ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Psychopath : Creepy The Clown.

    ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 : Where is Christina?

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 78
      14
      9 เม.ย. 63

    ตอนที่ 16 : คริสติน่าอยู่ไหน?


        เมื่อคริสติน่าขับรถมาถึงบ้านตัวเอง แสงไฟหน้ารถฉายบนกำแพงโรงจอดรถ ก่อนดับลงพร้อมเสียงเครื่อง เหลือแต่ความเงียบ คริสติน่าไม่เห็นวี่แววการมาถึงของโอลิเวีย หน้าต่างทุกบานยังมืดสนิท เธอออกจากโรงจอดรถมาดูหน้าประตู จากนั้นตรวจเช็กยกพรมเช็ดเท้าขึ้นดูข้างใต้พบว่ากุญแจสำรองยังอยู่ในที่ซ่อน

        เธอปล่อยกุญแจสำรองไว้ที่เดิม หวังให้โอลิเวียที่กำลังมาถึงใช้กุญแจนั่นไขตามเข้ามาทีหลัง คริสตี้เข้าบ้านและเดินเปิดไฟทั้งหลัง รินน้ำดื่มหนึ่งแก้วแล้วนั่งลงกุมขมับ พยายามติดต่อมาร์คัสอย่างวิตกกังวล เขาไม่รับสาย เท่าที่รู้มาร์คัสไม่ได้รับเชิญไปงานปาร์ตี้วันเกิดโทมัส อาจเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่ถูกยกเว้น ว่าแต่ถ้าหากเขาไม่ได้เมาปลิ้นที่ปาร์ตี้ แล้วเขาทำบ้าอะไรอยู่?

        เสียงไขกุญแจบ้านขัดจังหวะเธอที่กำลังง้วนกับโทรศัพท์มือถือ คริสติน่าลุกขึ้นไปที่ประตู จับลูกบิดช่วยเปิดพร้อมกับที่อีกฝั่งประตูเปิดออก และมันควรเป็นโอลิเวียที่ยืนอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่ใช่เธอ

        "แบรนดอน?" เธอเสียงแผ่ว ในมือเขากำโทรศัพท์ของโอลิเวีย หมายความว่าอะไร คนที่ตอบข้อความคือแบรนดอนงั้นเหรอ หรือว่าโอลิเวียถูกจับได้ คริสติน่าปะติดปะต่อเรื่องราวในวินาทีสุดท้าย...

        ไม่มีคำพูดต่อมา ไม่มีบทสนทนา ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีคำอ้อนวอนหรือการต่อรอง นั่นเป็นคืนสุดท้ายที่ทุกคนพบคริสติน่า


    เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นในปาร์ตี้วันเกิดโทมัส…


        แบรนดอนฉุดโอลิเวียออกมาจากห้องแสงสีชมพูวิบวับคลุ้งกลิ่นกัญชา เขาไม่ชอบเลยที่เธอพูดจาไม่รู้เรื่อง ทำตัวท้าทายกวนประสาท และยังเมามายไม่ได้สติเหมือนพวกผู้หญิงสำส่อน และยังมั่วจูบกับชายโสโครกพวกนั้น

        ตรงหน้าห้องน้ำมีคนนัวเนียกันอยู่หน้าประตู แต่เขาไม่สน ผลักไสคู่รักให้หลีกทาง และจูงเธอตามเข้าไปในห้องน้ำ

        "ถอดเสื้อออก" เขาสั่ง มองอ่างอาบน้ำ "เข้าไปในนั้น"

        "ฉันไม่ต้องอาบน้ำหรอก" เธอเถียง เขาจึงช่วยถอดเสื้อคลุม และชุดซีทรูสีดำ "นายทำอะไรน่ะ?"

        "ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดละกัน" เขาถอดกางเกงรัดรูปของเธอเหลือเพียงชุดชั้นใน

        "ฉันบอกว่าไม่อาบไงเล่า มันหนาวนะแบรนดอน" เขาดึงหล่อนเข้าไปในอ่าง จับเธอนั่งและคว้าฝักบัวเปิดน้ำใส่เธอ "แบรนดอน! หยุดนะ!"

        เธอโวยวายและพยายามเอามือขึ้นมาบังหน้าขณะที่เขาจงใจฉีดน้ำจากฝักบัวเข้าปากและใช้นิ้วโป้งล้วงลิ้น ถูริมฝีปากเธอจนลิปสติกสีดำหลุดเลอะ สำหรับเขาแล้วเธอต้องสะอาด ไม่ใช่ทำตัวอวดรู้ ทำท่าทางยั่วยวนน่ารังเกียจ เหมือนพวกคนที่เธอเกลือกกลั้ว เขาต้องทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิม หญิงซื่อบื้อหลอกง่าย พร้อมจะเชื่อทุกสิ่งที่เขาพูด รักเขาในยามอ่อนแอและในยามที่เขาเป็นสิ่งชั่วร้าย


        เขาปัดมือโอลิเวียออก "อยู่เฉยๆสิวะ" ขัดถูและล้างเนื้อตัวที่ก่อนหน้านี้ได้เผยเนื้อหนังมังสาผ่านชุดซีทรูอันโปรงใสราวกับฟิลม์ติดกระจกรถ แต่แน่นอนว่าต้องทำความสะอาดปากที่อาจติดโรคสารพัดจนหมดจดเสียก่อน

        แบรนดอนขัดถูเนื้อตัวเธอ คอ เอวและง่ามขา ก่อนหยุดชะงัก "เธอไม่ได้ทำกับใครใช่ไหม" เขาถาม

        "ทำอะไร?" เขาจับตรงนั้นของเธอแทนคำตอบ "ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้ทำ นายบ้าไปแล้วเหรอ"

        "ใช่" เขาพูดแล้วปิดน้ำ ถอดเสื้อเชิร์ตตัวเองให้เธอใส่ ตอนนี้เขาเหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาว แบรนดอนหยิบเสื้อคลุมผีดิบของเธอมาพาดไหล่ เตรียมเปิดประตู "ใส่เสื้อเร็วเข้าสิ เราจะไปจากที่นี่"

        "โทรศัพท์ของฉันอยู่ไหน?" เธอคลำหาในกางเกงรัดรูปที่กำลังสวมใส่ เข้ามาคลำกระเป๋ากางเกงแบรนดอน และถูกบางอย่าง "นี่ใช่…"

        "ไม่ใช่" เขารีบตอบ เปิดประตูและจูงเธอออกมายืนหน้าห้องน้ำ

        "ติดกระดุมคอให้เรียยร้อย รอตรงนี้อย่าไปไหน" เขาจูบหน้าผากเย็นๆ หวังให้เธอเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง ก่อนขึ้นไปยังห้องชมพูห้องเดิม ตามหาโทรศัพท์มือถือที่อาจทำหล่นไว้

        โทมัสกำลังง้วนอยู่กับคลิปในโทรศัพท์มือถือของลอร่า สั่งให้เธอส่งคลิปวีดีโอที่แอบถ่ายโอลิเวียให้เขา และลบคลิปต้นฉบับ ปิดเรื่องนี้ แลกกับการเก็บเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคริสติน่าเป็นความลับ และยังขู่เวร่าว่าหากหลุดปากพูดเรื่องนี้แม้แต่น้อย ตำรวจจะแวะเข้ามาเยี่ยมบ้านเธอ และเขาจะไม่ขายกัญชาให้อีกตลอดชีวิต

        ประตูเปิดผางขัดจังหวะ แบรนดอนพรวดพลาดเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง

        "สุดหล่อ เปลี่ยนใจเล่นเกมกับเราแล้วเหรอ?" เวร่าเปลี่ยนจากยาสูบเป็นบ้องกัญชาแทน พ่นควันขาวใส่เขาที่กำลังมองหาบางอย่างบนพื้น แล้วฉีกยิ้มเห็นฟันกว้าง

        แบรนดอนใช้เท้าเขี่ยแก้วเปล่าและกระป๋องเบียร์บนพื้น และเจอโทรศัพท์โอลิเวียหมกอยู่ในกองแก้ว เขาหยิบขึ้นมาและเดินออกจากห้องเพราะไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ในห้องนั้นอีก ระหว่างลงบันไดโทรศัพท์ในมือเขาสั่นไม่หยุด รบเร้าจนเขาสงสัยและถือวิสาสะเปิดดู...

        พบว่าเป็นข้อความแจ้งเตือนจากคริสติน่า ภาพทั้งหมดเพื่อเปิดโปงเขา หัวใจเขาแทบหยุดเต้นทันทีที่เห็น เขาหยุดชะงักและเกาะราวบันไดไม่ให้ตัวเองทรุดลงไป ถ้าโอลิเวียได้เห็นสิ่งนี้… ถ้าคนที่เปิดเจอไม่ใช่เขา ป่านนี้จะเป็นยังไง!?

        สิ่งที่ปวดหัวใจยิ่งกว่า คือเขาเลื่อนย้อนอ่านข้อความ แล้วพบว่าโอลิเวียเป็นคนบอกที่ซ่อนกุญแจสำรองให้นังเพื่อนตอแหลนั่น เธอสงสัยเขา ไม่ไว้ใจเขา แบรนดอนสวมรอยเป็นโอลิเวียแล้วตอบข้อความแทน คริสติน่าเชื่ออย่างง่ายดายเพราะกำลังตกใจ

        ยัยตัวแสบนัดพบที่บ้านตัวเอง เขาตอบตกลง คราแรกเขาคิดว่าอีกสิบนาทีจะไปถึงตามนัด แต่คาดการณ์ผิดไปเล็กน้อย เมื่อรถของเขาถูกเจาะล้อทั้งสี่ ยางทุกเส้นแบนสนิท แน่นอนว่าเป็นฝีมือนังคริสตี้เพื่อถ่วงเวลา ฉลาดนัก…

        เขานั่งรถประจำทางและไปถึงที่นั่งทันเวลาตอนที่เห็นคริสติน่าพลิกพรมเช็ดเท้าหน้าบ้าน เป็นที่ซ่อนกุญแจสำรอง แบรนดอนรอสักพักก่อนตามเข้าไป และจัดการตัวปัญหา ทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้


        จากนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนความฝัน ครึ่งหลับครึ่งตื่น เขารู้สึกเหนื่อย เพลียเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนัก แต่ไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาโผล่มาอยู่ที่บ้านตัวเอง สลบบนโซฟาห้องรับแขก แต่ยังไม่เช้า เพิ่งผ่านไปประมาณเกือบสองชั่วโมงหลังจากออกจากปาร์ตี้

        โทรศัพท์มือถือโอลิเวียวางอยู่บนโต๊ะ เขาสำรวจมันพบว่าข้อความจากคริสติน่าถูกลบเกลี้ยง มือถือคริสตี้วางอยู่ข้างๆ แล้วก็ของเขาอีกเครื่อง รวมเป็นสามเครื่อง ข้าวของติดตัวหล่อนอยู่ที่เขาหมด ว่าแต่หล่อนอยู่ที่ไหน? เป็นเพราะฤทธิ์ยาเฮงซวยนั่นแน่ที่ทำให้เขาลืมเรื่องสำคัญ

        หน้าจอโทรศัพท์คริสติน่ามีสายเรียกเข้าจากมาร์คัส ตามด้วยข้อความสามข้อความ เขาฉุกนึกได้ว่าโอลิเวียอาจยังอยู่ที่ปาร์ตี้ ซึ่งเขาไปรับตอนนี้ไม่ได้ ไม่ได้จนกว่าจะเจอตัวคริสติน่า...

        โชคดีที่หล่อนไม่ทันพิมพ์ข้อความบอกอะไรมาร์คัส เขาจึงสวมรอยเป็นเธอแล้วตอบกลับไปแทน


    -ข้อความจากคริสติน่า

        'ฝากดูแลโอลิเวียที่ปาร์ตี้วันเกิดโทมัสด่วน'


        เขาปิดเครื่อง ปวดมึนศีรษะอย่างหนัก พยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด เขาคลำทางขึ้นไปยังห้องทำงาน ตอนที่กำลังจะก้มเก็บกวาดสิ่งที่คริสติน่าทำไว้กับห้อง แต่ต้องหยุดเมื่อมองออกไปที้หน้าต่าง รถสีขาวของยัยคริสติน่าจอดอยู่นอกบ้าน ก่อนหน้านี้เขาใช้รถหล่อนขับกลับมางั้นเหรอ?

        แบรนดอนปิดประตูล็อกบ้าน ก่อนรีบขับกลับไปที่บ้านหล่อน ทำความสะอาดพวงมาลัยและเบาะที่นั่งคนขับ ก่อนล้วงกระเป๋ากางเกงเจอกุญแจสำรองที่เผลอหยิบติดมา เขาอดใจไม่ได้ที่จะเข้าไปตรวจสอบข้างใน แต่ผลปรากฏว่าข้าวของอยู่เรียบร้อยดีและไม่มีใครอยู่บ้าน

        แบรนดอนโล่งอกที่ไม่มีศพหรือเลือดสาด อย่างน้อยเขาอาจมีหวังว่าเขาอาจไม่ได้ฆ่าคริสติน่า หรือทิ้งศพไม่เป็นที่เป็นทาง ไม่ต้องตามเก็บกวาดหัวหมุน เขานำกุญแจสอดใต้พรมหน้าประตูเช่นเดิม ก่อนนั่งรถประจำทางกลับไปยังปาร์ตี้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

        โอลิเวียไม่อยู่ที่นี่แล้ว มาร์คัสก็ด้วย แต่เขาต้องทำอะไรสักอย่างกับล้อรถที่ถูกกรีดของตัวเอง อากาศข้างนอกตอนกลางคืนช่างหนาวเย็น แต่แล้วจู่ๆลมพัดผ่านเสื้อคลุมแฟนซีและเสื้อก้าม พาให้เสื้อคลุมโอลิเวียปลิวตกพื้น เขาก้มลงเก็บและพาดบนแขนซ้ายตัวเอง

        "นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก" โทมัสพูดผ่านเครื่องกรองอากาศ สวมแว่นตาและชุดขาวประหลาดเดินออกมาจากอีกฝั่งของรถคนอื่นที่จอดอยู่ "โอลิเวียกลับไปแล้ว"

        "กับใคร?"

        "ไม่ต้องห่วง มาร์คัสมารับเธอไป เธอรั้นไม่ยอมกลับกับมาร์คัสอยู่สักพักใหญ่ เธอบอกว่านายบอกให้เธอคอย กระทั่งรู้ว่านายไม่กลับมา..." โทมัสหรี่ตาเพ่งมองล้อรถ "นั่นรถนายเหรอ? ใครทำกับล้อนายน่ะ?" เขาสังเกตเห็น เปลี่ยนเรื่องทันควัน

        "คนเมาแถวนี้มั๊ง" เขาตอบส่งๆ ยืดหลังแล้วกอดอก

        "ให้ไปส่งไหม?" โทมัสเสนอน้ำใจ ที่ดูจอมปลอม

        "ไม่เป็นไร" แบรนดอนตอบ ทำท่าจะหันหลังเดินจากไปแต่เปลี่ยนใจ หันกลับมาถาม "ฉันทิ้งเธอไว้ที่นี่สักวันสองวันได้ไหม? แล้วค่อยเอาล้อมาเปลี่ยน"

        โทมัสยักไหล่ เอียงคอแล้วยิ้มกว้าง "แน่นอน เอาไว้กี่วันก็ได้ ถ้าเธอไม่ถูกยกไปซะก่อนน่ะนะ" เขาพยักหน้า แต่ก่อนไปโทมัสเรียกเขาอีกรอบ


        "เห็นคริสติน่าไหม? ปกติหล่อนยังไม่กลับถ้าเหล้าไม่หมด" แบรนดอนนิ่งครู่หนึ่ง ทำปากงุ้มแล้วส่ายหน้า

        "ไม่เห็น"

        "รู้อะไรไหม คนที่ขอให้นายมางานปาร์ตี้ไม่ใช่ฉันหรอกนะ แต่เป็นหล่อน แปลกดีนะที่ยัยบ้านั่นขอให้ฉันชวนนายทั้งที่ไม่เคยไว้ใจนาย ขอร้องแบบสุดๆ ตามตื้อจนฉันต้องยอม"

        "คงรู้ตัวว่าไม่ว่างดูแลโอลิฟ"

        "แหม เชื่อได้ยาก เพราะสุดท้ายหล่อนก็เรียกให้มาร์คัสมาดูแลโอลิฟแทน ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆเลยว่าไหม?" เขาเลี่ยงมองไปทางอื่น ไม่อยากฟังโทมัสพูด โทมัสเดินเข้ามาใกล้ "ว่าแต่ตอนนั้นนายหายหัวไปไหน ตอนที่โอลิฟรอนายขึ้นมาเอาโทรศัพท์ แต่แล้วนายก็หายไปเลย มีอะไรสำคัญกว่าแฟนโง่ๆของนายอีกเจ้าเพี้ยน?"

        โทมัสมองหัวจรดเท้า สังเกตเห็นผมดำของแบรนดอนปัดซ้ายขวาสะเปะสะปะไม่เป็นทรงเหมือนขามา แต่ใส่เสื้อก้ามขาวตัวเดิม แบรนดอนมองกลับ นึกยอกย้อนในใจว่าโทมัสควรถอดชุดบ้านั่นก่อนพูดคำว่าเพี้ยน เขาถอยกลับและพูดทิ้งท้าย

        "สุขสันต์วันเกิดบัดซบโทมัส"

        "ขอบใจที่มางานวันเกิดบัดซบของฉัน!" โทมัสตะโกนให้หลัง ก่อนเดินนวยนาดเตะฝุ่นกลับไปที่งานตัวเอง

        เดินฝ่าเพื่อนๆที่เหลืออยู่โหลงเหลง ส่วนมากไม่เหลือสติ บ้างก็นอนระเกะระกะบนพื้น เขาเบียดตัวผ่านคนเมาสองสามคนบนบันไดและขึ้นชั้นสอง เปิดประตูห้องน้ำตรงข้ามห้องนอนพ่อ โล่งอกเมื่อพบว่าทั้งคู่ยังอยู่

        มาร์คัสยังคงถูกผ้ามัดปาก ข้อมือสองข้างผูกมัดติดกัน นอนพาดขาออกมานอกขอบอ่างอาบน้ำซึ่งไม่มีน้ำ เชือกที่ผูกข้อเท้าหลุดรุ่ย โดยมีขาโอลิเวียที่เหยียดกึ่งนั่งกึ่งนอนก่ายบนตัว มาร์คัสใช้แขนกอดบ้องกัญชาของเวร่า ที่คางมีรอยลิปสติกสีแดง และสีดำติดริมฝีปากล่าง โทมัสเข้ามาและดันประตูด้านหลังปิด


        "ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันจะไม่ขายมันให้นาย" โทมัสพูด ยืนพิงประตู มองมาร์คัสเหยียดยิ้มเยิ้มๆผ่านผ้ามัดปาก "ดูสิ่งที่ความรู้สึกทำนายสิ เมาแอ๋เหมือนหมาข้างถนน คราวนี้นายเลยกลับบ้านไม่ได้เลย" เขาหัวเราะเหอะๆ เดินไปแก้มัดปากพลางพูดพร่ำไปด้วย "ถ้านายเมาแล้วไม่ปากโป้ง ฉันคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้"

        "จับแกได้แล้ว" มาร์คัสเพ้อ หรี่ตามองโทมัส "ฆาตกรตัวร้าย" โทมัสกลอกตา ถอนหายใจและใส่ผ้ามัดปากกลับเข้าไปอย่างเดิม คิดว่ารอให้มาร์คัสส่างเมาจึงค่อยถอดให้จะดีกว่า

        "เจอกันพรุ่งนี้" ดึงบ้องกัญชากลับ เขาพยายามดึงไว้ครอบครองแต่โทมัสก็ออกแรงจนได้มันคืน "ช่วยส่างเมาก่อนเช้าด้วย" เขาพูด ยึดบ้องถอยกลับออกไปพร้อมปิดประตูห้องน้ำ ปล่อยให้สองคนนอนในอ่างจนวันใหม่มาถึง...


        มันควรสิ้นสุดลง แต่ความเป็นจริงไม่ง่ายอย่างนั้น ท่ามกลางความนิ่งสงัด ความมืดดำคือสิ่งเดียวที่มองเห็น เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงของลมหายใจตัวเองและเสียงโซ่ตรวนที่เกิดจากความพยายามดิ้นรน คริสติน่าฟื้นตื่นขึ้นจากหลับไหล พบว่าตนเองอยู่ในโลกสีดำสนิทราวตาบอด สถานที่แห่งนี้คืออะไร ความตายงั้นหรือ

        "หวัดดี! มีใครอยู่ไหม!?" เธอตะโกนผ่านความมืด สัมผัสได้ว่าที่แห่งนี้เงียบเกินไป รู้สึกว่ามันแคบและมีกลิ่นอับสยดสยองคุ้นๆ เธอลุกขึ้นยืน เหยียดแขนอย่างไร้ทิศทาง ควานอากาศ คลำหาผนัง มันรู้สึกเคว้งคว้างกระทั่งพบสัมผัสนุ่มของผนังบุฟูก เธออุ่นใจที่อย่างน้อยก็มีผนังให้จับ

        แต่มันทำให้นึกถึงสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่เธอหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด อย่าให้เป็นห้องนั้นเลย ขอให้เป็นโลกหลังความตายเสียยังดีกว่า เธอหลับตาเดินเลาะผนังได้สี่ห้าก้าว ขาข้างหนึ่งติดตรวนดึงให้เธอล้มไปข้างหน้า หัวทิ่มขมำ แขนยันพื้นแทบไม่ทัน กระทั่งเธอคลำโซ่เหล็กหนาที่คล้องคอ ข้อมือ ข้อเท้า พบว่าสายล่ามพามาบรรจบที่พื้น เหล็กโค้งรูปตัวยู

        ฉิบหาย เธอถูกล่ามอยู่ในห้องลับของไอ้โรคจิต ไม่อยากให้เป็นเรื่องจริง เพราะเธอรู้ว่าทันทีที่เขากลับมาเขาไม่เก็บเธอไว้แน่ การที่ใครสักคนล่วงรู้ความลับร้ายแรง ความลับที่สามารถทำลายชีวิตตัวเองได้ในพริบตา ใครอยากเก็บคนประเภทนั้นไว้ใกล้ตัวกัน

        เธอดิ้นรนจนหมดเรี่ยวแรง ตะโกนขอความช่วยเหลือ สำรวจทั้งเนื้อทั้งตัวแต่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื้อผ้า เขาหายไปไหน เกิดอะไรขึ้นกับโอลิเวียหรือเปล่า ถึงตอนนั้นเขาจะทำอะไรกับเธอต่อไป หรืออาจกำลังเตรียมอุปกรณ์กำจัดเธอ?


        ไม่คิดว่าชีวิตต้องมาลงเอยแบบนี้ นอนรอคอยความตายที่ไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่ มันจะทรมาณมากไหม แล้วทำไมเขาไม่ฆ่าเธอเสียตั้งแต่ที่บ้าน แบรนดอนต้องการอะไรอีก ถ้าเขากลับมาเธอจะพูดยังไงให้เขายอมปล่อยเธอ แล้วเพื่อนๆจะรู้ไหมว่าเธอหายไป จะมีคนตามหาหรือเปล่า คริสติน่าฟุ้งซ่านไปไกล กระทั่งผล็อยหลับจมลงสู่ความมืดมิด ความมืดที่ไม่อาจแยกความฝันจากความจริง เธอไม่รู้เวลา หลับหรือตื่น มีแต่ความหิวที่กัดกินท้องไส้และความรู้สึกปวดฉี่ที่มั่นใจว่าเป็นเรื่องจริงที่สุด...


        คริสติน่าไม่มาเรียนเป็นวันแรก ขาดการติดต่ออย่างสิ้นเชิง ซึ่งเป็นเรื่องผิดวิสัยของเธอ หล่อนไม่เคยหยุดเรียนแม้แต่วันเดียว อีกทั้งไม่มีใครพบเห็นหรือติดต่อได้เลย มาร์คัสกับโอลิเวียลองกดกริ่งที่บ้านแต่ไม่มีวี่แววคน

        โอลิเวียหยิบกุญแจสำรองใต้พรม ทำท่าจะถือวิสาสะเข้าบ้าน มาร์คัสจับมือเธอยั้งไว้

        "จะดีเหรอ?" เขาถามเพื่อให้แน่ใจ

        "ถ้ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเธอล่ะ?"

        ทั้งคู่ตัดสินใจไขเข้าไป แต่หลังจากตามหาทั่วทุกซอกมุม ก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าวของมีค่ายังอยู่ แต่สิ่งที่หายไปคือเธอ โทรศัพท์มือถือและของติดตัวอื่นๆ โอลิฟสังเกตเห็นรองเท้าคู่หนึ่งหายไปด้วย เป็นไปได้ว่าคริสตี้ยังไม่กลับบ้านหรืออยู่ข้างนอก แต่ขัดกับความจริงที่ว่ารถยนต์ยังอยู่ในโรงจอด

        "ให้ตายสิ ฉันเป็นคนสุดท้ายที่ติดต่อคริสติน่า" มาร์คัสนั่งบนขั้นบันได โอลิเวียยืนพิงกำแพง จ้องที่แก้วน้ำเลอะคราบลิปสติกบนโต๊ะ

        "ก่อนหน้านี้เธอพูดบางอย่างเกี่ยวกับแบรนดอน" โอลิเวียพูดกับมาร์คัสที่นั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือ และเขาก็ยังคงจ้องมันต่อไป "และขอให้ฉันบอกที่ซ่อนกุญแจสำรองบ้านเขา บอกว่าอยากเข้าไปเอาบางอย่าง"

        "อะไรนะ?" ในที่สุดมาร์คัสก็ละสายตาจากจอ เขารู้ว่าคริสตี้สงสัยในตัวแบรนดอน แต่คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะหุนหันพลันแล่นลงมือทำอะไรตามลำพังโดยไม่ปรึกษากันก่อน "แล้วได้บอกหรือเปล่า?"


        เธออ้ำอึง เริ่มคิดได้ว่าสิ่งที่ทำลงไปอาจนำไปสู่ความเป็นไปได้ที่เลวร้าย หรือ...เธอไปที่นั่นเมื่อวาน "บอกหรือเปล่า!?"

        "บอก!" เธอตอบ ชูมือชูไม้ "ทำไมต้องเสียงดังด้วย?" เขาข่มตา ยู่หน้าเครียดแล้วก้มกุมหัวคิ้ว

        "ขอโทษ" มาร์คัสถอนหายใจ เอามือปิดปากหลวมๆ ที่พลั้งขึ้นเสียงใส่ "เธอต้องไปที่นั่นแน่ มันไม่บังเอิญขนาด ที่จู่ๆ แบรนดอนหายตัวไปจากงาน พร้อมกับที่คริสตี้กลับก่อนเวลาหรอก?"

        "ถ้าเป็นงั้นจริง นายว่าเขาจะทำอะไรเธอไหม?" เขาพ่นลมหัวเราะฟืดและยักไหล่เหยาะแหยะ

        "ฉันไม่ใช่แฟนเขานี่ คิดว่าคนอย่างแบรนดอนจะทำอะไรคริสตี้ล่ะ?" มาร์คัสย้อนถาม ยิ้มประชด ก่อนลุกขึ้นไปสูบบุหรี่ "ขอตัวนะ"

        และในขณะที่เขายืนสูบบุหรี่อยู่นอกบ้าน โอลิเวียก็เดินสวนออกมาจากข้างใน "ปิดบ้านด้วย" เธอพูดพร้อมโยนกุญแจสำรองให้มาร์คัสรับแบบไม่ตั้งเนื้อตั้งตัว

        "ไปไหนน่ะ?" เขาตะโกนถาม เธอแน่วไปที่ฟุตบาทโดยไม่เหลียวมามอง "โธ่เอ๊ย!" มาร์คัสรีบดับบุหรี่ จัดการล็อกบ้านอย่างพะวงหน้าพะวงหลังก่อนตามไป "คิดจะไปไหนอีก"

        "กลับบ้านไปเถอะ" เธอว่า เดินกอดอกจ้ำอ้าว มันไม่ใช่ความผิดมาร์คัสที่ต้องเสี่ยงหรือปวดหัวกับเรื่องนี้ มันคือเรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบ เธอคนเดียวเท่านั้น ต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นเพราะแบรนดอนจริงหรือเปล่า

        "เป็นอะไร?" มาร์คัสเดินขึ้นมาขวางทาง พยายามสบตาเธอ "เธอจะไปไหน? คิดอะไรอยู่?"


        "ฉันจะกลับบ้าน" โอลิฟกัดฟันตอบส่งๆ ลึกๆแล้วเธอไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้ ทั้งที่รู้ว่าเธอคบกับแบรนดอนอยู่ แต่มาร์คัสยังสนว่าเธอคิดอะไร รู้สึกอะไร ไม่ควรอ่านความรู้สึกเธอ ที่แย่กว่าคือเขาอ่านออกเสียด้วย เขาไม่ควรมายืนตรงนี้...อยู่เคียงข้างเธอ เพราะมันทำให้เธอเกลียดตัวเอง เกลียดที่ต้องทำกับเขาซึ่งรู้จักเธอดีกว่าใครราวกับคนนอก โอลิเวียเล่นบทเย็นชาต่อ "นายก็ควรกลับเหมือนกัน บางทีพรุ่งนี้คริสตี้อาจกลับมาเรียนเหมือนเดิม บางทีเธออาจไม่เป็นไรด้วยซ้ำ หรือถ้าเป็น...เราก็ทำอะไรไม่ได้"

        "เธอคิดงั้นจริงเหรอ" เขาถาม สีหน้ายังไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน เพราะมันไม่ใช่นิสัยเธอ

        "ใช่" ในเมื่อเธอคิดแบบนั้น ไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาจึงส่ายศีรษะ เม้มปาก แยกยิ้มกว้างแล้วเปลี่ยนเป็นเบะปากบึ้งอย่างผิดหวัง ก่อนเดินถอยห่างและแยกทางกลับไป

        โอลิเวียผ่อนหายใจออกหนักอึ้ง เดินตามทางของตนเอง การกลืนน้ำลายกลายเป็นเรื่องยากเย็น ขาและแขนหน่วงชาไม่อยากเดินต่อ แต่เธอยังต้องมองไปข้างหน้า เชิดคาง แสดงเป็นคนเข้มแข็ง เฉยชา ไม่แยแสใดๆ น้ำตาเป็นสิ่งน่ารังเกียจ สัญลักษณ์ของความอ่อนแอ มันไม่ควรมาปริ่มที่ขอบตาเธอ ไม่ควรเป็นแบบนี้ ไม่ได้ โอลิเวียปาดราวกับมันเป็นเพียงเส้นผมที่ปรกใบหน้า สะกดกลั้นกลืนความอ่อนไหวปัญญาอ่อนพวกนั้นกลับลงไป

        เธอขึ้นรถประจำทางและลงที่ป้าย เดินอีกห้านาทีถึงบ้าน ไม่ใช่บ้านเธอตามที่บอกกับมาร์คัส แต่เป็นบ้านแบรนดอน แฟนหนุ่มของเธอเอง คนที่เธอสงสัยว่าอาจเป็นต้นเหตุให้คริสตี้หายตัวไป หลายสิ่งหลายอย่างดูเหมาะเจาะจนเมินเฉยไม่ได้ และคนที่เขาไว้ใจคือเธอ หากมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นจริง เธออาจเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้ แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่รู้ว่าต้องช่วยยังไงก็ตาม


        ม่านสีขาวปิดทุกบานหน้าต่าง ลักษณะว่าเขาไม่อยู่บ้าน โอลิเวียเดินไปทางหลังบ้าน มองหากุญแจสำรองในบ้านนก อันเป็นบ้านไม้ที่แบรนดอนต่อเอง แต่ปรากฎว่ากุญแจไม่อยู่ในที่ของมัน

        "มองหาอะไร?"

        เสียงเรียบนิ่งของแบรนดอนหยุดในสิ่งที่เธอทำอยู่ โอลิเวียเงยมองและร่างก็เย็นอย่างเฉียบพลัน เห็นใบหน้าซีดขาวของเขามองลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง ซึ่งเป็นตำแหน่งห้องนอน เขาดูไม่มีความรู้สึกกังวลใดๆ ไม่โกรธ ไม่สงสัย ดูเป็นปกติจนเกินปกติและนั่นก็น่ากลัวเป็นบ้า เธอหวังว่าเขาไม่ได้เก็บความลับหรือกดความรู้สึกอะไรไว้ แบรนดอนเชิญชวนให้เธอเข้าบ้านอย่างเป็นกันเอง "ประตูหลังบ้านไม่ได้ล็อก ขึ้นมาสิ"

        "ไม่เป็นไร ฉันแค่มาเอาโทรศัพท์น่ะ แต่พรุ่งนี้นายคืนฉันที่โรงเรียนก็ได้"

        "กลัวอะไรงั้นเหรอ?" เขาจับจ้องด้วยสายตานิ่ง ก่อนพูดออกมา "เข้ามาเถอะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ"


        บ้านของเขาดูปกติทุกอย่าง อุปกรณ์ห้องครัวอยู่เป็นที่เป็นทาง เฟอร์นิเจอร์ห้องนั่งเล่น โคมไฟ ต้นไม้บนหิ้งหนังสือ รูปติดฝาผนัง พรมผืนใหญ่ลายคลาสสิกเก่าๆหน้าทีวี ส่วนห้องน้ำชั้นล่างแง้มประตูไว้ประมาณสองนิ้ว แค่พอเห็นว่าภายในนั้นปิดไฟมืด

        โอลิเวียจับราวบันไดไม้ขณะขึ้นไปหาแฟนหนุ่มชั้นบน ลูบงานไม้เรียบลื่นจนถึงหัวบันไดชั้นบนอันเป็นไม้ทรงกลมมน และมองไปที่ห้องนอน แบรนดอนคงรอเธออยู่ที่นั่น แต่สายตาของเธอมองเลยไป สังเกตเห็นกุญแจพวงหนึ่งเสียบคาประตูห้องเก็บเสียง

        ปกติแบรนดอนเกลียดห้องนั้นไม่ใช่เหรอ? โอลิเวียเดินผ่านห้องทำงานแจ็คแล้วชะลอ เมื่อหางตาเห็นประตูเปิดอยู่ ก่อนพบว่าโต๊ะทำงานมีรอยแตกหัก รอยขูดสีขาว ไม่มีใครอยากทำแบบนั้นกับโต๊ะมากเท่าคริสติน่าอีกแล้ว

        เธอกลืนน้ำลายและหยุดที่หน้าห้องนอน มือจับกระเป๋าสะพายที่มีกระป๋องสเปรย์พริกไทยอยู่ข้างใน ร่างสูงเท้าแขนข้างหนึ่งกับผนัง มองก้มออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนหันมาสนใจเธอ เขาดูผอมโทรมเมื่อสวมเสื้อก้ามสีขาวที่ดูเหมือนตัวที่สวมเมื่อคืน

        "เมื่อคืน นายหายไปไหน?" เธอชิงถามก่อน "มีอะไรหรือเปล่า…"

        "มีคนบุกรุกบ้านฉัน และเจาะยางรถ" เขาว่าอย่างช้าๆ "คงวางแผนมาอย่างดี" ลมหายใจเธอติดชะงักในทรวงอกตอนที่เขาเดินออกมา ละจากหน้าต่างเข้าสู่เงามืดในห้อง

        "เป็นใครกัน" เธอบังคับตัวเองให้ถามออกไป พยายามไม่แสดงออกว่ากำลังสั่นเทิ้ม กระทั่งแบรนดอนหยุดในระยะประชิด ฝ่ามือหนาลูบศีรษะของเธออย่างนุ่มนวล มืออีกข้างอ้อมไปด้านหลังและดึงร่างเธอเข้ามากอดแน่น วางมือหลังท้ายทอย ค่อยๆรวบผมเธอไปอีกข้าง แล้วจูบกระหม่อม


        "ช่างเถอะ มันไม่ได้เอาอะไรไป แค่พยายามงัดโต๊ะแต่ในนั้นไม่มีอะไรสำคัญ"

        "นายออกไปกระทันหัน มีคนโทรบอกนายหรือกล้องวงจรปิดละ?"

        "กล้อง? บ้านฉันไม่มีของแบบนั้น" เขาพูด "รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ" แล้วล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกง "เมื่อวานฉันกลับไปที่งาน แต่เธอไม่อยู่" ยื่นให้โอลิเวียรับไว้ แต่เขาไม่ปล่อย "ฉันสงสัยว่าทำไมเธออยู่กับโทมัส"

        "เขาสืบเรื่องแม่ให้ฉัน อะไรทำนองนั้น แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาบอกอะไร คงเพราะว่าดื่มเยอะไปหน่อย" เธอบอกและเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง "มีน้ำผลไม้หรือนมไหม ฉันอยากดื่มอะไรเย็นๆสักแก้ว"

        "มีสิ" เขายิ้มน้อยๆ "เธอรออยู่นี่แหละ"

        ระหว่างที่แบรนดอนลงไปหาเครื่องดื่มในห้องครัว โอลิเวียลังเลระหว่างลิ้นชักโต๊ะทำงานที่ถูกงัดกับห้องเก็บเสียง ไม่รู้ว่าควรตรวจดูอะไรก่อน แต่เขาคงใช้เวลารินน้ำไม่นาน จึงเลือกเข้าห้องทำงาน และค้นลิ้นชักก่อนเป็นลำดับแรก

        ลิ้นชักบนค่อนข้างโหลงเหลง มีเพียงสมุดจดโน้ต ปากกา กรรไกร ไม้บรรทัดเหล็ก และตลับเมตรอะลูมิเนียม มีแต่ของธรรมดาทั้งนั้น ชั้นอื่นๆที่เหลือว่างเปล่า เธอเสียเวลาเปล่า ลิ้นชักไม่มีข้อมูลสำคัญ ห้องเก็บเสียงก็ยังไม่ได้เข้าไปดู ส่วนแบรนดอนกำลังจะกลับขึ้นมา เธอต้องหาวิธีดึงความสนใจให้เขาคลาดสายตากับเธอสักสองนาที

        เมื่อเขากลับขึ้นมา เขาเห็นเธอนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนอน นั่งรอปลายเตียงอย่างเชื่อฟัง ร่างสูงยิ้มอย่างสบายใจ อาจเพราะไม่คิดว่าเธอจะยังอยู่รอ "น้ำเบอร์รี่รวม"

        "ขอบคุณ" เธอลุกขึ้นประคองแก้วจากมือ เขย่งปลายเท้าเพื่อหอมแก้มแบรนดอนแทนคำขอบคุณ แต่จงใจทำแก้วหลุดมือร่วงใส่พรม น้ำเบอร์รี่เย็นๆหกเลอะเสื้อก้ามแบรนดอนเป็นปื้นสีม่วงแดง "โธ่เอ๊ย! ฉ-ฉันขอโทษ ให้ตายสิ เสื้อนายเลอะหมดเลย รีบล้างออกเร็วเข้า ก่อนที่จะซักไม่ออก"


        แบรนดอนสัมผัสจุดที่เปื้อน ชำเลืองมองโอลิฟ แต่แทนที่จะรีบเข้าห้องน้ำเพื่อซักเสื้ออย่างที่เธอวางแผน เขากลับจับชายเสื้อถอดมันออกต่อหน้าเธอ เปลือยกายท่อนบน เผยผิวขาวซีด ทิ้งเสื้อก้ามสกปรกลงพื้น

        เธอทำอะไรไม่ถูก กระทั่งเขาก้มหยิบแก้วน้ำผลไม้บนพื้นพรมซึ่งมีเหลือน้ำอยู่เล็กน้อยขึ้นมาเหนือไหล่

    และรดรินลงชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวของเธอ ก่อนโยนแก้วบ้านั่นทิ้งอีกฟากหนึ่งของห้อง

        ร่างสูงมองเด็กสาวอ้าปากค้าง บรรจงถอดเสื้อคลุม ปลดกระดุมชุดนักเรียนที่เปรอะ เธอได้สติคว้ามือแบรนดอนไว้ หยุดยั้งอะไรก็ตามที่เขาคิดจะทำ เขาจับมือเธอแล้วแกะออก ปลดกระดุมเม็ดต่อ

        "ฉ-ฉันยังไม่อยากทำตอนนี้" เธอพูดติดขัด ประคองมือแบรนดอนหลวมๆ

        "ทำไม" ดวงตาสีเทาเหลือบมองขณะปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของเธอ "ไม่อยากให้ฉันทำเหรอ"

        "เอ่อ..." เขาโน้มลงจูบพร้อมถอดเสื้อนักเรียนออก เธอเกือบเคลิ้มตามชั่วครู่ แต่จู่ๆเขาก็เลิกทำ

        "ฉันจะซักผ้าให้ เดี๋ยวมันซักไม่ออกน่ะ" แบรนดอนคลุมเสื้อคลุมสีดำให้เธอที่เหลือแต่ยกทรงสีขาว มันน่าอายชะมัด แต่โอลิฟคิดว่าเขาตั้งใจแกล้งเธออย่างแน่นอน


        ในที่สุดเขาก็ออกไป อาจกำลังลงไปห้องใต้ดิน และนาทีนี้คือจังหวะที่เธอสามารถแวะเข้าห้องเก็บเสียงได้ โชคดีที่กุญแจพวงนั้นยังอยู่ เสียบค้างในรูกุญแจ เธอผลักเข้าไป บานประตูเปิดหนืดๆผ่านพื้นพรมแดง เปิดไฟนีออนสีขาวจืด

        ม่านมู่ลี่สีขาว ครั้งก่อนเธอเกือบเปิดมัน แต่เพราะแบรนดอนขอไว้เธอจึงไม่ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น แต่ครั้งนี้เป็นโอกาสดี เธอมุ่งตรงไปที่ม่านอย่างไม่ลังเลและดึงสายเพื่อเปิดดูสิ่งที่อยู่ในห้องเก็บเสียงเบื้องหลังบานกระจกขนาดใหญ่...

        ครืด เสียงม่านถูกรูดเปิด ภายในห้องแห่งฝันร้ายของแฟนหนุ่มทำเธอขนลุก ห้องเก็บเสียงถูกสร้างอย่างดีและพิถีพิถัน ฟูกทรงแหลมเก็บเสียงสีเทาเข้มติดฝาผนังทุกทิศ เรียงรายอย่างสวยงาม แสงสว่างสีขาวสว่างจากกรอบเพดานห้องถูกติดตั้งโดยซ่อนใต้เพดาน ไม่เห็นตัวหลอดไฟ แจ็กลงทุนสร้างห้องแบบนี้ไว้เพื่อขังแบรนดอนจริงๆหรือ

        แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ห้องนี้ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เพราะมันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในนั้น แบรนดอนไม่ได้กักขังคริสติน่า นี่หมายความว่าเธอสงสัยคนผิดมาตลอดหรือ?

        ตรงกันข้ามสิ่งที่เธอทำอยู่กลายเป็นว่าเธอไม่ไว้ใจเขา แล้วแบบนี้เธอกำลังทรยศต่อความเชื่อใจหรือเปล่า? เธออยากโทษสัญชาตญาณผิดเพี้ยนของตัวเองและหวาดระแวง แต่มันทำให้เธอรู้สึกผิดที่ไม่ยอมรับแม้แต่ความคิดความรู้สึกของตัวเอง


        โอลิเวียควรดีใจที่มันไม่ใช่เขา แต่ถ้าแบรนดอนไม่ได้กักขังหล่อน แล้วคริสตี้หายไปไหน? เกิดอะไรในคืนนั้น หล่อนหนีไปที่ไหนสักแห่งงั้นหรือ? บางทีมันอาจไม่แย่อย่างที่คิด คริสตี้อาจไม่เป็นอะไร เดี๋ยวหล่อนก็กลับมา เธอพยายามกล่อมความคิดตัวเอง หลีกเลี่ยงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุด ตาย


        จบตอนที่ 16 : คริสติน่าอยู่ไหน?



    //ไรท์รู้สึกท้อเวลาเขียนเรื่องนี้ อาจเพราะไรท์อัพไม่ต่อเนื่องหรือเนื้อเรื่องมันเดาๆได้ทั่วๆไป ถ้าให้หาข้อบกพร่องไรท์คงเลือกไม่ถูกเพราะรู้ว่ามีเยอะ5555 แต่เพราะว่าทุกครั้งที่อัพตอนใหม่คนติดตามจะลดลง ล่าสุดก็หายไป10กว่าคน คงธรรมดาที่จะตั้งคำถามว่า นี่เราทำไปเพื่ออะไร? แต่ในเมื่อยังมีคนกดหัวใจอยู่ ไรท์ยืนยันว่าจะไม่หยุดเขียน ถึงแค่หนึ่งดวงก็มีค่า เพราะแปลว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนอยากอ่าน และไรท์จะหยุดอัพตอนใหม่ก็ต่อเมื่อ...รีดไม่มีหัวใจให้กันแล้วเกินสองวัน//แต่ถ้าเป็นแบบนั้นไรท์จะหยุดอัพชั่วคราวแล้วรอเขียนจบเรื่อง-รีไรท์ถึงกลับมาอัพอีกรอบ//ขอบคุณกำลังใจและรีดทุกคนที่ทำให้ใจไรท์ชุ่มฉ่ำสดชื่น//

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×