pretty bad ยัยนี่!ร้ายเกินพิกัด

'Empty love' It may sound scary , but imply a feeling . To claim anything more than Let's just keep the relationship to longevity. With adversity This may be caused by another form of love ...

    'รักที่ว่างเปล่า'อาจฟังดูน่ากลัว หากแต่หมายความถึงความรู้สึกผูกพัน มากกว่าต้องการเรียกร้องสิ่งใด ขอเพียงรักษาความสัมพันธ์ให้ยืนยาว พร้อมฟันฝ่าอุปสรรค ซึ่งอาจก่อให้เกิดความรักรูปแบบอื่นตามมาได้...

 

1
pretty bad


 

    "โฮ่งๆๆๆ!!!"

    ว้ากกกกก!!!วันนี้ทำไมถึงได้ซวยเเบบนี้น่ะ เเล้วฉันต้องลากสังขารเดินมาซื้อลูกชิ้นปิ้งให้พี่ชายด้วยล่ะเนี่ยเเถมยังเจอคนเเปลกๆอีก(ดีน่ะที่หนีมาทัน) ฮื้อๆๆๆ//T^T//สงสัยจะไม่ทันเเล้วเเน่ๆเลย อดได้ค่าขนมเพิ่มอีกเเล้ว ฮึ!ไอ้หมาบ้าเห่าอยู่ได้จะซํ้าเติมฉันอีกรึไงคนสวยเซ้ง ฉันค่อยๆเดินเข้าซอยหน้าพร้อมกับกินลูกชิ้นปิ้งที่เพิ่งซื้อหน้าปากซอยเข้าปากก่อนจะเคี้ยวกลืนลงคอทันที บรรยากาศเเบบนี้เหมาะกับการร้องเพลงที่สุดเลย^^

 ~ยังไงก็รอฟังบอกหน่อยหนา อย่าปล่อยให้มันคาอยู่อย่างนี้ ฉันรอเธอโสดอยู่รู้หรือเปล่า  ถ้าเลิกกับเขาเมื่อไรก็บอกกันหนา ไม่ได้จะพูดไห้เลิกกัน เเต่อยากไห้รู้ว่า ยังรออยู่นะถ้า เทา ลู่หาน ซูโฮจะโสด~

    หมับ!

    "คิดจะหนีไปไหนเหรอครับ เรายังคุยกัน"

    ยังไม่ทันขาดคำตัวของฉันก็ชนเข้ากับตัวใครสักคนอย่างจัง >O<!!!~~กรี๊ดๆๆๆ อยากกรี๊ดให้โลกเเตกเวรกรรมอะไรของฉันอีกง่ะเนี่ย!!T^T หนีพี่ชายปะคนบ้า!!! อิ๊บหายเเล้วจะสามทุ่มห้าสิบเอ็ดนาที  ไม่น่าทะเลาะกับคนบ้าอยู่ตั้งนานเลย ฮึ!!! ถ้าเป็นคนอื่นน่ะฉันคงพูดว่า นั่นคนรึเทวดาอ๊าค่าาา~ขอทิชชู่ซับเลือดกำเดาหน่อย! //-.,-//ประมาณนี้มั้งน่ะ อ่าเกือบลืมเเนะนฎตัวไปเลยฉันชือ'คะน้า' อายุยี่สิบสองปี เพิ่งเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์ หน้าตาดีเเต่ไม่มีเเฟนอ๊าค่าาาา~

   "คือว่า ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆน่ะพวกนายถึงเกลียดพี่พันเเสงอะไรนักหนา เเต่อย่ามายุ่งกับฉันอีกเข้าใจไว้ซะด้วยล่ะ"

    "พวกฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับเธอ"

    "เเต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพวกนาย ฉันจะกลับบ้าน!!!"ฉันตะโกนออกไปอย่างเซ็งๆ ฮู่ว ~ทำใจเย็นๆเข้าไว้ยัยคะน้า 

    "ถ้างั้นมีเเต่วิธีนี้เท่านั่น!!

    "O_o?"

     "//O[]O//!!!"

    นี่มัน!!อะไร ตัวของฉันค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้นเเบบที่ฉันไม่คาดฝันมาก่อน เเล้วก็จับฉันโยนใส่รถบีเอ็มดับบิวคันสีดำ ฉันรีบหันไปมองคนที่ชื่อ'อัศวิน'ที่นั่งเบาะข้างๆกับคนที่ชื่อ'ฟีลลิ่ง'(คนที่โยนฉันนั่นเเหละ)ที่กำลังจะสตาร์ทรถ 

    "อ๊าย!!! นี่พวกนายจับตัวฉันมาทำไมกันย่ะ"

    "พวกฉันไม่มีทางเลือกเเล้วนี่น่า พวกฉันก็ไม่อยากเเบบนี้หรอก ถะ...ถ้าจะโทษก็ไปโทษไอ้บรูพาเองก็เเล้วกันน่ะ"

    "บูรพางั้นเหรอ?"

    "ใช่!!!/ใช่!!!"ทั้งสองคนส่งเสียงพร้อมกับทำหน้าร่าเริงอีกต่างหาก เเต่คนที่ซวยที่สุดคงจะเป็นฉันสิน่ะ T^T เเงๆๆๆๆ เวรกรรมเเล้วช้านนนนนนน!!!

 

    21:59น.ณ คฤหาสน์อัลเทียเรีย

    ตึกๆๆๆ

    เเอ๊ด...

    "ไอ้ดาวหาง ฉันจับน้องสาวของพันเเสงมาได้เเล้วน่ะโว้ย"

     หือ?

    o[]o//

    ( - -)>(- - )(- - )(- - )!!!

     "ยัยเตี้ยนี่น่ะเหรอน้องสาวของมัน"คิ้วเข้มๆของเขากระตุกขึ้นมองหน้าฉัน สำรวจตั้งเเต่เสื้อยืดรูปหมีกับเอี๊ยมยีนส์(ค่อนข้างเก่า)เเล้วฉันก็เชิ่ดหน้าตอบกลับทันใค ฟังชื่อก็เเปลกเเล้วยังยืนเก๊กอยู่ข้างประตูทางเข้าอีก หน็อย...คิดว่าเป็นพระเอก MVรึไงห๊ะ! ถ้าฉันหลุดไปได้ฉํนจะฆ่านายเป็นอันดับเเรกเลย เชอะ!

    "คงจะใช่น่ะ ถ้าฉันดูไม่ผิด"อัศวินพูดเสริม

    "หล่อตายล่ะ!"ฉันเเสร้งพูดออกมาลอยๆขณะที่เดินผ่านไอ้ดาวหางหมา(เปลี่ยนชื่อให้ใหม่เพราะกว่าเดิม)เเละเเน่นอนว่ามีคนรับความจริงไม่ได้ ด้วยการยืนขวางทางประตูทางเข้า

    "เธอว่าอะไรน่ะ?- _-*"

    จะให้ฉันพูดซํ้าทำซากอะไรฟระ

    "ฉันพูดอะไรเหรอ หูฟาดรึเปล่า?"

    "อย่าทำหน้าเเบบนั่นสิฉันไม่ชอบเลย!!!"

    "อย่ามาขี้ตู่เเบบนี้น่ะ ฉันยังไม่ได้รู้จักนายเลยสักนิดเเล้วฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายน่ะโว้ย!!"

    (_ _)^<(- -!)

    "โมโหก็น่ารักอีก >o<ขอเขินแป๊ป"

     ฉันหันไปมองหน้าของฟีนลิ่ง ก่อนที่ฉันจะถูกฟีนลิ่งลากตัวขึ้นชั้นสองของคฤสาหน์(ดูเเล้วเหมือนพจมายังไงไม่รู้สิ+555) หลังจากนั้นฉันถูกขังไว้ห้องริมสุดบริเวณชั้นสอง เเงๆๆๆหันไปทางไหนก็เจอเเต่ตู้เสื้อผ้า เตียงนอน โต๊ะ โซฟา ยังดีน่ะที่เอากระเป๋าสะพายมาด้วยในนั้นมีทั้ง กระเป๋าเงิน โทรศัทพ์ สายชาร์ทเเบต(คงไม่ใช่ลูกเเบตเป็นเเน่ อิอิอิ...) 

   ตุ๊ดๆๆๆๆๆ

   (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ฃณะนี้ กรุณา...)

    ตุ๊ดๆๆๆๆๆ

   (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้ กรุณา...)

   15นาทีต่อมา...

    ฟิ้ววว~!!!

    เพล้ง!!

    อ๊าง!!!>[]<ไอ้พี่เส็งเคร้ง ไอ้@#$%^&#@$^# ฉันถึงกับเหวี่ยงโทรศัพท์ลงบนเตียงนอนด้วยความความโมโห ทีเเบบนี้น่ะดันปิดเครื่องมันน่านักเชียว ฉันนอนเเผลงบนเตียงนอนเเละมองเพดานที่อยู่เหนือศีรษะ จู่ๆภาพลูกชิ้นปิ้งที่เพิ่งซื้อมาก็ลอยเข้ามาในหัวT_T ฉันนเคาะหัวตัวเองเเรงๆ 

    "โว้ยยยยยยยย!!!ให้ตายดิ"ฉันตะโกนเเว้ดๆ ก่อนที่จะอาละวาดทันที ฮึ่ย!มีเเต่เรื่องงี่เง่าทั้งนั้นเลย!!!สงสัยฉันต้องไปอาบนํ้ามนต์สักเก้าวัดเเล้วมั้งเนี่ย  ฉันคิดอย่างหงุดหงิดในขณะตอนนี้ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย(เเค่กินขนมปังก้อนเดียวเองง่ะTTOTT)ใครก็ได้ช่วยฉันออกจากที่นี่ทีT^T Help me,please!!!

   

    เช้าวันใหม่...

    ปังๆๆๆ

    หือ?รู้เเล้ววววน่าาาา~ใครมาเคาะประตูเเต่เช้าเนี่ยไม่เกรงอกเกรงกันมั้งเลย

    (_ _)zZ

    ปังๆๆๆ

    (_ _)!!

    ปัง!!!

    \(-_- )( -_-)/

     "ยัยเตี้ยเป็นอะไรมากรึเปล่า ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันขี้เกียจพาเธอส่งโรงพยาบาลหรอกน่ะ"

    พึ่บ~

    "หยุดเคาะได้ไหมหนวกชะมัด ถ้าฉันจะเป็นน่ะก็เป็นเพราะพวกนายนั้นเเหละ"ฉันตอบออกไป ฉันพยายามเสยผมให้ยุ่งเหยิงมากที่สุด ก่อนจะเดินมาเปิดประตูอย่างช้าๆ

    "ผมเธอเหมือนรังนกขึ้นเยอะเลยน่ะ อ้าวนี่เสื้อผ้าของเธอ"
    "ของฉัน?"
    "ไม่ของเธอคงเป็นของฉันมั้งถามได้"
    "แต๊งกิ้ว อัศวินว่าแต่เพื่อนของนายไปไหนเหรอ?"
    "ถามทำไมเนี่ย"
    "ก็จะได้จุดธูปอันเชิญมากินของเซ่นไหว้ล่ะมั้ง"
    "เธอนี่มัน...."
    "น่ารัก สวย ใช่ป่ะ"
    "น่าเตะเป็นเป็นลูกฟุตบาสซะนี่ไ
    "ใจร้ายเกินไปเเล้วน่ะ"
    "โอ๊ย ฉันขอตัวล่ะปวดหัว"
    บ๊ายบาย ซียู ซาโยนาระ^^

    

   

   

  

   

    

   

  

    

   

    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไม่รักก็เชิดใส่