คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF] YOURS (3/4) : [Youngmin x Youngmin]
ยอวอนหัวใเ้นรัว
เายืนมอโบราที่พยายามเ้าไปห้ามยอมินให้สบสิอารม์แู่เหมือนะไม่ไ้ผลเท่าไหร่
ยอมินไม่ไ้มอโบรา้วย้ำ
ยอมินมอแ่เา...มอหน้าเาลอเวลา
“ใเย็นนะ
เรายัอยู่ที่โรเรียนอยู่นะยอมิน”
โบราพยายามเือนสิฝาแฝอแฟนัวเอ แ่ยอมินเหมือนไม่ยอมรับรู้อะไรเลย
เหมือนเธอเป็นเพียธาุอาาศ ไร้ัวน ไร้วามหมาย
“เธอบอว่า
พวเรายัอยู่ันที่โรเรียน...”
“ยอวอน
นายไ้ยินหรือเปล่าที่โบราบอว่าเรายัอยู่ันที่โรเรียน”
ยอมิน้อเ้ามาในาอเา แววาออีฝ่ายุันมา
มันน่าลัวนยอวอน้อหลุบาลพื้น
“ันถามว่านายไ้ยินไหมว่าเรายัอยู่ในโรเรียนันอยู่เลยอิมยอวอน!” เมื่อเาไม่อบยอมินเลยะอเสียัึ้นมาอีรั้ เ็หนุ่มัวสั่น
ในึอยาเ้าไปห้ามให้อีฝ่ายสบสิอารม์่อน เารู้ว่ายอมินไม่เหมือนนอื่น
ยอมิน้าวร้าวมา็ริ แ่้าในอยอมินเปราะบามาเหลือเิน
“นาเรายัอยู่ในโรเรียนนายยัล้าทำนานี้เลยเหรอ
นายทำอะไรลไปยอวอน นทรยศ!” ยอมินทำท่าะเินเ้ามาหาเาแ่โนโบราว้าแนเอาไว้
“ปล่อย” ยอมินพูสั้นๆ ยอวอนใหายวาบ
โบราไม่ปล่อย
แฟนสาวอเาพยายามเอาน้ำเย็นเ้าลูบ แ่โบรา็เป็นเพีย้อนน้ำแ็ที่ำลัละลาย
เมื่อโยนเ้าหม้อน้ำที่ำลัเือ็าหายไปเพียแ่ระพริบา
“โบรามานี่” เาัสินใเรียโบราลับ ยอวอนเาใยอมินไม่ออว่าอีฝ่ายะทำร้ายโบราหรือเปล่า
ที่ผ่านมายอมินไม่เยทำร้ายผู้หิ
แ่เ็หนุ่มเอ็อบไม่ไ้ว่าอีฝ่ายะไม่ทำในอนนี้
แววาอยอมินเหมือนไฟที่โนรา้วยน้ำมัน
ยิ่เห็นยอวอนปป้อโบรามาเท่าไหร่ มือที่ำแน่น้าัว็ยิ่สั่นมาึ้นเท่านั้น
“นทรยศ...”
“…”
ยอวอนบีบมือโบราแน่นอนที่ไ้ยินแฝอเา่าออมา้วยเสียที่สั่นเรือ
“โบรา ลับบ้านนะ
ลับไป่อนเ้าใไหม” เาหันไปพูับแฟนสาว้าัว ยอวอนไม่ไ้เป็นห่วอะไรโบราเลย
เาแ่ลัวว่ายอมินะทำร้ายอีฝ่ายแล้วะมีประวัิเสียหาย่าหา
ในสถานาร์ที่เลวร้ายอย่านี้...วามสำัอยอมิน็ยัเป็นที่หนึ่สำหรับยอวอนเสมอ
แม้ะเป็นัวเาเอ่าหาที่ำลัอยู่ในอันรายมาที่สุ
โบราลัเลแ่็ยอมฟัเาแ่โยี
เ็สาวมีสีหน้าัวลอย่าเห็นไ้ั ยอวอนพยัหน้าพร้อมรอยยิ้มเป็นั่ำอำลา
อยมอโบราหายไปนสุสายาถึหันลับมาหาอีนที่ยืนรออยู่
สายาอยอมินเ็บปว
เาไ้เลยว่าะมอเาับโบราทุารระทำ
“ยอมิน
ฟัันอธิบาย่อนไ้ไหม”
“อธิบาย...” สีหน้าอยอมินือสีหน้าอนที่ไม่สามารถใ้เหุผล้วยไ้ในเวลานี้
นาฬิาำลัเินไปอย่า้าๆ ยอวอนรู้ว่าะมีวามเ็บปวรั้ให่รอเาอยู่ที่บ้าน
แ่ิ็ลัวแล้ว
เารู้สึว่าาัวเอสั่นนทรัวแทบไม่อยู่ ยอมินำลัเป็นบ้า
และิว่าพายุอารม์นี้ไม่ับลไ้่ายๆ
“โบราพูถู...” ยอมิน้าวมาหาเา ยอวอนลั้นหายใ เ็หนุ่มำมือแน่นเมื่อใบหน้าที่เหมือนเาทุประารห่าออไปเพียแ่่วฝ่ามือ
“ที่นี่ือโรเรียนยอวอน
ลับบ้านันเถอะ”
ยอวอนล้มลไปรั้ที่เท่าไหร่แล้ว็ไม่รู้
เ็บไปหมทุส่วน เ็หนุ่มร้อไห้นาพร่าเลือน ยอมิน้มลมาับแนเา
บีบแน่นนยอวอนราลั่น เล็บที่ิเ้ามาในเนื้อเห็นันเป็นร้อย
ยอวอนโนึึ้น้วยแรระุเพียรั้เียว่อนะโนผลัอย่าแรให้ล้มไปนเสาบันไบ้าน
“พอแล้ว ยอมินพอเถอะ” เานอนร้อไห้อยู่บนพื้น
ยมือั้นหน้าัวเอ้วยแนที่เป็นรอย้ำทั้สอ้า
“นายเ็บเหรอ
นายเ็บเป็น้วยเหรอ”
เสียนาฬิาีบอเวลาว่าอนนี้ปาเ้าไปเือบสอทุ่มแล้ว
เป็นเวลาเือบสอั่วโมเ็มที่ยอมินทำร้ายเาอยู่แบบนี้ และยัไม่มีทีท่าว่าะหยุลสัที
ยอวอนหายใไม่ทันเพราะสะอื้นนสำลัน้ำาัวเอ
เาหอบระั้น มือไม้ิเร็เหมือนนะัแ่ยัไม่ั
“ไม่เอาแล้ว
ไม่ไหวแล้ว” เาพนมมือ พยายามระเถิบายหนีไปใ้บันไ
ยอมินบหน้าเาสุแร
และเมื่อยอวอนหันลับมาอีรั้ เา็สัมผัสถึเลือเ็มไปหมทั้โพรปา
ยอวอนัวระุ
มือไม้สั่นไปหม เาพุ่ัวเอาหน้าแนบไปับฝ่าเท้าอีฝ่าย สะอื้นนัวโยน
อ้อนวอนว่าให้วามรุนแรนี้หยุสัที
เลือและน้ำาไหลลบนฝ่าเท้าอยอมินนเป็น่าว
ู่แฝอเาัเท้านี้าารเาะุม ยอมินระทืบเท้าลับพื้นเสียัลั่น
“ไม่ไหวแล้วั้นเหรอ
ยอวอนบอว่าไม่ไหวไ้ยินไหม นายไ้ยินหรือเปล่า ไม่เหรอ ไม่มีใรไ้ยินอะไรเลย!” ยอมินำลัเป็นบ้า ยอวอนนอนหมแรอยู่บนพื้น
ะแหน้ามอู่แฝัวเอที่ำลัีอหัวเินวนไปรอบบ้าน
ยอมิน...
เา้มหน้าร้อไห้อยู่ับพื้นระเบื้อ
เ็บไปหมทั้ัวแ่ยัไม่เท่าภาพที่เห็นรหน้า
วามรู้สึผิเ้าเาะุมนเ็บร้าวไปหมในอ
รู้สึเหมือนัวเอเป็นนำลั่ายอมินอย่า้าๆ
อาารอยอมินะีึ้นหรือเลวล็ล้วนึ้นอยู่ับเาแ่นเียว
และในอนนี้ เาำลัเป็นน่ายอมินทั้เป็นทาิใ
ส่วนยอมิน็ำลั่าเาทาร่าาย
“นายะายไหมยอวอน
สภาพแบบนี้ นายำลัะายหรือเปล่า?”
เมื่อเห็นเานอนนิ่ไปับพื้นยอมิน็เินมานั่้าๆ ้มหน้าลมาหา
“ยัหรอ...นายยัไหว
นายยัไหวอยู่” มือที่บีบาเาอนนี้ำลัสั่น ยอมินำลัร้อไห้
“พอเถอะ
อร้อนะยอมิน อร้อ...”
ยอวอนพูไม่เป็นศัพท์แทบับใวามไม่ไ้
“นายไม่รัันแล้วเหรอยอวอน” ยอมินนอนลับพื้นอยู่้าๆเา หอบเสียั
“…”
“ทำไมถึรัโบรา
ทำไมถึไม่รัันแล้ว...” น้ำเสียนั้นแผ่วเบา สั่นไหว
“ไม่ยอมิน...ไม่ใ่อย่านั้น”
“อะไรไม่ใ่”
“ันรันายนเียวนะ
ันรันายนะยอมิน” ยอวอนอยาึนรหน้ามาอแน่นๆ
แ่เาไม่มีแรเหลือเลยสันิ
ยอมินำลัพัทลายอยู่รหน้าเา
นอนร้อไห้ ่อยๆหัเป็นิ้นๆ
‘ยอวอน้อ่วยแมู่แลพี่เานะลู’
‘ยอมินเป็นอะไรรับ’
‘พี่เา...ไม่ไ้เป็นอะไร
แ่ว่าวามรู้สึ้าในรนี้...’
แม่อเาิ้มเ้ามารหน้าอ้าน้าย้วยสีหน้าใี
‘รนี้อพี่เาะอ่อนไหวว่าทุน
ถ้ายอมินเล่นับลูแรๆยอวอน้อบอแม่นะ เรา้อ่วยันให้ยอมินีึ้นรู้ไหมลู’
‘ยอมินไม่สบายเหรอรับ?’ เ็ายในวัยแปวบถามึ้นอย่าไม่เ้าใ
‘เวลายอวอนโรธ
ยอวอนอยาทำร้ายใรไหมลู?’ แม่อเาพยายามยัวอย่าให้เ้าใ
‘ไม่รับ’ นาเวี้ย้าวอ ยอวอนยัไม่ทำเลย ยอวอนไม่อบทำร้ายใร
แ่ยอมินอบทำยอวอนเ็บบ่อยๆแล้ว็มาอโทษทีหลั
‘เพราะยอวอนวบุมัวเอไ้ไรับ
แ่ยอมิน...บารั้ยอมินเา็ลืมัว เพราะว่า้าในนี้เาอ่อนไหวมา
ันั้นยอวอน้อ่วยแม่นะ อยสัเยอมินเ้าใไหม’
‘รับ’
อาารยอมินีึ้นมาใน่วสอปีที่ผ่านมา
ีมาอย่า้าวระโ อาะมีอารม์เสียและึ้นเสียบ้า
แ่ไม่ลไม้ลมือทำร้ายใรเลยสัรั้เียว
ำว่า ‘ใร’ ในที่นี้็ือเานี่แหละ
เาือนที่ทำให้ยอมินลับมาเป็นอย่านี้
เาเป็นทำลายยอมินเอับมือ
“รัันเหรอ เหอะ” ยอมินแ่นหัวเราะ
“รัันั้นพรุ่นี้ล้าไปบอเลิโบราไหม
ล้าทำอย่านั้นหรือเปล่ายอวอน”
“ล้าสิ”
“…”
“โบราไม่มีวามหมายสำหรับันเลยยอมิน
็แ่อเล่นที่สวยาม แ่ไม่มี่าอะไรเลย”
สายาอยอมินสั่นไหวอนเาพูอย่านั้น
“นายือที่หนึ่สำหรับันยอมิน
นที่สำัสำหรับันมีแ่นายนเียวเ้าใไหม”
“…” เียบันไปพัให่
ในวามเียบนั้น...ยอวอนรู้ว่าวามรุนแรไ้บลแล้วในที่สุ
“นายเ็บมาเลยใ่ไหม
ันทำนายเ็บนานี้ เ็บไปหมเลยใ่หรือเปล่า” ยอวอนสะุ้อนที่นิ้วอยอมินแะลบนแ้มอเา
แ่มัน็แะลมาอย่าแผ่วเา ลูบไล้อยู่อย่านั้น
“ัน็เ็บ เ็บไปหมเลย
ันเหมือนะายเลย นายะให้ันายให้ไ้เลยใ่ไหมยอวอน”
ยอมิน่อยๆยับัวเ้ามาหาเา เอาหน้าผานหน้าผา ร้อไห้ใส่หน้าเา
ยอวอนร้อไห้ออมาอีรั้ที่เห็นยอมินเป็นแบบนั้น
แบบที่พัทลายา้าในนไม่มีิ้นี...
“ทำไมนายอบทำให้ันวบุมัวเอไม่ไ้
นายอยาเห็นันายริๆใ่ไหม” ยอมินัวเ้าหาเา
เนื้อัวสั่นเทาไปหม
“ไหนบอว่าะอยู่้วยันลอไปไ
ทำไมถึทำแบบนี้ ถ้าันายไปวามเ็บปวนี้ะหายไปไหม มันะหายไปหรือเปล่ายอวอน?”
ยอมินับมืออเาึ้นมาูบ ยอวอนสัมผัสไ้ถึหยน้ำารหลัฝ่ามือ
ู่ๆยอวอน็รู้สึเ็มื้นึ้นมาเพียนเียว
มันลับมาอีแล้ว วามรู้สึล้ำ่าแบบนี้ไ้ลับมาหาเาอีรั้หลัาหายไปนานเหลือเิน
่วเวลาที่เ็บปวแ่็หอมหวาน
รนี้...้าในใออิมยอวอนำลัเบ่บานเพราะรสาิหวานปนมำลัผุึ้นมาอย่า้าๆ
วามรู้สึที่ว่ายอมินำลัูบปลอบประโลมพร้อมับสารภาพว่ารัเาอย่าไม่มีเื่อนไ
รัมานเ็บปวและอยาหายไปาโลนี้มันหวานนัวสั่น
เาำลัรู้สึว่าไ้รับวามรัอย่าเ็มเปี่ยมายอมิน
วามรัที่เ้ม้นนทำให้ยอวอนรู้สึ่านไปหมทั้ใ
“ันะไม่ไหวแล้วนะยอวอน
ถ้านายทรยศอีรั้ัน้อบ้าแน่ๆ”
ยอมินพึมพำะที่่อยๆระเถิบัวเ้ามาอเาไว้อย่า้าๆ
แนบแน่น...เป็นหนึ่เียวันเหมือนอนที่อยู่ในท้อแม่
ริมฝีปาอยอมินประทับลบนแ้มอเา
ลึหนั และเมื่อยอมินเยหน้าึ้นมา็มีเลืออเาิอยู่บนใบหน้าอีฝ่าย
“นายะเป็นบ้าเพราะันอย่านั้นเหรอ?”
“ใ่”
ยอมินยัุไ้ใบหน้าเ้ามาหาเา ริมฝีปาพรมูบอย่าอ่อนโยนไปทั่วทุส่วน
ไม่ว่าะเป็นหน้าผา มู า แ้ม
“ันรันายนะยอมิน
รัมาเหมือนัน”
“นายรัน้อยว่าันยอวอน
เพราะันรันายมาว่า ันเลยำลัะเป็นบ้า...” ยอมินูบวนอยู่ราอเา
เหมือนะยับึ้นมารริมฝีปาแ่็ไม่ทำ
“ไม่ริันรันายมาว่า”
“...” ยอมินเหมือนไม่ไ้ฟัที่เาพู
อีฝ่ายเอาแู่บเาไปมา แ้มบ้า หน้าผาบ้า ทั้ๆที่ปิยอมินไม่เยทำแบบนี้มา่อนเลย
ั้แ่ึ้นมัธยมปลายมา็ไม่ไ้เล่นแบบเ็ๆอีแล้ว
แ่หอมแ้ม็ยัไม่ทำ มีแ่ืน่อนหน้านั้นนั่นแหละ
ที่เาเป็นฝ่ายร้ออให้ยอมินูบเา่อน
บาอย่าในารระทำบอเาว่าบาที...บาทียอมินอาะิเหมือนันับเา
แ่ยอวอนไม่ล้าพอ
บอรๆว่าเาแยวามรัอยอมินไม่ออ...รัแบบพี่น้อที่อาะมาว่ารอบรัวทั่วไป
หรือรัแบบนรันั้น ยอวอนไม่อาฟันธไ้เลย
แ่ไ้รับวามรัายอมินไปเรื่อยๆแบบนี้็เพียพอแล้ว
เหมือนเาำลัปล่อยให้ัวเอหายไปในมหาสมุทร ไม่ิะว่ายลับึ้นไปบนผิวน้ำ
แ่็ไม่ยอมมไปถึ้นทะเลริๆสัที
เพราะยอมินมีปัหาทา้านอารม์มาั้แ่เ็
ันั้นวามรัที่เ็มเปี่ยมในอนนี้ มันมาาอารม์ไหนออีฝ่ายันแน่เป็นสิ่ที่เาไม่เยหาำอบไ้
แม้ในบารั้ที่มอเ้าไปในแววาอยอมินแล้วเห็นอะไรบาอย่าอยู่ในนั้น
ยอวอน็ยัไม่ล้าะ้นว้าหามันริๆัๆเพราะลัวะผิหวัหาไม่เป็นเหมือนที่ิเอาไว้
ที่ยอมินบอว่ารัเามาว่าน่ะไม่ริหรอ
ะเอาอะไรมาวัล่ะว่ามาว่ามาแ่ไหน ในเมื่อเา็รัยอมินหมทั้หัวใเหมือนัน
รันหวไปหม
แม้ะเห็นแ่ัวร้ายาแ่ไหนแ่วามรัที่มีให้ยอมิน็ไม่เยแปรเปลี่ยนไปเลยสันิ
นานวันลับยิ่้อารมาึ้นเรื่อยๆน้อหาทาระบาย เมื่อไู้บแร็อยาให้มีูบที่สอ
เมื่อมีูบที่สอ็ร้ออให้มีูบที่สาม
และเมื่อเาไ้มาหลายสิบหลายร้อยูบายอมินเมื่อืน่อนยอวอน็รู้ว่าสิ่ที่ัวเอร้ออนั้นไม่เพียพออี่อไป
ถ้าออะไรที่มาว่านี้ยอมินะให้เาไ้ไหม
ถ้าอออไปยอมินะทำให้ไ้หรือเปล่า
“เ็บมาไหม
ไปโรพยาบาลไหม” ยอมิน้มลูบ้าใบหูเา
ยอวอนรู้สึวูบไหวเมื่อโนทำอย่านั้น
วันนี้ยอมินูบเามาว่าทุรั้
ูบทุที่ที่อยาูบ เหมือนอยาทำอะไรรไหน็ะทำ
“ไม่รู้เหมือนัน
ไม่้อไป็ไ้มั้” ยอวอนิว่าถ้าระูไม่หั็ไม่ำเป็น้อไปโรพยาบาลให้เป็นเรื่อให่
“อย่าทำแบบนี้อีนะยอวอน
ถ้ามีราวหน้า ันะ่านาย” ยอมินเยหน้าึ้นมา้อาเา
น้ำเสียอยอมินไม่ไ้ฟัูล้อเล่นเลยสันิ
“ถ้าันายแล้วนายะอยู่ไ้เหรอ
ไหนบอว่าอยู่ไม่ไ้ไถ้าไม่มีัน”
“เราะไป้วยัน” ยอมินระิบเสียเบา
“…” ยอวอนนอนเียบ
เ็หนุ่มรู้สึเ็บไปทั้ัว
ยิ่รริมฝีปายิ่ปวร้าวและเหนอะหนะเพราะเลือเริ่มแห้รัและับัวเป็นสะเ็
แ่ในวามเ็บนั้น
ยอวอนลับยัอยาไ้สัมผัสายอมินอีรั้แบบเมื่อืน อยาปลอบประโลมยอมิน้วยปลายลิ้นอุ่นและริมฝีปาอัวเอ
แ่เาไม่มีแรเหลือแล้วนอนานอนนิ่ๆ
“ันอยาูบนายั”
เ็หนุ่มพูึ้นในะที่อีฝ่ายำลัุใบหน้านอนลบนอเาเียบๆ
“ูบเหรอ” ยอมินเยหน้า ถามเสียเบา
“ใ่”
“ูบรไหน” ถามเสียเบาว่าเิม
“ูบเหมือนเมื่อืนยอมิน
แ่อนนี้ันไม่มีแรเลย”
สายาอยอมินหลุบลมอริมฝีปาเา ปลายนิ้วสะิราบเลือที่แห้รมุมปาและา
“ันทำไ้อีเหรอ?”
ฟัาำถาม ยอวอนึเ้าใถึารระทำอยอมินที่ละริมฝีปาเาไว้
ไม่ล้าแะ้อเหมือนรส่วนอื่นๆบนใบหน้า
เพราะอะไรยอมินถึไม่ทำ? เพราะรู้ใ่หรือเปล่าว่าพี่น้อู่อื่นๆเาไมู่บันรนี้
รู้อยู่แล้วใ่ไหมว่ามันผิึไม่ล้าทำ้ำ?
“นายอยาทำมันอีไหม” ยอวอนถามึ้น ับ้อสีหน้าอยอมินโยไม่ระพริบา
“...” แฝพี่อเาไม่อบ แ่ยั้อริมฝีปาอยอวอนอยู่
“ถ้าอยาทำอี็ทำไ้นะยอมิน”
“...”
ู่แฝอเาหายใแรึ้นเล็น้อย ออยอมินสะท้อนึ้นลบนอเาไม่เป็นัหวะ
ทำมาว่านี้็ยัไ้…
“อยาทำไหม?” ยอวอนถามเสียเบา รู้สึรัยอมินเหลือเิน ยิ่เห็นสีหน้าที่พยายามวบุมัวเอแบบนี้็ยิ่รั
อยารับรู้รสาิอยอมิน้าในปาอีรั้
อยารับรู้ถึเลียวลิ้นที่ยอมินเร่ัหวะให้หนัหน่วึ้นโยไม่รู้ัว
เาอยาไ้ทั้หมอยอมิน อยาให้ยอมินรัเาให้มาว่านี้
มาว่านี้อีหลายๆเท่า
เ็หนุ่มฝืนัวเอยมือึ้นมาับแ้มอีฝ่ายไว้ในมือ
ใ้หัวแม่มือลูบไล้แ้มาวเนียนนั้น เมื่อยอมินเหลือบาึ้นมามอเา
ยอวอน็รู้ว่ายอมินะทำมันอีรั้อย่าแน่นอน
วามหวานประทับเ้ามาบนริมฝีปา
ยอวอนเปิอ้าว้าให้อีฝ่ายไ้สัมผัสอย่าเ็มที่ หลับาราลึในลำอ
ยับลิ้นอบรับไปับารัวที่หิวโหยอย่าปล่อยัวปล่อยใไปทุสัมผัส
ยอมินูบเาอย่าลึึ้
ใใ้ริมฝีปาบบี้ลบนริมฝีปาอเา ูบลมาให้รู้สึที่ลีบปาอันและัน
ใ้ลิ้นเล็มเลาะ ยับหน้าบเล้าและสอลิ้นลับเ้ามาอีรั้อย่าโหยหา หวแหน
ยอวอนะทำอย่าไรี
อนนี้เารู้แล้วว่าที่ผ่านมาทั้หมมันยัไม่พอสำหรับเา
ยอมินะทำให้ไ้ทุอย่าหรือเปล่า
ถ้าหาเาร้อออะไรบาอย่าที่มาว่านี้ะยอมทำให้ไหม
ะรัเียเาไหมถ้าหาเา้อารยอมินทั้หม เหมือนที่เายินีที่ะยทั้หมอัวเอให้อีฝ่ายเ่นัน เป็นหนึ่เียวันอย่าแท้ริ
อย่าที่ยอมินไม่้อสะั้นัวเอและลุไปเ้าห้อน้ำอย่าเมื่อืนอีแล้ว...
______________________________________
TALK:
ไม่รู้ใรน่าสสารว่าันนะะ และไม่รู้ว่าใรป่วยว่าัน้วย ฮ่ะๆ
อ่านหลายวามิเห็นแล้วีใั่ะ มีหลายประเ็นเลยทีุ่ยันว่าสุท้ายะบันไปแบบไหน ำว่าีน่ะ ีอย่าไร บีในที่นี้ือถูทำนอลอธรรม หรือีือลไปในเหวที่ลึที่สุอย่าไม่มีทาย้อนืนันแน่
แล้วำว่าบไม่ีนั้นไม่ีอย่าไร อืมมมม นั่นสินะ ฮ่าๆ
รู้สึอย่าไรอย่าลืมมาพูุยัน่อนะะ อยาไ้วามิเห็นอุมาๆเลย่ะ
ะอมเม้นในเ็ีนี้หรือะไปที่ #letsshipfic ็ไ้นะะ
้วยรั
TeddyB93
ความคิดเห็น