ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สร้อยคอรูปนางฟ้า กับ ตุ๊กตาผมสีทอง
ทำไมอยู่ดีๆ เนื้อเรื่องหายไปเพิ่งจะรู้แหะ
_________________________________________________________________
"ฮือๆ" เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ดังไปทั่วสวนสาธารณะ ถึงแม้จะมีคนมากมายเดินไปมา แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลย
เด็กหญิงร้องไห้อยู่เพียงคนเดียว กับตุ๊กตาตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ ผมสีทอง ตากลมใส จนกระทั่ง...
"นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก
"ฉะ ฉันหลงทาง ฮึก" เด็กหญิงตอบไปสะอื้นไป
"หรอ? งั้นฉันจะนั่งเป็นเพื่อนเธอจนกว่าพ่อแม่เธอจะมานะ"
ว่าเสร็จเด็กชายก็นั่งลงข้างๆ เด็กหญิงแล้วดึงมือของเธอมากุมไว้
"ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพ่อแม่เธอก็มา"
"อือ ขอบใจนะ ^ ^"
"ยิ้มแล้วน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย"
เด็กชายและเด็กหญิงนั่งอยู่เคียงข้างกันจนกระทั่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามา
"แนน โธ่ ลูกแม่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก" เธอถามด้วยความเป็นห่วง
"จะเป็นอะไรก็เรื่องของมันซิ" ชายหน่มที่มาด้วยกันเอ่ยด้วยความไม่สบอารมถ์
"หนูไม่เป็นไรค่ะ แม่" เด็กหญิงตอบแล้วส่งยิ้มให้แม่ของเธอ
"ขอบใจหนูมากนะที่นั่งเป็นเพื่อนลูกฉัน" หญิงสาวหันมาพูดกับเด็กชาย
"ไม่เป็นไร ครับ"
"ไปกันเถอะแนน"
"ค่ะ แม่"
แล้วทั้งสามคนก็เดินออกไปโดยทิ้งเด็กชายไว้เบื้องหลังก่อนที่เด็กหญิงจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้ววิ่งกลับมาหาเด็กชาย
"นี่ อ้ะ ฉันให้" เด็กหญิงยื่นตุ๊กตาผมสีทอง ส่งให้เด็กชาย
"หืม"
"ฉันชื่อแนน นันทกานต์ ศิริทรัพย์ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ"
แล้วเด็กหญิงก็หันหลังเตรียมจากไป ก่อนที่เด็กชายจะคว้าไหล่เอาไว้ แล้วถอดสร้อยคอรูปนางฟ้าของเขาออก แล้วหยิบใส่มือของเด็กหญิง
"อ้ะ ฉันให้ หวังว่าคงได้เจอกันอีกเช่นกัน ยิ้มเยอะๆนะโลกจะได้สดใส"
"อือ บาย"
เด็กหญิงโบกมือให้ก่อนหายลับไปจากสายตาของเด็กชาย ที่เฝ้ารอวันที่จะได้พบเธออีกครั้ง
_________________________________________________________________
"ฮือๆ" เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ดังไปทั่วสวนสาธารณะ ถึงแม้จะมีคนมากมายเดินไปมา แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลย
เด็กหญิงร้องไห้อยู่เพียงคนเดียว กับตุ๊กตาตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ ผมสีทอง ตากลมใส จนกระทั่ง...
"นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก
"ฉะ ฉันหลงทาง ฮึก" เด็กหญิงตอบไปสะอื้นไป
"หรอ? งั้นฉันจะนั่งเป็นเพื่อนเธอจนกว่าพ่อแม่เธอจะมานะ"
ว่าเสร็จเด็กชายก็นั่งลงข้างๆ เด็กหญิงแล้วดึงมือของเธอมากุมไว้
"ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพ่อแม่เธอก็มา"
"อือ ขอบใจนะ ^ ^"
"ยิ้มแล้วน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย"
เด็กชายและเด็กหญิงนั่งอยู่เคียงข้างกันจนกระทั่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามา
"แนน โธ่ ลูกแม่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก" เธอถามด้วยความเป็นห่วง
"จะเป็นอะไรก็เรื่องของมันซิ" ชายหน่มที่มาด้วยกันเอ่ยด้วยความไม่สบอารมถ์
"หนูไม่เป็นไรค่ะ แม่" เด็กหญิงตอบแล้วส่งยิ้มให้แม่ของเธอ
"ขอบใจหนูมากนะที่นั่งเป็นเพื่อนลูกฉัน" หญิงสาวหันมาพูดกับเด็กชาย
"ไม่เป็นไร ครับ"
"ไปกันเถอะแนน"
"ค่ะ แม่"
แล้วทั้งสามคนก็เดินออกไปโดยทิ้งเด็กชายไว้เบื้องหลังก่อนที่เด็กหญิงจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้ววิ่งกลับมาหาเด็กชาย
"นี่ อ้ะ ฉันให้" เด็กหญิงยื่นตุ๊กตาผมสีทอง ส่งให้เด็กชาย
"หืม"
"ฉันชื่อแนน นันทกานต์ ศิริทรัพย์ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ"
แล้วเด็กหญิงก็หันหลังเตรียมจากไป ก่อนที่เด็กชายจะคว้าไหล่เอาไว้ แล้วถอดสร้อยคอรูปนางฟ้าของเขาออก แล้วหยิบใส่มือของเด็กหญิง
"อ้ะ ฉันให้ หวังว่าคงได้เจอกันอีกเช่นกัน ยิ้มเยอะๆนะโลกจะได้สดใส"
"อือ บาย"
เด็กหญิงโบกมือให้ก่อนหายลับไปจากสายตาของเด็กชาย ที่เฝ้ารอวันที่จะได้พบเธออีกครั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น