เพราะซึมจึงต้องเล่า

เพราะซึม จึงต้องเล่า เพราะความเหงาที่กัดกินใจ

ในแต่ละวันที่ชีวิตของแต่ละคนหมุนเวียนเปลี่ยนไป 

ชีวิตของฉันกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับว่านาฬิกาได้หยุดลง คงมีแต่ความเศร้า ความเจ็บปวด ความเหงากัดกินใจ 

กว่าหนึ่งปีแล้วที่ฉันรักษาตัว กว่าหนึ่งปีแล้วที่ฉันพบจิตแพทย์ แม้วันนี้ฉันยังไม่หาย แต่ฉันอยากจะเรียงร้อยเล่าเรื่องราวความซึมเศร้าอันแสนเหงา

ความเจ็บปวดที่ไม่หอมหวาน แต่อาจเป็นยาขมรักษาใจหม่นๆ ของใครบางคนได้บ้าง...

"พี่คะ หนูไม่อยากอยู่แล้ว หนูอยากตายเป็นผีไม่มีญาติ ไม่ต้องเป็นภาระของครอบครัว" เสียงสั่นเครือเจือน้ำตาสุดจะกลั้นของฉันเอ่ยบอกกับพยาบาล

ผู้วางสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาแสดงความเห็นอกเห็นใจ ซึ่งฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ 

"คุณเคยมีความคิดอยากทำร้าย หรือทำร้ายตัวเองบ้างมั้ย" เธอถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ 

น่าแปลกที่ทุกวันนี้เราเลือกที่จะระบายความรู้สึกของเราผ่านช่องทางต่างๆ มากมายให้กับคนแปลกหน้า เพราะเรารู้สึกสะดวกใจกว่าการคุยกับคนรู้จักและ"ครอบครัว"

ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างอัตขัด ครอบครัวที่เริ่มต้นด้วยความรัก ความรักที่ขาดๆ เกินๆ ของคนรุ่นก่อน 

"สวัสดีค่ะหมอ" คำพูดแรกที่ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากสาวเท้าเข้าห้องตรวจไป "อ่า สวัสดีครับ คุณ... เป็นอะไรมาครับ"

"เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ" ฉันสวนตอบไปทันควันราวกับได้ทำการคิดวิเคราะห์สรุปผลการทดลองส่งคุณครูแล้ว

"เป็นยังไงครับ ทำไมถึงมา"หมอถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อ่อฉันลืมบอกไป คุณหมอที่ฉันมารักษาเป็นคุณหมอหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน 

ผิวขาว ใบหน้าตี๋ตามแบบสไตล์คุณหมอ คุณหมอสวมแว่นกรอบใหญ่สีดำ ฉันเอาแต่จับจ้องมันแทนการมองตาคุณหมอ 

นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องเล่าเรื่องทุกข์ใจออกไปให้กับใครก็ไม่รู้ฟังอย่างเสียมิได้ เพราะฉันรู้ตัวแล้วว่าหากไม่มาอยู่ตรงนี้ ฉันคงได้ตายสมใจ 

หรืออาจจะทรมานยิ่งกว่าตายไปเลยเสียอีก 

ณ ขณะนั้นมันเหมือนมีมวนก้อนอารมณ์บางอย่าง ที่ทั้งเกรี้ยวกราด  ทั้งเปราะบาง สองบ่ามันหนักอึ้ง รวมกันจุกอยู่ที่คอ หัวใจมันรวดร้าว...