ชีวิตนี้...ขอมอบแด่เธอ[9]

เนื้อเรื่อง

วันต่อมาฉันก็นอนอยู่บนเตียง บางครั้งแม่ฉันก็มาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาล บางครั้งยัยโอริเพื่อนฉันก็มาแต่ฉันกับยัยโอริไม่ได้เห็นข่าวคราววี่แววของนายโชจิเลย ฉันรู้สึกแย่จัง ฉันคิดว่าเขาต้องลืมฉันไปแล้วแหงๆเลย ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไปไกลๆจากนายโชจิเลยดีกว่า 

ตอนนี้ฉันกลับบ้านแล้วฉันไม่ได้ไปโรงเรียนมาหลายวันละ หลังจากที่ถูกรถชนฉันก็มารักษาตัวอยู่บ้านตลอด นี่มันก็ จะ 2 อาทิตย์แล้วเนอะแต่ไม่เป็นไร แม่ฉันเขียนจดหมายลาให้คุณครูเรียบร้อยแล้ว  แต่ไม่เห็นนายโชจิจะมาพูดมาเล่นกับฉันเหมือนเมื่อก่อนเล้ย  แต่เอ๋..........แล้วทำไมฉันต้องไปนึกถึงนายนั้นด้วยนิ

ตอนนี้เวลา 7.00 น.

ตอนนี้ฉันเริ่มหายดีแล้วละ ฉันไปโรงเรียนได้แล้ว

"ฮ๊าววววววว.........ฉันต้องรีบไปโรงเรียนแล้วละ" ฉันรีบทำอะไรให้เสร็จแล้วเดินออกจากบ้าน

"วันนี้ฉันต้องระวังเป็นพิเศษเพราะฉันกลัวที่จะประวัติซ้ำรอยอีก" ฉันบอกกับตัวเอง >~<

เมื่อฉันถึงโรงเรียน ฉันก็รีบไปหาเพื่อนๆของฉัน ฉันคิดถึงเพื่อนๆที่โรงเรียนมากเลย และฉันก็แอบมองหานายโชจิด้วย แต่ฉันก็ไม่เห็นเลย

"นี่ ยัยโอริ เธอเห็นนายโชจิมั้งปะ" ฉันถามโอริด้วยสีหน้าที่งงๆ

"ไม่อะ ฉันก็ไม่เห็นโชจิเหมือนกันไม่เห็นตั้งแต่อาทิตแล้วตั้งแต่ที่เธอถูกรถชนแล้วแหละ แล้วเธอละ ยัยมิเธอเป็นไงบ้าง เรื่องมันเป็นยังไงเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ๊" ยัยโอริอ้อนวอนฉันให้เล่าเรื่องประสบการณ์อันน่ากลัวที่สุดในชีวิตของฉัน

" ก็วันนั้น ฉันกำลังออกจากบ้าน ฉันตื่นสายด้วยแหละ ฉันเลยรีบๆไปโรงเรียนกลัวว่าจะเข้าโรงเรียนไม่ทัน ตอนข้ามถนนฉันลืมดูไฟจราจร อ่ะสิ  รถเลยชนเข้า แต่มีคนมาช่วยชีวิตฉันนะแต่ฉันไม่รู้ว่าใคร ใจจริงฉันอยากจะรู้มากๆเลยเพราะฉันยังไม่ได้ขอบคุณ ผู้ชายคนนั้นเลย" ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพ่อนของฉันฟัง T ^ T

"หรอ.....ไว้ฉันจะสืบมาให้นะว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอคือใคร"

"โอเคจ๊ะ ปะ โอริเราขึ้นไปเรียนกันไดแล้ว" ฉันกับโอริลุกขึ้นเดินขึ้นห้องไป  ^ V  ^

ตอนนี้โรงเรียนเลิกแล้ว ฉันรีบลงมาข้างล่างเผื่อจะเจอนายโชจิ

"เอ๋........นายโชจิเป็นอะไรไปนะ หายไปเลย " ฉันถามยัยโอริ > ~ <

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่านายโชจิหายไปไหน เขาไปเที่ยวกับครอบครัวเขาหรือเปล่า "

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันสิ ฉันไม่ได้มาโรงเรียนตั้งนานแล้วนะ"