ดวงใจสังหาร

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

อรุณรุ่งที่ผาซ่อนเมฆ แสงตะวันส่องผ่านหน้าผา ลอดผ่านช่องหินกระทบกับแม่น้ำ ส่องประกายระยิบระยับดูงดงาม 

แหงนมองขึ้นไปเป็นผาหินสูงชัน ไม่น่าเชื่อว่าใต้ผานี้จะมีคนอยู่อาศัย เป็นชุมชนเล็ก ๆ มีประชากรราว 30 หลังคาเรือน บ้านแต่ละหลังปลูกด้วยไม้และหิน เป็นแนวยาวเรียงไปกับผา มีสะพานไม้สำหรับข้ามไปยังอีกฝั่ง 

"ข้าตงหยาง" ชายหนุ่มกำลังแนะนำตัว 

"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งลุก" 

ตงหยางรีบประคองร่างหญิงสาวที่พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้น 

"เจ้าได้รับบาดเจ็บหนัก ควรนอนพักให้หายดีเสียก่อน" 

"ปล่อยข้านะ" เฟยหมิงบอก ตงหยางรีบปล่อยมือที่พยุงเฟยหมิงออกทันที ทำให้หญิงสาวทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงไปนอนอีกครั้ง 

"เจ้าบอกให้ข้าปล่อยเองนะ" ตงหยางรีบแก้ตัวเมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของหญิงสาว 

"ข้าเตรียมยากับข้าวมาให้เจ้า" 

"กินข้าวก่อน แล้วค่อยกินยานะ" 

ตงหยางอธิบายก่อนจะเดินออกไปจากห้องให้หญิงสาวได้พักผ่อน 


เฟยหมิงมองดูรอบ ๆ ในห้องสี่เหลี่ยมไม่มีสิ่งอื่นใดนอกจากตัวเธอ ร่างเล็กพยายามลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ฝืนความปวดจนสำเร็จ 

ชุดนี่มัน... 

ราวกับชุดโบราณที่เฟยหมิงเคยอ่านเจอในหนังสือ 

เฟยหมิงถลกคอเสื้อลง จนเห็นบาดแผลโดนยิงถูกพันปิดไว้ด้วยผ้าขาว รอยมีดบาดตามร่างกายเธอก็เช่นกัน ผ้าขาวจำนวนมากพันปิดบาดแผลเอาไว้ ไม่ต่างจากมัมมี่ 

"ข้าเอาน้ำมาให้" ตงหยางเปิดประตูเข้ามาพอดี เขารีบหลบตา หันหลังให้หญิงสาว รอให้เธอจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อน 

"ข้าวางไว้ตรงนี้นะ" 

"เดี๋ยว" ตั้งใจว่าจะรีบออกไป แต่ก็ถูกขัดไว้ 

"ที่นี่ที่ไหน" 

"ที่นี่คือผาซ่อนเมฆ" 

"ที่ไหนนะ" เฟยหมิงย้ำอีกครั้ง เพราะไม่คุ้นหูกับชื่อที่ได้ฟัง 

"ผาซ่อนเมฆ แห่งเทียงซาน" 

"เจ้ารีบกินรีบพักเถอะจะได้มีแรง" ตงหยางบอก ก่อนจะขอตัวออกไป 

ผาซ่อนเมฆ แห่งเทียงซาน มันคือที่ไหนกันนะ เฟยหมิงได้แต่สงสัย เธอกินโจ๊กที่ตงหยางเอามาให้จนหมด ก่อนจะดื่มยาตามที่ตงหยางบอกไว้อย่างไร้กังวล เพราะดูจากลักษณะแล้ว ตงหยางไม่ใช่คนชั่วร้ายแน่นอน  


"นางฟื้นแล้วครับท่านอา" 

ตงหยางรีบรายงานทันที เมื่ออาเฉินเทียบท่า ชายแก่ค่อย ๆ ลงจากเรือพร้อมหีบไม้ที่นำมาด้วย 

"ค่อย ๆ ระวังอย่าให้ของข้างในแตก" อาเฉินกำชับลูกศิษย์ให้ถือหีบไม้อย่างระวัง 

"นางช่างฟื้นตัวได้ไวจริง ๆ" 

อาเฉินไม่รอช้า เขารีบไปดูอาการของเฟยหมิงทันที 

หมายเลข 6 

เฟยหมิงเรียกชายแก่ก่อนจะฝืนตัวลุกขึ้น ตั้งท่าพร้อมรับการต่อสู้ 

"เดี๋ยวก่อน" ตงหยางรีบห้าม "นี่คืออาจารย์ข้าเอง" 

ด้วยออกแรงเยอะไปหน่อย ทำให้มีเลือดซึมออกมานอกบาดแผลจนเปื้อนเสื้อผ้าของเฟยหมิง  

"แม่นาง ข้าเป็นหมอชาวบ้านธรรมดา" อาเฉินกล่าว 

"ขอข้าตรวจดูอาการเจ้าหน่อยเถอะ" 

ชายแก่ย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ หญิงสาว ร่างกายที่ดูบอบบางฟื้นตัวได้เร็วจนน่าแปลกใจ อาการไข้ก็ลดลงมากจนแทบจะหายดี 

"แล้วใครคือหมายเลข 6 ที่เจ้ากล่าวถึง" 

เฟยหมิงมองหน้าคนถาม แววตาดุดันไร้ซึ่งความหวาดกลัว เมื่อสบตาเป็นอาเฉินเองที่หวาดหวั่นจนไม่กล้าเอ่ยปากถามเธอต่อ 

"ข้าดีใจที่เจ้ารอดตายมาได้" 

"ที่นี่ที่ไหน" เฟยหมิงถามอาเฉินอีกครั้ง 

"ที่นี่คือผาซ่อนเมฆ ปลอดภัย เจ้าไม่ต้องกังวล" อาเฉินกล่าวให้เฟยหมิงอุ่นใจ

"พักอีกสักหน่อย ไม่นานเจ้าก็หายดี" 



สามวันต่อมา

"แม่นาง" ตงหยางเรียกหญิงสาว เธอยืนอยู่กลางสะพานไม้ สายตามองทอดออกไปเบื้องหน้า ผืนน้ำจรดผาหิน 

"อาตง" เฟยหมิงเรียกชื่อหมอหนุ่มเบา ๆ

"เรากลับบ้านกันเถอะ" 

ตงหยางเอ่ยชวนหญิงสาว เธอดูเย็นชาทั้งสีหน้าและแววตา ไร้ซึ่งรอยยิ้มต่างจากสตรีนางอื่น 

"บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี เจ้าต้องระวังให้มากนะรู้ไหม" ตงหยางยังคงพร่ำเตือนด้วยความห่วงใย 

"เฟยหมิง" หญิงสาวพูดเสียงเบา 

"หะ เจ้าว่าอะไรนะ" 

"ข้าชื่อเฟยหมิง" 

ตงหยางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เธอยอมเปิดใจมองเขาเป็นสหายแล้วสินะ 

"กลับบ้านกันเฟยหมิง" 

เมื่อถึงจุดที่เดินลำบาก ต้องแทรกตัวผ่านโขดหินใหญ่ ตงหยางยื่นมือให้ เฟยหมิงยอมรับความช่วยเหลือนั้น ชายหนุ่มฉุดร่างหญิงสาวให้กระโดดข้ามโขดหิน ก่อนจะลดตัวต่ำลอดช่องหินอีกครั้ง 

"ลำบากนิดหน่อย เจ้าคงไม่บาดเจ็บนะ" 

เฟยหมิงส่ายหน้าแทนคำตอบ 



"ท่านอา ๆ" 

ตงหยางวิ่งหน้าตื่นไปหาชายแก่ที่กำลังตากสมุนไพร 

"นางชื่อเฟยหมิง" เขากระซิบบอก 

"ข้ารู้ล่ะ" 

"ถอย ๆ อย่ามาเกะกะ" ชายแก่ใช้มือกวาดเอาสมุนไพรจำนวนหนึ่งใส่กล่องไม้ ก่อนกระจายส่วนที่เหลือในกระจาดให้ตากแดดอ่อน ๆ 

ระหว่างนั้นเจอเข้ากับจดหมายที่ถูกสอดใส่อยู่ในกล่องยา สีหน้าของอาเฉินเปลี่ยนไปทันที เดาได้จากสีหน้าว่าจดหมายฉบับนั้นคงไม่ได้แจ้งข่าวดีกับเขาแน่นอน

ไม่ได้การล่ะ