คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ไม่รักหรือไง (NC)
“หรือะปิเสธ?” ราฟาเอลมอหน้านัวเล็ ที่สบาเาแ่ไม่พูอะไรออมา
“เรื่ออะไระปิเสธ” ใเมเบลเ้นแรนเสียารวบุมั้แ่ไ้ยินประโยอบอราฟาเอล
“บัรับเพรที่เอามา้อยัไ้เหมือนเิมมั้ย” สิ่ที่เธอสนใือบลูไมอน์ที่วาเลนไทน์อยาไ้่าหา
“อือ เี๋ยวให้เบนัารให้”
“น่ารัที่สุ ุ๊บ” เมเบลเย่ปลายเท้าออายหนุ่มและหอมแ้มทั้สอ้าอเา้วยรอยยิ้ม
“รู้ัวมั้ยว่าน่าลัว ามอารม์ไม่ทัน” มือหนาระุปมผ้าเ็ัวหิสาวนผ้าสีาวหล่นลไปอับพื้น
“ราฟ” ร่าเปลือยเปล่าผละออาายหนุ่มเมื่อเริ่มรู้สึไม่ปลอภัย หมายะ้มลไปหยิบผ้าที่ออยู่ับพื้น แ่เท้าราฟาเอลไวว่ารีบเี่ยให้พ้นทานไปออยู่ที่มุมห้อ
“่ายไปั้เยอะ ิว่าวรไ้อะไรอบแทน” ร่าบอบบาถูอุ้มึ้นเหนือพื้นนเมเบล้อออเาไว้เพราะลัว
“เราทำไปแล้วนะ” เมเบลรีบแย้ะถูวาลบนเียว้า
“เยทำรอบเียวหรือไ” ราฟาเอลอใไม่ไหวอบุมเ้าามที่อยู่รหน้านหิสาวเผลอัปาัวเอ
“อื้อ” น้ำหนัมือที่สลับันำและลาย ย้ำนทำให้หิสาวรู้สึร้อนวูบวาบไปทั้ัว เสียหวานราออมาอย่าลืมัว
“อย่าทำหน้าอ่อย?” นัวโผละออไปถอเสื้อผ้าอย่ารวเร็ว ่อนะันาเรียวสวยทั้สอ้าแยออาัน และนั่แทรลึ่ลาระหว่าเรียวสวย
“ราฟ” ร่าบาสั่นไปทั้ร่าอนนิ้วเรียวยาวแหวลีบอไม้ามออาัน สะโพมนแอ่นเ้าหานิ้วยาวที่เลื่อนสอเ้ามาภายใน่อทารั
“ุยายอยาอุ้มเหลน ืนนี้้อเพิ่มรอบ” ามมอน้ำหวานสีใสที่เริ่มผลิออมานนิ้วมันวาว้วยน้ำรัอหิสาว
“้ออ้า อ๊า” เมเบลร่อนสะโพึ้นรับนิ้วที่เพิ่มเ้ามาอีนิ้ว้วยวามเสียว่าน ผนั้านในระุอแร สายามอราฟาเอล้วยวามเสน่หา
“อ๊ะ” แรระแทนิ้วเ้าออ ทำให้มือบาทั้สอ้าำหมอนที่หนุนแน่น
แ๊ะ ๆ เสียน้ำรัอหิสาวเมื่อโนนิ้วยาวอายหนุ่มรัวเ้าออ
“ฮือ” ศีรษะเล็ส่ายไปมานผมระายเ็มหมอนอย่าไม่สามารถวบุมัวเอไ้อี่อไป หลัโนราฟาเอลใ้นิ้วู่โม้านล่า าทั้สอ้าิเร็ับที่นอนเมื่อเสร็สม
“ปล่อยออมา” ราฟาเอลมอใบหน้าามแ่ำไป้วยวามทรมาน พร้อมเร่นิ้วเ้าออผนันุ่ม
“อ๊าา” น้ำรัอหิสาวถูปล่อยออมานนั้ใทำระุยิ้มอย่าพึพอใ ในะที่มือหนายับัรูแท่เนื้อลาายเพื่อเรียมวามพร้อม
“เบลอพั่อน” เสียหวานเอ่ยออมา แ่สายาลับแอบหวั่นับสิ่ที่อยู่ลาายเา หัวบานสีแเริ่มมีน้ำไหลึมออมานเมเบลเผลอลืนน้ำลายลอับนาที่ยายให่เ็มที่
“อเ้า่อน เี๋ยวให้พั” สะโพมนถูยให้เอื้อ่อารสอใส่ แท่เนื้อร้อนถูลรปาทาับแน่นอหิสาว เมเบลเร็ไปทั้ัวเมื่อมีสิ่แปลปลอมสอแทรเ้ามาในร่าาย
ปึ
“เฮือ” าลมโเบิว้าเมื่อโนท่อนเอ็นร้อนอัเ้ามานมิ เหื่อมามายเริ่มไหลึมามไรผม เมื่อ้อปรับร่าายับนาอนที่อยู่้านบน
“อย่าพึ่ยับ” ใบหน้าเหยเอหิสาว ทำให้ราฟาเอลหยุมอ มือบาลูบหน้าท้อที่นูนึ้นมาเบา ๆ สาเหุ็มาาแท่เนื้อที่สออยู่
“เป็นอะไร” เาถามเพื่อ้อารรับรู้ ไม่ใ่หยุในสิ่ที่ำลัทำ
“ุ”
“หึ ออไว้” วามเอ็นูทำให้นัวโับแนทั้สอ้าอเมเบลพาบนลำอัวเอ
“ว่าะไ้ลูหนึ่น ไม่ิว่าะยานานี้ แ่นเียว็พอ” เสียหวานบ่นับัวเอ แ่ิ้วเ้มำลัมวเ้าหาันับสิ่ที่ไ้ยิน ทำไมเา้อรู้สึไม่พอใ้วยว่ะ
ปาหยัลที่เ้าอวบอหิสาวอย่าแร เพื่อระบายวามหุหิในใ
“เบา เบลเ็บ” เมเบลมอายหนุ่มที่บเม้ม้อนเนื้อทั้สอ้าบริเวหน้าอนรู้สึื้นไป้วยน้ำลายเา
“อืม” หิสาวหลับาพริ้มเมื่อายหนุ่มูบเล้าโลมไปทั่วทั้ัว ่อทารัทีู่ลืนแ่นายให่็อรัแรนราฟาเอลบรามแน่น เมื่อเห็นว่าเมเบลพร้อมึถอนัวออมาและระแทลับเ้าไปในผนันุ่มใหม่อีรั้
ปึ
“อึ” เมเบลลืมามอนที่รัสุหัวใ ร่าบายับัวึ้นไปูบราฟาเอล ายหนุ่มูบอบแทรลิ้นร้อนวัอบโยเอาวามหวานรหน้านูบเริ่มร้อนแรึ้นเรื่อย ๆ ะเียวันสะโพสอบ็ระแทเ้าออนเสียเนื้อระทบันัลั่นห้อ แ่ทั้สอนแทบไม่ไ้ยินอะไรเลย เมื่ออยู่ในภวั์ึ่ันและัน
“อ๊ะ” เมเบลรีบสูเอาอาาศอนริมฝีปาไ้รับอิสระ
“ราแบบนี้ระวัะไม่ไ้นอน” ใบหน้าหล่อเหลาูบลบนลำอหิสาวเพื่อระบายวามเสียว
“ห้ามทำรอยเพิ่ม อ๊ะ” เมเบลวัสายามอนที่พึ่ห้ามไป เาั้ใบเม้มลบนผิวเนียนอย่าแร
“ลืมหรือไ แม่ยับอไม่ไ้”
“ถึไม่รั ็ถนอมเบลหน่อยไม่ไ้เหรอ” เสียหวานอ่อนล ใบหน้าเศร้าสร้อยทำใแร่อ่อนยวบทันที
“โอเ ไม่ทำ็ไม่ทำ” ราฟาเอลูบลบนหน้าผาหิสาวเบา ๆ โยไม่ทันสัเเห็นรอยยิ้มบา ๆ อนแสร้ีหน้าเศร้า สุท้าย็แพ้มารยาหิ
“อื้อ ไม่ไหว” เมเบลอลำอายหนุ่มแน่น ะสะโพสอบยัทำหน้าที่อย่า่อเนื่อ
“ี๊ เบล” เสียราอร่าสูที่หิสาวไ้ยินเป็นรั้แร
ปึปึปึ
แท่เนื้อร้อนเร่ยับเ้าออร่อรันเมเบลเผลอิเล็บลบนแผ่นหลัราฟาเอลเพื่อระบายวามเสียว
“ฮือ อือ” ใบหน้าามบลรออายหนุ่ม ปานุ่มูบไปทั่วลำอราฟาเอลนายหนุ่มยิ้มออมา
“เสียว ไม่ไหว” หิสาวัลไปบนบ่าแร่เ็มแร
“ี๊ ไม่รัหรือไ” นที่บอให้เาถนอมลับัเาะเอ ไม่ไ้เ็บอะไรมาแ่อยาแล้แหย่หิสาว
“รั รัมา” ประโยสุท้ายเมเบลระิบเาเสียเบา แ่ลับไ้ยินัเน
“หึ” รอยยิ้มพึพอใบูบลบนปาอวบอิ่มอหิสาวนเมเบลหลับาลเพื่อึมับวามรู้สึอันและัน
ปึปึปึ
ัหวะระแทรั้สุท้ายแรและหนัแน่นึ้น ผนั้านในรัแน่นนท่อนเอ็นที่ยับเ้าออเน้น ๆ ีพ่นอเหลวออมาผสมับน้ำรัอหิสาวที่ปลปล่อยออมาพร้อมันในายสาว
“อื้อ” ริมฝีปาทั้สอยัประบูบันอยู่อย่าไม่มีใรยอมใร และไม่นานร่าที่หลอมรวมันอยู่็เริ่มบทรัใหม่อีรั้นเือบฟ้าสา
่วบ่าย
ทั้สอนเินลมา้านล่า็เอวาเลนไทน์นั่รออยู่
“โทรศัพท์ถ้ามีไม่รู้ัรับ ็เอาไปโยนทิ้”
“หมายถึใร” เมเบลนั่ล้า ๆ เพื่อนทีู่หุหิไม่น้อย
“ทัู้่”
“ยับไป” ราฟาเอลันเมเบล และนั่แทรลาระหว่านทั้สอ
“อาหารเม็เ้าูามเย”
“มึมาทำไม” ราฟาเอลเ้าเรื่อทันที
“ูไม่ไ้อยามา มันมีนไม่ยอมเ็นเอสารนะถึำหน ูเลย้อามไปถึำหนั แ่ไม่เห็นหัว”
“้อทำาน ไปิน้าว่อน” ราฟาเอลหันมาบอนัวเล็ที่นั่้า ๆ
“เบลรอ”
“อีนาน เี๋ยวปวท้อ”
“ราฟ็ยัไม่ิน ั้นเบลไปให้นัมาให้ที่นี่ีว่า”
“น่านลุ” วาเลนไทน์ส่ายหัวับสิ่ที่เห็น
“เี๋ยวเบลมา ุไทน์ห้ามหนีลับ่อน รอิน้าว้วยัน”
เมื่อหิสาวออไป ราฟาเอล็หยิบแฟ้มรหน้ามาอ่านอีรอบอย่าั้ใ เวลาทำานเาะริัเสมอ
“าม้อย ๆ แถมามมานอนถึที่บ้าน นที่เยเลี่ยมาลอหายไปไหน?” วาเลนไทน์พิโฟามอเพื่อน้วยแววาล้อเลียน
มือที่ำลัเ็นเอสาระัทันที “มึ็ูว่าสนใีวินอื่น”
“ูว่าเสมอสำหรับเรื่อทีู่สนใ”
“หึ นที่ามอยู่ ทำให้ามไม่ไ้มาว่ามั้ นที่ปาบอไม่ิอะไร ูะร้อนรนไม่เบา”
“รูู้ไม่ว่า แ่้าว่ายูไม่อบ”
“ู็ไม่อบเหมือนัน”
ความคิดเห็น