Holyland...ผจญภัยทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #7 : จุดเริ่มต้นเรื่องวุ่นๆ

....ปัง!....

“เสียงอะไรวะเนี่ย ........ดังแต่เช้าเลย...แต่ช่างเหอะๆ” คาซึได้ยินเสียงเสียงหนึ่งที่ดังมาก ทำให้เขาตกใจตื่น และพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วจึงหลับต่อ.......



“คาซึ แกจะหลับไปถึงไหนกันฟะ! ......ฮะ...เฮ้ยยย!” นึกว่าเสียงใคร.....ที่แท้ก็เสียงก็เป็นเสียงชินจิ..... เพื่อนของเขานี่เอง  ซึ่งมักจะมีเสียงของเพื่อนอีก 3 คนตามมาด้วยเสมอ....พวกนั้นคงเตะประตูเข้ามาสินะ เสียมารยาทชะมัด..



“ไง ..คาซึ ตื่นสายอีกแล้วนะ ว๊ากกกก! เกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย” น่าน....เสียงของอีก 3 คนที่เหลือที่ตะโกนซะลั่นบ้าน จนคาซึต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา



“อะไรของพวกนายอีกฟะ!! รำคาญจริง ตะโกนอะไรกันนักหนา” คาซึทนไม่ไหว จึงตะโกนใส่พวกเพื่อนๆของเขาบ้าง เพราะความโมโหที่มาขัดจังหวะการนอนของเขา



“จะไม่ไปโรงเรียนรึไง แต่นั่นอ่ะ.......หมายความว่าไง” ชินจิพูด และชี้ไปที่คาซึด้วยสีหน้าแหยงๆ



“อ๋อ...ผมนี่น่ะเหรอ เมื่อคืนฉันสระผมน่ะ.. แต่ลืมหวีผม มันเลยเป็นเงี้ย......แต่พวกนายก็ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่นา” พอคาซึเห็นชินจิชี้มาที่ตัวเอง จึงลุกจากเตียงเดินไปที่หน้ากระจก และพบว่าผมของเขาชี้ไปทางนู้นบ้าง ทางนี้บ้าง....จึงเอามือตัวเองสางๆผม แล้วค่อยนำหวีมาหวี ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมคาซึดูดีเหมือนเดิม .....เพราะปกติผมของเขาก็นุ่มลื่น จัดทรงง่ายอยู่แล้ว........แต่เขาก็ยังงงอยู่ดี ว่าเรื่องแค่นี้ ทำไมพวกนั้นต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้นด้วย......



“เออ .....เรื่องนั้นก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้ชี้นายคนเดียว.....ฉันหมายถึงอีกคนนึงที่นอนบนเตียงด้วยน่ะ” ชินจิพูดและชี้อีกรอบ พร้อมๆกับที่เพื่อนๆอีก3 คนทำหน้าตาแหยงๆด้วย......



“จะบ้ารึไง นายก็รู้.....ว่าฉันอยู่บ้านคนเดียว อย่าบอกนะ...ว่าเจอผีกลางวันแสกๆ จ้างให้ตายฉันก็ไม่เชื่อหรอกเฟ้ย.....” คาซึพูดให้เพื่อนๆฟัง เขาไม่คิดว่าตัวเองกับเพื่อนๆจะเจอผีกลางวันแสกๆอย่างนี้แน่....แต่พอเขาเห็นว่าพวกเพื่อนๆยังจ้องบนเตียงเขาไม่เลิก คาซึจึงลองหันกลับไปมองที่เตียงมั่ง.......ทันทีที่เขาเห็นสิ่งที่พวกเพื่อนๆกำลังจะบอกปุ๊บ.....................



“เฮ้ยยย!! ว้ากกก....” คาซึร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วรีบหลับตาปี๋กระโจนไปอยู่ข้างหลังเพื่อนๆทันที เพราะเขาเห็นว่ามีอะไรบางอย่างนอนอยู่บนเตียงเขาจริงๆ



“คาซึ ....นะ....นั่นใครน่ะ คนใช่มั้ย” ฮิคารุถามออกมาอย่างหวาดๆ



“ไม่รู้   จะไปรู้ได้ไง ฉันก็เพิ่งเห็นนี่แหละ ........อ้าว... เฮ้ย ซาสุเกะนี่!?” คาซึค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู และเห็นว่า ร่างที่นอนอยู่บนเตียงเขาด้วยชุดสีขาวทั้งชุดคือซาสุเกะ ......คนที่บอกว่าเป็นนักบวชชั้นสูงที่เขาเจอเมื่อคืนนี่เอง.......



“รู้จักด้วยหรอ.......นาย.....นอนกับไอ้หมอนี่ทั้งคืนเลยเนี่ยนะ” ฮิคารุถามคาซึ คราวนี้สีหน้าฮิคารุยิ่งแหยงๆขึ้นไปอีก



“จะบ้ารึไง ฉันก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ ว่าไอ้หมอนี่มานอนด้วย ........ตื่นเลย ตื่นเดี๋ยวนี้!!” คาซึรีบเดินดุ่มไปที่เตียง แล้วขึ้นไปเขย่าๆตัวของซาสุเกะ



“เฮ้ยยย!! ทำอะไรของนายฟะ!?  อี๋!!......ไม่ตื่นงั้นหรอ... ดี ได้เห็นดีกันแน่!” ขณะที่คาซึเขย่าตัวซาสุเกะ พลางตะโกนใส่นั้น......จู่ๆ ซาสุเกะก็เอามือมาโอบคอของคาซึ แล้วหอมแก้มคาซึเฉยเลย จากนั้นจึงล้มตัวไปนอนต่อ เหมือนกำลังละเมอ.........ซึ่งการกระทำแบบนั้นไปกระตุกต่อมโมโหของคาซึถึงขีดสุด......



“นายจะไปไหนน่ะ เฮ้ย คาซึ!!” ซาซาเมะตะโกนเรียก แต่ไม่ทันที่คาซึจะตอบคำถามซะแล้ว.......



คาซึรีบเดินดุ่มๆไปที่ห้องเก็บของทันที เพื่อเอาถังมาใบหนึ่ง แล้วจึงเดินไปห้องน้ำด้วยสีหน้าโกรธที่ดูหน้ากลัวมาก ........เขาเปิดน้ำใส่ถังแล้วถือกลับมาที่ห้องนอน...........พร้อมๆกับสายตาเพื่อนๆที่จ้องมองมาที่เขาด้วยสีหน้าตื่นเต้นและงุนงง.......คาซึสาดน้ำในถังใส่ซาสุเกะที่อยู่บนเตียงทันที โดยไม่ได้สังเกตว่า.......ซาสุเกะตื่นแล้ว



“ทำอะไรของเจ้าน่ะ คาซึจัง แหม......ทักทายกันแบบนี้น่ะหรอ...... อ๊ะๆ หรือว่าเพราะอยากเห็นหุ่นอันแสนงดงามของข้า ....ดูซิ เสื้อผ้าข้าเปียกหมดเลย” ซาสุเกะลุกขึ้นมายืนบนพื้น พลางเอามือสะบัดผมที่ยาวสลวยไปข้างหลังเบาๆ.....แล้วทำท่าทางเหมือนจะถอดชุดที่เปียกออก.....



“นาย........ฮึ่ม ทำไมมานอนที่ห้องฉัน แล้วอีกอย่าง.......ใครอนุญาติให้เรียกคาซึจังไม่ทราบ เฮ้ยๆ.....เห็นมั้ยว่าเพื่อนฉันอยู่ด้วยน่ะ จะทำอะไรก็ให้มันรูจักกาลเทศะหน่อยสิฟะ!! ไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำเลยไป!!” พอคาซึเห็นทีท่าว่าถอดชุดออกของซาสุเกะ เขารีบหันไปมองเพื่อนๆที่กำลังจ้องมองทั้ง2คนตาค้าง  แล้วไล่ซาสุเกะให้ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำทันที.....

ซาสุเกะเห็นดังนั้น จึงรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของคาซึแล้วสุ่มหยิบชุดออกมามั่วๆชุดหนึ่ง แล้วจึงเดินไปที่ห้องน้ำ.......ในเวลาไม่นานนัก ซาสุเกะก็กลับมาที่ห้องนอนที่ทุกคนรวมกันอยู่......



“มาแล้วๆ .....อรุณสวัสดิ์นะจ๊ะทุกคน ข้าชื่อซาสุเกะ เป็นนักบวชชั้นสูงของ Holyland ยินดีที่ได้พบทุกคนนะจ๊ะ และขอประทานโทษที่ทำให้ตกใจ.....ข้าจะมาอยู่ที่นี่นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจนถึงช่วงปิดเทอม” ซาสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าสุภาพ พร้อมทั้งก้มศีรษะนิดๆเพื่อเป็นมารยาทกับเพื่อนๆของคาซึซึ่งพวกเขาก็โค้งตอบเช่นกัน



“นี่นาย.........ฉันเงียบมานานแล้ว.....ทำไมถึงถือวิสาสะเดินไปหยิบเสื้อผ้าฉันมาใส่ .....แถมเอาชุดนักเรียนฉันซะด้วยสิ” คาซึพูด ....ถึงจะเป็นน้ำเสียงเรียบๆ แต่สีหน้าของคาซึน่ะสิ......แสดงความโมโหสุดขีด



“อ้อ.....ขอโทษๆ นี่เป็นชุดนักเรียนหรอ ..แต่ไม่ต้องห่วง ยังมีชุดแบบนี้อีกหลายตัวในตู้น่ะ” ซาสุเกะพูด พลางเดินไปหยิบชุดคลุมยาวสีแดงหรูของตนเองที่ถอดแขวนไว้ที่มุมห้องมาใส่ทับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวแทนเสื้อนอกแขนยาวสีดำที่เป็นเครื่องแบบของโรงเรียน.....



“อะไรของนาย! เอาเสื้อผ้าฉันมาใส่แบบนี้ได้ไง มีมารยาทซะมั่งสิ!!” คาซึพูดตะคอกใส่ซาสุเกะต็มๆ จนเพื่อนๆของเขายังผวาตามไปด้วย



“กะ.....ก็ ..มะ .....ไม่ใช่ความผิดฉันนะ คาซึจังทำชุดฉันเปียกเองนี่ .....มะ.....มาตะคอกใส่ฉันทำไม...... ฮือๆ โฮ....” ซาสุเกะตกใจเสียงของคาซึจนร้องไห้โฮออกมา .....แล้วพยายามเอาแขนเสื้อปาดน้ำตา ...ท่ามกลางความอึ้งของเพื่อนๆคาซึ และความเหนื่อยใจของคาซึเอง........



“ใช่ คาซึ.....นายพูดเกินไปแล้วล่ะ โอ๋ๆ ซาสุเกะคุง ไม่ต้องใส่ใจคำพูดเจ้าคาซึหรอก มันก็นิสัยแบบนี้แหละ” ชินจิพูด แล้วเข้าไปปรอบซาสุเกะ.......

“นายเองก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วคาซึ” ซาซาเมะพูด เมื่อสังเกตเห็นว่าคาซึยังอยู่ในชุดนอน.....



“พวกนายก็ลงไปรอข้างล่างสิฟะ” คาซึพูด...พวกเพื่อนๆของเขาจึงลงไปรออยู่ที่ห้องรับแขก คาซึจึงเดินไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดเป็นเครื่องแบบนักเรียน แล้วลงไปหาทุกคนข้างล่าง....



“นี่นายไล่ซาสุเกะคุงออกจากบ้านตอนกลางดึกด้วยหรอ .......ฉันไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแล้งน้ำใจขนาดนี้” ฮิคารุพูดขึ้น เมื่อเห็นคาซึเดินลงบันไดมาแล้ว....

‘นี่เพื่อนฉันเข้าข้างไอ้หมอนี่งั้นหรอ ....เป็นงั้นไป ......เฮ้อ~~.....’ คาซึคิด



“หา!? นี่นายฟ้องพวกนี้ด้วยหรอ.... แกนะแก..... ฮึ่ม!” คาซึพูดขึ้น แล้วมองไปที่ซาสุเกะ..... ที่ยืนหลับตาทำสีหน้ายั่วประสาท เอามือซุกไว้ในแขนชุดคลุมสีแดงของตัวเอง



“เฮ้ย พวกเรา ...ฉันว่ารีบไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวไปไม่ทัน ดีนะเนี่ย.... ที่พวกฉันมาปลุกนายแต่เช้าน่ะ” ซาซาเมะเอ่ยขึ้น เมื่อมองดูที่นาฬิกาข้อมือ



ทุกคนรีบวิ่งไปที่จักรยานของตนเองทันที แต่........



“ข้าไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวนะ...........ขอข้าไปด้วยคนสิ นะๆ” ไม่ใช่ใครที่ไหนที่พูด แต่เป็นซาสุเกะนั่นเอง ...........



“ไม่ดะ....”



“เอาเหอะน่า......ไหนๆก็ใส่ชุดนักเรียนแล้ว ก็ไปด้วยกันนั่นแหละ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของคาซึ ก็มีเสียงของซานาดะพูดขึ้นกลบ.....



“เย้ๆๆ   วะฮูว์ๆๆ”



แล้วทุกคนก็รีบปั่นจักรยานไปโรงเรียน โดยที่มีซาสุเกะตามไปด้วย .......ซาสุเกะไม่มีจักรยานเป็นของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงนั่งซ้อนท้าย

จักรยานของคนอื่นไป....... ซึ่งก็เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนั่งซ้อนท้ายจักรยานคาซึ ....ซึ่งคาซึก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก(สงสัยกลัวว่าซาสุเกะจะปล่อยโฮออกมาอีก) ก็แค่รู้สึกไม่สบอารมณ์ซักเท่าไร

‘จะเกิดเรื่องยุ่งๆอะไรมั้ยเนี่ย’