ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP. 8
(สิโ)
“ห๊อม..ม…หอม..อาสิทำอะไรรับ"
หลัา้อเ้าัวแสบสำเร็ผม็ให้เาไปล้าหน้าล้าา ส่วนัวผม็ลมาทำอาหารให้เาินรับ
“้าว้มุ้ัวโๆ ปลอบใเ็ีไรับ"
ผมบอพร้อมทั้ั้าว้มในหม้อใส่ามเรามิสีาวใบนาำลัีที่ผมเรียมไว้สอใบ (อผมับริสรับ ส่วนลูน้อผมมีแม่บ้านัเรียมอยู่แล้ว อันนี้ผมทำเพื่อ้อเ้าัวแสบรับ)
“ุ้ัวโริ้วยอาสิ อาสิน่ารันะเนี้ย"
พอหายอน็เหย้าแหย่เลยรับ เ้าัวแสบนี่เาอารม์่ายรับ ้อ็รู้หายแล้ว็ู่ายรับ ไม่มีอะไรับ้อนในแววาใสื่ออเาหรอ ผมเหล่มอหัวลมๆ ที่เอนบมาที่ไหล่ผมแ้มนวลเนียนวาอยู่บน้นแน
“ไปิน้าว้มันไ้แล้วเี๋ยวไม่ร้อน"
ผม้มลบอพึมพำอยู่เหนือลุ่มปมนุ่มหอมละมุนนผม้อมูลไปสูม ริสเยหน้าึ้นมายิ้มหวานให้ผม
“รับอาสิ"
เาอบรับ่อนะยื่นหน้าึ้นมาให้ผมนินึ ผม็้มลไปุ๊บที่ปาเาเบาๆ ่อนะยาม้าว้มทั้สอามมาวาที่โ๊ะอาหารหน้าบ้าน วันนี้อาาศีรับผมเลยอยาให้เาไ้มอวิวสวยๆ อท้อทะเลสีราม และท้อฟ้าที่สใส
“น้ำเย็นๆ รับอา"
เาเินามมาที่หลัพร้อมน้ำเย็นในเหยื่อใสและแ้วทรสูลายน่ารัอีสอใบ ผม้อารเป็นส่วนัวรับเลยไม่ไ้เรียใรให้มาูแล
“อร่อยมั้ยรับ?”
ผมมอนหน้าใสที่ั้อั้ใิน้าว้มในามโยไม่เยหน้าึ้นมามอผมเลยรับ หิวมาแน่ๆ ็เล่นไม่ินอะไรทั้วันแบบนั้น
“อร่อยมารับ อาสินี่สุยอเลย"
เาพูพร้อมยนิ้วโป้ึ้นมาเป็นท่าประอบารมรับ เห็นท่าทาน่ารัๆ แบบนี้ผมเลยอที่ะแล้เาไม่ไ้รับ
“อะไรสุยอรับ? อายัไม่เยพาไปุนั้นเลย"
ผมแล้ถามเสียระิบ ริสถึับสำลัน้ำที่ำลัื่มใบหน้าหวานเห่อแึ้นมาทันที
“แ่ๆๆ อะ..อาสิอ่ะ บ้า"
“ฮ่าๆๆๆ"
เาว่าผม้วยใบหน้าอเล็น้อย ผมอที่ะำเอ็นูับท่าทีอเาไม่ไ้ ่อนะิ่ยาม้าว้มอเาเินหนีเ้ารัวไป ผมไ้แ่มอามแผ่นหลับานเาห่าไปาสายา แล้วึหันมาัาร้าว้มในามัวเอ่อรับ
“อาสิลับมาถึเมื่อเ้ายัไม่ไ้นอนพั ั้นอานอนนะรับ"
หลัาอิ่มามื้อเ้าเรียบร้อยน้อริส็ให้ผมึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อนแรผมิว่าเาะให้ผมพาไปเินเล่นเสียอี แ่เาับบอให้ผมนอนพัที่ริผม็ล้าๆ นะรับนอนบนเรื่อมัน็หลับไม่สนิทเท่าไรรับ
“แล้วน้อริสะทำอะไรรับ?”
“เี๋ยวริสไปเินเล่นับพี่พีท็ไ้รับ อาพัเถอะ"
เาบอ้วยสีหน้าห่วใยผมริๆ รับ แ่ผมไม่พอในะ อะไระไปเินเล่นับพีทเหรอ แบบนั้นผมะ่มาหลับไ้ยัไันล่ะ
“ั้นอาไม่นอนหรอ อาพาไปเินเล่นเอ"
“อาสิพัเถอะรับ ริสลัวอาไม่ไหวนอนพัเถอะ"
เาพูพร้อมึแนผมให้ไปนั่บนเีย ผมไ้ทีึึเาให้ลมานั่บนัอผมพร้อมใ้แนแร่อผมรัเอวบาอเาเอาไว้
“อะ..อาสิรับ"
เามีทีท่าใแ่็ไม่ไ้ัืนอะไร
“ถ้าะให้อานอน น้อริส้อมาเป็นหมอน้าให้อา แ่ถ้าน้อริสอยาไปเินเล่นอาะเป็นนพาไปเอ"
ผมบอับเาอย่าริั น้อริสเอี่ยวหน้ามามอหน้าผมพร้อมยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปา
“็ไ้รับ ั้นอานอนนะรับเี๋ยวริสะล่อมอาเอ"
น้ำเสียอเาิแหบแบบระเส่า ่อนะพลิัวเอึ้นมานั่ร่อมทับบนัผม เรียวนิ้วยาวไล้ไปามสันมูอผม่อนะลูบเบาๆ มาบนริมฝีปาผม
ึ๊ๆ..ึ๊ๆ..ึ๊ๆ..ึ๊ๆ
อนนี้หัวใผมเ้นแรมา แรนมันแทบะระอนออมานออ ูน้อริสเาทำสิรับใบหน้าหวานมีรอยยิ้มเ้าเล่ห์ปราึ้น เาัปาัวเอเล็น้อยแบบูโรเ็ี่เลยรับ
มะ..ไม่ไหวรับ..อนนี้ไอ้สิน้อยอผมพอัวลุฮือุนันาเแบบอยาะเออิสระภาพเ็มที น้อริสรับรู้เพราะเานั่ร่อมทับผมอยู่ สะโพมนลึไปมาับน้อายอผมที่ยัอยู่ในาเ
อาาาา..ะบ้าาย ทำไมู่ๆ มายั่วันนานี้รับหลาน บอเลยนะอาะไม่ทน
“น้อริสสสส"
ผมเรียื่อเาเสียแผ่วิแหบพร่าน้วยอารม์ น้อริสหัวเราะเบาๆ ่อนะันผมให้ล้มลนอนแหนหายบนเียนุ่ม
“ผมะล่อมอาเอนะรับ อาสบายัวะไ้หลับสบาย"
เาพูพร้อมเลื่อนัวมานอนทาบทับให้เสมอับผม ปาบาสีสลมาบนปาไ้รูปอผม เาบูบแบบไร้เียสาแ่ับเรียวามร้อนลุ่มในายผมไ้เป็นอย่าี มือบาเริ่มลูบไล้ไปามผิวายอผม
โอ้ย..ย… ายๆ ทำไมู่ๆ ็มารุอาแรนานี้ล่ะริส น้อริส้มหน้าลมาใล้นปลายมูเราแนบิัน ปาสีสอยู่เหนือริมฝีปาผมแบบเวลายับ็สัมผัสันแล้วอ่ะรับ ในระหว่าที่ริมฝีปาอเราะแนบิมาว่านี้
๊อๆ..๊อๆ..๊อๆ
“ประทานโทษรับุสิ ุเิโทรมา้อารเรียนสายับุสิ่วนรับ"
เสียพีทที่เาะเรียอยู่หน้าห้อเปรียบเสมือนน้ำเย็นรารอไฟที่ำลัลุโ น้อริสผละออาัวผมเาลไปนั่แ้มแ้มหน้าุอยู่รปลายเีย ทำท่าทาน่ารัอีล่ะพ่อล่ะอยาะับฟัให้มเียริๆ (ไ้่าวว่าิันแ่อาหลานไม่ใ่รึ : ไรท์)
“อาไปุยาน่อนนะ"
ผมบอพร้อมยมือลูบหัวลมอย่าเอ็นู
“รับอา"
น้อริสพยัหน้ารับรู้ ผมึเินออไปรับโทรศัพท์าพีทเพื่อุยธุระเรื่อาน ผมุยธุระอยู่นานเือบสอั่วโมถึสามารถเลียร์ปัหาทุอย่าไ้เรียบร้อย
“เอ่อ..ูลอทำไปแล้ว..พอีอามีธุระ่วน่อนวะเลยไม่ถึไหน..แล้วู้อทำยัไอี..พอเหอะูอายนะเว้ย..ูผู้ายมั้ยวะะให้อ่อยนาไหนล่ะ”
น้อริสำลัุยโทรศัพท์ับใรสันที่ผมาว่าน่าะเป็นเพื่อนอเารับ เท่าที่ฟัและับใวามไ้เป็นเรื่อที่เาะล่อมผมนอนเมื่อรู่แน่นอน ผมยืนฟัเาุยอีสัพัเา็วาสาย
“มีอะไระบออาหรือเปล่า?”
ผมเินออมาาที่่อนทำให้น้อริสมีทีท่าใพอสมวร ผมสาวเท้าไปหยุยืนรหน้าเาเา้มหน้าลมอพื้นไม่ยอมเยหน้าึ้นมาสบาับผม
“อาำลัถามน้อริสอยู่นะ"
ผมเน้นเสียเ้ม น้อริส่อยๆ เยหน้าึ้นมามอผม้าๆ
“ว่าไรับ?”
ผมออ้อมอเาอย่ารอำอบ
“ริสแ่อยาะทำให้อาพอใ ริสอยาให้อามีแ่ริส"
เาบอับผมเสียอ่อย
“อนนี้อา็มีแ่น้อริสไ อา็ูแลน้อริสอยู่นเียวไม่ไู้แลใรเลย ถ้าเมื่อี้ไม่มีสายเ้ามาเรื่อมันะเป็นยัไน้อริส”
ผมุเาน้ำเสียริั ถ้าเมื่อรู่ไม่สายเ้ามาััหวะป่านนี้ผมับน้อริสัหนัไปแล้ว
“็ให้มันเป็นไปสิรับ ริสเ็มใ"
“น้อริส!!”
ผมเรียื่อเาอย่าใสายาที่เา้อาระสื่อให้ผมรับรู้ือวามรู้สึภายในอเาใ่มั้ย หลานรัผมั้นเหรอ ไม่ไ้ๆ หลานะรัผมแบบนั้นไม่ไ้ ผมรัน้ำา ผมรัไ้แ่น้ำานเียว ผมรัน้ำา รัน้ำา
“ทำไมล่ะรับอาสิ อาสิ็รู้สึไม่ใ่เหรอรับ เราิเหมือนันไม่ใ่เหรอรับ?”
น้อริสถามผมอย่ารอำอบ
“อาิับริสแ่หลานเท่านั้น ที่ผ่านมามัน็แ่อารม์ามธรรมาิ ถ้าอาทำให้เ้าใผิอาอโทษ ่อไปนี้อาะไม่แะ้อน้อริสอี"
ผมบอเา้วยหัวใที่เริ่มบีบรัแน่นนรู้สึเ็บ
“อาสิ..ฮืออออออ"
น้อริสปล่อยโฮออมานทำให้ผมไม่สามารถยืนมอเาไ้อี ผมเลือที่ะเินหนีออมาเพราะยิ่เห็นน้ำาอเาผมยิ่เ็บ
หลัานั้นผม็ไม่ไ้เ้าไปหาน้อริสอีรับเวลาผ่านไปนมื น้อริส็ไม่ไ้ออมาาห้อเาเ็บัวเียบอยู่แ่ภายในห้อ
“ไม่ินเหรอ?”
ผมมอถาอาหารที่พีทถือออมา สภาพอาหารทุานยัเหมือนเิมไม่มีร่อรอยว่าถูินเลยแม้แ่น้อย
“รับุสิ ุริสไม่ยอมิน ไม่ยอมทำอะไรเลยรับ เอาแ่นอนร้อไห้อย่าเียว"
ผมฟัสิ่ที่พีทเล่าแล้ว็้อถอนหายใ นึไว้แล้วรับว่าเา้อเป็นแบบนี้น้อริสนะเวลาื้อนี่ำราบยามาเลยล่ะรับ
“นายไปพัเถอะ ทานี้ันเลียร์เอ"
ผมบอับพีท่อนะัสินใเินเ้าไปหาน้อริสภายในห้อ
“ฮือออๆๆๆ"
เมื่อเามาในห้อเสียร้อไห้อเาัึ้นมา
“อย่าทำแบบนี้น้อริส เราน่ะโแล้วนะทำไมถึยัทำัวเป็นเ็เอาแ่ใแบบนี้ล่ะ”
ผมถามเาเสียุ น้อริสยอมลุึ้นมาาเียนอนเพียแ่เห็นใบหน้าอเาผม็ใระุวูบ ูสิรับวาลมโสใสอนนี้แ่ำแถมบวม้ำวนะปิ มูโ่รั้นปลายน้อยๆ ามนิสัยอเาแั นี่ร้อไห้ั้แ่อนเ้าเลยสินะ
“เรื่ออผม"
เาบอน้ำเสียสะบัๆ แบบไม่พอใ
“น้อริส เรื่อแบบนี้เราะมาบัับัน้วยวิธีนี้ไม่ไ้ นเราไม่รั็ือไม่รับัับยัไ็ไม่รั"
เ็บัเลยนะรับ เวลาผมย้ำว่าผมไม่รัเาเนี้ยหัวใผมล้ายะาให้ไ้
“อาสิใร้าย อาสิใร้ายที่สุ อาสิมาทำให้ผมรัทำไม มาอ่อนโยนับผม มาูแล มาใล้ิ มาสัมผัสให้ผมรู้สึ แล้วผมรัอาสิไปแล้ว รัไปแล้วผมะทำยัไ อามาบอว่าให้ผมัใมันทำไ้่ายเพียแ่หนึ่นาทีเหรอรับ ไม่รัผมแล้วมาทำให้ผมรัทำไม นใร้าย ใร้าย..อาสิใร้าย"
เาลุึ้นมาทุบที่อผมรัวๆ พร้อมปาบา็พร่ำว่าผมไม่หยุ ผมไ้แ่ยืนนิ่ไม่หลบหนีไม่ปัป้อปล่อยให้นัวเล็ระบายอารม์ไ้เ็มที่
“ฮือออ..อาสิ..ผมะาใแล้ว ผมทรมานมาเลยนะ อาสิใร้าย อาสิใร้ายมา..อาสิ….”
ในระหว่าที่เาำลั่อว่าผมู่ๆ นัวเล็็ล้มฟุบมาที่อผม ผมใมาเลยรับรีบว้าร่าอึ้นมาอุ้มไว้ในวแน่อนะพาร่าบาไปนอนบนเียนุ่ม ผมนั่ล้าายเาพร้อมทั้ใ้นิ้วเรียวอัวเอเ็น้ำาที่ไหลเปรอะแ้มนวล
“น้อริสรับ อาอโทษแ่อามีนรัอยู่แล้ว อาผิสัาับน้ำาไม่ไ้ อาอโทษนะ"
....มาร้า หายไปนานอย่าเพิ่ลืมันนะ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น