คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : EP. 10
ริส)
“ฮึ....ฮือออออๆๆๆ"
ผ่านไปเป็นั่วโมแล้วรับ
แ่ผม็ยันั่ร้อไห้อยู่ที่เิมอนนี้ผมรู้สึทรมานล้ายใะา
มันปวร้าวไปทั้อ รัรั้แร็ทำร้ายผมนานี้เสียแล้ว
ผมะผ่านนาทีที่สุแสนทรมานนี้ไปไ้ยัไ ผมยันึไม่ออเลยรับ
“ุริสรับ"
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ผมยันั่ท่าเิมแม้ะไม่ไ้ร้อไห้แล้ว
นพี่พอสเินเ้ามาภายในห้ออผม ผมเยหน้าึ้นมอพี่พอส ่อนะวาสายาหาพี่พีท
ไม่มี ไม่มีพี่พีทเลยรับ
“พี่พีทล่ะ?”
ผมถามพี่พอสหลบสายาไม่ยอมมออบผม
นั้นือำอบเลยรับ อาสิ้อทำอย่าที่บอแน่ๆ ให้พี่พอสมาูแลผมแทน
“พี่พอส..ผมถามว่าพี่พีทอยู่ไหน”
ผมเน้นถามเสียเ้ม
พี่พอสยัมีสีหน้าลำบาใผมรีบลุเินไปใล้พี่พอสพร้อมถามำถามประโยเิม
“พี่พีทอยู่ไหน?!!”
พี่พอสยัอึอัไม่ยอมอบ
“พี่พีทอยู่ที่ไหน!!!!!!”
ผมวาถามเสียเ้ม
พี่พอสถอนหายใหนัๆ ออมา่อนะยอมอบำถามผม
“ุสิมีำสั่ให้พีทบินไปุมานที่ฮ่ออนนี้เลยรับ"
ำอบอพี่พอสทำให้ผมไม่สามารถนิ่เยไ้
ผมรีบวิ่ออาห้อมาในทันที
ึ...ึ....ึ....ึ.
ผมรีบวิ่ลบันไเพื่อะไปที่หน้าบ้าน
นั่นรับพี่พีท พี่พีทำลัหิ้วระเป๋าเินทาใบให่เพื่อไปึ้นรถที่อรออยู่
“พี่พีท…พี่พีทรับบบบ!!!!”
ผมร้อเรียพร้อมรีบวิ่ไปหาพี่พีทอย่าร้อนใ
“ุริส!!”
พี่พีทรีบวาระเป๋าเินทา
แล้วหันับมาหาผมที่วิ่มาถึัวพี่พีทพอี ผมรีบพุ่เ้าไปอรัร่าแร่ไว้แน่น
พร้อมร้อไห้ออมาอย่าไม่ิะอายใรหน้าไหนทั้นั้น
พี่พีทออบพร้อมบหน้าลับไหล่ผม
“ุริส
หยุร้อไห้เถอะรับวันนี้ร้อไห้มามาพอแล้วนะรับ
ผมไม่อยูุ่ริสอย่าื้อับุอานะรับ แล้วุริสะไปไหน้อพาพอสไป้วยนะรับ”
พี่พีทบอ้วยน้ำเสียที่อ่อนโยนามแบบบับอเา
ผมยิ่อพี่เาแน่นึ้นว่าเิม พร้อมร้อไห้ออมาอย่าหนั
“ฮืออๆๆๆ
ไม่เอา..พี่พีทอย่าทิ้ผมไป"
“โธ่!! ุริสรับ ผมไม่ไ้ทิ้รับ
ผม้อไปทำานามำสัุ่สิ ุริสอยู่ทานี้็ูแลัวเอนะรับ"
“ฮือๆๆๆๆ ไม่เอา
ผมไม่ให้ไป..พี่พีทอยู่ับผมนะ..ผมไม่มีใรแล้ว..พี่พีท..ฮือๆ
ไม่เอาไม่ให้ไป"
“ุริสรับ..ไม่เอาไม่ร้อไห้รับ"
พี่พีทันัวผมออเล็น้อย่อนะใ้นิ้วเรียวยาวอเาเ็น้ำาให้ผมอย่าอ่อนโยน
“าบวมหมแล้วรับ เี๋ยวเ็บานะ
ไม่เอารับพอแล้ว ลูผู้ายไม่ี้แยนะรับ"
พี่พีทบอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
ผมยิ่ทิ้สะอื้นหนั
“พี่พีท…อย่าไปเลยนะ..อยู่ับผม่อนนะ"
“ผม้อไปรับ มันเป็นำสั่"
“อาสิใร้าย อาสิบ้าอำนา"
(สิโ)
ผมเินออมาที่หน้าบ้านทันไ้ยินประโยนี้พอี
พอพอสมารายานผมว่าน้อริสรีบวิ่ออมาหาพีทที่ำลัะึ้นรถเพื่อไปสนามบิน
ผม็รีบเินามออมาเลยรับ อนแรผมั้ใแ่แยให้พีทมาทำานับผม
แล้วให้พอสไปามเาแทนแ่เมื่อเห็นท่าทีสนิทสนมอทั้สอน ผมไม่พอใมารับ ผมเลยมีำสั่่วนให้พีทบินไปูานที่ฮ่อแทน
และเมื่อมาถึผม็เห็นารระทำอทั้สอนทั้หม วามไม่พอใพวยพุ่นผมไม่สามารถระับอารม์โรธเอาไว้ไ้เลย
ยิ่ไ้ยินเาพูว่าผมผมยิ่ไม่พอใ
“อาเป็นแบบนั้นเหรอ?”
ผมถามออไปพร้อมอารม์ที่่อน้าเรี้ยวรา
น้อริสผละออาพีทหันมามอผม สายาอเาที่มอมามีแ่วามเ็บปว
ใผมถึับสั่นเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่อนนี้ไม่มีแววสใสร่าเริเหมือนน้อ
ริสน่อนเลยรับ
วาหวานแ้ำและบวมมารับ บวมวนะปิอยู่แล้ว
“อาเป็นยิ่ว่านั้นอี อามันใร้าย
ใำ ทำอะไริถึแ่ัวเอ พี่พีทผิอะไรอามาสั่ย้ายพี่พีททำไม ทำไมรับ!!"
เา่อว่าผมเสียร้าว
เป็นโทนเสียที่เาไม่เยใ้ับผมมา่อนเลยรับ
“ัไฟแ่้นลมไ
ูท่าทาอัวเอรึเปล่าว่าแทบะยอมเป็นเมียมันอยู่แล้ว!!”
ผมวาเา้วยอารม์โรธ
ยอมรับเลยรับเห็นน้อริสอับพีทนี่ผมแทบระับัวเอไม่ไ้
“อาสิ!!!!!”
ริสวาผมับสีหน้าและแววาเาแสัให้รับรู้ว่าเาไม่พอใ
….่อ....
“ทำไมล่ะ
หรือที่อาพูมันไม่ใ่เรื่อริ”
ผม้มหน้า่ำลมาว่าเิมเพื่อที่ะพูับเา
น้อริสยิ่แสสีหน้าที่ไม่พอใเพิ่มึ้น
“สปร!! วามิออามันสปร”
เาว่าผมออมา้วยน้ำเสีย
และสีหน้าที่ทำให้ผมรับรู้ไ้เลยว่าเาำลัโรธมา
“อะไรที่เรียว่าสะอา ที่ริสทำมัน็แสออัะาย ผิหวัาอาเลยิะใ้พีทมาามใั้นสิ ถึไ้ยันอ่อยมันนั
เี๋ยวอเี๋ยวอ นี่ถึนาวิ่ามมาร้อไห้อ้อนวอนไม่ให้มันไป หรือในระหว่าที่อาไม่อยู่ยอมอ้าาให้มันเอาไปแล้วล่ะ!!”
้วยอารม์อผมในอนนี้อยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถวบุมไ้
มันทั้โรธเา ทั้ไม่พอใที่เาไปใล้ิ และให้วามสำัพีทนานี้
ผมึพูอะไรโยที่ไม่ผ่านสมอไร่รอแม้แ่น้อย และไม่ิว่านที่ไ้รับฟัะรู้สึยัไ?
เพลี๊ยะ!!!!!!
มือบาอน้อริสฟาลมาเ็มแรที่ใบหน้า้าน้ายอผมนหน้าสะบัไปามแรมือนั้น
ท่ามลาวามใอบรราลูน้ออผมที่ยืนอยู่ในบริเวนี้
“ุริส!!!!”
“ุสิ!!!!”
เสียเรียื่ออผมับเาัออมาาเหล่าลูน้ออผม
ริสยืน้อผมพร้อมำมือแน่นร่าบาสั่นน้อยๆ เพราะแรโมโหที่เ้าัววบุมมันไม่อยู่
พีทรีบเินเ้ามาหาริส แ่ผมรีบวาห้ามเอาไว้
ไม่มีทาที่ะให้มันมาเ้าใล้ัวน้อริสหรอรับ
“ไม่ใ่เรื่ออนาย ึ้นรถไปะ!!!!”
“แุ่สิรับ....”
“ะัำสั่ันใ่มั้ย”
ผมวาถามอีรั้
แ่สายายั้อมอับน้อริสโยที่ไม่มีทีท่าว่าใระหลบสายา่อน
พีทไม่สามารถัำสั่อะไรผมไ้ เา้มหัวเป็นเิเารพผม
่อนะหันหลัไปหยิบระเป๋าเินทาอัวเอแล้ว เินไปึ้นรถที่อรออยู่นานแล้ว
“พี่พีท..พี่พีทไม่ไปนะ..พี่พีททท”
ริสรีบหันไปพร้อมวิ่ามรถที่ำลัเลื่อนัวออาฤหาสน์อผม ผมไม่สามารถทนมอภาพนี้ไ้ริๆ ภาพที่น้อริสวิ่ามพร้อมร้อเรียื่อพีทัสนั่น ภาพที่เาแสวามอาลัยอาวร์นอื่นที่ไม่ใ่ผม ผมไม่สามารถะรับไ้
“พี่พีททท..พี่..พี่ร้าบบบ..ฮือๆๆๆ”
“เลิบ้าเสียทีริส!!!!!”
“อาอย่ามายุ่!!!!!”
ผมวิ่ามไประาเาลับมา แ่น้อริสไม่ยอมรับเาผลัผมเ็มแรผมที่ไม่ทันั้ัวึล้มลับพื้นเพราะเสียหลั แล้ววิ่ามรถอพีท่อ
“ื้อนัใ่มั้ย”
ผมเ้นเสียถาม่อนะลุึ้นราวนี้ผมรีบเ้าไปอุ้มเานัวลอยาพื้น
ผมอรัาทา้านหลั่อนะออแรลานัวเล็ให้เ้ามาในบ้านับผม
แ่มีเหรอรับที่เ็ื้อแบบน้อริสะยอม่ายๆ
เาพยายามแะมืออผมที่รัเอวอเาอยู่พร้อมทั้ี ทั้หยิเพื่อให้ผมปล่อย
สอา็ิ้นวุ่นวายทำให้ารลาเาึ้นบันไลำบามารับ
ผมเลยยอมปล่อยแ่็เพียไม่ถึเสี้ยวนาที
เพราะพอปล่อยเาปุ๊บผม็ึเาให้เ้ามาหาทันทีราวนี้ผมรีบย่อัวพร้อมวัเาึ้นบ่า่อนะเินแบเาึ้นไปยัห้อนอนอเาโยที่ไม่มีใรหน้าไหนล้าเ้ามาัว้า
“ปล่อยผมนะ..ปล่อยยยย”
เายัร้อโวยวายทั้พยายามทุบีผมเพื่อหวัอิสระ
แ่ฝันไปเถอะผมไม่มีทายอมปล่อย่ายๆ หรอรับ
แอ๊
ปั!!!!
ผมเปิประูพาเาเ้ามาในห้อนอนอเา่อนะปิอย่าแร
และล็อห้อทันที
ริ๊!!
ุ๊บ!!
ผมเหวี่ยร่าเล็ลบนที่นอนนุ่มอเาอย่าแร
น้อริสล้มหายไม่เป็นท่า
ผมึใ้ัหวะนี้ึ้นร่อมเาใ้ร่าแร่อผมทาบทับัเาไว้ไม่ให้ไปไหน
สอมือเล็พยายามะันผมออไปให้พ้นัว ผมึึมือสอ้าเาออแล้วลบนที่นอน้วยมืออผม
“ปล่อยผมนะ”
เาร้อโวยวาย
“ไม่ปล่อย ริสเป็นบ้าอะไรถึไปร้อไห้วิ่ามพีทแบบนั้น
ทำแบบนี้ลูน้อนอื่นะิยัไ ห๋า!!”
ผมวาถามอย่าไม่อบใ
“ะิยัไ็เรื่ออเาไปสิ
ผมอยาามผม็าม”
เาอบแบบไม่มีทีท่าว่าะยอมผม
“อยาอยู่ับมันนานั้นเลยรึไ”
ผมถามเสียเ้ม
“ใ่!! ผมอยาอยู่ับพี่พีท
อาไ้ยินัแล้ว็ไปพาพี่พีทมาืนผมสิ”
ำพูเา่าทำลายล้าสิผมเสียริๆ
“นี่ไ้ับมันไปแล้วริๆ
ใ่มั้ยเนี้ย ถึไ้ร่ำรวอาลัยอาวร์มันนัหนา”
ผมเริ่มะไม่สามารถระับวามโรธไว้ไ้อีแล้วรับ
เมื่อไ้ยินประโยนี้อน้อริส
“เอ่อ!! พี่พีทน่ะผัวผม พอใรึยั
เาเป็นผัวผม!!!!”
ประโยนี้ทำลายวามรู้สึผิอบั่วีผมหมสิ้น
“ริส!!!!”
ผมไม่ทนอี่อไป
ปาบาอริสถูผมระแทูบลไปอย่ารุนแร
นใ้ร่าพยายามิ้นัืนแ่เาสู้แรผมไม่ไ้หรอรับ ผมปล่อยมือา้อมืออเา้านึ
ใ้มือเพีย้าเียวรวบมือเาไว้ทั้สอ้า
ส่วนอี้าผมใ้มันมาล็อามนเพื่อไม่ให้เาสะบัหน้าหลบหนีารปล้นูบอผม
“อื้อออ”
เาเริ่มราประท้วเมื่อผมใ้เรียวลิ้นร้อนอผมว้านเ้าไปในอุ้ปาอเา
ลิ้นนุ่มหวานถูผมูึเี่ยวรั้วยแรอารม์
ผมบยีู้บอย่าบ้าลั่นไ้รับรสาิเ็มปร่าอเลืออุ่น ไม่นานนใ้ร่า็เริ่มอ่อนแร น้อริสนอนระทวยไม่ไ้ิ้นัืนเหมือนอนแร
ผมลแรูบลาที่รุนแรแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
มืออผมลายออาับุม้อแนอเา
“ยะ..อย่า..อย่าทำผม..”
เาร้อห้ามเมื่อริมฝีปาอเาเป็นอิสระ
เพราะอนนี้ผมเลื่อนหน้าลมาุไ้ร์อมมที่ออหอมละมุน
พร้อมไม่ลืมที่ะประทับรอยแสวามเป็นเ้าอเอาไว้หลายุ
มืออผมอนนี้็เริ่มรุรานลูบไล้ไปทั่วเรือนร่า่อนะ่อยๆ สอเ้าไปภายใ้เสื้อนิสิที่เาใส่อยู่
“อ๊า..ริสสส”
วาม้อารภายในัวอผมมันเริ่มเรียร้อรับ
หน้าท้อแบนราบที่มีิแพบาๆ
พร้อมผิวเนียนราวแพรไหมยิ่ปลุอารม์ร้อนอผมใหุ้โไ้เป็นอย่าี
ุนิสิอน้อริสถูผมระานระุมาระเ็น
่อนะโยเหวี่ยอย่าไร้่าลบนพื้น าม้วยเสื้อล้ามสีาวสะอาที่เาสวมใส่อยู่้านใน
“อย่า..ปล่อยนะ”
เาเริ่มับมาิ้นรนัืนอีรั้ แ่มีเหรอที่ผมะสนใอนนี้ผมำลัมัวเมาับเรือนร่าหอมหวานอหลานายนอสายเลือนนี้ นไม่สามารถวบุมยับยั้แรปรารถนาอัวเอไ้
“โอ้ว...ริส..”
ผม้มลูึยออสีมพูหวานอเาอย่าหื่นระหาย ยอออี้าที่ว่า็ใ้ปลายนิ้วเี่ยยี้พร้อมบิหมุนเบาไปมา
น้อริสถึับินพล่านแม้ปาเาะพร่ำบอให้ผมหยุ แ่ร่าายอเาเริ่มสวนทาับำพู หลัเนียนแอ่นลอยเหนือที่นอนนุ่ม พร้อมยอนวลให้ผมิมวามหวานายออไ้สะวมาึ้น มือหวานิลมาบนไหล่อผมเ็มแร
“ริส..อาไม่ไหวแล้ว”
อารม์ร้อนามธรรมาิเริ่มประท้วผมหนั น้อายัวเื่อภายใ้าเทำานเริ่มุนันอยาออมา้านนอ อนนี้น้อ
ริสนอนนิ่ไม่ัืนผมแม้แ่น้อย เาทำเพียนอนหลับามือบาำผ้าปูที่นอนแน่น
พร้อมปล่อยหยาน้ำาให้รินไหลมีเพียเสียสะอื้นเบาๆ ออมาให้ผมไ้ยิน นั่นมันทำให้อารม์ปรารถนาอผมที่มันำลัลุโมอับราวับอเพลิที่ถูสายฝนระหน่ำลมา
“ริส..ืออา”
ผมเริ่มทำัวไม่ถู
และไม่รู้ะเริ่มพูับเายัไน้อริสหันหน้ามามอผม ใบหน้าหวานมีแ่หยาน้ำาอีแล้ว
“หยุทำไมล่ะ..ฮึ..ทำ่อสิรับ
อยาทำอะไรอาทำไ้ามใเลย..ฮึ..”
เาพูพร้อม้อมอผม้วยสายาผิหวั
ผมยิ่รู้สึผิมาว่าเิมร่าแร่อผมเลื่อนลมาาัวอเา
ทันทีที่ผมพลิร่าลมาน้อริส็พลิัวไปนอนว่ำลับที่นอน่อนะปล่อยโฮออมาอีุให่
“ฮือออออออ”
ยิ่ไ้ยินเสียร้อไห้อเาผมยิ่รู้สึผิ
ผินไม่รู้ะพูอะไร นี่ผมทำบ้าอะไรลไปเนี้ย
“ริส...”
“ออไป!!..ผมอยาอยู่นเียว”
เาไล่ผมทั้ที่ยัไม่ยอมหันหน้ามามอผม้วย้ำ
ร่าเล็สั่นสะท้านามแรสะอื้นอเา ทำให้ผมำ้อล่าถอยออไป่อนามวาม้อารอเา
เพราะเวลานี้เราุยันไม่รู้เรื่อแน่นอนรับ
“ุสิรับ”
เมื่อผม้าวออมาาห้อนอนอริส
ผม็พบับพอสที่ยืนอยู่ไม่ไลาหน้าห้อ พอสรีบเินเ้ามาหาผม
“พอสเฝ้าหน้าห้อุริสไว้นะ
อยูเา้วย”
ผมบอับพอสอย่าเหนื่อยๆ
่อนะเินไปยัห้ออัวเออนนี้ผมเอ็ยัไม่พร้อมะพูอะไรับใรเหมือนัน
“ุสิ่ะ ุสิ!!”
เ้าวัน่อมาในระหว่าที่ผมำลันั่รอน้อริสที่ห้ออาหาร
แ้วา สาวใ้ประำัวน้อริสที่ผมใ้ให้ึ้นไปามเามาินอาหารเ้า็วิ่ระหืระหอบมาหาผม
“มีอะไรแ้วา?”
ผมเยหน้าาหนัสือพิมพ์ธุริึ้นมามอแ้วาพร้อมถามอย่าร้อนใ
“ุริส่ะ..ุริส”
“ริสทำไม?”
ผมรีบพับหนัสือพิมพ์แล้ววาลบนโ๊ะพร้อมถามแ้วาอีรั้
“เมื่อรู่ที่แ้วาึ้นไปามุริส
เรียเท่าไรุริส็ไม่านรับ แ้วาเลยถือวิสาสะเินเ้าไปในห้ออุริส
แ้วา็เอุริสนอนไ้ึ้นัวสั่นอยู่บนเีย่ะ ัวร้อนมาเลยนะะุสิ”
ผมรีบลุาเ้าอี้แล้วรีบวิ่ึ้นไปูน้อริสทันทีโยไม่้อให้แ้วาบอ้ำ
และเมื่อเ้ามาในห้อนอนอเาผม็พบว่าเายันอนอยู่ท่าเิมเหมือน่อนที่ผมะออไปาห้อ
ร่าบามีเพียาเายาวสีำเพียัวเียว เสื้อไม่ไ้สวมเพราะผมเป็นนระามันาเอ
นี่เาไม่ไ้ลุึ้นมาอีเลยหลัาผมเินออไปสินะ ผมับร่าบาให้พลิหายแล้ว้อนส่วนบนไว้ในอ้อมแน
ร้อนรับ
ัวเาร้อนราวมีเปลวไฟ้านในใบหน้าาวแ่ำเพราะพิษไ้
ผมไล่สายาลมามอที่ริมฝีปาบาแั มันบวม้ำและมีรอยแเพราะผมเอ
ผิวนวลาวสะอา็มีรอยุม่วเ้มระายไปทั่วยิ่เห็นวามผิในใยิ่โมีผม
“แ้วาไปหยิบเสื้อมาใหุ้ริสที
แล้วไปบอพอสให้เอารถออันะพาุริสไปโรพยาบาล”
“่ะ”
แ้วารับำสั่เธอรีบไปหยิบเสื้อน้อริสมาส่ให้ผม
่อนะวิ่ออไปาห้อเพื่อไปหาพอส
“น้อริสอย่าเพิ่เป็นอะไรนะ
อาะพาไปหาหมอนะ อาอโทษ”
ผมพร่ำบอ่อนะริมฝีปาลบนหน้าผาเนียนอเาที่อนนี้ำลัร้อนัเพราะไ้ที่ำลัโมีเา
....มา่อให้แล้วนะะ อาสิเนี้ย้อับีเสียหน่อยล่ะ ทำหลานป่วยเลย....
ความคิดเห็น