ชีวิตนี้...ขอมอบแด่เธอ[11]

เนื้อเรื่อง

“ขอโทษน๊าค๊า ขออนุญาต เข้าไปนะค๊า” ฉันเปิดประตูเข้าแล้วเดินเข้าไปกับโอริ ^ V ^

ฉันกับโอริไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ฉันเห็นเด็กผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขาทิ้งฉันไปแล้วเขาลืมฉันไปแล้วนอนอยู่บนเตียง น้ำตาของฉันไหลพราก ทั้งที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่า คนที่ช่วยชีวิตฉันก็คือ โชจิ คนที่ฉันคิดว่า เขาแค่มาสนใจฉันเล่นๆ ฉันรู้สึกแย่มาก ตอนนี้ถ้าโชจิมาขอให้ฉันรักเขา ฉันก็จะรักเขาหมดหัวใจ โชจิเสียสละตัวเองเพื่อแลกกับชีวิตคนอย่างฉัน คนที่คอยต่อว่าโชจิตลอดเวลา คอยคิดไม่ดี คนที่ไม่เคยสนใจอะไรโชจิเขาเลย ฉันร้องไห้แค่อยากบอกโชจิว่า ฉันเสียใจ

“ใจเย็นๆก่อน มิ” โอริบอกฉันและปลอบฉันเบาๆ

“ อืม.....” ฉันเริ่มหยุดร้องไห้ และเข้าไปใกล้ๆโชจิ T ^T

ฉันมองโชจิตอนเขานอนหลับ....ฉันมองเขามองตาของเขา ฉันบอกกับโชจิในใจว่า ฉันรักเขา ฉันรักเขามากและฉันจะรักเขาตลอดไป.........สักพักโชจิลืมตาเห็นฉัน

“เย้ โชจิฟื้นแล้ว รอแปบนะฉันไปเรียกพยาบาล” โอริเห็นโชจิลืมตา เลยรีบวิ่งไปบอกพยาบาล

“อ่าว ยัยแพนด้า เธอเป็นอะไรมากไหม  เธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ” โชจิถามฉันแล้วมองหน้าฉัน

ฉันรู้สึกน้ำตาจะไหลอีกแล้ว ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้ยินคำว่า ยัยแพนด้าจากปากคนนายอีกแล้ว

“ขอบคุณนะโชจิ ที่ช่วยชีวิตฉัน ” โชจิยิ้มให้ฉัน Y ~ Y

“อะ นี่ดอกไม้ของนาย ฉันเอามาให้ ” โชจิยื่นมือมาและดึงมือฉันเข้าไปกอด

ฉันรู้สึกตกใจมากที่เขาทำแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่อยากขัดขืนเค้าฉันเลยเต็มใจให้เค้ากอดฉัน

“ฉันรักเธอนะ มิ ฉันรักเธอจริงๆ” ฉันได้แต่พยักหน้าและน้ำตาที่ไหลอยู่บนอกของเขา

สักพักพยาบาลก็เข้ามาดู ฉันเลยต้องออกไปนอกห้องและให้หมอเขาตรวจสภาพร่างกาย กว่าจะเสร็จก็ดึกซะแล้ว พอเสร็จแล้ว ฉันก็รีบไปลาโชจิ

“นี่โชจิ  เรากลับบ้านก่อนนะ ดึกแล้วเดี๋ยวแม่เราว่าอะ” ฉันบอกกับโชจิที่อยู่บนเตียง

“กลับบ้านดีๆละ โอริเธอก็กลับบ้านดีๆละ” โชจิยิ้มให้เรา 2 คน 

ฉันกลับโอริก็นั่งรถแท็กซี่กลับบ้านเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว และแล้ว ฉันก็ถึงบ้านในที่สุดแม่ของฉันเลยวางกับข้าวไว้บนโต๊ะ สักพักด้วยความหิวจัดฉันก็เลยกินอาหารหมดเลย ---     ---  

แต่วันนี้ฉันรีบนอน เพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนฉันรีบอาบน้ำและก็นอน