[Fic Beyblade]ผมอายุ 3 ขวบ(จริงๆน่ะ>w<)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4(100%)

ในความว่างเปล่า ไคยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เขามองรอบๆด้วยความสงสัยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เขาค่อยๆเขยิบเท้าออก เดินไปเรื่อยๆไร้จุดมุ่งหมาย แต่แล้วก็มีเงาคนลางๆอยู่ตรงหน้าเขาที่ไกลออกไป เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดจึงรีบวิ่งตามไป ยิ่งเข้าใกล้ๆเรื่อยๆก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ใช่แล้วคนที่เขาคิดถึงที่สุดอยากเจอมากที่สุด แต่พอเข้าใกล้ได้ซักพัก คนตรงหน้าก็หนีห่างออกไปเรื่อยๆ ไคเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไร้ผลคนตรงหน้ายิ่งห่างไกลออกไปทุกที ความเหนื่อยล้าเริ่มคืบคลาน ความเร็วในการวิ่งเริ่มถดถอย น้ำตาเริ่มไหลรินตามแก้มของเขา ก่อนจะตะโกนเรียนคนตรงหน้าอย่างสุดเสียง 
ณ ที่สำนักดาบคิโนมิยะ ช่วงเวลาเช้าอันสดใส 

“พ่อ!” ไคตะโกนก่อนจะคว้าคนข้างหน้ามากอดเต็มที่ “

แว๊กกกกกOoO!”แม็กซ์ร้องเสียงหลง เรย์ได้ยินเสียงตะโกนร้องระหว่างฝึกซ้อมเบย์เบลดตอนเช้าอยู่ก็รีบไปยังต้นตอเสียงที่สำนักดาบคิโนมิยะทันที 

“มีอะไร เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย-[]-!....”เรย์ตกใจ เขากำลังเห็นไคกำลังกอดแม๊กซ์แน่น แน่นจนหน้าแม๊กซ์ขึ้นสีเขียวแล้ว 

“แว๊กกกก ไค ปล่อยแม๊กซ์ก่อน แม๊กซ์จะขาดหายใจตายอยู่แล้ว”เรย์ร้องบอก 

“เอ๊...อ่ะ!”ไคพึ่งรู้สึกตัวได้จึงรีบปล่อยตัวแม๊กซ์ทันที 

“ขอโทษฮะ เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?”ไคทำหน้าสำนึกผิด แม๊กซ์รีบหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วเพราะขาดอากาศหายใจนานไปหน่อย 

“ไม่เป็นไรๆ Don’t worry” แม๊กซ์ยิ้มให้ ทำให้ไครู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นสบายดี “

ผมต้องขอโทษจริงๆนะฮะ ผมไม่ตั้งใจจะทำร้ายพี่จริงๆ”แต่ไคก็ยังคงขอโทษอีกเพราะยังรู้สึกผิดอยู่ แม๊กซ์กับเรย์ตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของไคที่ไม่น่าจะเกิดกับคอย่างไคได้เลย ทำให้รู้สึกแปลกไปถนัดตา ทำอะไรไม่ถูกเลย 

“มะ ไม่ต้องคิดมากหรอกไค ยังไงไคก็ไม่ได้ตั้งใจอยู่แล้วนี่นา ยิ้มไว้น้า ทำหน้าเศร้าอย่างงี้ เค้าSad นะเนี่ย”แม๊กพูดปลอบใจ ทำให้ไครู้สึกดีขึ้น พร้อมยิ้มอย่างไร้เดียงสาตามประสา(สมอง)เด็ก เล่นทำเอาทั้งสองสะอึกในลำคอ แก้มแดงด้วยความเขิน ((((เง่อ น่าร๊ากกกกกกกก>/////<)))) แม๊กซ์ เรย์ และคนเขียน แอบกรี๊ดในใจ(แม๊ก เรย์- เธอมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย(‘-_-)-- คนเขียน- โถ่ ขอเอี่ยวด้วยก็ไม่ได้ ก็ไคเค้าน่ารักอ่ะ(>_<)) 

“อ้า เอ้อ แล้วเมื่อกี้ไคเป็นอะไรเหรอ ถึงทำหน้าอึดอัดตอนนอนน่ะ ฝันร้ายเหรอ?”แม๊กซ์ถาม ไคนึกสักพักก่อนพยักหน้า “แล้วฝันว่าอะไรเหรอ?” “ผมฝัน...”ไคหยุดช่วงก่อนจะมีน้ำตาปริ่มออกมา เล่นเอาแม๊กซ์กับเรย์ถึงกับอึ้ง 

“ผมฝันเห็นคุณพ่อจากผมไป...”พูดจบน้ำตาก็ไหลทันที ทำให้ทั้งสองคนเหวอไปเลย (แม๊กซ์ เรย์-เฮ้ย! ทำไมไคร้องไห้บ่อยจังเลยฮะ>o<++/คนเขียน-เอ่อม มันก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ แต่งไปตามน้ำอ่าน่ะ-_-‘(ที่จริงชั้นซาดิส โฮะๆๆๆ>o<)) 

“เหวอ! ไคอย่าพึ่งร้องไห้ซิ ยังไงมันก็แค่ฝันน่ะ”เรย์ปลอบพร้อมลูบหัวไคอย่างอ่อนโยน 

“ช่ายๆๆ แล้วอีกอย่างน่ะ เค้าว่ากันว่าฝันร้ายน่ะจะกลายเป็นดีน้า ไม่ต้องคิดมากหรอกน้า^_^”แม๊กซ์ช่วยปลอบ 

“จริงเหรอฮะ”ไคถามเพื่อความแม่นใจ ซึ่งคำตอบคือการพยักหน้าของทั้งสอง ไครู้ความหมายดีจึงยิ้มร่าออกมา แม๊กซ์กับเรย์แทบเอามือป้องแทบไม่ทัน จากรังสีความโมเอะจากไค เพราะมันช่างเจิดจ้าเหลือเกิ๊น> < อ๊า.... 

“จะว่าไปน่ะไค เมื่อวานนายยังไม่ได้อาบน้ำเลยน่ะ ได้กลื่นตุๆมาจากนายเลยนา”แม๊กซ์บอก ไคเมื่อได้ยินดังนั้นก็สำรวจตัวเอง”จะว่าไป ผมก็รู้สึกเหนียวๆตัวอยู่เหมือนกันน่ะฮะ” 

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำก่อนไป ร่างกายจะได้สดชื่น”เรย์แนะ “ฮะ”ไคตอบรับ แต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่งมองหน้าเพื่อนทั้งสองก่อนเอ่ยว่า
 
“แล้ว...ไม่มีใครอาบน้ำกับผมเหรอครับ?”

............................เงียบกริบเลยครับท่าน

“เอิ่ม...อาบน้ำคนเดียวไม่ได้เหรอ?-_-‘’’’”เรย์เหงื่อตก

“เอ๋? ทำไมล่ะครับ ปกติผมก็อาบน้ำกับพ่อบ่อยๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ฮะ”ไคบอกหน้าซื่อ แต่เมื่อไคคิดอะไรได้ก็ทำหน้าสลด “หรือว่า...รังเกียจผมอย่างงั้นเหรอครับ”พูดจบก็ส่งสายตาวิงวอนปนเศร้านิดๆ

“.....................”ทั้งสองคนเงียบสักพักก่อนตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายว่า

“โอเค” คำตอบของทั้งสอง ทำให้ไคดีใจใหญ่

(“ปฏิเสธไม่โล้งงงงงงงงงงงงงงงงง~~~~~~~~~~~!T[]T”) เรย์กับแม๊กซ์กรีดร้องในใจ เล่นส่งสายตาอย่างงี้ ใครจะไปปฏิเสธลง!

แล้วทั้งสองคนก็ต้องจำใจไปอาบน้ำกับไค

โดยลืมใครบางคนไว้กับเสาไม้ ปล่อยให้น้ำตาใครบางคนไหลพรากๆจนเกิดแม่น้ำสายใหม่ในบ้านก็ไม่ปาน เหอๆๆ....(น่าสงสารจริงจริ๊ง)

“อือ...อ่าอิ้งอั้นเอาไอ้อ่างอีเอ่!T-T(งือ...อย่าทิงชั้นเอาไว้อย่างนี้เซ่!T-T)”ทาคาโอะกับไดจิค่ำครวนโดยมิได้นัดหมายไว้ และก็ยังคงค่ำครวนต่อไป

กลับมาที่ห้องน้ำอาบน้ำต่อ

“เอ๋ นี่มันอะไรเหรอครับเนี่ย?”ไคเอ่ยถามเกี่ยวกับหน้าของตัวเอง ไม่ใช่ส่วนหน้าตรงไหนเลย

ก็ไอ้ตรงมาร์คหน้าสีน้ำเงินรูปเขี้ยวนั่นแหละ

“(แล้วพวกชั้นจะรู้ไม่เนี่ย-_-''''')”เรย์กับแม๊กซ์คิดพร้อมกันก่อนจะตอบปฏิเสธ ก็อย่างว่าแหละ ใครจะไปรู้ได้ล่ะนอกจากตัวไคเองเล่า!

ไคพิจารณาหน้าตัวเองอยูสักครู่ก่อนที่จะพูดบางอย่างขึ้นจนทำให้เรย์กับแม๊กซ์ถึงกับหมั่นไส้ว่า

“โห ผมดูเท่ห์สุดๆไปเลยนะเนี่ย ถ้าผู้หญิงคนไหนเห็นผมตอนนี้ล่ะก็ รับรอง>////<”

โอ๊ยยยยยย! อยากจะฟาดกะบาลมันซักสองสามทีแล้วก็เอาฝอยขัดหม้อมาขัดหน้ามันซะ ดูซิ จะหล่อแค่ไหนกันเชียว แก่แดดยังไม่พอ แล้วยังไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองได้ขนาดเท่าไคตอนเด็กเลยน่ะเนี่ย-_-++++++++(ใจเย็นลูกเอ้ย ยังไคเค้าก็ยังเด็กนา...-_-''-คนเขียน)

จากเมื่อกี๊นี้เอง เรย์เกิดความคิดอยากจะแกล้งไคขึ้นมาตะหงิดๆ(โหมดนางอิจฉาเริ่มเกิดขึ้น)

“ไค รู้มั้ยมาร์กหน้านั่นหมายถึงอะไรน่ะ”เรย์ถามเสีนงเจ้าเล่ห์นิดๆ

“เอ๋ๆ ไรเหรอๆOwO?”ยังคงหน้าแอ๊บแบ๊ว

“มันเป็นรอยคำสาปยังไงล่ะไค”เรย์บอกพร้อมทำหน้าน่ากลัว

“จริงเหรอฮะ”ไคทำหน้าตกใจ

“ก็จริงนะซิ ถ้าไม่รีบลบออก เดี๊ยวโดนคำสาปมายองเนส2009ไม่รู้ด้วยน่ะ”

ไคถึงกับทำหน้างง “หง่ะ แล้วคำสาปมายองเนส 2009 มันเป็นยังไงเหรอฮะ”

“ฮึๆๆ มันเป็นยังไงน่ะเหรอ”เรย์หัวเราะใจลำคออย่างมีเลศนัย “ถ้าปล่อยทิ้งไว้ จะมีมายองเนสค่อยๆทะลักออกจากทุกส่วนของร่างกาย แล้วถ้าปล่อยทิ้งไว้ ก็จะสำลักมายอง ขาดอากาศหายใจ สุดท้ายก็ต้องตายคากองมายองเนสยังไงล่ะ”

“แง้! ไม่เอาน้า TOT”ไคร้องด้วยความกลัว “เรย์ช่วยเอาออกให้หน่อยซิ ผมไม่อยากตายอนาถอย่างนั้นน้า”

เรย์แอบขำกับท่าทางของไค คิดว่าไคตอนเด็กๆนี่เชื่อคนง่ายจริงๆ ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ

“โอเคๆๆ เดี๊ยวตอนอาบน้ำพี่จะเช็ดให้เอี่ยมอ่องเลย”เรย์ทำหน้ายิ้ม แล้วทั้งสามก็เข้าไปอายน้ำด้วยกัน

….................................................................................................................................................................

แถมท้าย

ก่อนที่จะเข้าห้องอาบน้ำ

“แต่่ไอว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ก็โซกู้ดเลยน้า”แม๊กซ์บอกพร้อมทำหน้าเคลิ้ม

“หา?”เล่นเอาไคกับเรย์อึ้งเหงื่อตก

“ก็แหม มายองเนสออกมาทั้งตัวอย่างนั้น ก็จะได้กินตลอดเวลา ไม่ต้องกังวลว่าจะหมดกลางทางรึปล่าว แถมตายในกองมายองเนส แค่คิดก็แฮปปี้แล้ว>///<”พูดจบก็บิดไปบิดมาอย่างมีความสุข

ส่วนเรย์รีบพาไคเข้าไปอาบน้ำด้วยความกลัว...