไม่ทันสังเกตเห็นว่าเด็กน้อยที่เธอคิดว่าน่ารักสำหรับเธอกำลังทำหน้าเยาะเย้ยใส่เด็กทั้งสองที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม
"หลังจบที่นี่แม่ว่าจะให้ลูกไปต่อที่Brighetto Japan ลูกคิดว่ายังไง" หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ ช่วงค่ำจะเป็นช่วงที่ครอบครัวยูคาริใช้เวลาอยู่ด้วยกันคุณพ่อกำลังนั่งดูทีวีที่กำลังฉายเกมโชว์ที่กำลังดังในช่วงนี้ น้อยสาวคนเล็กของเธอเองก็กำลังนอนเหยียดตัวพิงตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ลากมาจากในห้องนอนมาไว้ที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับมังงะเล่มโปรด ในขณะที่เธอและผู้เป็นแม่กำลังพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียนมัธยมที่อีกไม่นานก็จะได้เข้าไปใช้ชีวิต
เด็กหญิงเริ่มโตเป็นสาวขึ้นก้มหน้าคิด โรงเรียนไบรเฮดโท เจแปนเป็นโรงเรียนอินเตอร์ที่มีถึง5สาขาในประเทศญี่ปุ่น และหนึ่งในนั้นก็อยู่ที่จังหวัดมิยางิเช่นเดียวกัน
"ไม่ใช่ว่ามีแค่มัธยมปลายหรอคะ" เธอเอ่ยถาม
"มีตั้งแต่มอต้นถึงมอปลายเลยจ่ะ ถ้าลูกสนใจแม่ก็จะให้เข้าที่นั้น สังคมและการเรียนการสอนก็ดีนะ" คุณนายของบ้านเอ่ยบอก
"อืมมม ความจริงหนูก็ได้หมดนั้นแหละค่ะ ติดอยู่ที่ว่า..." ดวงตาสีดำสนิทเหลือบไปมองที่น้องสาวของตนที่ยังคงนั่งอ่านการ์ตูนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
"กังวลเรื่องริโตะจังหรอ" คุณแม่เอ่ยถามเสียงเบา
"ค่ะ หนูกับน้องไม่เคยห่างกันขนาดนั้นมาก่อนเลย...ไม่รู้ว่าริโตะจะคิดยังไง" ตัวเธอนะไม่เท่าไหร่หรอก เพระาโตพอที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่กับน้องสาวของเธอที่แทบจะตัวติดกันตลอดเวลานอกจากเวลาเรียนแล้ว ไม่รู้ว่าถ้าเกิดต้องอยู่ไกลกันขนาดนี้จะเป็นยังไง
โรงเรียนที่ไบรเฮดโทอยู่ใกล้เคียงกับโรงเรียนมัธยมปลายโอบะโจไซ ในขณะที่โรงเรียนที่เธออยู่ตอนนี้อยู่ใกล้เคียงกับโรงเรียนมัธยมต้นคิตาคาวะไดอิจิ
"เอาที่ตัวเราจะดีกว่าเรื่องน้องเดี๋ยวแม่จะคุยกับน้องให้เอง" คนเป็นแม่เอ่ยบอกพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
การใช้ชีวิตในแต่ละวันนั้นเรียบง่ายสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าหากมองว่าชีวิตของเธอคือนิยายหรือหนังสักเรื่องตัวเธอก็คงจะเป็นตัวประกอบสักคนที่เดินเข้าฉากมาไปกี่นาทีแล้วเดินออกไป
ชีวิตประจำวันมีเพียง ตื่นนอนมา ไปเรียน พูดคุยกับเพื่อนๆ บางวันว่างๆก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนในกลุ่ม กลับบ้านมามาเล่นกับน้องๆและเด็กหนุ่มทั้งสองที่ชอบว่าขอให้เธอเล่นด้วย กิจกรรมชมรมที่ไม่ได้หวือหวาอะไรมากนักเพราะเป็นโรงเรียนที่เน้นไปด้านวิชาการ ภาษาและดนตรีเป็นส่วนใหญ่ กีฬาเองที่โด่งดันและคนรู้จักก็เป็นบาสเกตบอลเสียมากกว่า ชมรมวอลเลย์บอลหญิงที่เธออยู่จึงไม่ได้มีความกระตือรือร้นอะไรมากนัก จะมีการซ้อมกันบ้างรวมทั้งเข้ารวมการแข่งขันแบบสนุกๆ มากกว่าที่จะแข่งแบบจริงจัง แต่ถึงอย่างนั้น ตลอดเวลาของประถมปลายที่ซายะอยู่โรงเรียนเอกชนแบบพวกเธอก็สามารถเข้ารอบชิงของจังหวัดได้แต่ก็ถูกโรงเรียนดังๆชนะไปจนน่าเสียดาย แต่นั้นก็ทำให้มีคนรู้จักและไม่ได้คิดเพียงว่าโรงเรียนที่เธออยู่นั้นมีดีเพียงแค่บาสเกตบอลเท่านั้น
เสียงพลิกหน้ากระดาษพร้อมกับปากกาสีแดงที่ขีดวงเนื้อหาที่จำเป็น และควรจะจดจำให้ได้ ดวงตาเรียวที่ชี้ขึ้นกวาดมองเนื้อหาเตรียมสอบอย่างตั้งใจ แผ่นหลังเหยียดตั้งตรง แสงไฟที่มาจากหลอดไฟตั้งโต๊ะท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดสนิดของเมืองมิยางิ
โออิคาวะ โทรุกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงพร้อมกับมือที่ยังคงแตะลูกสีเหลืองน้ำเงินให้ลอยอยู่ด้านบนก่อนจะตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงแต่ก็ถูกมือเล็กๆพร้อมกับนิ้วเรียวยาวที่มักจะถูกรุ่นพี่สาวชมเสมอว่ามันสวยแค่ไหน แซตลูหบอลขึ้นไปอีกครั้งและอีกครั้ง
ตัวเด็กน้อยนั้นไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ตัวเขาเป็นอยู่นั้นเรียกว่าอะไร อาจจะเป็นความประทับใจ หรือเป็นสิ่งที่เพื่อนๆมักจะพูดกันว่า รักแรก
โทรุไม่เข้าใจหรอกว่าความรักคืออะไรสำหรับเด็กประถมสามอย่างเขา มันอาจจะเหมือนกับที่เขารักวอลเลย์บอลหรืออาจจะเหมือนที่ที่พ่อกับแม่ของเขาอยู่ด้วยกัน
เขาเองก็อยากอยู่กับคารินจังตลอดไป แต่หลังจากเมื่อสองวันก่อนที่เขากำลังนั่งกินไอติมอยู่ข้างๆพี่สาวของริโตะระหว่างที่รอเพื่อนสนิทของตนไปซื้อขนมกับเพื่อนสาวไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ๆโทรุก็เอ่ยถามเรื่องโรงเรียนมัธยมที่คารินจะเข้า ยอมรับว่าแอบคาดหวังว่าเธอออาจจะเขาโรงเรียนใกล้ๆบ้านอย่างโรงเรียนคิตาคาวะไดอิจิเหมือนที่เขากับอิวะจังอยากจะเข้า แต่ก็ต้องผิดหวังไปเพราะคารินอยากจะเข้าโรงเรียนอินเตอร์ที่อยู่ห่างจากที่พวกเขาอยู่ไปอีกสักพัก
ใบหน้าที่เริ่มเห็นเคร้าโครงความหล่อฉากความบึ้งตึงออกมาตามนิสัยคนเอาแต่ใจ
'ก็ถ้าโทรุคุงคิดถึงก็ค่อยมาเล่นที่บ้านเราก็ได้นี่น่า' เสียงของคารินที่เอ่ยขึ้นตอนนั้นดังขึ้นมาในความคิด มือเรียวจับลูกบอลที่ตกลงมามากอดเอาไว้ก่อนจะหันหน้าลงไปซุกที่หมอนใบโต
หรือเขาจะลองขอไปนอนบ้านคารินดูดีนะ ตอนนี้พวกเขายังเด็กนี่น่า ขอนอนด้วยคงไม่ได้โดนว่าอะไรหรอก
เมื่อคิดเช่นนั้นใบหน้าเล็กก็อมยิ้มอย่างมีความสุข
ได้ตามที่ใจคิด วันนี้โทรุกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวของบ้านยูคาริ ด้วยความที่เป็นเด็กที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีทำให้พ่อแม่ของซายะรู้สึกเอ็นดูไม่น้อย หลังจากที่ขอให้รุ่นพี่สาวช่วยติวหนังสือให้หน่อยก็ทำให้เขาได้มาอยู่ที่นี่ โออิคาวะยิ้มกว้างเมื่อได้รับการตอบรับที่ดี มือที่มักจะเซตลูกบอลให้กับเพื่อนๆคีบปลายแซวม่อนสดของโปรดของตนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาโตหลับตาพริ้มซึมซับรสชาติที่อยู่ในปาก พอลืมตาขึ้นก็เห็นมือเรียวของคารินที่ตักอาหารมาวางไว้ที่จานของตน
"ขอบคุณครับ"
"กินเยอะจะได้โตไว้" เธอเอ่ยก่อนจะหันไปตักอย่างอื่นต่อให้กับน้องสาวของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ
ในช่วงค่ำในห้องนอนไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ใหญ่มากของซายะมีเด็กน้อยทั้งสองคนที่ยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่พรมขนสัตว์ โต๊ะเล็กๆถูกตั้งไว้มีหนังสือแบบฝึกหัดวางเอาไว้ พร้อมกับที่ร่างโปร่งในชุดนอนลายกระต่ายขาวกำลังนั่งตรวจคำตอบอยู่
"คารินจังงท่านโออิคสวะคนนี้ตอบถูกมั้ย" น้ำเสียงซนๆเอ่ยถามก่อนจะมีแรงที่ที่ดันลงมาจากด้านหลัง ท่อนแขนเล็กๆโอบลอบคอของเธอพร้อมกับใบหน้าน่ารักซุกลงที่ไหล่เล็ก เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูไถไปมาที่ลำคอของเธอจนแอบจั๊กจี้
"ถูกแล้วเก่งมากเลย" เธอเอ่ยชมก่อนจะยืนสมุดแบบฝึกหัดให้เด็กชายที่ยังคงกอดเธอจากด้านหลัง เสียงงึบงำเบาๆดังอยู่ข้างๆหูก่อนที่จะมีร่างเล็กอีกคนที่แทรกเข้ามานั่งอยู่บนตักของเธอ
"ริโตะจัง?"
"นั่งด้วยสิ หนูไม่ยอมให้เจ้าบ้าคาวะแย่งซานๆไปหรอกนะ!"ไม่ว่าเปล่าร่างเล็กของน้องสาวเธอก็พิงตัวมาที่ตัวเธอ
"..."
_________
Talk
พี่ซายะมีแต่งเด็กๆแย่งกัน เอ็นดูเขานะคะ 555555
---------
แขนทั้งสองข้างของเด็กหญิงถูกจับเอาไว้จากเด็กทั้งสองคนอย่างโออิคาวะ โทรุและ อิวะอิซึมิ ฮาจิเมะ ที่แย่งกันดึงความสนใจจากคนที่อายุมากกว่าโดยมีริโตะที่เท้าเอวโวยวายที่ถูกแส่งพื้นที่ประจำของตน
ยูคาริ ซายะยิ้มแห้งใส่ทั้งสาม หลังจากวันเปิดเทอมเข้าประถมสี่ก็ผ่านมาแล้วจนตอนนี้เธอขึ้นชั้นประถมหก ส่วนเด็กๆก็อยู่ประถมสี่กัน เวลาผ่านไปเร็วมากเช่นเดียวกับความสนิทสนมของทั้งสี่ก็ยิ่งแน่นแฟ้น เช่นเดียวกับวันนี้หลังเลิกเรียน เด็กน้องทั้งสองที่ตอนนี้ก็เริ่มโตเป็นหนุ่มมากขึ้น ใบหน้าที่จากเมื่อก่อนดูกลมๆน่ารักๆก็เริ่มให้เห็นความคมสันของใบหน้ามากขึ้น ส่วนสูงเองก็เพิ่มขึ้นตามลำดับจากที่สูงเพียงเอวตอนนี้ดันสูงพอๆกันเธอไปแล้ว
"คารินจังแวะสนามเด็กเล่นก่อนมั้ย" เสียงทุ้มที่ติดหวานเล็กน้อยของเด็กหนุ่มหัวสีน้ำตาลที่เริ่มยาว แขนเล็กที่ดูแข็งแรงขึ้นจากการเล่นกีฬากระชับท่อนแขนของเธอไว้ พร้อมกับศีรษะที่เอียงซบไหล่เด็กสาวรุ่นพี่ที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียน
"อยากเล่นหรอ เอาสิ ริโตะจัง ฮาจิเมะคุงอยากแวะเล่นวอร์เลยก่อนมั้ย" เด็กสาวเส้นผมสีดำที่รวบผมขึ้นเป็นหางม้าเอียงใบหน้าถามเด็กน้อยที่เดินกุมมือเธอมาเงียบๆตลอดทาง พยักหน้าเล็กน้อยเช่นเดียวกับริโตะ น้องสาวของเธอที่ร้องดีใจพร้อมกับวิ่งกระโดดไปมานำเธอไปแล้ว
ซายะยกยิ้มพร้อมส่ายหัวเบาๆ เมื่อมองท่าทีของน้องสาวตัวเองที่เรียกได้ว่า เป็นม้าดีดกระโหลกสุดๆ
ตุบ!!
"คารินรับนะ!" เสียงของเด็กหนุ่มผมช็อกโกแลตเอ่ยบอกก่อนจะจัดการเซตลูกขึ้นสูงเพื่อให้พี่สาวที่ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งดูสวยจนแอบกลัวว่า จะมีเด็กหนุ่มคนอื่นๆมาสนใจ
แค่นี้เขากับอิสะจังก็แย่งกันจะตายแล้ว ไม่ยอมหรอกนะ ถ้าจะมีคนมาเล่นกับคารินจังเพิ่มอีก ท่านโออิคาวะคนนี้ ได้อกแตกตายแน่ๆ
เสียงลูกตบที่ดังกระทบกับพื้นพร้อมกับที่ร่างโปร่งของเด็กสาวมองมือของตัวเองอย่างตื่นเต้น ฝ่ามือที่กระทบกับลูกบอลยังรู้สึกแสบร้อนอยู่ไม่น้อย
"ตบสวยมากเลยครับ ซายะจัง" อิวะอิสึมิ ที่อยู่ในชุดนักเรียนสีขาว น้ำเงิน เอ่ยชม จากหน้าเน็ตที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"สุดยอด สุดยอด!! ซานๆเก่งจัง" ริโตะที่ยทนอยู่อีกฝั่งข้างๆ เด็กน้อยผิวแทนเอ่ยชม พร้อมดวงตาสีสวยที่หยี่ลง
"ขอบใจ เพราะโทรุคุงส่งมาให้ดียังไงล่ะ เก่งมากเลย เซตลูกเก่งขึ้นนะเนี่ย" เด็กสาวเอ่ยชมเด็กหนุ่มข้างตัวพร้อมกับยกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มของอีกคนเบาๆเป็นการชม ไม่ทันสังเกตเห็นว่าเด็กน้อยที่เธอคิดว่าน่ารักสำหรับเธอกำลังทำหน้าเยาะเย้ยใส่เด็กทั้งสองที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม
"หลังจบที่นี่แม่ว่าจะให้ลูกไปต่อที่Brighetto Japan ลูกคิดว่ายังไง" หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ ช่วงค่ำจะเป็นช่วงที่ครอบครัวยูคาริใช้เวลาอยู่ด้วยกันคุณพ่อกำลังนั่งดูทีวีที่กำลังฉายเกมโชว์ที่กำลังดังในช่วงนี้ น้อยสาวคนเล็กของเธอเองก็กำลังนอนเหยียดตัวพิงตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ลากมาจากในห้องนอนมาไว้ที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับมังงะเล่มโปรด ในขณะที่เธอและผู้เป็นแม่กำลังพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียนมัธยมที่อีกไม่นานก็จะได้เข้าไปใช้ชีวิต
เด็กหญิงเริ่มโตเป็นสาวขึ้นก้มหน้าคิด โรงเรียนไบรเฮดโท เจแปนเป็นโรงเรียนอินเตอร์ที่มีถึง5สาขาในประเทศญี่ปุ่น และหนึ่งในนั้นก็อยู่ที่จังหวัดมิยางิเช่นเดียวกัน
"ไม่ใช่ว่ามีแค่มัธยมปลายหรอคะ" เธอเอ่ยถาม
"มีตั้งแต่มอต้นถึงมอปลายเลยจ่ะ ถ้าลูกสนใจแม่ก็จะให้เข้าที่นั้น สังคมและการเรียนการสอนก็ดีนะ" คุณนายของบ้านเอ่ยบอก
"อืมมม ความจริงหนูก็ได้หมดนั้นแหละค่ะ ติดอยู่ที่ว่า..." ดวงตาสีดำสนิทเหลือบไปมองที่น้องสาวของตนที่ยังคงนั่งอ่านการ์ตูนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
"กังวลเรื่องริโตะจังหรอ" คุณแม่เอ่ยถามเสียงเบา
"ค่ะ หนูกับน้องไม่เคยห่างกันขนาดนั้นมาก่อนเลย...ไม่รู้ว่าริโตะจะคิดยังไง" ตัวเธอนะไม่เท่าไหร่หรอก เพระาโตพอที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่กับน้องสาวของเธอที่แทบจะตัวติดกันตลอดเวลานอกจากเวลาเรียนแล้ว ไม่รู้ว่าถ้าเกิดต้องอยู่ไกลกันขนาดนี้จะเป็นยังไง
โรงเรียนที่ไบรเฮดโทอยู่ใกล้เคียงกับโรงเรียนมัธยมปลายโอบะโจไซ ในขณะที่โรงเรียนที่เธออยู่ตอนนี้อยู่ใกล้เคียงกับโรงเรียนมัธยมต้นคิตาคาวะไดอิจิ
"เอาที่ตัวเราจะดีกว่าเรื่องน้องเดี๋ยวแม่จะคุยกับน้องให้เอง" คนเป็นแม่เอ่ยบอกพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
การใช้ชีวิตในแต่ละวันนั้นเรียบง่ายสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าหากมองว่าชีวิตของเธอคือนิยายหรือหนังสักเรื่องตัวเธอก็คงจะเป็นตัวประกอบสักคนที่เดินเข้าฉากมาไปกี่นาทีแล้วเดินออกไป
ชีวิตประจำวันมีเพียง ตื่นนอนมา ไปเรียน พูดคุยกับเพื่อนๆ บางวันว่างๆก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนในกลุ่ม กลับบ้านมามาเล่นกับน้องๆและเด็กหนุ่มทั้งสองที่ชอบว่าขอให้เธอเล่นด้วย กิจกรรมชมรมที่ไม่ได้หวือหวาอะไรมากนักเพราะเป็นโรงเรียนที่เน้นไปด้านวิชาการ ภาษาและดนตรีเป็นส่วนใหญ่ กีฬาเองที่โด่งดันและคนรู้จักก็เป็นบาสเกตบอลเสียมากกว่า ชมรมวอลเลย์บอลหญิงที่เธออยู่จึงไม่ได้มีความกระตือรือร้นอะไรมากนัก จะมีการซ้อมกันบ้างรวมทั้งเข้ารวมการแข่งขันแบบสนุกๆ มากกว่าที่จะแข่งแบบจริงจัง แต่ถึงอย่างนั้น ตลอดเวลาของประถมปลายที่ซายะอยู่โรงเรียนเอกชนแบบพวกเธอก็สามารถเข้ารอบชิงของจังหวัดได้แต่ก็ถูกโรงเรียนดังๆชนะไปจนน่าเสียดาย แต่นั้นก็ทำให้มีคนรู้จักและไม่ได้คิดเพียงว่าโรงเรียนที่เธออยู่นั้นมีดีเพียงแค่บาสเกตบอลเท่านั้น
เสียงพลิกหน้ากระดาษพร้อมกับปากกาสีแดงที่ขีดวงเนื้อหาที่จำเป็น และควรจะจดจำให้ได้ ดวงตาเรียวที่ชี้ขึ้นกวาดมองเนื้อหาเตรียมสอบอย่างตั้งใจ แผ่นหลังเหยียดตั้งตรง แสงไฟที่มาจากหลอดไฟตั้งโต๊ะท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดสนิดของเมืองมิยางิ
โออิคาวะ โทรุกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงพร้อมกับมือที่ยังคงแตะลูกสีเหลืองน้ำเงินให้ลอยอยู่ด้านบนก่อนจะตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงแต่ก็ถูกมือเล็กๆพร้อมกับนิ้วเรียวยาวที่มักจะถูกรุ่นพี่สาวชมเสมอว่ามันสวยแค่ไหน แซตลูหบอลขึ้นไปอีกครั้งและอีกครั้ง
ตัวเด็กน้อยนั้นไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ตัวเขาเป็นอยู่นั้นเรียกว่าอะไร อาจจะเป็นความประทับใจ หรือเป็นสิ่งที่เพื่อนๆมักจะพูดกันว่า รักแรก
โทรุไม่เข้าใจหรอกว่าความรักคืออะไรสำหรับเด็กประถมสามอย่างเขา มันอาจจะเหมือนกับที่เขารักวอลเลย์บอลหรืออาจจะเหมือนที่ที่พ่อกับแม่ของเขาอยู่ด้วยกัน
เขาเองก็อยากอยู่กับคารินจังตลอดไป แต่หลังจากเมื่อสองวันก่อนที่เขากำลังนั่งกินไอติมอยู่ข้างๆพี่สาวของริโตะระหว่างที่รอเพื่อนสนิทของตนไปซื้อขนมกับเพื่อนสาวไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ๆโทรุก็เอ่ยถามเรื่องโรงเรียนมัธยมที่คารินจะเข้า ยอมรับว่าแอบคาดหวังว่าเธอออาจจะเขาโรงเรียนใกล้ๆบ้านอย่างโรงเรียนคิตาคาวะไดอิจิเหมือนที่เขากับอิวะจังอยากจะเข้า แต่ก็ต้องผิดหวังไปเพราะคารินอยากจะเข้าโรงเรียนอินเตอร์ที่อยู่ห่างจากที่พวกเขาอยู่ไปอีกสักพัก
ใบหน้าที่เริ่มเห็นเคร้าโครงความหล่อฉากความบึ้งตึงออกมาตามนิสัยคนเอาแต่ใจ
'ก็ถ้าโทรุคุงคิดถึงก็ค่อยมาเล่นที่บ้านเราก็ได้นี่น่า' เสียงของคารินที่เอ่ยขึ้นตอนนั้นดังขึ้นมาในความคิด มือเรียวจับลูกบอลที่ตกลงมามากอดเอาไว้ก่อนจะหันหน้าลงไปซุกที่หมอนใบโต
หรือเขาจะลองขอไปนอนบ้านคารินดูดีนะ ตอนนี้พวกเขายังเด็กนี่น่า ขอนอนด้วยคงไม่ได้โดนว่าอะไรหรอก
เมื่อคิดเช่นนั้นใบหน้าเล็กก็อมยิ้มอย่างมีความสุข
ได้ตามที่ใจคิด วันนี้โทรุกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวของบ้านยูคาริ ด้วยความที่เป็นเด็กที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีทำให้พ่อแม่ของซายะรู้สึกเอ็นดูไม่น้อย หลังจากที่ขอให้รุ่นพี่สาวช่วยติวหนังสือให้หน่อยก็ทำให้เขาได้มาอยู่ที่นี่ โออิคาวะยิ้มกว้างเมื่อได้รับการตอบรับที่ดี มือที่มักจะเซตลูกบอลให้กับเพื่อนๆคีบปลายแซวม่อนสดของโปรดของตนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาโตหลับตาพริ้มซึมซับรสชาติที่อยู่ในปาก พอลืมตาขึ้นก็เห็นมือเรียวของคารินที่ตักอาหารมาวางไว้ที่จานของตน
"ขอบคุณครับ"
"กินเยอะจะได้โตไว้" เธอเอ่ยก่อนจะหันไปตักอย่างอื่นต่อให้กับน้องสาวของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ
ในช่วงค่ำในห้องนอนไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ใหญ่มากของซายะมีเด็กน้อยทั้งสองคนที่ยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่พรมขนสัตว์ โต๊ะเล็กๆถูกตั้งไว้มีหนังสือแบบฝึกหัดวางเอาไว้ พร้อมกับที่ร่างโปร่งในชุดนอนลายกระต่ายขาวกำลังนั่งตรวจคำตอบอยู่
"คารินจังงท่านโออิคสวะคนนี้ตอบถูกมั้ย" น้ำเสียงซนๆเอ่ยถามก่อนจะมีแรงที่ที่ดันลงมาจากด้านหลัง ท่อนแขนเล็กๆโอบลอบคอของเธอพร้อมกับใบหน้าน่ารักซุกลงที่ไหล่เล็ก เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูไถไปมาที่ลำคอของเธอจนแอบจั๊กจี้
"ถูกแล้วเก่งมากเลย" เธอเอ่ยชมก่อนจะยืนสมุดแบบฝึกหัดให้เด็กชายที่ยังคงกอดเธอจากด้านหลัง เสียงงึบงำเบาๆดังอยู่ข้างๆหูก่อนที่จะมีร่างเล็กอีกคนที่แทรกเข้ามานั่งอยู่บนตักของเธอ
"ริโตะจัง?"
"นั่งด้วยสิ หนูไม่ยอมให้เจ้าบ้าคาวะแย่งซานๆไปหรอกนะ!"ไม่ว่าเปล่าร่างเล็กของน้องสาวเธอก็พิงตัวมาที่ตัวเธอ
"..."
_________
Talk
พี่ซายะมีแต่งเด็กๆแย่งกัน เอ็นดูเขานะคะ 555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น