[Fic Beyblade]ผมอายุ 3 ขวบ(จริงๆน่ะ>w<)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“(-_-)(=_=)(O_o)(O[]O)!!!!!” ทุกคนแสดงสีหน้าตกใจที่แตกต่างกันไป

 

“หาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!” และก็ร้องเสียงหลงพร้อมกันทำให้ไคสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

 

“ผะ ผะ พวกพี่เป็นใครอ่ะ หน้ากลัวจังเลยง่า”ไคเริ่มทำท่าจะร้องไห้+ตาแอ็บแบ๊ว “แล้วนี่ผมอยู่ไหนอ่ะ ละ แล้ว ฮึกๆ พ่อแม่ผมอยุ่ไหนอ่ะ” แล้วไคก็เริ่มงอแง ทำให้ทุกคนอึ้งทำอะไรไม่ถูก ไคกำลังจะร้องไห้แล้ว! โอ้วแม่เจ้า ชาตินี้ทั้งชาติไม่คาดไม่ฝันเลยจริงๆจะได้เห็นไคร้องไห้

 

เกิดอะไรขี้นกับไคกันแน่เนี่ย!

 

แต่ด้วยสมองอันฉับไวของเคียวจูก็สามารถคำนวณเหตุการณ์ต่างมาปะติดปะต่อกันได้อย่างรวดเร็ว

 

“ไม่แน่นะครับ”เคียวจูเอ่ยขึ้นมาเรียกความสนใจจากทุกคน “ ตอนนี้ไคอาจจะกำลังความจำเสื่อมอยู่ก็ได้น่ะครับ แล้วที่ดูจากลักษณะการพูดของไคตอนนี้แล้ว ความจำของไคอาจกลับไปเป็นเด็กก็เป็นได้น่ะครับ” สิ่งที่เคียวจูบอกทำให้ทุกคนได้ยินอึ้งนิ่งไป

 

ไคกลับไปเป็นเด็กงั้นเร้ออออออออออออO[]O!(แต่ยังโตเหมือนเดิมอยู่น่ะ)

 

“ฮึก ฮึก ฮือ...”ไคเริ่มจะร้องไห้แล้ว ทุกคนเริ่มตกใจทำอะไรไม่ถูก

 

“โอ้วมายมายองเนสก๊อด! ไคจะร้องออกมาแล้วอ่ะ”แม๊กบอกด้วยความตื่นตระหนก

 

“ทำไงดีๆๆๆๆ ไคจะร้องไห้แล้ว ทำอะไรซักอย่างเซ่ ฮิโรมิ(>[]<) ความผิดดธอไม่ใช่เรอะ ที่ทำให้ไคเป็นอย่างงี้อ่ะ” ทาคาโอะไม่รู้จะทำยังไงดีก็ปัดความรับผิดชอบใส่ฮิโรมิเฉยเลย

 

“ห่ะ แล้วทำไมต้องมาโทษชั้นด้วยเล่า นายน่ะแหละที่ผิด” ฮิโรมิสวนกลับ

 

“จะยังไงก็ช่าง เธอเป็นผู้หญิงน่ะ น่าจะรู้วิธีจัดการกับเด็กได้ดีกว่าชั้น เอ่อ....ถึงจะไม่ใช่เด็ก แต่สมองของไคตอนี้ก็เด็กอ่าน่ะ-_-”ทาคาโอะชักไม่แน่ใจ

 

“อืม จะลองดูล่ะกัน”พูดจบ ฮิโรมิก็เขยิบเข้าไปใกล้หวังจะปลอบไค(กรี๊ดดดดด อย่าเข้าใกล้น่ะย่ะO[]o) แต่พอไคเห็นหน้าฮิโรมิเหมือนส่วนลึกของไครู้สึกอะไรบางอย่างทำให้นึกถึงภาพอัน(ทำให้)เจ็บปวดลางๆ ตรงหัวของไครู้สึกปวดแปล๊บขึ้นมาทันที

 

“โฮฮฮฮฮฮฮ!!!(T[]T)”ไคร้องโฮขึ้นมาทันที ฮิโรมิถึงกับตกใจนิ่งอึ้งเลยทีเดียว

 

“ฮิโรมิ!ทำอะไรของเธอเนี่ย ไคร้องไห้ใหญ่แล้วน่ะ” ทาคาโอะตวาดใส่

 

“กะ ก็เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยน้าTOT” ฮิโรมิครวญ

 

“ไม่ได้เรื่องเลยพวกนายเนี่ย”ไดจิพูดขัดขึ้นมา “ต้องให้ท่านไดจิคนนี้จัดการซะดีกว่า” แล้วก็ใช้นิ้วโป้งชี้ตัวเองด้วยความมั่นใจ

 

“เอาล่ะน่ะ”ไดจิไปยืนอยุ่ตรงหน้า ยกมือขึ้นหน้าชี้ไปที่หน้าไค “หยุดร้องไห้เดี๊ยวนี้น่ะเฟ้ย ไม่งั้นพ่อจะเตะกระเด็นให้ไกลไปเลย!”(เด็กดีอย่าเลียนแบบ) พูดจาเสียงดังข่มขู่ใส่ไค การกระทำของไดจิเล่นเอาทุกคนฉุนแทนจับไปมัดกับเสาไม้แถมพร้อมผ้าปิดปาก แล้วยังทำให้....

 

“โฮฮฮฮฮฮฮอออ พ่อครับแม่ครับช่วยผมด้วย ผมโดนรังแกT[]T” ไคงอแงใหญ่

 

“ไอ้เจ้าลิงภูเขา นายทำอะของนาย ไปขู่ไคอย่างนั้นได้ไงฟะ ไคร้องไห้ใหญ่เลย เห็นมั้ยเล่า”ทาคาโอะตวาดใส่ไดจิ ไดจิก็ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้เพราะโดนปิดปากอยุ่

 

“ทำไงดีๆ ไคร้องไห้ใหญ่แล้วอ่ะ”ฮิโรมิพูดอย่างตื่นตระหนก

 

“นั่นซิครับ เป็นภาพที่หาดูได้ยากมากสำหรับคนอย่างไคเลยล่ะครับ”เคียวจูพูดเสร็จก็เอากล้องโน๊ตบุ๊คมาถ่ายเก็บไว้ทันที

 

“เฮ้ นี่ไม่ใช่เวลามาถ่ายรูปน่ะเคียวจู มาถ่ายไคตอนร้องไห้.....อ่า....” ทาคาโอะขาดช่วงก่อนจะเขยิบไปกระซิบกับเคียวจู

 

“ถ่ายเสร็จก็ก็อปเอามาให้ชั้นหน่อยน่ะ จะเอาไว้ดูเล่นซะหน่อย(-_,-)”ทาคาโอะบอกพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ เล่นเอาเคียวจูหน้าเหยเกไปเลย(คนเขียน-เจ้าทาคาโอะแกคิดจะทำอะไร!ไม่ยอมแบ่งกันมั่งเลย!/ทาคาโอะ-กำ(-_-‘))

 

“นายสองคนอย่าพึ่ถ่ายตอนนี้กันได้มั้ย เรามาหาวิธีให้ไคหยุดร้องไห้ก่อนได้มั้ย”เรย์ดุใส่

 

“เดี๊ยวให้ไอจัดการดีกว่าน่ะ”แม๊กเสนอตัวเอง “ผมรู้วิธีทำให้ไคหยุดร้องไหแล้วหล่ะ เป็นวิธีที่แดดดี้ทำให้ไอหัวเราะได้เสมอเลยหล่ะ”พูดเสร็จก็ไปนั่งอยู่ตรงหน้าไค

 

(หวังว่าคราวนี้คงจะได้เรื่องน่ะ(-_-‘))ทุกคนคิดพร้อมกันโดยไม่นัดหมายกันไว้

 

.........................................................................................................................................................................................

 

“................................................อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ “

 

ทุกคนหัวเราะกันดังสนั่นไปทั่วสำนักโรงฝึกคิโนมิยะ ทุกคนขำที่แม๊กซ์พึ่งทำไป

 

“โอ๊ย แม๊กซ์ ได้ทำได้ยังไงเนี่ยสุดยอดไปเลยหน้านั่นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ” ทาคาโอะหัวเราะไม่หยุด

 

“ไม่เคยเห็นอะไรที่มันแบบว่า....คึคึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”เรย์พูดหยุดช่วยก่อนจะระเบิดหัวเราะอีกครั้ง

 

“นี่แม๊กซ์ เอาไปส่งประกวดรายการตลก รับรองเลย ต้องได้ที่หนึ่งแน่ ฮิๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ”ฮิโรมิบอก

 

“นั่นซิครับ ผมน่ะ ฮิๆๆ แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่”เคียวจูบอก

 

“อ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(ฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)”ไดจิเองก็หัวเราะด้วยถึงแม้จะปากยังจะโดนปิดปากอยู่ก็เถอะ

 

“นี่พวกนายพอเถอะ โดนหัวเราะขนาดนนี้ ไอเขินน่ะเนี่ย-//////-“แม๊กซ์พูดด้วยความเขินอาย พร้อมกับคิดว่า ไม่น่าทำเลยแฮะเรา ขายหน้าชะพัดเลยอ่ะ>< แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ยังหัวเราะไม่หยุด

 

“ฮิๆ...”แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งที่ทำให้ทุกคนหยุดหัวเราะ พร้อมกับหันไปยังต้นตอเสียงด้วยความตื่นตกใจ “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ พวกพี่นี่ตลกจังเลย” ทุกคนถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเองกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเพราะภาพตรงหน้าไม่น่าจะเกิดกับคนเย็นชาคนนี้ได้เลย

 

 คนเย็นชานามว่า ฮิวาตาริ ไค กำลังหัวเราะ!