คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ยามอาทิตย์ลับขอบฟ้า มีหญิงสาวคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกไล่ระดับทิ้งตัวยาวเกือบถึงช่วงเอวถูกปล่อยไว้อย่างเรียบร้อยโดยถูกหวีมาอย่างดีบ่งบอกว่ามันไม่ได้เป็นทรงเพราะน้ำยาเคมี คิ้วเรียวยาวสีน้ำตาลอ่อนกับตาคมกลมโตสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นรับกันดีกับขนตาที่ยาวงอนอย่างเป็นธรรมชาติ บวกกับจมูกนิดปากหน่อยอยู่ในชุดกางเกงสามส่วนยาวถึงเข่าสีครีมอมขาวกับเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่ๆ แล้วสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว เธอมีชื่อว่าลูกเกด เป็นนักศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เธอเรียนที่คณะมนุษยศาสตร์ ภาควิชาดุริยางคศาสตร์ไทย เอกระนาดเอก นั่งอยู่หน้าระนาดเอกเครื่องประจำของเธอและกำลังเขียนอะไรบางอย่าง
“ เขียนอะไรอยู่อ่ะ “ เขาถาม
“ เฮ้ย! ตกใจหมดเลย เดย์ มาตั้งแต่เมื่อไรเหนี่ย แล้วทำไมให้สุ่มให้เสียงกันบ้าง เฮ้อ~ ”เธอบ่นพลางเอามือลูบตรงหน้าอกตำแหน่งของหัวใจ
“ เอ้า! เข้ามาตั้งนานแล้ว เธอไม่รู้ตัวหรอกเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าเธอรู้ตัวซะอีก เฮ้อ~ “ เขาพูดพลางทำหน้าจ๋อย
“ อ้าวหรอ ขอโทษด้วยแล้วกัน เอ่อ.. พอดี ฉันกำลังคิดอะไรได้เพลินๆเลยอ่ะ “
“ แล้วทำไมเธอยังไม่กลับบ้านอีกอ่ะ นี่มันก็เย็นมากแล้วนะ” เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง
“ มันเพิ่งจะกี่โมงเองเนี่ย “ เธอพูดพลางกล้มมองดูนาฬิกาที่ใส่อยู่ในข้อมือ ” เฮ้ย! หกโมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันเร็วจังเลยล่ะ เออใช่! วันนี้ฉันมีนัดกับพี่ว่าจะไปซื้อหนังสือด้วยกัน ตอนหกโมงเย็นนี่นา แล้วตอนนี้มันก็หกโมงครึ่งแล้ว ตายๆๆๆๆๆ จะโดนพี่ว่ามั้ยเนี่ย “ เธอโวยวายแล้วทำหน้าเลิกลั่ก
ก๊อกๆๆ
“ เฮือก!” ลูกเกดตกใจกับเสียงเคาะประตูนั่น
“ จะตกใจทำไม แค่เสียงเคาะประตูเองนะ เดี๋ยวฉันไปเปิดเองก็ได้ ไม่เห็นจะต้องตกใจขนาดนั้นเลย “ เขาพูดแล้วเดินไปเปิดประตู แล้วก็ต้องสงสัยอีกครั้งเพราะคนที่มาเคาะประตูนั้นเป็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน และดูท่าว่าจะไม่ใข่คนในมหา’ ลัย อีกด้วย
“ เอ่อ.... มะ... ไม่ทราบ... ว่ามาหาใคร...หรอครับ “ เดย์ถามผู้มาเยือนด้วยคำพูดที่ดูตะกุกตะกัก
“ ผมมาหาลูกเกดน่ะครับ เค้าอยู่นี่ด้วยรึเปล่า “ เขาถามกลับอย่างสุภาพ
“ อ๋อ~ เดี๋ยวแป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวผมไปเรียกมาให้”
“ ครับ ขอบคุณครับ “
พอพูดจบแล้ว เดย์ก็เดินเข้ามาข้างใน เนื่องจากตำแหน่งที่ลูกเกดกำลังนั่งอยู่ในตอนนี้ไม่สามารถมองเห็นจากประตูทางเข้าได้ ลูกเกดเลยไม่รู้ว่ามีคนมาหาเธอ และผู้มาเยือนนั้นก็ไม่สามารถรู้ได้เช่นกันว่าคนที่เขากำลังตามหาอยู่นั้นกำลังนั่งเก็บอุปกรณ์อยู่ข้างในห้อง
“ เกด มีคนมาหาเธออ่ะ ไม่รู้ว่าใคร แต่ไม่ใช่คนในมหาลัย แถมหน้าตาก็คล้ายๆกับเธอด้วยล่ะ แต่เป็นผู้ชายนะ”
“ เหรอ! เออสังสัย ว่าพี่ฉันจะมารับแล้วล่ะสิเพราะ ไปช้าตั้งครึ่งชั่วโมง ไปนะ” เธอว่าแล้วเดินหิ้วกระเป๋าและหอบเอกสารออกมาจากข้างใน พอเธอเดินออกมาข้างนอก ก็เห็นพี่ชายของตัวเองกำลังยืนรออยู่หน้าห้องพอดี
“ หวัดดีค่ะ” เธอพูดพลางยกมือไหว้ผู้ที่ตนเรียกว่าพี่
“ จ้า เอ่อ... พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะนะ เดี๋ยวเพื่อนพี่เขาจะรอนาน“ ลูกเกดพยักหน้ารับแล้วเดนไปกับพี่ชาย
พี่ชายของลูกเกดชื่อว่า เบส เป็นพี่ชายคนแรกของครอบครัวครอบครัวของลูกเกดมีทั้งหมด 4 คน เธอเป็นน้องสุดท้อง และพอดีที่ครอบครัวของเธอมีทั้งลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายอย่างละคน จึงทำให้ผู้เป็นแม่ไม่ต้องเหนื่อยมากในการทำคลอดของลูกเพราะเธอคิดว่ามีแค่ลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายอย่างละคนก็เกินพอสำหรับเธอแล้ว ส่วนมาก เบสจะพาน้องสาวของตนไปเที่ยวอยู่ที่ๆตนคิดว่าน้องของตนชอบอยู่บ่อยๆ จึงทำให้ทั้งสองคนรักกันมากๆ
ในที่สุดเบสก็พาลูกเกดมาถึงร้านหนังสือ ลูกเกดเดินตามหลังของเบสเข้าไปในร้าน ขณะนั้นเองเกดก็เพิ่งนึกได้ว่าพี่ชายของตนนั้นนัดเพื่อนเอาไว้จึงเปิดปากถามออกไป
“ พี่ๆ ที่พี่บอกว่าเดี๋ยวเพื่อนพี่รอนานนั่นก็แสดงว่าพี่ต้องนัดเพื่อนพี่เอาไว้ใช่มั้ย” เธอถามพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เหมือนจ้องจะจับผิด
“ โห~ น้องสาวของพี่พูดไม่ค่อยอ้อมเลยเนอะ จะถามพี่ว่า นัดใครไว้น่ะเหรอ พี่ไม่บอกหรอกเก็บไว้เป็นความลับเดี๋ยวเกดเห็นพี่จะแนะนำให้รู้จักเอง”
เมื่อเบสพูดจบก็เดินมาถึงข้างในสุดของร้าน เกดกวาดสสายตาไปมองรอบเพื่อหาโซนหนังสือสำนักพิมพ์ที่ตนชอบอ่าน แต่สายตาก็หันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเรียบร้อยเหมือนกับกุลสตรีไทยไม่มีผิด หน้าตาของเธอก็สวยคมดวงตากลมโต จมูกเล็ก โด่ง และคมรับกับใบหน้าที่เรียวได้รูป ปากสีแดงอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวก็ขาวอมชมพูอย่างไม่มีที่ติ ขณะที่กำลังมองอย่างเพลินๆนั้นเองพี่ชายของตนก็เดินไปทักกับผู้หญิงคนนั้นอย่างกับคนรู้จักกันมานาน เมื่อลูกเกดเห็นเช่นนั้นก็อยากจะรู้จักกัยพี่สาวคนนั้นด้วย เพราะเห็นว่าน่าจะเป็นคนดี ก็เลยเดิน เอ่อ... ไม่ใช่สิวิ่ง ใช่ ลูกเกดวิ่งไปหาพี่ชาย แล้วก็ทำภาษาใบ้ให้พี่ชายของตนนั้นเอาหูมาใกล้ๆแล้วก็เอ่ยปากถามสิ่งที่ตนอยากรู้ที่สุดในตอนนี้
“ พี่ ใครหรอ สวยจังเลย แล้วพี่รู้จักกับพี่สาวคนสวยคนนี้ได้ยังไงอ่ะ ไม่เห็นเคยบอกกันบ้างเลยนะ” เธอซุบซิบเบาๆ แล้วชำเรืองตามองคนที่ตนเรียกว่าพี่สาวคนสวย พี่สาวคนนั้นก็ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน เกดตกใจก็เลยยิ้นกลับอย่างเงอะๆงะๆท่าทางของลูกเกดทำให้พี่สาวคนนั้นคิดว่าเกดน่ารักดี ไม่ใช่น่ารักดี แต่น่ารักมาก เกดก็ไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้พี่สาวคนนั้นตกหลุมรัก
“ อยากรู้จักหรอเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก แต่ห้ามตกใจนะ” ลูกเกดงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่สนใจมากนัก เพราะมัวแต่สมใจพี่สาวคนสวยมากกว่า
“ อ่ะแฮ่มๆ~” เบสทำเสียงเพื่อเรียกร้องความสนใจของน้องสาวตนจากพี่สาวคนสวย “ เกด พี่ขอแนะนำให้รู้จักนะ นี่ ฟ้า เป็นแฟนของพี่เอง” เกดยังไม่ตื่นจากภวังค์ “ อ๋อ~ เป็นแฟนกันสินะ ถึงว่าสนิทกันดีจัง ห๊ะ! อ่ะ.... อ่ะ...อะไรนะเป็นแฟนกัน พี่เนี่ยอ่ะนะมีแฟนสวยๆอย่างนี้ได้ นี่พี่ อย่ามาอำหนูให้อยากเลยหนูไม่เชื่อหรอก” เกดพูด แล้วทำท่า หน้าตา เหมือนไม่เชื่อเต็มที่
“ เอ้า... พูดความจริงก็ไม่เชื่อ งั้นไปถามพี่ฟ้าเองเลยไป” พูดเสร็จเกดก็หันไปจ้องฟ้าด้วยสายตาอยากได้คำตอบจริง
“ จริงหรอคะ พี่ฟ้าที่ว่าพี่เป็นแฟนกับพี่เบส?” เกดถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ จริงจ๊ะ พี่เป็นแฟนกับพี่เบสของหนูไง ไม่ดีใจหรอจ๊ะ พี่นึกว่าเราจะดีใจซะอีก” ฟ้าพูดแล้วทำหน้าเสียใจนิดหน่อยแต่ก็แอบเก็บอาการไว้
“ ปละ...ปละ...เปล่าคะ หนูดีใจมากเลยนะ แต่หนูแค่สงสัยเฉยค่ะว่า ทำไมแฟนพี่เบสถึงสวยจังเลย ทั้งๆที่หน้าตาตัวเองก็ไม่ได้เรื่อง” เกดพูดพลางส่งสายตาเฉือดเฉือนไปให้พี่ชายของตน ฟ้าเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้าไปโอบไหล่ของเกดแล้วจับให้หันมาทางตัวเอง
“ ใครว่าล่ะ พี่เบสน่ะหล่อจะตาย แล้วอีกอย่างนะ พี่เขาก็รักหนูมากนะ มาเล่าเรื่องของหนูให้พี่ฟังทุกวันเลย จนบางครั้งพี่ยังแอบอิจฉาเราเลย” ฟ้าพูดแล้วยิ้มให้เกดอย่างอ่อนโยน
“ หนูก็รู้ค่ะ แค่หนูแกล้งพี่เล่นเฉยๆ” เกดพูดแล้วยิ้มตอบ ฟ้าเลยเอามือมาลูบหัวของเกดอย่างอ่อนโยน
“ อืม~ พี่เบสเล่าให้พี่ฟังว่าเกดเรียนปี 2 แล้วใช่มั้ย เรียนคณะมนุษยศาสตร์ ภาคอะไรนะ ใช่ดุริยางค์ศาสตร์ไทยรึเปล่า” ฟ้าถาม
“ ค่ะ “ เกดพยักหน้าแล้วตอบ “ เอกระนาดเอกค่ะ”
“ ว้าว~ เล่นระนาดเอกด้วยเก่งจังเลยนะน้องพี่ แล้วเล่นมานานรึยังล่ะ” ฟ้าเอ่ยปากชมเกดด้วยความภาคภูมิใจในตัวของน้องสาวแล้วถามต่อ
“ อืม~ก็เล่นมาตั้งแต่ ป.6 แล้วค่ะ “ เกดทำหน้าคุ่นคิดสักแป๊ปหนึ่งแล้วตอบ
“งั้นก็แสดงว่าเรารักดนตรีมากใช่มั้ยจ๊ะ”
“ ค่ะ รักมากด้วย “ เกดตอบด้วยท่าทางภูมิใจ
“ งั้นเราไปหาหนังสือที่เกื่ยวกับศิลปินแห่งชาติกันเถอะ”
“ ค่ะ” พูดแล้วก็พาก็เดินไปหาทันที โดยปล่อยให้เบสยืนดูสองคนนั้นเดินไปหาหนังสือโดยไม่สนใจตนเองเลยสักนิด ทำเหมือนกับเขาเป็นอากาศที่มองไม่เห็น เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วก็เดินไปหาหนังสือของตัวเองบ้าง แล้วคิดว่า เขาสองคนจะกลับเมื่อไรเดี๋ยวเขาก็มาเรียกเราเองนั้นแหล่ะ
หลังจากนั้นได้สักพักทั้งสองคนก็หอบหนังสือไปจ่ายเงินที่เคารท์เตอร์ เมื่อจ่ายเงินเสร็จทั้งสองคนก็เพิ่งนึกได้ว่าลืมใครไปคนหนึ่งเมื่อนึกได้ก็เดินหากันให้ทั่วร้านแล้วฟ้าก็ไปพบเบสกำลังนอนหลับอยู่ตรงที่ไว้อ่านหนังสือ บริเวณนั้นเป็นบริเวณที่เงียบและไม่ค่อยมีใครมานั่งเท่าไร เบสเลยมานั่งหลับอยู่ตรงนี้
“ เบสๆ ตื่นได้แล้วเราจะไปทานข้าวเย็นกันแล้วนะ เบสๆๆ”
“ อืม~ ตื่นแล้วจ้า~ ที่รัก จะไปไหนต่อนะ” เบสพูดแล้วดึงมือของฟ้ามาจุมพิต
“ เรากำลังจะไปทานข้าวเย็นกันค่ะ ไปกันเถอะป่านนี้เกดหาคุณไปถึงไหนแล้วนะ“
“ เดี๋ยวสิ “ ขณะที่สองคนนั้นกำลังหวามชื่นกันอยู่นั้นเองเกดก็เดินมาเห็นเข้าพอดี
“ โห~ หาตั้งนาน มาจีบกันอยู่ตรงนี้นี่เอง” เกดพูดเมื่อเห็นสองคนนั้นกำลังจีบกันอยู่ “ พี่ฟ้า พี่เบส ไปกันเถอะ เกดหิวแล้วอ่ะ” เกดพูดชักชวน
“ จ้า ไปกันเถอะ พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน” ฟ้ากล่าว แล้วทั้งสามคนก็พากันออกมาจากร้านหนังสือ แล้วมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารทันที
เมื่อมาถึงร้านอาหารทุกคนก็เข้าไปในร้านกัน แล้วเกดก็เลิกโต๊ะที่อยู่ข้างในสุด โต๊ะนั้นเป็นโต๊ะขนาด 4 คน เบสกับฟ้านั่งด้วยกันส่วนเกดนั้นนั่งฝั่งตรงข้ามกับสองคนนั้น บริกรก็ส่งเมนูมาให้ แล้วทั้งสามก็เรื่องสั่งอาหารกัน
“ พี่คะ มีต้มยำกุ้งมั้ยคะ” ลูกเกดถามบริกรโดยที่ไม่ได้มองหน้าเพราะมัวแต่จ้องเมนู
“ มีครับ “ บริกรตอบอย่างสุภาพ
“ งั้นหนูเอา ต้มยำกุ้ง 1 ที่ ผัดเผ็ดปลาไหล 1 ที่ แล้วก็ข้าเปล่าหนึ่งจาน เดี๋ยวของหวานสั่งที่หลัง”
“ ครับ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะรับอะไรดีครับ”
“ ฉันเอาสลัดแล้วกันค่ะ” ฟ้าสั่ง
“ เอ่อ ผมเอาสเต็กปลาแซลมอนแล้วกันครับ” เบสสั่ง
บริกรทำท่าจดสักแป๊ปหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
“ ทวนอีกรั้งนะครับ คุณผู้หญิงท่านนั้นรับต้มยำกุ้ง 1 ที่ ผัดเผ็ดปลาไหล 1 ที่ และข้าวเปล่า 1 จาน คุณผู้หญิงอีกท่านรับสลัดผัก และคุณผู้ชายรับสเต็กปลาแซลมอน นะครับ “
“ ครับ/ค่ะ “ เบสกับฟ้าตอบพร้อมกัน แล้วบริกรก็เดินไปทางห้องครัว
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟครบแล้วทุกคนก็ลงมือรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย และมีความสุข เพราะเกดจะกินไปคุยไปด้วยช่วยให้บรรยกาศผ่อนคลายและไม่เครียด เมื่อทานกันเสร็จแล้วเบสก็ขับรถไปส่งฟ้าที่บ้านแล้วก็กลับบ้านไปพร้อมกันน้องสาวที่นอนหลับอุตุอยู่ที่เบาะหลัง
ความคิดเห็น