ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนชั้นต่ำ
ตอนที่ 3 : คนชั้นต่ำ
นานาโกะยืนอึ้งตะลึงกับภาพตรงหน้า ชายหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาสีเขียว คนที่เธอคุ้นเคยในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มาซาฮิโร่ เรียวยะ!!! เขามาที่นี่ได้อย่างไร
"นาย..."
หญิงสาวอุทานเสียงดังกึกก้อง ก่อนปล่อยกระเช้าดอกไม้ตกลงสู่พื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มมองดูเธอด้วยท่าทีแปลกใจเล็กน้อยเท่านั้น พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า
"ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันอีก ช่างเป็นบุบเพสันนิวาสเหลือเกิน"
เขาพูดพลางดึงดอกกุหลาบจากถังไม้ที่ตั้งขายข้างตัวมาดมอย่างอารมณ์ดี
"รู้มั้ยว่า...ฉันชอบกุหลาบสีแดงมากๆเลย"
เรียวยะพูดพลางถือกุหลาบเดินเข้าไปหาหญิงสาวช้าๆ นานาโกะสัมผัสถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านรอบกาย นัยน์ตาสีเขียวจดจ้องมองมาจนรู้สึกเหน็บหนาวราวกับน้ำแข็งก้อนใหญ่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวถอยห่างจากชายหนุ่มที่ไม่พึงปรารถนาทีละน้อยจนกระทั่งหลังของเธอติดผนัง
"ลองดูสิ...สีแดงสดของมันจะเหมือนกับสีของเลือดหรือเปล่า"
ชายหนุ่มยื่นดอกกุหลาบสีแดงไปตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะขยำมันด้วยมือเปล่า นิ้วแต่ละนิ้วบดขยี้บีบคั้นจนดอกกุหลาบเละคามือ กลีบของมันร่วงโรยโปรยปรายตามพื้นพร้อมเลือดสีแดงฉานที่ไหลออกจากฝ่ามือของเขาเพราะโดนหนามทิ่มแทง นานาโกะปากสั่น ตาค้าง มองดูความเหี้ยมโหดของชายตรงหน้า
"ซึซึกิ นานาโกะ ฉันขอเตือนเธออีกครั้ง ถ้าไม่อยากโดนอย่างนี้ ก็จงยื่นใบลาออกจากโรงเรียนซะ!!!"
เขาตะโกนเสียงดังพลางปาเศษซากกุหลาบใส่หน้าหญิงสาวอย่างแรง นานาโกะรีบปัดมันออกไปแล้วตะโกนตอบอย่างไม่เกรงกลัว ให้ตายสิ...ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน ทำไมเธอต้องกลัวเขาด้วย ไม่มีวันเสียล่ะที่จะยอมโดนข่มขู่
"ไม่...ฉันไม่มีวันยื่นใบลาออก ถ้าโรงเรียนของนายมันจะเสื่อมเสียชื่อเสียง คงไม่ใช่เพราะเด็กบ้านนอกอย่างฉันหรอก แต่เพราะคนงี่เง่าเอาแต่ใช้กำลังอย่างนายต่างหาก"
หญิงสาวโวยวายพลางเดินหนีเข้าหลังร้าน หากแต่เรียวยะไวพอที่จะคว้าข้อมือเธอแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว
"เธอกล้าด่าฉันเหรอ"
"ทำไมฉันจะไม่กล้าด่า ไอ้คนงี่เง่า!!!"
หญิงสาวพยายามสะบัดข้อมือของตนให้หลุดจากพันธนาการป่าเถื่อน แต่ก็ไม่เป็นผล เรียวยะบีบข้อมือของเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะยื่นหน้าเข้ามา ริมฝีปากใกล้จนเกือบสัมผัสกับริมฝีปากของหญิงสาว
"อย่าเข้ามานะ!!!"
นานาโกะกรีดร้องเสียงดังพลางสะบัดหน้าหนีแล้วพยายามใช้มือกั้นระหว่างใบหน้าของเขากับเธอไว้ กึก!!! เล็บยาวของหญิงสาวข่วนเข้าไปที่แก้มขาวๆของเรียวยะโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งคู่ชะงักไปในทันที
คุณยูริเอ่ยถามเสียงใส พลางตรงเข้ามาในร้านพร้อมกับนาริตะที่หอบถังใส่ดอกไม้พะรุงพะรังเข้ามาด้วย เรียวยะขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวอย่างรวดเร็วแล้วปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสใส่ผู้มาใหม่ทันที
"สวัสดีครับ...ผมมารับของตามคำสั่งคุณแม่น่ะครับ"
"เอ๊ะ...คุณเป็นลูกชายของท่านผู้อำนวยการมาซาฮิโร่ โคโทโกะ เหรอคะ"
"ใช่ครับ...พอดีคุณแม่ท่านติดธุระเรื่องเอกสารทางการเรียนของนักเรียนใหม่ ก็เลยส่งผมมารับกระเช้าดอกไม้ที่จะเอาไปมอบให้กับแขกคนสำคัญของทางโรงเรียนน่ะครับ"
นานาโกะมองดูเรียวยะที่ยืนสนทนาด้วยท่าทีสุภาพ และ น้ำเสียงอ่อนน้อมอย่างไม่เชื่อหูเท่าไรนัก
"ดีจังเลยค่ะ มีลูกชายไว้คอยช่วยเหลือเรื่องต่างๆ แล้วรับของที่สั่งไว้หรือยังคะ"
คุณยูริเอ่ยถาม นานาโกะรู้สึกใจหายเพราะของที่สั่งไว้บัดนี้ได้กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นเรียบร้อยแล้ว เรียวยะตีหน้าเศร้าแล้วก้มลงเหลือบมองพื้นบริเวณที่กระเช้าดอกไม้ตก
"แย่จังเลยครับ..."
คุณยูริกับนาริตะเมื่อเห็นสภาพของกระเช้าดอกไม้ที่เพิ่งจัดไปก็ต้องตกใจ
"ว้าย...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ"
"เมื่อสักครู่ยังดีๆอยู่เลย"
นาริตะพูดพลางลงไปนั่งกอบเก็บกลีบดอกไม้ที่ร่วงอยู่ตามพื้นขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ เรียวยะได้ทีรีบเอ่ยต่อไปว่า
"อย่าไปโทษนานาโกะเลยครับ"
"เอ๊ะ..."
คุณยูริกับนาริตะหันไปมองนานาโกะที่ยืนหน้าซีดอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรู้สึกตัวแข็ง ไร้คำแก้ตัวหลุดออกมาจากปาก เพราะเธอเป็นคนทำกระเช้าดอกไม้ตกพื้นจริงๆ
"ขอโทษค่ะ...คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงลนลานพลางก้มขอโทษขอโพยคุณยูริกับพี่ชายของตัวเอง
"อย่าไปว่าอะไรเธอเลยครับ เธอคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
เรียวยะพูดพลางใช้มือลูบแก้มที่โดนข่วนเบาๆ นาริตะมองดูแก้มและมือของชายหนุ่มก็ต้องทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากรอยข่วนและบาดแผลนั้น
"คุณเรียวยะไปโดนอะไรมาครับ"
"ออ...มันเป็นอุบัติเหตุน่ะครับ นานาโกะไม่ได้ตั้งใจหรอก อย่าไปโทษเธอเลย"
บุรุษนัยน์ตาสีเขียวพูดพลางยิ้มมุมปากส่งให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งอยู่ไม่ห่าง นานาโกะรู้สึกเหมือนถูกใส่ร้าย เขาพยายามโยนความผิดมาให้เธอชัดๆ!!!
"นานะทำไมทำแบบนี้ล่ะ รีบไปขอโทษคุณเรียวยะสิ"
นาริตะตรงเข้ามาจับข้อมือน้องสาวพลางจะดึงไปขอโทษผู้ว่าจ้างคนสำคัญ หากแต่นานาโกะกลับขัดขืนแล้วเอ่ยเสียงเบาบอกพี่ชาย
"แต่หนูไม่ผิดนะพี่นาริตะ"
นาริตะมองน้องสาวที่น้ำตาเริ่มปริ่ม พลางถอนหายใจกระซิบบอกเธอ
"พี่ไม่รู้ว่าใครผิดหรือถูก แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธอควรขอโทษเสียก่อน เพราะเขาเป็นลูกค้าคนสำคัญของร้านนี้ ถ้าต่อไปเขาไม่มาใช้บริการ คุณยูริได้ขาดทุนย่อยยับแน่ และ พวกเราอาจจะตกงานไร้ที่ซุกหัวนอนนะ"
นาริตะบอกเหตุผล หญิงสาวไม่รู้จะปฏิเสธได้อย่างไร จึงต้องเดินเข้าไปหาเรียวยะ พลางก้มหัวขอโทษผู้ชายคนนี้อย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษนะคะ..."
หญิงสาวกัดฟันพูด รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรงที่ต้องมาขอโทษคนแบบนี้ เรียวยะยิ้มอย่างพึงพอใจเอ่ยบอกทุกคนไปว่า
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธอะไร"
เขาพูดก่อนย่อตัวกระซิบเบาๆข้างหูหญิงสาวที่ก้มขอโทษเขาอยู่
"จำไว้ว่าคนอย่างเธอมันคนละชั้นกับฉัน อยู่ที่ต่ำอย่าสะเออะมาอยู่ที่สูงเทียบเท่ากัน"
เมื่อพูดเสร็จเรียวยะก็เอ่ยบอกทุกคนด้วยสีหน้าเป็นมิตร
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ กระเช้าดอกไม้ขอเป็นวันพรุ่งนี้แทน"
"ได้ค่ะ...เพื่อลูกค้าประจำ ทางร้านเราจะจัดส่งให้ถึงที่และไม่คิดค่าใช้จ่ายอะไรเลย เป็นการขอโทษจากใจจริงค่ะ"
คุณยูริพูดพลางโค้งตัวให้ชายหนุ่ม นานาโกะกัดฟันมองดูปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรที่เดินออกไปจากร้านพร้อมน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม คุณยูริเดินเข้ามาโอบไหล่หญิงสาวไว้อย่างอ่อนโยน
"ขอบคุณนะจ้ะที่ยอมขอโทษเขา จริงๆแล้วไม่ต้องก็ได้ถ้านานะไม่ได้ผิด"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
นานาโกะตอบพลางก้มลงเก็บกระเช้าดอกไม้จากพื้นขึ้นมาดูสภาพอันยับเยินของมัน ช่างไม่ต่างอะไรไปจากสภาพของเธอในตอนนี้เลย...
ชินอิจิถามเพื่อนสนิทที่เดินยิ้มออกมาจากร้านดอกไม้ด้วยความสงสัย บุรุษนัยน์ตาสีเขียวหัวเราะร่วนกับคำถามนั้นทันที
"ฮ่าๆๆ...ไม่มีอะไรหรอก พอดีได้ไปเล่นอะไรสนุกๆมาน่ะ"
เขาพูดพลางโอบไหล่ชินอิจิเดินออกไปจากบริเวณนั้น แต่ดูเหมือนเพื่อนชายยังไม่หายสงสัยยิ่งได้เห็นบาดแผลบริเวณแก้มกับมือของเรียวยะก็ยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิม จึงได้ถามต่อไปว่า
"แกไปเล่นอะไรมาวะ ดูสิได้แผลมาด้วย"
"เอ้า...ก็เล่นกับยัยบ้านนอกนั่นไง แกรู้มั้ยว่ามันทำงานเป็นลูกจ้างร้านดอกไม้ของคุณยูริ"
"โห...นอกจากบ้านนอกแล้วยังเป็นลูกจ้างคนอื่นอีกเหรอ โคตรต่ำเลย!!!"
ชินอิจิแสดงสีหน้าเหยียดหยามอย่างชัดเจน เรียวยะหัวเราะเบาๆ
"ก็ใช่น่ะสิ แกไม่รู้เหรอว่ามันเป็นคนชั้นต่ำ คนละฐานะกับพวกเราอยู่แล้ว"
"เออๆ...พ่อคนชั้นสูง ว่าแต่อย่าไปเกลือกกลั้วกับมันมากล่ะ เอาพอดีๆก็พอ เดี๋ยวจะต่ำตามมันไป"
"ชัวร์อยู่แล้ว ผู้หญิงอย่างยัยนั่นหาได้ดาษดื่นตามพื้นถนน ฉันไม่มีวันลงไปเกลือกกลั้วหรอก...ถ้าไม่จำเป็นนะ"
เรียวยะเอ่ยขณะที่กำลังเดินไปตามทางแคบๆมุ่งสู่ลานจอดรถซึ่งอยู่ถัดออกไปอีกซอย คนขับรถยืนรอผู้เป็นนายอยู่หันมาเจอเรียวยะกับชินอิจิที่ตรงเข้ามาก็กระวีกระวาดเปิดประตูรถให้พลางถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"คุณเรียวยะจะกลับโรงเรียนเลยมั้ยครับ"
"ไม่ล่ะ...พอดีกระเช้าดอกไม้ที่จะเอาไปให้คุณแม่ที่โรงเรียนมันดันตกพื้นพังเสียก่อน ทางร้านจะเอาไปส่งให้ที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้นายช่วยขับรถพาไปที่บาร์ของชินอิจิเลยละกัน กลุ่มเพื่อนๆของฉันคงมารอแล้ว"
"ครับ"
ไม่นานนักรถเก๋งคันงามก็แล่นออกจากบริเวณนั้น เรียวยะมองออกไปนอกกระจกใสพลางครุ่นคิดถึงหญิงสาวที่เพิ่งโดนแกล้งต่อหน้าต่อตาคนอื่นอย่างสะใจ ขอให้สำเร็จเถอะ...อุตส่าห์ลงแรงยอมเจ็บตัวขนาดนี้ ถ้าทำให้ยัยนั่นลาออกไปจากโรงเรียนได้ไม่ว่าจะร้ายเท่าไรก็ยอม!!!
นานาโกะยืนอึ้งตะลึงกับภาพตรงหน้า ชายหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาสีเขียว คนที่เธอคุ้นเคยในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มาซาฮิโร่ เรียวยะ!!! เขามาที่นี่ได้อย่างไร
"นาย..."
หญิงสาวอุทานเสียงดังกึกก้อง ก่อนปล่อยกระเช้าดอกไม้ตกลงสู่พื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มมองดูเธอด้วยท่าทีแปลกใจเล็กน้อยเท่านั้น พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า
"ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันอีก ช่างเป็นบุบเพสันนิวาสเหลือเกิน"
เขาพูดพลางดึงดอกกุหลาบจากถังไม้ที่ตั้งขายข้างตัวมาดมอย่างอารมณ์ดี
"รู้มั้ยว่า...ฉันชอบกุหลาบสีแดงมากๆเลย"
เรียวยะพูดพลางถือกุหลาบเดินเข้าไปหาหญิงสาวช้าๆ นานาโกะสัมผัสถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านรอบกาย นัยน์ตาสีเขียวจดจ้องมองมาจนรู้สึกเหน็บหนาวราวกับน้ำแข็งก้อนใหญ่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวถอยห่างจากชายหนุ่มที่ไม่พึงปรารถนาทีละน้อยจนกระทั่งหลังของเธอติดผนัง
"ลองดูสิ...สีแดงสดของมันจะเหมือนกับสีของเลือดหรือเปล่า"
ชายหนุ่มยื่นดอกกุหลาบสีแดงไปตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะขยำมันด้วยมือเปล่า นิ้วแต่ละนิ้วบดขยี้บีบคั้นจนดอกกุหลาบเละคามือ กลีบของมันร่วงโรยโปรยปรายตามพื้นพร้อมเลือดสีแดงฉานที่ไหลออกจากฝ่ามือของเขาเพราะโดนหนามทิ่มแทง นานาโกะปากสั่น ตาค้าง มองดูความเหี้ยมโหดของชายตรงหน้า
"ซึซึกิ นานาโกะ ฉันขอเตือนเธออีกครั้ง ถ้าไม่อยากโดนอย่างนี้ ก็จงยื่นใบลาออกจากโรงเรียนซะ!!!"
เขาตะโกนเสียงดังพลางปาเศษซากกุหลาบใส่หน้าหญิงสาวอย่างแรง นานาโกะรีบปัดมันออกไปแล้วตะโกนตอบอย่างไม่เกรงกลัว ให้ตายสิ...ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน ทำไมเธอต้องกลัวเขาด้วย ไม่มีวันเสียล่ะที่จะยอมโดนข่มขู่
"ไม่...ฉันไม่มีวันยื่นใบลาออก ถ้าโรงเรียนของนายมันจะเสื่อมเสียชื่อเสียง คงไม่ใช่เพราะเด็กบ้านนอกอย่างฉันหรอก แต่เพราะคนงี่เง่าเอาแต่ใช้กำลังอย่างนายต่างหาก"
หญิงสาวโวยวายพลางเดินหนีเข้าหลังร้าน หากแต่เรียวยะไวพอที่จะคว้าข้อมือเธอแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว
"เธอกล้าด่าฉันเหรอ"
"ทำไมฉันจะไม่กล้าด่า ไอ้คนงี่เง่า!!!"
หญิงสาวพยายามสะบัดข้อมือของตนให้หลุดจากพันธนาการป่าเถื่อน แต่ก็ไม่เป็นผล เรียวยะบีบข้อมือของเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะยื่นหน้าเข้ามา ริมฝีปากใกล้จนเกือบสัมผัสกับริมฝีปากของหญิงสาว
"อย่าเข้ามานะ!!!"
นานาโกะกรีดร้องเสียงดังพลางสะบัดหน้าหนีแล้วพยายามใช้มือกั้นระหว่างใบหน้าของเขากับเธอไว้ กึก!!! เล็บยาวของหญิงสาวข่วนเข้าไปที่แก้มขาวๆของเรียวยะโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งคู่ชะงักไปในทันที
คุณยูริเอ่ยถามเสียงใส พลางตรงเข้ามาในร้านพร้อมกับนาริตะที่หอบถังใส่ดอกไม้พะรุงพะรังเข้ามาด้วย เรียวยะขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวอย่างรวดเร็วแล้วปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสใส่ผู้มาใหม่ทันที
"สวัสดีครับ...ผมมารับของตามคำสั่งคุณแม่น่ะครับ"
"เอ๊ะ...คุณเป็นลูกชายของท่านผู้อำนวยการมาซาฮิโร่ โคโทโกะ เหรอคะ"
"ใช่ครับ...พอดีคุณแม่ท่านติดธุระเรื่องเอกสารทางการเรียนของนักเรียนใหม่ ก็เลยส่งผมมารับกระเช้าดอกไม้ที่จะเอาไปมอบให้กับแขกคนสำคัญของทางโรงเรียนน่ะครับ"
นานาโกะมองดูเรียวยะที่ยืนสนทนาด้วยท่าทีสุภาพ และ น้ำเสียงอ่อนน้อมอย่างไม่เชื่อหูเท่าไรนัก
"ดีจังเลยค่ะ มีลูกชายไว้คอยช่วยเหลือเรื่องต่างๆ แล้วรับของที่สั่งไว้หรือยังคะ"
คุณยูริเอ่ยถาม นานาโกะรู้สึกใจหายเพราะของที่สั่งไว้บัดนี้ได้กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นเรียบร้อยแล้ว เรียวยะตีหน้าเศร้าแล้วก้มลงเหลือบมองพื้นบริเวณที่กระเช้าดอกไม้ตก
"แย่จังเลยครับ..."
คุณยูริกับนาริตะเมื่อเห็นสภาพของกระเช้าดอกไม้ที่เพิ่งจัดไปก็ต้องตกใจ
"ว้าย...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ"
"เมื่อสักครู่ยังดีๆอยู่เลย"
นาริตะพูดพลางลงไปนั่งกอบเก็บกลีบดอกไม้ที่ร่วงอยู่ตามพื้นขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ เรียวยะได้ทีรีบเอ่ยต่อไปว่า
"อย่าไปโทษนานาโกะเลยครับ"
"เอ๊ะ..."
คุณยูริกับนาริตะหันไปมองนานาโกะที่ยืนหน้าซีดอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรู้สึกตัวแข็ง ไร้คำแก้ตัวหลุดออกมาจากปาก เพราะเธอเป็นคนทำกระเช้าดอกไม้ตกพื้นจริงๆ
"ขอโทษค่ะ...คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงลนลานพลางก้มขอโทษขอโพยคุณยูริกับพี่ชายของตัวเอง
"อย่าไปว่าอะไรเธอเลยครับ เธอคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
เรียวยะพูดพลางใช้มือลูบแก้มที่โดนข่วนเบาๆ นาริตะมองดูแก้มและมือของชายหนุ่มก็ต้องทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากรอยข่วนและบาดแผลนั้น
"คุณเรียวยะไปโดนอะไรมาครับ"
"ออ...มันเป็นอุบัติเหตุน่ะครับ นานาโกะไม่ได้ตั้งใจหรอก อย่าไปโทษเธอเลย"
บุรุษนัยน์ตาสีเขียวพูดพลางยิ้มมุมปากส่งให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งอยู่ไม่ห่าง นานาโกะรู้สึกเหมือนถูกใส่ร้าย เขาพยายามโยนความผิดมาให้เธอชัดๆ!!!
"นานะทำไมทำแบบนี้ล่ะ รีบไปขอโทษคุณเรียวยะสิ"
นาริตะตรงเข้ามาจับข้อมือน้องสาวพลางจะดึงไปขอโทษผู้ว่าจ้างคนสำคัญ หากแต่นานาโกะกลับขัดขืนแล้วเอ่ยเสียงเบาบอกพี่ชาย
"แต่หนูไม่ผิดนะพี่นาริตะ"
นาริตะมองน้องสาวที่น้ำตาเริ่มปริ่ม พลางถอนหายใจกระซิบบอกเธอ
"พี่ไม่รู้ว่าใครผิดหรือถูก แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธอควรขอโทษเสียก่อน เพราะเขาเป็นลูกค้าคนสำคัญของร้านนี้ ถ้าต่อไปเขาไม่มาใช้บริการ คุณยูริได้ขาดทุนย่อยยับแน่ และ พวกเราอาจจะตกงานไร้ที่ซุกหัวนอนนะ"
นาริตะบอกเหตุผล หญิงสาวไม่รู้จะปฏิเสธได้อย่างไร จึงต้องเดินเข้าไปหาเรียวยะ พลางก้มหัวขอโทษผู้ชายคนนี้อย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษนะคะ..."
หญิงสาวกัดฟันพูด รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรงที่ต้องมาขอโทษคนแบบนี้ เรียวยะยิ้มอย่างพึงพอใจเอ่ยบอกทุกคนไปว่า
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธอะไร"
เขาพูดก่อนย่อตัวกระซิบเบาๆข้างหูหญิงสาวที่ก้มขอโทษเขาอยู่
"จำไว้ว่าคนอย่างเธอมันคนละชั้นกับฉัน อยู่ที่ต่ำอย่าสะเออะมาอยู่ที่สูงเทียบเท่ากัน"
เมื่อพูดเสร็จเรียวยะก็เอ่ยบอกทุกคนด้วยสีหน้าเป็นมิตร
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ กระเช้าดอกไม้ขอเป็นวันพรุ่งนี้แทน"
"ได้ค่ะ...เพื่อลูกค้าประจำ ทางร้านเราจะจัดส่งให้ถึงที่และไม่คิดค่าใช้จ่ายอะไรเลย เป็นการขอโทษจากใจจริงค่ะ"
คุณยูริพูดพลางโค้งตัวให้ชายหนุ่ม นานาโกะกัดฟันมองดูปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรที่เดินออกไปจากร้านพร้อมน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม คุณยูริเดินเข้ามาโอบไหล่หญิงสาวไว้อย่างอ่อนโยน
"ขอบคุณนะจ้ะที่ยอมขอโทษเขา จริงๆแล้วไม่ต้องก็ได้ถ้านานะไม่ได้ผิด"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
นานาโกะตอบพลางก้มลงเก็บกระเช้าดอกไม้จากพื้นขึ้นมาดูสภาพอันยับเยินของมัน ช่างไม่ต่างอะไรไปจากสภาพของเธอในตอนนี้เลย...
ชินอิจิถามเพื่อนสนิทที่เดินยิ้มออกมาจากร้านดอกไม้ด้วยความสงสัย บุรุษนัยน์ตาสีเขียวหัวเราะร่วนกับคำถามนั้นทันที
"ฮ่าๆๆ...ไม่มีอะไรหรอก พอดีได้ไปเล่นอะไรสนุกๆมาน่ะ"
เขาพูดพลางโอบไหล่ชินอิจิเดินออกไปจากบริเวณนั้น แต่ดูเหมือนเพื่อนชายยังไม่หายสงสัยยิ่งได้เห็นบาดแผลบริเวณแก้มกับมือของเรียวยะก็ยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิม จึงได้ถามต่อไปว่า
"แกไปเล่นอะไรมาวะ ดูสิได้แผลมาด้วย"
"เอ้า...ก็เล่นกับยัยบ้านนอกนั่นไง แกรู้มั้ยว่ามันทำงานเป็นลูกจ้างร้านดอกไม้ของคุณยูริ"
"โห...นอกจากบ้านนอกแล้วยังเป็นลูกจ้างคนอื่นอีกเหรอ โคตรต่ำเลย!!!"
ชินอิจิแสดงสีหน้าเหยียดหยามอย่างชัดเจน เรียวยะหัวเราะเบาๆ
"ก็ใช่น่ะสิ แกไม่รู้เหรอว่ามันเป็นคนชั้นต่ำ คนละฐานะกับพวกเราอยู่แล้ว"
"เออๆ...พ่อคนชั้นสูง ว่าแต่อย่าไปเกลือกกลั้วกับมันมากล่ะ เอาพอดีๆก็พอ เดี๋ยวจะต่ำตามมันไป"
"ชัวร์อยู่แล้ว ผู้หญิงอย่างยัยนั่นหาได้ดาษดื่นตามพื้นถนน ฉันไม่มีวันลงไปเกลือกกลั้วหรอก...ถ้าไม่จำเป็นนะ"
เรียวยะเอ่ยขณะที่กำลังเดินไปตามทางแคบๆมุ่งสู่ลานจอดรถซึ่งอยู่ถัดออกไปอีกซอย คนขับรถยืนรอผู้เป็นนายอยู่หันมาเจอเรียวยะกับชินอิจิที่ตรงเข้ามาก็กระวีกระวาดเปิดประตูรถให้พลางถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"คุณเรียวยะจะกลับโรงเรียนเลยมั้ยครับ"
"ไม่ล่ะ...พอดีกระเช้าดอกไม้ที่จะเอาไปให้คุณแม่ที่โรงเรียนมันดันตกพื้นพังเสียก่อน ทางร้านจะเอาไปส่งให้ที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้นายช่วยขับรถพาไปที่บาร์ของชินอิจิเลยละกัน กลุ่มเพื่อนๆของฉันคงมารอแล้ว"
"ครับ"
ไม่นานนักรถเก๋งคันงามก็แล่นออกจากบริเวณนั้น เรียวยะมองออกไปนอกกระจกใสพลางครุ่นคิดถึงหญิงสาวที่เพิ่งโดนแกล้งต่อหน้าต่อตาคนอื่นอย่างสะใจ ขอให้สำเร็จเถอะ...อุตส่าห์ลงแรงยอมเจ็บตัวขนาดนี้ ถ้าทำให้ยัยนั่นลาออกไปจากโรงเรียนได้ไม่ว่าจะร้ายเท่าไรก็ยอม!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น