ชีวิตนี้...ขอมอบแด่เธอ[4]

เนื้อเรื่อง

แต่และแล้วฉันก็ต้องเดินกลับบ้าน เดินกลับถึงบ้านในเวลา 6 โมงตรงเป๊ะเลย อย่างแรกที่ฉันจะทำอย่างแรกคือ เปิดคอมพิวเตอร์ ฉันคิดถึง โชจิ เหลือเกิน

ณ ใน Chat คอมพิวเตอร์ของฉัน 

“ ดีจ้ะ โชจิ สบายดีไหม ฉันสบายดี เป็นไงบ้าง ” ฉันทักโชจิด้วยความดีใจ ^ O ^

“ ดีครับ มิ  ผมสบายดีคับ วันนี้ก็เรื่อยๆนะครับ” เขาตอบฉัน อย่างรวดเร็ว

“ วันนี้ มิ ไปโรงเรียนวันแรก เจอใครก็ไม่รู้ทำลูกบาสหล่นใส่หัวมิ ”

“ หรอคับ เป็นยังไงบ้างคับ เจ็บมากไหม ” ฉันยิ้มร่าในตอนที่โชจิเป็นห่วงฉัน

“ ก็นิดหน่อยอ่ะค่ะ แล้วโชจิล่ะ เป็นยังไงบ้างคะ เปิดเทอมวันแรก ”

“ เอ่อ ...... วันนี้ ตอนผมเล่นบาส พอดีลูกบาสไปกระเด็นชนใครก็ไม่รู้อ่ะครับ แต่ผมก็ไปขอโทษเขาแล้วแต่เขาไม่ยอม ผมก็เลยต้องเลี้ยงไอศครีมเขา”

เอ๋.........ชั้นกำลังคิดว่า ทำไมเหตุการณ์ของเรามัน เหมือนซะจริงเชียวอีกอย่างชื่อ ก็เหมือนกันกับรุ่นน้องคนนั้นด้วยซะอีกนะ  ฉันเลยคิดอยู่สักพัก

“ ทำไมเงียบจังเลยครับ ”

“ อ๋อ พอดีมิคิดอะไรนิดหน่อยอ่ะค่ะ แล้ว โชจิอยู่โรงเรียนอะไรหรอคะ ” * + *

“ ผมอยู่โรงเรียน บาคาริคุ อ่ะครับแล้ว มิละอยู่โรงเรียนอะไรนะครับ ”

คำตอบที่ฉันได้รับมันทำให้ฉันอึ้งไปสักพักแทบจะเป็นลม ฉันตกใจอย่างแรง แทบจะกรี๊ดให้บ้านแตกเลย  นายคนที่เรียกฉันว่า ยัยแพนด้า กับ โชจิคนที่ฉันคิดว่าเปนแฟนฉัน กลับเป็นคนเดียวกันซะงั้น

โอ้ว....จอร์จจจจ  อะไรจะโชคร้ายขนาดนี้   T ^ T

“ เอ่อ คือว่า ชั้น.......... อยู่โรงเรียน บาคาริ เหมือนกันค่ะ ” ฉันตอบคำถามโชจิด้วยสีหน้าที่ซีดเหลือเกิน T ^ T

“ อ่าว อย่าบอกนะว่า มิ เป็นยัยแพนด้าคนนั้น ที่ผมเจอในวันนี้ ” ฉันเริ่มโมโหที่เขายังว่าฉันว่าฉันเป็นแพนด้า

“ นี่ นายโชจิ  นายยังว่าฉันเป็น แพนด้าอีกหรอไง ” > ~ <

“ มีอะไรไหมละ  555 ยัยแพนด้า อย่าลืมสิ เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะ ”

“ งะ  ฉันไม่ได้เปนแฟนนายซักหน่อย ” ฉันตอบอย่างไม่ต้องคิดเลย

“ อ่าว ไม่ได้ เธอต้องเป็นแฟนฉัน เทอยังบอกกับฉันอยู่เลย ” ฉันเริ่มหงุดหงิดนิดๆที่นายนั้นตอบแบบนั้น

“ ไม่มีทางหรอกย่ะ นายโชจิ ”

“เทอคอยดูละกัน ภายใน 1 เดือน ฉันจะทำให้เธอรักฉันเหมือนเดิมให้ได้ ”

โชจิ ได้ sign-out ไปแล้ว อีตาบ้าเอ้ย ฉันยังคุยกับนายไม่จบเลยนะ ออกไปก่อนซะแล้ว