คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Love Mission Devil Boy [ 1 ] [[ รับน้อง !! >o< ]]
ตอนที่ 1 : The Love Mission Devil Boy [ 1 ] [[ รับน้อง !! >o< ]]
ฉันกำลังหมุนตัวหน้ากระจกบานใหญ่เป็นรอบที่ร้อยกว่าภายในเช้าวันนี้ แหม...จะไม่ให้ส่องได้อย่างไรล่ะคะท่านผู้อ่าน ก็วันนี้ฉันจะได้เป็นนักศึกษาเต็มตัวเสียที หลังจากที่ฝ่าวิกฤตการสอบปลายภาคจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก จากโรงเรียนมัธยมศึกษา B มาได้ น้ำตาแทบไหลเป็นสายเลือด..TT^TT แถมกว่าจะสอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัยได้ ฉันก็แทบเป็นโรคโลหิตจางตายกันไปข้าง ( เพราะไอ้น้ำตาไหลเป็นสายเลือดนั่นแหละ =3= )
"ถ้ากระจกแตกนะ แกโดน!!!!"
เสียงพี่ฝุ่นเล็ดลอดดังแว่วมาจากด้านหลัง ให้ตายสิ...เซ็งจริงๆ ดูสิคะผู้อ่าน จนแล้วจนรอด พี่ฝุ่นก็มาโขกสับฉันได้ทุกภาค ไม่รู้ว่าจะแย่งค่าตัวไปถึงไหน แบ่งให้น้องนุ่งใช้หน่อยก็ไม่ได้ =3= ( ถ้าใครจำไม่ได้ลองไปหาซื้อ ปฏิบัติการร้ายของนายตัวแสบ มาอ่านนะคะ..ฮี่ๆ )
"แป้งเขินนะ...แป้งไม่ได้สวยขนาดกระจกมันจะทนไม่ไหวเสียหน่อย"
ฉันพูดก่อนบิดม้วนต้วนเพราะความเขินอาย
"ฉันหมายถึงว่า กระจกมันทนความทุเรศของแกไม่ไหวต่างหากล่ะ"
"โห!! หยาบคายมากพี่ฝุ่น ถ้าแป้งทุเรศจริง แบงค์เขาจะคบกับแป้งเหรอ"
ฉันเถียงพี่สาวคนเดียวทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดทำร้ายจิตใจ ชิ TT^TT การมีแฟนเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันว่าฉันไม่ได้ทุเรศ หุหุ
"อ้าว...ก็แบงค์เขาเป็นคนดี แต่ดันตาถั่วมาเลือกแก ฮ่าๆๆๆ"
ให้ตายสิ...ฉันอยากจะดูสำมะโนครัวอีกสักยี่สิบห้ารอบ ไม่แน่นะบางทียัยพี่สาวจอมโหดกับน้องสาวผู้น่ารักอย่างฉันอาจจะคนละสายเลือดกันก็ได้
"ออ...ไม่ต้องแต่งหน้าสวยพริ้งขนาดนี้หรอกยัยแป้ง วันนี้รุ่นพี่ที่คณะเขาจะรับน้องกันไม่ใช่เหรอ"
พี่ฝุ่นเอ่ยถามอย่างสงสัย ฉันพยักหน้าหงึกหงักตอบไปอย่างว่าง่าย
"ก็ใช่น่ะสิ วันนี้มีรับน้อง แต่งให้สวยไว้เขาจะได้ไม่แกล้ง"
"จะยิ่งแกล้งล่ะไม่ว่า เอาเถอะ...ฉันเชื่อว่าแกแต่งไปก็สวยได้เท่านี้"
พี่ฝุ่นพูดจบก็เดินออกไปพร้อมเจ้าเมลอนสุนัขอารักขา ไม่อยากจะเชื่อ แค่อยู่คนละภาค พี่สาวฉันปากร้ายขึ้นอีกเป็นเท่าตัว... =_=*
……………………………..
"แป้ง!!! "
เสียงแบงค์ตะโกนดังขึ้นจากหน้าบ้าน กรี๊ดดดด.... แบงค์นี่น่ารักจัง ตั้งแต่คบกันมาตลอดหนึ่งปีก็มารับมาส่งฉันที่บ้านทุกวัน เลือกแฟนไม่ผิดจริงๆ..ฮี่ๆๆ แหม..ไม่อยากจะเปิดประตูออกไปเลย ถ้าแบงค์เห็นฉันในชุดนักศึกษาเขาคงตะลึงแน่ๆ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ คนมันสวยต้องเข้าใจ ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูออกไป
แบงค์ยืนรออยู่หน้าบ้านในชุดนักศึกษา ผมรองทรงที่ตัดสมัยเรียนมัธยมก็ยาวขึ้นกว่าเดิม มันช่างรับกับใบหน้าใสๆของเขาเสียจริงๆ
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวสายนะแป้ง"
เขาพูดพลางเดินไปเปิดประตูรถโตโยต้าวีออสสีดำคันใหม่เอี่ยม ฉันทำหน้าเบ้เล็กน้อย อะไรกัน.....นี่นายเอาตามาจากบ้านหรือเปล่าเนี่ย =_=***
"นี่แบงค์ นายไม่ได้สังเกตเหรอ ว่าฉันใส่ชุดนักศึกษาอยู่นะ ดูสิๆสวยมั้ย"
ฉันเอ่ยบอกก่อนหมุนตัวโชว์เขาบริเวณหน้าบ้านของตัวเอง ไม่ได้อายฟ้าอายดินเลยตู =_=a
"เห็นแล้ว...แต่เธอจะให้ฉันชมอะไรล่ะ ก็เหมือนเดิมนี่ แค่แต่งหน้านิดหน่อยกับใส่ชุดนักศึกษาแทนชุดนักเรียนหรือชุดธรรมดา ทำไมเธอไม่ลองใส่ชุดวันเกิดมาอวดฉันบ้างล่ะ รับรองเลยว่าฉันสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วแน่นอน ฮ่าๆๆ"
แบงค์พูดพลางหัวเราะ ชิ...เพิ่งรู้ว่าภาคนี้นอกจากพี่สาวปากร้ายขึ้น แฟนยังหื่นขึ้นอีกด้วย =_=
"โอ๋ๆๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ล้อเล่นน่า...แป้งจะให้แบงค์ชมอะไรล่ะ คนสวยทำอะไรก็ดีอยู่แล้ว ถูกมั้ยล่ะ"
เขาเอ่ยง้องอน เมื่อเห็นว่าหน้าฉันในตอนนี้มันงอเป็นตัว L ไปแล้ว ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อไปอีกว่า
"แล้วแป้งไม่สังเกตอะไรเกี่ยวกับแบงค์บ้างเลยเหรอ"
เขาเอ่ยฉันขึ้นมาบ้าง...ฉันทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนมองดูเขา ก็ใส่ชุดนักศึกษา กับ ขับรถมารับ มันแปลกตรงไหน เอ๊ะ...ฉันชะงักพลางเหลือบไปมอง โตโยต้าวีออสสีดำคันใหม่เอี่ยมตรงหน้า
"กรี๊ดด!!!!.....นายเปลี่ยนจากขี่จักรยานมาขับรถแล้วเหรอ"
"อ๊ะ..แน่นอน ภาคนี้คนแต่งเขียนให้ฉันดูดีกว่าเดิม เอ้า...รีบขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปสายจริงๆหรอกแป้ง"
แบงค์เตือนฉันอีกครั้ง นั่นทำให้ฉันรีบตรงเข้าไปในรถทันที ลืมไปเลยว่าต้องรีบไปมหาวิทยาลัย =_="
……………………………..
"มาช้า...ไปทำอะไรมา!!!"
พี่ว้ากคนหนึ่งกำลังตะคอกกลุ่มรุ่นน้องที่ทยอยเดินเข้ามหาวิทยาลัยในเช้าวันนี้ ทันทีที่แบงค์จอดรถบริเวณลานจอดเรียบร้อย ฉันก็เกาะตาแบงค์หนึบเป็นตังเม พลางเดินเข้าไปใกล้ๆอีตาพี่ว้ากคนนั้น จะไม่เดินผ่านก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นตูจะเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างไร ก็มันเล่นยืนเป็นมะเนะกิเนะโกะ ( แมวกวัก ) ไม่รู้ว่าจะเรียกนักศึกษาเข้าหรือไล่นักศึกษาออก
ถัดจากพี่ว้ากคนนั้นก็ยังมีพี่ว้ากอีกสองถึงสามคนกำลังเกาะกลุ่มว้ากรุ่นน้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ชิ...เก็บกดล่ะสิยะ ปีที่แล้วโดนมาเยอะสิท่า ฉันคิดก่อนจะก้มตัวเพื่อผ่านพี่ว้ากพวกนั้นไปพร้อมกับแบงค์
"นี่น้อง... !!"
แง...โดนจนได้ตู ฉันหันไปมองหน้าพี่ว้ากคนหนึ่งที่เอ่ยเสียงดังอยู่ตรงหน้า ขณะที่มือของฉันก็เกาะตาแบงค์ไว้เหนียวแน่น
"มีอะไรคะ..พี่..." ( เสียงอ่อยๆ -_-" )
"มาสายขนาดนี้มัวไปทำอะไรอยู่ ไม่ได้ดูเวลาเริ่มรับน้องเหรอ ว่ามันเลยมาสิบนาทีแล้ว อีกอย่าง รักกันมากใช่มั้ย เกาะกันแน่นขนาดนั้นน่ะ"
พี่ว้ากเอ่ยเสียงดัง นี่ถ้ามันกินหัวฉันได้มันคงงับเข้าไปแล้วมั้งเนี่ย ฉันขยับมือเพื่อปล่อยแขนแบงค์ที่เกาะเอาไว้ อย่างน้อยก็รักษาความปลอดภัยแก่ตัวเองและทรัพย์สิน TT^T ทว่า ตาแบงค์กลับจับมือฉันไว้แน่น......
"ใช่ครับ….เรารักกันมาก หวังว่าพวกพี่ๆคงไม่ว่าอะไรนะครับ ออ...นี่ก็สายแล้วแทนที่พวกพี่ๆจะปล่อยให้พวกผมเข้าไปในมหาวิทยาลัยง่ายๆ แต่ดันกักตัวไว้อย่างนี้ แล้วจะให้โทษว่าเป็นความผิดของพวกผมได้อย่างไรล่ะครับ"
แบงค์เอ่ยยาวเหยียดพลางยิ้มหวานส่งให้รุ่นพี่คนนั้น นี่ตาแบงค์นายไม่ได้แต่งเป็นผู้หญิงนะยะ ยิ้มหวานแบบนี้เดี๋ยวก็โดนพี่เขาหาว่ากวน Teen หรอก ฉันคิดถึงชะตากรรมอย่างซีเรียส
"ก็ไม่ว่าอะไร...เข้าไปได้แล้ว"
อ้าว....ทำไมมันง่ายอย่างนี้ล่ะคะ O_O ฉันหันไปมองพี่ว้ากที่หน้าแดงๆดูเขินอาย แบงค์...นี่แกมีเสน่ห์ต่อเพศฝั่งไหนบ้างยะ TT^TT
……………………………..
และแล้วฉันกับแบงค์ก็เดินมารวมกลุ่มกับนักศึกษาคนอื่นๆที่หน้าคณะของพวกเรา อุ้ย.. ลืมบอกไป ฉันกับแบงค์เรียนคณะนิเทศศาสตร์ค่ะ บริเวณหน้าคณะนั้นมีนักศึกษาจำนวนมากมารวมกลุ่มรออยู่แล้ว เป็นแถวตอนลึกสลับชายหญิงอย่างละแถว ฉันก็เลยนั่งคู่กับแบงค์เสียเลย พลางมองรุ่นพี่ว้ากสองคนที่อยู่ด้านหน้าแถวทั้งหลาย.....พี่คนหนึ่งตัวเล็กๆไม่สูงมาก ผิวสีขาว ดูน่ารักน่ากิน ส่วนพี่อีกคนตัวสูง ผิวสีเหลือง ดูมาดแมนเท่ห์ไม่หยอก < เอ๊ะ...ทำไมภาคนี้ฉันดูเจ้าชู้พิกล =///="
"พี่ชื่อปอนปอนนะครับ ส่วนพี่คนนี้ ชื่อโน้ต เอาล่ะ.. วันนี้เป็นวันแรกที่น้องๆได้มาเจอกันในฐานะเพื่อนร่วมคณะและเพื่อนร่วมสถาบัน พวกพี่ก็เลยมีกิจกรรมสนุกๆให้พวกน้องๆได้เล่นกัน เพื่อความสามัคคีรักใคร่กลมเกลียวในหมู่คณะ ซึ่งพวกพี่จะให้น้องๆจับคู่กัน... "
พี่ปอนปอนที่น่ารักน่ากินเอ่ยขึ้น กรี๊ดดด ......จับคู่เหรอ สบายมากฉันคู่กับแบงค์อยู่แล้ว หุหุ ไม่มีปัญหา... No problem..กรั่กๆๆ
"แต่ไม่ต้องเป็นห่วง พวกพี่จะจับคู่ให้น้องๆเอง"
แหม....พี่ปอนปอนค่ะ ไม่ต้องจับคู่ให้หรอกค่ะ หนูมีคู่แล้ว TTwTT เอ๊ะ...ไม่สิ ฉันเชื่อว่า บุพเพสันนิวาส คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกัน รับรองว่าผู้หญิงหน้าสวยๆอย่างฉันต้องคู่กับผู้ชายหน้าหวานอย่างแบงค์ชัวร์ๆ หุหุ... เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก ห่อหมกใบยอ >//<
"น้องผู้ชายคนนั้นน่ะ"
พี่ปอนปอนชี้มาทางตาแบงค์ แฟนฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนชี้ที่ตัวเอง
"ผมเหรอ"
"เออ....น้องนั่นแหละ มาเป็นคู่ตัวอย่างให้พี่ที"
แบงค์เงียบพลางชายตามองฉันเล็กน้อย ก่อนเดินออกไปบริเวณหน้าแถว ฉันสังเกตเห็นพวกผู้หญิงมองแบงค์ทันทีที่เดินผ่าน คนมันหล่อ....ต้องเข้าใจ ^_^
"ต้าย....หล่อจังเลยนะ เธอดูสิ" ( แน่นอน..... จาก แป้ง )
"ใช่...น่ารักมากเลย ผิวขาว หน้าหวาน สเปคฉันเลยนะเนี่ย มีแฟนหรือยังก็ไม่รู้ " ( มีแล้วย่ะ จาก แป้ง )
เสียงพวกผู้หญิงซุบซิบกันระงม เมื่อแบงค์เดินออกไปยืนบริเวณหน้าแถว ฉันเห็นพี่ว้ากทั้งสองกระซิบกระซาบกันสักพัก แล้วพี่โน้ตก็เริ่มแสดงบทบาทเพื่อรับค่าตัวโดยการชี้ไปทางผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
"เอ่อ...น้องผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาคู่กับน้องผู้ชายคนนี้นะครับ"
พี่โน้ตเอ่ยบอก ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะลุกขึ้นเดินออกมายังหน้าแถว ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลยาวปะบ่า หน้าหวาน หน้าใส แล้วก็น่ารักมาก เธอยืนคู่กับแบงค์อย่างกับกิ่งทองใบหยก เฮ้ย....!! ไม่ๆ....มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ!! แล้วฉันจะคู่กับใครล่ะ…ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดหรือโวยวายอะไร อีตาพี่ปอนปอนจอมแสบก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
" เอาล่ะ....ดูคู่ตัวอย่างแล้ว น้องๆก็จับคู่กันเดี๋ยวนี้เลย"
นั่นเอาแล้ว...ไหนพี่ๆบอกว่าจะจับคู่ให้น้องๆไม่ใช่เหรอค่ะ...แง!! ไอ้พวกอัลไซเมอร์ แบงค์ไปคู่กับยัยนั่นแล้วฉันจะคู่กับใครล่ะเนี่ย ฉันเริ่มสอดส่องสายตาไปมองรอบข้าง คนอื่นๆเริ่มหาคู่กันได้แล้ว พระเจ้า....
……………………………..
"เธอ..."
เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยดังขึ้น ทำให้ฉันเหลียวหลังไปตามต้นเสียง โอ้วว์...พระเจ้าจอร์จ. มัน "หล่อ" มากกกกก
ท่านผู้อ่านที่เคารพ แต่ ไม่รัก -_-" ลองคิดดูนะคะ ผู้ชายคนนี้สูงราวๆร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร นั่นทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นนิดหน่อยเพื่อมองเขา เพราะความสูงของมันผสมผสานกับความเตี้ยของฉันเอง TT^TT แถมหน้าตาหมอนี่ก็หล่อราวกับเคนอิจิ มัตซึยามะ ที่เล่นเป็น L ตัวเอกจากภาพยนตร์เรื่อง DEATHNOTE โอ้ย...นายช่วยไขปริศนาหัวใจให้ฉันตอนนี้เลยได้มั้ยเนี่ย หุหุ... ลืมเก็บงูบนศีรษะ =3=
"ฉันเหรอ... "
ฉันถามซ้ำเพื่อย้ำกับตัวเองและเขา
"อืม....เธอคู่กับฉันนะ เพราะฉันยังไม่มีคู่เลย"
โห.....หล่ออย่างแกแต่ไม่มีคู่ ไม่อยากจะเชื่อว่าเล็ดลอดมาถึงตูได้อย่างไรฟะ ขนาดตาแบงค์ยังโดนจับคู่กับยัยนั่นแล้วเลย
"เอ่อ....ค่ะ "
เอาวะดีกว่าไม่มี...ว่าแล้วฉันก็ฉีกยิ้มหวาน นั่งคู่กับเขา ไม่กี่ครั้งที่ฉันแอบเห็นสายตาแบงค์เหลือบมามองอย่างไม่พอใจ อ๊ะๆ...หึงล่ะสิ....กรั่กๆ
"เอาล่ะ....เมื่อทุกคนได้คู่กันแล้ว พี่ก็จะหากิจกรรมอะไรมันส์ๆ ให้พวกน้องๆทำกันเพื่อความสามัคคี"
ทุกคนดูจะตั้งใจฟังว่าตาพี่ปอนปอนคนนั้นจะพูดอะไรต่อไป....
"นั่นก็คือ......"
คือ........
"ทุกคนจะต้องจับมือคู่ของตนแล้วพากันวิ่งรอบมหาวิทยาลัยหนึ่งรอบ ใครมาถึงก่อน คู่นั้นจะได้เป็น ตัวแทนเฟรชชี่ของคณะเรา"
เฮ้ย!!! วิ่งรอบมหาวิทยาลัยหนึ่งรอบเนี่ยนะ..... พี่เห็นมหาวิทยาลัยมันใหญ่เท่าสนามฟุตบอลเท่านั้นเหรอคะ ฮือออ...คู่ตาแบงค์กับยัยนั่นตัวเล็กๆเท่ากันคงสบาย แต่คู่ฉันสิ... ไม่มันลากตู ก็ตูโดนมันลากล่ะฟะ < ไม่ได้ต่างกันเลย TTwTT
+ +--mouse kata-- -s b-
ความคิดเห็น