คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Killer : 1
My killer**
Jin x Kame ; Yuichi x Yamap
_Part 1_
ปัง!! ภาพพ่อที่ถูกยิง ปรากฏขึ้นในหัวของร่างบางที่กำลังนั่งนึกถึงเรื่องของพ่อตัวเองในห้องทำงาน ตัวเขาเองไม่มีสมาธิที่จะทำงานเลย เพราะมัวแต่คิดเรื่องของพ่อและแม่อยู่ น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตา.........
“ คุณหนูครับ โทรศัพท์” ทานากะที่เป็นเลขาของร่างบางเดินเข้ามาในห้อง
“จากใคร” ร่างบางปาดน้ำตาตัวเอง
“คุณหนูยามะครับ” ทานากะยื่นโทรศัพท์ให้ร่างบางแล้วเดินออกไปด้วยสีหน้ามีความกังวลอยู่
“ ว่าไงยามะจัง” ร่างบางพยายามข่มเสียงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้
“ คาเมะจัง เป็นยังไงบ้าง ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรมาเลย ช่วงนี้ชั้นยุ่งมาก”
เสียงจากปลายสายถามร่างบางด้วยความเป็นห่วง
“ ชั้นสบายดี ยามะจัง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”
ร่างบางพูดปดกับเพื่อน ทั้งๆที่ความจริงแล้วน้ำตายังคลออยู่เลย
“ งั้นหรอ...แต่เสียงคาเมะจังดูไม่ค่อยดีเลยนะ ให้ชั้นไปหามั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ยามะจังงานยุ่งไม่ใช่หรอ” ร่างบางบอกปฎิเสธเพื่อนไป
“อืมม...มันก็แหละนะ เอางี้ ตอนเที่ยงเราไปกินบะหมี่กันมั้ย ชั้นเลี้ยงเอง”
ยามะพีเอ่ยปากชวนร่างบาง เพราะเป็นห่วงร่างบางเลยอยากเจอ
“ได้ๆ แล้วตอนเที่ยงเจอกันนะ” คราวนี้ร่างบางไม่ปฎิเสธเพื่อนรัก เพราะคงจะอยากเจอเพื่อนเหมือนกัน
.
.
.
***ร้านราเมงสึบาสะ(เจ้าเก่า)***
“กินไรดีคาเมะจัง”
ยามะพีถามเพื่อนเมื่อเข้ามาในร้านบะหมี่
“เอ่อ......บะหมี่”
“ พี่สึบาสะครับ บะหมี่2ชาม”
ยามะพีสั่งบะหมี่กับเจ้าของร้านแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกับร่างบาง
“นี่ ...ยามะจังเดี๋ยวชั้นไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ร่างบางบอกกับเพื่อนแล้วลุกจากโต๊ะ
“จ้าา......” ยามะพียิ้มรับอย่างอ่อนโยนไห้กับร่างบาง
คาเมะเดินเข้ามาล้างหน้าในห้องน้ำ เมื่อเค้าได้ล้างหน้าเค้าก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา ถึงแม้ว่าความรู้สึกในจิตใจก็ไม่ได้หายไปไหนเลย
“ เฮ้ออ ... เราต้องอดทนและเข้มแข็งไว้ เราต้องอยู่ให้ได้ สิ่งที่คุณพ่อกับคุณแม่ต้องการก็คือ การที่เราต้องเข้มแข็งและอดทน”
ร่างบางพูดกับตัวเองที่หน้ากระจก จู่ๆก็มีคนๆหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมายืนซ้อนหลังร่างบาง
“สวัสดีครับ.....” ร่างนั้นทักทายเค้าผ่านกระจก
“เอ่อ.....” ร่างบางพูดไม่ออกเพราะเค้ากำลังตกใจที่จู่ๆร่างสูงนั้นก็มายืนซ้อนหลัง
“ ผมได้ยินคุณพูดคนเดียว มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ”
ร่างสูงนั้นโน้มตัวเองเข้าให้ไกล้กับร่างบางมากกว่าเดิม
“ อะ ....เอ่อ....ป่ะ...ป่าวว ไม่มีอะไร ..แล้วคุณเป็นใคร?”
ร่างบางนั้นเริ่มได้สติก็เริ่มถามร่างสูงนั้น
“ ผมจิน อาคานิชิ จินครับ”
ร่างสูงนั้นแนะนำตัวเองกับร่างบาง
“แล้วคุณล่ะ?”
ร่างสูงกระซิบถามเข้าที่หูของร่างบางทำให้ร่างบ่งนั้นทำอะไรไม่ถูก
“.............” ร่างบางนั้นไม่ตอบอะไร เพราะใจเค้าเต้นแรงอยู่ไม่สุข
“ ฮึ้มมมม....ชื่อไรครับคนสวย”
ร่างสูงขยับตัวของร่างบ่างนั้นมาหาตัวเองแล้วเงยคางของร่างบาง
“คะ...คาเมะ”
ร่างบางตอบตะกุกตะกัก หัวใจของเค้ากระวนกระวายไปหมด
“ ชื่อน่ารักจังเลย.....” ร่างสูงชมเปรยๆ
“ เอ่อ....ต้องไปแล้วอ่ะ เพื่อนรอ” ร่างบางบอกปัดร่างสูงแล้วดันร่างสูงออกไป
“ เดี๋ยวก่อนสิ” ร่างสูงฉุดมือร่างบางไว้
“ขอไปนั่งด้วยคนนะ”
“อื้ออ ....ได้สิ” ร่างบางไม่ปฎิเสธร่างสูงและเดินออกมาจากห้องน้ำกับเค้า เมื่อเดินมาถึงโต๊ะยามะพีก็ถึงกับอึ้ง และพูดไม่ออก เพราะเพื่อนรักของเค้าที่ไปเข้าห้องน้ำแค่แป๊ปเดียว แต่ก็กลับมากับผู้ชายที่ไหนไม่รู้!
“ใครน่ะ คาเมะจัง” ยามะพีเริ่มถามร่างบางก่อน
“ เอ่อ...เค้าชื่ออาคานิชิ จิน เจอกันในห้องน้ำเมื่อกี๊”
ร่างบางแนะนำยามะพีให้กับร่างสูง
“ เอ่อ...จินนี่คือโทโมฮิสะ ยามาชิตะเพื่อนเรา”
ร่างบางแนะนำเพื่อนรักให้กับร่างสูงบ้าง
“สวัสดีครับ” ร่างสูงยิ้มทักทายยามะพี
“ สวัสดีครับ” ยามะพีก็ยิ้มตอบกลับไป
“เอ่อ เจ๊สึครับ ผมเอาบะหมี่2ชาม”
ร่างสูงตะโกนสั่งเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ตรงบาร์
“นี่จิน .....บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกเจ๊”
สึบาสะเจ้าของร้านโวยวายใส่ร่างสูง
“แฮะๆขอโทษครับเจ๊ เอ้ย พี่”
ใบหน้าทะเล้นของเค้ายิ้มไห้กับเจ้าของร้าน
“เดี๋ยวก็ไม่ทำให้กินหรอก”
พูดจบก็เดินเข้าหลังร้านไป
“นี่จินทำไมถึงกินเยอะนักล่ะ ชามนึงมันเยอะมากเลยนะ”
ร่างบางถามร่างสูงด้วยความสงสัย
“อ๋อ...จินลืมบอกไปว่าเพื่อนเราจะมากินด้วย”
ร่างสูงอธิบายให้ร่าบางได้เข้าใจ
“อ่ออ....เราก็คิดว่านายเป็นคนกินเยอะซะอีก”
“อ๋ออ...เปล่าหรอกจินน่ะกินเยอะเฉพาะกับเต่าเท่านั้นแหละ”
ยามะพีที่นั่งกินบะหมี่อย่าอะเร็ดอร่อยก็ต้องสำลักออกมาเพราะคำพูดของร่างสูง
“..............”
“..............” ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย คาเมะนั่งกินบะหมี่ไปเขินไปเพราะคำพูดของจินเมื่อกี๊
“ล้อเล่นน่า.......”
จินที่รู้สึกว่าทุกคนดูเหมือนจริงจังกับคำพูดของตัวเองก็เลยหัวเราะออกมา
TBC...................
*พาร์ทแรกแต่งไปงงไป*
ความคิดเห็น