เมื่อตัวร้ายไม่ได้ไร้สมอง แสงจันทร์ขาวทั้งหลายก็เตรียมใจฉิบหายได้ [BL] [จีนโบราณ] [omegaverse]

Trigger warning: Wednesday's child, betrayal, expelled from home, being bullied, 
Framed

(( สถานีปี 2567 ))

< เกริ่นนำ >

เมื่อ หวังเยี่ยน มนุษย์บ้างานที่ทำงานหนักจนพ่อแม่พี่น้องถึงกับต้องดันหลังขอร้องให้พักบ้าง ตัดสินใจลางานระยะยาวและขึ้นเครื่องไปเที่ยวพักผ่อนอย่างเป็นทางการ แต่เพียงแค่เผลอหลับไปบนเครื่องบิน ไม่คาดว่าจะตื่นขึ้นมาในร่างของ หลินหวันเยี่ยน ที่หวังเยี่ยนจดจำได้ในทันทีว่าคือตัวละครในซีรี่ย์วายจีนโบราณเรื่องดังที่กำลังฉายซ้ำบนเครื่องบิน

หวังเยี่ยนตกใจ แต่ไม่สติแตก เขามีพรสวรรค์ในการจัดการอารมณ์ตัวเองเป็นเลิศมาแต่ไหนแต่ไร สถานการณ์แค่นี้แม้น่าตื่นตะลึงแต่ไม่นับเป็นอะไร หลังทบทวนสถานการณ์เสร็จ เขาพบว่าตนตื่นขึ้นมาในร่างของหลินหวังเยี่ยนขณะเจ้าตัวมาร่วมงานเลี้ยงของตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งพร้อมกับครอบครัว

เขารู้สึกมึนงงเล็กน้อย จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด หวังล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ไม่คาดว่าจะได้มาดูฉากรักดื่มด่ำระหว่างน้องชายแท้ๆและคู่หมั้นคนสำคัญของหลินหวังเยี่ยนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

"พะ พี่รอง!?" น้องชายผู้มีใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผ่องดุจดอกบัวขาวแสร้งตกตะลึง และคุกเข่า

"อาเยี่ยน!?" คู่หมั้นที่มีน้องชายของหลินหวังเยี่ยนเป็นแสงจันทร์ขาวมาเนิ่นนานก็ลนลานไม่แพ้กัน

ภายใต้การแก้ตัวของคู่หมั้น และน้องชายที่ร้องไห้สำนักผิดจนลนลาน หวังเยี่ยนพลันยกมือขึ้น เอ่ยอย่างผู้ใหญ่ที่เจนจัดในโลกอันโสมมนี้แล้ว

"ขออภัย ข้าไม่คาดว่าพวกเจ้ากำลังผสมพันธุ์...หมายถึงสานสัมพันธ์กันอยู่ ข้าจะไปใช้ห้องน้ำที่อื่นก็แล้วกัน"

หวังเยี่ยนไม่เคยมีความรักลึกซึ้งถึงขั้นหมั้นหมายมาก่อนจริง แต่เคยช่วยบรรดาเพื่อนสนิทจัดการปัญหาความรักมาแล้วทุกรูปแบบ ใครจะว่าเขาเย็นชา หรือพูดอะไรก็ช่าง หวังเยี่ยนไม่สนใจ สำหรับเขาจะแฟนหรือคู่หมั้น ก็แค่ตัวเลือกก่อนแต่งงานเท่านั้น และถึงแต่งงานกันไปแล้วก็สามารถหย่าร้างแล้วหาใหม่ได้ ดีเสียอีก จะได้ตัดตัวเลือกทิ้งแล้วไปหาคนที่ดียิ่งกว่าได้ไวยิ่งขึ้น!

"เจ้ามันไม่คู่ควรกับอาเหลียง! น้องชายของเจ้ากับอาเหลียงมีกลิ่นที่เข้ากันได้มากกว่าเจ้า พวกเขามายอมรับกับข้าแล้วว่าใจตรงกัน เจ้าเป็นพี่ ต้องเสียสละให้น้อง! ดังนั้นจงตัดใจจากอาเหลียงแล้วไปจากตระกูลหลินของข้าเสีย เกิดมาเป็นเพียงแค่เบต้าไม่พอ ยังทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จสักอย่าง คนอยากเจ้าไม่คู่ควรกับตระกูลหลินของข้า!" 

หลังกลับมาจากห้องน้ำ เขาก็ถูกพ่อและแม่ประเภทที่ลูกควรมีเมื่อพร้อมประกาศถอนหมั้น และขับไล่ออกจากตระกูลต่อหน้าญาติสนิทมิตรสหายจำนวนหนึ่งในทันที

อ้อ แล้วไง? 

หลินหวังเยี่ยนคิดยังไงกับพ่อแม่และตระกูลตัวเองเขาไม่สนใจ แต่ตระกูลหลินเป็นแค่ตระกูลขุนนางที่ตกต่ำลงมาเป็นตระกูลระดับกลางแล้วนั้นไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจหรือน่าเสียดายสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย

ในยุคปัจจุบันหวังเยี่ยนต้องกลายเป็นเสาหลักของครอบครัวและดิ้นรนจนประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยมาแล้วด้วยซ้ำ เพียงแค่ถูกพ่อแม่ไร้คุณธรรมตัดออกจากตระกูลกระจอกๆ ไม่ได้ถูกตัดแขนตัดขาหรือว่าทำลายสมอง หวังเยี่ยนเชื่อว่าอย่างไรเขาก็ไม่อดตายแน่นอน

ก่อนที่จะได้พูดอะไร ชายชราถือไม้เท้าคนหนึ่งพลันเดินเข้ามา 

"คะ เคารพท่านผู้อาวุโส!!" ทุกคนพร้อมใจกันทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นราวกับจักรพรรดิเดินผ่านมาก็มิปาน

"หนุ่มน้อย" ชายชราถือไม้เท้าที่ทำให้ทุกคนในงานเลี้ยงหวาดกลัวพลันยกยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน ซึ่งหาได้ยากยิ่ง

"เอ๊ะ ทะ ท่านผู้อาวุโสหมายถึงข้าน้อยหรือขอรับ" น้องชายของหลินหวังเยี่ยนเงยหน้าขึ้นทำหน้าตื่นตะลึง ดีใจจนหน้าแดงระเรื่อ

"ไม่ใช่เจ้า หลบไป" ชายชราเอ่ยเสียงเย็นชา พร้อมใช้ไม้เท้าเขี่ยน้องชายของหลินหวังเยี่ยนที่ยืนบังหวังเยี่ยนอยู่ออกไปอย่างไม่ไยดี ดับฝันเด็กหนุ่มดอกบัวขาว ก่อนเดินเข้าไปกุมมือหวังเยี่ยนที่มีสีหน้านิ่งสงบเอาไว้ 

"เมื่อครู่ต้องขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้" ชายชราเอ่ยพร้อมชายหนุ่มรูปงามผู้มีพระคุณด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับมองลูกหลานคนโปรดของตน คนรอบข้างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง โดยเฉพาะพ่อแม่ของหลินหวังเยี่ยนและคนตระกูลหลิน

"...อ้อ" หวังเยี่ยนเพิ่งนึกออก ที่แท้ก็ชายชราที่เขาเดินไปเจอเข้าตอนกำลังหาห้องน้ำจนหลง ตาแก่ที่จวนจะหัวใจวายอยู่รอมร่อก็ยังดื้อไม่ยอมให้ช่วย จนเขาต้องสับหลังคอแล้วลากไปพัก เพราะจิตสำนักในฐานะแพทย์ของหลินหวังเยี่ยนมันไม่ยอมให้ปล่อยชายชราเอาไว้นี่เอง

"ถ้าไม่ได้เจ้าข้าคงแย่ หมอประจำตัวยังบอกว่าข้ารอดมาได้เพราะได้รับการรักษาที่ถูกวิธีทันท่วงที ภายหน้าเจ้าจะต้องเป็นแพทย์อนาคตไกลอย่างแน่นอน มีอะไรที่คนแก่ๆอย่างข้าสามารถช่วยตอบแทนเจ้าได้บ้างหรือไม่"

หวังเยี่ยนขบคิด ก่อนเอ่ย "ถ้าเช่นนั้นขอข้าไปค้างอาศัยที่บ้านท่านสักคืนจะได้หรือไม่" พูดพร้อมพยายามแกะมือชายชราที่จับเสียแน่นออก

"โอ้ คืนเดียวจะไปพออะไร ต้องอยู่ตลอดไปเลยสิถึงจะคุ้มกับที่เจ้าช่วยข้าเอาไว้" ชายชรายิ้มอ่อนโยนกว่าเดิม กุมมือเด็กหนุ่มแน่นขึ้น ราวกับปู่ที่กลัวหลานชายจะหนีไป

"ขะ ขอภัยด้วยขอรับท่านผู้อาวุโส เด็กคนนี้คือบุตรชายคนรองของตระกูลข้าเอง หวังเยี่ยน เจ้าเด็กคนนี้! จวนตัวเองก็มีจะไปขออาศัยผู้อื่นทำไม! แล้วไปรู้จักท่านผู้อาวุโสผู้นี้ได้อย่างไร ทำไมไม่บอกพ่อ" พ่อของหลินหวังเยี่ยนรีบร้อนเอ่ยขึ้นพร้อมถลึงตามองลูกชายคนรอง หลินหวังเยี่ยนในตอนนี้มีค่ามากต่อตระกูลหลิน อย่างไรก็ปล่อยไปไม่ได้

หวังเยี่ยนเอ่ยขึ้นทันที "อย่าไปฟัง ข้าไม่มีพ่อแม่ แล้วก็ไม่มีจวนให้กลับ ข้าเป็นเด็กกำพร้า"

ชายชรา "...บังเอิญยิ่งนัก ข้าก็ไม่มีหลาน หนุ่มน้อยสนใจมาเป็นหลานชายของข้าหรือไม่"

ฮัดเช้ย! หลานชายตัวจริงของชายชราที่ไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วยถึงกับจามออกมา

< ข้อตกลงในการอ่านนิยาย >

- นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่เขียนภายใต้นามปากกา 'เสวี่ยเฟิ่ง' ค่ะ เฟิ่งจะตั้งใจเขียนอย่างเต็มที่ หวังว่านักอ่านที่ติดตามผลงานของเฟิ่งอยู่จะชอบกันนะคะ (เหมือนเดิมค่ะ ตัวเอกมีความรั่วอยู่ในตัว^^)

- อัพสม่ำเสมอไม่ได้ ได้แค่ทยอยอัพ ต้องขออภัยด้วยนะคะ (สถานีปี 2567 หมายถึง ตั้งใจเอาไว้ว่าอยากเขียนให้จบภายในปี 67 ค่ะ ทำได้ไหมอันนี้เป็นเรื่องของอนาคต มุแงงง)

- อัพจบไม่ได้ อัพได้แค่ 80% ของเนื้อเรื่องทั้งหมด อีกยี่สิบเปอรวมทั้งตอนพิเศษตามต่อในเล่มและอีบุ๊คนะคะ

- มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ไม่เน้น NC แต่อาจจะมีบ้างแบบตัดเข้าโคมไฟ หรือใช้ภาษาที่ไม่มุ้งเน้นจนเกินไปค่ะ

- ดราม่าไม่หนัก ตัวละครหลักไม่โง่ <3

- มีเนื้อหาเกี่ยวกับอัลฟ่า โอเมก้า เบต้า กลิ่นดึงดูด อาการติดสัดของอัลฟ่าและโอเมก้า คู่ชะตา และผู้ชายท้องได้ค่ะ (เนื้อหาในส่วนนี้เฟิ่งจะปรับๆใช้ในรูปแบบของตัวเองนะคะ) Warning: นิยายเป็นหมวดจีนโบราณ แต่จะยังมีการใช้คำว่าอัลฟ่า เบต้า และโอเมก้าอยู่ค่ะ

< ถ้านักอ่านยอมรับข้อตกลงทั้งหมดได้ ก็เตรียมรออ่านนิยายได้เลยค่า! >

เปิดเรื่อง: 14.02.66

เริ่มอัพ: __/__/__

เขียนจบ: __/__/__