ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : นักเรียนคนใหม่
“เฮ้ยๆ คาซึ รอฉันด้วยซิฟะ .....จะรีบไปไหน!?” คาซึหันหลังไปดู แล้วก็เห็นว่าคนที่เรียกเขาคือนิโนะนี่เอง ........
‘ไอ้หมอนี่.......ไปสายเหมือนกันแฮะ’ คาซึคิด
“เพื่อนนายหรอ คาซึ” ซาซาเมะถาม เมื่อเห็นว่ามีคนเรียกคาซึ......
“เออ ....คนใช้น่ะ ........เรื่องนั้น ช่างมันเหอะน่า....... ไปให้ทันโรงเรียนก่อน ฉันขี้เกียจโดนทำโทษ......พวกอาจารย์น่ะ เรื่องมากน่ารำคาญจะตาย” คาซึตอบเพื่อน และรีบเร่งปั่นจักรยานให้เร็วขึ้นอีก ซึ่งคำตอบนั้นทำให้นิโนะฉุนมากทีเดียว........
“คนใช้หรอ...ไอ้บ้า!! เป็นบุญของนายแล้วนะเฟ้ยที่มีฉันเป็นพ่อครัวน่ะ” นิโนะเร่งปั่นจักรยานให้ทันคาซึ แล้วตะโกนบอกกลับไป
“ล้อเล่นน่า....เดี๋ยวกลับบ้านพร้อมกัน แล้วเริ่มงานได้เลยนะ........ว่าแต่.......ไอ้บ้านี่ ถ่วงความเจริญจริงๆโว้ยยย!!” คาซึพูดกับนิโนะแล้วหันมาตวาดใส่ซาสุเกะที่นั่งอมยิ้มรับลมอย่างสบายใจเฉิบ
“เออ.....เดี๋ยวผมจะแนะนำตัวกับทุกคนใหม่นะครับ......ขอล่วงหน้าไปก่อนละ” พูดเสร็จนิโนะก็ปั่นจักรยานนำหน้าคาซึและทุกคนไปที่โรงเรียนก่อน
“ถ้าไม่เพราะเจ้าซาสุเกะ ...ฉันนำหมอนั่นไปนานแล้ว ชิ...” คาซึบ่นพึมพำ.......เพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของซาสุเกะ ทำให้คาซึปั่นจักรยานช้าลง
“นี่นายจ้างเด็กคนนั้นมาเป็นพ่อครัวบ้านนายหรอ คาซึ........เฮอะๆ ความคิดเริ่มแปลกๆขึ้นทุกวันนะ นายน่ะ” ชินจิพูด แล้วก็เหล่มองคาซึด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ช่างฉันเหอะน่า” คาซึเหล่มองชินจิกลับไปแล้วก็พูดอย่างหัวเสียนิดหน่อย
.....ที่ห้องเรียน......
“เดี๋ยว! พวกเธอมาสายหรอจ๊ะ ........ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้”
....น่าน......เสียงอาจารย์มิโฮะที่มองพวกคาซึลอดแว่นสายตา.....อาจารย์ที่ปรึกษาห้องเรียนของคาซึนั่นเอง.........
“ขอโทษคร้าบบบบบ อาจารย์มิโฮะสุดสวย” ทุกคนรวมทั้งคาซึด้วย พูดขึ้นพร้อมกัน........ยกเว้น...ซาสุเกะที่ยืนหลับตาโดยมีมือซุกในแขนชุดคลุมสีแดง(มาดเดิม..)
“อ้าว....เธอคนนั้นน่ะ....ทำไมใส่ชุดแบบนั้นล่ะ รู้ใช่มั้ยว่าผิดกฎโรงเรียน” อาจารย์พูดแล้วมองมาที่ซาสุเกะด้วยสายตาอันคมกริบที่น่าสยองขวัญ........สำหรับนักเรียนในห้อง.....
“อาจารย์ครับ....เป็นเพราะพวกเราช่วยคนคนหนึ่งระหว่างทางจากการถูกหมาไล่กัด ซึ่งก็คือเขาคนนี้แหละครับ........ แหะๆ” ฮิคารุพูดขึ้นพร้อมทั้งชี้มือไปที่ซาสุเกะด้วยใบหน้าฉีกยิ้มกว้างใส่อาจารย์..
‘โห.......เจ้าพวกนี้นี่.......ไม่ไหวเล้ยยย...’ คาซึคิด พลางมองไปที่ฮิคารุด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ....
“หือ.....นี่เธอ.....”
“เห.....ครับ.....อ้อ ขอโทษที่ข้าเสีย........อะไร คาซึคุง” เมื่อเห็นว่ามีคนพูดถึงตัวเอง ซาสุเกะจึงรีบหันหน้ามาพูดกับอาจารย์ แต่ถูกคาซึเอาศอกกระทุ้งซะก่อน....
“นั่นอาจารย์เชียวนะเฟ้ย......ท่าทางหยิ่งๆของนายน่ะ.....ลดลงมั่งก็ได้นะ” คาซึกระซิบบอกซาสุเกะ......เพราะเท่าที่ดูแล้ว ความสูงของซาสุเกะบวกกับนิสัยและชุดที่หมอนั่นใส่ ทำให้ดูประหลาดในสายตาคนอื่นในห้องไม่น้อย.....
“อ้อ...อืม....ขอโทษที่ข้าเสียมารยาทไม่ได้แนะนำตัว.......... ข้าชื่อซาสุเกะ ถึงใกล้จะปิดเทอมยังไง แต่ตั้งแต่วันนี้ข้าจะมาเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ....” ซาสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกและท่าทางสุภาพ
‘มันต่างจากเดิมตรงไหนฟะ.......ฮะ...เฮ้ย....มาเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้เนี่ยนะ ...คิดไงของมันฟะ?’ คาซึคิดในใจ
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนาย!?” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อเห็นภาพที่ปรากฎตรงหน้า........ชายหนุ่มผู้มีผมยาวสีเงิน อยู่ในชุดคลุมสีแดง จับมืออาจารย์สาวของพวกเขาขึ้นมา.......แล้วก้มหน้าลงจูบที่มือนั้น.....
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ....อาจารย์......”
“มิโฮะจ้ะ.......ซาสุเกะคุง” อาจารย์มิโฮะพูดกับซาสุเกะด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย .....แถมทำหน้าแดงอีกต่างหาก.....ทำเอาพวกคาซึอยากจะอาเจียนกันเป็นแถว...
“แหวะ.....ฉันอยากจะอ้วกว่ะ” ซาซาเมะหันมากระซิบกับทุกคนเบาๆ ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“ไอ้หมอนี่ก็เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย...” ซานาดะพูดขึ้นมั่ง หลังจากเงียบมานาน....
“หุบปากไปเลย แกน่ะ......เสน่ห์แบบนี้อ่ะหรอ....อยากจะอ้วก” คาซึพูดด้วยสีหน้าแหยงๆเมื่อได้ยินสิ่งที่ซานาดะเอ่ยออกมา...
“พวกเธอนินทาครูหรอ!?.....เดี๋ยวได้โดนส่งไปล้างห้องน้ำหรอก เดี๋ยวเถอะ! นี่ยังไม่ได้คิดคดีที่พวกเธอมาสายนะ แต่.......ก็ไม่เป็นไร ครั้งนี้ครูยกโทษให้แล้วกัน เพราะพวกเธอช่วยซาสุเกะคุงไว้นี่......ใช่มั้ย!?”
“เอ่อ......คะ....ครับ .....อาจารย์” ทุกคนตอบพร้อมกัน แล้วเดินตรงไปที่นั่งของตัวเอง.....เนื่องจากซาสุเกะเป็นนักเรียนใหม่จึงยังไม่ได้จัดที่นั่ง อาจารย์มิโฮะเลยถามซาสุเกะว่าอยากจะนั่งกับใคร ซึ่งเป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าซาสุเกะต้องตอบว่า .....
“คาซึคุงคร้าบ.....อาจารย์”
“อ้อ จ้ะ...อย่าเรื่องมากอาซาคุโระคุง.....ซาสุเกะเขาเป็นเด็กใหม่นะ ต้องดูแลเขาดีๆสิ...... งั้นเริ่มเรียนกันได้เลยนะจ๊ะ” อาจารย์ทำเสียงเข้มใส่คาซึเมื่อเห็นว่าคาซึทำท่าจะพูดแย้ง
“มันเรื่องอะไรที่ฉันต้องมานั่งใกล้มันเนี่ย ......โอ้ย จะบ้าตาย.....” คาซึบ่นพึมพำระหว่างนั่งหน้าฟุบกับโต๊ะ พลางฟังเสียงซาสุเกะคุยกับเพื่อนของเขาที่นั่งติดกันข้างหลังอย่างสนุกสนาน......
“ตั้งใจเรียนหน่อยสิจ๊ะ” อาจารย์มิโฮะพูดเมื่อเห็นพวกคาซึคุยกันเสียงดัง
“ขอโทษคร้าบบบ~~”
“นายท่าน.....ระวังตัวด้วยนะขอรับ”
“ซาสุเกะ...เมื่อกี้นายพูดกับฉันหรอ” คาซึถามเมื่อได้ยินเสียงพูดแปลกๆ
“เปล่านะ ข้าไม่ได้พูดซักหน่อย” ซาสุเกะตอบด้วยสีหน้างงๆ
“อืม....งั้นหรอ....ช่างมันเหอะ” คาซึพูด....
.....แล้วเสียงใคร........สงสัยว่าเขาจะหูเพี้ยนไปเองล่ะมั้ง...........
‘ไอ้หมอนี่.......ไปสายเหมือนกันแฮะ’ คาซึคิด
“เพื่อนนายหรอ คาซึ” ซาซาเมะถาม เมื่อเห็นว่ามีคนเรียกคาซึ......
“เออ ....คนใช้น่ะ ........เรื่องนั้น ช่างมันเหอะน่า....... ไปให้ทันโรงเรียนก่อน ฉันขี้เกียจโดนทำโทษ......พวกอาจารย์น่ะ เรื่องมากน่ารำคาญจะตาย” คาซึตอบเพื่อน และรีบเร่งปั่นจักรยานให้เร็วขึ้นอีก ซึ่งคำตอบนั้นทำให้นิโนะฉุนมากทีเดียว........
“คนใช้หรอ...ไอ้บ้า!! เป็นบุญของนายแล้วนะเฟ้ยที่มีฉันเป็นพ่อครัวน่ะ” นิโนะเร่งปั่นจักรยานให้ทันคาซึ แล้วตะโกนบอกกลับไป
“ล้อเล่นน่า....เดี๋ยวกลับบ้านพร้อมกัน แล้วเริ่มงานได้เลยนะ........ว่าแต่.......ไอ้บ้านี่ ถ่วงความเจริญจริงๆโว้ยยย!!” คาซึพูดกับนิโนะแล้วหันมาตวาดใส่ซาสุเกะที่นั่งอมยิ้มรับลมอย่างสบายใจเฉิบ
“เออ.....เดี๋ยวผมจะแนะนำตัวกับทุกคนใหม่นะครับ......ขอล่วงหน้าไปก่อนละ” พูดเสร็จนิโนะก็ปั่นจักรยานนำหน้าคาซึและทุกคนไปที่โรงเรียนก่อน
“ถ้าไม่เพราะเจ้าซาสุเกะ ...ฉันนำหมอนั่นไปนานแล้ว ชิ...” คาซึบ่นพึมพำ.......เพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของซาสุเกะ ทำให้คาซึปั่นจักรยานช้าลง
“นี่นายจ้างเด็กคนนั้นมาเป็นพ่อครัวบ้านนายหรอ คาซึ........เฮอะๆ ความคิดเริ่มแปลกๆขึ้นทุกวันนะ นายน่ะ” ชินจิพูด แล้วก็เหล่มองคาซึด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ช่างฉันเหอะน่า” คาซึเหล่มองชินจิกลับไปแล้วก็พูดอย่างหัวเสียนิดหน่อย
.....ที่ห้องเรียน......
“เดี๋ยว! พวกเธอมาสายหรอจ๊ะ ........ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้”
....น่าน......เสียงอาจารย์มิโฮะที่มองพวกคาซึลอดแว่นสายตา.....อาจารย์ที่ปรึกษาห้องเรียนของคาซึนั่นเอง.........
“ขอโทษคร้าบบบบบ อาจารย์มิโฮะสุดสวย” ทุกคนรวมทั้งคาซึด้วย พูดขึ้นพร้อมกัน........ยกเว้น...ซาสุเกะที่ยืนหลับตาโดยมีมือซุกในแขนชุดคลุมสีแดง(มาดเดิม..)
“อ้าว....เธอคนนั้นน่ะ....ทำไมใส่ชุดแบบนั้นล่ะ รู้ใช่มั้ยว่าผิดกฎโรงเรียน” อาจารย์พูดแล้วมองมาที่ซาสุเกะด้วยสายตาอันคมกริบที่น่าสยองขวัญ........สำหรับนักเรียนในห้อง.....
“อาจารย์ครับ....เป็นเพราะพวกเราช่วยคนคนหนึ่งระหว่างทางจากการถูกหมาไล่กัด ซึ่งก็คือเขาคนนี้แหละครับ........ แหะๆ” ฮิคารุพูดขึ้นพร้อมทั้งชี้มือไปที่ซาสุเกะด้วยใบหน้าฉีกยิ้มกว้างใส่อาจารย์..
‘โห.......เจ้าพวกนี้นี่.......ไม่ไหวเล้ยยย...’ คาซึคิด พลางมองไปที่ฮิคารุด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ....
“หือ.....นี่เธอ.....”
“เห.....ครับ.....อ้อ ขอโทษที่ข้าเสีย........อะไร คาซึคุง” เมื่อเห็นว่ามีคนพูดถึงตัวเอง ซาสุเกะจึงรีบหันหน้ามาพูดกับอาจารย์ แต่ถูกคาซึเอาศอกกระทุ้งซะก่อน....
“นั่นอาจารย์เชียวนะเฟ้ย......ท่าทางหยิ่งๆของนายน่ะ.....ลดลงมั่งก็ได้นะ” คาซึกระซิบบอกซาสุเกะ......เพราะเท่าที่ดูแล้ว ความสูงของซาสุเกะบวกกับนิสัยและชุดที่หมอนั่นใส่ ทำให้ดูประหลาดในสายตาคนอื่นในห้องไม่น้อย.....
“อ้อ...อืม....ขอโทษที่ข้าเสียมารยาทไม่ได้แนะนำตัว.......... ข้าชื่อซาสุเกะ ถึงใกล้จะปิดเทอมยังไง แต่ตั้งแต่วันนี้ข้าจะมาเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ....” ซาสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกและท่าทางสุภาพ
‘มันต่างจากเดิมตรงไหนฟะ.......ฮะ...เฮ้ย....มาเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้เนี่ยนะ ...คิดไงของมันฟะ?’ คาซึคิดในใจ
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนาย!?” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อเห็นภาพที่ปรากฎตรงหน้า........ชายหนุ่มผู้มีผมยาวสีเงิน อยู่ในชุดคลุมสีแดง จับมืออาจารย์สาวของพวกเขาขึ้นมา.......แล้วก้มหน้าลงจูบที่มือนั้น.....
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ....อาจารย์......”
“มิโฮะจ้ะ.......ซาสุเกะคุง” อาจารย์มิโฮะพูดกับซาสุเกะด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย .....แถมทำหน้าแดงอีกต่างหาก.....ทำเอาพวกคาซึอยากจะอาเจียนกันเป็นแถว...
“แหวะ.....ฉันอยากจะอ้วกว่ะ” ซาซาเมะหันมากระซิบกับทุกคนเบาๆ ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“ไอ้หมอนี่ก็เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย...” ซานาดะพูดขึ้นมั่ง หลังจากเงียบมานาน....
“หุบปากไปเลย แกน่ะ......เสน่ห์แบบนี้อ่ะหรอ....อยากจะอ้วก” คาซึพูดด้วยสีหน้าแหยงๆเมื่อได้ยินสิ่งที่ซานาดะเอ่ยออกมา...
“พวกเธอนินทาครูหรอ!?.....เดี๋ยวได้โดนส่งไปล้างห้องน้ำหรอก เดี๋ยวเถอะ! นี่ยังไม่ได้คิดคดีที่พวกเธอมาสายนะ แต่.......ก็ไม่เป็นไร ครั้งนี้ครูยกโทษให้แล้วกัน เพราะพวกเธอช่วยซาสุเกะคุงไว้นี่......ใช่มั้ย!?”
“เอ่อ......คะ....ครับ .....อาจารย์” ทุกคนตอบพร้อมกัน แล้วเดินตรงไปที่นั่งของตัวเอง.....เนื่องจากซาสุเกะเป็นนักเรียนใหม่จึงยังไม่ได้จัดที่นั่ง อาจารย์มิโฮะเลยถามซาสุเกะว่าอยากจะนั่งกับใคร ซึ่งเป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าซาสุเกะต้องตอบว่า .....
“คาซึคุงคร้าบ.....อาจารย์”
“อ้อ จ้ะ...อย่าเรื่องมากอาซาคุโระคุง.....ซาสุเกะเขาเป็นเด็กใหม่นะ ต้องดูแลเขาดีๆสิ...... งั้นเริ่มเรียนกันได้เลยนะจ๊ะ” อาจารย์ทำเสียงเข้มใส่คาซึเมื่อเห็นว่าคาซึทำท่าจะพูดแย้ง
“มันเรื่องอะไรที่ฉันต้องมานั่งใกล้มันเนี่ย ......โอ้ย จะบ้าตาย.....” คาซึบ่นพึมพำระหว่างนั่งหน้าฟุบกับโต๊ะ พลางฟังเสียงซาสุเกะคุยกับเพื่อนของเขาที่นั่งติดกันข้างหลังอย่างสนุกสนาน......
“ตั้งใจเรียนหน่อยสิจ๊ะ” อาจารย์มิโฮะพูดเมื่อเห็นพวกคาซึคุยกันเสียงดัง
“ขอโทษคร้าบบบ~~”
“นายท่าน.....ระวังตัวด้วยนะขอรับ”
“ซาสุเกะ...เมื่อกี้นายพูดกับฉันหรอ” คาซึถามเมื่อได้ยินเสียงพูดแปลกๆ
“เปล่านะ ข้าไม่ได้พูดซักหน่อย” ซาสุเกะตอบด้วยสีหน้างงๆ
“อืม....งั้นหรอ....ช่างมันเหอะ” คาซึพูด....
.....แล้วเสียงใคร........สงสัยว่าเขาจะหูเพี้ยนไปเองล่ะมั้ง...........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น