คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ศัตรูเริ่มปรากฏ
“ขอเพิ่มข้าวอีก นายตักให้ฉันหน่อยสิ”
“นี่คาซึ.....นายก็มีเท้านี่ เดินไปเองสิ อีกอย่าง มีมือก็ตักเอาเอง”
“แต่......”
“ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะคาซึ! ความจริงนายต้องเอาใจฉันให้มากๆด้วยซ้ำ คนมีฝีมือระดับชั้นเนี่ย หายากนะ”
“เออ จริงของเจ้านั่น นายเดินไปตักเองเหอะ อย่าเรื่องมาก” เจ้าของเสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากกลุ่มเพื่อนตัวแสบของคาซึที่มารับประทานอาหารที่บ้านของเขาวันนี้ ซึ่งก็คือซาซาเมะ สงสัยว่าซาซาเมะจะทนฟังคาซึเถียงกับนิโนะไม่ไหว......เสียงแบบนี้มันช่างทำให้เสียงบรรยากาศอาหารเย็นจริงๆ
“เออๆ นี่มันบ้านฉันนะ” คาซึจึงจำต้องเดินไปตักข้าวเพิ่มเองอย่างหัวเสียนิดๆ
“วันนี้นายหว่านเสน่ห์ใส่อาจารย์มิโฮะเชียวนะ....ซาสุเกะ” ฮิคารุเริ่มบทสนทนาใหม่ ทำให้เจ้าตัวยุ่งเสน่ห์เหลือร้ายยิ้มกว้างอย่างมีมาด ........ทุกคนหัวเราะ แม้แต่คาซึเองก็ด้วย เพราะทุกคนรู้นิสัยของอาจารย์ว่าเนี้ยบขนาดไหน นี่ถ้าไม่มีซาสุเกะเป็นข้ออ้าง ป่านนี้พวกเขาคงโดนทำโทษไปแล้ว
“ฮ่าฮ่า อยู่แล้วๆ” ซาสุเกะพูดออกมาด้วยเสียงภาคภูมิใจสุดๆ
“อย่าๆ ซาสุเกะ ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องเมื่อเช้านี้เลยนะ นายทำให้ฉันหัวใจแทบวายตาย” คาซึพูด แล้วตวัดสายตาเขียวปั๊ดใส่ซาสุเกะ
“อะไรกัน คาซึจัง จะให้ข้าไปนอนที่ไหนล่ะ ข้ารู้น่าว่าเจ้าไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ...” ซาสุเกะพูดพลางกระพริบตาปริบๆ ........มันช่างชวนให้น่าเตะยิ่งนัก
“อ๋อ เหรอ.....แล้วมันหมายความว่าฉันให้นายเข้ามานอนในห้องด้วยงั้นสิ นายใช้สมองส่วนไหนคิดมิทราบ ฮึ”
“ก็ส่วนที่มนุษย์เค้าใช้คิดกันนั่นแหละ”
“หือ” คาซึเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า ........ “มนุษย์ที่คิดแบบนายก็มีแต่ไอ้พวกโง่ๆทั้งนั้นแหละ”
“พอๆ ทั้งสองคนเลย ฉันรำคาญ” ชินจิพูดออกมาหลังจากเงียบไปนานด้วยความทนไม่ไหว “นายสองคนจะเถียงกันไปทำไม หนวกหูเปล่าๆ”
คาซึหันมามองชินจิด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ แล้วขยับรอยยิ้มก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “นายนี่ปากจัดขึ้นนะ ชินจิ”
“เหรอ เฮ้อ.......นายนี่ ดูท่าจะต๊องขึ้นทุกวันนะ”
“เออ นี่ ตอนที่พวกเราเรียนกันอยู่น่ะ นายเห็นคนแปลกๆหรืออะไรทำนองนี้มั้ย” คาซึเอ่ยถามเพื่อนของเขา เมื่อนึกขึ้นมาได้ถึงเสียงประหลาดที่เขาได้ยินเมื่อเช้า
“เอ๋ ไม่มีนี่ ที่ประหลาดสุดก็คงเป็นอาจารย์มิโฮะแหละ ไม่นึกว่าจะมีสเป็คตรงกับเจ้าซาสุเกะ และอีกคนก็เจ้าตัวดีที่หว่านเสน่ห์ใส่อาจารย์นั่นแหละ” ซานาดะพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“แล้วเสียงล่ะ เสียงประหลาดๆน่ะ ไม่ได้หมายถึงเสียงของพวกเราในห้องนะ”
“อ้าว หรอ นี่ฉันกะจะตอบว่าเสียงตดของไอ้บ้ามาซารุแล้วนะ คนอะไรหน้าไม่อาย ตดดังเป็นบ้า” ว่าแล้วทุกคนก็พากันหัวเราะขึ้นมาเพราะคำพูดของชินจิ ........ เว้นแต่คาซึที่ยังคงตีหน้าเคร่ง
“นี่ฉันจริงจังนะ” คาซึยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเครียดที่ทำให้เพื่อนๆของเขาหยุดหัวเราะ แล้วมองหน้ากัน อย่างไม่รู้เรื่องที่คาซึพูดถึงจริงๆ
“คาซึ นายจะคิดมากไปทำไม อาจจะหูแว่วไปเองก็ได้” ซาซาเมะเสนอความคิดเห็นขึ้นเมื่อเห็นมาคาซึยังคงทำสีหน้าเครียดอยู่
คาซึทำสีหน้าคิดหนักแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “พวกนายไม่เป็นฉัน นายไม่รู้หรอก........เฮ้อ นายก็น่าจะรู้ว่าฉันน่ะ ไม่ชอบให้มีเรื่องสงสัยค้างคาใจ แค่อยากจะถามให้แน่ใจเฉยๆ” พูดเสร็จก็ถอนหายใจอีกรอบ
“แล้วที่นายได้ยินน่ะ นายได้ยินอะไรมาบ้างล่ะ ฮึ” ซาซาเมะถามเข้าอีก
“ก็ประมาณว่าเป็นคำพูดเตือนให้ระวังตัวซักอย่างนี่แหละ........เออ เขาเรียกฉันว่านายท่านด้วยล่ะมั้ง เห็นมั้ยว่ามันแปลกๆ”
“นายท่าน? เหมือนดูหนังดูการ์ตูนงี่เง่าเลย คำลิเกชะมัด” ฮิคารุพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่บอกว่า.....แกหูแว่วไปเองแน่ๆ คาซึ........
“แต่ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ได้หูแว่วไปเอง” คาซึยังคงค้านกับความคิดเพื่อนๆ
ซาสุเกะทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่เงียบๆคนเดียว........ใช่ ตั้งแต่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ซาสุเกะยังไม่พูดอะไรซักคำเดียว ทั้งที่ปกติเป็นคนพูดมากแท้ๆ ......
“ข้าว่านี่มันก็ใกล้จะค่ำแล้ว พวกเจ้ากลับกันไปก่อนดีมั้ย เดี๋ยวพอมืดเข้าจริงจะลำบาก”
“หือ นายไม่รู้หรอ ว่าบ้านพวกฉันอยู่ไม่ไกลไปจากบ้านของคาซึหรอก”
“ถ้าไม่กลับ ก็มาช่วยกันเก็บจานพวกนี้เร็ว กินแล้วไม่รู้จักเก็บ” ซาสุเกะพูดไปโน่น ......... แต่ก็ได้ผล พวกนั้นทำหน้าเบ้แล้วยอมกลับบ้านไปแต่โดยดี
“ซาสุเกะ นายดันไปไล่พวกนั้นกลับ แล้วทีนี้ก็มีแต่ฉันกับนายสองคนล่ะนะ ที่ต้องมาล้างจานพวกนี้ แย่ชะมัด” คาซึบ่นด้วยเสียงประชดประชัน ก่อนจะตวัดสายตาใส่ซาสุเกะแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บจานไปล้าง
“อย่าบ่นเลยน่า ที่ข้าไล่พวกนั้นกลับบ้านไปก่อน เพราะคิดอะไรบางอย่างได้หรอก”
“อะไร? แต่ช่างเหอะ เดี๋ยวฉันค่อยถามนายอีกที พวกนี้นายทำไปก่อนนะ ฉันจะไปอาบน้ำ” คาซึว่าแล้วก็นำจานที่ตัวเองล้างเสร็จบางส่วนเก็บเข้าชั้น แล้วหันหลังเดินออกจากครัวไป ทิ้งให้ซาสุเกะล้างจานและคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว
15 นาทีผ่านไป
คาซึอาบน้ำเสร็จ และพบว่าซาสุเกะล้างจานใบสุดท้ายเสร็จพอดี พร้อมกับเห็นใบหน้ามุ่ยของซาสุเกะ
“ไง เสร็จแล้วหรอ เร็วดีนี่นา” คาซึยิ่มกริ่มแล้วเอ่ยชม
ซาสุเกะค้อนสายตาควับแล้วพูดว่า “เออสิ ก็เจ้าเล่นอาบซะตั้งนาน ถ้าไม่เสร็จ ข้าคงจะมีพ่อเป็นเต่าแล้วมั้ง”
“เออน่าๆๆ มีอะไรจะพูดกับฉันล่ะ เห็นบอกว่าคิดอะไรออกนี่”
“เรื่องเสียงนั่นน่ะ เจ้าได้ยินมาจากตรงไหน”
“หือ ก็.....ข้างๆตัวนี่แหละ ไม่น่าจะไกลจากตัวฉันมากนะ”
“ข้าคิดว่า...เสียงที่เจ้าได้ยินน่ะ น่าจะมาจากสัตว์ปิศาจของเจ้าเองนั่นแหละ ไม่น่าจะมีอะไรมาก แต่คำเตือนนั่น.......”
“สัตว์ปิศาจ? บ้านป้าแกสิ! มันจะมาดังให้ฉันได้ยินได้เรอะ ก็มันอยู่ตั้งโฮลี่แลนด์อะไรโน้นไม่ใช่เรอะ”
“อืม ตัวมันอยู่โน้น แต่มันใช้จิตรับรู้ถึงที่นี่ได้ ผ่านทางสร้อยข้อมือนั่นน่ะ”
“เอ๋??”
“เรื่องนั้นช่างเหอะ แต่เรื่องคำเตือนนั่น ต้องมีใครซักคนหรืออะไรซักอย่างคิดไม่ดีกับเจ้าแน่นอน ไม่งั้นมันคงไม่เตือนหรอก”
“คิดร้ายกับฉัน ทำไม?” คาซึครุ่นคิดอยู่ซักครู่ ก็นึกออกว่าคงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหญิงริฟเน่แน่
จู่ๆซาสึเกะก็รีบหันหน้าควับไปทางหน้าต่าง แล้วทำสีหน้าเครียด
.....อะไร......
ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไร.........
อันตราย....!!!
“คาซึระวัง!!!!”
“หา อะ........อ๊ากกกกกกก...” เมื่อหันมาอีกที คาซึก็พบว่า ซาสุเกะกำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาทางเขา ปากก็เอาแต่ตะโกนว่าอันตรายๆให้หลบไปซะ แล้วใครมันจะไปเข้าใจ และเห็นอะไรซักอย่างรูปร่างคล้ายลูกธนูมีเงาสีดำทะมึนปกคลุมอยู่รอบๆ กำลังพุ่งผ่านอากาศด้วยความเร็ว มายังตัวเขาเอง
......มันช่างทรมานยิ่งนัก เหมือนโดนเผาทั้งเป็น ไม่ใช่โดนเผาด้วยไฟธรรมดา แต่เป็นไฟที่พร้อมจะทำลายเขาไม่ให้เหลือแม้แต่เถ้าธุลี..........ใช่......เขาหลบมันไม่ทัน..........มีใครบางคนคิดจะฆ่าเขาจริงๆ............และตอนนี้ก็เข้าแผนมันเรียบร้อย...................ถ้าเขาตายจริงๆ..........แล้วเจ้าหญิงล่ะ .......เจ้าหญิงจะเป็นยังไง
ความคิดเห็น