ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเวลาในโรงเรียน
"ตื่นได้แล้ว แอน เช้าแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก!!"
"ค่า ตื่นแล้วค่ะแม่!! โอย... ง่วงจริงๆเลยแฮะ ฮ้าว" วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่น่าเบื่อตามเคย ฉันแอนนา ประกายทิพย์ ก็ยังคงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนเหมือนเดิม คงจะแปลกใจใช่ใยล่ะที่ชื่อฉันมันแปลก ชื่อจริงของฉันก็คือแอนนาจริงๆน่ะแหละ เหตุผลก็เพราะ ฉันเป็นลูกครึ่ง เท่ห์ไปเลยใช่ม้า
ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบื่อหน่าย ฉันอาบน้ำ แต่งตัว และลงไปกินข้าวเหมือนที่ทำทุกวัน
"สวัสดีค่ะ แม่"
"จ้า ลงมาซะทีนะจ้ะ แม่คุณนายตื่นสาย"
"แหม แม่ก็" ฉันกับแม่มักจะคุยกันอยู่เสมอ ฉันเองก็คิดว่าเราสองคนคงเป็นแม่ลูกที่สนิทกันที่สุดในโลกเลยแหละ สำหรับพ่อ ฉันก็ยังคงเคารพรักท่านอยู่เสมอ แม้ว่าตอนนี้พ่อจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้ก็ตาม
ใช่ พ่อของฉัน โทมัส แอนเดอร์สัน ท่านเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกสำหรับฉันเสมอ ทุกสิ่งที่ฉันได้รับจากการสั่งสอนใดๆของพ่อ ฉันไม่เคยลืมเลย ยังคงจำและปฏิบัติตามเสมอ ฉันไม่เคยร้องไห้เพราะเรื่องพ่อเลย มีครั้งเดียวเท่านั้นก็ตอนวันแรกที่ทราบข่าวว่าพ่อถูกรถชน บาดเจ็บสาหัส อยู่ที่โรงพยาบาล วันนั้นแหละ ฉันร้องๆๆๆตลอดเวลาจนกระทั่งพ่อจากฉันไปอย่างสงบต่อหน้าต่อตา หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนที่เฉยชาไม่พูดกับใครเลย
วันหนึ่งแม่มาบอกฉันว่า ฉันทำอย่างนี้แล้วมีความสุขเหรอ ฉันส่ายหัว แม่บอกอีกว่าฉันทำแบบนี้ พ่อของฉันของจะผิดหวังในตัวฉัน ฉันบอกแม่ว่าฉันไม่อยากให้พ่อผิดหวัง แม่จึงบอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสิ ยิ้มเหมือนอย่างเคย หัวเราะเหมือนอย่างเคย ทำแบบนั้น พ่อจะดีใจมากกว่านะ ฉันฟังแล้วก็เลยยิ้ม เป็นการยิ้มทั้งน้ำตา แม่จึงบอกว่า ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อ ยังคงอยู่เคียงข้างเราตลอดไป
จากวันนั้นถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา 8 ปีได้แล้วมั้ง เมื่อก่อนฉันเคยอยู่ที่อังกฤษตั้งเเต่เกิดเลยแหละ พอพ่อเสียฉันก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ ช่วงแรก ฉันพักอยู่ที่บ้านยาย จนถึง 2 ปีที่แล้ว ที่ฉันกับแม่ย้ายออกมาจากบ้านยายอยู่ที่บ้านเดี่ยวหลังเล็กน่ารักกลางเมืองกรุงเทพมหานครในหมู่บ้านวัลยานี้
"ไปกันได้รึยังจ้ะ สาวน้อย คิดอะไรนานจริงๆ"
"มาแล้วค่า" ฉันพูดขณะที่เดินมาขึ้นรถไป
วิวของหมู่บ้านวัลยากำลังผ่านไปช้าๆ ฉันมองออกยอกหน้าต่างรถแล้วก็คิดถึงเรื่องต่างๆ บางทีนะ ชีวิตของฉันมันก็น่าเบื่อจริงๆด้วยนะ วิวที่ฉันเห็นอยู่จนชินตา ผู้คนที่เดินสวนกันไปมา รถยนต์ที่มีมากมายจนนับไม่ถ้วน ทำให้ฉันไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมากนัก และแล้ว รถก็จอดที่หน้าโรงเรียนของฉัน โรงเรียนอนุสรณ์ศึกษา โรงเรียนนี้ความจริงก็เป็นโรงเรียนที่ดังเหมือนกันนะ
"อ้าว ถึงแล้วจ้า"
"ไปนะคะ แม่" ฉันพูด แล้วก็หอมแก้มแม่ ฉันเดินลงจากรถ ตรงไปที่ตึก 2 ที่เป็นตึกมัธยม อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่า ฉันอายุ 15 ปี อยู่ชั้นม.3 ฉันเดินตรงไปที่ห้อง ม.3/4 พบกับบรรยากาศเก่าๆ ที่มีทั้งเด็กผู้หญิงผู้ชาย ยืนเกาะกลุ่มคุยกันอยู่
"อ้าว สวัสดีจ้า แอน"
"หวัดดีจ้ะ" คนแรกที่ทักฉันก็คือ อร หรือ อรวรรณ เพื่อนรักที่สุกของฉัน เธอเป็นคนที่น่ารักมาก มีคนมาชอบเธอเยอะนะ เธอมีผมยาวถึงหลังสีดำ ตัวก็เล็กกว่าฉันประมาณเกือบ 10 เซ็นต์ได้มั้ง ส่วนผมฉันก็ไม่ใช่สีดำหรอก ฉันมีผมยาวถึงบ่าสีน้ำตาลอ่อน ความจริงฉันเองก็ชอบผมฉันนะ เพราะมันเหมือนของพ่อ แต่ยังไงอรก็ยังน่ารักสำหรับฉันเสมอเลย
"หวัดดีจ้า แอน"
"อ้าว แอน หวัดดี" มีอีกหลายคนที่ทักฉัน ฉันเองก็ไม่ได้สวยเด่นอะไรนี่ แต่เพราะความเป็นลูกครึ่งล่ะมั้ง ทำให้ใครๆก็รู้จักฉัน
"หวัดดีจ้า ทุกคน" ฉันพูดพร้อมกับวางของแล้วนั่งลง ข้างๆฉัน เป็นเด็กผู้ชายที่นั่งหลับฟังเพลงด้วยหูฟังอยู่ เขาคือ เรวัฒน์ หรือ เร ที่เรียกกัน ฉันเองก็ไม่ได้สนิทกันเขาเท่าไหร่นะ เขาออกจะเป็นคนเงียบๆสำหรับฉัน ความจริงเขาก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ ฉันคิดขณะที่มองหน้าเขาอยู่
"มองไร"
"เปล่านี่" เขานี่ช่างหยาบคายเสียจริง ฉันเบื่อเขาจริงๆเลย
"สบายดีมั้ยจ้ะ แอน"
"ก็ดีจ้า ว่าแต่ อรทำการบ้านคณิตศาสตร์เสร็จรึยังจ้ะ"
"เสร็จแล้วจ้า แต่..."
"มีอะไรจ้ะ"
"มีอยู่ 1 ข้อนะที่ทำไม่ได้"
"ข้อไหนจ้ะ อ๋อ ต้องทำแบบนี้นะ ก็จะได้คำตอบแบบนี้นะ"
"อ๋อ เข้าใจแล้วจ้ะ ขอบใจนะจ้ะ คณิตนี่ ถ้าไม่ถามแอนก็ไม่รู้จะไปถามใครแล้วนะเนี่ย"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก"
"นั่งที่ได้แล้วทุกคน" อาจารย์วีณา ครูประจำชั้นของฉัน พูดขึ้นก่อนจะโฮมรูมเสียยืดยาว ฉันยอมรับว่าอาจารย์สังคมคนนี้เป็นครูประจำชั้นของฉันแต่ฉันก็ยังไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่เลย
"เอาล่ะ ไปเรียนวิชาต่อไปได้แล้ว เดี๋ยวก่อน! แอนนา!"
"ค่ะ" เอาอีกแล้ว เห็นมั้ย
"เมื่อไหร่เธอจะไปย้อมผมเป็นสีดำเสียที มันผิดกฎโรงเรียน"
"แต่ผมหนูเป็นสีธรรมชาตินี่นา"
"ยังไงก็ตาม เธอ ก็ต้องไปย้อม เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยในโรงเรียน
"หนูไม่ย้อมหรอกค่ะ เว้นแต่ว่าครูจะไปย้อมผมขาวของตัวเองให้เป็นสีดำเสียก่อน"
"เธอว่าผมฉันขาวงั้นเหรอ" ครูเริ่มเป็นกังวลกับผมของตัวเองเล็กน้อย
"ก็นั่นแหละค่ะ ยังไงหนูก็ไม่ย้อม"
"แล้วนี่ครูจะโฮมรูมไปถึงเมื่อไหร่คะ คาบต่อไปแล้วนะ" นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้น
"จริงด้วย"
"ช่าย ต้องเรียนแล้วเนี่ย" แล้วทั้งห้องก็เริ่มพูดคุยกันเสียงดังจ้อกแจ้ก
"รู้แล้ว พวกเธอเงียบไปเลย" เธอพูดพร้อมกับเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไป ทันใดในวินาทีที่ครูออกไป ทั้งห้องก็ร้องไชโย พร้อมกับปรบมือกันใหญ่ บ้างก็หัวเราะเสียงดัง ส่วนฉันก็สะใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน ครูคนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ ชอบหาเรื่องฉันอยู่เรื่อยเลย
"เธอไม่เบื่อบ้างเหรอ" เสียงหนึ่งพูดขึ้นทำให้ฉันแปลกใจเล็กน้อย ปกติ เร เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดเลยนะ
"เอ๋ เบื่ออะไรเหรอ"
"ก็เห็นเธอเถียงกับครูเขาได้ทุกวันเลย ไม่เบื่อบ้างรึไง"
"อ๋อ ไม่หรอก สะใจมากกว่าน่ะ"
"แล้วผมครูขาวจริงเหรอ"
"เปล่าหรอก ถ้ามันขาวจริงๆ ก็คงจะเป็นข่าวดังไปเลยแหละ"
"อ๋อ เห็นได้ข่าวว่าเธอมีเส้นสายกับชมรมหนังสือพิมพ์อยู่นี่"
"ใช่ แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะ ทั้งชมรมวิทยุกระจายเสียง ทั้งชมรมเว็บบอร์ดโรงเรียน ฉันก็มีเส้นนะจ้ะ ดังนั้นถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็ ต้องเป็นข่าวดังแน่ๆเลย"
"โห เธอนี่ร้ายจริงๆเลยแฮะ" เรพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ฉันแปลกใจเล็กน้อย ฉันไม่ค่อยได้เห็นเขาหัวเราะเท่าไหร่เลยนะ
อาจารย์เข้ามาแล้ว และห้องเรียนก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ฉันก็เรียนหนังสือไปตามปกติจนหมดคาบเช้า
----------------------------------------------------------------------------------------
"ค่า ตื่นแล้วค่ะแม่!! โอย... ง่วงจริงๆเลยแฮะ ฮ้าว" วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่น่าเบื่อตามเคย ฉันแอนนา ประกายทิพย์ ก็ยังคงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนเหมือนเดิม คงจะแปลกใจใช่ใยล่ะที่ชื่อฉันมันแปลก ชื่อจริงของฉันก็คือแอนนาจริงๆน่ะแหละ เหตุผลก็เพราะ ฉันเป็นลูกครึ่ง เท่ห์ไปเลยใช่ม้า
ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบื่อหน่าย ฉันอาบน้ำ แต่งตัว และลงไปกินข้าวเหมือนที่ทำทุกวัน
"สวัสดีค่ะ แม่"
"จ้า ลงมาซะทีนะจ้ะ แม่คุณนายตื่นสาย"
"แหม แม่ก็" ฉันกับแม่มักจะคุยกันอยู่เสมอ ฉันเองก็คิดว่าเราสองคนคงเป็นแม่ลูกที่สนิทกันที่สุดในโลกเลยแหละ สำหรับพ่อ ฉันก็ยังคงเคารพรักท่านอยู่เสมอ แม้ว่าตอนนี้พ่อจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้ก็ตาม
ใช่ พ่อของฉัน โทมัส แอนเดอร์สัน ท่านเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกสำหรับฉันเสมอ ทุกสิ่งที่ฉันได้รับจากการสั่งสอนใดๆของพ่อ ฉันไม่เคยลืมเลย ยังคงจำและปฏิบัติตามเสมอ ฉันไม่เคยร้องไห้เพราะเรื่องพ่อเลย มีครั้งเดียวเท่านั้นก็ตอนวันแรกที่ทราบข่าวว่าพ่อถูกรถชน บาดเจ็บสาหัส อยู่ที่โรงพยาบาล วันนั้นแหละ ฉันร้องๆๆๆตลอดเวลาจนกระทั่งพ่อจากฉันไปอย่างสงบต่อหน้าต่อตา หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนที่เฉยชาไม่พูดกับใครเลย
วันหนึ่งแม่มาบอกฉันว่า ฉันทำอย่างนี้แล้วมีความสุขเหรอ ฉันส่ายหัว แม่บอกอีกว่าฉันทำแบบนี้ พ่อของฉันของจะผิดหวังในตัวฉัน ฉันบอกแม่ว่าฉันไม่อยากให้พ่อผิดหวัง แม่จึงบอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสิ ยิ้มเหมือนอย่างเคย หัวเราะเหมือนอย่างเคย ทำแบบนั้น พ่อจะดีใจมากกว่านะ ฉันฟังแล้วก็เลยยิ้ม เป็นการยิ้มทั้งน้ำตา แม่จึงบอกว่า ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อ ยังคงอยู่เคียงข้างเราตลอดไป
จากวันนั้นถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา 8 ปีได้แล้วมั้ง เมื่อก่อนฉันเคยอยู่ที่อังกฤษตั้งเเต่เกิดเลยแหละ พอพ่อเสียฉันก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ ช่วงแรก ฉันพักอยู่ที่บ้านยาย จนถึง 2 ปีที่แล้ว ที่ฉันกับแม่ย้ายออกมาจากบ้านยายอยู่ที่บ้านเดี่ยวหลังเล็กน่ารักกลางเมืองกรุงเทพมหานครในหมู่บ้านวัลยานี้
"ไปกันได้รึยังจ้ะ สาวน้อย คิดอะไรนานจริงๆ"
"มาแล้วค่า" ฉันพูดขณะที่เดินมาขึ้นรถไป
วิวของหมู่บ้านวัลยากำลังผ่านไปช้าๆ ฉันมองออกยอกหน้าต่างรถแล้วก็คิดถึงเรื่องต่างๆ บางทีนะ ชีวิตของฉันมันก็น่าเบื่อจริงๆด้วยนะ วิวที่ฉันเห็นอยู่จนชินตา ผู้คนที่เดินสวนกันไปมา รถยนต์ที่มีมากมายจนนับไม่ถ้วน ทำให้ฉันไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมากนัก และแล้ว รถก็จอดที่หน้าโรงเรียนของฉัน โรงเรียนอนุสรณ์ศึกษา โรงเรียนนี้ความจริงก็เป็นโรงเรียนที่ดังเหมือนกันนะ
"อ้าว ถึงแล้วจ้า"
"ไปนะคะ แม่" ฉันพูด แล้วก็หอมแก้มแม่ ฉันเดินลงจากรถ ตรงไปที่ตึก 2 ที่เป็นตึกมัธยม อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่า ฉันอายุ 15 ปี อยู่ชั้นม.3 ฉันเดินตรงไปที่ห้อง ม.3/4 พบกับบรรยากาศเก่าๆ ที่มีทั้งเด็กผู้หญิงผู้ชาย ยืนเกาะกลุ่มคุยกันอยู่
"อ้าว สวัสดีจ้า แอน"
"หวัดดีจ้ะ" คนแรกที่ทักฉันก็คือ อร หรือ อรวรรณ เพื่อนรักที่สุกของฉัน เธอเป็นคนที่น่ารักมาก มีคนมาชอบเธอเยอะนะ เธอมีผมยาวถึงหลังสีดำ ตัวก็เล็กกว่าฉันประมาณเกือบ 10 เซ็นต์ได้มั้ง ส่วนผมฉันก็ไม่ใช่สีดำหรอก ฉันมีผมยาวถึงบ่าสีน้ำตาลอ่อน ความจริงฉันเองก็ชอบผมฉันนะ เพราะมันเหมือนของพ่อ แต่ยังไงอรก็ยังน่ารักสำหรับฉันเสมอเลย
"หวัดดีจ้า แอน"
"อ้าว แอน หวัดดี" มีอีกหลายคนที่ทักฉัน ฉันเองก็ไม่ได้สวยเด่นอะไรนี่ แต่เพราะความเป็นลูกครึ่งล่ะมั้ง ทำให้ใครๆก็รู้จักฉัน
"หวัดดีจ้า ทุกคน" ฉันพูดพร้อมกับวางของแล้วนั่งลง ข้างๆฉัน เป็นเด็กผู้ชายที่นั่งหลับฟังเพลงด้วยหูฟังอยู่ เขาคือ เรวัฒน์ หรือ เร ที่เรียกกัน ฉันเองก็ไม่ได้สนิทกันเขาเท่าไหร่นะ เขาออกจะเป็นคนเงียบๆสำหรับฉัน ความจริงเขาก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ ฉันคิดขณะที่มองหน้าเขาอยู่
"มองไร"
"เปล่านี่" เขานี่ช่างหยาบคายเสียจริง ฉันเบื่อเขาจริงๆเลย
"สบายดีมั้ยจ้ะ แอน"
"ก็ดีจ้า ว่าแต่ อรทำการบ้านคณิตศาสตร์เสร็จรึยังจ้ะ"
"เสร็จแล้วจ้า แต่..."
"มีอะไรจ้ะ"
"มีอยู่ 1 ข้อนะที่ทำไม่ได้"
"ข้อไหนจ้ะ อ๋อ ต้องทำแบบนี้นะ ก็จะได้คำตอบแบบนี้นะ"
"อ๋อ เข้าใจแล้วจ้ะ ขอบใจนะจ้ะ คณิตนี่ ถ้าไม่ถามแอนก็ไม่รู้จะไปถามใครแล้วนะเนี่ย"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก"
"นั่งที่ได้แล้วทุกคน" อาจารย์วีณา ครูประจำชั้นของฉัน พูดขึ้นก่อนจะโฮมรูมเสียยืดยาว ฉันยอมรับว่าอาจารย์สังคมคนนี้เป็นครูประจำชั้นของฉันแต่ฉันก็ยังไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่เลย
"เอาล่ะ ไปเรียนวิชาต่อไปได้แล้ว เดี๋ยวก่อน! แอนนา!"
"ค่ะ" เอาอีกแล้ว เห็นมั้ย
"เมื่อไหร่เธอจะไปย้อมผมเป็นสีดำเสียที มันผิดกฎโรงเรียน"
"แต่ผมหนูเป็นสีธรรมชาตินี่นา"
"ยังไงก็ตาม เธอ ก็ต้องไปย้อม เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยในโรงเรียน
"หนูไม่ย้อมหรอกค่ะ เว้นแต่ว่าครูจะไปย้อมผมขาวของตัวเองให้เป็นสีดำเสียก่อน"
"เธอว่าผมฉันขาวงั้นเหรอ" ครูเริ่มเป็นกังวลกับผมของตัวเองเล็กน้อย
"ก็นั่นแหละค่ะ ยังไงหนูก็ไม่ย้อม"
"แล้วนี่ครูจะโฮมรูมไปถึงเมื่อไหร่คะ คาบต่อไปแล้วนะ" นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้น
"จริงด้วย"
"ช่าย ต้องเรียนแล้วเนี่ย" แล้วทั้งห้องก็เริ่มพูดคุยกันเสียงดังจ้อกแจ้ก
"รู้แล้ว พวกเธอเงียบไปเลย" เธอพูดพร้อมกับเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไป ทันใดในวินาทีที่ครูออกไป ทั้งห้องก็ร้องไชโย พร้อมกับปรบมือกันใหญ่ บ้างก็หัวเราะเสียงดัง ส่วนฉันก็สะใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน ครูคนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ ชอบหาเรื่องฉันอยู่เรื่อยเลย
"เธอไม่เบื่อบ้างเหรอ" เสียงหนึ่งพูดขึ้นทำให้ฉันแปลกใจเล็กน้อย ปกติ เร เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดเลยนะ
"เอ๋ เบื่ออะไรเหรอ"
"ก็เห็นเธอเถียงกับครูเขาได้ทุกวันเลย ไม่เบื่อบ้างรึไง"
"อ๋อ ไม่หรอก สะใจมากกว่าน่ะ"
"แล้วผมครูขาวจริงเหรอ"
"เปล่าหรอก ถ้ามันขาวจริงๆ ก็คงจะเป็นข่าวดังไปเลยแหละ"
"อ๋อ เห็นได้ข่าวว่าเธอมีเส้นสายกับชมรมหนังสือพิมพ์อยู่นี่"
"ใช่ แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะ ทั้งชมรมวิทยุกระจายเสียง ทั้งชมรมเว็บบอร์ดโรงเรียน ฉันก็มีเส้นนะจ้ะ ดังนั้นถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็ ต้องเป็นข่าวดังแน่ๆเลย"
"โห เธอนี่ร้ายจริงๆเลยแฮะ" เรพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ฉันแปลกใจเล็กน้อย ฉันไม่ค่อยได้เห็นเขาหัวเราะเท่าไหร่เลยนะ
อาจารย์เข้ามาแล้ว และห้องเรียนก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ฉันก็เรียนหนังสือไปตามปกติจนหมดคาบเช้า
----------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น