มนตราอาหรับ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

โทรศัพท์ตรงโต๊ะทำงานดังรบกวนประสาทราวกับเสียงกรีดร้องของเด็กเล็กๆที่กำลังเอ็ดตะโรโวยวายให้ซื้อของเล่น หากแต่แฟ้มเอกสารมากมายซึ่งกองพะเนินเทินทึกนั้นทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกรอบหนาไม่สามารถผละไปมองหรือเอื้อมมือที่กำลังเขียนอย่างรีบเร่งเพื่อรับสายได้แม้อยู่ใกล้เพียงปลายนิ้ว

“แซนด์...โทรศัพท์ดังน่ะ” ชาซียาเพื่อนสาวจากโต๊ะข้างเคียงเอ่ยย้ำเมื่อได้ยินมันงอแงมาสักพักใหญ่

“ยังเขียนคอลัมน์หนังสือพิมพ์ในฉบับพรุ่งนี้เช้าไม่เสร็จเลย อีกครึ่งชั่วโมงจะปิดต้นฉบับแล้วด้วย!!!” น้ำเสียงหวานเอ่ยจากริมฝีปากสวยหยักรับกับใบหน้ารูปไข่สไตล์เอเชียตะวันออก อย่าง มนตร์ทราย พัฒนวิไล นักข่าวสาวชาวไทยสายเศรษฐกิจแห่งสำนักข่าวคาฟาห์ประจำสหรัฐอาหรับฟาเราะห์ ประเทศที่รุ่งเรืองเฟื่องฟูไปด้วยกิจการบ่อน้ำมันและธุรกิจท่องเที่ยวอันดับต้นๆในแถบตะวันออกกลาง

แม้ต้องมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองทั้งที่มีวัยเพียงยี่สิบสี่ปี หากแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำคัญในเมื่อรายได้การว่าจ้างที่นี่ค่อนข้างดีกว่าประเทศไทยถึงสองเท่าทำให้มีโอกาสก็ต้องรีบคว้าเอาไว้

“ฮัลโหล...สำนักข่าวคาฟาห์ค่ะ”

ในที่สุดผู้ที่ทนไม่ไหวกลับกลายเป็นเพื่อนสาวที่ต้องผละจากงานของตนมารับโทรศัพท์ให้เฉกเช่นทุกครั้งในช่วงเวลาปิดต้นฉบับ เนื่องจากเจ้าของโต๊ะมักไม่ใส่ใจงานอื่นมากไปกว่างานที่อยู่ตรงหน้าราวกับสมาธิของเธอมันหลุดหายเข้าไปแล้วดึงกลับคืนมาได้ต่อเมื่ออักษรตัวสุดท้ายเสร็จสิ้นเท่านั้น!

“ลีธโทรมา!!!”

หล่อนส่งมอบสิ่งไม่ปรารถนาที่สุดในยามนี้ให้หญิงสาวซึ่งต้องผ่อนลมหายใจเพื่อปรับอารมณ์แล้วรับโทรศัพท์สายด่วนจากเพื่อนชายคนสนิทชาวอาหรับ

“ว่าไง...” เธอกรอกเสียงเข้าไปโดยที่สายตายังคงจดจ้องงานตรงหน้า ส่วนมือก็เริ่มจับปากกาแล้วขีดๆเขียนๆอีกครั้งอย่างไม่ค่อยใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรสักเท่าไร เพราะหลายครั้งที่เขาโทรมากระทันหันมักเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างลืมแฟ้มงานบนโต๊ะให้เก็บเข้าตู้ หรือ ลืมถ่ายเอกสารงานที่ได้รับมอบหมายเก็บไว้อีกชุดเผื่อฉุกเฉิน ซึ่งเธอก็จะทำให้อย่างไม่เกี่ยงเพียงแต่ต้องหลังปิดต้นฉบับแล้วเท่านั้น

“ทราย...ผมวานอะไรหน่อยได้มั้ย?” เขาเรียกชื่อไทยของเธอที่น้อยคนนักจะรู้บ่งบอกถึงความสนิทสนมและตามด้วยประโยคเหมือนทุกครั้งที่ต้องการความช่วยเหลือ

“ได้...ว่ามาสิ”

“วันนี้ตอนค่ำผมติดธุระกับครอบครัวเลยไปทำข่าวในงานเจรจาผู้นำระหว่างรัฐประจำปีที่โรงแรมยัสมินไม่ได้ในคืนนี้ ทรายช่วยทำแทนให้หน่อยได้มั้ย?”

“อืมๆ...ได้สิ...ห๊ะ...” กว่าจะรู้ตัวว่ารับปากเรื่องอะไร อีกฝ่ายก็ขอบอกขอบใจเป็นการใหญ่พลางตัดสายไปเสียดื้อๆ ครั้นโทรกลับก็ปิดเครื่องหนีอาจเพราะเขารู้ว่าเธอมักตกปากรับคำด้วยประโยคเดิมๆ นั่นทำให้พลาดท่ายอมรับงานนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แม้สะสมประสบการณ์ในการทำข่าวมาถึงหนึ่งปีแต่ก็แค่เรื่องเศรษฐกิจทั่วไปภายในประเทศ อย่างการค้าขายส่งออกน้ำมันและสถานที่ท่องเที่ยว ไม่ใช่ข่าวเกี่ยวกับการเมืองที่ลีธทำซึ่งต้องพบปะผู้ทรงอำนาจมากมาย และไม่ใช่ว่าใครจะได้ทำง่ายๆถ้าไม่มีเส้นสายหรือเครดิตพิเศษ เพราะเท่าที่เธอรู้...มีนักข่าวเพียงสิบคนจากหลายร้อยหลายพันคนในประเทศนี้เท่านั้นที่ได้ทำงานนี้ในฐานะตัวแทนรัฐทั้งสิบ

คิดในแง่ดี...อย่างน้อยเธอก็ได้เป็นหนึ่งในนั้นที่ได้เข้าไปร่วมงานแม้จะแค่วันเดียวก็ตาม มันอาจเป็นโอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆอีกแล้ว

                คอลัมน์ข่าวเศรษฐกิจถูกส่งให้มิสเตอร์โรเบิร์ตผู้จัดการฝ่ายคัดกรองชาวอังกฤษทันพอดิบพอดีก่อนเวลาปิดต้นฉบับเพียงเล็กน้อย เขาขยับแว่นตากรอบทองทรงกลมพลางตรวจเช็คอย่างคร่าวๆแล้วอนุญาตให้เธอกลับบ้านไปเตรียมตัวทำข่าวการเมืองในคืนนี้แทนลีธที่ขอลาหยุดล่วงหน้า...แต่เพิ่งบอกเธอเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน โดยไม่ลืมส่งบัตรวีไอพีสำหรับผ่านพนักงานรักษาความปลอดภัยให้ใช้ในงานนี้

                ถนนคอนกรีตแปดเลนที่ลาดยาวราบเรียบไร้รอยขรุขระนั้นรองรับปริมาณรถได้อย่างเหลือเฟือจนทำให้การจราจรไม่แออัดยัดเยียดเหมือนอย่างในกรุงเทพฯ บ่งบอกถึงความเจริญที่มีมากมายในรัฐนี้ ไม่ว่าจะเป็นสองข้างทางล้วนมีแต่ตึกรามบ้านช่องซึ่งสะอาดสะอ้านไร้คราบฝุ่นแม้ทั้งเมืองตั้งอยู่กลางทะเลทราย แถมไม่รกตาด้วยเสาไฟฟ้าเพราะซ่อนไว้ใต้ดิน รวมถึงป้ายโฆษณาที่น้อยนักจะได้เห็นเนื่องจากสิ่งเหล่านี้ทำให้ทัศนวิสัยในการท่องเที่ยวของเมืองย่ำแย่ ชีค คาฟาห์ โมฮัมหมัด เจ้าของและผู้ปกครองหนึ่งในสิบรัฐแห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์ จึงไม่สนับสนุนให้มีขยะชิ้นใหญ่แม้มันช่วยโปรโมตการท่องเที่ยวก็ตาม ถึงอย่างนั้นมหาเศรษฐีทุนทรัพย์หนาบางรายก็อ้อนวอนร้องขอติดป้ายโฆษณาเกี่ยวกับธุรกิจของตนจนได้

ย้ำว่า “อ้อนวอน” เพราะการฝืนกฏของชีคผู้นี้ได้นับว่าต้องฝ่าการวิงวอนอย่างแสนสาหัสทีเดียว

หญิงสาวขับรถญี่ปุ่นคันเล็กๆของตนเบี่ยงออกเลนขวาเพื่อแซงรถเก่าสภาพใกล้พังคันหน้าอย่างหงุดหงิด เชื่อเถอะว่าถ้าชีคคาฟาห์เห็นต้องโยนเศษเงินลงมาให้เจ้าของรถอนาถาคันนั้นเปลี่ยนเป็นคันใหม่เพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์รัฐที่หรูหรา ก่อนจะสั่งเก็บเศษโลหะอันน่าสงสารลงใต้หลุมทรายให้กลายเป็นมัมมี่เหล็กอย่างไม่ต้องสงสัย

ในความจริงแม้เธอจะชื่นชอบอารยธรรมแห่งทะเลทรายมากสักเพียงใด ก็ไม่อาจหลงลืมประเทศไทยที่เป็นดินแดนแม่ได้เลย ทั้งสภาพบ้านเมือง อาหารการกิน ล้วนแล้วแต่เคยชินมากกว่า มนต์ทรายปรารถนาจะทำงานเก็บประสบการณ์และออมเงินให้ได้เยอะๆเพื่อเอาไว้ตั้งตัวเมื่อกลับไป

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเหม่อลอยคิดถึงไออุ่นจากแผ่นดินเกิด เธอไม่ทันสังเกตเห็นสัญญาณไฟจราจรตรงสี่แยกว่าเปลี่ยนเป็นสีแดง และกว่าจะรู้สึกตัวท้ายรถคันหนึ่งก็อยู่ใกล้ในระยะสายตา...

เอี้ยดดดดดดดดดดด...ตึงงง!!!

ให้ตายเถอะ!!!...ไม่อยากเชื่อเลยว่าพนักงานกินเงินเดือนเดือนละสามหมื่นอย่างเธอจะเสยชนรถยุโรปรุ่นใหม่เอี่ยมราคาสามล้านกว่าจนไฟท้ายแตกละเอียด แม้ไม่เสียหายมากแต่ก็ประเมินค่าอะไหล่และอะไรต่อมิอะไรหลังจากนั้นได้ทันที นั่นยังไม่นับพาหนะสำคัญของตนเองที่ฝากระโปรงยับเยินราวกับจะหลุดออก

ในความโชคดี คือ ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะคาดเข็มขัดนิรภัย แต่ในความโชคร้าย คือ แผลถลอกของรถราคาเป็นล้านกับอาการสาหัสของรถตัวเองก็ทำให้เธอกลัดกลุ้มกุมขมับราวกับผู้ป่วยฉุกเฉินได้ไม่ยาก

บุรุษหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทก้าวออกจากรถคันนั้นพลางใช้นิ้วไล่เลี่ยสัมผัสบาดแผลถลอกบนเนื้อเหล็กผสมผสานกับไฟท้ายซึ่งแตกยับเหมือนวิญญาณหญิงสาวที่ใกล้ดับสูญไปพร้อมๆกัน

เขาคงเป็นนักธุรกิจพันล้านที่บังเอิญดวงซวยโดนรถห่วยๆขับชนจนเกิดรอยมลทิน ไม่สิ...เธอต่างหากที่โชคร้ายเพราะเงินเก็บนับแสนที่สะสมไว้ในตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาคงหมดไปก็คราวนี้!!!

ก็อกๆๆ

“คุณๆ...” กระจกที่สั่นไหวพร้อมเสียงเรียกของอีกฝ่ายดึงสติหญิงสาวให้หลุดจากภวังค์ความงุนงงปนตกใจ

“เอ่อ...ขอโทษจริงๆค่ะ”

ด้วยความเคยชินตามมรรยาทของบ้านเกิดทำให้มนตร์ทรายเผลอยกมือไหว้อย่างลืมตัวทันทีเมื่อก้าวเท้าออกจากรถของตน อย่างน้อยอีกฝ่ายอาจเกิดความเมตตาสงสารไม่ให้เธอใช้หนี้หัวบานจนครบถ้วนก็เป็นได้

“ขอโทษนะคะ ไม่ได้ตั้งใจขับชนรถคุณจริงๆ”

คิดแล้วก็เสียดายถ้าเรียนการแสดงมาสักหน่อยจะยอมแสร้งบีบน้ำตา เผื่อจะผ่อนหนักให้กลายเป็นเบาได้มากขึ้น

“ผมน่ะไม่ว่าอะไรหรอก แต่...เจ้านายนี่สิ...”

นัยน์ตาคมอย่างชาวอาหรับชม้ายไปยังด้านหลังของรถเก๋งคันงามราวกับไม่มั่นใจ ทำให้มนตร์ทรายรับรู้ได้ว่าบุรุษชุดดำผู้นี้เป็นเพียงคนขับรถเท่านั้น พลัน...ประตูหลังก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆปรากฏเทวดารูปงามในชุดสีขาวของกันดูเราะห์ ราวกับเวลาและทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวของหญิงสาวได้หยุดอยู่กับที่ดั่งต้องมนตรา เมื่อพบใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเข้มซึ่งโก่งรับดวงตาสีเทาดุจเหล็กกล้า จมูกโด่งสันเข้ากันกับริมฝีปากบางหยักสวย ทั้งหมดนี่เผยผ่านกูฟียะห์ที่ไม่ได้ถูกปกปิดในส่วนใบหน้า ต่างจากบริเวณอื่นในร่างกายซึ่งล้วนรัดกุมตามปกติของชายหญิงชาวมุสลิม

ทว่า...ณ เวลานี้ เทวดาที่ใครหลายคนต่างเห็นเป็นต้องหลงใหลกลับกลายเป็นปีศาจร้ายในสายตาของมนตร์ทรายเสียมากกว่า เพราะไม่ว่าจะพินิจพิจารณาสักกี่ครั้งกี่ครา เขาก็คือ ชีคคาฟาห์ โมฮัมหมัด!

โอ้...พระเจ้า!!! เธอขับชนรถของชีคผู้ปกครองรัฐ นี่มันย่ำแย่ยิ่งกว่านักธุรกิจพันล้านเสียอีก!!!

“เป็นอย่างไรบ้างอัมเม็ต?” น้ำเสียงทุ้มกล่าวถามผู้รับใช้คนสนิท

“ยังคุยอยู่ครับท่าน พอดีผู้หญิงคนนี้บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน” อีกฝ่ายรายงานความคืบหน้าอันน้อยนิดแด่ผู้เป็นนาย นัยน์ตาสีเหล็กกล้าปรายมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง

“คุณรู้หรือไม่ ว่า...รัฐคาฟาห์มีปัญหาเกี่ยวกับการประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์น้อยมากเพราะถนนที่เปิดโล่งไม่แออัด รวมถึงสัญญาณไฟจราจรในแต่ละจุดจะมีป้ายดิจิตอลบอกระยะเวลาการเปลี่ยนสัญญาณล่วงหน้าถึงห้าร้อยเมตรทำให้รัฐของเราติดอันดับหนึ่งในด้านความปลอดภัย แต่นั่นก็น้อยเกินกว่าความพยายามของคุณที่ยังอุตส่าห์ขับชนรถผมได้”

มนตร์ทรายก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี เพราะเธอเหม่อลอยคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้มากเกินไป ซึ่งนั่นไม่เกิดผลดีเลยจริงๆทั้งที่ใครหลายคนเคยเตือนว่าอย่าฟุ้งซ่านระหว่างขับรถแท้ๆ

“ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ...คือ...” หญิงสาวพยายามหาเหตุผลเพื่ออธิบายให้ชีคฟัง หากแต่สมองยังคงมึนงงปนสับสน เธอตื่นเต้นและประหม่าจนไม่รู้จะแก้ต่างได้อย่างไร

“นั่นใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้หรอกนะ ทำไมไม่ยอมรับตรงๆ ว่า...นี่เป็นการหากินอีกรูปแบบหนึ่ง!!!” ประโยคนี้เองที่เรียกสติหญิงสาวให้กลับคืนมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์

“หากิน?” เธอย้ำคำๆนั้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“คุณเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี ผู้หญิงเอเชียมากมายที่เข้ามาในแถบตะวันออกกลาง ถ้าไม่ได้คิดจับคนรวยเป็นสามีก็คงพยายามขายบริการด้วยวิธีแปลกๆเช่นนี้!”

ใบหน้าหวานด้านชาขึ้นมาจนแทบไร้ความรู้สึก ริมฝีปากบางเม้มแน่นพลางพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่ปะทุขึ้นมาในอกเมื่อได้รับการเหยียดหยามดูถูกจากบุรุษตรงหน้าซึ่งกำลังใช้สายตาเดียดฉันท์ราวกับเห็นเธอไม่ใช่มนุษย์เยี่ยงเขา

“นี่คุณ…มันจะมากไปแล้วนะ!!!” เธอตะโกนกลับอย่างโมโห หากแต่ไม่ได้ช่วยให้สีหน้าดูแคลนนั้นปรับเปลี่ยนเป็นในทางที่ดีขึ้น

“มันไม่มากเกินไปสำหรับผู้หญิงสกปรก ดีเท่าไรแล้วที่ผมไม่สั่งเนรเทศคนประเภทคุณออกไปจากรัฐ แต่เอาเถอะครั้งนี้จะยอมยกโทษให้เพราะถือว่าคุณเลือกเป้าหมายผิดไปหน่อย!!!” พูดจบเขาก็หมุนตัวกลับเข้าไปในพาหนะคันหรู ทำให้ชายในชุดสูทสีดำกระวีกระวาดประจำตำแหน่งพลางขับรถออกไปจาก ณ ตรงนั้น โดยไม่สนใจหญิงสาวที่อยู่เบื้องหลังว่าเธอจะกรีดร้องด้วยความเกรี้ยวกราดสักเพียงใด

“ใจเย็นๆแซนด์ ดีเท่าไรแล้วที่ท่านไม่สั่งลงโทษหรือให้ชดใช้ค่าเสียหาย” ชาซียาเพื่อนสาวพยายามปลอบใจมนตร์ทรายในโทรศัพท์ หลังเธอระบายความอัดอั้นทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นให้ฟังชั่วครู่ใหญ่

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ร้องไห้...จะดีไม่น้อยเลยถ้าเหตุผลนั้นเป็นเรื่องเศร้ามากกว่าเรื่องเจ็บใจซึ่งมันคับแน่นอยู่ในอก

หลายครั้งหลายคราวที่ผู้หญิงไทยถูกกล่าวหาแบบนี้ ให้โดนเหยียดหยามว่ามาจากประเทศกำลังพัฒนายังดีเสียกว่าถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงขายบริการ ซ้ำคนพูดยังเป็นถึงชีคผู้ปกครองรัฐ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าปกติได้อย่างไร

“เธอไปทำข่าวที่โรงแรมยัสมินแทนฉันได้มั้ย?”

ข้อเสนอของมนตร์ทรายนั้นน่าสนใจไม่น้อย แต่ความเป็นจริงนั้นยากที่ชาซียาจะตอบรับได้

“ไม่ได้หรอก เธอก็รู้ว่ามิสเตอร์โรเบิร์ตแจ้งชื่อให้ทางนั้นทราบแล้วว่าจะส่งใครไป เอาน่า...พยายามตั้งใจทำงานนี้ให้ดีที่สุดเถอะ เพราะน้อยคนนักที่จะได้สัมภาษณ์และพบผู้นำรัฐทั้งสิบอย่างใกล้ชิด มันเป็นโอกาสที่หายากมากเลยนะแซนด์!”

แม้ในใจเธอจะคิดอย่างที่เพื่อนสาวพูด หากแต่ความจริงแล้วปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอีกด้านหนึ่งที่แอบซ่อนอยู่นั้นกำลังหวาดวิตกกับการทำงานในค่ำคืนนี้ เพราะนอกจากเหล่าผู้นำทางการเมือง เจ้าภาพที่รับรองก็คือ ชีคคาฟาห์ โมฮัมหมัด นั่นเอง!!!

                ผมดำยาวสลวยถูกมัดรวบสะบัดพลิ้วไปมาขณะที่ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงยีนขายาวกำลังหมุนตัวตรงหน้ากระจกเงาบานใหญ่เพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยก่อนออกไปทำข่าวในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า งานนี้มนตร์ทรายจะพลาดไม่ได้เนื่องจากเป็นตัวแทนของรัฐคาฟาห์ อีกทั้งยังเป็นประสบการณ์ครั้งแรกและครั้งเดียวของเธอที่จะต้องผ่านไปให้ได้เพราะเพื่อนสนิทอย่างลีธอุตส่าห์ไว้วางใจมอบหมายงานนี้

                ยานพาหนะสภาพยับเยินไม่น่าอภิรมย์ต่อผู้คนที่พบเห็นแต่ก็เป็นหนทางเดียวในการไปถึงโรงแรมยัสมิน เนื่องจากจุดหมายค่อนข้างห่างไกลซ้ำยังไม่ติดถนนใหญ่เพราะอาณาบริเวณกว้างขวางสำหรับทำกิจกรรมต่างๆจึงได้ตั้งอยู่ลึกในซอยส่วนบุคคล

                หัวใจเต้นดังและเร็วขึ้นทุกขณะเมื่อหญิงสาวพาตัวเองเข้าใกล้สถานที่จัดงานเรื่อยๆ จวบจนตอนนี้สองเท้าเล็กๆหยุดยืนอยู่หน้าห้องแกรนด์ บอลรูม ชั้นที่หกสิบของโรงแรมยัสมินอันเป็นจุดหมายปลายทาง

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงสากลภายในห้องนั้นดังเล็ดลอดออกมาแม้จะถูกปิดประตูไว้อย่างหนาแน่นโดยเวรยามรักษาความปลอดภัยตรงทางเข้าด้านหน้า พวกเขาตรวจตราบัตรเชิญอย่างละเอียดไม่เว้นแม้แต่ผู้ทรงอำนาจจากทั้งสิบรัฐเพื่อป้องกันการปลอมแปลงแฝงตัวเข้ามาก่อการร้ายหมายปลิดชีพ และเมื่อมนตร์ทรายฝ่าด่านนี้เข้าไปได้ก็ต้องพบกับความอลังการของงานที่ยิ่งใหญ่สมกับรัฐคาฟาห์เป็นผู้จัด

แชนเดอเลียร์คริสตัลเจียระไนวาววับจับตาบนเพดานหินอ่อนช่วยส่องประกายฉายโต๊ะทรงกลมนับพันตัวซึ่งถูกปูด้วยผ้าสีขาวระยิบระยับยามต้องแสงเพราะการถักทอผสมดิ้นทองคำ บนโต๊ะเหล่านั้นมีกุหลาบสีแดงสดปักอยู่ในแจกันหินอะลาบาสเตอร์สีขาวนวล ยังไม่นับพื้นที่ว่างกลางโถงหรูมันคลาคล่ำไปด้วยอาหารมากมายสไตล์บุปเฟต์ ทั้งเนื้อวัว เนื้อไก่ รวมถึงอาหารทะเลสดๆจากเมดิเตอร์เรเนียน และไฮไลท์โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ของอาหรับคงหนีไม่พ้นดอนเนอร์เคบับเนื้อแกะที่ถูกเสียบย่างหมุนโชว์ข้างเตาไฟราวกับการแสดงพิเศษ

กลิ่นไอของอารยธรรมตะวันออกกลางได้ถูกผสมผสานอย่างลงตัวกับยุโรปสากลเมื่อวงดนตรีออเคสตร้าบนเวทีขนาดใหญ่กำลังบรรเลงเพลงพื้นเมืองของรัฐคาฟาห์ที่แข็งแกร่งประดุจหินผาหากแต่ลึกซึ้งละมุนละไมยามได้ใคร่ครวญคิดตามท่วงทำนอง เหนือศิลปินหลายสิบชีวิตขึ้นไปนั้นมีป้าย “งานเจรจาผู้นำระหว่างรัฐประจำปี” ติดอยู่เด่นชัด ซึ่งหมายความว่า...ในแต่ละปีจะมีการจัดงานแบบนี้ขึ้นหนึ่งครั้งเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับด้านการเมืองการปกครองในตลอดช่วงปีที่ผ่านมา ผู้นำทั้งสิบรัฐจะแลกเปลี่ยนความรู้ความสามารถเพื่อนำไปบริหารรัฐให้ดีขึ้นนั่นเท่ากับช่วยทำให้ประเทศเจริญเติบโตตามลำดับ และในปีนี้เจ้าภาพ คือ รัฐคาฟาห์ นั่นเอง หลังจากปีที่แล้วผู้จัด คือ รัฐยัสซิม อันเป็นเมืองหลวงและปกครองโดยผู้นำรัฐ คือ ชีค ยัสซิม โมฮัมหมัด กษัตริย์แห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์

นอกจากนี้ยังมีข่าวร่ำลือ ว่า...ชีคคาฟาห์ โมฮัมหมัด หาได้เป็นผู้นำรัฐที่ได้รับการแต่งตั้งปกติเยี่ยงผู้นำรัฐคนอื่นๆ แต่เขาเป็นองค์รัชทายาทของชีคยัสซิมที่ถูกปกปิดเอาไว้เพื่อป้องกันผู้ก่อการร้ายหมายลอบเอาชีวิตก่อนได้รับตำแหน่งการปกครองสูงสุด

ความหรูหราของบรรยากาศผสมผสานกับการแต่งกายของชายหญิงชาวมุสลิมที่คล้ายคลึงกันไปหมดทำให้มนตร์ทรายเกิดความสับสนได้ไม่ยาก บ่อยครั้งเธออดคิดไม่ได้ว่าใบหน้าของผู้คนในดินแดนแถบอาหรับช่างละม้ายคล้ายคลึง ทั้งบุรุษยังสวมใส่กันดูเราะห์สีขาวเหมือนกันไม่ต่างจากสตรีที่สวมใส่อาบายะห์สีดำสนิทยาวปกปิดทุกสัดส่วนบนร่างกาย ซ้ำยังคลุมฮิญาบเหลือไว้เพียงนัยน์ตาคมกริบที่เหมือนกันหมดทุกคน ไม่เข้าใจจริงๆว่าพวกเขาจำกันได้อย่างไร

หากแต่ในตอนนี้เธอต้องละทิ้งความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้เบื้องหลัง เพราะเบื้องหน้าคืองานสำคัญที่จำเป็นต้องฝ่าฟันไปให้ได้ อุปกรณ์สำคัญของนักข่าวถูกเตรียมพร้อมเมื่อกล้องตัวใหญ่แขวนคล้องคอ เช่นเดียวกับในมือที่ถือเครื่องบันทึกเสียง โดยไม่ลืมติดบัตรวีไอพีในฐานะนักข่าวเอาไว้ตรงกระเป๋าเสื้อเชิ้ต

โชคดีที่ผู้นำรัฐและผู้ทรงอำนาจส่วนใหญ่สวมใส่บิชต์สีดำคลุมทับกันดูเราะห์สีขาวในงานสำคัญหรือโอกาสพิเศษ มนตร์ทรายจึงสามารถแยกแยะได้ว่าใครคือผู้ที่ควรสัมภาษณ์ และแน่นอนว่าถ้าให้เลือกได้ ชีคคาฟาห์จะเป็นคนสุดท้ายที่หญิงสาวขอสัมภาษณ์ หากแต่โชคไม่ได้อำนวยเข้าข้างเธอมากนักเมื่อสายตาเหลือบไปพบกลุ่มนักข่าวการเมืองกำลังถ่ายรูปและบันทึกเสียงท่านผู้นำรัฐเจ้าภาพพอดิบพอดี

โชคร้ายที่เธอต้องเข้าไปร่วมกลุ่มนักข่าวเหล่านั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะไม่ต้องการให้ข้อมูลสำคัญหลุดพลาดไป แต่ในความโชคดีคือไม่ต้องสัมภาษณ์ตัวต่อตัวโดยใช้การซักถามของนักข่าวคนอื่นๆเพื่อเก็บข้อมูลก็เพียงพอ

มือบางพยายามแหวกกลุ่มนักข่าวที่รุมล้อมชีคคนสำคัญเพื่อขอเก็บภาพสวยๆไปใช้ในหน้าหนังสือพิมพ์ หากแต่แรงเบียดเสียดส่งผลให้สาวน้อยตัวเล็กๆถูกผลักดันหลุดเข้าไปตรงกลางวง ซ้ำยังซวนเซเพราะไม่อาจตั้งหลักได้จึงไขว้คว้าใครบางคนเพื่อยันตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม โดยไม่ทันสังเกตว่าคนๆนั้น คือ ชีคคาฟาห์!

ทุกคนเงียบกริบราวกับนัดหมาย มีเพียงเสียงดนตรีออเคสตร้าคลอเคล้าเท่านั้นที่ช่วยไม่ให้บรรยากาศอึมครึมจนเกินไป หากแต่มันก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเลยเมื่อนัยน์ตาสีเทาคมกริบจดจ้องมองเธออย่างจำได้แม่นยำ

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เป็นอีกครั้งที่เธอต้องขอโทษขอโพยเขา โดยหวังให้ใบหน้าหล่อเหล่าซึ่งขึงตรึงอยู่นั้นผ่อนปรนลง หากแต่ไม่เลย...

“ใครเชิญคุณเข้ามาที่นี่ไม่ทราบ!!!” ท่านผู้นำรัฐกล่าวถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวจนใครหลายคนถึงกับหน้าถอดสี เนื่องจาก...ชีคคาฟาห์ทั้งเข้มงวดกวดขันในระเบียบ ซ้ำยังใจแข็งเย็นชาไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้แต่กษัตริย์เขาก็หาได้เกรงกลัวอำนาจจนต้องก้มศีรษะให้ ทว่า...ชีคยัสซิมก็ไม่ถือโทษโกรธาซ้ำยังโปรดปรานชีคคาฟาห์เพราะความเป็นคนตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม กลายเป็นข่าวร่ำลือว่าแท้จริงแล้วเขาก็คือองค์รัชทายาทนั่นเอง

“คือ...ฉันเป็นตัวแทนจากสำนักข่าวคาฟาห์ค่ะ”

แม้มันจะทำให้ชื่อเสียงสำนักข่าวคาฟาห์เสียหาย แต่คงดีกว่าถูกจับโยนออกไปข้างนอก

“นักข่าว?”

นัยน์ตาคมกริบหลุบลงต่ำอย่างไม่เชื่อถือ เป็นอีกครั้งที่เขาเหยียดสีหน้ามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างดูแคลน

“ผมจำได้ว่านักข่าวตัวแทนรัฐไม่ใช่คุณ”

“พอดีเพื่อนฉันมาทำงานนี้ไม่ได้ ทางสำนักข่าวเลยส่งฉันมาแทนค่ะ”

“ผมขอดูบัตรวีไอพีของคุณหน่อยสิ”

เขากำลังจับผิดเธอ แต่...ไม่มีวันเสียล่ะที่คนอย่างมนตร์ทรายจะกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าผู้คนนับร้อยนับพันเพราะเธอไม่เคยทำผิดพลาดเรื่องงานสักครั้ง หญิงสาวรีบคว้าสิ่งยืนยันที่ติดไว้ตรงกระเป๋าเสื้อหากแต่มันกลับกลายเป็นอากาศธาตุคงเพราะหลุดหล่นไประหว่างฝ่าฝูงชนเข้ามาทำข่าวนั่นเอง

นัยน์ตากลมโตล่อกแล่กควานหาบัตรของตัวเองซึ่งอาจตกหล่นตามพื้น ขณะที่บุรุษตรงหน้ายังคงจับจ้องมองมาอย่างเย้ยหยัน และเธอต้องสารภาพเมื่อท้ายที่สุดก็ยังหาไม่เจอ

“เอ่อ...ฉันคิดว่ามันคงตกหายไปตอนหกล้มค่ะ”

“พนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่ที่ไหน มาพาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากงานเดี๋ยวนี้!!!” คำสั่งดั่งประกาศิตเมื่อบอดี้การ์ดจำนวนสามถึงสี่คนวิ่งตรงเข้ามาท่ามกลางความตกใจของมนตร์ทราย

“นี่คุณ...ฉันไม่ได้โกหกนะ!!!” แม้เธอจะตะโกนร้องบอกอย่างไรก็ไม่เป็นผลเมื่อชายในชุดเครื่องแบบเข้าหิ้วปีกทั้งซ้ายขวา

“เก็บคำพูดของคุณเอาไปใช้หลอกคนอื่นดีกว่ามั้ง...แม่สาวเอเชีย!”

“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!!!” มนตร์ทรายตะโกนอย่างโมโหพลางพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากการจับกุม เพราะทนไม่ไหวที่โดนเหยียดหยามถึงสองครั้งสองคราภายในวันเดียวกัน

“ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นเจ้าของรัฐแห่งนี้!!!” เขาตวาดด้วยเสียงดังจนแทบทั้งห้องแกรนด์ บอลรูม ต่างเพ่งความสนใจมายังทั้งคู่ที่ประจันหน้าอย่างไม่เกรงกลัวในแต่ละฝ่าย

“ต่อให้เป็นชีคเจ้าของรัฐก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกใคร อำนาจเงินของคุณอาจเป็นเจ้าชีวิตใครหลายคนได้แต่ไม่ใช่กับฉัน!!!” คำพูดจากปากหญิงสาวที่ตอกใส่หน้าชีคคาฟาห์ทำให้ใครหลายคนตกใจเพราะไม่เคยมีผู้ใดกล้าต่อว่าเขามาก่อน

“จดจำคำพูดของคุณเอาไว้ พวกเจ้าพาผู้หญิงคนนี้ออกไป!!!” เขาสั่งย้ำอีกครั้งพลางหมุนตัวเดินออกไปไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังอยู่เบื้องหลังพลางส่งสัญญาณมือให้วงออเคสตร้าเริ่มบรรเลงเพลงอีกครั้งราวกับไม่เคยเกิดเหตุการณ์ปะทะคารมกันมาก่อนหน้านี้ แต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่าภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยเย็นชากลับร้อนระอุจนมันส่งผลให้นัยน์ตาสีเทานั้นแข็งกร้าว

เขาไม่เคยยอมใครแม้แต่กษัตริย์ แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงเอเชียต่ำๆ ถ้าไม่จัดการให้รู้สำนึกก็ไม่ใช่ชีคคาฟาห์ โมฮัมหมัด!!!